Access to European Union law
<a href="https://eur-lex.europa.eu/content/help/eurlex-content/experimental-features.html" target="_blank">More about the experimental features corner</a>
Choose the experimental features you want to try
EUR-Lex
Access to European Union law

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

You are here
Use quotation marks to search for an "exact phrase". Append an asterisk (*) to a search term to find variations of it (transp*, 32019R*). Use a question mark (?) instead of a single character in your search term to find variations of it (ca?e finds case, cane, care).
Search tips
Need more search options? Use the Advanced search

Document 62018CN0626

    Sprawa C-626/18: Skarga wniesiona w dniu 3 października 2018 – Rzeczpospolita Polska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

    Dz.U. C 4 z 7.1.2019, p. 12–13 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    7.1.2019   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 4/12

    Skarga wniesiona w dniu 3 października 2018 – Rzeczpospolita Polska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

    (Sprawa C-626/18)

    (2019/C 4/16)

    Język postępowania: polski

    Strony

    Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)

    Strony pozwane: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

    Żądania strony skarżącej

    —

    stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 2 lit. a), art. 1 pkt 2 lit. b) oraz art. 3 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 z dnia 28 czerwca 2018 r. zmieniającej dyrektywę 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1);

    —

    obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

    Tytułem ewentualnym, na wypadek uznania przez Trybunał Sprawiedliwości, że zaskarżone przepisy dyrektywy (UE) 2018/957 nie mogą zostać oddzielone od reszty tej dyrektywy bez zmiany jej istoty, Rzeczpospolita Polska wnosi o stwierdzenie nieważności dyrektywy (UE) 2018/957 w całości

    Zarzuty i główne argumenty

    Rzeczpospolita Polska podnosi przeciwko zaskarżonym przepisom dyrektywy 2018/957 następujące zarzuty:

    1)

    zarzut wprowadzenia ograniczeń w swobodnym świadczeniu usług wewnątrz Unii w odniesieniu do obywateli państw członkowskich mających swoje przedsiębiorstwo w państwie członkowskim innym niż państwo odbiorcy świadczenia, zakazanych na mocy art. 56 TFUE, poprzez:

    a)

    zobowiązanie państw członkowskich do zagwarantowania pracownikom delegowanym wynagrodzenia, wraz ze stawką za godziny nadliczbowe, określonego zgodnie z ustawodawstwem lub praktyką państwa delegowania (art. 1 pkt 2 lit. a),

    b)

    zobowiązanie państw członkowskich do zagwarantowania pracownikom delegowanym co do zasady wszelkich mających zastosowanie warunków zatrudnienia, określonych zgodnie z ustawodawstwem lub praktyką państwa delegowania, w przypadku gdy rzeczywisty okres delegowania jednego pracownika lub łączny czas trwania delegowania pracowników zastępujących się przy wykonywaniu tego samego zadania przekracza 12, zaś w przypadku złożenia przez usługodawcę umotywowanego powiadomienia – 18 miesięcy (art. 1 pkt 2 lit. b),

    2)

    zarzut naruszenia art. 53 ust. 1 i art. 62 TFUE, poprzez przyjęcie na podstawie tych postanowień środków, które nie mają na celu ułatwienia wykonywania działalności na własny rachunek (ułatwienia świadczenia usług transgranicznych), lecz są sprzeczne z tym celem,

    3)

    zarzut naruszenia art. 53 ust. 1 i art. 62 TFUE w związku z art. 58 ust. 1 TFUE poprzez zastosowanie zaskarżonej dyrektywy do sektora transportu drogowego (art. 3 ust. 3).

    Rzeczpospolita Polska twierdzi w szczególności, że głównym celem zaskarżonych przepisów, odnoszących się do wynagradzania pracowników delegowanych, jest ograniczenie swobody świadczenia usług poprzez zwiększenie obciążenia usługodawców, tak by zlikwidować ich przewagę konkurencyjną wynikającą z niższych stawek płac obowiązujących w państwie siedziby. Wprowadzone zmiany prowadzą do dyskryminacji usługodawców transgranicznych. Zmiany te nie są uzasadnione nadrzędnymi względami interesu publicznego, w szczególności względami ochrony socjalnej pracowników i uczciwej konkurencji. Naruszają one ponadto wymóg proporcjonalności.

    (1)  Dz. Urz. L 173, s. 16.

    Top