20.11.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 317/20

—

Uchylenie zaskarżonego wyroku (1) i stwierdzenie nieważności decyzji (2) w zakresie, w jakim negują charakter odszkodowawczy i kompensacyjny spornego środka, uznając go natomiast za pomoc państwa nielegalną i niezgodną, lub

—

Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim neguje, iż nakaz odzyskania zawarty w decyzji jest sprzeczny z zasadą uzasadnionych oczekiwań, i w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim nakazuje Republice Włoskiej niezwłoczne odzyskanie pomocy wraz z odsetkami; i

—

obciążenie Komisji kosztami.

—

naruszenie art. 107 i 108 TFUE, a ponadto sprzeczne uzasadnienie i oczywisty błąd wynikający z wypaczenia dowodów przedstawionych w odniesieniu do interpretacji spornego środka jako pomocy państwa a nie jako środka kompensującego na rzecz wnoszącego odwołanie. Sąd błędnie dokonał zawężającej interpretacji przepisów i orzecznictwa krajowego przywołanego przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji, które wykazują, że sporny środek nie stanowi pomocy państwa, lecz zachowuje charakter odszkodowawczy przewidziany pierwotnie przez ustawodawcę włoskiego w 1962 r. i uznany przez Komisję i Sąd.

—

Naruszenie art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (3) oraz sprzeczne i niewystarczające uzasadnienie, jeżeli chodzi o stwierdzenie przez Sąd, że nakaz odzyskania zawarty w decyzji nie jest sprzeczny z zasadą uzasadnionych oczekiwań. Wyrok Sądu jest błędny i brak mu odpowiedniego uzasadnienia w zakresie, w którym neguje, iż przedłużające się milczenie Komisji co do wyjaśnień dostarczonych przez władze włoskie pod koniec roku 1991 odnośnie do faktu, że pierwsze przedłużenie taryfy Tereni zachowuje pierwotny charakter odszkodowawczy, stanowi okoliczność uzasadniającą powstanie u wnoszącego odwołanie uzasadnionego oczekiwania co do faktu, że przedłużenia taryfy Terni, wśród nich spornego środka, nie stanowią pomocy państwa.