Aċċess għal-liġi tal-Unjoni Ewropea
<a href="https://eur-lex.europa.eu/content/help/eurlex-content/experimental-features.html" target="_blank">Aktar dwar ir-rokna ta’ karatteristiċi sperimentali</a>
Agħżel il-karatteristiċi sperimentali li tixtieq tipprova
EUR-Lex
Aċċess għal-liġi tal-Unjoni Ewropea

Dan id-dokument hu mislut mis-sit web tal-EUR-Lex

Int tinsab hawn
Uża l-virgoletti biex tfittex “frażi eżatta”. Ehmeż asterisk (*) ma’ terminu ta’ tfittxija biex issib varjazzjonijiet tiegħu (transp*, 32019R*). Uża punt interrogatorju (?) Minflok karattru singlu fit-tfittxija tiegħek biex issib varjazzjonijiet tagħha (ca?e ssib case, cane, care).
Pariri għat-tfittxija
Għandek bżonn aktar opzjonijiet ta’ tfittxija? Uża t- Tfittxija Avvanzata

Dokument C2006/224/50

    Sprawa C-319/06: Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

    Dz.U. C 224 z 16.9.2006, p. 26–27 (ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, NL, PL, PT, SK, SL, FI, SV)

    16.9.2006   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 224/26

    Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

    (Sprawa C-319/06)

    (2006/C 224/50)

    Język postępowania: francuski

    Strony

    Strona skarżąca: Komisja (Przedstawiciele: J. Enegren i G. Rozet, pełnomocnicy)

    Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

    Żądania strony skarżącej

    —

    stwierdzenie, że

    (1)

    deklarując, iż postanowienia art. 1 ust. 1 pkt 1, 2, 8 i 11 ustawy z dnia 20 grudnia 2002 r. stanowią przepisy porządkowe dotyczące „krajowego porządku publicznego”,

    (2)

    dokonując niepełnej transpozycji przepisów art. 3 ust. 1 pkt a) dyrektywy 96/71/WE (1) w art. 1 ust. 1 pkt 3 tej ustawy,

    (3)

    wprowadzając w art. 7 ust. 1 tej ustawy warunki niespełniające wymogu jasności punktu widzenia pewności prawnej,

    (4)

    nakładając w art. 8 tej ustawy obowiązek przechowywania w Luksemburgu przez pełnomocnika ad hoc mającego tam miejsce zamieszkania dokumentów wymaganych w związku z kontrolą,

    Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3 ust. 1 i 10 dyrektywy 96/71/WE, a także art. 49 WE i 50 WE;

    —

    obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

    Zarzuty i główne argumenty

    W pierwszym zarzucie Komisja wytyka Wielkiemu Księstwu Luksemburga utrzymanie zbyt szerokiej wykładni pojęcia „przepisów porządku publicznego”, o którym mowa w art. 3 ust. 10 pierwsze tiret dyrektywy 96/71/WE. Zarzut ten dotyczy w szczególności: 1) obowiązku wprowadzonego przez ustawodawcę krajowego zatrudniania wyłącznie personelu, z którym przedsiębiorstwa delegujące pracowników do Wielkiego Księstwa zawarły umowę o pracę w formie pisemnej lub wydały równoważny dokument w rozumieniu dyrektywy 91/533/EWG (2); 2) przepisu krajowego dotyczącego automatycznego dostosowania wynagrodzenia do zmiany kosztów utrzymania; 3) przepisu dotyczącego ograniczeń w pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy i na czas określony oraz 4) dotyczącego układów zbiorowych pracy.

    W drugim zarzucie Komisja wskazuje, że Wielkie Księstwo Luksemburga w niepełny sposób dokonało transpozycji art. 3 ust. 1 pkt a) dyrektywy 96/71/WE w zakresie, w jakim jej zdaniem ustawodawstwo krajowe ogranicza pojęcie „okresów minimalnych wypoczynku” tylko do wypoczynku tygodniowego, z wyłączeniem innych okresów wypoczynku takich jak wypoczynek dzienny lub przerwy w pracy.

    W trzecim i czwartym zarzucie Komisja podnosi wreszcie naruszenie art. 49 WE i 50 WE polegające na nałożeniu na przedsiębiorstwa, których pracownik pracuje stale lub czasowo w Luksemburgu obowiązku 1) udostępnienia inspekcji pracy „przed rozpoczęciem prac”, „na jej wniosek” i „niezwłocznie” informacji niezbędnych do przeprowadzenia kontroli oraz 2) wyznaczenia pełnomocnika „ad hoc”, zamieszkałego w Luksemburgu, obowiązanego do przechowywania dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia kontroli w zakresie wypełniania obowiązków ciążących na tych przedsiębiorstwach.

    (1)  Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. L 18 z 21.01.1997 str. 1)

    (2)  Dyrektywa rady 91/533/EWG z dnia 14 października 1991 r. sprawie obowiązku pracodawcy dotyczącego informowania pracowników o warunkach stosowanych do umowy lub stosunku pracy (Dz.U. L 288, str. 32).

    Fuq