Skarga wniesiona w dniu 28 maja 2007 — Polska/Komisja

(Sprawa T-183/07)

(2007/C 155/75)

Język postępowania: polski

Strony:

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: E. Ośniecka — Tamecka, pełnomocnik rządu)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej:

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej K (2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1), w której Komisja zdecydowała, iż pewne aspekty polskiego Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do Emisji CO2 na lata 2008-2012, notyfikowanego Komisji w dniu 30 czerwca 2006 r. są niezgodne z art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 3, art. 10, art. 13 ust. 2 oraz kryteriami wymienionymi w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE. Kwestionowana decyzja ustanawia średni roczny przydział uprawnień do emisji w Polsce na okres 2008-2012 na poziomie około 208,5 mln ton ekwiwalentu dwutlenku węgla. Tym samym redukuje o 26,7 % zaproponowany przez Polskę w notyfikowanym Komisji krajowym planie rozdziału uprawnień do emisji limit emisji dwutlenku węgla w latach 2008-2012 w wysokości 284,6 mln ton.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi, iż Komisja, poprzez powzięcie decyzji po upływie trzymiesięcznego terminu na odrzucenie notyfikowanego przez Polskę krajowego planu rozdziału w całości lub jakiegokolwiek jego aspektu, naruszyła art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE. Tym samym skarżąca zarzuca Komisji naruszenie istotnych wymogów proceduralnych oraz przekroczenie posiadanych przez nią uprawnień.

Ponadto skarżąca zarzuca Komisji, iż przy ocenie przedłożonego przez Polskę krajowego planu rozdziału uprawnień na lata 2008-2012, bezpodstawnie odstąpiła od oceny danych przedłożonych przez Polskę w krajowym planie rozdziału i zastąpiła analizę tych danych analizą własnych danych, uzyskanych w wyniku niespójnego zastosowania wybranego przez Komisję modelu analizy ekonomicznej, czym naruszyła art. 9 ust. I dyrektywy 2003/87/WE oraz kryterium 3 wymienione w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE. Tym samym skarżąca zarzuca Komisji naruszenie istotnych wymogów proceduralnych.

Poza tym skarżąca zarzuca Komisji naruszenie istotnych wymogów proceduralnych twierdząc, iż nieuwzględniając przy wydawaniu kwestionowanej decyzji wiążących Wspólnotę postanowień międzynarodowych (w tym zwłaszcza Protokołu z Kioto), naruszyła ona kryterium 1, 2 oraz 12 wymienione w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE.

Skarżąca zarzuca również Komisji, iż bezpodstawnie ograniczyła w kwestionowanej decyzji możliwość przenoszenia uprawnień do emisji CO2 z pierwszego (lata 2005-2007) na drugi (lata 2008-2012) okres rozliczeniowy, czym naruszyła art. 9 ust. 3 oraz art. 13 ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE. Tym samym skarżąca podnosi zarzut przekroczenia uprawnień posiadanych przez Komisję.

Skarżąca zarzuca również Komisji naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, w związku z faktem, że nie zostały jej, przed wydaniem decyzji, przedstawione podstawy faktyczne, zgodnie z którymi Komisja zamierzała rozstrzygnięcia dokonać. W konsekwencji, według skarżącej, uniemożliwiono jej m. in. ocenę zgodności skarżonej decyzji z art. 175 ust. 2 lit. c TWE w zw. z art. 7 ust. 1 TWE.

W końcu skarżąca podnosi, iż wydając decyzję bez jakichkolwiek wcześniejszych z nią konsultacji, a także nie biorąc pod uwagę specyfiki bilansu energetycznego Polski, Komisja, skarżoną decyzją może naruszyć bezpieczeństwo energetyczne skarżącej, czym przekroczyła swoje uprawnienia.

(1)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.Urz. L 275, str. 32, Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 7, str. 24).