Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62016CN0430

    Sprawa C-430/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 czerwca 2016 r. w sprawie T-160/13, Bank Mellat/Rada, wniesione w dniu 2 sierpnia 2016 r. przez Bank Mellat

    Dz.U. C 371 z 10.10.2016, p. 7–8 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    10.10.2016   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 371/7


    Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 czerwca 2016 r. w sprawie T-160/13, Bank Mellat/Rada, wniesione w dniu 2 sierpnia 2016 r. przez Bank Mellat

    (Sprawa C-430/16 P)

    (2016/C 371/09)

    Język postępowania: angielski

    Strony

    Wnoszący odwołanie: Bank Mellat (przedstawiciele: S. Zaiwalla P. Reddy, Z. Burbeza, Solicitors, M. Brindle QC, R. Blakeley i J. MacLeod, Barristers)

    Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

    Żądania wnoszącego odwołanie

    uchylenie wyroku;

    stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 15 rozporządzenia 1263 (1) w całości lub w zakresie, w jakim ma on zastosowanie do strony skarżącej;

    stwierdzenie niemożności stosowania wobec strony skarżącej art. 1 pkt 6 decyzji 2012/635/WPZiB (2); oraz

    obciążenie Rady kosztami postępowania odwoławczego i kosztami postępowania przez Sądem.

    Zarzuty i główne argumenty

    1.

    Wnoszący dowołanie, Bank Mellat (zwany dalej „Bankiem”), wnosi odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie T-160/13, Bank Mellat/Rada, EU:T:2016:331 (zwanego dalej „wyrokiem”). W skrócie Bank twierdzi, że Sad popełnił błąd poprzez oddalenie jego skargi o stwierdzenie nieważności lub niemożności stosowania wobec Banku poszczególnych środków stanowiących nałożone na Bank „embargo finansowe”, a w szczególności:

    (1)

    art. 1 pkt 15 rozporządzenia Rady (UE) nr 1263/2012.

    (2)

    art. 1 pkt 6 decyzji 2012/635/WPZiB.

    2.

    W szczególności Bank podniósł w odwołaniu trzy zarzuty dotyczące naruszeń prawa popełnionych przez Sąd przy ocenie istoty jego skargi:

    (1)

    Sąd naruszył prawo przy wykładni i stosowaniu wymogu „niezbędności” zawartego w art. 215 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „TFUE) (zarzut pierwszy);

    (2)

    Sąd popełnił błąd poprzez stwierdzenie, że embargo finansowe było proporcjonalne, co spowodowało szereg dalszych konkretnych naruszeń prawa (zarzut drugi);

    (3)

    Sąd popełnił błąd poprzez stwierdzenie, że embargo finansowe było zgodne z innymi zasadami ogólnymi prawa Unii Europejskiej (zarzut trzeci).

    3.

    Bank podniósł także dwa szerokie zarzuty dotyczące naruszeń prawa przez Sąd przy ocenie dopuszczalności części skargi Banku:

    (1)

    Sąd w sposób nieprawidłowy rozdzielił elementy embargo finansowego i uznał w odniesieniu do nich skargę Banku za niedopuszczalną (zarzut czwarty);

    (2)

    Sąd popełnił błąd poprzez stwierdzenie w szczególności, że zgodnie z art. 275 TFUE nie był właściwy do orzekania w przedmiocie zarzutów podniesionych przez Bank w odniesieniu do art. 1 pkt 6 decyzji 2012/635/WPZiB (zarzut piąty).

    4.

    W konsekwencji Bank wnosi do Trybunału o uchylenie wyroku i uwzględnienie jego żądań.


    (1)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 1263/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2012 L 356, s. 34).

    (2)  Decyzja Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2012 L 282, s. 58).


    Top