Odwołanie wniesione w dniu 13 stycznia 2006 r. przez Les Éditions Albert René SARL od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 27 października 2005 r. w sprawie T-336/03, Les Éditions Albert René SARL przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-16/06 P)

(2006/C 143/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Odwołująca się: Les Éditions Albert René SARL (Przedstawiciel: J. Pagenberg, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Orange A/S

Żądania odwołującej się

Odwołująca się przedstawia Trybunałowi następujące żądania:

Zarzuty i główne argumenty

Odwołująca się twierdzi, że wyrok Sądu Pierwszej Instancji narusza art. 63 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz ogólne zasady wspólnotowego prawa administracyjnego i procesowego z uwagi na to, że — sprzecznie z rozstrzygnięciem zawartym w zaskarżonej decyzji Izby Odwoławczej — stwierdzone w nim zostało, iż będące w konflikcie znaki OBELIX i MOBILIX nie są podobne. W ten sposób Sąd rozstrzygnął na niekorzyść odwołującej się kwestię, która nie została prawidłowo podniesiona, z przekroczeniem kompetencji Sądu Pierwszej Instancji w zakresie rozpatrywania skarg na decyzje izb odwoławczych OHIM w sprawach takich, jak omawiana.

Odwołująca się twierdzi dalej, że nawet gdyby Sąd Pierwszej Instancji uprawniony był do rozstrzygnięcia kwestii podobieństwa będących w konflikcie znaków na szkodę odwołującej się, to i tak naruszył on art. 8 ust. 1) lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego poprzez zastosowanie niewłaściwych kryteriów prawnych przy ustalaniu, że będące w konflikcie znaki towarowe OBELIX i MOBILIX nie są podobne, oraz przy ustalaniu, że niektóre spośród danych towarów i usług są podobne, inne zaś nie.

Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 74 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego odmawiając uznania znaku OBELIX za dobrze znany znak towarowy o charakterze wysoce odróżniającym.

Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 63 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz przepisy regulaminu Sądu poprzez uznanie za niedopuszczalny podniesionego przez odwołującą się żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji Izby Odwoławczej na tej podstawie, że Izba Odwoławcza nie zastosowała art. 8 ust. 5 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 44 i 48 regulaminu Sądu poprzez uznanie za niedopuszczalne przedstawionego na rozprawie żądania ewentualnego, w którym domagano się przekazania sprawy Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania celem umożliwienia odwołującej się wykazania, że znak towarowy OBELIX cieszy się renomą.

Odwołująca się twierdzi dalej, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 63 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz przepisy regulaminu Sądu, a w szczególności art. 135 § 4 tego regulaminu, poprzez orzeczenie o niedopuszczalności dowodu z niektórych dokumentów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem Pierwszej Instancji.