29.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 189/4

1)

Czy klauzula 5 porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy Rady 1999/70/WE (1) z dnia 28 czerwca 1999 r. w sprawie pracy na czas określony powinna być interpretowana w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu prawnemu, takiemu jak art. 48 i 53 ustawy organicznej 6/2001 o uniwersytetach z dnia 21 grudnia 2001 r., które nie ustanawia ograniczenia czasowego dla kolejnych umów o pracę w sytuacji, gdy w prawie krajowym nie istnieje żaden środek zmierzający do zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę na czas określony zawieranych z profesorami uniwersyteckimi?

2)

Czy pojęcie „pracownika zatrudnionego na czas nieokreślony” zdefiniowane w klauzuli 3 porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy 1999/70/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się mu przepis taki jak ust. 1 § 2 piętnastego postanowienia dodatkowego statutu pracowników, który stanowi, iż wygaśnięcie jego umowy o pracę może nastąpić w przypadku obsadzenia przez administrację zajmowanego przez niego stanowiska pracy?

3)

Jeżeli właściwym środkiem zmierzającym do unikania i karania nadużyć przy wykorzystaniu kolejnych umów o pracę na czas określony w sektorze prywatnym jest w prawie krajowym przyznanie pracownikom, których uznano za pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony, prawa do odszkodowania w przypadku wygaśnięcia umowy z przyczyn od nich niezależnych i brak jest jakiegokolwiek równorzędnego środka w sektorze publicznym, czy odpowiednim środkiem w rozumieniu klauzuli 5 porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy 1999/70/WE jest środek, który przyznaje jednakowe prawo do ustawowego odszkodowania pracownikom sektora prywatnego zatrudnionym na czas nieokreślony jak i pracownikom administracji publicznej zatrudnionym na czas nieokreślony?