This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (w szczególności art. 72), który wszedł w życie w 2009 r., wraz z Kartą praw podstawowych ustanowił podstawy dla rozwoju unijnej polityki bezpieczeństwa opartej na rządach prawa, poszanowaniu podstawowych praw i solidarności.
Po przyjęciu programu sztokholmskiego (unijnego programu na rzecz sprawiedliwości i spraw wewnętrznych na lata 2010–2014) w 2010 r. UE przyjęła strategię bezpieczeństwa wewnętrznego (ISS). Biorąc pod uwagę, że wiele wyzwań w zakresie bezpieczeństwa (cyberprzestępczość, terroryzm, nielegalna imigracja i przestępczość zorganizowana) stanowi proceder natury transgranicznej i międzysektorowej, żadne państwo członkowskie UE nie jest w stanie skutecznie odpowiadać na te zagrożenia o własnych siłach. Co więcej, Europa musiała wzmocnić swoją odporność na kryzysy i katastrofy. ISS była wspólną agendą UE przedsięwziętą w celu wykorzystania wszelkich dostępnych środków i wiedzy specjalistycznej, aby zwalczać te zagrożenia.
Następnie w 2015 r. uchwalono europejską agendę bezpieczeństwa na lata 2015–2020, która – w świetle ataków na redakcję „Charlie Hebdo” w Paryżu w tym samym roku – kładła duży nacisk na rozwiązanie kwestii terroryzmu i radykalizacji, międzynarodowej przestępczości zorganizowanej oraz cyberprzestępstw.
W 2020 r. UE określiła swoje główne priorytety na lata 2020–2025 w swojej strategii UE w zakresie unii bezpieczeństwa. W strategii określono cztery strategiczne priorytety działań na szczeblu UE:
ZOBACZ TEŻ: