—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 grudnia 2022 r. oddalającej wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej w odniesieniu do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/708 (1) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) w zakresie, w jakim przedłuża ono okres zatwierdzenia substancji czynnej boskalid;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący niezgodnej z prawem interpretacji art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 (2).

Zaskarżona decyzja opiera się na interpretacji art. 17, która jest niezgodna z przepisami i celami rozporządzenia nr 1107/2009, z zasadą ostrożności i z wieloma przepisami prawa pierwotnego [art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”)].

Artykuł 17 rozporządzenia nr 1107/2009 nie może być interpretowany w ten sposób, że zobowiązuje Komisję do przedłużenia zatwierdzenia na czas nieokreślony, niezależnie od liczby i czasu trwania uprzednio udzielonych przedłużeń oraz niezależnie od ryzyka, jakie owo przedłużenie może stanowić dla zdrowia ludzkiego lub dla środowiska.

W szczególności w przypadku boskalidu Komisja nie może przedłużyć o tyle lat jego zatwierdzenia, biorąc pod uwagę okoliczność, że wniosek o odnowienie doprowadził do podniesienia przez EFSA wielu kwestii oraz że liczne badania wskazują na poważne wątpliwości co do bezpieczeństwa boskalidu zarówno dla zdrowia ludzi, jak i dla środowiska.

2.

Zarzut drugi, podniesiony subsydiarnie, dotyczący niezgodności z prawem art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009.

Gdyby Sąd uznał, że zaskarżona decyzja (oraz rozporządzenie wykonawcze Komisji 2022/708) opierają się na prawidłowej interpretacji art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009, należy stwierdzić niemożność stosowania tego przepisu w ramach niniejszego postępowania na podstawie art. 277 TFUE, ponieważ jest on sprzeczny z zasadą ostrożności, art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 karty. W związku z tym art. 17 nie powinien być stosowany i nie może służyć jako właściwe uzasadnienie prawne zaskarżonej decyzji, wobec czego należy stwierdzić jej nieważność.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia wymogów określonych w art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009.

Komisja błędnie uznała, że przesłanki przedłużenia na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 zostały spełnione:

4.

Zarzut czwarty, dotyczący braku uzasadnienia.

Komisja popełniła błąd, zarówno uznając rozporządzenie wykonawcze Komisji 2022/708 za opatrzone wystarczającym uzasadnieniem, jak i nie wskazując w zaskarżonej decyzji powodów opóźnienia procedury ponownej oceny.