Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62019CB0692

    Sprawa C-692/19: Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 22 kwietnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Watford Employment Tribunal – Zjednoczone Królestwo) – B / Yodel Delivery Network Ltd [Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem – Dyrektywa 2003/88/WE – Organizacja czasu pracy – Pojęcie „pracownika” – Przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zakresie dystrybucji przesyłek – Kwalifikacja kurierów zatrudnionych na podstawy umowy o świadczenie usług – Możliwość posługiwania się przez kurierów podwykonawcami i jednoczesnego świadczenia podobnych usług na rzecz osób trzecich]

    Dz.U. C 287 z 31.8.2020, p. 22–23 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    31.8.2020   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 287/22


    Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 22 kwietnia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Watford Employment Tribunal – Zjednoczone Królestwo) – B / Yodel Delivery Network Ltd

    (Sprawa C-692/19) (1)

    (Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Dyrektywa 2003/88/WE - Organizacja czasu pracy - Pojęcie „pracownika” - Przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zakresie dystrybucji przesyłek - Kwalifikacja kurierów zatrudnionych na podstawy umowy o świadczenie usług - Możliwość posługiwania się przez kurierów podwykonawcami i jednoczesnego świadczenia podobnych usług na rzecz osób trzecich)

    (2020/C 287/33)

    Język postępowania: angielski

    Sąd odsyłający

    Watford Employment Tribunal

    Strony w postępowaniu głównym

    Strona powodowa: B

    Strona pozwana: Yodel Delivery Network Ltd

    Sentencja

    Dyrektywę 2003/88/CE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącą niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona temu, aby osoba zatrudniona przez swego domniemanego pracodawcę na podstawie umowy o świadczenie usług stanowiącej, że osoba ta jest niezależnym przedsiębiorcą, była kwalifikowana jako „pracownik” w rozumieniu tej dyrektywy, w sytuacji gdy dysponuje ona uprawnieniami:

    do posługiwania się podwykonawcami lub zastępcami w celu wykonania usługi, do której świadczenia się zobowiązała;

    do przyjmowania lub odmowy przyjmowania do realizacji różnych zadań oferowanych jej przez domniemanego pracodawcę, lub do jednostronnego określenia maksymalnej ich liczby;

    do świadczenia swych usług na rzecz dowolnych osób trzecich, w tym bezpośrednich konkurentów swego domniemanego pracodawcy, oraz

    do ustalania własnych godzin „pracy” w ramach określonych parametrów, a także do organizowania swego czasu pracy tak, aby dostosować go do własnych potrzeb, a nie tylko do interesów podmiotu uznawanego za pracodawcę,

    ponieważ, po pierwsze, niezależność tej osoby nie wydaje się fikcyjna, a po drugie, nie zezwala się na wykazanie istnienia stosunku podporządkowania między rzeczoną osobą a jej domniemanym pracodawcą. Jednakże zadaniem sądu odsyłającego jest zakwalifikowanie tej osoby w świetle dyrektywy 2003/88, z uwzględnieniem wszystkich istotnych elementów jej dotyczących, jak też prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.


    (1)  Dz.U. C 423 z 16.12.2019.


    Top