—

ustalenie i stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Europejskiego Banku Centralnego (EBC), reprezentowanego przez jego prezes Christine Lagarde:

—

zasądzenie na rzecz skarżącej od EBC, w osobie jego prezes pro tempore, naprawienia szkody majątkowej, obejmującej damnum emergens i lucrum cessans, wyżej wymienionej szkody niemajątkowej oraz szkody polegającej na utracie szansy, których wysokość oszacowano według kryteriów wskazanych w odpowiednich sekcjach i punktach skargi, poprzez zapłatę skarżącej następujących kwot: 1) 1 538 808,12 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej; 2) 500 000,00 EUR tytułem naprawienia szkody niemajątkowej; 3) a w związku z tym – zasądzenie zapłaty łącznej kwoty 2 038 808,12 EUR;

—

tytułem żądania ewentualnego – zasądzenie na rzecz skarżącej od EBC, w osobie jego prezes pro tempore, w odniesieniu do wyżej wymienionych poszczególnych rodzajów szkody, zapłaty kwot w innej wysokości, które zostaną ustalone w toku postępowania, w zakresie uznanym za słuszny, w tym przy pomocy opinii biegłego zarządzonej przez Sąd zgodnie z art. 70 regulaminu postępowania przed Sądem;

—

zasądzenie zapłaty kwoty ustalonej przez Sąd na zasadzie słuszności – tytułem odszkodowania za utratę szansy;

—

zasądzenie zapłaty odsetek za zwłokę naliczanych od dnia 12 marca 2020 r., to jest od dnia zaistnienia zdarzenia wywołującego szkodę, do dnia rzeczywistej zapłaty odszkodowania;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy odpowiedzialności EBC na podstawie art. 340 akapit trzeci TFUE i art. 2043 Codice Civile (włoskiego kodeksu cywilnego) za poniesioną przez skarżącą szkodę majątkową i niemajątkową. W zarzucie tym wskazuje ona wysokość poniesionej szkody.

2.

Zarzut drugi dotyczy opisu szkody majątkowej, szkody niemajątkowej i szkody polegającej na utracie szansy, które skarżąca, jak twierdzi, poniosła. W zarzucie tym wyjaśnia ona zasady zastosowane w celu ustalenia ich wysokości.

3.

Zarzut trzeci dotyczy zasad wypracowanych w orzecznictwie Unii, w szczególności w wyrokach: z dnia 28 października 2021 r., Vialto Consulting/Komisja (C-650/19 P, EU:C:2021:879); z dnia 9 lutego 2022 r., QI i in./Komisja i EBC (T-868/16, EU:T:2022:58); z dnia 21 stycznia 2014 r., Klein/Komisja (T-309/10, EU:T:2014:19).

Skarżąca przedstawia przesłanki konieczne do powstania odpowiedzialności pozaumownej instytucji Unii względem obywatela Unii i podnosi, że przesłanki te są spełnione – w oparciu o załączoną do skargi opinię biegłego, w której ten również stwierdził ich spełnienie – porównując przepisy Unii dotyczące EBC, jego organów i zadań.

Skarżąca wskazuje na naruszenia przepisów prawa pierwotnego i wtórnego Unii, jakich miał dopuścić się EBC, a także na naruszenia i nadużycie uprawnień, jakich miała się dopuścić prezes EBC.

Skarżąca podnosi, że w dniu 12 marca 2020 r. EBC, w osobie jego prezes, dopuścił się naruszenia art. 127 TFUE, zawartego w jego rozdziale 2, zatytułowanym „Polityka pieniężna”, art. 3, 10, 11, 12, 13 i 38 statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, a także art. 17 pkt 17.2 i 17.3 regulaminu przyjętego decyzją EBC z dnia 19 lutego 2004 r. (1)

4.

Zarzut czwarty dotyczy ustalenia wysokości, uzasadnienia i udowodnienia poniesionej przez skarżącą szkody majątkowej (damnum emergens i lucrum cessans).

5.

Zarzut piąty dotyczy ustalenia wysokości, uzasadnienia i udowodnienia szkody związanej z cierpieniem psychicznym i naruszeniem dobrego imienia oraz tożsamości osobistej i zawodowej.

6.

Zarzut szósty dotyczy wyjaśnienia, uzasadnienia i udowodnienia – w drodze domniemania oraz w drodze obliczenia prawdopodobieństwa – szkody polegającej na utracie szansy, której wysokość, zgodnie z żądaniem skarżącej, należy ustalić na zasadzie słuszności.

7.

Zarzut siódmy dotyczy zasad wypracowanych w orzecznictwie Unii dotyczącym szkód niemajątkowych wyrządzanych obywatelom Unii przez jej instytucje, w szczególności w wyroku z dnia 12 września 2007 r., Combescot/Komisja (T-250/04, EU:T:2007:262).