1)

Czy art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że przy ocenie niedopuszczalnych praktyk reklamowych koncesjonariusza sformułowanych przez Trybunał Sprawiedliwości w utrwalonym orzecznictwie w przypadku państwowego monopolu w zakresie gier losowych istotne jest, czy w całościowej ocenie w relewantnym okresie faktycznie nastąpił wzrost rynku gier losowych, czy też wystarczy już, że reklama ma na celu zachęcanie do czynnego udziału w grze, w szczególności poprzez banalizację gry, kształtowanie pozytywnego jej obrazu związanego z faktem, iż uzyskane przychody przeznacza się na działalność leżącą w interesie ogólnym, lub poprzez zwiększenie atrakcyjności gry za pomocą chwytliwych haseł reklamowych kuszących znacznymi wygranymi?

2)

Czy art. 56 TFUE należy ponadto interpretować w ten sposób, że praktyki reklamowe monopolisty w przypadku ich zaistnienia w każdym razie wykluczają spójność systemu monopolu, czy też w przypadku odpowiedniej działalności reklamowej podmiotów prywatnych monopolista ze swej strony może także zachęcać do czynnego udziału w grze, w szczególności poprzez banalizację gry, kształtowanie pozytywnego jej obrazu związanego z faktem, iż uzyskane przychody przeznacza się na działalność leżącą w interesie ogólnym, lub poprzez zwiększenie atrakcyjności gry za pomocą chwytliwych haseł reklamowych kuszących znacznymi wygranymi?

3)

Czy sąd krajowy, który w ramach swojej właściwości musi stosować art. 56 TFUE, na mocy własnych uprawnień decyzyjnych zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm, nie stosując wszelkich jego zdaniem sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego, nawet jeżeli w postępowaniu konstytucyjnym potwierdzono ich zgodność z prawem Unii?