(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3730/87 z dnia 10 grudnia 1987 r. ustanawiające ogólne zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wyznaczonych organizacji celem rozdysponowania jej pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie, następnie uchylone i włączone do rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007, od ponad dwóch dekad zapewnia niezawodne źródło dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących na terenie Wspólnoty.

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3730/87 z dnia 10 grudnia 1987 r. ustanawiające ogólne zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wyznaczonych organizacji celem rozdysponowania jej pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie, następnie uchylone i włączone do rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007, od ponad dwóch dekad zapewnia niezawodne źródło dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących na terenie Wspólnoty i przyczynia się do spójności regionalnej UE poprzez zmniejszanie nierówności ekonomicznych i społecznych między regionami na różnym poziomie rozwoju .

(2)

Jednym z celów wspólnej polityki rolnej (WPR) określonych w art. 33 ust. 1 Traktatu jest stabilizacja rynków oraz zapewnienie konsumentom dostaw żywności po rozsądnych cenach. Na przestrzeni lat plany dystrybucji żywności w ramach systemu pomocy przyczyniły się do realizacji obu celów, a także – ograniczając brak bezpieczeństwa żywnościowego osób najbardziej potrzebujących – udowodniły, że stanowią zasadnicze narzędzie pomocy, ponieważ zapewniają szeroką dostępność żywności w Unii Europejskiej i tym samym zmniejszają zapasy interwencyjne.

(2)

Jednym z celów wspólnej polityki rolnej (WPR) określonych w art. 33 ust. 1 Traktatu jest stabilizacja rynków oraz zapewnienie konsumentom dostaw żywności po rozsądnych cenach. Na przestrzeni lat plany dystrybucji żywności w ramach systemu pomocy przyczyniły się do realizacji obu celów, a także – ograniczając brak bezpieczeństwa żywnościowego osób najbardziej potrzebujących – udowodniły, że stanowią zasadnicze narzędzie pomocy, ponieważ zapewniają szeroką dostępność żywności w Unii Europejskiej i tym samym zmniejszają zapasy interwencyjne. Nowy wspólnotowy system pomocy żywnościowej dla osób najbardziej potrzebujących powinien w dalszym ciągu zapewniać wypełnianie celów WPR i przyczyniać się do osiągnięcia celów w zakresie spójności, zapewniając wszystkim regionom zrównoważony, harmonijny i trwały rozwój.

(5)

Obecny program dystrybucji żywności opiera się na dostawach produktów ze wspólnotowych zapasów interwencyjnych uzupełnianych tymczasowo zakupami towarów na rynku. Niemniej stopniowe reformy wspólnej polityki rolnej oraz korzystne zmiany cen skupu doprowadziły do stopniowego zmniejszenia zasobów interwencyjnych oraz zakresu dostępnych produktów. W związku z tym zakupy rynkowe powinny również stanowić stałe źródło dostaw dla programu pomocy w celu uzupełnienia zapasów interwencyjnych w przypadku, kiedy zapasy te są niedostępne.

(5)

Obecny program dystrybucji żywności opiera się na dostawach produktów ze wspólnotowych zapasów interwencyjnych uzupełnianych tymczasowo zakupami towarów na rynku. Niemniej wzrastające napięcia na światowym rynku surowców rolniczych oraz stopniowe znoszenie narzędzi orientacji w zakresie produkcji i przechowywania zapasów wprowadzone przez kolejne reformy WPR zmniejszyły niezależność żywnościową Unii pod względem ilości i oraz zakresu dostępnych produktów oraz jej zdolność do zaspokajania potrzeb żywnościowych osób najbardziej potrzebujących czy stawienia czoła jakiemukolwiek międzynarodowemu kryzysowi żywnościowemu lub spekulacyjnemu . Niemniej jednak UE nie może z dnia na dzień zakończyć już rozpoczętego programu. W związku z tym zakupy rynkowe powinny również stanowić stałe źródło dostaw dla programu pomocy w celu uzupełnienia zapasów interwencyjnych w przypadku, kiedy zapasy te są niedostępne. Zakupy na rynku powinny być realizowane zgodnie z zasadami konkurencji, jednak zachęcać należy do nabywania produktów wspólnotowych.

(6)

Program wspólnotowy nie może być jedyną odpowiedzią na coraz większe zapotrzebowanie na pomoc żywnościową we Wspólnocie. Krajowe działania polityczne realizowane przez administracje publiczne oraz mobilizacja społeczeństwa obywatelskiego są równie ważne w celu zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego dla osób najbardziej potrzebujących. Program wspólnotowy z silnym elementem spajającym może jednak służyć jako wzór dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących, pomóc w tworzeniu synergii, a także wspierać prywatne i publiczne inicjatywy mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa żywnościowego osób potrzebujących. Ponadto uwzględniając geograficzne rozprzestrzenienie ograniczonych zasobów interwencyjnych w państwach członkowskich omawiany program pomocy może przyczynić się do najlepszego ich wykorzystania. Z tego względu program wspólnotowy nie może naruszać żadnych krajowych strategii politycznych.

(6)

Program wspólnotowy nie może być jedyną odpowiedzią na coraz większe zapotrzebowanie na pomoc żywnościową we Wspólnocie. Krajowe działania polityczne realizowane przez administracje publiczne oraz mobilizacja społeczeństwa obywatelskiego są równie ważne w celu zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego dla osób najbardziej potrzebujących. Program wspólnotowy z silnym elementem spajającym może jednak służyć jako wzór dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących, w szczególności w słabiej rozwiniętych regionach, pomóc w tworzeniu synergii, a także wspierać prywatne i publiczne inicjatywy mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa żywnościowego osób potrzebujących. Ponadto uwzględniając geograficzne rozprzestrzenienie ograniczonych zasobów interwencyjnych w państwach członkowskich omawiany program pomocy może przyczynić się do najlepszego ich wykorzystania. Z tego względu program wspólnotowy nie może naruszać żadnych krajowych strategii politycznych.

(7)

W celu umożliwienia pełnego wykorzystania spójnego programu wspólnotowego i wzmocnienia stworzonej w ten sposób synergii oraz zapewnienia właściwego planowania, należy wprowadzić przepis nakładający na państwa członkowskie obowiązek współfinansowania programu dystrybucji żywności. Należy ustanowić maksymalne stawki współfinansowania wspólnotowego, a wkład finansowy Wspólnoty powinien zostać włączony do wykazu środków kwalifikowalnych do finansowania z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG), określonych w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005. W pierwszych latach stosowania zmienionego programu powinny obowiązywać wyższe stawki współfinansowania w celu utrzymania wysokiego poziomu wykorzystania funduszy, stopniowego wprowadzenia współfinansowania, aby umożliwić płynne przejście i uniknąć ryzyka przerwania programu, spowodowanego ewentualnym brakiem zasobów.

(9)

Doświadczenie pokazuje, że wskazane są pewne zmiany w zarządzaniu omawianym programem, przede wszystkim w celu zapewnienia państwom członkowskim i wyznaczonym organizacjom długoterminowej perspektywy za pomocą wieloletnich planów. W związku z powyższym Komisja powinna przygotować trzyletnie plany realizacji przedmiotowego programu w oparciu o wnioski państw członkowskich, które zostaną przekazane Komisji, jak i inne informacje uznane przez Komisję za istotne. Wnioski państw członkowskich o produkty żywnościowe, które będą rozdysponowane w ramach każdego trzyletniego planu, powinny opierać się na krajowych programach wsparcia w zakresie pomocy żywnościowej , określających cele i priorytety w zakresie dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących. Komisja powinna określić obiektywną metodę przydzielania dostępnych funduszy, W sytuacjach wyjątkowych, kiedy liczba osób najbardziej potrzebujących jest wyższa od przewidywanej, państwa członkowskie mogą zwrócić się do Komisji o zmianę planów.

(b)

informowania Komisji w stosownym czasie o zmianach wpływających na realizację programów dystrybucji żywności.

(b)

informowania Komisji o zmianach wpływających na realizację programów dystrybucji żywności.

(b)

koszty produktów żywnościowych zakupionych na rynku.

(b)

koszty produktów żywnościowych zakupionych na rynku w ramach konkurencyjnej procedury .

(b)

koszty transportu produktów żywnościowych oraz koszty administracyjne ponoszone przez wyznaczone organizacje, bezpośrednio związane z realizacją programu.

(b)

koszty transportu i magazynowania produktów żywnościowych oraz koszty administracyjne ponoszone przez wyznaczone organizacje, bezpośrednio związane z realizacją programu.

(a)

w przypadku trzyletniego planu zaczynającego się w dniu 1 stycznia 2010 r. – 75 % kosztów kwalifikowalnych lub 85 % kosztów kwalifikowalnych w państwach członkowskich kwalifikujących się do otrzymania finansowania z Funduszu Spójności w latach 2007–2013, wymienionych w załączniku I do decyzji Komisji 2006/596/WE (1) ;

(b)

w przypadku kolejnych planów trzyletnich – 50 % kosztów kwalifikowalnych lub 75 % kosztów kwalifikowalnych w państwach członkowskich kwalifikujących się do otrzymania finansowania z Funduszu Spójności w danym roku, wymienionych w załączniku I do decyzji Komisji 2006/596/WE i w kolejnych decyzjach.

„(9)

Parlamentowi Europejskiemu i Radzie najpóźniej dnia 31 grudnia 2012 r. – dotyczące zastosowania systemu dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących we Wspólnocie przewidzianego w art. 27, wraz z ewentualnymi odpowiednimi wnioskami.”

„(9)

Parlamentowi Europejskiemu i Radzie najpóźniej dnia 31 grudnia 2011 r. – dotyczące zastosowania systemu dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących we Wspólnocie przewidzianego w art. 27, wraz z wnioskiem w sprawie decyzji dotyczącej kontynuacji programu po zakończeniu obecnego okresu finansowania oraz w razie konieczności wszelkimi innymi odpowiednimi wnioskami.”