25.1.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/9

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 6 września 2013 r. w sprawach połączonych T-289/11, T-290/11 i T-521/11;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji: C(2011) 1774 z dnia 14 marca 2011 r., C(2011) 2365 z dnia 30 marca 2011 r. i C(2011) 5230 z dnia 14 lipca 2011 r., nakazujących zgodnie z art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 kontrole w spółce Deutsche Bahn AG i w jej wszystkich spółkach zależnych (sprawy COMP/39.678 i COMP/39.731);

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji i kosztami postępowania odwoławczego.

Po pierwsze, Sąd błędnie zinterpretował i zastosował prawo podstawowe do nienaruszalności miru domowego lub jednoznaczne orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Właśnie w kontekście stopnia naruszenia prawa podstawowego i ryzyka nieodwracalnych szkód jest nieproporcjonalne, gdy Komisja, która działa także jako organ dochodzeniowy i dysponuje szerokim zakresem uprawnień, przeprowadza kontrole bez uprzedniego upoważnienia sądowego.

Po drugie, Sąd błędnie zinterpretował i zastosował prawo podstawowe do skutecznej ochrony prawnej. Sama kontrola sądowa a posteriori w wypadku kontroli Komisji nie oferuje zainteresowanym przedsiębiorstwom skutecznej ochrony prawnej.

Po trzecie, Sąd niesłusznie uznał za dowody przypadkowe dokumenty dotyczące rzekomych naruszeń konkurencji, które zostały uzyskane w ramach kontroli poza zakresem przedmiotu dochodzenia, mimo że podlegały one zakazowi wykorzystania. Urzędnicy Komisji przed rozpoczęciem tej kontroli zostali poinformowani o podejrzeniach dotyczących przedmiotu nieobjętego dochodzeniem. W ten sposób Komisja sztucznie zaaranżowała przypadek i ewentualnie w sposób niedopuszczalny rozszerzyła interpretację Trybunału (1) odnośnie do wyjątku dotyczącego dowodu przypadkowego, który powinien podlegać wykładni zawężającej.

Wreszcie Sąd naruszył zasady ciężaru dowodu. Można przyjąć, a przynajmniej nie można wykluczyć, że niektóre dokumenty zostały uzyskane tylko z powodu wcześniejszego niedopuszczalnego poinformowania urzędników, to znaczy w przedmiocie nieobjętym dochodzeniem, jako rzekome „dowody przypadkowe”. Ze względu na to, że wnoszące odwołanie nie mają możliwości wykazania takiego związku przyczynowego i nie można też obciążyć ich tą okolicznością, miałoby miejsce odwrócenie ciężaru dowodu, przy którym Komisja byłaby zobowiązana do wykazania, iż te dokumenty faktycznie były dowodami przypadkowymi.