Access to European Union law
<a href="https://eur-lex.europa.eu/content/help/eurlex-content/experimental-features.html" target="_blank">More about the experimental features corner</a>
Choose the experimental features you want to try
EUR-Lex
Access to European Union law

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

You are here
Use quotation marks to search for an "exact phrase". Append an asterisk (*) to a search term to find variations of it (transp*, 32019R*). Use a question mark (?) instead of a single character in your search term to find variations of it (ca?e finds case, cane, care).
Search tips
Need more search options? Use the Advanced search

Document 62011TN0342

    Sprawa T-342/11: Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2011 r. — CEEES i Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio przeciwko Komisji

    Dz.U. C 252 z 27.8.2011, p. 40–41 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    27.8.2011   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 252/40

    Skarga wniesiona w dniu 30 czerwca 2011 r. — CEEES i Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio przeciwko Komisji

    (Sprawa T-342/11)

    2011/C 252/90

    Język postępowania: hiszpański

    Strony

    Strona skarżąca: Confederación Española de Empresarios de Estaciones de Servicio (CEEES) (Hiszpania) i Asociación de Gestores de Estaciones de Servicio (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: A. Hernández Pardo, adwokat, i B. Marín Corral, adwokat)

    Strona pozwana: Komisja Europejska

    Żądania

    Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

    —

    stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu i

    —

    w związku z powyższym, nałożenie przez Komisję grzywny lub okresowej kary pieniężnej na REPSOL ze względu na naruszenie art. 9 rozporządzenia nr 1/2003.

    Zarzuty i główne argumenty

    Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji Europejskiej z dnia 28 kwietnia 2011 r. wydanej w sprawie COMP/39461/CEEES AOP-REPSOL, mającej za przedmiot rozstrzygnięcie o dopuszczeniu skargi złożonej w dniu 30 maja 2007 r. przez skarżące. Skargę tę oparto na trzech podstawowych zarzutach:

    a)

    Istnieniu porozumień horyzontalnych Asociación de Operadores Petrolíferos (AOP) i jego członków, które ograniczały konkurencję między nimi.

    b)

    Naruszeniu art. 101 i 102 TFUE poprzez utrzymywanie cen sprzedaży detalicznej.

    c)

    Niezastosowaniu się przez REPSOL do decyzji Komisji z dnia 12 kwietnia 2006 r. (2006/446/WE) dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i wydanej zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (sprawa COMP/B-1/38.348 — Repsol CPP); jak również konsekwencje wynikające z tego uchybienia.

    W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza, że nie istniały wystarczające podstawy do przyjęcia przeciwko REPSOL żadnego ze środków ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 1/2003 w przypadku niewywiązywania się przez strony z ciążących na nich zobowiązań.

    W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

    1)

    Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, wraz z naruszeniem zasady bezpośredniej skuteczności prawa wspólnotowego.

    —

    w tym zakresie skarżąca w szczególności twierdzi, że, w świetle ustaleń Autoridad Nacional de la Competencia (krajowego organu ochrony konkurencji), Komisja nie może pominąć okoliczności nieprzestrzegania zobowiązań ciążących na REPSOL poprzez działania polegające na ustalaniu cen sprzedaży; będące praktyką, której zobowiązał się unikać. Okoliczności faktyczne ustalone przez krajowy organ ochrony konkurencji dotyczące naruszenia art. 101 TFUE powinny były bowiem wystarczyć Komisji do uznania za w pełni dowiedzione, że REPSOL nie wywiązał się ze swych zobowiązań oraz, że

    —

    brak działania Komisji wobec nieprzestrzegania decyzji w sprawie zobowiązań, z uwagi na to, ze przysługują jej uprawnienia dyskrecjonalne w tym zakresie, zagraża zdaniem skarżącej samej istocie mechanizmów, które leżą u podstaw przyjęcia zobowiązań jako alternatywnego rozwiązania dla wszczęcia postępowania zmierzającego do nałożenia grzywien, przekształcając uprawnienia dyskrecjonalne Komisji w uprawnienie arbitralne, mogące doprowadzić do rażącej odmowy ochrony sądowej

    2)

    Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 23 ust. 2 lit. c) i art. 24 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr (WE) nr 1/2003.

    —

    Zdaniem skarżącej wobec naruszenia art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, takiego jak będące przedmiotem niniejszego postępowania, Komisja powinna była nałożyć grzywnę i okresową karę pieniężną zgodnie z ww. przepisami.
    Top