23.3.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 86/14

—

Uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie T-270/08 Republika Federalna Niemiec, Królestwo Hiszpanii (interwenient), Królestwo Niderlandów (interwenient), Republika Francuska (interwenient) przeciwko Komisji Europejskiej o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 1615 wersja ostateczna z dnia 29 kwietnia 2008 r. dotyczącej zmniejszenia kwoty pomocy z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyznanej decyzją Komisji C(94) 1973 z dnia 5 sierpnia 1994 r. na rzecz programu operacyjnego w regionie celu 1 (1994–1999) dotyczącego Berlina (Wschodniego) w Republice Federalnej Niemiec i stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji Komisji C(2008) 1615;

—

Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzut pierwszy: Sąd naruszył art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88 (1) w związku z art. 1 rozporządzenia nr 2988/95 (2) i zasadę kompetencji powierzonych (dawny art. 5 WE, obecnie art. 5 ust. 2 TUE, art. 7 TFUE), gdyż w zaskarżonym wyroku niesłusznie przyjął, że również zwykłe błędy administracyjne organów krajowych stanowią „nieprawidłowość”, która uprawnia Komisję do korekty finansowej na podstawie art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88.

Zarzut drugi: Sąd naruszył ponadto art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88 w związku z zasadą kompetencji powierzonych (art. 5 ust. 2 TUE, art. 7 TFUE), gdyż niesłusznie uznał kompetencję Komisji do dokonania korekt finansowych w postaci ekstrapolacji (pierwsza część zarzutu pierwszego). Nawet gdyby z art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88 mogło wynikać uprawnienie Komisji do zmniejszenia kwot poprzez ekstrapolację, Sąd niezgodne z prawem potwierdził sposób przeprowadzenia ekstrapolacji w niniejszej sprawie. Po pierwsze, Komisja nie mogła zakwalifikować kwestionowanych przez nią błędów jako systemowych dla całego programu operacyjnego i obliczyć w przybliżeniu ustalonego dla nich progu błędu w odniesieniu do całego programu. Po drugie, Komisja nie mogła zastosować wybranej przez nią procedury kontroli wyrywkowej do zmniejszenia kwot za pomocą ekstrapolacji w odniesieniu do całego programu (druga część zarzutu drugiego). Ponadto poprzez ekstrapolację niereprezentatywnych błędów i korekty ryczałtowe Komisja dokonała nieproporcjonalnego zmniejszenia wkładu finansowego w programie operacyjnym (trzecia część zarzutu drugiego).

Zarzut trzeci: zaskarżony wyrok Sądu narusza poza tym art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/88 w związku z zasadą kompetencji powierzonych, gdyż Sąd wydaje się zakładać niesłusznie, że Komisji przysługuje uprawnienie do ryczałtowych korekt finansowych (pierwsza część zarzutu trzeciego). Nawet gdyby takie uprawnienie do korekt ryczałtowych istniało, Sąd niesłusznie zatwierdził nieproporcjonalne korekty ryczałtowe w niniejszej sprawie (druga część zarzutu trzeciego).

Zarzut czwarty: W końcu Sąd naruszył obowiązek prawidłowego uzasadnienia na podstawie art. 81 regulaminu postępowania w związku z art. 36 i art. 53 ust. 1 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, gdyż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, by Sąd rozpatrzył argumentację wnoszącej odwołanie dotyczącą niedopuszczalności ryczałtowych korekt finansowych (pierwsza część zarzutu drugiego) lub jakie względy kierowały Sądem przy odrzuceniu tej argumentacji.