3.11.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 289/23

(1)

Mając na względzie konsolidowanie i restrukturyzację europejskiej polityki w dziedzinie badań, Komisja stwierdziła w komunikacie zatytułowanym „W kierunku Europejskiej Przestrzeni Badawczej” z dnia 18 stycznia 2000 r., że należy utworzyć Europejską Przestrzeń Badawczą, który ma być głównym filarem przyszłego działania Wspólnoty w tej dziedzinie.

(2)

Na posiedzeniu w Lizbonie w dniach 23. i 24. marca 2000 r., Rada Europejska zatwierdzając Europejską Przestrzeń Badawczą, wyznaczyła Wspólnocie cel stania się do roku 2010 najbardziej konkurencyjną i dynamiczną, opartą na wiedzy gospodarką na świecie.

(3)

Globalizacja gospodarki wymaga większej mobilności naukowców, co zostało uwzględnione w szóstym programie ramowym Wspólnoty w dziedzinie badań (4), który w jeszcze szerszym zakresie otworzył dostęp do swoich programów naukowcom z państw trzecich.

(4)

Liczbę naukowców, których potrzebować będzie Wspólnota, aby osiągnąć ustanowiony przez Radę Europejską na jej posiedzeniu w Barcelonie w dniach 15. i 16. marca 2002 r. cel zainwestowania 3 % PKB w badania, ocenia się na 700 000. Cel ten powinien zostać osiągnięty za pomocą szeregu powiązanych ze sobą środków, takich jak podniesienie atrakcyjności karier naukowych dla młodych ludzi, promowanie uczestnictwa kobiet w badaniach naukowych, zwiększanie możliwości szkoleń i mobilności w zakresie badań, poprawa perspektyw dotyczących kariery dla naukowców w ramach Wspólnoty oraz otwieranie Wspólnoty dla obywateli państw trzecich, którzy mogliby mieć prawo wjazdu i podróżowania w ramach wspólnego obszaru w celach badawczych.

(5)

W celu zapewnienia konkurencyjności i atrakcyjności na poziomie międzynarodowym, Państwa Członkowskie powinny podjąć niezbędne kroki w celu ułatwienia naukowcom wjazdu oraz poruszania się w ramach Wspólnoty na krótkie okresy.

(6)

W przypadku pobytów krótkoterminowych Państwa Członkowskie powinny zobowiązać się do uznania naukowców z państw trzecich, którzy podlegają obowiązkowi wizowemu na podstawie rozporządzenia (WE) nr 539/2001 (5), za osoby działające w dobrej wierze i rozszerzyć na nie korzyści przewidziane dorobkiem wspólnotowym do celów procedury wydawania wiz krótkoterminowych.

(7)

Powinny zostać podjęte środki w celu zachęcenia do wymiany informacji i najlepszych praktyk w celu usprawnienia procedur wydawania wiz krótkoterminowych dla naukowców.

(8)

Niniejsze zalecenie nie narusza praw podstawowych i przestrzega zasad ustalonych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(9)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie bierze udziału w przyjęciu niniejszego zalecenia i niniejsze zalecenie jej nie dotyczy. Biorąc pod uwagę, że niniejsze zalecenie opiera się na dorobku Schengen, na mocy postanowień Tytułu IV części trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania, zgodnie z art. 5 wyżej wymienionego Protokołu, podejmuje decyzję o wdrożeniu niniejszego zalecenia do jej prawa krajowego w terminie sześciu miesięcy od jego przyjęcia przez Parlament Europejski i Radę.

(10)

Niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Zjednoczone Królestwo nie bierze udziału zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (6); Zjednoczone Królestwo nie bierze w związku z tym udziału w przyjęciu niniejszego zalecenia i niniejsze zalecenie go nie dotyczy.

(11)

Niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Irlandia nie bierze udziału, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (7); Irlandia nie bierze w związku z tym udziału w przyjęciu niniejszego zalecenia i niniejsze zalecenie jej nie dotyczy.

(12)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (8), objęte obszarem, o którym mowa w pkt B art. 1 decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania układu (9).

(13)

W odniesieniu do Szwajcarii, niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie postanowień dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia tego państwa we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, objęte obszarem, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 4 ust. 1 decyzji Rady 2004/849/WE (10) oraz decyzji Rady 2004/860/WE (11) w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej i Wspólnoty Europejskiej oraz tymczasowego stosowania niektórych jej przepisów.

(14)

Niniejsze zalecenie stanowi akt opierający się na dorobku Schengen lub w inny sposób odnoszący się do niego, w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu Przystąpienia z 2003 r.

(15)

Niniejsze zalecenie ma również na celu stworzenie elastycznej formuły dla naukowców, którzy chcą utrzymać powiązania zawodowe z organizacją w ich państwie pochodzenia (np. spędzając okres do trzech miesięcy w trakcie każdego semestru w europejskiej organizacji przyjmującej, mieszczącej się na wspólnym obszarze, jednocześnie kontynuując pracę w organizacji badawczej w państwie pochodzenia),

1)

ułatwienie wydawania wiz poprzez zobowiązanie się do przyspieszenia badania wniosków o wizy pochodzących od naukowców z państw trzecich, którzy podlegają obowiązkowi wizowemu na podstawie rozporządzenia (WE) nr 539/2001;

2)

promowanie międzynarodowej mobilności naukowców z państw trzecich, którzy muszą odbywać częste podróże w ramach Unii Europejskiej poprzez wydawanie im wiz wielokrotnego wjazdu. Przy ustalaniu okresu ważności wiz Państwa Członkowskie powinny brać pod uwagę czas trwania programów badawczych, w których naukowcy biorą udział;

3)

zobowiązanie się do ułatwienia przyjęcia zharmonizowanego podejścia do dowodów potwierdzających, których dołączenie do wniosków o wizę jest wymagane od naukowców. W tej sprawie powinny one zasięgać opinii zatwierdzonych organizacji badawczych;

4)

zachęcanie do wydawania wiz bez opłat administracyjnych dla naukowców, zgodnie z zasadami ustalonymi w dorobku wspólnotowym;

5)

uwzględnianie w lokalnej współpracy konsularnej celu, jakim jest ułatwianie wydawania wiz naukowcom z państw trzecich, w celu promowania wymiany najlepszych praktyk;

6)

zobowiązanie się do przedstawienia Komisji, do dnia 28 września 2006 r., informacji dotyczących najlepszych praktyk przyjętych w celu ułatwienia wydawania jednolitych wiz dla naukowców tak, aby umożliwić jej dokonanie oceny poczynionych postępów. Mając na uwadze ewentualne przyjęcie dyrektywy w sprawie szczególnej procedury przyjmowania obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych (12) oraz wyniki oceny, powinna zostać zbadana możliwość włączenia postanowień niniejszego zalecenia do odpowiedniego, prawnie wiążącego instrumentu.