„Dziecięce głosy powinny być lepiej słyszalne, a to mogłoby zachęcić inne dzieci do mówienia o swoich problemach” (Wypowiedź dziecka z Litwy)
OCHRONA DZIECI W EUROPIE I POZA NIĄ JAKO PRIORYTET UE
W ciągu ostatnich dziesięcioleci życie dzieci w Unii Europejskiej i na świecie poprawiło się pod wieloma względami. Wynika to również z większego dobrobytu, lepszej opieki zdrowotnej i lepszego dostępu do edukacji. Ponieważ stoimy w obliczu szybko zmieniającego się świata, w którym mierzymy się z negatywnymi skutkami, jakie na dzieci wywarła pandemia COVID-19, z nierównością, dyskryminacją, konfliktami czy zmianą klimatu, a także ze światem wirtualnym, podjęliśmy działania na rzecz utrzymania i dalszego wzmacniania praw i jakości życia dzieci w UE i poza nią. Unia Europejska, jej partnerzy europejscy i międzynarodowi oraz organizacje społeczeństwa obywatelskiego wspólnie pracują nad tym, aby – kiedy stawiają czoła tym wyzwaniom i wykorzystują możliwości związane z transformacją ekologiczną, cyfrową i demograficzną – nie pozostawić żadnego dziecka samemu sobie.
W ostatnich latach Komisja wprowadziła solidne i kompleksowe ramy prawne, polityczne i pomocowe, w których wyraźnie zobowiązała się do zwiększenia ochrony praw dziecka, ich promowania i przestrzegania, w szczególności poprzez przyjęcie w marcu 2021 r. kompleksowej strategii UE na rzecz praw dziecka („strategia UE”) i europejskiej gwarancji dla dzieci. W ramach strategii UE wraz z państwami członkowskimi wdraża się szereg środków, w tym środki przeciwko niegodziwemu traktowaniu i wykorzystywaniu dzieci w celach seksualnych w internecie i poza nim oraz działania mające na celu przeciwdziałanie ubóstwu dzieci i wykluczeniu społeczno-ekonomicznemu dzieci w potrzebie, w tym dzieci z niepełnosprawnościami lub dzieci należących do mniejszości i pochodzących ze środowisk migracyjnych. Podjęto również działania w celu lepszego dostosowania systemów wymiaru sprawiedliwości do potrzeb dzieci jako stron postępowania sądowego: ofiar, podejrzanych, oskarżonych lub skazanych, świadków lub innych stron. Ponadto Komisja opracowała środki mające na celu poprawę zdrowia i dobrostanu psychicznego dzieci. Znaczące uczestnictwo dzieci i konsultacje z nimi, w tym za pośrednictwem unijnej platformy uczestnictwa dzieci, są cechą rozpoznawczą strategii UE i stają się uznaną praktyką w UE i poza nią.
Strategia UE obejmuje również silny wymiar zewnętrzny, a UE intensyfikuje działania na rzecz promowania, ochrony, przestrzegania i poszanowania praw dziecka na całym świecie, wyeliminowania pracy dzieci, zwalczania małżeństw dzieci, przeprowadzenia znacznych inwestycji w edukację na całym świecie oraz ochrony przed wszelkimi formami przemocy, nadużyć i zaniedbań, w tym w kontekście działań związanych z pomocą humanitarną. UE wspiera również uczestnictwo dzieci i młodzieży na szczeblu globalnym za pośrednictwem Planu działania na rzecz młodzieży w ramach działań zewnętrznych. Wytyczne UE w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych są obecnie poddawane przeglądowi – ma to na celu zapobieganie szkodliwym praktykom stosowanym wobec dzieci w konfliktach zbrojnych, reagowanie na nie oraz ich wyeliminowanie.
Chociaż poczyniono znaczne postępy w walce z przemocą wobec dzieci, zjawisko to pozostaje wyzwaniem na wielu szczeblach zarówno w UE, jak i poza nią. Położenie kresu wszelkim formom przemocy wobec dzieci, w tym poprzez stworzenie i wzmocnienie zintegrowanych systemów ochrony dziecka, jest imperatywem moralnym i prawnym. Jest to także strategiczna inwestycja w przyszłość naszych społeczeństw.
OCHRONA DZIECI: IMPERATYW I STRATEGICZNA INWESTYCJA SPOŁECZNA
Przemoc może przybierać różne formy i obejmować wszelkie rodzaje przemocy fizycznej bądź psychicznej, krzywdy lub zaniedbania bądź złego traktowania lub wyzysku, w tym wykorzystywania w celach seksualnych – w świecie rzeczywistym, w internecie lub w światach wirtualnych. Przemoc ta obejmuje przemoc domową, handel ludźmi, niegodziwe traktowanie w celach seksualnych, przemoc ze względu na płeć (w tym okaleczanie żeńskich narządów płciowych i małżeństwa dzieci), a także wszelkie formy nękania i kar cielesnych. Dzieci są również narażone na dyskryminację i nietolerancję, w tym w życiu cyfrowym. W 2021 r. w całej UE ofiarą umyślnego zabójstwa padło 114 dzieci. Szacuje się, że 20 % dzieci w Europie doświadcza jakiejś formy niegodziwego traktowania w celach seksualnych w dzieciństwie. W niedawnym badaniu dotyczącym przemocy wobec kobiet aż 13,7 % dorosłych kobiet zgłosiło na szczeblu krajowym, że doświadczyło przemocy seksualnej w dzieciństwie, chociaż odsetek ten może być nawet wyższy, ponieważ wskaźniki ujawniania informacji są niestety niż wynikałoby to z rzeczywistej sytuacji. Szacuje się, że 190 tys. dziewcząt w całej UE jest zagrożonych przymusowym okaleczaniem narządów płciowych. Samobójstwo jest drugą wśród najczęstszych przyczyn zgonów młodych ludzi (w wieku 15–19 lat). 13–29 % dzieci (w wieku 15 lat) z różnych państw członkowskich zgłosiło, że są często nękane.
Przemoc wobec dzieci pociąga za sobą również koszty ekonomiczne szacowane na kwotę sięgającą nawet 8 % światowego PKB, tj. około 6,5 bln EUR, ponieważ spowalnia rozwój gospodarczy, pogłębia nierówności społeczno-gospodarcze, hamuje wzrost gospodarczy i zmniejsza dochód na mieszkańca. Przeznaczanie środków finansowych na programy ukierunkowane na małe dzieci może przynieść zwrot z inwestycji co najmniej czterokrotnie wyższy niż pierwotne nakłady. Szacuje się, że roczna utrata kapitału ludzkiego w Europie spowodowana zaburzeniami psychicznymi dzieci i młodzieży wynosi 54,2 mld EUR. Niekorzystna sytuacja społeczno-gospodarcza w dzieciństwie wiąże się również z wysokimi kosztami dla społeczeństw, które łącznie odpowiadają średnio 3,4 % PKB w UE. Inwestowanie w ochronę dziecka i zapobieganie przemocy wobec dzieci przynosi zatem również wysokie zyski ekonomiczne i długoterminowe oszczędności wynikające z ograniczenia kosztów.
Same dzieci proszą o wzmocnienie swojej pozycji i głośno mówią o swoich problemach, o swoim życiu. Są one obecnie podmiotami praw i inicjatorami zmian, i jasno formułują apele do dorosłych o podjęcie działań w odpowiedzi na ich potrzeby. Jako eksperci w sprawach, które ich dotyczą, dzieci słusznie domagają się przestrzegania zasady „Nic dla nas bez nas”. Zgodnie z art. 12 Konwencji ONZ o prawach dziecka („konwencja ONZ”) i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej („Karta”) głosy i potrzeby dzieci mają kluczowe znaczenie dla zalecenia w sprawie zintegrowanych systemów ochrony dziecka. Dzięki nowej unijnej platformie uczestnictwa dzieci przeprowadzono konsultacje z ponad tysiącem dzieci na temat ich potrzeb w zakresie ochrony.
W KIERUNKU ZINTEGROWANYCH SYSTEMÓW OCHRONY DZIECKA
Ochrona dzieci przed wszelkimi formami przemocy jest jednym z podstawowych celów Unii Europejskiej. Jest ona również nierozerwalnie związana z zapobieganiem przemocy, aby zapewnić dzieciom dobrostan i poszanowanie ich praw. W art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) ustanowiono cel Unii polegający na wspieraniu ochrony praw dziecka. Art. 24 Karty stwierdza, że dzieci mają prawo do takiej ochrony i opieki, jaka jest konieczna dla ich dobra i że we wszystkich działaniach w stosunku do dzieci, podejmowanych przez organy publiczne lub instytucje prywatne, podstawowe znaczenie musi mieć najlepiej pojęty interes dziecka. Ochrona dziecka jest również kluczowym celem konwencji ONZ i Agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, aby każde dziecko żyło wolne od lęku, zaniedbania, niegodziwego traktowania i wyzysku. Wysokie statystyki i dowody wskazujące na różnego rodzaju niegodziwe traktowanie, przemoc i zaniedbania wobec dzieci w całej UE, w tym tragiczny bilans pandemii, skutki wojny napastniczej przeciwko Ukrainie i gwałtowny wzrost światowych konfliktów zbrojnych, stanowią wezwanie do dalszego działania.
W związku z tym Komisja przedstawia państwom członkowskim zalecenie dotyczące dalszego rozwijania i wzmocnienia systemów ochrony dziecka w państwach członkowskich, aby zwiększyć integrację tych systemów w celu lepszego zaspokojenia potrzeb dzieci w zakresie ochrony przed wszelkimi formami przemocy oraz promowania ochrony dziecka jako globalnego priorytetu Unii.
Ochrona dzieci jest zagadnieniem ogólnospołecznym i międzysektorowym. Jest ona wspólnym obowiązkiem wielu podmiotów, w tym organów publicznych, podmiotów prywatnych, organizacji międzynarodowych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego. Szeroki wachlarz narzędzi, którymi dysponują państwa członkowskie, również na szczeblu Unii (środki prawne, polityczne i finansowe) oraz na wszystkich szczeblach administracji państwowej, może pomóc w uczynieniu systemów ochrony dziecka lepiej zintegrowanymi i bardziej solidnymi. Niezbędne są mechanizmy koordynacji pomiędzy ministerstwami oraz na różnych poziomach kompetencji, które umożliwiłyby skuteczną i wielodyscyplinarną reakcję. Istotne jest, aby każdy podmiot miał jasno określoną rolę i zapewniał ścisłą koordynację z pozostałymi podmiotami. Kolejnym wyzwaniem jest dostępność i koordynacja zasobów ludzkich i finansowych. Wszystko to wskazuje na wyraźną potrzebę wprowadzenia bardziej skutecznych i zintegrowanych systemów ochrony dziecka.
Całościowe społeczne podejście do ochrony dziecka jest wymierną i strategiczną długoterminową inwestycją, również w kontekście długowiecznego społeczeństwa, które powstaje na naszych oczach. Ochrona dziecka w znacznym stopniu przyczyni się do stworzenia bardziej sprawiedliwych i równościowych społeczeństw, opartych na równości międzypokoleniowej i solidarności wobec obecnych i przyszłych pokoleń.
Przedmiotowe zalecenie, jakie Komisja przedstawia państwom członkowskim, zostało sformułowane w odpowiedzi na apele Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Regionów. Potwierdza ono zaangażowanie Komisji na rzecz wzmocnienia ochrony dziecka w całej UE i poza nią. Wspiera ono państwa członkowskie i wzywa je do oceny, wzmocnienia i zintegrowania swoich systemów ochrony dziecka w oparciu o najlepsze praktyki i z wykorzystaniem narzędzi na szczeblu UE, takich jak środki prawne, polityczne i finansowanie. Komisja wzywa również Parlament Europejski i Radę do uwzględnienia przedmiotowego zalecenia w przyszłych obradach, a Komitet Regionów i Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny do promowania dialogu z władzami lokalnymi i regionalnymi oraz społeczeństwem obywatelskim. We wszystkich tych działaniach dobro dziecka powinno zawsze pozostać kwestią nadrzędną.