Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 32010R0416

    Rozporządzenie Komisji (UE) nr 416/2010 z dnia 12 maja 2010 r. zmieniające załączniki I, II i III do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych

    Dz.U. L 119 z 13.5.2010, p. 7–13 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    Ten dokument został opublikowany w wydaniu(-iach) specjalnym(-ych) (HR)

    Legal status of the document No longer in force, Date of end of validity: 09/01/2015; Uchylony przez 32012R1215

    ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2010/416/oj

    13.5.2010   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    L 119/7


    ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 416/2010

    z dnia 12 maja 2010 r.

    zmieniające załączniki I, II i III do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych

    KOMISJA EUROPEJSKA,

    uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

    uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1), w szczególności jego art. 74,

    a także mając na uwadze, co następuje:

    (1)

    Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zawiera wykaz krajowych przepisów jurysdykcyjnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia. Załącznik II zawiera wykaz sądów lub innych organów w państwach członkowskich odpowiedzialnych za zajmowanie się wnioskami o stwierdzenie wykonalności. Załącznik III zawiera wykaz sądów, do których można wnieść środki zaskarżenia od decyzji w sprawie stwierdzenia wykonalności.

    (2)

    Załączniki I, II i III do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 zostały wielokrotnie zmienione, ostatnio rozporządzeniem Komisji (WE) nr 280/2009 (2), w celu aktualizacji krajowych przepisów jurysdykcyjnych, wykazów sądów lub innych właściwych organów oraz obowiązujących procedur odwoławczych.

    (3)

    Państwa członkowskie zgłosiły Komisji dodatkowe zmiany w wykazach zamieszczonych w załącznikach I, II i III. Dlatego zasadna wydaje się publikacja ujednoliconych wersji wykazów zawartych w tych załącznikach.

    (4)

    Zgodnie z art. 4 Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie właściwości sądów oraz uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (3) Dania nie powinna brać udziału w przyjmowaniu zmian do rozporządzenia Bruksela I, a zmiany takie nie są wiążące dla Danii ani nie mają do niej zastosowania.

    (5)

    Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 44/2001,

    PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

    Artykuł 1

    Załączniki I–III do rozporządzenia (WE) nr 44/2001 zastępuje się odpowiednimi załącznikami do niniejszego rozporządzenia.

    Artykuł 2

    Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

    Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich zgodnie z Traktatami.

    Sporządzono w Brukseli dnia 12 maja 2010 r.

    W imieniu Komisji

    José Manuel BARROSO

    Przewodniczący


    (1)  Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1.

    (2)  Dz.U. L 93 z 7.4.2009, s. 13.

    (3)  Dz.U. L 299 z 16.11.2005, s. 62.


    ZAŁĄCZNIK I

    Przepisy jurysdykcyjne, o których mowa w art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2

    w Belgii: art. 5–14 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. o prawie prywatnym międzynarodowym,

    w Bułgarii: art. 4 ust. 1 pkt 2 kodeksu prawa prywatnego międzynarodowego,

    w Republice Czeskiej: art. 86 ustawy nr 99/1963 Coll. – kodeks postępowania cywilnego (občanský soudní řád), z późniejszymi zmianami,

    w Niemczech: art. 23 kodeksu postępowania cywilnego (Zivilprozeßordnung),

    w Estonii: art. 86 kodeksu postępowania cywilnego (tsiviilkohtumenetluse seadustik),

    w Grecji: artykuł 40 kodeksu postępowania cywilnego (Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας),

    we Francji: art. 14 i 15 kodeksu cywilnego (Code civil),

    w Irlandii: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Irlandii,

    we Włoszech: art. 3 i 4 ustawy 218 z dnia 31 maja 1995 r.,

    na Cyprze: art. 21 ust. 2 ustawy o sądach (Courts of Justice Law) nr 14 z 1960 r., z późniejszymi zmianami,

    na Łotwie: art. 27 i art. 28 ust. 3, 5, 6 i 9 ustawy o postępowaniu cywilnym (Civilprocesa likums),

    na Litwie: art. 31 kodeksu postępowania cywilnego (Civilinio proceso kodeksas),

    w Luksemburgu: art. 14 i 15 kodeksu cywilnego (Code civil),

    na Węgrzech: art. 57 dekretu z mocą ustawy nr 13 z 1979 r. w sprawie prawa prywatnego międzynarodowego (a nemzetközi magánjogról szóló 1979. évi 13. törvényerejű rendelet),

    na Malcie: art. 742, 743 i 744 kodeksu organizacji i procedury cywilnej – rozdział 12 (Kodiċi ta′ Organizzazzjoni u Proċedura Ċivili – Kap. 12) oraz art. 549 kodeksu handlowego – rozdział 13 (Kodiċi tal-kummerċ – Kap. 13),

    w Austrii: art. 99 ustawy o właściwości sądów (Jurisdiktionsnorm),

    w Polsce: art. 1103 ust. 4 Kodeksu postępowania cywilnego,

    w Portugalii: art. 65 ust. 1a kodeksu postępowania cywilnego (Código de Processo Civil), w zakresie, w jakim może on obejmować nadzwyczajne podstawy jurysdykcji, takie jak sądy właściwe dla miejsca siedziby oddziału, agencji lub innego zakładu (jeżeli siedziba ta znajduje się w Portugalii), w przypadku gdy stroną, do której następuje doręczenie, jest administracja centralna (jeżeli ma ona siedzibę w innym państwie) oraz art. 10 kodeksu postępowania w sprawach pracowniczych (Código de Processo do Trabalho), w zakresie, w jakim może on obejmować nadzwyczajne podstawy jurysdykcji, takie jak sądy właściwe dla miejsca, w którym powód ma miejsce zamieszkania, w postępowaniach dotyczących indywidualnych umów o pracę wszczętych przez pracownika przeciwko pracodawcy,

    w Rumunii: art. 148–157 ustawy nr 105/1992 w sprawie stosunków w zakresie prawa prywatnego międzynarodowego,

    w Słowenii: art. 48 ust. 2 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku) i art. 58 ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym i postępowaniu w tym zakresie (Zakon o medarodnem zasebnem pravu in postopku) w związku z art. 59 ustawy o postępowaniu cywilnym (Zakon o pravdnem postopku),

    na Słowacji: art. 37–37e ustawy nr 97/1963 o prawie prywatnym międzynarodowym i odnośne przepisy proceduralne,

    w Finlandii: art. 18 ust. 1 akapit pierwszy i drugi w rozdziale 10 kodeksu postępowania sądowego (oikeudenkäymiskaari/rättegångsbalken),

    w Szwecji: akapit pierwszy w § 3 rozdziału 10 Kodeksu postępowania sądowego (rättegångsbalken);

    w Zjednoczonym Królestwie: przepisy umożliwiające oparcie jurysdykcji na fakcie:

    a)

    doręczenia pozwanemu dokumentu wszczynającego postępowanie podczas jego czasowej obecności w Zjednoczonym Królestwie; lub

    b)

    posiadania przez pozwanego majątku w Zjednoczonym Królestwie; lub

    c)

    zajęcia przez powoda majątku w Zjednoczonym Królestwie.


    ZAŁĄCZNIK II

    Wnioski, o których mowa w art. 39, można składać do następujących sądów lub innych właściwych organów:

    w Belgii – tribunal de première instance lub rechtbank van eerste aanleg lub erstinstanzliches Gericht,

    w Bułgarii – окръжния съд,

    w Republice Czeskiej – okresní soud lub soudní exekutor,

    w Niemczech:

    a)

    przewodniczący izby w Landgericht;

    b)

    notariusz w procedurze dotyczącej stwierdzenia wykonalności dokumentu urzędowego,

    w Estonii – maakohus (sąd okręgowy),

    w Grecji – Μονομελές Πρωτοδικείο,

    w Hiszpanii – Juzgado de Primera Instancia,

    we Francji:

    a)

    greffier en chef du tribunal de grande instance;

    b)

    président de la chambre départementale des notaires w przypadku wniosku o stwierdzenie wykonalności notarialnego dokumentu urzędowego,

    w Irlandii – High Court,

    we Włoszech – corte d’appello,

    na Cyprze – Επαρχιακό Δικαστήριο lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Οικογενειακό Δικαστήριο,

    na Łotwie – rajona (pilsētas) tiesa,

    na Litwie – Lietuvos apeliacinis teismas,

    w Luksemburgu – prezes tribunal d’arrondissement,

    na Węgrzech – megyei bíróság székhelyén működő helyi bíróság, a w Budapeszcie – Budai Központi Kerületi Bíróság,

    na Malcie – Prim' Awla tal-Qorti Ċivili lub Qorti tal-Maġistrati ta' Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Reġistratur tal-Qorti, po przekazaniu przez Ministru responsabbli għall-Ġustizzja,

    w Niderlandach – voorzieningenrechter van de rechtbank,

    w Austrii – Bezirksgericht,

    w Polsce – sąd okręgowy,

    w Portugalii – Tribunal de Comarca,

    w Rumunii – Tribunal,

    w Słowenii – okrožno sodišče,

    na Słowacji – okresný súd,

    w Finlandii – käräjäoikeus/tingsrätt,

    w Szwecji – Svea hovrätt,

    w Zjednoczonym Królestwie:

    a)

    w Anglii i Walii – High Court of Justice lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates’ Court, po przekazaniu przez Secretary of State;

    b)

    w Szkocji – Court of Session lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Sheriff Court, po przekazaniu przez Secretary of State;

    c)

    w Irlandii Północnej – High Court of Justice lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates Court, po przekazaniu przez Secretary of State;

    d)

    w Gibraltarze – Supreme Court of Gibraltar lub – w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – Magistrates Court, po przekazaniu przez Attorney General of Gibraltar.


    ZAŁĄCZNIK III

    Środki zaskarżenia, o których mowa w art. 43 ust. 2, wnosi się do następujących sądów państw członkowskich:

    w Belgii:

    a)

    w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez pozwanego – tribunal de première instance lub rechtbank van eerste aanleg lub erstinstanzliche Gericht;

    b)

    w przypadku środka zaskarżenia wnoszonego przez wnioskodawcę – Cour d’appel lub hof van beroep,

    w Bułgarii – Апелативен съд — София,

    w Republice Czeskiej – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego,

    w Niemczech – Oberlandesgericht,

    w Estonii – ringkonnakohus,

    w Grecji – Εφετείο,

    w Hiszpanii – Juzgado de Primera Instancia, który wydał zaskarżone orzeczenie – środek zaskarżenia rozstrzyga Audiencia Provincial,

    we Francji:

    a)

    cour d’appel w przypadku orzeczeń zatwierdzających wniosek;

    b)

    prezes tribunal de grande instance w przypadku orzeczeń odrzucających wniosek,

    w Irlandii – High Court,

    w Islandii – heradsdomur,

    we Włoszech – corte d’appello,

    na Cyprze – Επαρχιακό Δικαστήριο lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Οικογενειακό Δικαστήριο,

    na Łotwie – Apgabaltiesa za pośrednictwem rajona (pilsētas) tiesa,

    na Litwie – Lietuvos apeliacinis teismas,

    w Luksemburgu – Cour supérieure de Justice jako instancja odwoławcza w sprawach cywilnych,

    na Węgrzech – miejscowy sąd pierwszej instancji przy siedzibie sądu okręgowego (w Budapeszcie, przy centralnym sądzie rejonowym w Budzie); środek zaskarżenia rozpatruje sąd okręgowy (w Budapeszcie – sąd miasta stołecznego),

    na Malcie – Qorti ta′ l-Appell zgodnie z procedurą odwoławczą ustanowioną w Kodiċi ta′ Organizzazzjoni u Proċedura ĊiviliKap.12 lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne – ċitazzjoni przed Prim′ Awla tal-Qorti ivili jew il-Qorti tal-Maġistrati ta′ Għawdex fil-ġurisdizzjoni superjuri tagħha′,

    w Niderlandach – rechtbank,

    w Austrii – Landesgericht za pośrednictwem Bezirksgericht,

    w Polsce – sąd apelacyjny za pośrednictwem sądu okręgowego,

    w Portugalii sądem właściwym jest Tribunal da Relação. Środek zaskarżenia wnoszony jest zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi, w formie odwołania wniesionego do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie,

    w Rumunii – Curte de Apel,

    w Słowenii – okrožno sodišče,

    na Słowacji – sąd odwoławczy za pośrednictwem sądu rejonowego, którego orzeczenie zostało zaskarżone,

    w Finlandii – hovioikeus/hovrätt,

    w Szwecji – Svea hovrätt,

    w Zjednoczonym Królestwie:

    a)

    w Anglii i Walii – High Court of Justice lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Magistrates Court;

    b)

    w Szkocji – Court of Session lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Sheriff Court;

    c)

    w Irlandii Północnej – High Court of Justice lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Magistrates Court;

    d)

    w Gibraltarze – Supreme Court of Gibraltar lub, w przypadku orzeczeń w sprawach o roszczenia alimentacyjne, Magistrates’ Court.


    Top