1.

Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej ( 2 ) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”), art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) oraz ważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 723/2011 z dnia 18 lipca 2011 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 91/2009 na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji ( 3 ). Rozstrzygnięcia wymaga przede wszystkim kwestia, czy nieprzestrzeganie pewnych gwarancji proceduralnych przewidzianych w art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego może skutkować stwierdzeniem nieważności rozporządzenia wykonawczego.

2.

Wniosek ów został złożony w ramach sporu pomiędzy Eurobolt BV a Staatssecretaris van Financiën (sekretarzem stanu ds. finansów, Niderlandy), który to spór dotyczy nałożenia ceł antydumpingowych na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali do Unii Europejskiej.

3.

W okresie istotnym dla okoliczności sporu przyjmowanie środków antydumpingowych podlegało przepisom rozporządzenia podstawowego.

4.

Po pierwsze, należy zwrócić uwagę na motyw 12 rozporządzenia podstawowego, który stanowi, co następuje:

„Konieczne jest ustanowienie sposobu zawiadamiania zainteresowanych stron o informacjach wymaganych przez władze, zapewnienia im możliwości udostępnienia wszystkich dowodów istotnych w sprawie oraz możliwości obrony własnych interesów. Należy jasno określić zasady i procedury postępowania, w szczególności umożliwić zainteresowanym stronom dokonanie zgłoszenia do postępowania, zaprezentowanie własnych opinii i przekazanie informacji w określonych terminach, jeżeli te opinie i informacje mają zostać uwzględnione. Właściwe jest określenie warunków, w których zainteresowana strona będzie miała dostęp do informacji udostępnionych przez inne strony i możliwość ich skomentowania. Państwa członkowskie i Komisja powinny współpracować w zakresie zbierania informacji”.

5.

Warto również przypomnieć, że motyw 25 rozporządzenia podstawowego stanowi, co następuje:

„Informacje dostarczane państwom członkowskim w Komitecie Doradczym mają często wysoce techniczny charakter i zawierają szczegółowe analizy ekonomiczne i prawne. Aby zapewnić państwom członkowskim wystarczającą ilość czasu na rozważenie tych informacji, należy wysyłać je w odpowiednim terminie przed datą posiedzenia ustaloną przez przewodniczącego Komitetu Doradczego”.

6.

Artykuł 13 rozporządzenia podstawowego, zatytułowany „Obejście środków”, stanowił, co następuje:

„1.   Cła antydumpingowe nałożone na podstawie niniejszego rozporządzenia można rozszerzyć tak, aby objęły przywóz z państw trzecich, których dotyczy środek produktów podobnych, zarówno nieznacznie zmodyfikowanych jak też niemodyfikowanych, lub nieznacznie zmodyfikowanych produktów podobnych, lub też ich części, w przypadku gdy obowiązujące środki są obchodzone. Cła antydumpingowe nieprzekraczające pozostałych ceł antydumpingowych nałożonych stosownie do art. 9 ust. 5 można rozszerzyć tak, aby objęły przywożone towary od przedsiębiorców korzystających z ceł indywidualnych w krajach, których dotyczy środek, w przypadku gdy obowiązujące środki są obchodzone. Obejście ceł określa się jako zmianę struktury handlu między państwami trzecimi a Wspólnotą lub między poszczególnymi przedsiębiorcami w kraju, którego dotyczy środek, a Wspólnotą, wynikającą z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, przy czym istnieją dowody szkody lub osłabienia skutków naprawczych cła w odniesieniu do cen lub ilości podobnych produktów, jak również dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla tych produktów, jeśli jest to konieczne stosownie do przepisów art. 2.

[…]

3.   Postępowania na mocy niniejszego artykułu wszczyna się z inicjatywy Komisji, na wniosek państwa członkowskiego lub każdej zainteresowanej strony w przypadkach, gdy wniosek zawiera wystarczające dowody dotyczące czynników wymienionych w ust. 1. Wszczęcie następuje po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego w drodze rozporządzenia Komisji, które może także nakazać organom celnym odprawienie przywozu z zastrzeżeniem rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 lub żądania gwarancji. Postępowania prowadzone są przez Komisję, której mogą towarzyszyć organy celne i są kończone w ciągu dziewięciu miesięcy. W przypadku gdy ostatecznie ustalone fakty uzasadnią rozszerzanie środków, rozszerzenia tego dokonuje Rada na wniosek Komisji, po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego. Rada przyjmuje wniosek, chyba że w terminie miesiąca od jego złożenia zostanie on odrzucony zwykłą większością głosów przez Komisję. Rozszerzenie skutkuje począwszy od daty nałożenia obowiązku rejestracji na podstawie art. 14 ust. 5 lub żądania gwarancji. Odpowiednie przepisy proceduralne niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do wszczynania i prowadzenia postępowań mają zastosowanie na podstawie niniejszego artykułu.

[…]”.

7.

Artykuł 15 rozporządzenia podstawowego, zatytułowany „Konsultacje”, stanowił, co następuje:

„1.   Wszelkie konsultacje przewidziane w niniejszym rozporządzeniu prowadzi się w ramach Komitetu Doradczego, w którego skład wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich oraz przedstawiciel Komisji jako przewodniczący. Konsultacje przeprowadza się niezwłocznie na wniosek państwa członkowskiego lub z inicjatywy Komisji, w każdym przypadku w okresie umożliwiającym przestrzeganie terminów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2.   Komitet obraduje po zwołaniu przez przewodniczącego. Przewodniczący bezzwłocznie, jednak nie później niż na 10 dni [roboczych] przed posiedzeniem przekazuje państwom członkowskim wszelkie istotne informacje.

3.   Gdy jest to niezbędne, konsultacje mogą być prowadzone wyłącznie w formie pisemnej; w takich przypadkach Komisja zawiadamia o tym fakcie państwa członkowskie i wyznacza termin, w którym mogą one wyrażać swoje opinie lub wnioskować o konsultacje ustne, które organizuje przewodniczący, pod warunkiem że konsultacje te mogą być przeprowadzone w okresie umożliwiającym przestrzeganie terminów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.

4.   Konsultacje obejmują w szczególności:

8.

W dniu 26 stycznia 2009 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 91/2009 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej ( 4 ).

9.

W rozporządzeniu (UE) nr 966/2010 Komisja – działając na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego – zdecydowała o wszczęciu dochodzenia w sprawie możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na mocy rozporządzenia nr 91/2009 poprzez dokonywanie przeładunku w Malezji ( 5 ).

10.

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia nr 966/2010 przywóz do Unii Europejskiej niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji podlegał rejestracji przez organy celne.

11.

W rozporządzeniu wykonawczym nr 723/2011 ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali z Chin zostało rozszerzone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji.

12.

Eurobolt (zwany dalej „Euroboltem” lub „skarżącym”) jest spółką z siedzibą w ’s-Heerenberg (Niderlandy). Skarżący prowadzi handel elementami złącznymi z żeliwa lub stali, które skupuje w Azji w celach odsprzedaży w Unii Europejskiej.

13.

Po nałożeniu – na mocy rozporządzenia nr 91/2009 – ostatecznego cła antydumpingowego na przywóz niektórych objętych pozycją CN 7318 elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej skarżący nabył takie elementy złączne od dwóch dostawców z siedzibą w Malezji, mianowicie od TZ Fasteners (zwanego dalej „TZ”) i HBS Fasteners Manufacturing (zwanego dalej „HBS”).

14.

W okresie od 29 października 2010 r. do 4 sierpnia 2011 r. skarżący złożył w Niderlandach 32 zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu elementów złącznych ze stali zakupionych od HBS i TZ. Jako kraj pochodzenia została podana Malezja. Zgodnie z rozporządzeniem nr 966/2010 organy celne zarejestrowały te elementy złączne i dopuściły je do swobodnego obrotu bez pobierania ceł antydumpingowych.

15.

Po opublikowaniu tegoż rozporządzenia Komisja postanowiła wszcząć dochodzenie. Informacja w tej sprawie została oficjalnie przekazana władzom Chin i Malezji, znanym importerom sprowadzającym produkty z tych krajów (jednym z owych importerów był Eurobolt) oraz właściwym branżom w całej Unii.

16.

HBS i TZ zgłosiły się do Komisji w związku z tymże dochodzeniem i przedłożyły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu antydumpingowym. Jako strona zainteresowana zgłosił się również Eurobolt.

17.

Pismem z dnia 26 maja 2011 r. Komisja zakomunikowała Euroboltowi swoje wstępne ustalenia dokonane w ramach dochodzenia. Skarżący ustosunkował się do tego pisma w wyznaczonym mu terminie, w dniu 13 czerwca 2011 r., na piśmie. Komitet Doradczy zebrał się w dniu 15 czerwca 2011 r.

18.

W rozporządzeniu wykonawczym nr 723/2011 ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali z Chin zostało rozszerzone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji. W związku z tym skupione przez skarżącego elementy złączne nie były zwolnione z ceł antydumpingowych.

19.

Po wejściu w życie owego rozporządzenia Inspecteur (organ kontroli skarbowej) przeprowadził u skarżącego kontrolę po przywozie. Tytułem ceł antydumpingowych pobrano 587802,20 EUR.

20.

Po oddaleniu przez urząd celny w Nijmegen środka zaskarżenia złożonego przez Eurobolt skarżący wniósł skargę o stwierdzenie nieważności do sądu krajowego. Skarga ta została oddalona zarówno przez Rechtbank Noord-Holland (sąd rejonowy, Holandia Północna, Niderlandy), jak i przez Gerechtshof Amsterdam (sąd apelacyjny w Amsterdamie, Niderlandy). Eurobolt wniósł więc następnie skargę kasacyjną do Hoge Raad der Nederlanden (sądu najwyższego Niderlandów). To właśnie ten sąd wystąpił z rozpatrywanym wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

21.

W owej skardze Eurobolt podniósł, po pierwsze, nieważność rozporządzenia nr 723/2011 w świetle kryteriów ustanowionych w art. 13 rozporządzenia podstawowego. Po drugie, Eurobolt wskazał, że w toku dochodzenia Komisja naruszyła jego prawo do obrony, ponieważ Komitet Doradczy nie otrzymał wszystkich istotnych informacji zakomunikowanych Komisji przez Eurobolt co najmniej 10 dni roboczych przed rozpoczęciem przez niego obrad, co było sprzeczne z art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

22.

W tym kontekście Hoge Raad der Nederlanden (sąd najwyższy Niderlandów) powziął, zwłaszcza ze względu na art. 47 karty, wątpliwości co do zakresu spoczywających na sądach krajowych zadań w przypadku kontroli działań instytucji Unii. Rozstrzygnięcia wymaga też kwestia, czy stanowisko skarżącego w przedmiocie ustalenia dokonanego w ramach dochodzenia należy uznać za „istotne informacje” w rozumieniu art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, a jeśli tak, to jakie skutki należy wiązać z zarzutem, że z naruszeniem przywołanych przepisów Komitet Doradczy nie otrzymał od Komisji wszystkich dokumentów na co najmniej 10 dni roboczych przed rozpoczęciem przezeń obrad.

23.

W tych okolicznościach Hoge Raad der Nederlanden (sąd najwyższy Niderlandów) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

24.

Uwagi na piśmie zostały przedstawione przez Eurobolt, rządy włoski i niderlandzki oraz przez Radę i Komisję Europejską. Po zakończeniu pisemnego etapu postępowania Trybunał uznał sprawę za wyjaśnioną w stopniu wystarczającym do wydania orzeczenia bez przeprowadzenia rozprawy zgodnie z art. 76 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

25.

W pierwszym pytaniu szczegółowym sąd odsyłający w istocie zwraca się do Trybunału o określenie zakresu zadań spoczywających na sądach krajowych w przypadku podniesienia przed nimi kwestii ważności aktu Unii. Odpowiedź na to pytanie znajduje się w mechanizmie kontroli sądowej funkcjonującym w ramach Unii Europejskiej, który opiera się na zasadzie praworządności.

26.

Z wyroku w sprawie Les Verts jasno wynika, że Unia Europejska jest wspólnotą prawa, to znaczy, że zarówno państwa członkowskie, jak i instytucje podlegają kontroli zgodności wydanych przez nie aktów z podstawową kartą konstytucyjną, jaką stanowi traktat, lub z przepisami prawa przyjętymi na jego podstawie ( 6 ). Powyższe oznacza, że „jednostki mają prawo zakwestionować przed sądem zgodność z prawem każdej decyzji lub każdego innego aktu krajowego dotyczącego zastosowania wobec nich aktu Unii” ( 7 ).

27.

W tym celu w traktacie FUE, w art. 263 i 277 z jednej strony oraz w art. 267 z drugiej, ustanowiono zupełny system środków prawnych i procedur zapewniający kontrolę zgodności z prawem aktów Unii Europejskiej, powierzając ją sądom Unii Europejskiej ( 8 ).

28.

W związku z tym nie ma wątpliwości, że kontrola sądowa zgodności z porządkiem prawnym Unii Europejskiej jest sprawowana przez Trybunał Sprawiedliwości oraz przez sądy państw członkowskich. Artykuł 19 TUE, w którym skonkretyzowano wyrażoną w art. 2 TUE wartość państwa prawnego, w sposób wyraźny powierza zadanie zapewniania kontroli sądowej w porządku prawnym Unii nie tylko Trybunałowi, ale również sądom krajowym ( 9 ).

29.

W tym kontekście należy także przypomnieć, po pierwsze, że art. 19 TUE i art. 47 karty są ze sobą w sposób wyraźny powiązane. W rzeczy samej, jak wskazał Trybunał, nałożony na państwa członkowskie w art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE obowiązek ustanowienia środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii odpowiada prawu ustanowionemu w art. 47 karty, zgodnie z którym każdy, czyje prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem ( 10 ). Po drugie, odesłanie prejudycjalne w kwestii ważności aktu stanowi, podobnie jak skarga o stwierdzenie nieważności, środek kontroli zgodności z prawem aktów Unii ( 11 ).

30.

Z tychże uwarunkowań, a przede wszystkim ze zbieżności charakteru skargi o stwierdzenie nieważności i odesłania prejudycjalnego wynika, że – skoro art. 267 TFUE milczy w tej kwestii – podstawy kontroli wskazane w art. 263 TFUE można powoływać przy dochodzeniu przed sądem krajowym stwierdzenia nieważności aktu Unii w celu doprowadzenia do wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości ( 12 ).

31.

Można dodać, że Trybunał orzekł już, iż „właściwość Trybunału do orzekania na podstawie art. [267 TFUE] o ważności aktów przyjętych przez instytucje [Unii] nie jest ograniczona, jeśli chodzi o podstawy, na których można kwestionować ważność tych aktów” ( 13 ). W oparciu o ten wyrok można nawet argumentować, że orzeczenie w trybie prejudycjalnym dotyczące ważności przepisów prawa Unii nie jest ograniczone, jeśli chodzi o podstawy wskazane w skardze o stwierdzenie nieważności ( 14 ).

32.

Drugie pytanie szczegółowe dotyczy współpracy między sądem krajowym a uczestniczącymi w sporze instytucjami Unii. W tym pytaniu sąd odsyłający w istocie zwraca się do Trybunału o rozstrzygnięcie, czy art. 47 karty w związku z art. 4 ust. 3 TUE należy interpretować w ten sposób, że instytucje Unii uczestniczące w wydaniu decyzji, której ważność jest kwestionowana w postępowaniu toczącym się przed sądem krajowym, są zobowiązane do przedstawienia temu sądowi na jego żądanie wszelkich informacji, którymi dysponują i które na etapie wydawania owej decyzji zostały wzięte pod uwagę, względnie powinny były zostać wzięte pod uwagę.

33.

Jak już wspomniano, art. 19 TUE w sposób wyraźny powierza zadanie zapewniania kontroli sądowej w porządku prawnym Unii Trybunałowi Sprawiedliwości oraz sądom krajowym. W ten sposób art. 19 TUE potwierdza, że sąd krajowy jest pierwszym sądem stosującym prawo Unii ( 15 ).

34.

W związku z tym, o ile sądy krajowe nie są uprawnione do samodzielnego orzekania o nieważności aktów Unii ( 16 ), o tyle mogą one dokonywać oceny ważności danego aktu Unii. Jeżeli nie uznają za zasadne podnoszonych przez strony zarzutów dotyczących nieważności tych aktów, mogą one oddalić te zarzuty, stwierdzając, że dany akt jest całkowicie ważny. Natomiast gdy sądy te uznają zasadność zarzutu lub większej liczby zarzutów nieważności, czy to podniesionych przez strony, czy to zbadanych z urzędu, ciąży na nich obowiązek zawieszenia postępowania i zwrócenia się do Trybunału o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w kwestii oceny ważności ( 17 ).

35.

W tym kontekście z uwagi na fakt, że sąd krajowy musi dysponować wszystkimi informacjami pozwalającymi zagwarantować stosowanie i skuteczność prawa Unii, musi on także dysponować wszystkimi informacjami pozwalającymi dokonać wstępnego badania zgodności z prawem oraz ocenić konieczność wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE.

36.

Dlatego też, jeśli sąd krajowy potrzebuje informacji, które mogą udzielić jedynie instytucje Unii, zasada lojalnej współpracy ustanowiona w art. 4 ust. 3 TUE, co do zasady zobowiązuje instytucje Unii do przedstawienia tych informacji, na żądanie sądu krajowego, możliwie jak najszybciej, chyba że odmowa ich przedstawienia jest uzasadniona nadrzędnymi względami związanymi z koniecznością zapobieżenia ingerencji w funkcjonowanie i niezależność Unii lub ochrony jej interesów ( 18 ).

37.

Powyższe stwierdzenie jest tym bardziej słuszne, że uzasadnienie dla owej zasady stanowi fakt, iż Unia Europejska jest wspólnotą prawa, to znaczy, że zarówno państwa członkowskie, jak i instytucje podlegają kontroli zgodności wydanych przez nie aktów z traktatem ( 19 ), w związku z czym „obowiązek lojalnej współpracy ciążący na instytucjach [Unii] ma szczególne znaczenie, jeżeli współpraca dotyczy organów sądowych państw członkowskich, które mają czuwać nad stosowaniem i poszanowaniem prawa [Unii] w ramach krajowego porządku prawnego” ( 20 ).

38.

Niemniej należy przypomnieć, że „[a]kty instytucji Unii korzystają […] zasadniczo z domniemania ważności, a zatem wywołują skutki prawne do czasu ich uchylenia, stwierdzenia ich nieważności w ramach skargi o stwierdzenie nieważności lub uznania ich za nieważne w następstwie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym lub zarzutu niezgodności z prawem” ( 21 ). Z powyższego domniemania wynika, że to skarżący, który zarzuca niezgodność z prawem, musi w pierwszej kolejności uprawdopodobnić swój zarzut i przekazać wszystkie informacje, którymi dysponuje.

39.

Trzecie pytanie szczegółowe dotyczy zakresu kontroli sądowej. W ramach tego pytania sąd odsyłający rozważa nie tylko kwestię oceny prawidłowości ustalenia stanu faktycznego, ale zastanawia się także nad możliwością oceny zupełności i adekwatności owych ustaleń.

40.

W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem uznania z powodu złożoności sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać. Jeżeli chodzi o kontrolę sądową takiej oceny, to musi ona ograniczać się do zweryfikowania poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy ( 22 ).

41.

Trybunał orzekł już – w odniesieniu do dokonywanej przez Sąd kontroli dowodów – że „[w] związku z tym Sąd powinien dokonać weryfikacji nie tylko materialnej dokładności przytoczonego materiału dowodowego, jego wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te materiały stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy może on stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na jego podstawie” ( 23 ).

42.

Jak wspomniano wcześniej, o ile sądy krajowe nie są uprawnione do samodzielnego orzekania o nieważności aktów Unii, o tyle mogą one dokonywać oceny ważności aktu Unii. Brak zatem powodów, dla których orzecznictwo przytoczone w poprzednim punkcie nie miałoby mieć zastosowania do tychże sądów.

43.

W związku z tym sąd krajowy musi bez wątpienia mieć możliwość zweryfikowania poszanowania zasad proceduralnych i prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, a ponadto uwzględnienia przez właściwą instytucję wszystkich istotnych okoliczności.

44.

Dokonując takiej weryfikacji, sąd krajowy nie zastępuje swoją oceną okoliczności faktycznych oceny dokonanej przez instytucję, na którą obowiązek w tym zakresie został nałożony na podstawie postanowień traktatowych, lecz po prostu sprawdza, czy dany akt przyjęto w oparciu o prawidłowe i wystarczające informacje umożliwiające dokonanie stosownej oceny. Wydaje mi się, że jest to zgodne z rolą sądu właściwego do dokonania kontroli ważności aktu.

45.

Z kolei – skoro instytucje Unii dysponują szerokim zakresem uznania w dziedzinie środków ochrony handlowej – po ustaleniu i zweryfikowaniu istotnych okoliczności faktycznych sąd, kontrolując zgodność z prawem, może jedynie zbadać, czy występują oczywiste błędy w ocenie tych okoliczności faktycznych lub wynikające z pominięcia innych okoliczności faktycznych. Temu samemu ograniczeniu podlega ocena spełnienia przesłanek materialnych (określonych w rozporządzeniu podstawowym).

46.

W pytaniu drugim sąd odsyłający w istocie zwraca się do Trybunału o ustalenie, czy rozporządzenie wykonawcze nr 723/2011 jest nieważne w świetle art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w związku z tym, że zajęte przez Eurobolt stanowisko dotyczące dokonanych przez Komisję ustaleń ( 24 ) – o ile stanowią one istotne informacje w rozumieniu tego przepisu – nie zostało przekazane Komitetowi Doradczemu co najmniej 10 dni roboczych przed rozpoczęciem jego obrad.

47.

Rozporządzenie podstawowe nie zawiera definicji pojęcia „istotnych informacji”. Z systematyki rozporządzenia podstawowego wynika jednak, że zakresem zwrotu „wszelkie istotne informacje”, który jest zawarty w art. 15 ust. 2 tego rozporządzenia, objęte jest stanowisko niezależnego importera towarów stanowiących przedmiot dochodzenia Komisji.

48.

W rzeczy samej decyzje o nałożeniu ceł antydumpingowych oraz o ich rozszerzeniu w przypadku obchodzenia środków są podejmowane przez Radę, która działa na podstawie wniosku Komisji po konsultacji z Komitetem Doradczym. Wniosek Komisji jest oparty na wynikach dochodzenia, w którym opinie i informacje zakomunikowane przez zainteresowane strony muszą zostać uwzględnione zgodnie z art. 5 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. W art. 6 ust. 7 tego rozporządzenia doprecyzowano, że wnioskodawcy postępowania, importerzy, eksporterzy, ich reprezentatywne zrzeszenia, organizacje użytkowników i konsumentów, zgłaszający się zgodnie z art. 5 ust. 10, mogą co do zasady zapoznać się ze wszystkimi informacjami przekazanymi przez każdą ze stron postępowania. Przepis ów stanowi, że „[s]trony te mogą odnosić się do uzyskanych informacji, zaś ich komentarze będą brane pod uwagę, o ile zostaną odpowiednio uzasadnione” ( 25 ). Wreszcie art. 20 ust. 4 rozporządzenia podstawowego stanowi, że „[u]stalenia ostateczne mają formę pisemną. Sporządza się je […] tak szybko jak to możliwe, zwykle nie później niż jeden miesiąc przed ostateczną decyzją lub przedstawieniem przez Komisję propozycji działań ostatecznych na podstawie art. 9. […]”; z kolei w art. 20 ust. 5 wskazano, że oświadczenia złożone po przekazaniu ustaleń ostatecznych uwzględnia się, w przypadku gdy zostaną one przekazane w terminie określonym przez Komisję, co najmniej dziesięciodniowym.

49.

Wykładnię tę potwierdza motyw 12 rozporządzenia podstawowego, w którym podkreślono znaczenie prawa do obrony, a także możliwości zaprezentowania przez zainteresowane strony swoich opinii oraz obrony własnych interesów w trakcie całego postępowania.

50.

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że informacje, uwagi i opinie przekazane Komisji w trakcie postępowania, jak również stanowisko dotyczące ustaleń dokonanych przez Komisję w ramach dochodzenia, są zatem z konieczności „istotnymi informacjami” dla Komitetu Doradczego, umożliwiającymi mu wydanie stosownej opinii dotyczącej wniosku Komisji. Jest zatem jasne, że informacje udzielone przez Eurobolt w piśmie z dnia 13 czerwca 2011 r. stanowiły w tym względzie „istotne informacje”.

51.

Z uwagi na fakt, że stanowisko dotyczące ustaleń dokonanych przez Komisję w ramach dochodzenia stanowi „istotne informacje” w rozumieniu art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, powstaje pytanie, czy okoliczność, że Komitet Doradczy nie został poinformowany w określonym terminie, wywołuje skutki – a jeżeli tak, to jakie.

52.

Po pierwsze, należy przypomnieć, że jeżeli instytucji Unii przysługuje szeroki zakres uznania – a jak już wskazano, tak właśnie jest w dziedzinie środków ochrony handlowej, takich jak środki antydumpingowe ( 26 ) – kontrola przestrzegania gwarancji proceduralnych nabiera podstawowego znaczenia ( 27 ).

53.

Celem art. 15 rozporządzenia podstawowego jest w szczególności zapewnienie uporządkowanej realizacji jednego z obowiązkowych etapów procedury nakładania ceł antydumpingowych, jakim są konsultacje z Komitetem Doradczym. W związku z tym przepis ten zawiera szereg gwarancji proceduralnych, takich jak wymóg, że wszystkie istotne informacje są przekazywane „bezzwłocznie, jednak nie później niż na 10 dni roboczych przed posiedzeniem”.

54.

Nie ma zatem wątpliwości, że art. 15 rozporządzenia podstawowego może – przynajmniej co do zasady – stanowić podstawę skargi o stwierdzenie nieważności lub wydawanego w trybie prejudycjalnym orzeczenia dotyczącego kwestii ważności.

55.

Należy przypomnieć, że w skład Komitetu Doradczego wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich oraz przedstawiciel Komisji jako przewodniczący ( 28 ). Udział tego rodzaju komitetów w procedurze przyjmowania aktów prawa Unii nie jest niczym niezwykłym.

56.

I tak w nowym i aktualnie obowiązującym akcie prawnym Komitet Doradczy został po prostu zastąpiony komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję ( 29 ).

57.

Co się tyczy rozporządzenia nr 182/2011, pragnę zauważyć, że Trybunał orzekł już, iż w sytuacji gdy prawodawca wymaga, aby informacje zostały przekazane przedstawicielom państw członkowskich w określonym terminie, to celem takiego terminu jest zapewnienie poinformowania rządów państw członkowskich o projektach Komisji poprzez ich członka komitetu ( 30 ). Tego rodzaju termin służy ponadto zapewnieniu, aby państwa członkowskie miały czas na zapoznanie się z dokumentami, które mogą być szczególnie złożone, oraz wymagać licznych spotkań i dyskusji w ramach rozmaitych organów administracyjnych lub zasięgnięcia wewnętrznych i zewnętrznych opinii ( 31 ).

58.

W kontekście niniejszej sprawy nie da się zaprzeczyć, że taki jest właśnie cel art. 15 ust. 2, skoro w motywie 25 wyraźnie wskazano, że „[i]nformacje dostarczane państwom członkowskim w Komitecie Doradczym mają często wysoce techniczny charakter i zawierają szczegółowe analizy ekonomiczne i prawne”, a przy tym dodano, iż „[a]by zapewnić państwom członkowskim wystarczającą ilość czasu na rozważenie tych informacji, należy wysyłać je w odpowiednim terminie przed datą posiedzenia ustaloną przez przewodniczącego Komitetu Doradczego”.

59.

[W angielskiej wersji rozporządzenia podstawowego (przyp. tłum.)] tenże motyw został zredagowany w trybie warunkowym, natomiast w art. 15 ust. 2 posłużono się już trybem oznajmującym. Ponadto prawodawca zdecydował się zakreślić termin w sposób ścisły, ponieważ po słowach „as promptly as possible” („bezzwłocznie”) dodał zwrot „no later than 10 working days” („jednak nie później niż na 10 dni”). Trybunał stwierdził już w innym kontekście, iż „[n]ie ma wątpliwości, że takie sformułowanie nadaje temu terminowi charakter wiążący” ( 32 ).

60.

Wykładnia ta jest również zgodna z jednym z zasadniczych celów rozporządzenia podstawowego, które, jak wskazano w motywie 12, jasno określa zasady i procedury postępowania, w szczególności umożliwia zainteresowanym stronom dokonanie zgłoszenia do postępowania, zaprezentowanie własnych opinii i przekazanie informacji w określonych terminach, jeżeli te opinie i informacje mają zostać uwzględnione.

61.

W świetle powyższych rozważań czuję się w obowiązku zastosować rozstrzygnięcie przyjęte przez Trybunał w wyroku Tilly-Sabco/Komisja i stwierdzić, że wymogi ustanowione w art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego stanowią „istotn[e] wymog[i] proceduraln[e] prawidłowości postępowania, których naruszenie skutkuje nieważnością danego aktu” ( 33 ).

62.

Prawdą jest, że naruszenie, którego dotyczył wyrok w owej sprawie, nie polegało na nieterminowym przekazaniu informacji, lecz na nieterminowym przedłożeniu samego projektu aktu wykonawczego.

63.

Można jednak zauważyć, że przy wydawaniu rozstrzygnięcia w sprawie Tilly-Sabco/Komisja Trybunał nie kierował się charakterem przekazywanego dokumentu, lecz miał raczej na względzie cel terminu, którego bieg rozpoczynał się wraz z przedłożeniem projektu aktu wykonawczego oraz projektu porządku posiedzenia. Trybunał podkreślił, że ów termin „ma na celu umożliwienie niezakłóconego przeanalizowania przed każdym posiedzeniem przez członków Komitetu Zarządzającego projektu aktu wykonawczego” ( 34 ). Wymóg ów zalicza się, zdaniem Trybunału, do owych istotnych wymogów proceduralnych prawidłowości postępowania, których naruszenie skutkuje nieważnością danego aktu ( 35 ).

64.

W niniejszej sprawie prawodawca sam podkreśla znaczenie wystarczającej ilości czasu na rozważenie nie tylko wniosku Komisji, ale także istotnych informacji. Otóż, jak już wskazano, motyw 25 rozporządzenia podstawowego stanowi, że informacje dostarczane państwom członkowskim w Komitecie Doradczym mają często wysoce techniczny charakter oraz zawierają szczegółowe analizy ekonomiczne i prawne. Dlatego „[a]by zapewnić państwom członkowskim wystarczającą ilość czasu na rozważenie tych informacji, należy wysyłać je w odpowiednim terminie przed datą posiedzenia ustaloną przez przewodniczącego Komitetu Doradczego”.

65.

To właśnie w tym kontekście art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego stanowi, że przewodniczący Komitetu Doradczego bezzwłocznie przekazuje państwom członkowskim wszelkie istotne informacje, zaś wymóg ten zostaje obwarowany terminem określonym w sposób ścisły zwrotem „jednak nie później niż na 10 dni roboczych przed posiedzeniem”.

66.

W tych okolicznościach, biorąc pod uwagę brzmienie i cel art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, nie widzę powodu, dla którego w przypadku naruszenia tego przepisu należałoby zaproponować rozstrzygnięcie odmienne od przyjętego przez Trybunał w wyroku Tilly-Sabco/Komisja. Wprowadzony w tym przepisie termin stanowi istotny wymóg proceduralny prawidłowości postępowania, którego naruszenie skutkuje nieważnością danego aktu.

67.

Teraz rozważę, czy w niniejszej sprawie rzeczywiście doszło do takiego naruszenia.

68.

W niniejszej sprawie przyznano, że Komitet Doradczy nie otrzymał wszystkich istotnych informacji w terminie 10 dni roboczych przed rozpoczęciem przez niego posiedzenia, co jest sprzeczne z art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. W takiej sytuacji nieuniknione jest stwierdzenie, że doszło do naruszenia.

69.

Skutkiem niedochowania tego terminu jest nieważność aktu przyjętego w toku analizowanej procedury. W niniejszej sprawie oznacza to również, że rozporządzenie nr 723/2011 jest nieważne.

70.

Prawdą jest, że sąd odsyłający nie kwestionuje bezpośrednio, w sposób wyraźny, ważności rozporządzenia nr 723/2011. Jednak z treści zarówno pytania drugiego lit. b), jak i pytania drugiego lit. c), jasno wynika, że sąd odsyłający zwrócił się o wyjaśnienie, jakie skutki niesie ze sobą brak spełnienia wymogów zawartych w art. 15 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Z uwagi na fakt, że – co się tyczy niniejszej sprawy – bezpośrednim skutkiem nieprzestrzegania takich wymogów jest nieważność rozporządzenia wykonawczego, uważam, iż Trybunał będzie musiał wypowiedzieć się w tej kwestii – która w każdym przypadku zdaje się w sposób dorozumiany wynikać z przedłożonego przez sąd odsyłający wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – jeśli zamierza udzielić przydatnych odpowiedzi na przedstawione pytania.

71.

Co więcej, jak już zauważyłem, sądy krajowe nie są uprawnione do samodzielnego orzekania o nieważności aktów Unii ( 36 ). W tym szczególnym kontekście, z uwagi na charakter pytań przedstawionych przez sąd odsyłający, a także mając na względzie fakt, że ogólnie pożądane jest uniknięcie konieczności rozpatrywania drugiego wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, proponuję, aby Trybunał stwierdził nieważność rozporządzenia nr 723/2011.

72.

W związku z tym proponuję Trybunałowi, aby na pytania przedstawione przez Hoge Raad der Nederlanden (sąd najwyższy Niderlandów) odpowiedział w następujący sposób: