1)

Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich należy interpretować w ten sposób, że za „specjalny ośrodek detencyjny” w rozumieniu tego przepisu można uznać specjalny oddział zakładu karnego, który to oddział, po pierwsze, choć posiada własnego kierownika, jest podporządkowany kierownictwu tego zakładu i podlega władzy ministra właściwego do spraw więziennictwa, i w którym, po drugie, obywatele państw trzecich są przetrzymywani, w celu wydalenia, w specjalnych budynkach wyposażonych we własne zaplecze i odizolowanych od pozostałych budynków tego oddziału, w których osadzone są osoby skazane karnie, o ile warunki przetrzymywania mające zastosowanie do tych obywateli w miarę możliwości zapobiegają temu, by owo przetrzymywanie było zbliżone do zamknięcia w środowisku więziennym, i są ukształtowane w taki sposób, że przestrzegane są zarówno prawa zagwarantowane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, jak i prawa ustanowione w art. 16 ust. 2–5 i art. 17 tej dyrektywy.

2)

Artykuł 18 dyrektywy 2008/115 w związku z art. 47 karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, do którego zwrócono się w ramach jego kompetencji o zarządzenie zastosowania środka detencyjnego lub jego przedłużenia w zakładzie karnym wobec obywatela państwa trzeciego w celu jego wydalenia, powinien mieć możność sprawdzenia, czy spełnione są przesłanki, od których ten art. 18 uzależnia możliwość ustalenia przez państwo członkowskie, iż ten obywatel będzie objęty środkiem detencyjnym w zakładzie karnym.

3)

Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy 2008/115 w związku z zasadą pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy powinien odstąpić od stosowania uregulowania państwa członkowskiego, które tymczasowo zezwala na przetrzymywanie nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w celu ich wydalenia w zakładach karnych oddzielnie od zwykłych więźniów, jeżeli warunki, od których art. 18 ust. 1 i art. 16 ust. 1 zdanie drugiej tej dyrektywy uzależniają zgodność takiego uregulowania z prawem Unii, nie są lub nie są już spełnione.