25.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/1

(1)

Venture capital zapewnia finansowanie na rzecz przedsiębiorstw, które są z reguły bardzo małe, które znajdują się na początkowych etapach rozwoju działalności gospodarczej i które wykazują duży potencjał wzrostu i rozwoju. Ponadto fundusze venture capital zapewniają przedsiębiorstwom cenną wiedzę fachową i doświadczenie, kontakty biznesowe, wartość marki oraz doradztwo strategiczne. Zapewniając finansowanie i doradztwo na rzecz takich przedsiębiorstw, fundusze venture capital stymulują wzrost gospodarczy, przyczyniają się do tworzenia nowych miejsc pracy i do mobilizacji kapitału, wspierają tworzenie i rozwój innowacyjnych przedsiębiorstw, zwiększają ich inwestycje w badania i rozwój, a także wspierają przedsiębiorczość, innowacyjność i konkurencyjność zgodnie z celami strategii Europa 2020 ustanowionej w komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2010 r.„Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (Europa 2020) oraz w kontekście długofalowych wyzwań, przed jakimi stoją państwa członkowskie, takich jak wyzwania wskazane w sprawozdaniu europejskiego systemu analiz strategicznych i politycznych (ESPAS) z marca 2012 r. zatytułowanym „Globalne tendencje do 2030 r. – obywatele w połączonym i wielocentrycznym świecie”.

(2)

Konieczne jest ustanowienie wspólnych przepisów ramowych w zakresie posługiwania się nazwą „EuVECA” dla określenia kwalifikowalnych funduszy venture capital, dotyczących w szczególności struktury portfela funduszy działających pod tą nazwą, ich kwalifikowalnych celów inwestycyjnych, narzędzi inwestycyjnych, z których mogą korzystać, oraz kategorii inwestorów uprawnionych do inwestowania w te fundusze w Unii, zgodnie z jednolitymi przepisami. W przypadku braku takich wspólnych przepisów istnieje ryzyko, że państwa członkowskie podejmą rozbieżne środki na szczeblu krajowym, co miałoby bezpośredni negatywny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i stworzyłoby przeszkody w jego funkcjonowaniu, ponieważ fundusze venture capital, które chciałyby prowadzić działalność na terenie Unii, podlegałyby różnym przepisom w różnych państwach członkowskich. Ponadto rozbieżne wymogi jakościowe dotyczące struktury portfela, celów inwestycyjnych oraz kwalifikowalnych inwestorów mogłyby doprowadzić do powstania różnych poziomów ochrony inwestorów i spowodować niejasność w zakresie oferty inwestycyjnej związanej z kwalifikowalnymi funduszami venture capital. Inwestorzy powinni mieć ponadto możliwość porównania ofert inwestycyjnych różnych kwalifikowalnych funduszy venture capital. Niezbędne jest wyeliminowanie znaczących przeszkód w transgranicznym pozyskiwaniu środków finansowych przez kwalifikowalne fundusze venture capital, aby uniknąć zakłóceń konkurencji między tymi funduszami, a także zapobiec wszelkim możliwym przeszkodom w wymianie handlowej i powstawaniu znaczących zakłóceń konkurencji w przyszłości. W związku z powyższym odpowiednią podstawę prawną dla niniejszego rozporządzenia stanowi art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), interpretowany zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(3)

Konieczne jest przyjęcie rozporządzenia ustanawiającego jednolite przepisy mające zastosowanie do kwalifikowalnych funduszy venture capital i nakładające odpowiednie obowiązki na zarządzających tymi funduszami we wszystkich państwach członkowskich, którzy chcieliby pozyskiwać kapitał w całej Unii, posługując się nazwą „EuVECA”. Wymogi te powinny zapewnić zaufanie inwestorów, którzy chcą inwestować w fundusze venture capital.

(4)

Określenie wymogów jakościowych w odniesieniu do posługiwania się nazwą „EuVECA” w formie rozporządzenia zapewni bezpośrednie stosowanie tych wymogów do zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania, którzy pozyskują środki finansowe, posługując się tą nazwą. Zapewni to również jednolite warunki stosowania tej nazwy, zapobiegając pojawieniu się rozbieżnych wymogów krajowych w wyniku transpozycji dyrektywy. Zarządzający przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania, którzy posługują się tą nazwą, powinni przestrzegać jednakowych przepisów w całej Unii, co zwiększy również zaufanie inwestorów. Niniejsze rozporządzenie zmniejszy złożoność przepisów regulacyjnych oraz ponoszone przez zarządzających koszty przestrzegania często rozbieżnych przepisów krajowych dotyczących funduszy venture capital, szczególnie w przypadku tych zarządzających, którzy chcieliby pozyskiwać kapitał na poziomie transgranicznym. Przyczyni się ono również do wyeliminowania zakłóceń konkurencji.

(5)

Jak oznajmiono w komunikacie Komisji z dnia 7 grudnia 2011 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz ułatwienia dostępu do finansowania dla MŚP”, Komisja miała zakończyć badanie przeszkód podatkowych utrudniających transgraniczne inwestycje venture capital w 2012 r., tak aby w 2013 r. przedstawić rozwiązania mające na celu wyeliminowanie tych przeszkód i jednocześnie zapobieżenie unikaniu opodatkowania oraz uchylaniu się od opodatkowania.

(6)

Należy umożliwić zewnętrzne lub wewnętrzne zarządzanie kwalifikowalnym funduszem venture capital. W przypadku gdy kwalifikowalny fundusz venture capital jest zarządzany wewnętrznie, fundusz jest jednocześnie zarządzającym i w związku z tym powinien spełniać wszystkie odpowiednie wymogi dotyczące zarządzających ustanowione na mocy niniejszego rozporządzenia oraz powinien być zarejestrowany jako zarządzający zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Nie należy jednak zezwalać, aby wewnętrznie zarządzany kwalifikowalny fundusz venture capital był zewnętrznym zarządzającym innych przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania lub przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe (UCITS).

(7)

Aby wyjaśnić związek między niniejszym rozporządzeniem a innymi przepisami dotyczącymi przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania i zarządzających nimi, należy zaznaczyć, że niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie jedynie do zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania innymi niż UCITS objętymi zakresem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (4), którzy mają swoją siedzibę w Unii i zostali zarejestrowani przez właściwy organ swojego państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (5), pod warunkiem że zarządzający ci zarządzają portfelami kwalifikowalnych funduszy venture capital. Należy jednak zezwolić, aby zewnętrzni zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital zarejestrowani zgodnie z niniejszym rozporządzeniem zarządzali również UCITS, pod warunkiem uzyskania zezwolenia zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE.

(8)

Ponadto niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie jedynie do zarządzających tymi przedsiębiorstwami inwestowania zbiorowego, w których łączna wartość aktywów objętych zarządzaniem nie przekracza progu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE. Obliczanie tego progu do celów niniejszego rozporządzenia odbywa się w taki sam sposób jak obliczanie progu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE.

(9)

Jednakże zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital zarejestrowani zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, którzy sprawują zarząd aktywami, których łączna wartość przekroczy następnie próg, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE, i którzy w związku z tym zaczną podlegać wymogowi uzyskania zezwolenia właściwych organów swojego państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 6 tej dyrektywy, powinni mieć możliwość dalszego posługiwania się nazwą „EuVECA” w związku z wprowadzaniem do obrotu kwalifikowalnych funduszy venture capital w Unii, pod warunkiem że spełniają wymogi określone w tej dyrektywie i że nadal stale spełniają niektóre wymogi dotyczące posługiwania się nazwą „EuVECA” określone w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do kwalifikowalnych funduszy venture capital. Ma to zastosowanie zarówno do już istniejących kwalifikowalnych funduszy venture capital, jak i do kwalifikowalnych funduszy venture capital ustanowionych po przekroczeniu progu.

(10)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania w przypadku, gdy zarządzający przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania nie chcą posługiwać się nazwą „EuVECA”. W takich przypadkach istniejące przepisy krajowe oraz ogólne przepisy unijne powinny w dalszym ciągu mieć zastosowanie.

(11)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jednolite przepisy dotyczące charakteru kwalifikowalnych funduszy venture capital, w szczególności w odniesieniu do kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, w które kwalifikowalne fundusze venture capital mogą inwestować, oraz instrumentów inwestycyjnych, z których mają korzystać. Jest to konieczne, aby umożliwić wyznaczenie wyraźnej granicy między kwalifikowalnym funduszem venture capital a alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, które stosują inne, mniej specjalistyczne strategie inwestycyjne, na przykład wykupy lub spekulacyjne inwestycje nieruchomościowe, których wspieranie nie jest celem niniejszego rozporządzenia.

(12)

Zgodnie z celem, jakim jest precyzyjne określenie przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, które mają zostać objęte zakresem niniejszego rozporządzenia, a także w celu zapewnienia koncentracji wysiłków na dostarczaniu kapitału małym przedsiębiorstwom na początkowym etapie ich działalności, za kwalifikowalne fundusze venture capital należy uznawać te fundusze, które zamierzają inwestować w takie przedsiębiorstwa co najmniej 70 % łącznej wartości otrzymanych wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału zadeklarowanego. Kwalifikowalnym funduszom venture capital nie należy zezwalać na inwestowanie więcej niż 30 % łącznej wartości swoich otrzymanych wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału zadeklarowanego w aktywa inne niż kwalifikowalne inwestycje. Oznacza to, że próg 30 % powinien stale stanowić maksymalną wysokość niekwalifikowalnych inwestycji, a próg 70 % powinien być zarezerwowany dla kwalifikowalnych inwestycji przez okres istnienia kwalifikowalnego funduszu venture capital. Progi te powinny być obliczane na podstawie kwot, które mogą zostać zainwestowane po odliczeniu wszystkich uzasadnionych kosztów oraz posiadanych środków pieniężnych i ich ekwiwalentów. Niniejsze rozporządzenie powinno określać szczegółowe zasady niezbędne do obliczania progów.

(13)

Celem niniejszego rozporządzenia jest zwiększanie wzrostu i innowacyjności w małych i średnich przedsiębiorstwach (MŚP) w Unii. Inwestycje w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe ustanowione w państwach trzecich mogą pozwolić kwalifikowalnym funduszom venture capital na pozyskanie dodatkowego kapitału, a tym samym przynieść korzyści MŚP w Unii. Niniejsze rozporządzenie nie powinno jednak w żadnym wypadku sprzyjać inwestycjom w przedsiębiorstwa portfelowe ustanowione w państwach trzecich w przypadku, gdy brak jest odpowiednich umów o współpracy między właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital oraz z poszczególnymi państwami członkowskimi, w których jednostki lub udziały kwalifikowalnego funduszu venture capital mają być wprowadzane do obrotu, lub gdy brak jest skutecznej wymiany informacji w kwestiach podatkowych.

(14)

Aby można było posługiwać się nazwą „EuVECA” ustanowioną na mocy niniejszego rozporządzenia, kwalifikowalny fundusz venture capital powinien najpierw zostać ustanowiony w Unii. W ciągu dwóch lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia Komisja powinna dokonać przeglądu ograniczeń w zakresie posługiwania się nazwą „EuVECA” w odniesieniu do funduszy ustanowionych w Unii, z uwzględnieniem doświadczeń wynikających ze stosowania zalecenia Komisji dotyczącego środków mających zachęcać państwa trzecie do stosowania minimalnych standardów dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych.

(15)

Zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital powinni móc przyciągać dodatkowe wkłady kapitałowe przez cały okres trwania tego funduszu. Takie dodatkowe wkłady kapitałowe w okresie trwania kwalifikowalnego funduszu venture capital powinny być uwzględniane przy rozważaniu kolejnej inwestycji w aktywa inne niż aktywa kwalifikowalne. Na dodatkowe wkłady kapitałowe należy zezwalać zgodnie z kryteriami i na warunkach określonych w regulaminie lub dokumentach założycielskich kwalifikowalnego funduszu venture capital.

(16)

Kwalifikowalne inwestycje powinny mieć postać instrumentów kapitałowych lub quasi-kapitałowych. Instrumenty quasi-kapitałowe obejmują typ instrumentu finansowego stanowiący połączenie instrumentu kapitałowego i dłużnego, w którym to przypadku zwrot jest powiązany z zyskami lub stratami kwalifikowalnego przedsiębiorstwa portfelowego, a wykup nie jest w pełni zabezpieczony na wypadek niewykonania zobowiązań. Takie instrumenty obejmują różnego rodzaju instrumenty finansowe, takie jak pożyczki podporządkowane, ciche udziały, pożyczki partycypacyjne, prawa do udziału w zyskach, obligacje zamienne i obligacje opcyjne. Kredyty zabezpieczone lub niezabezpieczone, takie jak finansowanie pomostowe, przyznawane przez kwalifikowalny fundusz venture capital kwalifikowalnemu przedsiębiorstwu portfelowemu, w którym kwalifikowalny fundusz venture capital posiada już kwalifikowalne inwestycje, powinny być dozwolone – jako ewentualne uzupełnienie – ale nie zastępstwo – instrumentów kapitałowych i quasi-kapitałowych – pod warunkiem że do takich kredytów wykorzystywanych jest nie więcej niż 30 % łącznej wartości wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału zadeklarowanego kwalifikowalnych funduszy venture capital. Ponadto w celu uwzględnienia praktyk biznesowych stosowanych na rynku venture capital należy umożliwić kwalifikowalnym funduszom venture capital kupowanie istniejących udziałów kwalifikowalnego przedsiębiorstwa portfelowego od istniejących udziałowców tego przedsiębiorstwa. Poza tym, aby zapewnić jak najszersze ewentualne możliwości pozyskiwania środków finansowych, należy zezwolić na inwestycje w inne kwalifikowalne fundusze venture capital. Aby zapobiec rozmyciu inwestycji w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, należy zezwolić kwalifikowalnym funduszom venture capital na inwestowanie w inne kwalifikowalne fundusze venture capital, pod warunkiem że te kwalifikowalne fundusze venture capital same nie zainwestowały więcej niż 10 % łącznej wartości swoich otrzymanych wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału zadeklarowanego w inne kwalifikowalne fundusze venture capital.

(17)

Podstawową działalnością funduszy venture capital jest zapewnianie finansowania MŚP poprzez inwestycje podstawowe. Fundusze venture capital nie powinny uczestniczyć w systemowo ważnej działalności bankowej wykraczającej poza zwyczajowe ostrożnościowe ramy regulacyjne (tzw. „równoległy system bankowy”) ani stosować typowych strategii typu private equity, takich jak wykup wspomagany dźwignią finansową.

(18)

Zgodnie ze strategią „Europa 2020” niniejsze rozporządzenie ma wspierać inwestycje venture capital w innowacyjne MŚP zakorzenione w realnej gospodarce. Instytucje kredytowe, firmy inwestycyjne, przedsiębiorstwa ubezpieczeniowe, finansowe spółki holdingowe i spółki holdingowe o profilu mieszanym powinny zatem zostać wyłączone z definicji kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych na mocy niniejszego rozporządzenia.

(19)

Aby wprowadzić istotne zabezpieczenie, które pozwala odróżnić kwalifikowalne fundusze venture capital objęte zakresem niniejszego rozporządzenia od szerszej kategorii alternatywnych funduszy inwestycyjnych prowadzących obrót emitowanymi papierami wartościowymi na rynkach wtórnych, konieczne jest ustanowienie przepisów stanowiących, że kwalifikowalne fundusze venture capital będą inwestować przede wszystkim w instrumenty emitowane bezpośrednio.

(20)

Aby zapewnić zarządzającym kwalifikowalnymi funduszami venture capital pewien stopień elastyczności w zarządzaniu inwestycjami i płynnością ich kwalifikowalnych funduszy venture capital, należy zezwolić na obrót, taki jak obrót akcjami lub udziałami w niekwalifikowalnych przedsiębiorstwach portfelowych lub nabywanie inwestycji niekwalifikowalnych, do wartości maksymalnego progu wynoszącego 30 % łącznej wartości otrzymanych wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału.

(21)

Aby zapewnić wiarygodność i rozpoznawalność nazwy „EuVECA” wśród inwestorów w całej Unii, jedynie zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital, którzy spełniają jednolite kryteria jakościowe określone w niniejszym rozporządzeniu, powinni być uprawnieni do posługiwania się nazwą „EuVECA” przy wprowadzaniu do obrotu kwalifikowalnych funduszy venture capital w całej Unii.

(22)

W celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze venture capital posiadały odrębny i możliwy do zidentyfikowania profil, który jest dostosowany do ich celu, należy ustanowić jednolite przepisy dotyczące struktury portfela oraz technik inwestycyjnych dozwolonych w przypadku takich funduszy.

(23)

W celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze venture capital nie przyczyniały się do rozwoju zagrożeń systemowych oraz aby fundusze te koncentrowały swoje działania inwestycyjne na wspieraniu kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, nie powinno się zezwalać na stosowanie dźwigni finansowej na poziomie funduszu. Zarządzającym kwalifikowalnym funduszem venture capital należy zezwolić na zaciąganie pożyczek, emitowanie papierów dłużnych lub udzielanie gwarancji, na poziomie kwalifikowalnego funduszu venture capital, pod warunkiem że takie pożyczki, papiery dłużne lub gwarancje znajdują pokrycie w niewniesionych wkładach zadeklarowanych i tym samym nie powodują wzrostu wartości ekspozycji funduszu powyżej poziomu kapitału zadeklarowanego. Zaliczki gotówkowe od inwestorów kwalifikowalnych funduszy venture capital, które mają pełne pokrycie we wkładach kapitałowych od tych inwestorów, nie powodują wzrostu ekspozycji kwalifikowalnego funduszu venture capital, a zatem powinny być dozwolone. Ponadto, aby fundusz mógł pokrywać nadzwyczajne potrzeby w zakresie płynności, które mogą pojawić się w okresie od wezwania inwestorów do wniesienia kapitału zadeklarowanego do faktycznego wpłynięcia kapitału na rachunki funduszu, powinno być dozwolone zaciąganie pożyczek krótkoterminowych, pod warunkiem że kwota takich pożyczek nie przekroczy wysokości niewniesionego kapitału zadeklarowanego funduszu.

(24)

W celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze venture capital były wprowadzane do obrotu jedynie wśród inwestorów, którzy posiadają doświadczenie, wiedzę i kompetencje umożliwiające samodzielne podejmowanie decyzji inwestycyjnych i właściwą ocenę ryzyka związanego z tymi funduszami, oraz aby utrzymać zaufanie inwestorów do kwalifikowalnych funduszy venture capital, należy ustanowić pewne szczególne zabezpieczenia. W związku z tym kwalifikowalne fundusze venture capital należy wprowadzać do obrotu jedynie wśród inwestorów, którzy są klientami branżowymi lub którzy mogą być za takich uznani na mocy dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (6). W celu zapewnienia dostatecznie szerokiej bazy inwestorów dla inwestycji w kwalifikowalne fundusze venture capital wskazane jest jednak również, aby dostęp do kwalifikowalnych funduszy venture capital mieli również niektórzy z pozostałych inwestorów, w tym zamożni klienci indywidualni. W odniesieniu do tych pozostałych inwestorów należy jednak ustanowić szczególne zabezpieczenia w celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze venture capital były wprowadzane do obrotu jedynie wśród inwestorów, których profil jest odpowiedni do dokonywania takich inwestycji. Zabezpieczenia takie wykluczają wprowadzanie do obrotu z wykorzystaniem okresowych planów oszczędnościowych. Ponadto należy umożliwić kadrze kierowniczej, dyrektorom lub pracownikom uczestniczącym w zarządzaniu zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital dokonywanie inwestycji w kwalifikowalny fundusz venture capital, którym zarządzają, gdyż osoby takie mają wystarczająco dużą wiedzę, aby brać udział w inwestycjach venture capital.

(25)

W celu zapewnienia, aby nazwą „EuVECA” posługiwali się jedynie zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital, którzy spełniają jednolite kryteria jakościowe dotyczące zachowania na rynku, należy ustanowić zasady prowadzenia działalności gospodarczej oraz określić relacje między takimi zarządzającymi a ich inwestorami. Z tego samego względu należy ustanowić jednolite warunki dotyczące rozwiązywania konfliktów interesów przez takich zarządzających. Takie zasady i warunki powinny również zawierać wymóg, aby zarządzający stosowali niezbędne ustalenia organizacyjne i administracyjne w celu zapewnienia właściwego rozwiązywania konfliktów interesów.

(26)

W przypadku gdy zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital zamierza przekazać funkcje osobom trzecim, przekazanie to nie powinno mieć wpływu na odpowiedzialność zarządzającego wobec funduszu capital venture i jego inwestorów. Ponadto zarządzający nie powinien przekazywać funkcji w zakresie uniemożliwiającym w gruncie rzeczy dalsze uznawanie go za zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital i powodującym, że stanie się on podmiotem-skrzynką pocztową. Zarządzający powinien w każdym przypadku pozostawać odpowiedzialny za właściwe wykonywanie przekazanych funkcji i zgodność z niniejszym rozporządzeniem. Przekazanie funkcji nie powinno zagrażać skutecznemu nadzorowi nad zarządzającym, a w szczególności nie powinno uniemożliwiać zarządzającemu działania, a funduszowi bycia zarządzanym, w sposób najkorzystniejszy dla jego inwestorów.

(27)

Aby zapewnić integralność nazwy „EuVECA”, należy ustanowić kryteria jakościowe dotyczące organizacji zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital. W związku z tym należy określić jednolite, proporcjonalne wymogi dotyczące potrzeby utrzymywania odpowiednich zasobów technicznych i ludzkich.

(28)

Aby zapewnić właściwe zarządzanie kwalifikowalnych funduszy venture capital oraz zdolność zarządzających nimi do pokrycia potencjalnego ryzyka wynikającego z ich działalności, należy określić jednolite, proporcjonalne wymogi, zgodnie z którymi zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital muszą utrzymywać wystarczające środki własne. Wysokość tych środków własnych powinna być wystarczająca dla zapewnienia ciągłości i właściwego zarządzania kwalifikowalnymi funduszami venture capital.

(29)

W celu ochrony inwestorów konieczne jest zapewnienie właściwego oszacowania aktywów kwalifikowalnego funduszu venture capital. W związku z tym regulamin lub dokumenty założycielskie kwalifikowalnych funduszy venture capital powinny zawierać przepisy dotyczące wyceny aktywów. Powinno to zapewnić rzetelność i przejrzystość wyceny.

(30)

W celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital posługujący się nazwą „EuVECA” udzielali wystarczających informacji na temat swojej działalności, należy określić jednolite zasady dotyczące sprawozdań rocznych.

(31)

Do celów zapewnienia integralności nazwy „EuVECA” w oczach inwestorów konieczne jest, aby posługiwali się nią jedynie zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital, którzy prowadzą w pełni przejrzystą politykę inwestycyjną oraz realizują przejrzyste cele inwestycyjne. Dlatego też należy określić jednolite zasady w zakresie wymogów dotyczących ujawniania informacji obowiązujące takich zarządzających w odniesieniu do ich inwestorów. W szczególności należy określić obowiązki w zakresie ujawniania przed zawarciem umowy informacji dotyczących strategii i celów inwestycyjnych kwalifikowalnych funduszy venture capital, stosowanych instrumentów inwestycyjnych, kosztów i związanych z nimi opłat, a także profilu ryzyka/zysku inwestycji proponowanej przez kwalifikowalny fundusz. W celu osiągnięcia wysokiego stopnia przejrzystości takie wymogi dotyczące ujawniania informacji powinny również obejmować informacje na temat sposobu obliczania wynagrodzenia zarządzających.

(32)

Aby zapewnić skuteczny nadzór w zakresie jednolitych wymogów zawartych w niniejszym rozporządzeniu, właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powinien nadzorować spełnianie przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami venture capital jednolitych wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu. W tym celu zarządzający, którzy zamierzają wprowadzać do obrotu kwalifikowalne fundusze pod nazwą „EuVECA”, powinni poinformować o tym zamiarze właściwy organ swojego państwa członkowskiego pochodzenia. Właściwy organ powinien dokonać rejestracji zarządzającego, jeżeli przedstawiono wszystkie niezbędne informacje oraz jeżeli wprowadzono stosowne ustalenia zapewniające spełnianie wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu. Rejestracja ta powinna być ważna na terytorium całej Unii.

(33)

Aby ułatwić skuteczne transgraniczne wprowadzanie do obrotu kwalifikowalnych funduszy venture capital, rejestracja zarządzającego powinna odbywać się jak najszybciej.

(34)

Choć w niniejszym rozporządzeniu wprowadzono zabezpieczenia mające na celu upewnienie się, że fundusze wykorzystywane są we właściwy sposób, organy nadzoru powinny czuwać nad zapewnieniem przestrzegania tych zabezpieczeń.

(35)

Aby zapewnić skuteczny nadzór w zakresie spełniania jednolitych kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu, należy ustanowić przepisy dotyczące okoliczności, w których konieczna jest aktualizacja informacji dostarczonych właściwemu organowi w państwie członkowskim pochodzenia.

(36)

Do celów skutecznego nadzoru w zakresie wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu należy również ustanowić proces powiadamiania transgranicznego między właściwymi organami nadzoru, który byłby uruchamiany w wyniku rejestracji zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital w jego państwie członkowskim pochodzenia.

(37)

Aby utrzymać przejrzyste warunki wprowadzania do obrotu kwalifikowalnych funduszy venture capital w całej Unii, należy powierzyć Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) („EUNGiPW”), ustanowionemu na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (7), zadanie prowadzenia centralnej bazy danych zawierającej wykaz zarządzających kwalifikowalnymi funduszami venture capital oraz kwalifikowalnych funduszy venture capital, którymi oni zarządzają, zarejestrowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(38)

W przypadku gdy właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego ma wyraźne i możliwe do udowodnienia podstawy do uznania, że zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital działa na jego terytorium z naruszeniem niniejszego rozporządzenia, powinien powiadomić o tym niezwłocznie właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia, który powinien podjąć odpowiednie środki.

(39)

Jeżeli zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital nadal działa w sposób wyraźnie sprzeczny z niniejszym rozporządzeniem, pomimo środków podjętych przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia lub z powodu niepodjęcia przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia środków w rozsądnych granicach czasowych, właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego powinien mieć możliwość, po poinformowaniu właściwego organu państwa członkowskiego pochodzenia, podjęcia wszystkich odpowiednich środków w celu ochrony inwestorów, w tym uniemożliwienia danemu zarządzającemu dalszego wprowadzania do obrotu swoich funduszy venture capital na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego.

(40)

Aby zapewnić skuteczny nadzór w zakresie jednolitych kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu, zawiera ono wykaz uprawnień nadzorczych, którymi muszą dysponować właściwe organy.

(41)

Aby zapewnić właściwe egzekwowanie przepisów, niniejsze rozporządzenie powinno zawierać sankcje administracyjne i inne środki stosowane w przypadku naruszenia kluczowych przepisów niniejszego rozporządzenia, a mianowicie dotyczących struktury portfela, zabezpieczeń związanych z tożsamością kwalifikowalnych inwestorów oraz posługiwania się nazwą „EuVECA” jedynie przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami venture capital, którzy są zarejestrowani zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Naruszenie tych kluczowych przepisów powinno pociągać za sobą, w stosownych przypadkach, zakaz posługiwania się powyższą nazwą oraz usunięcie danego zarządzającego z rejestru.

(42)

Informacje nadzorcze powinny być przedmiotem wymiany między właściwymi organami w państwie członkowskim pochodzenia i w przyjmującym państwie członkowskim a EUNGiPW.

(43)

Skuteczna współpraca regulacyjna między podmiotami, które sprawują nadzór w zakresie spełniania jednolitych kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu, wymaga, aby wszystkie odpowiednie organy krajowe i EUNGiPW były zobowiązane do zachowania wysokiego poziomu tajemnicy służbowej.

(44)

W celu sprecyzowania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do rodzajów konfliktów interesów, których zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital muszą unikać, oraz czynności, jakie należy podjąć w tym zakresie. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(45)

Standardy techniczne usług finansowych powinny zapewniać spójną harmonizację oraz wysoki poziom nadzoru w całej Unii. Ponieważ EUNGiPW jest organem dysponującym wysoce specjalistyczną wiedzą, skutecznym i właściwym krokiem byłoby powierzenie mu zadania opracowania projektów wykonawczych standardów technicznych w przypadku, gdy nie obejmują one wariantów polityki, celem ich przedłożenia Komisji.

(46)

Komisja powinna być uprawniona do przyjęcia wykonawczych standardów technicznych w drodze aktów wykonawczych na mocy art. 291 TFUE i zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. Należy powierzyć EUNGiPW zadanie opracowania wykonawczych standardów technicznych w odniesieniu do formatu powiadomienia, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu.

(47)

Przed upływem czterech lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia Komisja powinna przeprowadzić przegląd niniejszego rozporządzenia, aby dokonać oceny rozwoju rynku venture capital. Przegląd powinien obejmować ogólną analizę funkcjonowania przepisów niniejszego rozporządzenia oraz doświadczenia zdobyte podczas ich stosowania. Na podstawie tego przeglądu Komisja powinna sporządzić sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady, dołączając do niego, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze.

(48)

Ponadto przed upływem czterech lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia Komisja powinna rozpocząć przegląd wzajemnego oddziaływania między niniejszym rozporządzeniem a innymi przepisami dotyczącymi przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania i zarządzających nimi, w szczególności przepisami dyrektywy 2011/61/UE. Przegląd ten powinien dotyczyć w szczególności zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia i obejmować ocenę tego, czy konieczne jest rozszerzenie zakresu, aby umożliwić posługiwanie się nazwą „EuVECA” zarządzającym większymi alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi. Na podstawie tego przeglądu Komisja powinna przedłożyć sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, dołączając do niego, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze.

(49)

W kontekście tego przeglądu Komisja powinna ocenić wszelkie przeszkody, które mogą utrudniać wykorzystanie funduszy przez inwestorów, w tym wpływ, jaki na inwestorów instytucjonalnych mogą wywierać inne mające do nich zastosowanie przepisy o charakterze ostrożnościowym. Ponadto Komisja powinna gromadzić dane służące ocenie wkładu nazwy „EuVECA” w inne programy Unii, takie jak program „Horyzont 2020”, które również mają na celu wspieranie innowacyjności w Unii.

(50)

W świetle komunikatu Komisji z dnia 6 października 2010 r. zatytułowanego „Projekt przewodni strategii Europa 2020: Unia innowacji” oraz komunikatu Komisji z dnia 7 grudnia 2011 r. zatytułowanego „Plan działania na rzecz ułatwienia dostępu do finansowania dla MŚP”, ważne jest, aby zapewnić skuteczność programów publicznych prowadzonych w Unii w celu wsparcia rynku venture capital oraz koordynację i wzajemną spójność różnych obszarów polityki Unii mających na celu sprzyjanie innowacyjności, w tym polityk w zakresie konkurencyjności i badań naukowych. Jednym z kluczowych punktów unijnej polityki na rzecz innowacyjności i rozwoju jest technologia ekologiczna, ze względu na cel Unii, jakim jest bycie w światowej czołówce w dziedzinie inteligentnego i zrównoważonego rozwoju oraz efektywności energetycznej i efektywnego gospodarowania zasobami, w tym w zakresie finansowania MŚP. Przy przeglądzie niniejszego rozporządzenia Komisja powinna ocenić jego wpływ na postęp w realizacji tego celu.

(51)

EUNGiPW powinien dokonać oceny swoich potrzeb związanych z personelem i zasobami, wynikających z przyjęcia uprawnień i obowiązków zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, oraz przedłożyć sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji.

(52)

Europejski Fundusz Inwestycyjny (EFI) inwestuje między innymi w fundusze venture capital w całej Unii. Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, mające umożliwiać łatwą identyfikację funduszy venture capital na podstawie określonych cech wspólnych, powinny ułatwiać EFI identyfikację funduszy venture capital na mocy niniejszego rozporządzenia jako potencjalnych celów inwestycyjnych. Należy zatem zachęcać EFI do inwestowania w kwalifikowalne fundusze venture capital.

(53)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych ani zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego (art. 7) oraz swobody prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16).

(54)

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (8) reguluje kwestie dotyczące przetwarzania danych osobowych w państwach członkowskich w kontekście niniejszego rozporządzenia i pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich, w szczególności niezależnych organów publicznych wyznaczonych przez państwa członkowskie. Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (9) reguluje kwestie dotyczące przetwarzania danych osobowych przez EUNGiPW w ramach niniejszego rozporządzenia i pod nadzorem Europejskiego Inspektora Ochrony Danych.

(55)

Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla stosowania zasad pomocy państwa w odniesieniu do kwalifikowalnych funduszy venture capital.

(56)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie stosowania jednolitych wymogów do wprowadzania do obrotu kwalifikowalnych funduszy venture capital oraz ustanowienie prostego systemu rejestracji zarządzających kwalifikowalnymi funduszami venture capital, a tym samym ułatwienie wprowadzania do obrotu kwalifikowalnych funduszy venture capital w całej Unii, przy jednoczesnym pełnym uwzględnieniu potrzeby zrównoważenia bezpieczeństwa i wiarygodności związanych z posługiwaniem się nazwą „EuVECA” oraz skutecznego funkcjonowania rynku venture capital i kosztów ponoszonych przez różne zainteresowane strony, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

a)

zarządzają aktywami o łącznej wartości nieprzekraczającej progu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE;

b)

mają siedzibę w Unii;

c)

podlegają rejestracji przez właściwe organy swoich państw członkowskich pochodzenia zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE; oraz

d)

zarządzają portfelami kwalifikowalnych funduszy venture capital.

a)

spełniają wymogi określone w dyrektywie 2011/61/UE; oraz

b)

nadal spełniają przepisy art. 3 i 5 oraz art. 13 ust. 1 lit. c) i i) niniejszego rozporządzenia.

a)

„przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania” oznacza AFI określone w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE;

b)

„kwalifikowalny fundusz venture capital” oznacza przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania, które:

c)

„zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital” oznacza osobę prawną, której regularna działalność gospodarcza polega na zarządzaniu co najmniej jednym kwalifikowalnym funduszem venture capital;

d)

„kwalifikowalne przedsiębiorstwo portfelowe” oznacza przedsiębiorstwo, które:

e)

„kwalifikowalne inwestycje” oznaczają którykolwiek z poniższych instrumentów:

f)

„uzasadnione koszty” oznaczają wszystkie opłaty, koszty i wydatki ponoszone bezpośrednio lub pośrednio przez inwestorów i uzgodnione między zarządzającym kwalifikowalnym funduszem venture capital a jego inwestorami;

g)

„kapitał własny” oznacza udziały własnościowe w przedsiębiorstwie, mające postać akcji lub innych form udziału w kapitale kwalifikowalnego przedsiębiorstwa portfelowego, wyemitowane na rzecz jego inwestorów;

h)

„quasi-kapitałowy instrument inwestycyjny” oznacza każdy rodzaj instrumentu finansowego będący połączeniem instrumentu kapitałowego i dłużnego, w przypadku gdy zwrot z inwestycji jest powiązany z zyskiem lub stratą kwalifikowalnego przedsiębiorstwa portfelowego i w przypadku gdy spłata instrumentu w przypadku niewywiązania się z płatności nie jest w pełni zabezpieczona;

i)

„wprowadzanie do obrotu” oznacza bezpośrednie lub pośrednie oferowanie lub plasowanie, z inicjatywy zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital lub w jego imieniu, jednostek lub udziałów funduszu venture capital, którym taki zarządzający zarządza, na rzecz inwestorów lub wśród inwestorów zamieszkałych lub mających siedzibę statutową na terytorium Unii;

j)

„kapitał zadeklarowany” oznacza każde zobowiązanie, na mocy którego inwestor jest zobowiązany, w ramach czasowych określonych w regulaminie lub dokumentach założycielskich kwalifikowalnego funduszu venture capital, do nabycia udziału w funduszu venture capital lub dokonania wpłat na poczet kapitału na rzecz tego funduszu;

k)

„państwo członkowskie pochodzenia” oznacza państwo członkowskie, w którym zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital ma swoją siedzibę i podlega rejestracji przez właściwe organy zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE;

l)

„przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie inne niż państwo członkowskie pochodzenia, w którym zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital wprowadza do obrotu kwalifikowalne fundusze venture capital zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

m)

„właściwy organ” oznacza organ krajowy wyznaczony przez państwo członkowskie pochodzenia w drodze przepisów ustawowych lub wykonawczych do celów rejestracji zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania objętych zakresem niniejszego rozporządzenia.

a)

zobowiązali się do zainwestowania co najmniej 100 000 EUR; oraz

b)

oświadczyli na piśmie, w dokumencie odrębnym w stosunku do zawieranej umowy, której przedmiotem ma być zobowiązanie do dokonania inwestycji kapitałowej, że są świadomi ryzyka związanego z przewidywanym zobowiązaniem lub inwestycją.

a)

postępować uczciwie, rzetelnie i z należytą fachowością, dbałością i starannością przy realizacji swoich działań;

b)

stosować odpowiednie polityki i procedury w zakresie zapobiegania nieuczciwym praktykom, w przypadku których można w sposób racjonalny oczekiwać, że będą miały wpływ na interesy inwestorów oraz kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych;

c)

prowadzić działalność gospodarczą w taki sposób, aby działać w najlepszym interesie kwalifikowalnych funduszy venture capital, którymi zarządzają, ich inwestorów oraz integralności rynku;

d)

zapewniać wysoki poziom staranności przy doborze i bieżącym monitorowaniu inwestycji w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe;

e)

posiadać odpowiednie doświadczenie i wiedzę w zakresie kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, w które inwestują;

f)

sprawiedliwie traktować swoich inwestorów;

g)

zapewniać, aby żaden inwestor nie był traktowany w sposób preferencyjny, chyba że takie preferencyjne traktowanie jest przewidziane w regulaminie lub dokumentach założycielskich kwalifikowalnego funduszu venture capital.

a)

zarządzającymi kwalifikowalnymi funduszami venture capital, osobami faktycznie prowadzącymi działalność tych zarządzających, ich pracownikami lub wszelkimi innymi osobami, które bezpośrednio lub pośrednio kontrolują lub podlegają kontroli tych zarządzających, a kwalifikowalnym funduszem venture capital zarządzanym przez tych zarządzających, lub jego inwestorami;

b)

kwalifikowalnym funduszem venture capital lub jego inwestorami a innym kwalifikowalnym funduszem venture capital zarządzanym przez tego samego zarządzającego, lub jego inwestorami;

c)

kwalifikowalnym funduszem venture capital lub jego inwestorami a przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania lub UCITS zarządzanym przez tego samego zarządzającego, lub jego inwestorami.

a)

rodzajów konfliktów interesów, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu;

b)

czynności, jakie muszą podjąć zarządzający kwalifikowalnymi funduszami venture capital w zakresie struktur oraz procedur organizacyjnych i administracyjnych w celu wykrywania konfliktów interesów, zapobiegania im, zarządzania nimi oraz ich monitorowania i ujawniania.

a)

tożsamość tego zarządzającego oraz wszelkich innych usługodawców, którym ten zarządzający zlecił zarządzanie kwalifikowalnymi funduszami venture capital, oraz opis ich obowiązków;

b)

kwotę środków własnych dostępnych dla tego zarządzającego oraz szczegółowe oświadczenie wyjaśniające, dlaczego ten zarządzający uważa tę kwotę za wystarczającą do utrzymania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do właściwego zarządzania jego kwalifikowalnymi funduszami venture capital;

c)

opis strategii i celów inwestycyjnych kwalifikowalnego funduszu venture capital, w tym:

d)

opis profilu ryzyka kwalifikowalnego funduszu venture capital oraz wszelkich rodzajów ryzyka związanych z aktywami, w które fundusz może inwestować, lub technikami inwestycyjnymi, które można stosować;

e)

opis procedury wyceny kwalifikowalnego funduszu venture capital oraz metodologii wyceny aktywów, w tym metod stosowanych do wyceny kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych;

f)

opis sposobu obliczania wynagrodzenia zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital;

g)

opis wszystkich uzasadnionych kosztów wraz z ich maksymalnymi kwotami;

h)

jeśli są dostępne, wyniki finansowe osiągnięte przez kwalifikowalny fundusz venture capital w przeszłości;

i)

usługi w zakresie wsparcia przedsiębiorstw oraz inne działania wspierające świadczone przez zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital lub zapewniane za pośrednictwem osób trzecich w celu ułatwienia rozwoju, wzrostu lub innych aspektów operacji prowadzonych przez kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, w które inwestuje kwalifikowalny fundusz venture capital, lub, w przypadku gdy takie usługi lub działania nie są świadczone, wyjaśnienie takiego stanu rzeczy;

j)

opis procedur, na podstawie których kwalifikowalny fundusz venture capital może zmienić swoją strategię inwestycyjną lub politykę inwestycyjną.

a)

tożsamość osób faktycznie prowadzących działalność polegającą na zarządzaniu kwalifikowalnymi funduszami venture capital;

b)

dane określające kwalifikowalne fundusze venture capital, których jednostki lub udziały mają być wprowadzane do obrotu, oraz ich strategie inwestycyjne;

c)

informacje dotyczące ustaleń dokonanych do celów zapewnienia zgodności z wymogami określonymi w rozdziale II;

d)

wykaz państw członkowskich, w których zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital zamierza wprowadzać do obrotu każdy kwalifikowalny fundusz venture capital;

e)

wykaz państw członkowskich, w których zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital ustanowił lub zamierza ustanowić kwalifikowalne fundusze venture capital.

a)

osoby faktycznie prowadzące działalność polegającą na zarządzaniu kwalifikowalnymi funduszami venture capital cieszą się wystarczająco dobrą opinią i posiadają wystarczające doświadczenie, również w odniesieniu do strategii inwestycyjnych stosowanych przez zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital;

b)

informacje wymagane na mocy ust. 1 są kompletne;

c)

ustalenia zgłoszone zgodnie z ust. 1 lit. c) są odpowiednie z punktu widzenia zgodności z wymogami określonymi w rozdziale II;

d)

z wykazu zgłoszonego na podstawie ust. 1 lit. e) niniejszego artykułu wynika, że wszystkie kwalifikowalne fundusze venture capital ustanowione są zgodnie z art. 3 lit. b) ppkt (iii).

a)

nowy kwalifikowalny fundusz venture capital; lub

b)

istniejący kwalifikowalny fundusz venture capital w państwie członkowskim, które nie figuruje w wykazie, o którym mowa w art. 14 ust. 1 lit. d).

a)

żądania dostępu do wszelkiego rodzaju dokumentów w jakiejkolwiek formie oraz otrzymywania lub pobierania ich kopii;

b)

żądania od zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital niezwłocznego udzielenia informacji;

c)

żądania informacji od każdej osoby związanej z działaniami zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital lub kwalifikowalnego funduszu venture capital;

d)

prowadzenia niezapowiedzianych lub zapowiedzianych kontroli na miejscu;

e)

podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital nadal spełniał wymogi niniejszego rozporządzenia;

f)

wydania nakazu w celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital spełniał wymogi niniejszego rozporządzenia oraz powstrzymywał się od powtórzenia jakiegokolwiek działania, które może stanowić naruszenie niniejszego rozporządzenia.

a)

nie spełnia wymogów mających zastosowanie do struktury portfela, naruszając tym samym art. 5;

b)

wprowadza do obrotu, naruszając tym samym art. 6, jednostki i udziały w kwalifikowalnym funduszu venture capital wśród niekwalifikowalnych inwestorów;

c)

posługuje się nazwą „EuVECA”, ale nie został zarejestrowany zgodnie z art. 14;

d)

posługuje się nazwą „EuVECA” w celu wprowadzania do obrotu funduszy, które nie zostały ustanowione zgodnie z art. 3 lit. b) ppkt (iii);

e)

uzyskał rejestrację na podstawie fałszywych oświadczeń lub w jakikolwiek inny nieprawidłowy sposób, naruszając tym samym art. 14;

f)

nie postępuje w sposób uczciwy i rzetelny, z należytą fachowością, dbałością lub starannością przy prowadzeniu swej działalności, naruszając tym samym art. 7 lit. a);

g)

nie stosuje odpowiednich polityk i procedur w zakresie zapobiegania nieuczciwym praktykom, naruszając tym samym art. 7 lit. b);

h)

wielokrotnie nie spełnia wymogów art. 12 dotyczących sprawozdania rocznego;

i)

wielokrotnie nie wypełnia obowiązku informowania inwestorów zgodnie z art. 13.

a)

podejmuje środki w celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnym funduszem venture capital spełniał wymogi art. 5 i 6, art. 7 lit. a) i b) oraz art. 12, 13 i 14;

b)

wydaje zakaz posługiwania się nazwą „EuVECA” oraz usuwa zarządzającego kwalifikowalnym funduszem venture capital z rejestru.

a)

zakres stosowania nazwy „EuVECA” przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami venture capital w różnych państwach członkowskich, na poziomie krajowym lub transgranicznym;

b)

geograficzny i sektorowy rozkład inwestycji dokonywanych przez kwalifikowalne fundusze venture capital;

c)

stosowność wymogów dotyczących informacji na mocy art. 13, w szczególności sprawdzenie, czy są one wystarczające, aby umożliwić inwestorom podjęcie świadomej decyzji o inwestycji;

d)

wykorzystywanie różnych kwalifikowalnych inwestycji przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami venture capital, a w szczególności kwestię, czy w niniejszym rozporządzeniu zachodzi potrzeba dostosowania kwalifikowalnych inwestycji;

e)

możliwość rozszerzenia zakresu wprowadzania do obrotu kwalifikowalnych funduszy venture capital na inwestorów detalicznych;

f)

skuteczność, proporcjonalność i stosowanie sankcji administracyjnych i innych środków przewidzianych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

g)

wpływ niniejszego rozporządzenia na rynek venture capital;

h)

możliwość zezwolenia funduszom venture capital mającym siedzibę w państwie trzecim na posługiwanie się nazwą „EuVECA”, z uwzględnieniem doświadczenia w stosowaniu zalecenia Komisji dotyczącego środków mających na celu zachęcenie państw trzecich do stosowania minimalnych standardów dobrych rządów w kwestiach podatkowych;

i)

stosowność uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o system depozytariuszy;

j)

ocena wszelkich przeszkód, jakie mogą zakłócać inwestowanie w fundusze posługujące się nazwą „EuVECA”, w tym wpływ na inwestorów instytucjonalnych innych przepisów prawa Unii o charakterze ostrożnościowym.

a)

do dnia 22 lipca 2017 r. w odniesieniu do lit. a)–g), i) i j); oraz

b)

do dnia 22 lipca 2015 r. w odniesieniu do lit. h).

25.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/18

(1)

Ponieważ inwestorzy dążą nie tylko do generowania zysków finansowych, ale również do osiągnięcia celów społecznych, w coraz większym stopniu rozwija się w Unii rynek inwestycji społecznych, na który składają się między innymi fundusze inwestycyjne ukierunkowane na przedsiębiorstwa społeczne. Takie fundusze inwestycyjne zapewniają finansowanie przedsiębiorstwom społecznym, które stanowią siłę napędową zmian społecznych, dostarczając innowacyjnych rozwiązań problemów natury społecznej, na przykład pomagając w przezwyciężaniu społecznych skutków kryzysu finansowego, oraz zapewniając cenny wkład w osiągnięcie celów strategii Europa 2020 ustanowionej w komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2010 r.„Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu”.

(2)

Niniejsze rozporządzenie jest elementem inicjatywy na rzecz przedsiębiorczości społecznej ustanowionej przez Komisję w komunikacie z dnia 25 października 2011 r. zatytułowanym „Inicjatywa na rzecz przedsiębiorczości społecznej – budowanie ekosystemu sprzyjającego przedsiębiorstwom społecznym w centrum społecznej gospodarki i społecznych innowacji”.

(3)

Konieczne jest ustanowienie wspólnych przepisów ramowych w zakresie posługiwania się nazwą „EuSEF” dla określenia kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, dotyczących w szczególności struktury portfela funduszy działających pod tą nazwą, ich kwalifikowalnych celów inwestycyjnych, narzędzi inwestycyjnych, z których mogą korzystać, oraz kategorii inwestorów uprawnionych do inwestowania w te fundusze w Unii zgodnie z jednolitymi przepisami. W przypadku braku takich wspólnych przepisów istnieje ryzyko, że państwa członkowskie podejmą rozbieżne środki na szczeblu krajowym, co miałoby bezpośredni negatywny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i stworzyłoby przeszkody w jego funkcjonowaniu, ponieważ fundusze, które chciałyby prowadzić działalność na terenie Unii, podlegałyby różnym przepisom w różnych państwach członkowskich. Ponadto rozbieżne wymogi jakościowe dotyczące struktury portfela, celów inwestycyjnych oraz kwalifikowalnych inwestorów mogłyby doprowadzić do powstania różnych poziomów ochrony inwestorów i spowodować niejasność w zakresie oferty inwestycyjnej związanej z kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej. Inwestorzy powinni mieć ponadto możliwość porównania ofert inwestycyjnych różnych kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej. Niezbędne jest wyeliminowanie znaczących przeszkód w transgranicznym pozyskiwaniu środków finansowych przez kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej, aby uniknąć zakłóceń konkurencji między tymi funduszami, a także zapobiec wszelkim możliwym przeszkodom w wymianie handlowej i powstawaniu znaczących zakłóceń konkurencji w przyszłości. W związku z powyższym odpowiednią podstawę prawną dla niniejszego rozporządzenia stanowi art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), interpretowany zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(4)

Konieczne jest przyjęcie rozporządzenia ustanawiającego jednolite przepisy mające zastosowanie do kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej i nakładające odpowiednie obowiązki na zarządzających tymi funduszami we wszystkich państwach członkowskich, którzy chcieliby pozyskiwać kapitał w całej Unii, posługując się nazwą „EuSEF”. Wymogi te powinny zapewnić zaufanie inwestorów, którzy chcą inwestować w takie fundusze. Rozporządzenie to nie powinno mieć zastosowania do istniejących systemów krajowych, które umożliwiają inwestowanie w przedsiębiorstwa społeczne i nie posługują się nazwą „EuSEF”.

(5)

Określenie wymogów jakościowych w odniesieniu do posługiwania się nazwą „EuSEF” w formie rozporządzenia zapewni bezpośrednie stosowanie tych wymogów do zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania, którzy pozyskują środki finansowe, posługując się tą nazwą. Zapewni to również jednolite warunki stosowania tej nazwy, zapobiegając pojawieniu się rozbieżnych wymogów krajowych w wyniku transpozycji dyrektywy. Zarządzający przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania, którzy posługują się tą nazwą, powinni przestrzegać jednakowych przepisów w całej Unii, co zwiększy również zaufanie inwestorów. Niniejsze rozporządzenie zmniejszy złożoność przepisów regulacyjnych oraz ponoszone przez zarządzających koszty przestrzegania często rozbieżnych przepisów krajowych dotyczących takich funduszy, szczególnie w przypadku tych zarządzających, którzy chcieliby pozyskiwać kapitał na poziomie transgranicznym. Przyczyni się ono również do wyeliminowania zakłóceń konkurencji.

(6)

Należy umożliwić zewnętrzne lub wewnętrzne zarządzanie kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej. W przypadku gdy kwalifikowany fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej jest zarządzany wewnętrznie, fundusz jest jednocześnie zarządzającym i w związku z tym powinien spełniać wszystkie wymogi dotyczące zarządzających ustanowione na mocy niniejszego rozporządzenia oraz powinien być zarejestrowany jako zarządzający zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Nie należy jednak zezwalać, aby wewnętrznie zarządzany kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej był zewnętrznym zarządzającym innych przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania lub przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe (UCITS).

(7)

Aby wyjaśnić związek między niniejszym rozporządzeniem a innymi przepisami dotyczącymi przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania i zarządzających nimi, należy zaznaczyć, że niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie jedynie do zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania innymi niż UCITS objętych zakresem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (4), którzy mają siedzibę w Unii i zostali zarejestrowani przez właściwy organ swojego państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (5), pod warunkiem że zarządzający ci zarządzają portfelami kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej. Należy jednak zezwolić, aby zewnętrzni zarządzający kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej zarejestrowani zgodnie z niniejszym rozporządzeniem zarządzali również UCITS, pod warunkiem uzyskania zezwolenia zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE.

(8)

Ponadto niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie jedynie do zarządzających tymi przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania, w których łączna wartość aktywów objętych zarządzaniem nie przekracza progu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE. Obliczanie tego progu do celów niniejszego rozporządzenia odbywa się w taki sam sposób jak obliczanie progu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE.

(9)

Jednakże zarządzający zarejestrowani zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, którzy sprawują zarząd aktywami, których łączna wartość przekroczy następnie próg, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE, i którzy w związku z tym zaczną podlegać wymogowi uzyskania zezwolenia właściwych organów swojego państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 6 tej dyrektywy, powinni mieć możliwość dalszego posługiwania się nazwą „EuSEF” w związku z wprowadzaniem do obrotu kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej w Unii, pod warunkiem że spełniają wymogi określone w tej dyrektywie i że nadal stale spełniają niektóre wymogi posługiwania się nazwą „EuSEF” określone w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej. Ma to zastosowanie do już istniejących kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, jak i do kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej ustanowionych po przekroczeniu progu.

(10)

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w przypadku, gdy zarządzający przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania nie chcą posługiwać się nazwą „EuSEF”. W takich przypadkach istniejące przepisy krajowe oraz ogólne przepisy unijne powinny w dalszym ciągu mieć zastosowanie.

(11)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jednolite przepisy dotyczące charakteru kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, w szczególności w odniesieniu do kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, w które kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej mogą inwestować, oraz instrumentów inwestycyjnych, z których mają korzystać. Jest to konieczne, aby umożliwić wyznaczenie wyraźnej granicy między kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej a alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, które stosują inne, mniej specjalistyczne strategie inwestycyjne, na przykład wykupy, których wspieranie nie jest celem niniejszego rozporządzenia.

(12)

Aby zapewnić niezbędną jasność i pewność, w niniejszym rozporządzeniu należy również określić jednolite kryteria uznawania przedsiębiorstw społecznych za kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe. Przedsiębiorstwo społeczne powinno zostać zdefiniowane jako podmiot gospodarki społecznej, którego głównym celem jest raczej wywarcie skutku społecznego niż wygenerowanie zysku dla jego właścicieli lub udziałowców. Przedsiębiorstwo społeczne działa, dostarczając towary i świadcząc usługi na rynku, a zyski wykorzystuje przede wszystkim do osiągania celów społecznych. Jest ono zarządzane w odpowiedzialny i przejrzysty sposób, w szczególności poprzez angażowanie pracowników, konsumentów i zainteresowanych stron, których dotyczy działalność gospodarcza przedsiębiorstwa.

(13)

Ponieważ celem podstawowym przedsiębiorstw społecznych jest raczej osiągnięcie pozytywnych skutków społecznych niż maksymalizacja zysków, w niniejszym rozporządzeniu należy propagować jedynie wspieranie kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, które skupiają się na osiągnięciu wymiernego i pozytywnego skutku społecznego. Wymierny i pozytywny skutek społeczny może obejmować świadczenie usług na rzecz imigrantów, którzy w innym przypadku byliby wykluczeni, lub na przywracaniu marginalizowanych grup na rynek pracy dzięki zapewnianiu zatrudnienia, szkoleń lub innego wsparcia. Przedsiębiorstwa społeczne wykorzystują swoje zyski do realizacji swojego podstawowego celu społecznego oraz są zarządzane w sposób odpowiedzialny i przejrzysty. W przypadku gdy, w wyjątkowych przypadkach, kwalifikowalne przedsiębiorstwo portfelowe chce dokonać podziału zysków między udziałowców i właścicieli, powinno ono dysponować uprzednio określonymi procedurami i zasadami dotyczącymi sposobu przeprowadzania podziału zysków. W zasadach tych należy doprecyzować, że taki podział zysków nie powinien wpływać negatywnie na osiągnięcie podstawowego celu społecznego kwalifikowalnego społecznego przedsiębiorstwa portfelowego.

(14)

Do przedsiębiorstw społecznych zalicza się szeroką gamę przedsiębiorstw o różnych formach prawnych, które świadczą usługi społeczne lub dostarczają towary na rzecz osób słabszych, marginalizowanych, znajdujących się w niekorzystnej sytuacji lub wykluczonych. Usługi te obejmują dostęp do mieszkań, opiekę zdrowotną, pomoc dla osób starszych lub niepełnosprawnych, opiekę nad dziećmi, dostęp do zatrudnienia i szkolenia oraz zarządzanie sytuacją osób zależnych. Do przedsiębiorstw społecznych należą również przedsiębiorstwa, które stosują sposób produkcji towarów i świadczenia usług odzwierciedlający ich cel o charakterze społecznym, ale których działalność dotyczy towarów i usług innych niż społeczne. Działalność ta obejmuje integrację społeczną i zawodową poprzez zapewnienie dostępu do zatrudnienia osobom znajdującym się w niekorzystnej sytuacji, w szczególności ze względu na niewystarczające kwalifikacje bądź problemy społeczne lub zawodowe prowadzące do wykluczenia i marginalizacji. Działalność ta może również dotyczyć ochrony środowiska o oddziaływaniu społecznym, na przykład przeciwdziałania zanieczyszczeniu, recyklingu i energii ze źródeł odnawialnych.

(15)

Zgodnie z celem, jakim jest precyzyjne określenie przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, które mają zostać objęte niniejszym rozporządzeniem, a także w celu zapewnienia koncentracji wysiłków na dostarczaniu kapitału przedsiębiorstwom społecznym, za kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej należy uznawać fundusze, które zamierzają zainwestować w takie przedsiębiorstwa co najmniej 70 % łącznej wartości swoich otrzymanych wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału zadeklarowanego. Kwalifikowalnym funduszom na rzecz przedsiębiorczości społecznej nie należy zezwalać na inwestowanie więcej niż 30 % łącznej wartości swoich otrzymanych wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału zadeklarowanego w aktywa inne niż kwalifikowalne inwestycje. Oznacza to, że próg 30 % powinien stale stanowić maksymalną wysokość niekwalifikowalnych inwestycji, a próg 70 % powinien być zarezerwowany dla kwalifikowalnych inwestycji przez okres istnienia kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej. Progi te powinny być obliczane na podstawie kwot, które mogą zostać zainwestowane po odliczeniu wszystkich uzasadnionych kosztów oraz posiadanych środków pieniężnych i ich ekwiwalentów. Niniejsze rozporządzenie powinno określać szczegółowe zasady niezbędne do obliczania wspomnianych progów inwestycji.

(16)

Celem niniejszego rozporządzenia jest zwiększenie wzrostu przedsiębiorstw społecznych w Unii. Inwestycje w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe ustanowione w państwach trzecich mogą pozwolić kwalifikowalnym funduszom na rzecz przedsiębiorczości społecznej na pozyskanie dodatkowego kapitału, a tym samym przynieść korzyści przedsiębiorstwom społecznym w Unii. Niniejsze rozporządzenie nie powinno jednak w żadnym wypadku sprzyjać inwestycjom w przedsiębiorstwa portfelowe ustanowione w państwach trzecich, w przypadku gdy brak jest odpowiednich umów o współpracy między właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz z poszczególnymi państwami członkowskimi, w których jednostki lub udziały kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej mają być wprowadzane do obrotu, lub gdy brak jest skutecznej wymiany informacji w kwestiach podatkowych.

(17)

Aby można było posługiwać się nazwą „EuSEF” ustanowioną na mocy niniejszego rozporządzenia, fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinien najpierw zostać ustanowiony w Unii. W ciągu dwóch lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia Komisja powinna dokonać przeglądu ograniczeń w zakresie posługiwania się nazwą „EuSEF” w odniesieniu do funduszy ustanowionych w Unii, z uwzględnieniem doświadczeń wynikających ze stosowania zalecenia Komisji dotyczącego środków mających zachęcać państwa trzecie do stosowania minimalnych standardów dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych.

(18)

Zarządzający kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinni móc przyciągać dodatkowe wkłady kapitałowe przez cały okres trwania funduszu. Takie dodatkowe wkłady kapitałowe w okresie trwania kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinny być uwzględniane przy rozważaniu kolejnej inwestycji w aktywa inne niż aktywa kwalifikowalne. Na dodatkowe wkłady kapitałowe należy zezwalać zgodnie z kryteriami i na warunkach określonych w regulaminie lub dokumentach założycielskich kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej.

(19)

Ze względu na potrzeby w zakresie finansowania specyficzne dla przedsiębiorstw społecznych należy zapewnić jasność co do rodzajów instrumentów, jakie kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinien wykorzystywać na potrzeby tego finansowania. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem określić jednolite przepisy dotyczące kwalifikowalnych instrumentów, które kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinien wykorzystywać, realizując inwestycje, takich jak: instrumenty kapitałowe i quasi-kapitałowe, instrumenty dłużne, takie jak weksle własne i certyfikaty oszczędnościowe, inwestycje w inne kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej, zabezpieczone lub niezabezpieczone pożyczki oraz dotacje. Aby zapobiec rozmyciu inwestycji w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, należy zezwolić kwalifikowalnemu funduszowi na rzecz przedsiębiorczości społecznej na inwestowanie w inne kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej w przypadku, gdy te inne kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej same nie zainwestowały więcej niż 10 % łącznej wartości swoich otrzymanych wpłat na poczet kapitału oraz niewniesionego kapitału zadeklarowanego w inne kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej.

(20)

Podstawową działalność kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej stanowi zapewnienie finansowania przedsiębiorstwom społecznym poprzez inwestycje podstawowe. Kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej nie powinny uczestniczyć w systemowo ważnej działalności bankowej wykraczającej poza zwyczajowe ostrożnościowe ramy regulacyjne (tzw. „równoległy system bankowy”) ani stosować typowych strategii typu private equity, takich jak wykup wspomagany dźwignią finansową.

(21)

Aby utrzymać niezbędny poziom elastyczności w swoim portfelu inwestycyjnym, kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinny móc inwestować w aktywa inne niż kwalifikowalne inwestycje, w zakresie, w jakim te inne inwestycje nie przekroczą progu 30 % w odniesieniu do niekwalifikowalnych inwestycji. Przy obliczaniu tego limitu nie należy brać pod uwagę posiadanych środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, ponieważ środków pieniężnych i ich ekwiwalentów nie należy traktować jako inwestycji. Kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinny inwestować w sposób zgodny z ich etyczną strategią inwestycyjną, na przykład nie powinny dokonywać inwestycji finansujących przemysł zbrojeniowy, inwestycji wiążących się z ryzykiem naruszenia praw człowieka lub inwestycji związanych z pozbywaniem się odpadów elektronicznych.

(22)

Aby zapewnić wiarygodność i rozpoznawalność nazwy „EuSEF” wśród inwestorów w całej Unii, jedynie zarządzający kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którzy spełniają jednolite kryteria jakościowe określone w niniejszym rozporządzeniu, powinni być uprawnieni do posługiwania się nazwą „EuSEF” przy wprowadzaniu do obrotu kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej w całej Unii.

(23)

W celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej posiadały odrębny i możliwy do zidentyfikowania profil, który jest dostosowany do ich celu, należy ustanowić jednolite przepisy dotyczące struktury portfela oraz technik inwestycyjnych dozwolonych w przypadku takich funduszy.

(24)

W celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej nie przyczyniały się do rozwoju zagrożeń systemowych oraz aby fundusze te koncentrowały swoje działania inwestycyjne na wspieraniu kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, nie powinno się zezwalać na stosowanie dźwigni finansowej na poziomie funduszu. Zarządzającym kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej należy zezwolić na zaciąganie pożyczek, emitowanie papierów dłużnych lub udzielanie gwarancji na poziomie kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, pod warunkiem że takie pożyczki, papiery dłużne lub gwarancje znajdują pokrycie w niewniesionych wkładach zadeklarowanych i tym samym nie powodują wzrostu wartości ekspozycji funduszu powyżej wartości kapitału zadeklarowanego. Zaliczki gotówkowe od inwestorów kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, które mają pełne pokrycie we wkładach kapitałowych od tych inwestorów, nie powodują wzrostu ekspozycji kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, a zatem powinny być dozwolone. Ponadto, aby fundusz mógł pokrywać nadzwyczajne potrzeby w zakresie płynności, które mogą pojawić się w okresie od wezwania inwestorów do wniesienia kapitału zadeklarowanego do faktycznego wpłynięcia kapitału na rachunki funduszu, powinno być dozwolone zaciąganie pożyczek krótkoterminowych, pod warunkiem że kwota takich pożyczek nie przekroczy wysokości niewniesionego kapitału zadeklarowanego funduszu.

(25)

W celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej były wprowadzane do obrotu jedynie wśród inwestorów, którzy posiadają doświadczenie, wiedzę i kompetencje umożliwiające samodzielne podejmowanie decyzji inwestycyjnych i właściwą ocenę ryzyka związanego z tymi funduszami, oraz aby utrzymać zaufanie inwestorów do kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, należy ustanowić pewne szczególne zabezpieczenia. W związku z tym kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej należy wprowadzać do obrotu jedynie wśród inwestorów, którzy są klientami branżowymi lub którzy mogą być za takich uznani na mocy dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (6). W celu zapewnienia dostatecznie szerokiej bazy inwestorów dla inwestycji w kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej wskazane jest jednak również, aby dostęp do tych funduszy mieli także niektórzy z pozostałych inwestorów, w tym zamożni klienci indywidualni. W odniesieniu do tych pozostałych inwestorów należy jednak ustanowić szczególne zabezpieczenia w celu zapewnienia, aby kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej były wprowadzane do obrotu jedynie wśród inwestorów, których profil jest odpowiedni do dokonywania takich inwestycji. Zabezpieczenia takie wykluczają wprowadzanie do obrotu z wykorzystaniem okresowych planów oszczędnościowych. Ponadto należy umożliwić kadrze kierowniczej, dyrektorom lub pracownikom uczestniczącym w zarządzaniu zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej dokonywanie inwestycji w kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którymi zarządzają, gdyż osoby takie mają wystarczająco dużą wiedzę, aby brać udział w inwestycjach tego rodzaju.

(26)

W celu zapewnienia, aby nazwą „EuSEF” posługiwali się jedynie zarządzający kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którzy spełniają jednolite kryteria jakościowe dotyczące zachowania na rynku, należy ustanowić zasady prowadzenia działalności gospodarczej oraz określić relacje między tymi zarządzającymi a ich inwestorami. Z tego samego względu należy ustanowić jednolite warunki dotyczące rozwiązywania konfliktów interesów przez takich zarządzających. Takie zasady i warunki powinny również zawierać wymóg, aby zarządzający stosował niezbędne ustalenia organizacyjne i administracyjne w celu zapewnienia właściwego rozwiązywania konfliktów interesów.

(27)

W przypadku gdy zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej zamierza przekazać funkcje osobom trzecim, przekazanie to nie powinno mieć wpływu na odpowiedzialność zarządzającego wobec kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej i jego inwestorów. Ponadto zarządzający nie powinien przekazywać funkcji w zakresie uniemożliwiającym w gruncie rzeczy dalsze uznawanie go za zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej i powodującym, że stanie się on podmiotem-skrzynką pocztową. Zarządzający powinien w każdym przypadku pozostawać odpowiedzialny za właściwe wykonywanie przekazanych funkcji i zgodność z niniejszym rozporządzeniem. Przekazanie funkcji nie powinno zagrażać skutecznemu nadzorowi nad zarządzającym, a w szczególności nie powinno uniemożliwiać zarządzającemu działania, a funduszowi bycia zarządzanym, w sposób najkorzystniejszy dla jego inwestorów.

(28)

Osiąganie pozytywnych skutków społecznych przy jednoczesnym generowaniu zysków finansowych na rzecz inwestorów stanowi kluczową cechę charakteryzującą fundusze inwestycyjne ukierunkowane na przedsiębiorstwa społeczne, która odróżnia te fundusze od innych rodzajów funduszy inwestycyjnych. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem nałożyć na zarządzających kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej obowiązek wprowadzenia procedur pomiaru pozytywnych skutków społecznych, które mają zostać osiągnięte poprzez inwestowanie w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe.

(29)

Obecnie fundusze ukierunkowane na osiąganie wyników lub skutków społecznych zwykle oceniają i segregują informacje dotyczące zakresu, w jakim przedsiębiorstwa społeczne osiągają zamierzone wyniki lub skutki. Istnieje szeroki wachlarz różnych rodzajów wyników lub skutków, do jakich mogą dążyć przedsiębiorstwa społeczne. Opracowano zatem różne sposoby określania wyników i skutków społecznych i ich pomiaru. Na przykład przedsiębiorstwo starające się zatrudniać osoby w niekorzystnej sytuacji może przekazywać informacje o liczbie takich zatrudnionych osób, które w innym przypadku nie znalazłyby zatrudnienia, a przedsiębiorstwo, którego celem jest pomoc w resocjalizacji więźniów, może oceniać swoje wyniki pod względem wskaźników recydywy. Fundusze pomagają przedsiębiorstwom społecznym w przygotowaniu i dostarczaniu informacji o ich celach i osiągnięciach oraz w gromadzeniu ich dla inwestorów. Chociaż informacje o wynikach i skutkach społecznych mają bardzo duże znaczenie dla inwestorów, trudno jest dokonywać porównań między różnymi przedsiębiorstwami społecznymi i różnymi funduszami z powodu zróżnicowania oczekiwanych wyników i skutków społecznych oraz z powodu różnorodności podejść. W celu stworzenia zachęt do jak największej spójności i porównywalności takich informacji w dłuższej perspektywie czasowej oraz do jak największej skuteczności procedur otrzymywania informacji należy opracować akty delegowane w tym obszarze. Takie akty delegowane powinny również zapewniać organom nadzoru, kwalifikowalnym funduszom na rzecz przedsiębiorczości społecznej i przedsiębiorstwom społecznym większą jasność.

(30)

Aby zapewnić integralność nazwy „EuSEF”, należy ustanowić kryteria jakościowe dotyczące organizacji zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej. W związku z tym należy określić jednolite, proporcjonalne wymogi dotyczące potrzeby utrzymywania odpowiednich zasobów technicznych i ludzkich.

(31)

Aby zapewnić właściwe zarządzanie kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz zdolność zarządzającego nimi do pokrycia potencjalnego ryzyka wynikającego z ich działalności, należy określić jednolite, proporcjonalne wymogi, zgodnie z którymi zarządzający kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej muszą utrzymywać wystarczające środki własne. Wysokość tych środków własnych powinna być wystarczająca dla zapewnienia ciągłości i właściwego zarządzania kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej.

(32)

W celu ochrony inwestorów konieczne jest zapewnienie właściwego oszacowania aktywów kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej. W związku z tym regulamin lub dokumenty założycielskie kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej powinny zawierać przepisy dotyczące wyceny aktywów. Powinno to zapewnić rzetelność i przejrzystość wyceny.

(33)

W celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej posługujący się nazwą „EuSEF” udzielali wystarczających informacji na temat swojej działalności, należy określić jednolite zasady dotyczące sprawozdań rocznych.

(34)

Choć w niniejszym rozporządzeniu wprowadzono zabezpieczenia mające na celu upewnienie się, że fundusze wykorzystywane są we właściwy sposób, organy nadzoru powinny czuwać nad zapewnieniem przestrzegania tych zabezpieczeń.

(35)

Aby zapewnić integralność nazwy „EuSEF” w oczach inwestorów, konieczne jest, aby posługiwali się nią jedynie zarządzający kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którzy prowadzą w pełni przejrzystą politykę inwestycyjną oraz realizują przejrzyste cele inwestycyjne. Dlatego też w należy określić jednolite zasady w zakresie wymogów dotyczących ujawniania informacji obowiązujące zarządzających w odniesieniu do inwestorów. Zasady te powinny obejmować elementy specyficzne dla inwestycji w przedsiębiorstwa społeczne, tak aby możliwe było osiągnięcie wyższego poziomu spójności i porównywalności takich informacji. Dotyczy to między innymi informacji na temat kryteriów i procedur stosowanych przy wyborze konkretnych kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych na cele inwestycyjne. Dotyczy to także informacji na temat pozytywnych skutków społecznych, które mają zostać osiągnięte w wyniku realizacji polityki inwestycyjnej, oraz sposobu ich monitorowania i oceny. Aby zapewnić niezbędne zaufanie inwestorów do takich inwestycji, wspomniane wymogi obejmują również informacje na temat aktywów kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, których nie inwestuje się w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, oraz sposobu ich wyboru.

(36)

Aby zapewnić skuteczny nadzór w zakresie jednolitych wymogów zawartych w niniejszym rozporządzeniu, właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powinien nadzorować spełnianie przez zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej jednolitych wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu. W tym celu zarządzający, którzy zamierzają wprowadzać do obrotu fundusze pod nazwą „EuSEF”, powinni poinformować o tym zamiarze właściwy organ swojego państwa członkowskiego pochodzenia. Właściwy organ powinien dokonać rejestracji zarządzającego, jeżeli przedstawiono wszystkie niezbędne informacje oraz jeżeli wprowadzono stosowne ustalenia zapewniające spełnianie wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu. Rejestracja ta powinna być ważna na terytorium całej Unii.

(37)

Aby zapewnić skuteczne transgraniczne wprowadzanie do obrotu kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, rejestracja zarządzającego powinna odbywać się jak najszybciej.

(38)

Aby zapewnić skuteczny nadzór w zakresie spełniania jednolitych kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu, należy ustanowić przepisy dotyczące okoliczności, w których konieczna jest aktualizacja informacji dostarczonych właściwemu organowi w państwie członkowskim pochodzenia.

(39)

Do celów skutecznego nadzoru w zakresie wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu należy również ustanowić proces powiadamiania transgranicznego między właściwymi organami nadzoru, który byłby uruchamiany w wyniku rejestracji zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej w jego państwie członkowskim pochodzenia.

(40)

Aby utrzymać przejrzyste warunki wprowadzania do obrotu kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej w całej Unii, należy powierzyć Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) („EUNGiPW”), ustanowionemu na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (7), zadanie prowadzenia centralnej bazy danych zawierającej wykaz wszystkich zarządzających kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którymi oni zarządzają, zarejestrowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(41)

W przypadku gdy właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego ma wyraźne i możliwe do udowodnienia podstawy do uznania, że zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej działa na jego terytorium z naruszeniem niniejszego rozporządzenia, powinien powiadomić o tym niezwłocznie właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia, który powinien podjąć odpowiednie środki.

(42)

Jeżeli zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej nadal działa w sposób wyraźnie sprzeczny z niniejszym rozporządzeniem, pomimo środków podjętych przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia lub z powodu niepodjęcia przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia środków w rozsądnych granicach czasowych, właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego powinien mieć możliwość, po poinformowaniu właściwego organu państwa członkowskiego pochodzenia, podjęcia wszystkich odpowiednich środków w celu ochrony inwestorów, w tym uniemożliwienia danemu zarządzającemu dalszego wprowadzania do obrotu swoich funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego.

(43)

Aby zapewnić skuteczny nadzór w zakresie ustanowionych jednolitych kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu, zawiera ono wykaz uprawnień nadzorczych, którymi muszą dysponować właściwe organy.

(44)

Aby zapewnić właściwe egzekwowanie przepisów, niniejsze rozporządzenie powinno zawierać sankcje administracyjne i inne środki stosowane w przypadku naruszenia kluczowych przepisów niniejszego rozporządzenia, a mianowicie dotyczących struktury portfela, zabezpieczeń związanych z tożsamością kwalifikowalnych inwestorów oraz posługiwania się nazwą „EuSEF” jedynie przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którzy są zarejestrowani zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Naruszenie tych kluczowych przepisów powinno pociągać za sobą, w stosownych przypadkach, zakaz posługiwania się powyższą nazwą oraz usunięcie danego zarządzającego z rejestru.

(45)

Informacje nadzorcze powinny być przedmiotem wymiany między właściwymi organami w państwie członkowskim pochodzenia i w przyjmującym państwie członkowskim a EUNGiPW.

(46)

Skuteczna współpraca regulacyjna między podmiotami, które sprawują nadzór w zakresie spełniania jednolitych kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu, wymaga, aby wszystkie odpowiednie organy krajowe i EUNGiPW były zobowiązane do zachowania wysokiego poziomu tajemnicy służbowej.

(47)

Wkład kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej w rozwój europejskiego rynku inwestycji społecznych będzie zależał od przyjęcia nazwy „EuSEF” przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej, uznania nazwy przez inwestorów oraz rozwoju silnego ekosystemu dla przedsiębiorstw społecznych w całej Unii, który wspomoże te przedsiębiorstwa w korzystaniu ze stworzonych możliwości finansowania. W tym celu wszystkie zainteresowane strony, w tym podmioty rynkowe, właściwe organy w państwach członkowskich, Komisja i inne odpowiednie podmioty na terytorium Unii, powinny starać się zapewnić wysoki poziom wiedzy o możliwościach oferowanych przez niniejsze rozporządzenie.

(48)

W celu sprecyzowania wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określenia rodzajów towarów i usług lub metod produkcji towarów i świadczenia usług, które odzwierciedlają cel społeczny, oraz okoliczności, w których zyski można podzielić między właścicieli i inwestorów, rodzajów konfliktów interesów, których zarządzający kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej muszą unikać, oraz czynności, które jakie podjąć w tym zakresie, szczegółów dotyczących procedur pomiaru skutków społecznych, które mają osiągnąć kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, oraz treści i procedur dostarczania informacji inwestorom. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, biorąc pod uwagę inicjatywy samoregulacji i kodeksy postępowania. W prowadzonych przez Komisję w trakcie prac przygotowawczych dotyczących aktów delegowanych konsultacjach w zakresie szczegółów procedur pomiaru skutków społecznych, które mają osiągnąć kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, powinny uczestniczyć zainteresowane strony i EUNGiPW. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(49)

Standardy techniczne usług finansowych powinny zapewniać spójną harmonizację oraz wysoki poziom nadzoru w całej Unii. Ponieważ EUNGiPW jest organem dysponującym wysoce specjalistyczną wiedzą, skutecznym i właściwym krokiem byłoby powierzenie mu zadania opracowania projektów wykonawczych standardów technicznych w przypadku gdy nie obejmują one wariantów polityki, celem ich przedłożenia Komisji.

(50)

Komisja powinna być uprawniona do przyjęcia wykonawczych standardów technicznych w drodze aktów wykonawczych na mocy art. 291 TFUE i zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. Należy powierzyć EUNGiPW zadanie opracowania wykonawczych standardów technicznych w odniesieniu do formatu powiadomienia, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu.

(51)

Przed upływem czterech lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia Komisja powinna przeprowadzić przegląd niniejszego rozporządzenia, aby dokonać oceny rozwoju rynku kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej w całej Unii. Przegląd powinien obejmować ogólną analizę funkcjonowania przepisów niniejszego rozporządzenia oraz doświadczenia zdobyte podczas ich stosowania. Na podstawie tego przeglądu Komisja powinna sporządzić sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady, dołączając do niego, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze.

(52)

Ponadto przed upływem czterech lat od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia Komisja powinna rozpocząć przegląd wzajemnego oddziaływania między niniejszym rozporządzeniem a innymi przepisami dotyczącymi przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania i zarządzających nimi, w szczególności przepisami dyrektywy 2011/61/UE. Przegląd ten powinien dotyczyć w szczególności zakresu niniejszego rozporządzenia i obejmować ocenę tego, czy konieczne jest rozszerzenie tego zakresu, aby umożliwić posługiwanie się nazwą „EuSEF” zarządzającym większymi alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi. Na podstawie tego przeglądu Komisja powinna sporządzić sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady, dołączając do niego, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze.

(53)

W kontekście tego przeglądu Komisja powinna ocenić wszelkie przeszkody, które mogą utrudniać wykorzystywanie funduszy przez inwestorów, w tym wpływ, jaki na inwestorów instytucjonalnych mogą wywierać inne mające do nich zastosowanie przepisy o charakterze ostrożnościowym. Ponadto Komisja powinna gromadzić dane służące ocenie wkładu nazwy „EuSEF” w inne programy Unii, takie jak program „Horyzont 2020”, które również mają na celu wspieranie innowacyjności w Unii.

(54)

W związku z badaniem przez Komisję przeszkód podatkowych utrudniających transgraniczne inwestycje venture capital, przewidzianym w komunikacie Komisji z dnia 7 grudnia 2011 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz ułatwienia dostępu do finansowania dla MŚP”, oraz w kontekście przeglądu niniejszego rozporządzenia, Komisja powinna rozważyć przeprowadzenie równoważnej analizy ewentualnych przeszkód podatkowych napotykanych przez fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz ocenić ewentualne zachęty podatkowe mające na celu pobudzanie przedsiębiorczości społecznej w Unii.

(55)

EUNGiPW powinien dokonać oceny swoich potrzeb związanych z personelem i zasobami, wynikających z przyjęcia uprawnień i obowiązków zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, oraz przedłożyć sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji.

(56)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych ani zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego (art. 7) oraz swobody prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16).

(57)

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (8) reguluje kwestie dotyczące przetwarzania danych osobowych w państwach członkowskich w kontekście niniejszego rozporządzenia i pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich, w szczególności niezależnych organów publicznych wyznaczonych przez państwa członkowskie. Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (9) reguluje kwestie dotyczące przetwarzania danych osobowych przez EUNGiPW w ramach niniejszego rozporządzenia i pod nadzorem Europejskiego Inspektora Ochrony Danych.

(58)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie rozwój rynku wewnętrznego kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej poprzez ustanowienie ram rejestrowania zarządzających kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej, a tym samym ułatwienie wprowadzania do obrotu kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej w całej Unii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

a)

zarządzają aktywami o łącznej wartości nieprzekraczającej progu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2011/61/UE;

b)

mają siedzibę w Unii;

c)

podlegają rejestracji przez właściwe organy państw członkowskich pochodzenia zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE; oraz

d)

zarządzają oni portfelami kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej.

a)

spełniają wymogi określone w dyrektywie 2011/61/UE; oraz

b)

nadal spełniają przepisy art. 3, 5 i 10, art. 13 ust. 2 oraz art. 14 ust. 1 lit. d), e) i f) niniejszego rozporządzenia.

a)

„przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania” oznacza AFI określone w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE;

b)

„kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej” oznacza przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania, które:

c)

„zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej” oznacza osobę prawną, której regularna działalność gospodarcza polega na zarządzaniu co najmniej jednym kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

d)

„kwalifikowalne przedsiębiorstwo portfelowe” oznacza przedsiębiorstwo, które:

e)

„kwalifikowalne inwestycje” oznaczają którykolwiek z poniższych instrumentów:

f)

„uzasadnione koszty” oznaczają wszystkie opłaty, koszty i wydatki ponoszone bezpośrednio lub pośrednio przez inwestorów i uzgodnione między zarządzającym kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej i jego inwestorami;

g)

„kapitał własny” oznacza udziały własnościowe w przedsiębiorstwie, mające postać akcji lub innych form udziału w kapitale kwalifikowalnego przedsiębiorstwa portfelowego, wyemitowane na rzecz jego inwestorów;

h)

„quasi-kapitałowy instrument inwestycyjny” oznacza każdy rodzaj instrumentu finansowego będący połączeniem instrumentu kapitałowego i dłużnego, w przypadku gdy zwrot z inwestycji jest powiązany z zyskiem lub stratą kwalifikowalnego przedsiębiorstwa portfelowego i w przypadku gdy spłata instrumentu w przypadku niewywiązania się z płatności nie jest w pełni zabezpieczona;

i)

„wprowadzanie do obrotu” oznacza bezpośrednie lub pośrednie oferowanie lub plasowanie, z inicjatywy zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej lub w jego imieniu, jednostek lub udziałów kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którym taki zarządzający zarządza, na rzecz inwestorów lub wśród inwestorów zamieszkałych lub mających siedzibę statutową na terytorium Unii;

j)

„kapitał zadeklarowany” oznacza każde zobowiązanie, na mocy którego inwestor jest zobowiązany, w ramach czasowych określonych w regulaminie lub dokumentach założycielskich kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, do nabycia udziału w kwalifikowalnym funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej lub dokonania wpłat na poczet kapitału na rzecz tego funduszu;

k)

„państwo członkowskie pochodzenia” oznacza państwo członkowskie, w którym zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej ma swoją siedzibę i podlega rejestracji przez właściwe organy zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2011/61/UE;

l)

„przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie inne niż państwo członkowskie pochodzenia, w którym zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej wprowadza do obrotu kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

m)

„właściwy organ” oznacza organ krajowy wyznaczony przez państwo członkowskie pochodzenia w drodze przepisów ustawowych lub wykonawczych do celów rejestracji zarządzających przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania objętych zakresem niniejszego rozporządzenia.

a)

zobowiązali się do zainwestowania co najmniej 100 000 EUR; oraz

b)

oświadczyli na piśmie, w dokumencie odrębnym w stosunku do zawieranej umowy, której przedmiotem ma być zobowiązanie do dokonania inwestycji, że są świadomi ryzyka związanego z przewidywanym zobowiązaniem.

a)

postępować uczciwie, rzetelnie i z należytą fachowością, dbałością i starannością przy realizacji swoich działań;

b)

stosować odpowiednie polityki i procedury zapobiegania nieuczciwym praktykom, w przypadku których można w sposób racjonalny oczekiwać, że będą miały wpływ na interesy inwestorów oraz kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych;

c)

prowadzić działalność gospodarczą w taki sposób, aby wspierać pozytywne skutki społeczne kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, w które inwestują, działać w najlepszym interesie kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, którymi zarządzają, ich inwestorów oraz integralności rynku;

d)

zapewniać wysoki poziom staranności przy doborze i bieżącym monitorowaniu inwestycji w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe oraz pozytywnych skutków społecznych tych przedsiębiorstw;

e)

posiadać odpowiednie doświadczenie i wiedzę w zakresie kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, w które inwestują;

f)

sprawiedliwie traktować swoich inwestorów;

g)

zapewniać, aby żaden z inwestorów nie był traktowany w sposób preferencyjny, chyba że takie preferencyjne traktowanie jest przewidziane w regulaminie lub dokumentach założycielskich kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej.

a)

zarządzającymi kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej, osobami faktycznie prowadzącymi działalność tych zarządzających, ich pracownikami lub wszelkimi innymi osobami, które bezpośrednio lub pośrednio kontrolują lub podlegają kontroli tych zarządzających, a kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej zarządzanym przez tych zarządzających lub jego inwestorami;

b)

kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej lub jego inwestorami a innym kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej zarządzanym przez tego samego zarządzającego lub jego inwestorami;

c)

kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej lub jego inwestorami a przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania lub UCITS zarządzanym przez tego samego zarządzającego lub jego inwestorami.

a)

rodzajów konfliktów interesów, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu;

b)

czynności, jakie muszą podjąć zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej w zakresie struktur oraz procedur organizacyjnych i administracyjnych w celu wykrywania konfliktów interesów, zapobiegania im, zarządzania nimi oraz ich monitorowania i ujawniania.

a)

zatrudnienie i rynki pracy;

b)

normy i prawa odnoszące się do jakości miejsc pracy;

c)

integracja społeczna oraz ochrona poszczególnych grup społecznych;

d)

równe traktowanie, równe szanse i niedyskryminacja;

e)

zdrowie i bezpieczeństwo publiczne;

f)

dostęp do ochrony socjalnej i do systemów ochrony zdrowia i nauczania oraz wpływ na nie.

a)

szczegółowe informacje, w stosownych przypadkach, dotyczące ogólnych skutków społecznych polityki inwestycyjnej oraz metody stosowanej do pomiaru tych skutków;

b)

zestawienie wszelkich przypadków zbycia, jakie miały miejsce w odniesieniu do kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych;

c)

opis pozwalający stwierdzić, czy zbycie innych aktywów kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, które nie są inwestowane w kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, odbyło się w oparciu o kryteria, o których mowa w art. 14 ust. 1 lit. f);

d)

podsumowanie działań, które zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej podjął w odniesieniu do kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, o których mowa w art. 14 ust. 1 lit. l);

e)

informacje dotyczące charakteru i celu inwestycji innych niż kwalifikowalne inwestycje, o których mowa w art. 5 ust. 1.

a)

tożsamość tego zarządzającego oraz wszelkich innych usługodawców, którym ten zarządzający zlecił zarządzanie nimi, oraz opis ich obowiązków;

b)

kwotę środków własnych dostępnych dla tego zarządzającego, a także szczegółowe oświadczenie wyjaśniające, dlaczego ten zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej uznaje tę kwotę za wystarczającą do utrzymania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do właściwego zarządzania jego kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

c)

opis strategii i celów inwestycyjnych kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, w tym:

d)

pozytywny skutek społeczny stanowiący cel polityki inwestycyjnej kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej, w tym – w stosownych przypadkach – racjonalne prognozy skutków oraz informacje na temat wyników osiągniętych w przeszłości w tej dziedzinie;

e)

metody, które należy stosować do pomiaru skutków społecznych;

f)

opis aktywów innych niż kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, a także procedury i kryteriów stosowanych do celów wyboru tych aktywów, chyba że są to środki pieniężne lub ich ekwiwalenty;

g)

opis profilu ryzyka kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz wszelkich rodzajów ryzyka związanych z aktywami, w które fundusz może inwestować, lub technikami inwestycyjnymi, które można stosować;

h)

opis procedury wyceny kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz metodologii wyceny aktywów, w tym metod stosowanych do wyceny kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych;

i)

opis sposobu obliczania wynagrodzenia zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

j)

opis wszystkich uzasadnionych kosztów wraz z ich maksymalnymi kwotami;

k)

jeśli są dostępne, wyniki finansowe osiągnięte przez kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej w przeszłości;

l)

usługi w zakresie wsparcia przedsiębiorstw oraz inne działania wspierające świadczone przez zarządzającego funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej lub zapewniane za pośrednictwem osób trzecich w celu ułatwienia rozwoju, wzrostu lub innych aspektów operacji prowadzonych przez kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, w które inwestuje kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej, lub, w przypadku gdy takie usługi lub działania nie są świadczone, wyjaśnienie takiego stanu rzeczy;

m)

opis procedur, na podstawie których kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej może zmienić swoją strategię inwestycyjną lub politykę inwestycyjną.

a)

treści informacji, o których mowa w ust. 1 lit. c)–f) i lit. l) niniejszego artykułu;

b)

sposobu jednolitego przedstawienia informacji, o których mowa w ust. 1 lit. c)–f) i lit. l) niniejszego artykułu, w celu zapewnienia możliwie najwyższego poziomu porównywalności.

a)

tożsamość osób faktycznie prowadzących działalność polegającą na zarządzaniu kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

b)

dane określające kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej, których jednostki lub udziały mają być wprowadzane do obrotu, oraz ich strategie inwestycyjne;

c)

informacje dotyczące ustaleń dokonanych do celów zapewnienia zgodności z wymogami określonymi w rozdziale II;

d)

wykaz państw członkowskich, w których zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej zamierza wprowadzać do obrotu każdy kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

e)

wykaz państw członkowskich, w których zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej ustanowił lub zamierza ustanowić kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej.

a)

osoby faktycznie prowadzące działalność polegającą na zarządzaniu kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej cieszą się wystarczająco dobrą opinią i posiadają wystarczające doświadczenie, również w odniesieniu do strategii inwestycyjnych stosowanych przez zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

b)

wymagane informacje, o których mowa w ust. 1, są kompletne;

c)

ustalenia zgłoszone zgodnie z ust. 1 lit. c) są odpowiednie z punktu widzenia zgodności z wymogami określonymi w rozdziale II;

d)

z wykazu zgłoszonego na podstawie ust. 1 lit. e) niniejszego artykułu wynika, że wszystkie kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej ustanowione są zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) ppkt (iii) niniejszego rozporządzenia.

a)

nowy kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej; lub

b)

istniejący kwalifikowalny fundusz na rzecz przedsiębiorczości społecznej w państwie członkowskim, które nie figuruje w wykazie, o którym mowa w art. 15 ust. 1 lit. d).

a)

żądania dostępu do wszelkiego rodzaju dokumentów w jakiejkolwiek formie oraz otrzymywania lub pobierania ich kopii;

b)

żądania od zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej niezwłocznego udzielenia informacji;

c)

żądania informacji od każdej osoby związanej z działaniami zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej lub kwalifikowalnego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

d)

prowadzenia niezapowiedzianych lub zapowiedzianych kontroli na miejscu;

e)

podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnym funduszem przedsiębiorczości społecznej nadal spełniał wymogi niniejszego rozporządzenia;

f)

wydania nakazu w celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej spełniał wymogi niniejszego rozporządzenia oraz powstrzymywał się od powtórzenia jakiegokolwiek działania, które może stanowić naruszenie niniejszego rozporządzenia.

a)

nie spełnia wymogów mających zastosowanie do struktury portfela, naruszając tym samym art. 5;

b)

wprowadza do obrotu, naruszając tym samym art. 6, jednostki i udziały w kwalifikowalnym funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej wśród niekwalifikowalnych inwestorów;

c)

posługuje się nazwą „EuSEF”, pomimo że nie został zarejestrowany zgodnie z art. 15;

d)

posługuje się nazwą „EuSEF” w celu wprowadzania do obrotu funduszy, które nie zostały ustanowione zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. b) ppkt (iii);

e)

uzyskał rejestrację na podstawie fałszywych oświadczeń lub w jakikolwiek inny nieprawidłowy sposób, naruszając tym samym art. 15;

f)

nie postępuje w sposób uczciwy i rzetelny, z należytą fachowością, dbałością lub starannością przy prowadzeniu swojej działalności, naruszając tym samym art. 7 lit. a);

g)

nie stosuje odpowiednich polityk i procedur w zakresie zapobiegania nieuczciwym praktykom, naruszając tym samym art. 7 lit. b);

h)

wielokrotnie nie spełnia wymogów z art. 13 dotyczących sprawozdania rocznego;

i)

wielokrotnie nie wypełnia obowiązku informowania inwestorów zgodnie z art. 14.

a)

podejmuje środki w celu zapewnienia, aby zarządzający kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej spełniał wymogi art. 5 i 6, art. 7 lit. a) i b) oraz art. 13, 14 i 15;

b)

wydaje zakaz posługiwania się nazwą „EuSEF” oraz usuwa zarządzającego kwalifikowalnym funduszem na rzecz przedsiębiorczości społecznej z rejestru.

a)

zakres stosowania nazwy „EuSEF” przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej w różnych państwach członkowskich, na poziomie krajowym lub transgranicznym;

b)

geograficzny i sektorowy rozkład inwestycji dokonywanych przez kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej;

c)

stosowność wymogów dotyczących informacji na mocy art. 14, w szczególności sprawdzenie, czy są one wystarczające, aby umożliwić inwestorom podjęcie świadomej decyzji o inwestycji;

d)

wykorzystywanie różnych kwalifikowalnych inwestycji przez kwalifikowalne fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz jego wpływ na rozwój przedsiębiorstw społecznych w całej Unii;

e)

stosowność ustanowienia europejskiego znaku jakości „przedsiębiorstwo społeczne”;

f)

możliwość zezwolenia funduszom na rzecz przedsiębiorczości społecznej ustanowionym w państwie trzecim na posługiwanie się nazwą „EuSEF”, uwzględniając doświadczenia zdobyte w stosowaniu zalecenia Komisji dotyczącego środków mających na celu zachęcenie państw trzecich do stosowania minimalnych standardów dobrych rządów w kwestiach podatkowych;

g)

stosowanie w praktyce kryteriów identyfikacji kwalifikowalnych przedsiębiorstw portfelowych, jego wpływ na rozwój przedsiębiorstw społecznych w całej Unii i ich pozytywne skutki społeczne;

h)

analizę procedur stosowanych przez zarządzających kwalifikowalnymi funduszami na rzecz przedsiębiorczości społecznej do pomiaru pozytywnych skutków społecznych wywieranych przez kwalifikowalne przedsiębiorstwa portfelowe, o których mowa w art. 10, oraz ocenę wykonalności wprowadzenia ujednoliconych standardów pomiaru skutków społecznych na poziomie Unii w sposób spójny z polityką społeczną Unii;

i)

możliwość rozszerzenia zakresu wprowadzania do obrotu kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej na inwestorów detalicznych;

j)

stosowność zaliczenia kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej do kwalifikowalnych aktywów zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE;

k)

stosowność uzupełnienia niniejszego rozporządzenia systemem depozytariuszy;

l)

analiza ewentualnych przeszkód podatkowych napotykanych przez fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej oraz ocenę ewentualnych zachęt podatkowych mających na celu pobudzanie przedsiębiorczości społecznej w Unii;

m)

ocena wszelkich przeszkód, jakie mogą zakłócać inwestowanie w fundusze, posługując się nazwą „EuSEF”, w tym wpływ na inwestorów instytucjonalnych innych przepisów prawa Unii o charakterze ostrożnościowym.

a)

do dnia 22 lipca 2017 r. w odniesieniu do lit. a)–e) i lit. g)–m); oraz

b)

do dnia 22 lipca 2015 r. w odniesieniu do lit. f).

25.4.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 115/39

(1)

W dniu 26 marca 2010 r. Rada Europejska zatwierdziła wniosek Komisji dotyczący wprowadzenia nowej strategii „Europa 2020”. Jednym z priorytetów strategii „Europa 2020” jest osiągnięcie zrównoważonego wzrostu przez wspieranie gospodarki bardziej zasobooszczędnej, bardziej zrównoważonej i bardziej konkurencyjnej. W strategii tej infrastrukturę energetyczną umieszczono na pierwszym planie jako element inicjatywy przewodniej „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”, podkreślając potrzebę pilnej modernizacji europejskich sieci poprzez połączenia międzysystemowe w skali kontynentu, w szczególności w celu integracji odnawialnych źródeł energii.

(2)

Nie osiągnięto jeszcze celu zakładającego uzyskanie poziomu elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych odpowiadającego co najmniej 10 % ich zainstalowanej mocy produkcyjnej, uzgodnionego w konkluzjach z posiedzenia Rady Europejskiej, które odbyło się w marcu 2002 r. w Barcelonie.

(3)

W komunikacie Komisji zatytułowanym „Priorytety w odniesieniu do infrastruktury energetycznej na 2020 r. i w dalszej perspektywie – plan działania na rzecz zintegrowanej europejskiej sieci energetycznej”, a następnie w konkluzjach Rady z dnia 28 lutego 2011 r. oraz rezolucji Parlamentu Europejskiego (4) wezwano do uzgodnienia nowej polityki na rzecz infrastruktury energetycznej w celu optymalizacji rozwoju sieci na poziomie europejskim w okresie do 2020 r. i w dalszej perspektywie, aby umożliwić Unii osiągnięcie podstawowych celów polityki energetycznej – konkurencyjności, zrównoważoności i bezpieczeństwa dostaw.

(4)

Na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 4 lutego 2011 r. podkreślono potrzebę modernizacji i rozbudowy europejskiej infrastruktury energetycznej oraz połączeń międzysystemowych sieci transgranicznych w celu urzeczywistnienia solidarności między państwami członkowskimi, zapewnienia alternatywnych tras dostaw lub tranzytu oraz źródeł energii, a także rozwoju odnawialnych źródeł energii, jako konkurencji dla źródeł tradycyjnych. Podkreślono, że żadne z państw członkowskich nie powinno pozostać odizolowane od europejskich sieci gazowych i elektroenergetycznych po roku 2015 ani stanąć w obliczu zagrożenia bezpieczeństwa energetycznego ze względu na brak odpowiednich połączeń.

(5)

Decyzją nr 1364/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) ustanowiono wytyczne dla transeuropejskich sieci energetycznych (TEN-E). Wytyczne te mają za cel wspieranie ukończenia tworzenia unijnego rynku wewnętrznego energii, przy jednoczesnym zachęcaniu do racjonalnego wytwarzania, transportu, dystrybucji i wykorzystywania zasobów energetycznych, ograniczanie odizolowania regionów mniej uprzywilejowanych i wyspiarskich, zabezpieczanie i dywersyfikację unijnych dostaw, źródeł i tras przesyłu energii, w tym poprzez współpracę z państwami trzecimi, oraz przyczynianie się do zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska.

(6)

Z oceny obecnych ram TEN-E wynika jednoznacznie, że ramy te wnoszą co prawda pozytywny wkład w realizację pewnych projektów, podnosząc ich rangę polityczną, jednakże cechuje je brak wizji, ukierunkowania i elastyczności koniecznych do uzupełnienia stwierdzonych niedostatków w infrastrukturze. W związku z tym Unia powinna zwiększyć wysiłki, aby sprostać przyszłym wyzwaniom w tej dziedzinie, a także zwrócić należytą uwagę na wskazanie potencjalnych przyszłych rozbieżności między popytem na energię a jej podażą.

(7)

Przyspieszenie renowacji istniejącej infrastruktury energetycznej oraz budowy nowej infrastruktury energetycznej ma zasadnicze znaczenie dla osiągania celów unijnej polityki energetycznej i klimatycznej, polegających na ukończeniu tworzenia rynku wewnętrznego energii, zagwarantowaniu bezpieczeństwa dostaw, w szczególności gazu i ropy naftowej, zmniejszeniu emisji gazów cieplarnianych o 20 % (30 % w sprzyjających warunkach), zwiększeniu udziału energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii końcowej do 20 % (6) oraz osiągnięciu wzrostu efektywności energetycznej o 20 % do 2020 r., przy czym zwiększenie efektywności energetycznej może przyczynić się do zmniejszenia zapotrzebowania na budowę nowej infrastruktury. Unia musi jednocześnie przygotować swoją infrastrukturę do dalszego zmniejszenia emisyjności systemu energetycznego w perspektywie długoterminowej do roku 2050. W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno również umożliwiać uwzględnienie ewentualnych przyszłych celów unijnej polityki energetycznej i klimatycznej.

(8)

Mimo iż dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (7) oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego (8) przewidują rynek wewnętrzny energii, rynek ten jest nadal rozdrobniony z powodu niewystarczających połączeń międzysystemowych między krajowymi sieciami energetycznymi oraz niewykorzystywania w sposób optymalny istniejącej infrastruktury energetycznej. Ogólnounijne zintegrowane sieci oraz budowa inteligentnych sieci mają jednak istotne znaczenie dla zapewnienia konkurencyjnego i właściwie działającego zintegrowanego rynku, uzyskania optymalnego wykorzystania infrastruktury energetycznej, poprawy efektywności energetycznej i zintegrowania rozproszonych odnawialnych źródeł energii oraz wspierania wzrostu, zatrudnienia i zrównoważonego rozwoju.

(9)

Należy przeprowadzić modernizację unijnej infrastruktury energetycznej, aby zapobiec awariom technicznym i zwiększyć odporność infrastruktury na takie awarie oraz klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka, niekorzystne skutki zmiany klimatu i zagrożenia dla bezpieczeństwa infrastruktury, szczególnie w odniesieniu do europejskiej infrastruktury krytycznej określonej w dyrektywie Rady 2008/114/WE z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie rozpoznawania i wyznaczania europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie poprawy jej ochrony (9).

(10)

Transport ropy naftowej przy użyciu ropociągów lądowych zamiast transportowania jej drogą wodną może znacznie przyczynić się do obniżenia zagrożeń dla środowiska związanych z transportem ropy naftowej.

(11)

Znaczenie inteligentnych sieci dla osiągania celów unijnej polityki energetycznej potwierdzono w komunikacie Komisji z dnia 12 kwietnia 2011 r. zatytułowanym „Inteligentne sieci energetyczne: od innowacji do wdrożenia”.

(12)

Obiekty służące do magazynowania energii oraz do odbioru, magazynowania i regazyfikacji lub rozprężania skroplonego gazu ziemnego (LNG) i sprężonego gazu ziemnego (CNG) stają się coraz ważniejsze dla europejskiej infrastruktury energetycznej. Rozbudowa takich obiektów infrastruktury energetycznej stanowi ważny element dobrze działającej infrastruktury sieciowej.

(13)

W komunikacie Komisji z dnia 7 września 2011 r. zatytułowanym „Polityka energetyczna UE: stosunki z partnerami spoza UE” podkreślono, że stosunki zewnętrzne Unii powinny obejmować promowanie rozwoju infrastruktury energetycznej z myślą o wspieraniu rozwoju społeczno-gospodarczego poza granicami Unii. Unia powinna ułatwiać realizację projektów infrastrukturalnych łączących unijne sieci energetyczne z sieciami państw trzecich, szczególnie w państwach sąsiadujących, a także w państwach, z którymi Unia nawiązała szczególną współpracę w dziedzinie energetyki.

(14)

Aby zapewnić stabilny poziom napięcia i częstotliwości, należy zwrócić szczególną uwagę na stabilność europejskiej sieci elektroenergetycznej w zmiennych warunkach spowodowanych rosnącym dopływem energii ze źródeł odnawialnych, których wydajność jest z natury zmienna.

(15)

Potrzeby inwestycyjne do 2020 r. w zakresie infrastruktury przesyłu energii elektrycznej i gazu o znaczeniu europejskim oceniane są na około 200 mld EUR. Znaczący wzrost wolumenu inwestycji w porównaniu do tendencji odnotowywanych w przeszłości oraz pilna potrzeba realizacji priorytetów w odniesieniu do infrastruktury energetycznej wymagają nowego podejścia do regulacji i finansowania infrastruktury energetycznej, w szczególności infrastruktury o charakterze transgranicznym.

(16)

W dokumencie roboczym służb Komisji dla Rady z dnia 10 czerwca 2011 r. zatytułowanym „Potrzeby inwestycyjne i wymogi finansowe w odniesieniu do infrastruktury energetycznej” podkreślono, że około połowa łącznych inwestycji niezbędnych w dziesięcioleciu kończącym się w 2020 r. może nie zostać przeprowadzona w ogóle bądź nie zostać wykonana w terminie ze względu na przeszkody związane z wydawaniem pozwoleń, kwestiami regulacyjnymi oraz finansowaniem.

(17)

Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy dotyczące terminowego rozwoju i interoperacyjności transeuropejskich sieci energetycznych z myślą o osiągnięciu zapisanych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) celów polityki energetycznej zmierzających do zapewniania funkcjonowania rynku wewnętrznego energii oraz bezpieczeństwa dostaw w Unii, wspierania efektywności energetycznej i oszczędności energii oraz rozwoju nowych i odnawialnych źródeł energii, a także wspierania połączeń międzysystemowych między sieciami energetycznymi. Dążąc do realizacji tych celów, niniejsze rozporządzenie przyczynia się do inteligentnego i zrównoważonego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu oraz jest źródłem korzyści dla całej Unii pod względem konkurencyjności oraz spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej.

(18)

Dla rozwoju sieci transeuropejskich i ich efektywnej interoperacyjności zasadnicze znaczenie ma zapewnienie koordynacji operacyjnej między operatorami systemów przesyłowych energii elektrycznej. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania stosownych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 714/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej (10) należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (11). W przypadku przyjmowania wytycznych dotyczących wprowadzania w życie koordynacji operacyjnej między operatorami systemów przesyłowych energii elektrycznej na poziomie Unii należy stosować procedurę sprawdzającą, biorąc pod uwagę, że wytyczne te będą miały zastosowanie ogólnie do wszystkich operatorów systemów przesyłowych.

(19)

W niniejszym rozporządzeniu powierzono istotne dodatkowe zadania Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki („Agencja”) utworzonej na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 713/2009 (12), w związku z czym Agencja powinna być uprawniona do pobierania opłat z tytułu wykonywania niektórych spośród tych dodatkowych zadań.

(20)

Na podstawie szczegółowych konsultacji ze wszystkimi państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami Komisja określiła 12 strategicznych priorytetów transeuropejskiej infrastruktury energetycznej, których wdrożenie do 2020 r. ma zasadnicze znaczenie dla realizacji celów unijnej polityki energetycznej i klimatycznej. Priorytety te obejmują różne regiony geograficzne lub obszary tematyczne w zakresie infrastruktury przesyłu i magazynowania energii elektrycznej, infrastruktury przesyłu i magazynowania gazu oraz infrastruktury skroplonego lub sprężonego gazu ziemnego, inteligentnych sieci, autostrad elektroenergetycznych, infrastruktury przesyłu dwutlenku węgla oraz ropy naftowej.

(21)

Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania powinny być zgodne ze wspólnymi, przejrzystymi i obiektywnymi kryteriami dotyczącymi ich wkładu w cele polityki energetycznej. Aby projekty dotyczące energii elektrycznej i gazu kwalifikowały się do wpisania na drugą i kolejne listy unijne, powinny być wymienione w najbardziej aktualnym dostępnym dziesięcioletnim planie rozwoju sieci. Plan ten powinien uwzględniać w szczególności konkluzje ze szczytu Rady Europejskiej z dnia 4 lutego 2011 r. w odniesieniu do konieczności zintegrowania peryferyjnych rynków energii.

(22)

Należy utworzyć grupy regionalne, których zadaniem będzie proponowanie i dokonywanie przeglądu projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w celu sporządzania regionalnych list projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania. W celu zapewnienia szerokiego konsensusu grupy regionalne powinny zapewniać ścisłą współpracę między państwami członkowskimi, krajowymi organami regulacyjnymi, projektodawcami i odpowiednimi zainteresowanymi stronami. Współpraca ta powinna opierać się w jak największym zakresie na istniejących regionalnych strukturach współpracy krajowych organów regulacyjnych i operatorów systemów przesyłowych oraz na innych strukturach ustanowionych przez państwa członkowskie oraz Komisję. W kontekście tej współpracy krajowe organy regulacyjne powinny w razie konieczności doradzać grupom regionalnym, między innymi w sprawie wykonalności aspektów regulacyjnych proponowanych projektów oraz wykonalności proponowanego harmonogramu zatwierdzania przez organy regulacyjne.

(23)

W celu zapewnienia, aby unijna lista projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania („lista unijna”) ograniczała się do projektów, które w największym stopniu przyczyniają się do realizacji strategicznych priorytetowych korytarzy i obszarów infrastruktury energetycznej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia i dokonywania przeglądów listy unijnej zgodnie z art. 290 TFUE, przy jednoczesnym poszanowaniu prawa państw członkowskich do zatwierdzania projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, które dotyczą ich terytorium. Zgodnie z wynikami analizy przeprowadzonej w ocenie wpływu towarzyszącej wnioskowi w sprawie przyjęcia niniejszego rozporządzenia szacunkowa liczba tego rodzaju projektów dotyczących energii elektrycznej wynosi około 100, a dotyczących gazu – około 50. Biorąc pod uwagę te szacunki oraz potrzebę zapewnienia realizacji celów niniejszego rozporządzenia, łączną liczbę projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania należy utrzymać na poziomie umożliwiającym zarządzanie nimi, a zatem liczba ta nie powinna znacząco przekraczać 220. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(24)

Kolejne listy unijne powinny być sporządzane co dwa lata. Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, które zostały ukończone lub przestały spełniać stosowne kryteria i wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu, nie powinny figurować na kolejnej liście unijnej. Z tego powodu dotychczasowe projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, które mają być umieszczone na kolejnej liście unijnej, powinny przy sporządzaniu list regionalnych oraz listy unijnej podlegać takiemu samemu procesowi selekcji jak proponowane projekty; należy jednak zadbać o jak najdalej idące zminimalizowanie wynikających stąd obciążeń administracyjnych, na przykład wykorzystując w miarę możliwości poprzednio złożone informacje oraz uwzględniając sprawozdania roczne projektodawców.

(25)

Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania powinny być realizowane jak najszybciej oraz szczegółowo monitorowane i oceniane, przy jednoczesnym zachowaniu minimalnego poziomu obciążeń administracyjnych dla projektodawców. Dla projektów napotykających szczególne trudności Komisja powinna mianować koordynatorów europejskich.

(26)

Procesy wydawania pozwoleń nie powinny powodować obciążeń administracyjnych niewspółmiernych do wielkości lub złożoności projektu ani stwarzać przeszkód dla rozwoju sieci transeuropejskich i dla dostępu do rynku. W konkluzjach Rady z dnia 19 lutego 2009 r. podkreślono potrzebę wskazywania i usuwania barier dla inwestycji, w tym poprzez usprawnienie procedur planowania i konsultacji. Konkluzje te poparto w konkluzjach Rady Europejskiej z dnia 4 lutego 2011 r., w których ponownie podkreślono znaczenie usprawnienia i udoskonalenia procesów wydawania pozwoleń przy jednoczesnym poszanowaniu kompetencji krajowych.

(27)

Należy koordynować planowanie i realizację będących przedmiotem wspólnego zainteresowania unijnych projektów w dziedzinie infrastruktury energetycznej, transportowej i telekomunikacyjnej, aby osiągnąć synergię tam, gdzie jest to pożądane z gospodarczego, technicznego i środowiskowego punktu widzenia oraz pod względem planowania przestrzennego, przy należytym uwzględnieniu stosownych aspektów bezpieczeństwa. W związku z tym przy planowaniu różnych sieci europejskich możliwe byłoby nadawanie charakteru priorytetowego integracji sieci transportowych, komunikacyjnych i energetycznych, aby zapewnić wykorzystanie jak najmniejszej powierzchni gruntów, przy jednoczesnym zapewnieniu, w miarę możliwości, ponownego wykorzystania istniejących lub nieeksploatowanych tras przesyłu w celu ograniczenia wszelkich negatywnych skutków społecznych, gospodarczych, środowiskowych i finansowych.

(28)

Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania powinny otrzymać „status priorytetowy” na poziomie krajowym, aby zapewnić ich szybkie rozpatrzenie administracyjne. Właściwe organy powinny uznawać projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania za leżące w interesie publicznym. Projektom mającym negatywny wpływ na środowisko należy wydawać pozwolenia ze względu na nadrzędny interes publiczny, gdy zostaną spełnione wszystkie warunki przewidziane w dyrektywie Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (13) oraz w dyrektywie 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy dla wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (14).

(29)

Ustanowienie właściwego organu lub właściwych organów skupiających lub koordynujących wszystkie procesy wydawania pozwoleń („punkt kompleksowej obsługi”) powinno ograniczyć poziom złożoności, zwiększyć skuteczność i przejrzystość oraz przyczynić się do zacieśnienia współpracy między państwami członkowskimi. Właściwe organy powinny móc rozpocząć działanie najszybciej jak to możliwe po ich wyznaczeniu.

(30)

Pomimo istnienia utrwalonych standardów udziału społeczeństwa w procedurach podejmowania decyzji w dziedzinie środowiska potrzebne są dodatkowe środki w celu zapewnienia jak najwyższych standardów przejrzystości oraz udziału społeczeństwa we wszystkich istotnych sprawach w ramach procesów wydawania pozwoleń dla projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania.

(31)

Prawidłowe i skoordynowane wdrożenie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (15), dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (16), Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, podpisanej w dniu 25 czerwca 1998 r. (17) („konwencja z Aarhus”) oraz Konwencji z Espoo o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym („konwencja z Espoo”) powinno zapewnić harmonizację głównych zasad oceny wpływu na środowisko, w tym w kontekście transgranicznym. Państwa członkowskie powinny koordynować swoje oceny dotyczące projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania i w miarę możliwości opracowywać wspólne oceny. Należy zachęcać państwa członkowskie do wymiany najlepszych praktyk i tworzenia potencjału administracyjnego w zakresie procesów wydawania pozwoleń.

(32)

Należy usprawniać i doskonalić procesy wydawania pozwoleń, przy jednoczesnym poszanowaniu – w miarę możliwości z należytym uwzględnieniem zasady pomocniczości – kompetencji i procedur krajowych dotyczących budowy nowej infrastruktury. Ze względu na pilną potrzebę rozwoju infrastruktury energetycznej uproszczeniu procesów wydawania pozwoleń powinien towarzyszyć jednoznaczny termin na wydanie przez odpowiednie organy decyzji w sprawie realizacji projektu. Termin ten powinien skłaniać do sprawniejszego określenia i prowadzenia procedur oraz w żadnym wypadku nie powinien powodować uszczerbku dla wysokich standardów ochrony środowiska i udziału społeczeństwa. Państwa członkowskie mogą jednak dążyć do dalszego skrócenia maksymalnych terminów określonych w niniejszym rozporządzeniu, jeżeli jest to wykonalne. Właściwe organy powinny zapewniać przestrzeganie terminów, a państwa członkowskie podejmować starania o zapewnienie jak najskuteczniejszego trybu rozpatrywania odwołań dotyczących materialnej i formalnej zgodności z prawem decyzji kompleksowej.

(33)

W przypadku gdy państwa członkowskie uznają to za właściwe, mogą ująć w decyzji kompleksowej decyzje podjęte w kontekście: negocjacji z poszczególnymi właścicielami gruntów dotyczących uzyskania dostępu do nieruchomości, jej własności lub prawa do jej posiadania; planowania przestrzennego określającego ogólne zagospodarowanie nieruchomości na danym obszarze obejmującego inne przedsięwzięcia, takie jak budowę autostrad, linii kolejowych, wznoszenie budowli oraz tworzenie obszarów ochrony przyrody, i które nie jest dokonywane konkretnie na potrzeby planowanego projektu; wydawania pozwoleń na eksploatację. W kontekście procesów wydawania pozwoleń projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania mogłyby obejmować odpowiednią infrastrukturę w stopniu, w jakim ma ona istotne znaczenie dla realizacji lub funkcjonowania projektu.

(34)

Niniejsze rozporządzenie, w szczególności przepisy dotyczące wydawania pozwoleń, udziału społeczeństwa oraz realizacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, powinno mieć zastosowanie bez uszczerbku dla prawa międzynarodowego i unijnego, w tym przepisów dotyczących ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego oraz przepisów przyjętych w ramach wspólnej polityki rybołówstwa i morskiej.

(35)

Koszty rozwoju, budowy, eksploatacji i utrzymania projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania powinny być na ogół ponoszone w pełni przez użytkowników infrastruktury. Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania powinny kwalifikować się do transgranicznej alokacji kosztów, gdy ocena popytu na rynku lub ocena spodziewanego wpływu na opłaty taryfowe wskazała, że nie można oczekiwać, że koszty zostaną pokryte z opłat taryfowych uiszczanych przez użytkowników infrastruktury.

(36)

Podstawą dyskusji na temat odpowiedniej alokacji kosztów powinna być analiza kosztów i korzyści projektu infrastrukturalnego, dokonywana na podstawie zharmonizowanej metodologii analizy obejmującej cały system energetyczny, w ramach dziesięcioletnich planów rozwoju sieci przygotowanych przez europejskie sieci operatorów systemów przesyłowych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 714/2009 oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego (18), poddanych przeglądowi przez Agencję. W analizie tej mogłyby zostać uwzględnione wskaźniki i odpowiednie wartości odniesienia do porównania jednostkowych kosztów inwestycji.

(37)

Na coraz bardziej zintegrowanym rynku wewnętrznym energii niezbędne są jednoznaczne i przejrzyste zasady transgranicznej alokacji kosztów w celu przyspieszenia inwestycji w infrastrukturę transgraniczną. Na swoim posiedzeniu w dniu 4 lutego 2011 r. Rada Europejska przypomniała o znaczeniu promowania ram regulacyjnych atrakcyjnych dla inwestycji w sieci, obejmujących poziom opłat taryfowych zgodny z potrzebami w zakresie finansowania oraz odpowiednią alokację kosztów na potrzeby inwestycji transgranicznych, a jednocześnie stymulujących konkurencję i konkurencyjność oraz uwzględniających skutki dla konsumentów. Podejmując decyzje o transgranicznej alokacji kosztów, krajowe organy regulacyjne powinny zapewniać, aby jej wpływ na krajowe opłaty taryfowe nie stanowił niewspółmiernego obciążenia dla konsumentów. Krajowe organy regulacyjne powinny również unikać ryzyka dwukrotnego wspierania projektów, uwzględniając rzeczywiste lub szacunkowe opłaty i przychody. Te opłaty i przychody powinny zostać uwzględnione tylko w takim zakresie, w jakim mają one pokrywać stosowne koszty i gdy w jak największym zakresie związane są z projektami. Gdy wniosek dotyczący inwestycji uwzględnia korzyści wykraczające poza granice zainteresowanych państw członkowskich, krajowe organy regulacyjne powinny skonsultować się z zainteresowanymi operatorami systemów przesyłowych w sprawie analizy kosztów i korzyści danego projektu.

(38)

W obowiązującym prawie dotyczącym rynku wewnętrznego energii określono wymóg, aby opłaty taryfowe za dostęp do sieci gazowych i elektroenergetycznych stanowiły odpowiednią zachętę do inwestycji. Stosując prawo dotyczące rynku wewnętrznego energii, krajowe organy regulacyjne powinny zapewnić stabilne i przewidywalne ramy regulacyjne przewidujące zachęty do realizowania projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, w tym również zachęty długoterminowe współmierne do poziomu szczególnego ryzyka danego projektu. Ma to zastosowanie w szczególności do innowacyjnych technologii przesyłu energii elektrycznej umożliwiających daleko idącą integrację odnawialnych źródeł energii, rozproszonych zasobów energetycznych lub reakcji na popyt w sieciach wzajemnie połączonych, a także w przypadku infrastruktury przesyłu gazu dającej rynkowi zwiększone zdolności lub większą elastyczność umożliwiającą transakcje krótkoterminowe lub dostawy w trybie awaryjnym w przypadku zakłóceń w dostawach.

(39)

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie jedynie do wydawania pozwoleń na projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania w znaczeniu określonym w niniejszym rozporządzeniu, udziału społeczeństwa w takich projektach i ich rozpatrywania przez organy regulacyjne. Na mocy swojego prawa krajowego państwa członkowskie mogą jednak stosować takie same lub podobne zasady do innych projektów, niemających statusu projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia. W kwestii zachęt regulacyjnych państwa członkowskie mogą na mocy swojego prawa krajowego stosować takie same lub podobne zasady do projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania należących do kategorii magazynowania energii elektrycznej.

(40)

Państwa członkowskie, które nie przewidują obecnie możliwości nadawania w ramach procesów wydawania pozwoleń statusu prawnego projektów o najwyższym możliwym krajowym znaczeniu projektom dotyczącym infrastruktury energetycznej, powinny rozważyć wprowadzenie takiego statusu, dokonując w szczególności oceny, czy wprowadzenie takiego statusu doprowadziłoby do przyspieszenia procesów wydawania pozwoleń.

(41)

Europejski program energetyczny na rzecz naprawy gospodarki (EEPR) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 663/2009 (19) wykazał wartość dodaną wsparcia środków prywatnych znaczącą unijną pomocą finansową pozwalającą na realizację projektów o znaczeniu europejskim. Na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 4 lutego 2011 r. uznano, że niektóre projekty dotyczące infrastruktury energetycznej mogą wymagać ograniczonego finansowania ze środków publicznych w celu wsparcia środków prywatnych. Uwzględniając kryzys gospodarczy i finansowy oraz ograniczenia budżetowe, należy opracować ukierunkowane wsparcie przy wykorzystaniu dotacji i instrumentów finansowych, zgodnie z kolejnymi wieloletnimi ramami finansowymi, co przyciągnie nowych inwestorów do priorytetowych korytarzy i obszarów infrastruktury energetycznej, jednocześnie utrzymując wkład budżetowy Unii na minimalnym poziomie. Odpowiednie środki powinny opierać się na doświadczeniu uzyskanym na etapie pilotażowym po wprowadzeniu obligacji projektowych do finansowania projektów infrastrukturalnych.

(42)

Będące przedmiotem wspólnego zainteresowania projekty w dziedzinie energii elektrycznej, gazu i dwutlenku węgla powinny kwalifikować się do otrzymywania pomocy finansowej Unii na prace studyjne, a w określonych warunkach również na roboty niezwłocznie po udostępnieniu środków finansowych zgodnie z odpowiednim rozporządzeniem dotyczącym instrumentu „Łącząc Europę”, w formie dotacji lub innowacyjnych instrumentów finansowych. Dzięki temu projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, które nie są opłacalne w świetle obecnych ram regulacyjnych i warunków rynkowych, będą mogły otrzymać indywidualnie dostosowane wsparcie. Ważne jest, aby unikać wszelkich zakłóceń konkurencji, w szczególności między projektami przyczyniającymi się do utworzenia tego samego priorytetowego korytarza w Unii. Taka pomoc finansowa powinna zapewnić niezbędną synergię w połączeniu z funduszami strukturalnymi, które będą finansować inteligentne sieci dystrybucji energii o znaczeniu lokalnym i regionalnym. Do projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania zastosowanie ma trzyetapowa logika. Po pierwsze, inwestycje powinny być realizowane poprzez mechanizmy rynkowe. Po drugie, jeżeli rynek nie zapewnia realizacji inwestycji, należy rozważyć rozwiązania regulacyjne, a w razie konieczności dostosować odpowiednie ramy regulacyjne oraz zapewnić ich właściwe stosowanie. Po trzecie, w przypadku gdy obydwa wcześniejsze kroki nie wystarczą do zapewnienia niezbędnych inwestycji w projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, możliwe byłoby przyznanie unijnej pomocy finansowej, jeżeli projekt będący przedmiotem wspólnego zainteresowania spełnia mające zastosowanie kryteria kwalifikowalności.

(43)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie rozwój i interoperacyjność transeuropejskich sieci energetycznych oraz przyłączeń do tych sieci, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(44)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 713/2009, (WE) nr 714/2009 i (WE) nr 715/2009.

(45)

Należy zatem uchylić decyzję nr 1364/2006/WE,

a)

dotyczy określania projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania niezbędnych do realizacji priorytetowych korytarzy i obszarów należących do kategorii infrastruktury energetycznej w zakresie energii elektrycznej, gazu, ropy naftowej i dwutlenku węgla, określonych w załączniku II („kategorie infrastruktury energetycznej”);

b)

ułatwia terminową realizację projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania poprzez usprawnienie, ściślejszą koordynację i przyspieszenie procesów wydawania pozwoleń oraz poprzez zwiększenie udziału społeczeństwa;

c)

określa zasady i wytyczne dotyczące transgranicznej alokacji kosztów i zachęt uzależnionych od ryzyka w odniesieniu do projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

d)

określa warunki kwalifikowalności projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania do uzyskania unijnej pomocy finansowej.

1)

„infrastruktura energetyczna” oznacza wszelkie materialne urządzenia lub obiekty należące do kategorii infrastruktury energetycznej, które znajdują się na terytorium Unii lub łączą Unię z jednym państwem trzecim lub większą ich liczbą;

2)

„decyzja kompleksowa” oznacza podjętą przez organ lub organy państwa członkowskiego, z wyjątkiem sądów, decyzję lub zbiór decyzji w sprawie określenia, czy projektodawcy należy wydać pozwolenie na budowę infrastruktury energetycznej w celu zrealizowania projektu, bez uszczerbku dla jakiejkolwiek decyzji podjętej w kontekście administracyjnego postępowania odwoławczego;

3)

„projekt” oznacza jedną (jeden) lub większą liczbę linii, rurociągów, obiektów, elementów wyposażenia lub instalacji należących do kategorii infrastruktury energetycznej;

4)

„projekt będący przedmiotem wspólnego zainteresowania” oznacza projekt niezbędny do realizacji priorytetowych korytarzy i obszarów infrastruktury energetycznej określonych w załączniku I i znajdujący się na unijnej liście projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, o której mowa w art. 3;

5)

„wąskie gardło w infrastrukturze energetycznej” oznacza ograniczenie przepływów fizycznych w systemie energetycznym z powodu niewystarczającej zdolności przesyłowej, co obejmuje między innymi brak infrastruktury;

6)

„projektodawca” oznacza:

7)

„inteligentna sieć” oznacza sieć elektroenergetyczną, która może w sposób efektywny kosztowo integrować zachowania i działania wszystkich przyłączonych do niej użytkowników – w tym również wytwórców, odbiorców oraz użytkowników będących zarazem wytwórcami i odbiorcami – w celu zapewnienia efektywnego i zrównoważonego pod względem ekonomicznym systemu energetycznego, o niskim poziomie strat oraz wysokim poziomie jakości oraz bezpieczeństwa dostaw i ochrony;

8)

„roboty” oznaczają zakup, dostawę i zainstalowanie części składowych, systemów i usług, w tym oprogramowania, realizację związanych z projektem prac rozwojowych, budowlanych i instalacyjnych, odbiór instalacji oraz uruchomienie projektu;

9)

„prace studyjne” oznaczają działania potrzebne do przygotowania realizacji projektu, w tym analizy przygotowawcze, studia wykonalności, analizy oceniające, testy i analizy zatwierdzające, w tym również oprogramowanie, oraz wszelkie inne środki wsparcia technicznego, w tym również wstępne działania zmierzające do pełnego zdefiniowania i opracowania projektu oraz podjęcia decyzji o jego finansowaniu, takie jak rozpoznanie odnośnego terenu i przygotowanie pakietu finansowego;

10)

„krajowy organ regulacyjny” oznacza krajowy organ regulacyjny wyznaczony zgodnie z art. 35 ust. 1 dyrektywy 2009/72/WE lub art. 39 ust. 1 dyrektywy 2009/73/WE;

11)

„oddanie do użytku” oznacza proces uruchamiania projektu po zakończeniu budowy.

a)

każdy indywidualny wniosek dotyczący projektu będącego przedmiotem wspólnego zainteresowania wymaga zatwierdzenia przez państwa członkowskie, do których terytorium odnosi się projekt; jeżeli państwo członkowskie podejmie decyzje o niezatwierdzeniu projektu, przedstawia zainteresowanej grupie uzasadnienie takiej decyzji;

b)

grupa uwzględnia porady Komisji mające na celu utrzymanie liczby projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania na poziomie umożliwiającym zarządzanie nimi.

a)

zapewnia uwzględnienie wyłącznie projektów spełniających kryteria, o których mowa w art. 4;

b)

zapewnia spójność między regionami, przy uwzględnieniu przedstawionej przez Agencję opinii, o której mowa w załączniku III pkt 2 ppkt 12;

c)

uwzględnia wszelkie przedstawione przez państwa członkowskie opinie, o których mowa w załączniku III pkt 2 ppkt 9; oraz

d)

dąży do uwzględnienia na liście unijnej łącznej liczby projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania na poziomie umożliwiającym zarządzanie nimi.

a)

projekt jest niezbędny do realizacji co najmniej jednego z priorytetowych korytarzy i obszarów infrastruktury energetycznej;

b)

potencjalne łączne korzyści projektu, ocenione na podstawie odpowiednich szczególnych kryteriów określonych w ust. 2, przewyższają jego koszty, w tym również koszty rozpatrywane w dłuższej perspektywie; oraz

c)

projekt spełnia którykolwiek z następujących kryteriów:

a)

w przypadku projektów dotyczących przesyłu i magazynowania energii elektrycznej należących do kategorii infrastruktury energetycznej określonych w załączniku II pkt 1) lit. a)–d), projekt znacząco przyczyni się do spełnienia co najmniej jednego z następujących kryteriów szczególnych:

b)

w przypadku projektów dotyczących gazu należących do kategorii infrastruktury energetycznej określonych w załączniku II pkt 2, projekt znacząco przyczyni się do spełnienia co najmniej jednego z następujących kryteriów szczególnych:

c)

w przypadku projektów dotyczących inteligentnych sieci elektroenergetycznych należących do kategorii infrastruktury energetycznej określonych w załączniku II pkt 1 lit. e), projekt znacząco przyczyni się do spełnienia wszystkich następujących kryteriów szczególnych:

d)

w przypadku projektów dotyczących przesyłu ropy naftowej należących do kategorii infrastruktury energetycznej określonych w załączniku II pkt 3, projekt znacząco przyczyni się do spełnienia wszystkich następujących kryteriów szczególnych:

e)

w przypadku projektów dotyczących przesyłu dwutlenku węgla należących do kategorii infrastruktury energetycznej określonych w załączniku II pkt 4, projekt znacząco przyczyni się do spełnienia wszystkich następujących kryteriów szczególnych:

a)

pilny charakter każdego z proponowanych projektów z punktu widzenia osiągania celów polityki energetycznej Unii w odniesieniu do integracji rynku, między innymi poprzez eliminację odizolowania przynajmniej jednego państwa członkowskiego, a także konkurencji, zrównoważoności i bezpieczeństwa dostaw;

b)

liczbę państw członkowskich objętych poszczególnymi projektami przy równoczesnym zapewnieniu równych szans projektom, w które zaangażowane są peryferyjne państwa członkowskie;

c)

wkład poszczególnych projektów w spójność terytorialną; oraz

d)

komplementarność projektu z innymi proponowanymi projektami.

a)

studium wykonalności i badania projektowe;

b)

zatwierdzenie przez krajowy organ regulacyjny lub jakikolwiek inny zainteresowany organ;

c)

budowę i oddanie do użytku;

d)

plan procesu wydawania pozwolenia, o którym mowa w art. 10 ust. 4 lit. b).

a)

postępy osiągnięte w zakresie przygotowania, budowy i oddania projektu do użytku, w szczególności w zakresie procedur wydawania pozwoleń i konsultacji;

b)

w stosownych przypadkach opóźnienia w stosunku do planu realizacji, przyczyny takich opóźnień oraz informacje o innych napotkanych trudnościach;

c)

w stosownych przypadkach zmieniony plan mający na celu nadrobienie opóźnień.

a)

o ile środki, o których mowa w art. 22 ust. 7 lit. a), b) lub c) dyrektyw 2009/72/WE i 2009/73/WE, mają zastosowanie zgodnie z odpowiednim prawem krajowym, krajowe organy regulacyjne zapewniają przeprowadzenie inwestycji;

b)

jeżeli środki podjęte przez krajowe organy regulacyjne zgodnie z lit. a) nie mają zastosowania, projektodawca wybiera stronę trzecią w celu sfinansowania lub budowy całości lub części projektu. Projektodawca dokonuje tego wyboru, zanim opóźnienie w stosunku do terminu oddania do użytku określonego w planie realizacji przekroczy dwa lata;

c)

jeżeli strona trzecia nie zostanie wybrana zgodnie z lit. b), państwo członkowskie lub – gdy państwo członkowskie tak przewidziało – krajowy organ regulacyjny może wyznaczyć w ciągu dwóch miesięcy od upływu terminu, o którym mowa w lit. b), stronę trzecią, którą projektodawca musi zakceptować, w celu sfinansowania lub budowy projektu;

d)

jeżeli w stosunku do terminu oddania do użytku określonego w planie realizacji przekracza dwa lata i dwa miesiące, Komisja, z zastrzeżeniem zgody i przy pełnej współpracy zainteresowanych państw członkowskich, może wystosować zaproszenie do składania wniosków skierowane do wszelkich stron trzecich mogących zostać projektodawcą, dotyczących realizacji projektu w uzgodnionym terminie;

e)

gdy zastosowano lit. c) lub d), operator systemu, na którego obszarze zlokalizowana jest inwestycja, przekazuje operatorom, inwestorom lub stronom trzecim realizującym projekt wszystkie informacje potrzebne do realizacji inwestycji, przyłącza nowe obiekty do sieci przesyłowej trwałe oraz ogólnie dokłada wszelkich starań, aby ułatwić realizację inwestycji i zapewnić bezpieczne, niezawodne i efektywne funkcjonowanie i utrzymanie projektu będącego przedmiotem wspólnego zainteresowania.

a)

wspiera projekty, do których został wyznaczony jako koordynator europejski, a także transgraniczny dialog między projektodawcami a wszystkimi zainteresowanymi stronami;

b)

w razie konieczności pomaga wszystkim stronom w konsultacjach z zainteresowanymi stronami oraz w uzyskaniu niezbędnych pozwoleń dla projektów;

c)

w stosownych przypadkach doradza projektodawcom w sprawie finansowania projektu;

d)

zapewnia, aby zainteresowane państwa członkowskie dostarczyły odpowiedniego wsparcia i ukierunkowania strategicznego w celu przygotowania i realizacji projektów;

e)

każdego roku oraz, w stosownych przypadkach, na zakończenie swojego mandatu, składa Komisji sprawozdanie z postępów w realizacji projektów oraz jakichkolwiek trudności i przeszkód mogących w znaczący sposób opóźnić oddanie projektów do użytku. Komisja przekazuje sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu oraz zainteresowanym grupom.

a)

właściwy organ powiadomi o takim przekazaniu Komisję, a informacje zawarte w tym powiadomieniu zostaną opublikowane przez właściwy organ albo projektodawcę na stronie internetowej, o której mowa w art. 9 ust. 7;

b)

tylko jeden organ jest odpowiedzialny za dany projekt będący przedmiotem wspólnego zainteresowania, jest jedynym punktem kontaktowym dla projektodawcy w procesie prowadzącym do przyjęcia decyzji kompleksowej dla danego projektu będącego przedmiotem wspólnego zainteresowania i koordynuje przedkładanie wszystkich stosownych dokumentów i informacji.

a)

procedura poprzedzająca złożenie wniosku, która obejmuje okres od momentu rozpoczęcia procesu wydawania pozwoleń do momentu zatwierdzenia przez właściwy organ złożonej dokumentacji wniosku, odbywa się w orientacyjnym terminie dwóch lat.

Procedura ta obejmuje przygotowanie wszelkich sprawozdań środowiskowych, które mają być przygotowane przez projektodawców.

W celu ustalenia momentu rozpoczęcia procesu wydawania pozwoleń projektodawca powiadamia właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego o projekcie, z zachowaniem formy pisemnej, dołączając dość szczegółowe omówienie projektu. Nie później niż w terminie trzech miesięcy od otrzymania powiadomienia właściwy organ, także w imieniu innych zainteresowanych organów, uznaje powiadomienie lub, jeżeli uzna projekt za niewystarczająco przygotowany do objęcia go procesem wydawania pozwoleń, odrzuca powiadomienie, z zachowaniem formy pisemnej. W przypadku odrzucenia właściwy organ uzasadnia swoją decyzję, także w imieniu innych zainteresowanych organów. Datę podpisania uznania powiadomienia przez właściwy organ uznaje się za moment rozpoczęcia procesu wydawania pozwoleń. W przypadku gdy sprawa dotyczy dwóch lub większej liczby państw członkowskich, za datę rozpoczęcia procesu wydawania pozwoleń uznaje się moment przyjęcia ostatniego powiadomienia przez zainteresowany właściwy organ;

b)

ustawowa procedura wydawania pozwoleń, obejmująca okres od dnia przyjęcia przedłożonej dokumentacji wniosku do momentu wydania decyzji kompleksowej, nie może przekroczyć roku i sześciu miesięcy. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszą datę upływu tego terminu, jeżeli uznają to za stosowne.

a)

po uznaniu powiadomienia, zgodnie z ust. 1 lit. a), właściwy organ, w ścisłej współpracy z pozostałymi zainteresowanymi organami, a w stosownych przypadkach w oparciu o propozycję projektodawcy, określa zakres i poziom szczegółowości informacji, które powinien przedstawić w dokumentacji wniosku projektodawca ubiegający się o kompleksową decyzję. Podstawę dla ich określenia stanowi lista kontrolna, o której mowa w załączniku VI pkt 1 lit. e);

b)

właściwy organ, w ścisłej współpracy z projektodawcą i pozostałymi zainteresowanymi organami oraz przy uwzględnieniu wyników działań przeprowadzonych zgodnie z lit. a), sporządza szczegółowy plan procesu wydawania pozwoleń zgodnie z wytycznymi zawartymi w załączniku VI pkt 2.

W przypadku projektów przebiegających przez granicę między dwoma lub większą liczbą państw członkowskich, właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich przygotowują wspólny plan, w którym dążą do uzgodnienia swoich harmonogramów;

c)

po otrzymaniu projektu dokumentacji wniosku właściwy organ, w razie konieczności, także w imieniu innych zainteresowanych organów, zwraca się do projektodawcy o przedłożenie brakujących informacji, które mogą dotyczyć wyłącznie kwestii określonych w lit. a). W terminie trzech miesięcy od przedłożenia brakujących informacji właściwy organ przyjmuje do rozpatrzenia wniosek z zachowaniem formy pisemnej. Wnioski o dodatkowe informacje można składać tylko wtedy, gdy uzasadniają je nowe okoliczności.

a)

dotycząca danego projektu analiza kosztów i korzyści spójna z metodologią opracowaną zgodnie z art. 11 oraz uwzględniająca korzyści poza granicami zainteresowanego państwa członkowskiego;

b)

plan operacyjny zawierający ocenę opłacalności finansowej projektu, w tym również wybrany wariant finansowania, a w przypadku projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania należących do kategorii określonej w załączniku II pkt 2 – wyniki badań rynku; oraz

c)

jeżeli projektodawcy dojdą do porozumienia, uzasadniony wniosek w sprawie transgranicznej alokacji kosztów.

—

opłaty z tytułu zatorów lub inne opłaty,

—

przychody wynikające z mechanizmu rekompensat dla operatorów działających między systemami przesyłowymi utworzonego zgodnie z art. 13 rozporządzenia (WE) nr 714/2009.

a)

ocena rozpoznanych skutków, w tym również skutków dotyczących taryf sieciowych, dla każdego zainteresowanego państwa członkowskiego;

b)

ocena planu operacyjnego, o którym mowa w ust. 3 lit. b);

c)

wywoływane przez projekt, na poziomie regionalnym lub ogólnounijnym, pozytywne efekty zewnętrznych;

d)

wyniki konsultacji z zainteresowanym projektodawcą.

a)

zwolnienie ze stosowania art. 32, 33, 34 i art. 41 ust. 6, 8 i 10 dyrektywy 2009/73/WE zgodnie z art. 36 tej dyrektywy;

b)

zwolnienie ze stosowania art. 16 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 714/2009 lub zwolnienie ze stosowania art. 32 i art. 37 ust. 6 i 10 dyrektywy 2009/72/WE zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 714/2009;

c)

zwolnienie ze stosowania na mocy art. 22 dyrektywy 2003/55/WE (20); lub

d)

zwolnienie ze stosowania na mocy art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1228/2003 (21).

a)

zwolnienie ze stosowania art. 32, 33, 34 i art. 41 ust. 6, 8 i 10 dyrektywy 2009/73/WE zgodnie z art. 36 tej dyrektywy;

b)

zwolnienie ze stosowania art. 16 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 714/2009 lub zwolnienie ze stosowania art. 32 i art. 37 ust. 6 i 10 dyrektywy 2009/72/WE zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 714/2009;

c)

zwolnienie ze stosowania na mocy art. 22 dyrektywy 2003/55/WE; lub

d)

zwolnienie ze stosowania na mocy art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1228/2003.

a)

zasady dotyczące inwestycji wybiegających w przyszłość; lub

b)

zasady uznawania rzeczywiście poniesionych kosztów przed oddaniem projektu do użytku; lub

c)

zasady dotyczące dodatkowego zwrotu z kapitału zainwestowanego w projekt; lub

d)

wszelkie inne środki uznane za konieczne i odpowiednie.

a)

zachęt, o których mowa w ust. 1, na podstawie analizy porównawczej najlepszych praktyk krajowych organów regulacyjnych;

b)

wspólnej metodologii oceny ponoszonego podwyższonego ryzyka inwestycyjnego w projekty dotyczące infrastruktury energii elektrycznej i gazu.

a)

analiza kosztów i korzyści danego projektu przeprowadzona zgodnie z art. 12 ust. 3 lit. a) dostarcza dowodów na istnienie znaczących pozytywnych efektów zewnętrznych, takich jak bezpieczeństwo dostaw, solidarność lub innowacje;

b)

projekt uzyskał decyzję w sprawie transgranicznej alokacji kosztów zgodnie z art. 12; lub, w przypadku projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania należących do kategorii określonej w załączniku II pkt 1 lit. c), które tym samym nie uzyskały decyzji w sprawie transgranicznej alokacji kosztów, projekt ma na celu transgraniczne świadczenie usług, przynosi innowacyjne rozwiązania technologiczne oraz zapewnia bezpieczeństwo transgranicznego funkcjonowania sieci;

c)

w świetle planu operacyjnego i innych ocen przeprowadzonych w szczególności przez potencjalnych inwestorów, kredytodawców lub krajowe organy regulacyjne, projekt nie jest ekonomicznie opłacalny. Ocena ekonomicznej opłacalności projektu uwzględnia decyzję w sprawie zachęt oraz jej uzasadnienie, o którym mowa w art. 13 ust. 2.

a)

postępów osiągniętych w zakresie planowania, rozwoju, budowy i oddania do użytku projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania wybranych zgodnie z art. 3 oraz, w stosownych przypadkach, opóźnień i innych napotkanych trudności;

b)

środków zaangażowanych i wypłaconych przez Unię na rzecz projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w porównaniu z łączną wartością finansowanych projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

c)

w odniesieniu do sektorów energii elektrycznej i gazu: ewolucji poziomu połączeń międzysystemowych państw członkowskich i odpowiadającej mu ewolucji cen energii, jak również liczby przypadków awarii systemu sieciowego, ich przyczyn i związanych z nimi kosztów ekonomicznych;

d)

wydawania pozwoleń i udziału społeczeństwa, w szczególności:

e)

rozpatrywania przez organy regulacyjne, w szczególności:

f)

efektywności niniejszego rozporządzenia pod względem wkładu w osiąganie celów dotyczących integracji rynku do 2014 i 2015 r., celów dotyczących klimatu i energii do 2020 r., a w dłuższej perspektywie – przechodzenia na gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r.

a)

ogólne, aktualizowane informacje, w tym również informacje geograficzne, dotyczące każdego z projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

b)

plan realizacji poszczególnych projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, o którym mowa w art. 5 ust. 1;

c)

główne wyniki analizy kosztów i korzyści przeprowadzonej z zastosowaniem metodologii opracowanej zgodnie z art. 11 dla odnośnych projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, z wyłączeniem wszelkich szczególnie chronionych informacji handlowych;

d)

lista unijna;

e)

środki przyznane i wypłacone przez Unię na poszczególne projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania.

1)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

2)

art. 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Koszty

Koszty związane z działalnością ENTSO energii elektrycznej, o której mowa w art. 4–12 niniejszego rozporządzenia oraz w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 347/2013, ponoszone są przez operatorów systemów przesyłowych i uwzględniane przy wyliczaniu taryf. Organy regulacyjne zatwierdzają te koszty jedynie pod warunkiem, że są one uzasadnione i odpowiednie.”;

3)

w art. 18 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4a.   Komisja może przyjmować wytyczne dotyczące wdrażania koordynacji operacyjnej działań operatorów systemów przesyłowych na poziomie Unii. Wytyczne te muszą być spójne z kodeksami sieci, o których mowa w art. 6 niniejszego rozporządzenia, i opierać się na nich, a także na przyjętych specyfikacjach i na opinii Agencji, o której mowa w art. 8 ust. 3 lit. a) niniejszego rozporządzenia. Przyjmując te wytyczne, Komisja uwzględnia różne regionalne i krajowe wymogi operacyjne.

Wytyczne te przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 23 ust. 3.”;

4)

w art. 23 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (26).

1)

art. 8 ust. 10 lit. a) otrzymuje brzmienie:

2)

art. 11 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 11

Koszty

Koszty związane z działalnością ENTSO gazu, o której mowa w art. 4–12 niniejszego rozporządzenia oraz w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 347/2013, ponoszone są przez operatorów systemów przesyłowych i uwzględniane przy wyliczaniu taryf. Organy regulacyjne zatwierdzają te koszty jedynie pod warunkiem, że są one uzasadnione i odpowiednie.”.