WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (skład jednoosobowy)

z dnia 8 lipca 2004 r.

Sprawa T-136/03

Robert Charles Schochaert

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Urzędnicy – Skarga o odszkodowanie – Odmowa awansowania – Nękanie psychiczne – Obowiązek wspomagania

Pełny tekst w języku francuskim II-0000

Przedmiot:         Skarga mająca za przedmiot wniosek o odszkodowanie zmierzający do uzyskania naprawienia szkody majątkowej oraz zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną według skarżącego wskutek powtarzającej się odmowy Rady awansowania skarżącego do grupy zaszeregowania B1 oraz za psychiczne nękanie go.

Orzeczenie:         Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron poniesie własne koszty.

Streszczenie

1.     Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Autonomia w stosunku do skargi o uchylenie – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 90 i 91)

2.     Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie – Uchylenie niezgodnego z prawem zaskarżonego aktu – Stosowne zadośćuczynienie za krzywdę

(regulamin pracowniczy, art. 91)

3.     Urzędnicy – Obowiązek wspomagania ciążący na administracji – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 24)

1.     Jako że artykuły 90 i 91 regulaminu pracowniczego nie dokonują żadnego rozróżnienia między skargą o uchylenie a skargą o odszkodowanie, zarówno jeżeli chodzi o postępowanie administracyjne, jak i sądowe, z uwagi na autonomię różnych środków prawnych wolno zainteresowanemu wybrać jedną bądź drugą, bądź też obie łącznie, pod warunkiem wniesienia skargi do Sądu Pierwszej Instancji w terminie trzech miesięcy od dnia oddalenia jego zażalenia.

Wyjątek od zasady autonomii środków odwoławczych istnieje w sytuacji, gdy roszczenie odszkodowawcze ma ścisły związek z roszczeniem o uchylenie aktu. O ile strona może wszcząć postępowanie wykorzystując roszczenia związane z odpowiedzialnością bez konieczności domagania się uchylenia aktu niezgodnego z prawem, który wyrządził jej szkodę, o tyle nie może ona obchodzić w ten sposób niedopuszczalności wniosku dotyczącego tej samej niezgodności z prawem i zmierzającego do tego samego rezultatu majątkowego.

Wynika stąd, że nie jest autonomiczna skarga o odszkodowanie, która ma jedynie na celu naprawienie szkody majątkowej, takiej jak utrata dodatkowych dochodów, jakie zainteresowany otrzymałby, gdyby został awansowany, tj. szkody, której zresztą by nie było, gdyby skarga o uchylenie, wniesiona w wyznaczonym terminie, została uwzględniona. Zatem zainteresowany, który zaniechał zaskarżenia aktów niekorzystnych dla niego przez wniesienie w wyznaczonym terminie skargi o uchylenie, nie może dla złagodzenia skutków tego zaniechania przyznawać sobie nowych terminów do wszczęcia postępowania, wykorzystując tryb wniosku o odszkodowanie.

(zob. pkt 24–26)

Odesłanie: Trybunał, sprawa 59/65 Schreckenberg przeciwko Komisji EWGA, 15 grudnia 1966 r., Rec. str. 785, 797; Trybunał, sprawa 4/67 Collignon przeciwko Komisji, 12 grudnia 1967 r., Rec. str. 469, 480; Trybunał, sprawa 9/75 Meyer-Burckhardt przeciwko Komisji, 22 października 1975 r., Rec. str. 1171, pkt 10 i 11; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-27/90 Latham przeciwko Komisji, 24 stycznia 1991 r., Rec. str. II-35, pkt 36 i 37; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-156/89 Valverde Mordh przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 27 czerwca 1991 r., Rec. str. II-407, pkt 144; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-20/92 Moat przeciwko Komisji, 13 lipca 1993 r., Rec. str. II-799, pkt 46; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-59/96 Burban przeciwko Parlamentowi, 28 maja 1997 r., RecFP str. I-A-109 i II-331, pkt 25, 26 i 27; Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone T-101/98 i T-200/98 Stodtmeister przeciwko Radzie, 19 września 2000 r., RecFP str. I-A-177 i II-807, pkt 38

2.     Uchylenie zaskarżonego aktu stanowi samo w sobie stosowne i co do zasady wystarczające zadośćuczynienie wszelkiej krzywdy, jakiej skarżący mógł doznać z powodu uchylonego aktu, zwłaszcza w sytuacji, gdy w takim akcie brak jest jakiejkolwiek wyraźnie negatywnej oceny umiejętności skarżącego, która mogłaby wyrządzić mu krzywdę.

(zob. pkt 34)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-60/94 Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 26 stycznia 1995 r., RecFP str. I-A-23 i II-77, pkt 62; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-328/01 Robinson przeciwko Parlamentowi, 21 stycznia 2004 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 79

3.     Z obowiązku wspomagania, jaki nakłada na administrację art. 24 regulaminu pracowniczego wynika, że winna ona w razie zaistnienia zdarzenia zakłócającego porządek i spokój służby interweniować z całą konieczną stanowczością i odpowiadać z szybkością i troską, jakiej wymagają okoliczności danego przypadku w celu ustalenia faktów i wyciągnięcia z nich stosownych konsekwencji przy znajomości przyczyny. W tym celu wystarczy, że urzędnik domagający się ochrony od swej instytucji dostarczy początek dowodu na prawdziwość ataków, których jak twierdzi jest celem. W razie zaistnienia takich przesłanek do danej instytucji należy podjęcie odpowiednich kroków, w szczególności przez wszczęcie dochodzenia, w celu ustalenia we współpracy z żalącym się faktów leżących u podstaw zażalenia.

(zob. pkt 49)

Odesłanie: Trybunał, sprawa 224/87 Koutchoumoff przeciwko Komisji, 26 stycznia 1989 r., Rec. str. 99, pkt 15 i 16; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-5/92 Tallarico przeciwko Parlamentowi, 21 kwietnia 1993 r., Rec. str. II-477, pkt 31; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-136/98 Campogrande przeciwko Komisji, 5 grudnia 2000 r., RecFP str. I-A-267 i II-1225, pkt 42