2.3.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 66/29

1.

Art. 36 ust. 1 dyrektywy 2002/83/WE nie dotyczy czynności prawnych jak te, w ramach których istniejąca polisa ubezpieczenia na życie z funduszem kapitałowym jest przenoszona za pośrednictwem umowy zakupu z jednej osoby na drugą, jeśli ryzyko objęte ubezpieczeniem w ramach polisy, tj. osoba ubezpieczona, pozostaje niezmienione. Samo przeniesienie polisy ubezpieczenia na życie z funduszem kapitałowym w drodze czynności prawnej nie stanowi zmiany warunków ubezpieczenia, chyba że towarzyszy temu zmiana warunków zawartych w polisie, która modyfikuje prawa i obowiązki stron odnośnej umowy ubezpieczenia. Dokonanie oceny stanu faktycznego w przedstawionych sprawach oraz stwierdzenie, czy przekazanie polisy spowodowało w tym wypadku zmianę warunków ubezpieczenia na życie z funduszem kapitałowym nabytego przez skarżących, należy do sądu odsyłającego.

2.

Jeśli faktycznie doszło do „zmiany warunków ubezpieczenia” w rozumieniu przywołanej dyrektywy, sąd odsyłający powinien zbadać, czy ubezpieczającemu z drugiej ręki przekazano jasne, rzetelne i kompletne informacje wymienione w załączniku III część B pkt b)2 i czy przekazano je na piśmie w języku urzędowym państwa EOG zobowiązania.

3.

W odniesieniu do obowiązku informacyjnego zakładu ubezpieczeń na życie nie ma znaczenia, czy pierwotny ubezpieczający jest przedsiębiorstwem a nowo ubezpieczający – konsumentem, chyba że różnica ta spowodowała zmianę warunków umowy ubezpieczenia.

4.

Informacje wymienione w załączniku III część A dyrektywy odnoszą się jedynie do „informacji na temat zakładu ubezpieczeń” i „informacji na temat zobowiązania”. A zatem to, czy pierwotny ubezpieczający ujawnił informacje na swój temat w celu umożliwienia oceny jego profilu inwestycyjnego lub ponoszonego przez niego ryzyka, nie ma żadnego wpływu na wynikający z dyrektywy obowiązek informacyjny zakładu ubezpieczenia na życie.

5.

W celu spełnienia wymogu pewności prawa dyrektywy muszą być wdrażane do krajowego porządku prawnego państw EOG z zachowaniem ich niekwestionowanej mocy wiążącej oraz koniecznego stopnia szczegółowości, precyzji i jasności. Sądy krajowe są ponadto zobowiązane do interpretowania prawa krajowego zgodnie z prawem EOG. Zgodnie z art. 34 porozumienia o nadzorze i Trybunale Trybunał jest właściwy do wydawania opinii doradczych w przedmiocie wykładni Porozumienia EOG na wniosek sądów krajowych. Po wydaniu orzeczenia przez Trybunał do sądu odsyłającego należy dokonanie wykładni przepisów prawa krajowego w świetle wyjaśnień Trybunału. W przypadku gdy zgodna wykładnia prawa krajowego nie wystarcza do osiągnięcia rezultatu zamierzonego w odpowiednim przepisie EOG, sprawę można skierować do Trybunału zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 31 porozumienia o nadzorze i Trybunale.