Odwołanie wniesione w dniu 13 lipca 2006 r. przez Eurohypo AG od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie T-439/04 Eurohypo AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-304/06 P)

(2006/C 224/43)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Eurohypo AG (Przedstawiciele: C. Rohnke i M. Kloth, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie uzasadnia odwołanie od wyżej wskazanego wyroku Sądu w następujący sposób:

Sąd nie uwzględnił wymogów dotyczących badania stanu faktycznego z urzędu na podstawie art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 40/94. Zgodnie z orzecznictwem badanie stanu faktycznego przez urząd właściwy do spraw znaków towarowych musi być rygorystyczne i wyczerpujące, by zgodnie z zasadami pewności prawa i dobrej administracji uniknąć bezzasadnych rejestracji znaków towarowych czy też bezzasadnych zarzutów wobec znaków towarowych mających charakter rejestracyjnych. Ustalenia Urzędu muszą być na tyle szczegółowe, by mógł on na ich podstawie z pewnością stwierdzić, czy zachodzą podstawy odmowy rejestracji określone w art. 7 rozporządzenia nr 40/94. Jednakże ani w wyroku, ani we wcześniejszych decyzjach Urzędu nie zawarto ustaleń o charakterze faktycznym dotyczących rzekomego opisowego charakteru „EUROHYPO”. Zawarte w tych dokumentach ustalenia ograniczały się raczej do możliwych opisowych znaczeń poszczególnych części „EURO” i „HYPO”. Brak było innych stwierdzeń o charakterze faktycznym odnoszących się do całego oznaczenia „EUROHYPO”.

Sąd w błędny sposób dokonał wykładni wymogu charakteru odróżniającego, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 i niesłusznie odmówił rejestracji zgłoszonego znaku towarowego. W przypadku znaku towarowego składającego się ze słów ewentualny charakter odróżniający może wprawdzie zostać przeanalizowany dla każdego z zawartych w nim pojęć lub części odrębnie, jednak w każdym razie winien on zależeć od badania całości, które części te tworzą. Nawet jeśli prawdą jest, że każda z tych części składowych odrębnie nie ma charakteru odróżniającego, to nie wyklucza to, że ich kombinacja może wykazywać charakter odróżniający. W niniejszym przypadku Urząd ograniczył się w wydanej w postępowaniu odwoławczym decyzji do stwierdzenia, że części „EURO” i „HYPO” są opisowe, a całe to określenie nie wywiera całościowego wrażenia wykraczającego poza zwykłą sumę tych elementów, bez wskazania, w jakim zakresie zestawienie słów EUROHYPO jako całość nie może odróżniać usług wnoszącej odwołanie od usług innych przedsiębiorstw.

Następnie wyrok Sądu opiera się na zastosowaniu kryterium, zgodnie z którym zdolność rejestracyjna znaku towarowego składającego się z opisowych części może zostać przyznana, jeśli zestawione słowo weszło do języka potocznego i uzyskało w nim własne znaczenie, przy czym należy jeszcze zbadać, czy samo to słowo nie jest opisowe. Kryterium to jest istotne w ramach stosowania art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 w przypadku ewentualnej konieczności pozostawienia oznaczenia do swobodnego używania przez wszystkich, natomiast nie służy ono dokonaniu wykładni art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia celem ustalenia istnienia charakteru odróżniającego. Poprzez zawarcie tego właściwego dla art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 kryterium w uzasadnieniu niekorzystnego rozstrzygnięcia Sąd dokonał błędnej wykładni art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.