Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2006 r. — NDSHT Nya Destination Stockholm Hotell & Teaterpaket przeciwko Komisji

(Sprawa T-152/06)

(2006/C 178/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: NDSHT Nya Destination Stockholm Hotell & Teaterpaket AB (Sztokholm, Szwecja) (Przedstawiciele: M. Merola i L. Armati, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji o niewszczynaniu dochodzenia w przedmiocie złożonej przez nią skargi do Komisji, dotyczącej trzech rodzajów subwencji na rzecz Stockholm Visitors Board AB („SVB”), a mianowicie: corocznego przyznawania środków z budżetu miasta Sztokholm na rzecz SVB, regularny zwrot strat SVB przed opodatkowaniem przez jej spółkę dominującą oraz preferencyjny dostęp do środków publicznych w celu świadczenia usług w ramach Stockholm Card. Komisja stwierdziła, że środki te nie stanowiły bezprawnie przyznanej pomocy.

Skarżąca podnosi, że poprzez wydanie zaskarżonej decyzji Komisja naruszyła kilka postanowień traktatu oraz przepisów rozporządzenia nr 659/1999 (1).

Skarżąca stwierdza w pierwszej kolejności, że nie wszczynając formalnej procedury dochodzenia Komisja naruszyła art. 88 ust. 3 WE oraz art. 4 rozporządzenia nr 659/1999. Zdaniem skarżącej, Komisja była świadoma występowania pomocy i nie dysponowała wystarczającymi informacjami w celu ustalenia, że wszystkie sporne środki stanowiły istniejącą pomoc.

W drugiej kolejności skarżąca podnosi, że Komisja nieprawidłowo zastosowała art. 87 WE oraz art. 86 ust. 2 WE, ponieważ stwierdziła, że wynagrodzenie za prowadzenie działalności informacji turystycznej podlegało przepisom o usługach świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym.

W trzeciej kolejności skarżąca zauważa, że Komisja nieprawidłowo zastosowała art. 87 WE oraz art. 88 WE, jak również art. 1 lit. b) rozporządzenia nr 659/1999, stwierdzając, że gdyby wynagrodzenie za działalność informacji turystycznej należało uznać za pomoc państwa, to stanowiłoby ono istniejącą pomoc, nie zaś bezprawnie przyznaną pomoc, a w każdym razie byłoby ono zgodne ze wspólnym rynkiem.

Po czwarte skarżąca wskazuje, że Komisja błędnie zastosowała art. 87 ust. 1 oraz art. 88 ust. 3 WE, stwierdzając, że działalność handlowa SVB była wykonywana w warunkach rynkowych, a zatem nie była finansowana za pomocą środków stanowiących pomoc państwa. Skarżąca stwierdza w szczególności, że Komisja nie zajęła stanowiska w odniesieniu do zwrotu strat SVB przez jej spółkę dominującą, w całości należącą do rady miasta.

Wreszcie skarżąca wskazuje na naruszenie obowiązku uzasadnienia oraz naruszenie ogólnej zasady dobrej administracji wskutek nadmiernej długości wstępnego badania.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, str. 1)