—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona Philipsa,

—

tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub obniżenie wysokości grzywny nałożonej na Philipsa w zaskarżonej decyzji, oraz

—

w każdym wypadku, obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG polegającego na tym, że Komisja nie udowodniła w wymagany prawem sposób, że kontakty nawiązywane przez Philipsa należy uznać za ograniczenie konkurencji ze względu na cel.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG polegającego na tym, ze Komisja ustaliła, iż naruszenie obejmowało czipy do kart inteligentnych dla wszystkich aplikacji i nie ograniczało się do kart SIM.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG polegającego na tym, że Komisja nie udowodniła w wymagany prawem sposób, iż Philips należał do wielostronnego kartelu wraz ze spółkami Infineon, Renesas i Samsung oraz że uczestniczył w jednolitym i ciągłym naruszeniu.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasady dobrej administracji oraz obowiązku staranności przez to, że Komisja nie zbadała sprawy w sposób sprawiedliwy i bezstronny.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, polegającego na tym, że w wyniku przeprowadzonego postępowania Komisja nie zdołała udowodnić w wymagany prawem sposób zarzucanego stronie skarżącej naruszenia.

6.

Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 27 rozporządzenia 1/2003 (1), art. 11 rozporządzenia 773/2004 (2) i art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także prawa Philipsa do obrony przez to, że Komisja nie ujawniła ważnych dowodów odciążających.

7.

Zarzut siódmy dotyczący naruszenia art. 25 rozporządzenia 1/2003 w ten sposób, że ze względu na przedawnienie karalności Komisja nie mogła wymierzyć sankcji zarzucane naruszenie w zakresie, w jakim miało ono miejsce przed dniem 3 września 2004 r.

8.

Zarzut ósmy dotyczący naruszenia wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, polegającego na tym, że Komisja nieprawidłowo ustaliła odnośne wartości sprzedaży.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, art. 23 rozporządzenia 1/2003 i zasady proporcjonalności przez to, że Komisja zastosowała nieproporcjonalny mnożnik ze względu na wagę naruszenia.