This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 02016R0429-20210421
Regulation (EU) 2016/429 of the European Parliament and of the Council of 9 March 2016 on transmissible animal diseases and amending and repealing certain acts in the area of animal health (Animal Health Law) (Text with EEA relevance)Text with EEA relevance
Consolidated text: Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt (Prawo o zdrowiu zwierząt) (Tekst mający znaczenie dla EOG)Tekst mający znaczenie dla EOG.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt (Prawo o zdrowiu zwierząt) (Tekst mający znaczenie dla EOG)Tekst mający znaczenie dla EOG.
02016R0429 — PL — 21.04.2021 — 002.001
Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie
ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt („Prawo o zdrowiu zwierząt”) (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 084 z 31.3.2016, s. 1) |
zmienione przez:
|
|
Dziennik Urzędowy |
||
nr |
strona |
data |
||
ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2017/625 z dnia 15 marca 2017 r. |
L 95 |
1 |
7.4.2017 |
|
ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2018/1629 z dnia 25 lipca 2018 r. |
L 272 |
11 |
31.10.2018 |
sprostowane przez:
ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/429
z dnia 9 marca 2016 r.
w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt („Prawo o zdrowiu zwierząt”)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
CZĘŚĆ I
ZASADY OGÓLNE
ROZDZIAŁ 1
Przedmiot, cel, zakres stosowania i definicje
Artykuł 1
Przedmiot i cel
Przepisy te określają:
priorytetyzację chorób stanowiących przedmiot zainteresowania Unii oraz kategoryzację tych chorób, a także określenie obowiązków w zakresie zdrowia zwierząt (część I: art. 1–17);
wczesne wykrywanie chorób, powiadamianie o nich i sprawozdawczość w tym zakresie, nadzór, programy likwidacji choroby i status obszaru wolnego od choroby (część II: art. 18–42);
upowszechnianie wiedzy na temat chorób, gotowość na wypadek ich wystąpienia i ich zwalczanie (część III: art. 43–83);
rejestrację i zatwierdzanie zakładów i przewoźników, przemieszczanie i identyfikowalność zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego w Unii (część IV: art. 84–228 oraz część VI: art. 244–248 i art. 252–256);
wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz wywóz takich przesyłek z Unii (część V: art. 229–243 oraz część VI: art. 244–246 i 252–256);
przemieszczanie o charakterze niehandlowym zwierząt domowych do państwa członkowskiego z innego państwa członkowskiego lub z państwa trzeciego, lub z terytorium (część VI: art. 244–256);
środki nadzwyczajne wprowadzane w sytuacji nadzwyczajnej związanej z chorobą (część VII: art. 257–262).
Przepisy, o których mowa w ust. 1:
mają na celu zapewnienie:
poprawy zdrowia zwierząt, by wspierać zrównoważony charakter produkcji rolnej i produkcji akwakultury w Unii;
skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego;
zmniejszenia negatywnych skutków dla zdrowia zwierząt, zdrowia publicznego i środowiska, wywieranych przez:
uwzględniają:
zależności między zdrowiem zwierząt a:
gospodarcze, społeczne, kulturalne i środowiskowe konsekwencje stosowania środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania;
właściwe normy międzynarodowe.
Artykuł 2
Zakres stosowania
Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do:
zwierząt utrzymywanych i zwierząt dzikich;
materiału biologicznego;
produktów pochodzenia zwierzęcego;
produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, bez uszczerbku dla przepisów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009;
obiektów, środków transportu, sprzętu i wszystkich innych dróg zakażenia oraz przedmiotów, z którymi wiąże się lub potencjalnie może wiązać się rozprzestrzenianie się przenośnych chorób zwierząt.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się do chorób przenośnych, w tym do chorób odzwierzęcych, bez uszczerbku dla przepisów określonych w:
decyzji nr 1082/2013/UE;
rozporządzeniu (WE) nr 999/2001;
dyrektywie 2003/99/WE;
rozporządzeniu (WE) nr 2160/2003.
Artykuł 3
Zakres stosowania części IV, V i VI
Część IV tytuł I (art. 84–171) stosuje się do:
zwierząt lądowych oraz zwierząt, które nie są zwierzętami lądowymi, lecz mogą przenosić choroby, na które zapadają zwierzęta lądowe;
materiału biologicznego pozyskanego od zwierząt lądowych;
produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt lądowych.
Część IV tytuł II (art. 172–226) stosuje się do:
zwierząt wodnych oraz zwierząt, które nie są zwierzętami wodnymi, lecz mogą przenosić choroby, na które zapadają zwierzęta wodne;
produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych.
Część IV tytuł III (art. 227–228) stosuje się do:
innych zwierząt;
materiału biologicznego pozyskanego od zwierząt, o których mowa w lit. a), i produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub z tych zwierząt.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące dostosowań niezbędnych, by zapewnić prawidłowe stosowanie części IV i V do zwierząt domowych, w szczególności w celu uwzględnienia faktu, że zwierzęta domowe są utrzymywane w gospodarstwach domowych przez ich posiadaczy.
Artykuł 4
Definicje
Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
„zwierzęta” oznaczają zwierzęta kręgowe i bezkręgowe;
„zwierzęta lądowe” oznaczają ptaki, ssaki lądowe, pszczoły i trzmiele;
„zwierzęta wodne” oznaczają zwierzęta następujących gatunków, we wszystkich stadiach rozwoju, w tym jaja, plemniki i gamety:
ryby należące do nadgromady bezżuchwowców (Agnatha) oraz do gromad ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes), mięśniopłetwych (Sarcopterygii) i promieniopłetwych (Actinopterygii);
mięczaki wodne należące do typu Mollusca;
skorupiaki wodne należące do podtypu Crustacea;
„inne zwierzęta” oznaczają zwierzęta z gatunków innych niż objęte definicją zwierząt lądowych lub zwierząt wodnych;
„zwierzęta utrzymywane” oznaczają zwierzęta, które są utrzymywane przez człowieka, w tym – w przypadku zwierząt wodnych – zwierzęta akwakultury;
„akwakultura” oznacza utrzymywanie zwierząt wodnych, w przypadku którego zwierzęta te pozostają własnością co najmniej jednej osoby fizycznej lub prawnej na etapie chowu lub hodowli, do momentu zbioru i włącznie z nim, z wyłączeniem zbioru lub połowu do celów spożycia przez ludzi dzikich zwierząt wodnych, które są następnie czasowo utrzymywane przed ubojem bez karmienia;
„zwierzęta akwakultury” oznaczają wszelkie zwierzęta wodne utrzymywane w warunkach akwakultury;
„zwierzęta dzikie” oznaczają zwierzęta, które nie są zwierzętami utrzymywanymi;
„drób” oznacza ptaki chowane lub utrzymywane w niewoli do następujących celów:
produkcji:
mięsa;
jaj spożywczych;
innych produktów;
odnowy zasobów ptaków łownych;
hodowli ptaków wykorzystywanych do rodzajów produkcji, o których mowa w lit. a) i b);
„ptaki żyjące w niewoli” oznaczają ptaki inne niż drób, utrzymywane w niewoli z innych powodów niż te, o których mowa w pkt 9, w tym ptaki utrzymywane do celów pokazów, wyścigów, wystaw, konkursów, hodowli lub na sprzedaż;
„zwierzę domowe” oznacza zwierzę utrzymywane z gatunku wymienionego w załączniku I, utrzymywane do prywatnych celów o charakterze niehandlowym;
„posiadacz zwierzęcia domowego” oznacza osobę fizyczną, może przy tym obejmować właściciela zwierzęcia domowego, utrzymującą zwierzę domowe;
„właściciel zwierzęcia domowego” oznacza osobę fizyczną wskazaną jako właściciel w dokumencie identyfikacyjnym, o którym mowa w art. 247 lit. c), art. 248 ust. 2 lit. c), art. 249 ust. 1 lit. c) i art. 250 ust. 2 lit. c);
„przemieszczanie o charakterze niehandlowym” oznacza przemieszczanie zwierzęcia domowego towarzyszącego swojemu właścicielowi,
którego celem nie jest sprzedaż ani inna forma przeniesienia własności danego zwierzęcia domowego; oraz
które jest elementem przemieszczania właściciela zwierzęcia domowego:
pod jego osobistym nadzorem albo
pod nadzorem osoby upoważnionej, w przypadku gdy zwierzę domowe jest fizycznie odseparowane od swego właściciela;
„osoba upoważniona” oznacza osobę fizyczną, którą właściciel zwierzęcia domowego upoważnił na piśmie do przemieszczenia o charakterze niehandlowym zwierzęcia domowego w imieniu właściciela zwierzęcia domowego;
„choroba” oznacza wystąpienie zakażeń i zarażeń pasożytami u zwierząt – z wystąpieniem objawów klinicznych lub zmian patologicznych lub bez takich objawów lub zmian – spowodowane czynnikiem lub kilkoma czynnikami chorobotwórczymi;
„czynnik chorobotwórczy” oznacza patogen przenoszący się lub przenoszony na zwierzęta lub na ludzi, zdolny do wywołania choroby u zwierząt;
„choroby umieszczone w wykazie” oznaczają choroby wpisane do wykazu zgodnie z art. 5 ust. 1;
„profil choroby” oznacza kryteria choroby, o których mowa w art. 7 lit. a);
„gatunek umieszczony w wykazie” oznacza gatunek zwierząt lub grupę gatunków zwierząt umieszczonych w wykazie zgodnie z art. 8 ust. 2 lub, w przypadku nowo występujących chorób, gatunek zwierząt lub grupę gatunków zwierząt, które spełniają określone w art. 8 ust. 2 kryteria dotyczące gatunków umieszczonych w wykazie;
„zagrożenie” oznacza czynnik chorobotwórczy w zwierzęciu lub produkcie, lub stan zwierzęcia lub produktu mogący wywoływać niepożądane skutki dla zdrowa ludzi lub zwierząt;
„ryzyko” oznacza prawdopodobieństwo wystąpienia i prawdopodobną skalę biologicznych i gospodarczych konsekwencji niepożądanych skutków dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego;
„bioasekuracja” oznacza całość środków zarządzania i środków fizycznych mających na celu obniżenie ryzyka wprowadzenia, rozwoju i rozprzestrzeniania się chorób do, z lub wśród:
populacji zwierząt, lub
zakładów, stref, kompartmentów, środków transportu lub innych obiektów, pomieszczeń lub miejsc;
„podmiot” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która odpowiada za zwierzęta lub produkty, w tym w ograniczonym czasie, jednak z wyłączeniem posiadaczy zwierząt domowych i lekarzy weterynarii;
„przewoźnik” oznacza podmiot przewożący zwierzęta na własny rachunek lub na rachunek osoby trzeciej;
„osoba zawodowo zajmująca się zwierzętami” oznacza osobę fizyczną lub prawną związaną zawodowo ze zwierzętami lub produktami, inną niż podmiot lub lekarz weterynarii;
„zakład” oznacza wszelkie pomieszczenia, strukturę lub – w przypadku chowu lub hodowli na wolnym powietrzu – środowisko lub miejsce, w którym – tymczasowo lub stale – utrzymywane są zwierzęta lub przetrzymywany jest materiał biologiczny, z wyjątkiem:
gospodarstw domowych, w których utrzymuje się zwierzęta domowe;
zakładów leczniczych dla zwierząt;
„materiał biologiczny” oznacza:
nasienie, oocyty i zarodki przeznaczone do sztucznego rozrodu;
jaja wylęgowe;
„produkty pochodzenia zwierzęcego” oznaczają:
żywność pochodzenia zwierzęcego, w tym miód i krew:
żywe małże, żywe szkarłupnie, żywe osłonice i żywe ślimaki morskie, przeznaczone do spożycia przez ludzi; oraz
zwierzęta inne niż te, o których mowa w lit. b), przeznaczone do przygotowania w celu dostarczenia ich w postaci żywej konsumentowi końcowemu;
„produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego” oznaczają całe ciała zwierząt lub ich części, produkty pochodzenia zwierzęcego lub inne produkty otrzymane od lub ze zwierząt, nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi, z wyłączeniem materiału biologicznego;
„produkty pochodne” oznaczają produkty otrzymane w wyniku przynajmniej jednej obróbki, przekształcenia lub etapu przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
„produkty” oznaczają:
materiał biologiczny;
produkty pochodzenia zwierzęcego;
produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty pochodne;
„status zdrowotny” oznacza status w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, które są istotne dla danego gatunku umieszczonego w wykazie, w odniesieniu do:
zwierzęcia;
zwierząt w:
jednostce epidemiologicznej;
zakładzie;
strefie;
kompartmencie;
państwie członkowskim;
państwie trzecim lub na terytorium;
„strefa” oznacza:
w przypadku zwierząt lądowych – obszar o wyraźnie wyznaczonych granicach geograficznych w państwie członkowskim, państwie trzecim lub na terytorium, na którym znajduje się subpopulacja zwierząt o odrębnym statusie zdrowotnym w odniesieniu do danej choroby lub chorób, objęta odpowiednimi środkami nadzoru, zwalczania chorób i bioasekuracji;
w przypadku zwierząt wodnych – zwarty system hydrologiczny o odrębnym statusie zdrowotnym w odniesieniu do danej choroby lub chorób, stanowiący jeden z następujących obszarów:
całą zlewnię od źródła cieku wodnego do jego estuarium lub do jeziora;
więcej niż jedną zlewnię;
część zlewni od źródła cieku wodnego do bariery, która zapobiega wprowadzeniu danej choroby lub chorób;
część obszaru przybrzeżnego o precyzyjnie wyznaczonych granicach geograficznych;
estuarium o precyzyjnie wyznaczonych granicach geograficznych;
„zlewnia” oznacza obszar lub dorzecze ograniczone naturalnymi cechami ukształtowania terenu, takimi jak wzgórza lub góry, do którego wpadają wszystkie cieki wodne;
„kompartment” oznacza subpopulację zwierząt w jednym zakładzie lub większej ich liczbie, a w przypadku zwierząt wodnych – w jednym zakładzie akwakultury lub większej ich liczbie, objętą wspólnym systemem zarządzania w zakresie bioasekuracji, o odrębnym statusie zdrowotnym w odniesieniu do danej choroby lub chorób i objętą odpowiednimi środkami nadzoru, zwalczania chorób i bioasekuracji;
„kwarantanna” oznacza utrzymywanie zwierząt w izolacji bez bezpośredniego ani pośredniego kontaktu ze zwierzętami spoza jednostki epidemiologicznej, tak by zapewnić nierozprzestrzenianie się jednej określonej choroby lub większej ich liczby, podczas gdy zwierzęta w izolacji podlegają obserwacji przez określony czas oraz – w stosownych przypadkach – badaniom i leczeniu;
„jednostka epidemiologiczna” oznacza grupę zwierząt o takim samym prawdopodobieństwie narażenia na kontakt z czynnikiem chorobotwórczym;
„ognisko choroby” oznacza urzędowo potwierdzone wystąpienie choroby umieszczonej w wykazie lub nowo występującej choroby u co najmniej jednego zwierzęcia w danym zakładzie lub w innym miejscu, w którym są utrzymywane lub znajdują się zwierzęta;
„obszar objęty ograniczeniami” oznacza obszar, na którym stosuje się ograniczenia przemieszczania niektórych zwierząt lub produktów oraz inne środki zwalczania chorób, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się danej choroby na obszary, na których nie stosuje się żadnych ograniczeń; obszar objęty ograniczeniami może w odpowiednich przypadkach obejmować obszary zapowietrzone lub obszary zagrożone;
„obszar zapowietrzony” oznacza obszar znajdujący się wokół ogniska choroby wraz z miejscem tego ogniska, na którym stosuje się środki zwalczania chorób, aby zapobiec rozprzestrzenieniu choroby z tego obszaru;
„obszar zagrożony” oznacza obszar ustanowiony wokół obszaru zapowietrzonego, na którym stosuje się środki zwalczania chorób, aby zapobiec rozprzestrzenieniu choroby z obszaru zapowietrzonego;
„jaja wylęgowe” oznaczają jaja do inkubacji zniesione przez drób lub ptaki żyjące w niewoli;
„zwierzęta kopytne” oznaczają zwierzęta wymienione w załączniku III;
„zakład zajmujący się materiałem biologicznym” oznacza:
w odniesieniu do nasienia – zakład, w którym nasienie jest pozyskiwane, produkowane, przetwarzane i przechowywane;
w odniesieniu do oocytów i zarodków – grupę specjalistów lub strukturę nadzorowaną przez lekarza weterynarii zespołu, posiadającego kompetencje w dziedzinie pozyskiwania, produkcji, przetwarzania i przechowywania oocytów i zarodków;
w odniesieniu do jaj wylęgowych – wylęgarnię;
„wylęgarnia” oznacza zakład, w którym zbiera się i przechowuje jaja oraz prowadzi się ich inkubację i wylęg w celu dostarczania:
jaj wylęgowych;
piskląt jednodniowych należących do drobiu lub piskląt innych gatunków;
„zakład odizolowany” oznacza stały zakład o wyznaczonych granicach geograficznych, utworzony dobrowolnie i zatwierdzony na potrzeby przemieszczania, w którym zwierzęta:
utrzymuje się lub hoduje na wystawy, do celów edukacyjnych, w celu zachowania gatunku lub do celów badawczych;
są zamknięte i odizolowane od otoczenia; oraz
podlegają nadzorowi w zakresie zdrowia zwierząt i środkom bioasekuracji;
„gromadzenie” oznacza czynność gromadzenia utrzymywanych zwierząt lądowych z więcej niż jednego zakładu przez okres krótszy niż okres pobytu wymagany dla danego gatunku zwierząt;
„okres pobytu” oznacza minimalny okres niezbędny do zapewnienia, by status zdrowotny zwierzęcia, które zostało wprowadzone do zakładu, nie był niższy niż status zdrowotny zwierząt w tym zakładzie;
„Traces” oznacza składnik systemowy systemu IMSOC, o którym mowa w art. 131–136 rozporządzenia ►C2 (UE) 2017/625 ◄ ;
„zakład zajmujący się żywnością pochodzącą od i ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób” oznacza przedsiębiorstwo spożywcze zatwierdzone zgodnie z art. 179;
„urzędowy lekarz weterynarii” oznacza urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z definicją w art. 3 pkt 32 rozporządzenia ►C2 (UE) 2017/625 ◄ ;
„urzędowy lekarz weterynarii w państwie trzecim lub na terytorium” oznacza lekarza weterynarii w państwie trzecim lub na terytorium będącego odpowiednikiem urzędowego lekarza weterynarii, o którym mowa w pkt 53;
„właściwy organ” oznacza centralny organ weterynaryjny państwa członkowskiego odpowiedzialny za organizację kontroli urzędowych i wszelkich innych czynności urzędowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i rozporządzeniem ►C2 (UE) 2017/625 ◄ , lub każdy inny organ, któremu została powierzona taka odpowiedzialność;
„właściwy organ państwa trzeciego lub terytorium” oznacza organ w państwie trzecim lub na terytorium będący odpowiednikiem właściwego organu, o którym mowa w pkt 55.
ROZDZIAŁ 2
Choroby umieszczone w wykazie, nowo występujące choroby i gatunki umieszczone w wykazie
Artykuł 5
Wykaz chorób
Ustanowione w niniejszym rozporządzeniu przepisy dotyczące zapobiegania chorobom oraz ich zwalczania, dostosowane do poszczególnych chorób, stosuje się do:
następujących chorób umieszczonych w wykazie:
pryszczyca;
klasyczny pomór świń;
afrykański pomór świń;
wysoce zjadliwa grypa ptaków;
afrykański pomór koni; oraz
chorób umieszczonych w wykazie zamieszczonym w załączniku II.
Chorobę umieszcza się w wykazie, o którym mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, jeżeli została poddana ocenie zgodnie z art. 7 i spełnia:
wszystkie następujące kryteria:
dowody naukowe wskazują na to, że choroba ta jest przenośna;
na terytorium Unii bytują gatunki zwierząt, które albo są podatne na tę chorobę, albo pełnią rolę jej wektora i rezerwuaru;
choroba ma negatywne skutki dla zdrowia zwierząt lub stwarza ryzyko dla zdrowia publicznego ze względu na swój odzwierzęcy charakter;
dla danej choroby dostępne są narzędzia diagnostyczne;
środki zmniejszające ryzyko i, w odpowiednich przypadkach, nadzór nad daną chorobą są skuteczne i proporcjonalne do ryzyka stwarzanego przez daną chorobę na terytorium Unii; oraz
co najmniej jedno z następujących kryteriów:
choroba ma lub może mieć istotne negatywne skutki dla zdrowia zwierząt na terytorium Unii albo stanowi lub może stwarzać istotne ryzyko dla zdrowia publicznego ze względu na swój odzwierzęcy charakter;
czynnik chorobotwórczy stał się oporny na leczenie i stanowi znaczące zagrożenie dla zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt na terytorium Unii;
choroba powoduje lub może powodować istotne negatywne skutki gospodarcze dla produkcji rolnej lub akwakultury na terytorium Unii;
choroba może wywołać sytuację kryzysową lub czynnik chorobotwórczy może zostać wykorzystany do celów bioterroryzmu; lub
choroba ma lub może mieć istotny negatywny wpływ na środowisko, w tym na różnorodność biologiczną, na terytorium Unii.
Artykuł 6
Nowo występujące choroby
Chorobę, inną niż choroba umieszczona w wykazie, uznaje się za nowo występującą chorobę (zwaną dalej „nowo występującą chorobą”), pod warunkiem że potencjalnie może spełnić kryteria określone w art. 5 ust. 3 oraz:
jest wynikiem ewolucji lub zmiany istniejącego czynnika chorobotwórczego;
jest znaną chorobą rozprzestrzeniającą się na nowy obszar geograficzny, gatunek lub populację;
została zdiagnozowana po raz pierwszy na terytorium Unii; lub
jest wywoływana nierozpoznanym lub nieznanym wcześniej czynnikiem chorobotwórczym.
Artykuł 7
Parametry oceny prowadzącej do umieszczania chorób w wykazie
Komisja ustala, czy choroba spełnia warunki konieczne do jej umieszczenia w wykazie zgodnie z art. 5 ust. 2, w oparciu o następujące parametry oceny:
profil choroby, który obejmuje następujące kwestie:
gatunki zwierząt, których dotyczy ta choroba;
współczynniki zachorowalności i upadkowości dla danej choroby w populacjach zwierząt;
odzwierzęcy charakter choroby;
oporność na leczenie, w tym oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe;
utrzymywanie się choroby w populacji zwierząt lub w środowisku;
drogi i tempo przenoszenia się choroby między zwierzętami oraz, w odpowiednich przypadkach, między zwierzętami i ludźmi;
niewystępowanie bądź występowanie i rozmieszczenie choroby w Unii oraz, jeżeli choroba nie występuje w Unii, ryzyko jej wprowadzenia do Unii;
istnienie narzędzi diagnostycznych i narzędzi zwalczania chorób;
wpływ choroby na:
produkcję rolną, produkcję akwakultury i inne części gospodarki, uwzględniając:
zdrowie ludzi, uwzględniając:
dobrostan zwierząt;
różnorodność biologiczną i środowisko;
potencjalna możliwość wywołania przez chorobę sytuacji kryzysowej oraz jej potencjalne zastosowanie do celów bioterroryzmu;
wykonalność, dostępność i skuteczność następujących środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania:
narzędzia i możliwości diagnostyczne;
szczepienia;
leczenie;
środki bioasekuracji;
ograniczenia przemieszczania zwierząt i produktów;
uśmiercenie zwierząt;
usunięcie zwłok i innych odpowiednich produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
skutki środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania, uwzględniając:
koszty bezpośrednie i pośrednie dla sektorów dotkniętych chorobą oraz dla całej gospodarki;
ich akceptację społeczną;
dobrostan dotkniętych chorobą subpopulacji zwierząt utrzymywanych i dzikich;
środowisko i różnorodność biologiczną.
Artykuł 8
Wykaz gatunków
Wykaz ten obejmuje te gatunki zwierząt lub grupy gatunków zwierząt, z którymi wiąże się znaczne ryzyko rozprzestrzeniania się określonych chorób umieszczonych w wykazie, w oparciu o następujące kryteria:
podatność populacji zwierząt narażonej na ryzyko;
długość okresu inkubacji i okresu zakaźności u danych zwierząt;
zdolność tych zwierząt do przenoszenia tych chorób.
Do wykazu dodaje się gatunki lub grupy gatunków zwierząt, jeżeli zapadają na określoną chorobę umieszczoną w wykazie lub wiąże się z nimi znaczne ryzyko rozprzestrzeniania się tej choroby ze względu na to, że:
są podatne na daną chorobę umieszczoną w wykazie lub dowody naukowe wskazują na to, że ich podatność na tę chorobę jest prawdopodobna; lub
pełnią rolę wektora lub rezerwuaru danej choroby lub dowody naukowe wskazują na to, że mogą pełnić taką rolę.
Komisja w drodze aktów wykonawczych skreśla gatunek lub grupę gatunków zwierząt z wykazu, jeżeli:
choroba umieszczona w wykazie, w związku z którą dany gatunek zwierząt lub grupa gatunków zwierząt zostały umieszczone w wykazie gatunków, została skreślona z wykazu chorób; lub
dowody naukowe wskazują na to, że dany gatunek lub grupa gatunków przestały spełniać kryteria określone w ust. 3.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 9
Przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania mające zastosowanie do różnych kategorii chorób umieszczonych w wykazie
Przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania mają zastosowanie do chorób umieszczonych w wykazie w następujący sposób:
w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, które zwykle nie występują w Unii i po wykryciu których muszą zostać wprowadzone natychmiastowe środki likwidacji choroby, stosuje się, w odpowiednich przypadkach, następujące przepisy:
przepisy dotyczące upowszechniania wiedzy na temat chorób i gotowości na wypadek ich wystąpienia określone w części III tytuł 1 (art. 43–52);
środki zwalczania chorób określone w części III tytuł II rozdział 1 (art. 53–71); oraz
przepisy dotyczące podziału na kompartmenty określone w art. 37 ust. 1.
W przypadku tych chorób umieszczonych w wykazie stosuje się, w odpowiednich przypadkach, środki określone w lit. b), jak również środki określone w lit. d) i e);
w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, które muszą podlegać zwalczaniu we wszystkich państwach członkowskich w celu ich likwidacji w całej Unii, stosuje się, w odpowiednich przypadkach, następujące przepisy:
przepisy dotyczące obowiązkowych programów likwidacji choroby określone w art. 31 ust. 1;
przepisy dotyczące państw członkowskich i stref wolnych od choroby określone w art. 36;
przepisy dotyczące podziału na kompartmenty określone w art. 37 ust. 2; oraz
środki zwalczania chorób określone w art. 72–75, 77–79 oraz 81 i 83.
W przypadku tych chorób umieszczonych w wykazie stosuje się również, w odpowiednich przypadkach, środki określone w lit. d) i e);
w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, które mają znaczenie dla niektórych państw członkowskich i w odniesieniu do których potrzebne są środki, aby zapobiec ich rozprzestrzenianiu się na te części Unii, które oficjalnie są wolne od choroby lub które mają programy likwidacji danej choroby umieszczonej w wykazie, stosuje się, w odpowiednich przypadkach, następujące przepisy:
przepisy dotyczące nieobowiązkowej likwidacji choroby określone w art. 31 ust. 2;
przepisy dotyczące państw członkowskich i stref wolnych od choroby określone w art. 36;
przepisy dotyczące podziału na kompartmenty określone w art. 37 ust. 2; oraz
przepisy dotyczące środków zwalczania chorób określone w art. 76, 77, 78, 80, 82 i 83.
W przypadku tych chorób umieszczonych w wykazie stosuje się, w odpowiednich przypadkach, również środki określone w lit. d) i e);
w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, w odniesieniu do których potrzebne są środki, aby zapobiec ich rozprzestrzenianiu się z uwagi na ich wystąpienie w Unii lub przemieszczanie między państwami członkowskimi, stosuje się, w odpowiednich przypadkach, następujące przepisy:
przepisy dotyczące przemieszczania w obrębie terytorium Unii określone w części IV tytuł I rozdziały 3–6 (art. 124–169), w części IV tytuł II rozdziały 2 i 3 (art. 191–225) i w części VI rozdziały 2 i 3 (art. 247–251); oraz
przepisy dotyczące wprowadzania do Unii i wywozu z Unii określone w części V (art. 229–243).
Choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w lit. a), b) i c), również uznaje się za choroby umieszczone w wykazie podlegające przepisom niniejszej litery, jak również te choroby, o których mowa w lit. e), jeżeli ryzyko stwarzane przez daną chorobę może być skutecznie i proporcjonalnie ograniczone środkami dotyczącymi przemieszczania zwierząt i produktów;
w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, w odniesieniu do których zachodzi konieczność nadzoru w Unii, stosuje się, w odpowiednich przypadkach, następujące przepisy:
przepisy dotyczące powiadamiania i sprawozdawczości określone w części II rozdział 1 (art. 18–23); oraz
przepisy dotyczące nadzoru określone w części II rozdział 2 (art. 24–30).
Choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w lit. a), b) i c), również uznaje się za choroby umieszczone w wykazie podlegające przepisom niniejszej litery.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 3
Obowiązki w zakresie zdrowia zwierząt
Artykuł 10
Obowiązki w zakresie zdrowia zwierząt i środków bioasekuracji
Podmioty:
w odniesieniu do zwierząt utrzymywanych i produktów, za które odpowiadają, ponoszą odpowiedzialność za:
zdrowie zwierząt utrzymywanych;
ostrożne i odpowiedzialne stosowania leków weterynaryjnych, z zastrzeżeniem roli i zakresu odpowiedzialności lekarzy weterynarii;
minimalizację ryzyka rozprzestrzeniania się chorób;
dobre praktyki hodowli zwierząt;
w stosownych przypadkach wprowadzają takie środki bioasekuracji dotyczące zwierząt utrzymywanych oraz produktów, za które odpowiadają, które są odpowiednie ze względu na:
gatunki i kategorie zwierząt utrzymywanych i produktów;
rodzaj produkcji; oraz
istniejące ryzyka, uwzględniając:
w stosownych przypadkach, wprowadzają środki bioasekuracji w stosunku do zwierząt dzikich.
Środki bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. b), realizuje się – w stosownych przypadkach – za pomocą:
środków ochrony fizycznej, które mogą obejmować:
zamykanie, ogradzanie, pokrywanie dachem, otaczanie siatką, w zależności od przypadku;
czyszczenie, dezynfekcję, dezynsekcję i deratyzację;
w przypadku zwierząt wodnych, w odpowiednich przypadkach:
środków zarządzania, które mogą obejmować:
procedury dostępu do zakładu i opuszczania go przez zwierzęta, produkty, pojazdy i osoby;
procedury stosowania sprzętu;
warunki przemieszczania uzależnione od istniejących ryzyk;
warunki wprowadzania zwierząt lub produktów do zakładu;
kwarantannę, izolację lub odseparowanie zwierząt nowo wprowadzonych lub chorych;
system bezpiecznego usuwania martwych zwierząt i innych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
W takich aktach wykonawczych znajdują odzwierciedlenie kwestie, o których mowa w ust. 1 lit. b).
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 11
Wiedza na temat zdrowia zwierząt
Podmioty i osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami mają odpowiednią wiedzę o:
chorobach zwierząt, w tym o chorobach, które przenoszą się lub są przenoszone na ludzi;
zasadach bioasekuracji;
zależnościach między zdrowiem zwierząt, dobrostanem zwierząt i zdrowiem ludzi;
dobrych praktykach hodowli zwierząt dotyczących gatunków zwierząt, nad którymi sprawują opiekę;
oporności na leczenie, w tym oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, i jej implikacjach.
Zakres i poziom wiedzy wymaganej zgodnie z ust. 1 zależy od:
gatunków i kategorii zwierząt utrzymywanych lub produktów, za które odpowiadają podmioty lub osoby zawodowo zajmujące się zwierzętami, oraz charakteru ich zawodowego związku z tymi zwierzętami lub produktami;
rodzaju produkcji;
wykonywanych zadań.
Wiedzę, o której mowa w ust. 1, zdobywa się w jeden z następujących sposobów:
doświadczenie zawodowe lub szkolenia;
istniejące programy w sektorze rolnictwa lub akwakultury, które dotyczą zdrowia zwierząt;
kształcenie formalne;
inne doświadczenie lub inne szkolenia, których wynikiem jest osiągniecie tego samego poziomu wiedzy co określony w lit. a), b) lub c).
Artykuł 12
Obowiązki lekarzy weterynarii i specjalistów ds. zdrowia zwierząt wodnych
Wykonując czynności wchodzące w zakres niniejszego rozporządzenia, lekarze weterynarii:
wprowadzają wszystkie odpowiednie środki, aby zapobiec wprowadzaniu, rozwojowi i rozprzestrzenianiu się chorób;
podejmują działania w celu zapewnienia wczesnego wykrywania chorób, prowadząc diagnostykę właściwą i diagnostykę różnicową, aby wykluczyć lub potwierdzić chorobę;
biorą aktywny udział w:
upowszechnianiu wiedzy na temat zdrowia zwierząt oraz na temat zależności między zdrowiem zwierząt, dobrostanem zwierząt i zdrowiem ludzi;
zapobieganiu chorobom;
wczesnym wykrywaniu chorób i szybkim reagowaniu na nie;
upowszechnianiu wiedzy na temat oporności na leczenie, w tym oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, i jej implikacjach;
współpracują z właściwym organem, podmiotami, osobami zawodowo zajmującymi się zwierzętami i posiadaczami zwierząt domowych w zakresie stosowania środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
Artykuł 13
Obowiązki państw członkowskich
Aby zapewnić zdolność organu właściwego do spraw zdrowia zwierząt do wprowadzania niezbędnych i odpowiednich środków oraz do wykonywania czynności wymaganych w niniejszym rozporządzeniu, każde państwo członkowskie – na odpowiednim szczeblu administracyjnym – zapewnia, by właściwy organ dysponował:
wykwalifikowanym personelem, obiektami, sprzętem, zasobami finansowymi oraz skuteczną strukturą organizacyjną obejmującą całe terytorium państwa członkowskiego;
dostępem do laboratoriów z wykwalifikowanym personelem, obiektami, sprzętem i zasobami finansowymi, które są potrzebne, aby zapewnić szybką i dokładną diagnostykę i diagnostykę różnicową chorób umieszczonych w wykazie i nowo występujących chorób;
odpowiednio przeszkolonymi lekarzami weterynarii biorącymi udział w wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 12.
Artykuł 14
Przekazanie czynności urzędowych przez właściwy organ
Właściwy organ może przekazać lekarzom weterynarii innym niż urzędowi lekarze weterynarii uprawnienia do przeprowadzania jednej lub kilku spośród następujących czynności:
praktyczne stosowanie środków w ramach programów likwidacji choroby określonych w art. 32;
wspieranie właściwego organu w wykonywaniu nadzoru określonego w art. 26 lub w odniesieniu do programów nadzoru określonych w art. 28;
czynności związanych z:
upowszechnianiem wiedzy na temat chorób, gotowością na wypadek ich wystąpienia i ich zwalczaniem określonych w części III, w odniesieniu do:
rejestracją, zatwierdzaniem, identyfikowalnością i przemieszczaniem, o których mowa w części IV;
wydawaniem i wypełnianiem dokumentów identyfikacyjnych dla zwierząt domowych, o których mowa w art. 247 lit. c), art. 248 ust. 2 lit. c), art. 249 ust. 1 lit. c) i art. 250 ust. 2 lit. c);
stosowaniem środków identyfikacji, o których mowa w art. 252 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) i korzystaniem z nich.
Przyjmując te akty delegowane, Komisja bierze pod uwagę charakter tych czynności oraz odpowiednie normy międzynarodowe.
Artykuł 15
Informacja publiczna
Jeżeli istnieją uzasadnione powody, by podejrzewać, że zwierzęta lub produkty pochodzące z Unii lub wprowadzane spoza Unii mogą stwarzać ryzyko, właściwy organ podejmuje właściwe kroki, aby poinformować społeczeństwo o charakterze tego ryzyka oraz o środkach, które zostały lub zostaną wprowadzone w celu zapobiegania temu ryzyku lub jego kontroli, uwzględniając charakter, powagę i rozmiar ryzyka oraz interes publiczny w uzyskaniu takich informacji.
Artykuł 16
Obowiązki laboratoriów, placówek i innych podmiotów zajmujących się czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi
Laboratoria, placówki oraz inne osoby fizyczne lub prawne zajmujące się czynnikami chorobotwórczymi do celów badań, edukacji, diagnostyki lub wytwarzania szczepionek i innych produktów biologicznych, uwzględniając wszelkie odpowiednie normy międzynarodowe:
wprowadzają odpowiednie środki bioasekuracji, środki bezpieczeństwa biologicznego i środki w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, aby zapobiec ich wydostaniu się, a następnie kontaktowi ze zwierzętami poza laboratorium lub inną placówką zajmującą się czynnikami chorobotwórczymi do tych celów;
zapewniają, aby przemieszczanie czynników chorobotwórczych, szczepionek i innych produktów biologicznych między laboratoriami lub innymi placówkami nie stwarzało ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie i nowo występujących chorób.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących środków bezpieczeństwa w zakresie zapobiegania chorobom umieszczonym w wykazie i chorobom nowo występującym oraz zwalczania tych chorób dotyczących laboratoriów, placówek i innych osób fizycznych lub prawnych zajmujących się czynnikami chorobotwórczymi, szczepionkami i innymi produktami biologicznymi w odniesieniu do:
środków bioasekuracji, środków bezpieczeństwa biologicznego i środków w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi;
wymagań dotyczących przemieszczania czynników chorobotwórczych, szczepionek i innych produktów biologicznych.
Artykuł 17
Laboratoria ds. zdrowia zwierząt
W przypadku gdy laboratorium urzędowe w jednym państwie członkowskim prowadzi analizę próbek pobranych od zwierząt pochodzących z innego państwa członkowskiego, to laboratorium urzędowe powiadamia właściwy organ państwa członkowskiego, z którego pochodzą próbki:
natychmiast o jakichkolwiek wynikach wskazujących na podejrzenie lub wykrycie jednej z chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a);
bez zbędnej zwłoki o jakichkolwiek wynikach wskazujących na podejrzenie lub wykrycie jednej z chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. e) innej niż te, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a).
CZĘŚĆ II
POWIADAMIANIE O CHOROBACH I SPRAWOZDAWCZOŚĆ DOTYCZĄCA CHORÓB, NADZÓR, PROGRAMY LIKWIDACJI CHOROBY, STATUS OBSZARU WOLNEGO OD CHOROBY
ROZDZIAŁ 1
Powiadamianie o chorobach i sprawozdawczość dotycząca chorób
Artykuł 18
Powiadamianie w państwach członkowskich
Państwa członkowskie zapewniają, by podmioty oraz inne odpowiednie osoby fizyczne lub prawne:
niezwłocznie powiadamiały właściwy organ, jeżeli istnieją jakiekolwiek powody, by podejrzewać występowanie u zwierząt choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), lub jeżeli występowanie takiej choroby zostało u zwierząt wykryte;
tak szybko, jak jest to wykonalne, powiadamiały właściwy organ, jeżeli istnieją jakiekolwiek powody, by podejrzewać występowanie u zwierząt choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. e), innej niż te, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), lub jeżeli występowanie takiej choroby zostało u zwierząt wykryte;
powiadamiały lekarza weterynarii o nietypowych upadkach zwierząt i o innych objawach poważnej choroby lub o spadku wskaźników produkcji o nieustalonej przyczynie, w celu dalszego dochodzenia, łącznie z pobraniem próbek do badań laboratoryjnych, jeżeli sytuacja tego wymaga.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
kryteriów, na podstawie których ustala się, czy zachodzą okoliczności wymagające powiadomienia, o których mowa w ust. 1 lit. c);
szczegółowych przepisów dotyczących dalszego dochodzenia, o którym mowa w ust. 1 lit. c).
Artykuł 19
Powiadamianie unijne
Powiadomienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje o ognisku choroby:
czynnik chorobotwórczy i, w odpowiednich przypadkach, podtyp;
odpowiednie daty, w szczególności daty zaistnienia podejrzenia i potwierdzenia wystąpienia ogniska choroby;
rodzaj i lokalizacja ogniska choroby;
wszelkie powiązane ogniska choroby;
zwierzęta, których dotyczy ognisko choroby;
wszelkie środki zwalczania chorób wprowadzone w związku z danym ogniskiem choroby;
możliwe lub znane pochodzenie choroby umieszczonej w wykazie;
zastosowane metody diagnostyczne.
Artykuł 20
Sprawozdawczość unijna
Państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim sprawozdanie zawierające informacje o chorobach umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. e), w przypadku których:
nie jest wymagane natychmiastowe powiadomienie o ognisku choroby zgodnie z art. 19 ust. 1;
wymagane jest natychmiastowe powiadomienie o ognisku choroby zgodnie z art. 19 ust. 1, ale ponadto konieczne jest przedłożenie Komisji i pozostałym państwom członkowskim sprawozdania obejmującego dodatkowe informacje dotyczące:
nadzoru zgodnie z przepisami określonymi w akcie wykonawczym przyjętym na podstawie art. 30;
programu likwidacji choroby zgodnie z przepisami określonymi w akcie wykonawczym przyjętym na podstawie art. 35.
Sprawozdania, o których mowa w ust. 1, zawierają informacje o:
wykryciu chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w ust. 1;
wynikach nadzoru, o ile jest on wymagany zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 29 lit. d) ppkt (ii) lub art. 30 ust. 1 lit. b) ppkt (ii);
wynikach programów nadzoru, o ile są one wymagane zgodnie z art. 28 ust. 3 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 29 lit. d) ppkt (ii) lub art. 30 ust 1 lit. b) ppkt (ii);
programach likwidacji choroby, o ile są one wymagane zgodnie z art. 34 i przepisami aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z art. 35.
Artykuł 21
Podział na regiony do celów powiadamiania i sprawozdawczości
Państwa członkowskie wprowadzają podział na regiony do celów powiadamiania i sprawozdawczości, o których mowa w art. 19 i 20.
Artykuł 22
Komputerowy system informacyjny do celów powiadamiania unijnego i sprawozdawczości unijnej o chorobach
Komisja ustanawia komputerowy system informacyjny do obsługi mechanizmów i narzędzi związanych z wymaganiami w zakresie powiadamiania i sprawozdawczości przewidzianymi w art. 19, 20 i 21 oraz zarządza tym systemem.
Artykuł 23
Uprawnienia wykonawcze w zakresie powiadamiania unijnego i sprawozdawczości unijnej oraz w zakresie komputerowego systemu informacyjnego
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustala przepisy dotyczące wymagań w zakresie powiadamiania i sprawozdawczości oraz dotyczące komputerowego systemu informacyjnego, o których mowa w art. 19–22, w odniesieniu do:
tych chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. e), które są przedmiotem natychmiastowego powiadomienia przez państwa członkowskie, jak również niezbędnych środków dotyczących powiadamiania zgodnie z art. 19;
informacji, które państwa członkowskie mają przedstawiać w ramach sprawozdawczości przewidzianej w art. 20;
procedur tworzenia i stosowania komputerowego systemu informacyjnego, o którym mowa w art. 22, środków przejściowych dotyczących migracji danych i informacji z obecnych systemów do nowego systemu oraz jego pełnej operacyjności;
formatu i struktury danych, które mają być wprowadzane do komputerowego systemu informacyjnego, o którym mowa w art. 22;
terminów i częstotliwości powiadamiania i sprawozdań określonych w art. 19 i 20, które mają się odbywać w takich terminach i z taką częstotliwością, żeby zapewnić przejrzystość i terminowe stosowanie niezbędnych środków zarządzania ryzykiem, w oparciu o profil danej choroby i rodzaj ogniska;
umieszczenia w wykazie regionów do celów powiadamiania i sprawozdawczości, o których mowa w art. 21.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 2
Nadzór
Artykuł 24
Obowiązki podmiotów w zakresie nadzoru
W celu wykrywania występowania chorób umieszczonych w wykazie i nowo występujących chorób podmioty:
obserwują stan zdrowia i zachowanie zwierząt, za które odpowiadają:
obserwują zmiany w normalnych parametrach produkcji w zakładach, u zwierząt lub w materiale biologicznym, za które odpowiadają, jeżeli rodzą one podejrzenia, że zmiany te zostały spowodowane chorobą umieszczoną w wykazie lub nowo występującą chorobą;
zwracają uwagę na nietypowe upadki zwierząt i na inne objawy poważnej choroby u zwierząt, za które odpowiadają.
Artykuł 25
Kontrole stanu zdrowia zwierząt
Podmioty zapewniają, aby w zakładach, za które odpowiadają, przeprowadzane były kontrole stanu zdrowia zwierząt przez lekarza weterynarii, jeżeli jest to stosowne ze względu na ryzyko stwarzane przez dany zakład, z uwzględnieniem:
rodzaju zakładu;
gatunków i kategorii zwierząt utrzymywanych w zakładzie;
sytuacji epidemiologicznej panującej w strefie lub regionie w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie i nowo występujących chorób, na które zwierzęta w danym zakładzie są podatne;
innego odpowiedniego nadzoru lub kontroli urzędowych, którym podlegają zwierzęta utrzymywane i dany rodzaj zakładu.
Takie kontrole stanu zdrowia zwierząt odbywają się z częstotliwością proporcjonalną do ryzyka stwarzanego przez dany zakład.
Można je łączyć z kontrolami prowadzonymi w innych celach.
Kontrole stanu zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1, przeprowadzane są w celu zapobiegania chorobom, w szczególności poprzez:
udzielenie danemu podmiotowi porad w zakresie bioasekuracji oraz innych kwestii dotyczących zdrowia zwierząt, stosownie do rodzaju zakładu oraz gatunków i kategorii zwierząt utrzymywanych w zakładzie;
wykrywanie objawów, które wskazują na występowanie chorób umieszczonych w wykazie lub nowo występujących chorób oraz informowanie o nich.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 26
Obowiązki właściwych organów w zakresie nadzoru
Artykuł 27
Metodyka, częstotliwość i intensywność nadzoru
Koncepcja, środki, metody diagnostyczne, częstotliwość i intensywność nadzoru, o którym mowa w art. 26, a także objęte nim docelowe populacje zwierząt oraz schematy pobierania próbek w ramach nadzoru są odpowiednie i proporcjonalne do celów nadzoru, z uwzględnieniem:
profilu choroby;
występujących czynników ryzyka;
statusu zdrowotnego w:
państwie członkowskim, jego strefie lub kompartmencie, które są objęte nadzorem;
państwach członkowskich i państwach trzecich lub na terytoriach, które graniczą z tym państwem członkowskim, jego strefą lub przedziałem, lub z których zwierzęta lub produkty są wprowadzane do tego państwa członkowskiego;
nadzoru sprawowanego przez podmioty zgodnie z art. 24, w tym kontroli stanu zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 25, lub przez inne organy publiczne.
Artykuł 28
Unijne programy nadzoru
Artykuł 29
Przekazanie uprawnień
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
koncepcji, środków, metod diagnostycznych, częstotliwości i intensywności nadzoru, objętych nim docelowych populacji zwierząt oraz schematów pobierania próbek w ramach nadzoru, o których to kwestiach mowa w art. 27;
kryteriów urzędowego potwierdzania i definicji przypadków chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. e), oraz – w odpowiednich przypadkach – nowo występujących chorób;
kryteriów stosowanych do ustalenia znaczenia choroby, która ma zostać objęta programem nadzoru mającym znaczenie dla Unii na potrzeby określone w art. 30 ust. 1 lit. a), z uwzględnieniem profilu choroby i związanego z nią ryzyka;
wymagań dotyczących programów nadzoru, o których mowa w art. 28 ust. 1, w odniesieniu do:
treści programów nadzoru;
informacji, które mają być przedstawione przy przedłożeniu programu nadzoru zgodnie z art. 28 ust. 2 oraz regularnych sprawozdań zgodnie z art. 28 ust. 3;
okresu stosowania programów nadzoru.
Artykuł 30
Uprawnienia wykonawcze
Komisja w drodze aktów wykonawczych określa wymagania dotyczące nadzoru i programów nadzoru, o których mowa w art. 26 i 28 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 29, w odniesieniu do:
ustalenia, które spośród chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. e), mają zostać objęte programem nadzoru zgodnie z art. 28, wraz z ustaleniem zasięgu geograficznego tych programów;
formatu i procedury:
przekazywania tych programów nadzoru do wiadomości Komisji i pozostałych państw członkowskich;
składania Komisji sprawozdań z wyników nadzoru.
ROZDZIAŁ 3
Programy likwidacji choroby
Artykuł 31
Obowiązkowe i nieobowiązkowe programy likwidacji choroby
Państwa członkowskie, które na całym swoim terytorium lub w jego poszczególnych strefach lub kompartmentach nie są wolne lub o których nie wiadomo, czy są wolne od jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b):
ustanawiają program, którego celem jest likwidacja danej choroby umieszczonej w wykazie lub wykazanie, że są od niej wolne, realizowany w populacjach zwierząt zapadających na tę chorobę i obejmujący odpowiednie części terytorium tego państwa lub jego odpowiednie strefy lub kompartmenty (zwany dalej „obowiązkowym programem likwidacji choroby”), który obowiązuje do czasu spełnienia warunków przyznania statusu obszaru wolnego od choroby dla terytorium państwa członkowskiego lub danej strefy, zgodnie z art. 36 ust. 1, lub dla kompartmentu, zgodnie z art. 37 ust. 2;
przedkładają Komisji do zatwierdzenia projekt obowiązkowego programu likwidacji choroby.
Taki nieobowiązkowy program likwidacji obowiązuje do momentu, gdy:
zostaną spełnione warunki przyznania statusu obszaru wolnego od choroby dla terytorium państwa członkowskiego lub strefy, zgodnie z art. 36 ust. 1, bądź dla kompartmentu, zgodnie z art. 37 ust. 2; lub
ustalono, że warunki przyznania statusu obszaru wolnego od choroby nie mogą zostać spełnione, a program ten nie realizuje już swoich celów; lub
dane państwo członkowskie wycofa ten program.
Komisja w drodze aktów wykonawczych zatwierdza odpowiednio:
projekty obowiązkowych programów likwidacji choroby, przedłożonych jej do zatwierdzenia zgodnie z ust. 1;
projekty nieobowiązkowych programów likwidacji choroby, przedłożonych jej do zatwierdzenia zgodnie z ust. 2,
jeżeli spełnione są warunki określone w niniejszym rozdziale.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Z należycie uzasadnionych powodów Komisja może w drodze aktów wykonawczych zatwierdzić zmianę zaproponowaną przez dane państwo członkowskie lub cofnąć zatwierdzenie programów likwidacji choroby zatwierdzonych zgodnie z ust. 3 lit. a) i b) niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
strategii zwalczania chorób, celów pośrednich i końcowych dotyczących poszczególnych chorób oraz okresu stosowania programów likwidacji choroby;
odstępstw od wymagania przedłożenia do zatwierdzenia programów likwidacji choroby, o których mowa w ust. 1 lit. b) i ust. 2 niniejszego artykułu, jeżeli takie zatwierdzenie nie jest niezbędne ze względu na przyjęcie przepisów dotyczące tych programów zgodnie z art. 32 ust. 2 i art. 35;
informacji, które państwa członkowskie mają przekazywać Komisji i pozostałym państwom członkowskim dotyczących odstępstw od wymagania zatwierdzenia programów likwidacji choroby, o których mowa w lit. b) niniejszego ustępu.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących zmiany lub zakończenia stosowania przepisów przyjętych na podstawie lit. b) niniejszego ustępu.
Artykuł 32
Środki w ramach obowiązkowych i nieobowiązkowych programów likwidacji choroby
Programy likwidacji choroby obejmują co najmniej następujące środki:
środki zwalczania chorób w zakresie likwidacji czynnika chorobotwórczego w zakładach, kompartmentach i strefach, w których występuje choroba, oraz w celu zapobiegania ponownym zakażeniom;
nadzór sprawowany zgodnie z przepisami określonymi w art. 26-30 w celu wykazania:
skuteczności środków zwalczania chorób przewidzianych w lit. a);
stanu wolnego od choroby umieszczonej w wykazie;
środki zwalczania chorób wprowadzane w przypadku dodatnich wyników nadzoru.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące następujących elementów zapewniających skuteczność programów likwidacji choroby:
środki zwalczania chorób, o których mowa w ust. 1 lit. a);
środki zwalczania chorób wprowadzane w celu uniknięcia ponownego zakażenia daną chorobą docelowej populacji zwierząt w zakładach, strefach i kompartmentach;
koncepcja, środki, metody diagnostyczne, częstotliwość i intensywność nadzoru, objęte nim docelowe populacje zwierząt oraz schematy pobierania próbek;
środki zwalczania chorób wprowadzane w przypadku dodatnich wyników nadzoru w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w ust. 1 lit. c);
kryteria szczepienia, tam gdzie jest to stosowne i właściwe dla danej choroby lub danego gatunku.
Artykuł 33
Treść obowiązkowych i nieobowiązkowych programów likwidacji choroby przedkładanych do zatwierdzenia Komisji
We wnioskach dotyczących obowiązkowych i nieobowiązkowych programów likwidacji choroby przedkładanych Komisji do zatwierdzenia zgodnie z art. 31 ust. 1 i 2 państwa członkowskie zawierają następujące informacje:
opis sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do choroby umieszczonej w wykazie objętej danym obowiązkowym lub nieobowiązkowym programem likwidacji choroby;
opis i wyznaczenie granic obszaru geograficznego i administracyjnego lub kompartmentu objętego programem likwidacji choroby;
opis środków zwalczania choroby w ramach programu likwidacji choroby, o których mowa w art. 32 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie z art. 32 ust. 2;
opis organizacji, nadzoru i ról stron uczestniczących w programie likwidacji choroby;
szacowany czas trwania programu likwidacji choroby;
cele pośrednie i strategie zwalczania choroby w ramach realizacji programu likwidacji choroby.
Artykuł 34
Sprawozdawczość
Państwa członkowskie realizujące program likwidacji choroby przedkładają Komisji:
sprawozdania umożliwiające Komisji monitorowanie osiągania celów pośrednich realizowanych programów likwidacji choroby, o których to celach mowa w art. 33 lit. f);
sprawozdanie końcowe po zakończeniu danego programu likwidacji choroby.
Artykuł 35
Uprawnienia wykonawcze
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia wymagania w zakresie informacji, formatu oraz wymagania proceduralne, o których mowa w art. 31–34, w odniesieniu do:
przedkładania do zatwierdzenia projektów obowiązkowych i nieobowiązkowych programów likwidacji choroby;
wskaźników skuteczności działania;
przedkładania Komisji i innym państwom członkowskim sprawozdań z wyników realizacji obowiązkowych lub nieobowiązkowych programów likwidacji choroby.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 4
Status obszaru wolnego od choroby
Artykuł 36
Państwa członkowskie i strefy wolne od choroby
Państwo członkowskie może wystąpić do Komisji z wnioskiem o zatwierdzenie statusu obszaru wolnego od choroby w odniesieniu do jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) i c), dla jednego lub większej liczby gatunków zwierząt, dla całego terytorium państwa członkowskiego lub dla jednej lub większej liczby jego stref, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:
na całym terytorium danego państwa członkowskiego lub w odpowiedniej strefie lub w strefach, których dotyczy wniosek w sprawie statusu obszaru wolnego od choroby, nie występuje żaden z umieszczonych w wykazie gatunków podatnych na chorobę, której dotyczy wniosek;
wiadomo, na podstawie kryteriów, o których mowa w art. 39 lit. a) ppkt (ii), że czynnik chorobotwórczy nie jest zdolny do przetrwania na całym terytorium państwa członkowskiego lub w odpowiedniej strefie lub strefach, których dotyczy wniosek;
w przypadku chorób umieszczonych w wykazie przenoszących się wyłącznie przez wektory, na całym terytorium państwa członkowskiego lub w odpowiedniej strefie lub strefach, których dotyczy wniosek, nie występuje żaden z wektorów lub wiadomo, że żaden z wektorów nie jest zdolny do przetrwania na obszarze objętym wnioskiem, na podstawie kryteriów, o których mowa w art. 39 lit. a) ppkt (ii);
stan wolny od choroby umieszczonej w wykazie został wykazany przy pomocy:
programu likwidacji choroby zgodnego z art. 32 ust. 1 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 32 ust. 2; lub
danych historycznych i danych z nadzoru.
Państwo członkowskie może w określonych szczególnych przypadkach wystąpić do Komisji z wnioskiem o zatwierdzenie statusu obszaru wolnego od choroby w odniesieniu do jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), a w szczególności o zatwierdzenie statusu nieszczepione dla całego terytorium lub dla co najmniej jednej strefy w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:
stan wolny od choroby umieszczonej w wykazie został wykazany przy pomocy:
programu likwidacji choroby zgodnego z art. 32 ust. 1 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 32 ust. 2; lub
danych historycznych i danych z nadzoru;
wykazano, że szczepienie przeciwko tej chorobie pociągnęłoby za sobą koszty, które przekraczałyby koszty wynikające z utrzymania stanu wolnego od choroby bez prowadzenia szczepień.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 37
Kompartmenty
Państwo członkowskie może wystąpić do Komisji o uznanie statusu obszaru wolnego od choroby dla kompartmentów w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), oraz o ochronę statusu obszaru wolnego od choroby dla tego kompartmentu w przypadku wystąpienia na jego terytorium ognisk jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie pod warunkiem, że:
na poziomie kompartmentu można skutecznie zapobiegać wprowadzeniu danej choroby lub chorób umieszczonych w wykazie, których dotyczy wniosek, z uwzględnieniem profilu choroby;
kompartment, którego dotyczy wniosek, podlega jednemu wspólnemu systemowi zarządzania bioasekuracją, mającemu na celu zapewnienie wszystkim zakładom wchodzącym w jego skład status obszaru wolnego od choroby; oraz
kompartment, którego dotyczy wniosek, został przez właściwy organ zatwierdzony na potrzeby przemieszczania zwierząt i pozyskanych od nich lub z nich produktów, zgodnie z:
art. 99 i 100 – w przypadku kompartmentów, w których są utrzymywane zwierzęta lądowe i przetrzymywane pozyskane od nich lub z nich produkty;
art. 183 i 184 – w przypadku kompartmentów, w których są utrzymywane zwierzęta akwakultury i przetrzymywane pozyskane od nich lub z nich produkty.
Państwo członkowskie może wystąpić do Komisji o uznanie dla danego kompartmentu statusu obszaru wolnego od choroby w odniesieniu do jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) i c) pod warunkiem że:
na poziomie kompartmentu można skutecznie zapobiegać, z uwzględnieniem profilu choroby, wprowadzeniu danej choroby lub chorób umieszczonych w wykazie, których dotyczy wniosek;
spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:
spełnione są warunki ustanowione w art. 36 ust. 1;
zakłady w danym kompartmencie, którego dotyczy wniosek, rozpoczęły lub wznowiły działalność i ustanowiły wspólny system zarządzania bioasekuracją, mający na celu zapewnienie stanu wolnego od choroby w tym kompartmencie;
kompartment, którego dotyczy wniosek, podlega jednemu wspólnemu systemowi zarządzania bioasekuracją, mającemu na celu zapewnienie wszystkim zakładom wchodzącym w jego skład status obszaru wolnego od choroby; oraz
kompartment, którego dotyczy wniosek, został przez właściwy organ zatwierdzony na potrzeby przemieszczania zwierząt i pozyskanych od nich lub z nich produktów, zgodnie z:
art. 99 i 100 – w przypadku kompartmentów, w których są utrzymywane zwierzęta lądowe i przetrzymywane pozyskane od nich lub z nich produkty;
art. 183 i 184 – w przypadku kompartmentów, w których są utrzymywane zwierzęta akwakultury i przetrzymywane pozyskane od nich lub z nich produkty.
Komisja w drodze aktów wykonawczych:
uznaje, z zastrzeżeniem – w razie potrzeby – niezbędnych zmian, status obszaru wolnego od choroby dla kompartmentów, jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w ust. 1 lub 2 oraz 3;
określa, w odniesieniu do których chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), b) i c), można ustanawiać kompartmenty wolne od choroby.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących przepisów uzupełniających przepisy zawarte w niniejszym artykule w odniesieniu do:
wymagań w zakresie uznawania statusu obszaru wolnego od choroby dla kompartmentów, jak określono w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, na podstawie profilu chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), b) i c); wymagania te dotyczą co najmniej:
wyników z nadzoru i innych dowodów potrzebnych do stwierdzenia stanu wolnego od choroby;
środków bioasekuracji;
szczegółowych przepisów dotyczących zatwierdzania przez właściwy organ statusu obszaru wolnego od choroby dla kompartmentów, jak przewidziano w ust. 1 i 2; oraz
przepisów dotyczących kompartmentów, które są położone na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego.
Artykuł 38
Wykazy państw członkowskich, stref lub kompartmentów wolnych od choroby
Każde państwo członkowskie – w stosownych przypadkach – ustanawia i prowadzi aktualizowany wykaz swojego terytorium lub stref o statusie obszaru wolnego od choroby, jak określono w art. 36 ust. 1 i 3, oraz swoich kompartmentów o statusie obszaru wolnego od choroby, jak określono w art. 37 ust. 1 i 2.
Państwa członkowskie podają te wykazy do wiadomości publicznej. Komisja pomaga państwom członkowskim w publicznym udostępnieniu informacji zawartych w tych wykazach, podając na swojej stronie internetowej linki do internetowych stron informacyjnych państw członkowskich.
Artykuł 39
Przekazanie uprawnień dotyczących statusu obszaru wolnego od choroby dla państw członkowskich i stref
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
szczegółowych przepisów dotyczących statusu obszaru wolnego od choroby dla państw członkowskich i ich stref w oparciu o różne profile choroby, w odniesieniu do:
kryteriów, według których państwa członkowskie uzasadniają oświadczenia o tym, że żaden z gatunków umieszczonych w wykazie nie występuje lub nie jest zdolny do przetrwania na ich terytorium, oraz dowodów wymaganych do uzasadnienia takich oświadczeń, jak określono w art. 36 ust. 1 lit. a);
kryteriów, według których uzasadnia się oświadczenie, iż czynnik chorobotwórczy lub wektor nie jest w zdolny do przetrwania, oraz wymaganych dowodów, jak określono w art. 36 ust. 1 lit. b) i c);
kryteriów i warunków, według których stwierdza się stan wolny od danej choroby, jak określono w art. 36 ust. 1 lit. d);
wyników z nadzoru i innych dowodów potrzebnych do wykazania stanu wolnego od choroby;
środków bioasekuracji;
ograniczeń i warunków dotyczących szczepień w wolnych od choroby państwach członkowskich i w ich strefach;
ustanowienia stref oddzielających strefy wolne od choroby lub strefy objęte programem likwidacji choroby od obszarów objętych ograniczeniami („stref buforowych”);
stref, które są położone na terytorium więcej niż jednego państwa członkowskiego;
odstępstw od wymagania zatwierdzenia przez Komisję statusu obszaru wolnego od choroby dla jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) i c), o którym mowa w art. 36 ust. 1, jeżeli takie zatwierdzenie nie jest niezbędne ze względu na ustanowienie szczegółowych przepisów dotyczących stanu wolnego od choroby w drodze przepisów przyjętych na podstawie lit. a) niniejszego artykułu;
informacji, które państwa członkowskie mają przekazywać Komisji i pozostałym państwom członkowskim w celu uzasadnienia oświadczeń o statusie obszaru wolnego od choroby, w przypadku gdy nie przyjęto aktu wykonawczego zgodnie z art. 36 ust. 4, jak przewidziano w lit. b) niniejszego artykułu.
Artykuł 40
Uprawnienia wykonawcze
Komisja w drodze aktów wykonawczych określa szczegółowe wymagania dotyczące informacji, jakie państwa członkowskie mają przekazywać Komisji i innym państwom członkowskim, aby uzasadnić oświadczenia dotyczące terytoriów, stref i kompartmentów o statusie obszaru wolnego od choroby, zgodnie z art. 36–39 oraz wymagania odnośnie do formatu i procedur dotyczących:
wniosków w sprawie uznania statusu obszaru wolnego od choroby dla całego terytorium państwa członkowskiego lub jego stref i kompartmentów;
wymiany informacji między państwami członkowskimi i Komisją w sprawie wolnych od choroby państw członkowskich lub ich stref i kompartmentów.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 41
Utrzymanie statusu obszaru wolnego od choroby
Państwa członkowskie utrzymują status obszaru wolnego od choroby dla swoich terytoriów, stref lub kompartmentów wyłącznie wtedy, gdy:
nadal spełnione są warunki dotyczące statusu obszaru wolnego od choroby określone w art. 36 ust. 1, art. 37 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie ust. 3 niniejszego artykułu oraz na podstawie art. 39;
z uwzględnieniem wymagań określonych w art. 27, prowadzi się nadzór w celu sprawdzenia, czy dane terytorium, strefa lub kompartment pozostają wolne od choroby umieszczonej w wykazie, w odniesieniu do której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby;
stosuje się ograniczenia przemieszczania zwierząt oraz, w stosownych przypadkach, pozyskanych od nich lub z nich produktów, należących do gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do choroby umieszczonej w wykazie, dla której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby, do danego terytorium, strefy lub kompartment, zgodnie z przepisami części IV i V;
stosuje się inne środki bioasekuracji, aby zapobiec wprowadzeniu choroby umieszczonej w wykazie, w odniesieniu do której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące następujących warunków utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby:
nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. b);
środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. d).
Artykuł 42
Zawieszenie, cofnięcie i przywrócenie statusu obszaru wolnego od choroby
Jeżeli państwo członkowskie dowiaduje się lub ma powody, by podejrzewać, że naruszono jakikolwiek z warunków utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby dla państwa członkowskiego, jego strefy lub kompartmentu, to państwo członkowskie niezwłocznie:
w odpowiednich przypadkach, w zależności od stopnia ryzyka, zawiesza lub ogranicza przemieszczanie gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do choroby umieszczonej w wykazie, dla której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby, do innych państw członkowskich, stref lub kompartmentów o wyższym statusie zdrowotnym w odniesieniu do tej choroby umieszczonej w wykazie;
tam, gdzie jest to istotne dla zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby umieszczonej w wykazie, w odniesieniu do której zatwierdzono lub uznano status obszaru wolnego od choroby, stosuje środki zwalczania chorób przewidziane w części III tytuł II.
Środki określone w ust. 1 znosi się, jeżeli dalsze dochodzenie potwierdzi, że:
podejrzewane naruszenie nie miało miejsca; lub
podejrzewane naruszenie nie miało znaczących skutków, a dane państwo członkowskie może zagwarantować, że warunki utrzymania statusu obszaru wolnego od choroby są ponownie spełnione.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
CZĘŚĆ III
UPOWSZECHNIANIE WIEDZY NA TEMAT CHORÓB, GOTOWOŚĆ NA WYPADEK ICH WYSTĄPIENIA I ICH ZWALCZANIE
TYTUŁ I
UPOWSZECHNIANIE WIEDZY NA TEMAT CHORÓB I GOTOWOŚĆ NA WYPADEK ICH WYSTĄPIENIA
ROZDZIAŁ 1
Plany gotowości i ćwiczenia symulacyjne
Artykuł 43
Plany gotowości
Te plany gotowości, oraz – w stosownych przypadkach – szczegółowe instrukcje, obejmują co najmniej następujące kwestie:
ustanowienie struktury dowodzenia we właściwym organie oraz w stosunku do innych organów publicznych, aby zapewnić szybkość i skuteczność procesu podejmowania decyzji na szczeblu państwa członkowskiego, na szczeblu regionalnym i lokalnym;
ramy współpracy między właściwym organem i innymi organami publicznymi oraz odpowiednimi zainteresowanymi stronami, aby zapewnić spójne i skoordynowane prowadzenie działań;
dostęp do:
obiektów;
laboratoriów;
sprzętu;
personelu;
funduszy nadzwyczajnych;
innych odpowiednich materiałów i zasobów niezbędnych do szybkiej i efektywnej likwidacji chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), lub nowo występujących chorób;
dostępność następujących ośrodków i grup posiadających niezbędną wiedzę fachową wspierających właściwy organ:
w pełni funkcjonujący centralny ośrodek zwalczania chorób;
regionalne i lokalne ośrodki zwalczania chorób, stosownie do sytuacji administracyjnej i geograficznej danego państwa członkowskiego;
operacyjne grupy ekspertów;
wdrażanie środków zwalczania chorób przewidzianych w tytule II rozdział 1 w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), i do nowo występujących chorób;
w stosownych przypadkach – przepisy dotyczące szczepień interwencyjnych;
zasady wyznaczania granic geograficznych obszarów objętych ograniczeniami ustanowionych przez właściwy organ zgodnie z art. 64 ust. 1;
w stosownych przypadkach – koordynację z sąsiednimi państwami członkowskimi oraz z sąsiednimi państwami trzecimi i terytoriami.
Artykuł 44
Uprawnienia wykonawcze dotyczące planów gotowości
Komisja w drodze aktów wykonawczych określa niezbędne środki dotyczące realizacji w państwach członkowskich planów gotowości, o których mowa w art. 43 ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 45
Ćwiczenia symulacyjne
Właściwy organ zapewnia regularne – lub w odpowiednich odstępach czasu – przeprowadzanie ćwiczeń symulacyjnych związanych z planami gotowości, o których mowa w art. 43 ust. 1, aby:
zapewnić w danym państwie członkowskim wysoki poziom wiedzy na temat chorób i gotowości na wypadek jej wystąpienia oraz zdolność do szybkiego reagowania;
sprawdzić funkcjonalność tych planów gotowości.
W stosownych i niezbędne przypadkach Komisja w drodze aktów wykonawczych określa przepisy dotyczące praktycznej realizacji ćwiczeń symulacyjnych w państwach członkowskich, w odniesieniu do:
częstotliwości ćwiczeń symulacyjnych;
ćwiczeń symulacyjnych obejmujących więcej niż jedną chorobę umieszczoną w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a).
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 2
Stosowanie weterynaryjnych produktów leczniczych do celów zapobiegania chorobom i ich zwalczania
Artykuł 46
Stosowanie weterynaryjnych produktów leczniczych do celów zapobiegania chorobom i ich zwalczania
Środki te mogą obejmować:
zakazy i ograniczenia stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych;
obowiązkowe stosowanie weterynaryjnych produktów leczniczych.
Ustalając, czy i w jaki sposób stosować weterynaryjne produkty lecznicze jako środki zapobiegania chorobom i ich zwalczania w przypadku danej choroby umieszczonej w wykazie, państwa członkowskie biorą pod uwagę następujące kryteria:
profil choroby;
rozmieszczenie choroby umieszczonej w wykazie:
w państwie członkowskim;
w Unii;
w odpowiednich przypadkach, w sąsiednich państwach trzecich i na terytoriach;
w państwach trzecich i na terytoriach, z których wprowadza się do Unii zwierzęta i produkty;
dostępność i skuteczność danych weterynaryjnych produktów leczniczych oraz związane z nimi ryzyko;
dostępność testów diagnostycznych do wykrywania zakażeń u zwierząt leczonych danymi weterynaryjnymi produktami leczniczymi;
gospodarcze oraz społeczne skutki stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych oraz ich skutki dla dobrostanu zwierząt i dla środowiska w porównaniu z innymi dostępnymi strategiami zapobiegania chorobom i ich zwalczania.
Artykuł 47
Przekazanie uprawnień dotyczących stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących tego, co może stanowić odpowiednie i niezbędne środki, o których mowa w art. 46, w odniesieniu do:
zakazów i ograniczeń stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych;
warunków szczególnych stosowania weterynaryjnych produktów leczniczych w odniesieniu do poszczególnych chorób umieszczonych w wykazie;
środków zmniejszających ryzyko w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się chorób umieszczonych w wykazie za pośrednictwem zwierząt leczonych weterynaryjnymi produktami leczniczymi lub produktów pozyskanych od lub z takich zwierząt;
nadzoru w zakresie określonych chorób umieszczonych w wykazie w następstwie stosowania szczepionek i innych weterynaryjnych produktów leczniczych.
ROZDZIAŁ 3
Banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych
Artykuł 48
Ustanowienie unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych
W przypadku chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w przypadku których szczepienia nie są zakazane aktem delegowanym przyjętym na podstawie art. 47, Komisja może ustanowić banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych oraz odpowiadać za zarządzanie tymi bankami, w celu przechowywania i wymiany zapasów co najmniej jednego z następujących produktów biologicznych:
antygenów;
szczepionek;
zapasów szczepów macierzystych szczepionek;
odczynników diagnostycznych.
Komisja zapewnia, by unijne banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, o których mowa w ust. 1:
przechowywały wystarczające zapasy odpowiednich rodzajów antygenów, szczepionek, zapasów szczepu macierzystego szczepionek i odczynników diagnostycznych dla danej choroby umieszczonej w wykazie, z uwzględnieniem potrzeb państw członkowskich oszacowanych w ramach planów gotowości, o których mowa w art. 43 ust. 1;
otrzymywały regularne dostawy i terminowe wymiany antygenów, szczepionek, zapasów szczepu macierzystego szczepionek i odczynników diagnostycznych;
były prowadzone i przemieszczane zgodnie z odpowiednimi wymaganiami dotyczącymi bioasekuracji, bezpieczeństwa biologicznego i środków w zakresie zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, ustanowionymi w art. 16 ust. 1 oraz zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 16 ust. 2.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
zarządzania zapasami unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, przechowywania i wymiany tych zapasów, jak określono w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu;
wymagań w zakresie bioasekuracji, bezpieczeństwa biologicznego i zabezpieczenia przed czynnikami chorobotwórczymi, niezbędnych do działania tych banków, z poszanowaniem wymagań określonych w art. 16 ust. 1 oraz z uwzględnieniem aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 16 ust. 2.
Artykuł 49
Dostęp do unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych
Komisja zapewnia – na wniosek – dostawy produktów biologicznych, o których mowa w art. 48 ust. 1, z unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, o ile zapasy te są dostępne, do:
w pierwszej kolejności – państw członkowskich; oraz
państw trzecich lub na terytoria, o ile taka dostawa ma na celu zapobieganie w pierwszym rzędzie rozprzestrzenieniu się choroby do Unii.
Komisja, w przypadku ograniczonej dostępności zapasów, ustala kolejność dostępu do zapasów dostarczanych na podstawie ust. 1 w oparciu o:
okoliczności choroby, w związku z którymi wystąpiono z wnioskiem;
istnienie krajowego banku antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych w państwie członkowskim lub państwie trzecim, lub na terytorium, które wystąpiło z wnioskiem;
istnienie unijnych środków dotyczących obowiązkowych szczepień określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 47.
Artykuł 50
Uprawnienia wykonawcze dotyczące unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy dotyczące unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, określając w odniesieniu do produktów biologicznych, o których mowa w art. 48 ust. 1:
które z tych produktów biologicznych mają znaleźć się w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, oraz dla jakich chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a);
rodzaje tych produktów biologicznych, które mają znaleźć się w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, oraz ich ilość dla każdej z chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), objętych działalnością danego banku;
wymagania dotyczące zaopatrzenia w te produkty biologiczne, ich przechowywania i wymiany;
dostawę tych produktów biologicznych z unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych do państw członkowskich oraz do państw trzecich i na terytoria;
wymagania proceduralne i techniczne dotyczące umieszczania tych produktów biologicznych w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych oraz wymagania proceduralne i techniczne dotyczące ubiegania się o dostęp do tych banków.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 51
Poufność informacji dotyczących unijnych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych
Informacje dotyczące ilości i podtypów produktów biologicznych, o których mowa w art. 48 ust. 1, przechowywanych w unijnych bankach antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych traktowane są przez Komisję za informacje niejawne i nie podlegają publikacji.
Artykuł 52
Krajowe banki antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych
Państwa członkowskie przekazują Komisji aktualne informacje o:
istnieniu lub ustanowieniu krajowych banków antygenów, szczepionek i odczynników diagnostycznych, o których mowa w ust. 1;
rodzajach antygenów, szczepionek, zapasów szczepów macierzystych szczepionek i rodzajach odczynników diagnostycznych oraz o ich ilościach przechowywanych w takich bankach;
wszelkich zmianach w funkcjonowaniu takich banków.
Informacje te traktowane są przez Komisję jak informacje niejawne i nie podlegają publikacji.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
TYTUŁ II
ŚRODKI ZWALCZANIA CHORÓB
ROZDZIAŁ 1
Środki zwalczania chorób w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a)
Artykuł 53
Obowiązki podmiotów i innych odpowiednich zainteresowanych osób fizycznych i prawnych
Artykuł 54
Dochodzenie prowadzone przez właściwy organ w przypadku podejrzenia wystąpienia choroby umieszczonej w wykazie
Na potrzeby dochodzenia, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ, w stosownych przypadkach, zapewnia, by:
urzędowi lekarze weterynarii przeprowadzali badanie kliniczne reprezentatywnej próby zwierząt utrzymywanych należących do gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do danej choroby umieszczonej w wykazie;
urzędowi lekarze weterynarii pobierali odpowiednie próbki od tych zwierząt utrzymywanych należących do gatunków umieszczonych w wykazie oraz inne próbki do przeprowadzenia badań w laboratoriach wyznaczonych do tego celu przez właściwy organ;
takie wyznaczone laboratoria przeprowadzały badania mające potwierdzić lub wykluczyć występowanie danej choroby umieszczonej w wykazie.
Artykuł 55
Wstępne środki zwalczania chorób wprowadzane przez właściwe organy
W przypadku gdy właściwy organ podejrzewa wystąpienie u zwierząt utrzymywanych choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), wprowadza – z zastrzeżeniem krajowych przepisów dotyczących uzyskania dostępu do prywatnych nieruchomości, do czasu uzyskania wyników dochodzenia, o którym mowa w art. 54 ust. 1, oraz do czasu wprowadzenia środków zwalczania chorób, o których mowa w art. 61 ust. 1 – następujące wstępne środki zwalczania chorób:
obejmuje urzędowym nadzorem zakład, przedsiębiorstwo spożywcze lub paszowe, zakład produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub jakiekolwiek inne miejsce, w którym występuje podejrzenie choroby, w tym miejsce, z którego podejrzewana choroba może pochodzić;
sporządza spis:
zwierząt utrzymywanych w danym zakładzie, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu;
produktów w tym zakładzie, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu, o ile jest to istotne z punktu widzenia rozprzestrzeniania się tej choroby umieszczonej w wykazie;
zapewnia stosowanie odpowiednich środków bioasekuracji, aby zapobiec rozprzestrzenieniu się czynnika powodującego tę chorobę umieszczoną w wykazie na inne zwierzęta lub na ludzi;
jeżeli może to zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się czynnika chorobotwórczego, zapewnia, by zwierzęta utrzymywane należące do gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do danej choroby umieszczonej w wykazie zostały odizolowane i nie miały kontaktu z dziką florą i fauną;
ogranicza przemieszczanie zwierząt utrzymywanych, produktów oraz – w stosownych przypadkach – ludzi, pojazdów i przedmiotów lub innych środków, za pośrednictwem których czynnik chorobotwórczy mógłby rozprzestrzenić się do lub z zakładów, zakładów przedsiębiorstw spożywczych i paszowych lub zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejsc, w których podejrzewa się występowanie choroby umieszczonej w wykazie, w zakresie niezbędnym do zapobiegania jej rozprzestrzenianiu się;
biorąc pod uwagę środki zwalczania chorób określone w sekcji 4 niniejszego rozdziału, wprowadza wszelkie inne niezbędne środki zwalczania chorób dotyczące:
objęcia dochodzeniem prowadzonym przez właściwy organ, określonym w art. 54 ust. 1, oraz środkami zwalczania chorób, określonymi w lit. a)–d) niniejszego ustępu, innych zakładów, przedsiębiorstw spożywczych i paszowych lub zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub wszelkich innych miejsc;
ustanowienia tymczasowych obszarów objętych ograniczeniami, które są stosowne, z uwzględnieniem profilu choroby;
wszczyna dochodzenie epidemiologiczne, o którym mowa w art. 57 ust. 1.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące szczegółowych przepisów uzupełniających ust. 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do określonych i szczegółowych środków zwalczania chorób wprowadzanych w zależności od choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w oparciu o ryzyko związane z:
danym gatunkiem lub kategorią zwierząt;
danym rodzajem produkcji.
Artykuł 56
Przegląd i rozszerzenie wstępnych środków zwalczania chorób
Środki zwalczania chorób, o których mowa w art. 55 ust. 1, podlegają:
przeglądowi przez właściwy organ – w stosownych przypadkach – w związku z ustaleniami:
dochodzenia, o którym mowa w art. 54 ust. 1;
dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w art. 57 ust. 1;
w razie potrzeby, rozszerzeniu na inne miejsca, o których mowa w art. 55 ust. 1 lit. a).
Artykuł 57
Dochodzenie epidemiologiczne
Celem dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w ust. 1, jest:
ustalenie prawdopodobnego pochodzenia danej choroby umieszczonej w wykazie oraz sposobów jej rozprzestrzeniania się;
obliczenie prawdopodobnego okresu występowania choroby umieszczonej w wykazie;
ustalenie zakładów i ich jednostek epidemiologicznych, przedsiębiorstw spożywczych lub paszowych, zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejsc, w których zwierzęta z gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do podejrzewanej choroby umieszczonej w wykazie mogły zostać zakażone, zarażone pasożytami lub zanieczyszczone;
uzyskanie informacji o przemieszczaniu zwierząt utrzymywanych, osób, produktów, pojazdów, przedmiotów lub innych środków, za pośrednictwem którego mogło dojść do rozprzestrzeniania się czynnika chorobotwórczego w stosownym okresie poprzedzającym powiadomienie o podejrzeniu lub potwierdzenie choroby umieszczonej w wykazie;
uzyskanie informacji o prawdopodobnym rozprzestrzenianiu się choroby umieszczonej w wykazie w otaczającym środowisku, w tym o występowaniu i rozmieszczeniu wektorów choroby.
Artykuł 58
Urzędowe potwierdzenie przez właściwy organ choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a)
Właściwy organ dokonuje urzędowego potwierdzenia choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w oparciu o następujące informacje:
wyniki badań klinicznych i laboratoryjnych, o których mowa w art. 54 ust. 2;
wstępne lub ostateczne wyniki dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w art. 57 ust. 1;
inne dostępne dane epidemiologiczne.
Artykuł 59
Zniesienie wstępnych środków zwalczania chorób w przypadku wykluczenia występowania choroby umieszczonej w wykazie
Właściwy organ stosuje nadal wstępne środki zwalczania chorób przewidziane w art. 55 ust. 1 i art. 56, dopóki – na podstawie informacji, o których mowa w art. 58 ust. 1 lub przepisów przyjętych na podstawie art. 58 ust. 2 – nie zostanie wykluczone występowanie danej choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a).
Artykuł 60
Natychmiastowe środki zwalczania chorób wprowadzane przez właściwy organ
W przypadku urzędowego potwierdzenia zgodnie z art. 58 ust. 1 ogniska choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), u zwierząt utrzymywanych właściwy organ niezwłocznie:
urzędowo uznaje zakład, przedsiębiorstwo spożywcze lub paszowe, zakład produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub inne miejsce za skażone tą chorobą umieszczoną w wykazie;
ustanawia obszar objęty ograniczeniami stosownie do danej choroby umieszczonej w wykazie;
wdraża plan gotowości, o którym mowa w art. 43 ust. 1, aby zapewnić pełną koordynację środków zwalczania chorób.
Artykuł 61
Zakłady i inne miejsca dotknięte chorobą
W przypadku wystąpienia u zwierząt utrzymywanych ogniska choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), właściwy organ, w celu zapobiegania dalszemu rozprzestrzenianiu się tej choroby umieszczonej w wykazie, niezwłocznie wprowadza – z zastrzeżeniem krajowych przepisów dotyczących uzyskania dostępu do prywatnych nieruchomości – w zakładzie, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu, o którym mowa w art. 60 lit. a), co najmniej jeden z następujących środków zwalczania chorób:
nałożenie ograniczeń przemieszczania osób, zwierząt, produktów, pojazdów lub innych przedmiotów lub substancji, które mogą być zakażone lub skażone i przyczyniać się do rozprzestrzeniania się danej choroby umieszczonej w wykazie;
uśmiercenie i usunięcie lub ubój zwierząt, które mogą być zakażone lub mogą przyczyniać się do rozprzestrzeniania się choroby umieszczonej w wykazie;
zniszczenie, przetworzenie, przekształcenie lub obróbka produktów, paszy lub innych substancji lub czyszczenie sprzętu, środków transportu, oczyszczanie roślin lub produktów roślinnych lub oczyszczanie wody, które mogą być skażone, w stosownych przypadkach, aby zapewnić zniszczenie wszystkich czynników chorobotwórczych lub ich wektorów;
szczepienia lub leczenie zwierząt utrzymywanych przy użyciu innych weterynaryjnych produktów leczniczych zgodnie z art. 46 ust. 1 i art. 69 oraz z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 47;
izolacja, kwarantanna lub leczenie zwierząt lub oczyszczanie produktów, które mogą być zakażone lub skażone i przyczyniać się do rozprzestrzeniania się choroby umieszczonej w wykazie;
oczyszczanie, dezynfekcja, dezynsekcja i deratyzacja lub inne niezbędne środki bioasekuracji, które należy zastosować w dotkniętym chorobą zakładzie, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innych miejscach, aby ograniczyć do minimum ryzyko rozprzestrzeniania się choroby umieszczonej w wykazie;
pobranie dostatecznej liczby odpowiednich próbek potrzebnych do przeprowadzenia dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w art. 57 ust. 1;
badanie laboratoryjne próbek;
inne stosowne środki.
Ustalając, które ze środków zwalczania chorób, o których mowa w ust. 1, należy wprowadzić w danym przypadku, właściwy organ bierze pod uwagę:
profil choroby;
rodzaj produkcji i jednostki epidemiologiczne w dotkniętym chorobą zakładzie, przedsiębiorstwie spożywczym lub paszowym, zakładzie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub w innym miejscu.
Właściwy organ zezwala na ponowne umieszczenie zwierząt w danym zakładzie, lub w innym miejscu wyłącznie wtedy gdy:
pomyślnie zrealizowano wszystkie odpowiednie środki zwalczania chorób i przeprowadzono badania laboratoryjne, o których mowa w ust. 1;
upłynęła wystarczająca ilość czasu, aby zapobiec ponownemu skażeniu zakładu, przedsiębiorstwa spożywczego lub paszowego, zakładu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz innego miejsca dotkniętego chorobą umieszczoną w wykazie będącą przyczyną uprzedniego wystąpienia ogniska, o którym mowa w ust. 1.
Artykuł 62
Zakłady i miejsca powiązane epidemiologicznie
Artykuł 63
Przekazanie uprawnień dotyczących środków zwalczania chorób w dotkniętych chorobą i powiązanych epidemiologicznie zakładach i innych miejscach
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące szczegółowych przepisów odnośnie do środków zwalczania chorób, które mają zostać wprowadzane przez właściwy organ zgodnie z art. 61 i 62 w dotkniętych chorobą i powiązanych epidemiologicznie zakładach, przedsiębiorstwach spożywczych i paszowych lub w zakładach produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i w innych miejscach w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w tym dotyczące przepisów odnośnie do tego, które ze środków zwalczania chorób, o których mowa w art. 61 ust. 1, stosuje się w przypadku każdej z chorób umieszczonych w wykazie.
Te szczegółowe przepisy obejmują następujące kwestie:
warunki i wymagania dotyczące środków zwalczania chorób, o których mowa w art. 61 ust. 1 lit. a)–e);
procedury dotyczące oczyszczania, dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji lub innych niezbędnych środków bioasekuracji określonych w art. 61 ust. 1 lit. f), regulujące w odpowiednich przypadkach stosowanie w tych celach produktów biobójczych;
warunki i wymagania dotyczące pobierania próbek i badań laboratoryjnych określonych w art. 61 ust. 1 lit. g) i h);
szczegółowe warunki i wymagania dotyczące ponownego umieszczania zwierząt, o którym mowa w art. 61 ust. 3;
wprowadzanie niezbędnych środków zwalczania chorób, o czym mowa w art. 62, w powiązanych epidemiologicznie zakładach, innych miejscach i środkach transportu.
Artykuł 64
Ustanawianie przez właściwy organ obszarów objętych ograniczeniami
W stosownych przypadkach właściwy organ ustanawia obszar objęty ograniczeniami, o którym mowa w art. 60 lit. b), wokół dotkniętego chorobą zakładu, przedsiębiorstwa spożywczego lub paszowego, zakładu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub wokół innego miejsca, w którym u zwierząt utrzymywanych wystąpiło ognisko choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a); organ ten uwzględnia przy tym:
profil choroby;
położenie geograficzne obszaru objętego ograniczeniami;
czynniki ekologiczne i hydrologiczne na obszarze objętym ograniczeniami;
warunki meteorologiczne;
występowanie, rozmieszczenie i rodzaje wektorów na obszarze objętym ograniczeniami;
wyniki dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w art. 57 ust. 1, wyniki innych przeprowadzonych badań oraz dane epidemiologiczne;
wyniki badań laboratoryjnych;
zastosowane środki zwalczania chorób;
inne stosowne czynniki epidemiologiczne.
Obszar objęty ograniczeniami obejmuje – w stosownych przypadkach – obszar zapowietrzony i obszar zagrożony o określonej wielkości i strukturze.
Właściwy organ stale ocenia i analizuje sytuację oraz, gdy jest to stosowne w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a):
dostosowuje granice obszaru objętego ograniczeniami;
ustanawia dodatkowe obszary objęte ograniczeniami.
Artykuł 65
Środki zwalczania chorób na obszarach objętych ograniczeniami
Właściwy organ zapewnia, by – z zastrzeżeniem krajowych przepisów dotyczących uzyskania dostępu do prywatnych nieruchomości – na danym obszarze objętym ograniczeniami, w celu zapobiegania dalszemu rozprzestrzenianiu się choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), został wprowadzony co najmniej jeden z następujących środków zwalczania chorób:
ustalenie zakładów, przedsiębiorstw spożywczych lub paszowych, zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejsc, w których znajdują się zwierzęta utrzymywane należące do gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do danej choroby umieszczonej w wykazie;
kontrole w zakładach, przedsiębiorstwach spożywczych lub paszowych, zakładach produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejscach, w których utrzymuje się zwierzęta należące do gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do danej choroby umieszczonej w wykazie, oraz – w razie potrzeby – prowadzenie badań, pobieranie próbek i badania laboratoryjne pobranych próbek;
określenie warunków dotyczących przemieszczania osób, zwierząt, produktów, paszy, pojazdów oraz wszelkich innych przedmiotów lub substancji, które mogą być zakażone lub skażone lub przyczyniać się do rozprzestrzeniania się tej choroby umieszczonej w wykazie na obszarze objętym ograniczeniami lub z tego obszaru, a także określenie warunków dotyczących transportu przez ten obszar;
wymagania w zakresie bioasekuracji dotyczące:
produkcji, przetwarzania i dystrybucji produktów pochodzenia zwierzęcego;
zbierania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
pozyskiwania i przechowywania materiału biologicznego oraz postępowania z tym materiałem;
szczepienia i leczenie zwierząt utrzymywanych przy użyciu innych weterynaryjnych produktów leczniczych zgodnie z art. 46 ust. 1 oraz aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 47;
oczyszczanie, dezynfekcja oraz dezynsekcja i deratyzacja lub inne niezbędne środki bioasekuracji;
wyznaczenie lub – w stosownych przypadkach – zatwierdzenie zakładu przedsiębiorstwa spożywczego do celów prowadzenia uboju zwierząt lub obróbki produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z obszaru objętego ograniczeniami;
wymagania dotyczące identyfikacji i identyfikowalności na potrzeby przemieszczania zwierząt, materiału biologicznego lub produktów pochodzenia zwierzęcego;
inne niezbędne środki bioasekuracji i środki zmniejszające ryzyko w celu zminimalizowania ryzyka rozprzestrzeniania się danej choroby umieszczonej w wykazie.
Właściwy organ:
wprowadza wszelkie niezbędne środki, aby w pełni poinformować osoby na obszarze objętym ograniczeniami o obowiązujących ograniczeniach i o charakterze środków zwalczania chorób;
nakłada na podmioty obowiązki niezbędne, by zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się danej choroby umieszczonej w wykazie.
Ustalając, które spośród środków zwalczania chorób określonych w ust. 1 należy wprowadzić, właściwy organ bierze pod uwagę:
profil choroby;
rodzaje produkcji;
wykonalność, dostępność i skuteczność tych środków zwalczania chorób.
Artykuł 66
Obowiązki podmiotów w zakresie przemieszczania na obszarach objętych ograniczeniami
Artykuł 67
Przekazanie uprawnień dotyczących środków zwalczania chorób na obszarach objętych ograniczeniami
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące szczegółowych przepisów odnośnie do środków zwalczania chorób, które mają być wprowadzone na obszarach objętych ograniczeniami, zgodnie z art. 65 ust. 1, dla każdej z chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w tym dotyczące przepisów odnośnie do tego, które środki zwalczania chorób, o których mowa w art. 65 ust. 1, stosuje się w przypadku każdej z chorób umieszczonych w wykazie.
Te szczegółowe przepisy obejmują następujące kwestie:
warunki i wymagania dotyczące środków zwalczania chorób określonych w art. 65 ust. 1 lit. a), c), d), e), g), h) i i);
procedury dotyczące oczyszczania, dezynfekcji oraz dezynsekcji i deratyzacji lub inne niezbędne środki bioasekuracji, określone w art. 65 ust. 1 lit. f), określając w odpowiednich przypadkach stosowanie w tych celach produktów biobójczych;
niezbędny nadzór, który należy sprawować po zastosowaniu środków zwalczania chorób oraz badania laboratoryjne określone w art. 65 ust. 1 lit. b);
inne środki szczególne zwalczania chorób w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się poszczególnych chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a).
Artykuł 68
Utrzymywanie środków zwalczania chorób na obszarach objętych ograniczeniami oraz akty delegowane
Właściwy organ stosuje określone w niniejszej sekcji środki zwalczania chorób do momentu spełnienia następujących warunków:
zostały zrealizowane środki zwalczania chorób stosowne do choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w związku z którą zastosowano ograniczenia;
zostały przeprowadzone ostateczne oczyszczanie, dezynfekcja, dezynsekcja i deratyzacja lub inne niezbędne środki bioasekuracji stosownie do:
choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w odniesieniu do której zastosowano środki zwalczania chorób;
dotkniętych chorobą gatunków zwierząt utrzymywanych;
rodzaju produkcji;
na obszarze objętym ograniczeniami przeprowadzono odpowiedni nadzór stosownie do choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w odniesieniu do której zastosowano środki zwalczania chorób oraz stosownie do danego rodzaju zakładu lub miejsca, a w ramach tego nadzoru potwierdzono likwidację tej choroby umieszczonej w wykazie.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące szczegółowych przepisów w zakresie wprowadzanych przez właściwy organ środków zwalczania chorób, jak przewidziano w ust. 1, w odniesieniu do:
ostatecznych procedur dotyczących oczyszczania, dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji lub innych niezbędnych środków bioasekuracji oraz – w stosownych przypadkach – stosowania w tych celach produktów biobójczych;
koncepcji, środków, metod, częstotliwości i intensywności nadzoru, objętych nim docelowych populacji zwierząt oraz schematów pobierania próbek w ramach nadzoru w celu przywrócenia statusu obszaru wolnego od choroby po wystąpieniu ogniska choroby;
ponownego umieszczania zwierząt na danym obszarze objętym ograniczeniami po zakończeniu stosowania środków zwalczania chorób określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, z uwzględnieniem warunków ponownego umieszczania zwierząt określonych w art. 61 ust. 3.
Artykuł 69
Szczepienia interwencyjne
Jeżeli ma to znaczenie z uwagi na skuteczność zwalczania choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w odniesieniu do której zastosowano środki zwalczania chorób, właściwy organ może:
sporządzić plan szczepień;
ustanowić obszary szczepień.
Podejmując decyzje w sprawie planu szczepień i ustanowienia obszarów szczepień zgodnie z ust. 1, właściwy organ uwzględnia:
wymagania dotyczące szczepień interwencyjnych określone w planach gotowości, o których mowa w art. 43;
wymagania dotyczące stosowania szczepionek określone w art. 46 ust. 1 oraz aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 47.
Artykuł 70
Zwierzęta dzikie
W przypadku gdy właściwy organ w dotkniętym chorobą państwie członkowskim podejrzewa lub oficjalnie potwierdza występowanie u zwierząt dzikich choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), organ ten:
sprawuje nadzór nad populacją zwierząt dzikich, o ile ma to zastosowanie w przypadku danej choroby umieszczonej w wykazie;
wprowadza niezbędne środki zapobiegania chorobom i ich zwalczania.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
kryteriów i procedur sprawowania nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, w przypadku urzędowego potwierdzenia, zgodnie z art. 27, występowania choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a);
szczegółowych przepisów uzupełniających środki zapobiegania chorobom i ich zwalczania, wprowadzane na podstawie ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, w przypadku urzędowego potwierdzenia choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a).
Przyjmując te akty delegowane, Komisja uwzględnia profil choroby i gatunki umieszczone w wykazie w odniesieniu do choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Artykuł 71
Dodatkowe środki zwalczania chorób, koordynacja środków oraz tymczasowe przepisy szczególne w zakresie zwalczania chorób dotyczące sekcji 1–5 (art. 53–70)
Państwa członkowskie mogą wprowadzić dodatkowe środki zwalczania chorób oprócz tych przewidzianych w art. 55, art. 61 ust. 1, art. 62, art. 65 ust. 1 i 2, art. 68 ust. 1 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 63, 67 i art. 68 ust. 2, o ile takie środki są zgodne z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz są niezbędne i proporcjonalne do opanowania rozprzestrzeniania się choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a); wprowadzając takie środki, państwa członkowskie uwzględniają:
szczególne okoliczności epidemiologiczne;
rodzaj zakładów, innych miejsc i danej produkcji;
gatunki i kategorie zwierząt, których dotyczy dana sytuacja;
warunki gospodarcze lub społeczne.
Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o:
środkach zwalczania chorób wprowadzonych przez ich właściwy organ, określonych w art. 58, 59, 61, 62, 64, 65, art. 68 ust. 1, art. 69, art. 70 ust. 1 i 2 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 63, 67, art. 68 ust. 2 oraz art. 70 ust. 3;
wszelkich dodatkowych środkach zwalczania chorób wprowadzonych przez nie zgodnie z ust. 1.
Komisja analizuje sytuację w odniesieniu do choroby, środki zwalczania chorób wprowadzone przez właściwy organ oraz dodatkowe środki zwalczania chorób wprowadzone przez dane państwo członkowskie zgodnie z niniejszym rozdziałem, a także może w drodze aktów wykonawczych ustanowić na czas określony środki szczególne w zakresie zwalczania chorób na warunkach stosownych do sytuacji epidemiologicznej, gdy:
dotychczas wprowadzone środki zwalczania chorób zostały uznane za nieodpowiednie do zaistniałej sytuacji epidemiologicznej;
choroba umieszczona w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), rozprzestrzenia się pomimo środków zwalczania chorób wprowadzonych zgodnie z niniejszym rozdziałem.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 2
Środki zwalczania chorób dotyczące chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) i c)
Artykuł 72
Obowiązki podmiotów i innych odpowiednich zainteresowanych osób fizycznych i prawnych w związku z chorobami umieszczonymi w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b)
Artykuł 73
Dochodzenie prowadzone przez właściwy organ w przypadku podejrzenia wystąpienia choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. b)
Na potrzeby dochodzenia, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ zapewnia, by:
urzędowi lekarze weterynarii przeprowadzali badanie kliniczne reprezentatywnej próby zwierząt utrzymywanych należących do gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do danej choroby umieszczonej w wykazie;
urzędowi lekarze weterynarii pobierali odpowiednie próbki od tych zwierząt utrzymywanych należących do gatunków umieszczonych w wykazie oraz inne próbki do badań w laboratoriach wyznaczonych do tego celu przez właściwy organ;
takie wyznaczone laboratoria przeprowadzały badania mające potwierdzić lub wykluczyć występowanie danej choroby umieszczonej w wykazie.
Artykuł 74
Wstępne środki zwalczania chorób wprowadzane przez właściwy organ w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b)
W przypadku gdy właściwy organ podejrzewa wystąpienie u zwierząt utrzymywanych choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. b), wprowadza – z zastrzeżeniem krajowych wymagań dotyczących uzyskania dostępu do prywatnych nieruchomości, do czasu uzyskania wyników dochodzenia, o którym mowa w art. 73 ust. 1, oraz do czasu wprowadzenia środków zwalczania chorób, o których mowa w art. 79 – następujące wstępne środki zwalczania chorób:
stosuje środki zwalczania chorób, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się tej choroby umieszczonej w wykazie z dotkniętego nią terytorium, zakładu, przedsiębiorstwa spożywczego lub paszowego, zakładu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub z innego miejsca;
wszczyna, w razie potrzeby, dochodzenie epidemiologiczne, uwzględniając przepisy dotyczące takich dochodzeń określone w art. 57 ust. 1
Wstępne środki zwalczania chorób, o których mowa w ust. 1 i 2, są odpowiednie i proporcjonalne do ryzyka, jakie stwarza dana choroba umieszczona w wykazie, z uwzględnieniem:
profilu choroby;
dotkniętych chorobą zwierząt utrzymywanych;
statusu zdrowotnego państwa członkowskiego, strefy, kompartmentu lub zakładu, w których podejrzewa się wystąpienie choroby umieszczonej w wykazie;
wstępnych środków zwalczania chorób przewidzianych w art. 55 ust. 1, art. 56 i w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2.
Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 264 dotyczące przepisów odnoszących się do chorób, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b), uzupełniających przepisy określone w ust. 1 niniejszego artykułu; Komisja uwzględnia przy tym kwestie, o których mowa w ust. 3, w odniesieniu do:
wstępnych środków zwalczania chorób wprowadzanych w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby umieszczonej w wykazie, jak przewidziano w ust. 1 lit. a);
stosowania przewidzianych w ust. 1 lit. a) wstępnych środków zwalczania chorób do innych zakładów, ich jednostek epidemiologicznych, przedsiębiorstw spożywczych lub paszowych oraz zakładów produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych miejsc;
ustanowienia tymczasowych obszarów objętych ograniczeniami, które będą odpowiednie z uwagi na profil choroby.
Artykuł 75
Przegląd i rozszerzenie wstępnych środków zwalczania chorób w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b)
Środki zwalczania chorób, o których mowa w art. 74 ust. 1, podlegają:
przeglądowi przez właściwy organ zgodnie z ustaleniami dochodzenia, o którym mowa w art. 73 ust. 1 oraz, w stosownych przypadkach, dochodzenia epidemiologicznego, o którym mowa w art. 74 ust. 1 lit. b);
w razie potrzeby, rozszerzeniu na inne miejsca, jak określono w art. 74 ust. 4 lit. b).
Artykuł 76
Obowiązki podmiotów i innych odpowiednich osób fizycznych i prawnych oraz środki wprowadzane przez właściwy organ w przypadku podejrzenia wystąpienia chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. c)
Właściwy organ państwa członkowskiego, które zdecydowało się na likwidację choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w ust. 1, w przypadku podejrzenia wystąpienia tej choroby u zwierząt utrzymywanych:
niezwłocznie przeprowadza dochodzenie w celu potwierdzenia lub wykluczenia występowania tej choroby umieszczonej w wykazie, zgodnie z art. 73 ust. 1 i 2;
w oczekiwaniu na wyniki dochodzenia, o którym mowa w lit. a), i wprowadzenie środków zwalczania chorób zgodnie z art. 80 ust. 1, wprowadza wstępne środki zwalczania chorób określone w art. 74 ust. 1 i 2.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących szczegółowych przepisów uzupełniających przepisy w odniesieniu do:
środków zwalczania chorób, o których mowa w ust. 1;
dochodzenia, o którym mowa w art. 2 lit. a);
wstępnych środków zwalczania chorób wprowadzanych w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby umieszczonej w wykazie, jak przewidziano w ust. 2 lit. b).
Artykuł 77
Urzędowe potwierdzenie choroby przez właściwy organ
Właściwy organ dokonuje urzędowego potwierdzenia choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) lub c), w oparciu o następujące informacje:
wyniki badań klinicznych i laboratoryjnych, o których mowa w art. 73 ust. 2;
w odpowiednich przypadkach, dochodzenie epidemiologiczne, o którym mowa w art. 74 ust. 1 lit. b);
inne dostępne dane epidemiologiczne.
Artykuł 78
Zniesienie wstępnych środków zwalczania chorób w przypadku wykluczenia występowania choroby
Właściwy organ stosuje wstępne środki zwalczania chorób, o których mowa w art. 74 ust. 1, art. 75 i art. 76 ust. 2 lit. b), do momentu wykluczenia zgodnie z art. 77 ust. 1 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 77 ust. 2 wystąpienia danej choroby umieszczonej w wykazie.
Artykuł 79
Środki zwalczania chorób wprowadzane przez właściwy organ w przypadku chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b)
W przypadku urzędowego potwierdzenia zgodnie z art. 77 ust. 1 wystąpienia ogniska choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. b), u zwierząt utrzymywanych, właściwy organ w danym państwie członkowskim, strefie lub kompartmencie, w zależności od danego ogniska:
stosuje środki zwalczania chorób określone w obowiązkowym planie likwidacji choroby przewidzianym w art. 31 ust. 1 dla danej choroby umieszczonej w wykazie; lub
gdy dane państwo członkowskie lub strefa, lub kompartment otrzymały status obszaru wolnego od choroby zgodnie z odpowiednio art. 36 lub art. 37:
wprowadza co najmniej jeden ze środków określonych w art. 53–69 proporcjonalnie do ryzyka, jakie stanowi dana choroba umieszczona w wykazie, oraz
wprowadza, w razie potrzeby, obowiązkowy plan likwidacji tej choroby umieszczonej w wykazie.
Artykuł 80
Środki zwalczania chorób wprowadzane przez właściwy organ w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. c)
Właściwy organ, oprócz środków określonych w ust. 1, może wprowadzić dodatkowe środki zwalczania chorób mogące obejmować jeden lub większą liczbę środków określonych w art. 53–69, będące proporcjonalne do ryzyka, jakie stwarza dana choroba wymieniona w wykazie oraz uwzględniające:
profil choroby;
dotknięte chorobą zwierzęta utrzymywane;
skutki gospodarcze i społeczne.
W przypadku oficjalnego potwierdzenia zgodnie z art. 77 ust. 1 wystąpienia u zwierząt utrzymywanych ogniska choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. c), w państwie członkowskim, strefie lub kompartmencie, które otrzymały status obszarów wolnych od choroby zgodnie z art. 36 lub art. 37, właściwy organ wprowadza co najmniej jeden ze środków określonych w art. 53–69, aby móc utrzymać ten status. Te środki są proporcjonalne do ryzyka stwarzanego przez chorobę umieszczoną w wykazie oraz uwzględniają:
profil choroby;
dotknięte chorobą zwierzęta utrzymywane;
skutki gospodarcze i społeczne.
Artykuł 81
Środki zwalczania chorób dotyczące chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b), u zwierząt dzikich
W przypadku gdy właściwy organ w dotkniętym chorobą państwie członkowskim podejrzewa lub urzędowo potwierdzi wystąpienie ogniska choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. b), u zwierząt dzikich, na całym swoim terytorium lub w dotkniętym obszarze lub strefie, w zależności od danego ogniska:
stosuje środki zwalczania chorób określone w obowiązkowym planie likwidacji choroby, o którym mowa ►C3 w art. 31 ust. 1 ◄ , dla danej choroby umieszczonej w wykazie; lub
wprowadza obowiązkowy program likwidacji choroby, jeżeli program likwidacji choroby, o którym mowa w art. 31 ust. 1, dotyczący tej choroby umieszczonej w wykazie nie został jeszcze zastosowany ze względu na brak wcześniejszego wystąpienia lub stan wolny od tej choroby oraz jeżeli środki dotyczące zwierząt dzikich są niezbędne do opanowania rozprzestrzeniania się tej choroby i zapobiegania jej.
Artykuł 82
Środki zwalczania chorób dotyczące chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. c), u zwierząt dzikich
Właściwy organ, oprócz środków określonych w ust. 1, może wprowadzić dodatkowe środki zwalczania chorób, które mogą obejmować jeden lub większą liczbę środków określonych w art. 53–69; środki te są proporcjonalne do ryzyka, jakie stanowi dana choroba umieszczona w wykazie oraz uwzględniają:
profil choroby;
zwierzęta dzikie dotknięte chorobą oraz ryzyko przeniesienia się chorób na zwierzęta i ludzi; oraz
skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe.
W przypadku oficjalnego potwierdzenia wystąpienia u zwierząt dzikich ogniska choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. c), w państwie członkowskim, strefie lub kompartmencie, które otrzymały status obszaru wolnego od choroby zgodnie z art. 36 lub 37, właściwy organ wprowadza co najmniej jeden ze środków określonych w art. 53–69, aby utrzymać ten status. Te środki są proporcjonalne do ryzyka stwarzanego przez chorobę umieszczoną w wykazie oraz uwzględniają:
profil choroby;
zwierzęta dzikie dotknięte chorobą oraz ryzyko przeniesienia się chorób na zwierzęta i ludzi;
znaczenie występowania tej choroby wśród zwierząt dzikich dla statusu zdrowotnego zwierząt utrzymywanych; oraz
skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe.
Artykuł 83
Koordynacja środków przez Komisję i tymczasowe przepisy szczególne dotyczące sekcji 1–4
Państwa członkowskie informują Komisję o:
wprowadzonych przez ich właściwe organy środkach zwalczania chorób zgodnie z art. 77 ust. 1, art. 78, 79 i 81 oraz z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 77 ust. 2 w odniesieniu do choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. b);
wprowadzonych przez ich właściwe organy środkach zwalczania chorób zgodnie z art. 77 ust. 1, art. 78, art. 80 ust. 1 i art. 82 oraz z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 77 ust. 2 w odniesieniu do choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. c).
Komisja dokonuje przeglądu sytuacji w zakresie choroby oraz środków zwalczania chorób wprowadzonych przez właściwy organ zgodnie z niniejszym rozdziałem, a także może w drodze aktów wykonawczych ustanowić na czas określony przepisy szczególne w zakresie środków zwalczania chorób w odniesieniu do choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) lub c), na warunkach stosownych do sytuacji epidemiologicznej, jeżeli:
te środki zwalczania chorób wprowadzone przez dany właściwy organ zostały uznane za nieodpowiednie do zaistniałej sytuacji epidemiologicznej;
ta choroba umieszczona w wykazie rozprzestrzenia się pomimo środków zwalczania chorób wprowadzonych zgodnie z niniejszym rozdziałem.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
CZĘŚĆ IV
REJESTRACJA, ZATWIERDZANIE, IDENTYFIKOWALNOŚĆ I PRZEMIESZCZANIE
TYTUŁ I
ZWIERZĘTA LĄDOWE, MATERIAŁ BIOLOGICZNY OD ZWIERZĄT LĄDOWYCH I PRODUKTY POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO POZYSKANE OD LUB ZE ZWIERZĄT LĄDOWYCH
ROZDZIAŁ 1
Rejestracja, zatwierdzanie, prowadzenie dokumentacji i rejestry
Artykuł 84
Obowiązki podmiotów w zakresie rejestracji zakładów
Podmioty prowadzące zakłady, w których utrzymywane są zwierzęta lądowe lub w których jest pozyskiwany, produkowany, przetwarzany lub przechowywany materiał biologiczny, dokonują przed rozpoczęciem takiej działalności następujących czynności w celu rejestracji swoich zakładów zgodnie z art. 93:
powiadamiają właściwy organ o każdym zakładzie, za który odpowiadają;
przekazują właściwemu organowi następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwę i adres danego podmiotu;
położenie zakładu i opis jego obiektów;
kategorie, gatunki, liczbę lub ilości utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego, które podmioty te zamierzają odpowiednio utrzymywać lub przetrzymywać w zakładzie, oraz potencjał zakładu;
rodzaj zakładu; oraz
inne kwestie dotyczące zakładu, które są istotne dla ustalenia stwarzanego przez niego ryzyka.
Podmioty prowadzące zakłady, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:
wszelkich zmianach w danym zakładzie dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1 lit. b);
każdym zaprzestaniu działalności przez dany podmiot lub zakład.
Artykuł 85
Odstępstwa od obowiązku podmiotów w zakresie rejestracji zakładów
W drodze odstępstwa od art. 84 ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymagania rejestracji niektóre kategorie zakładów stwarzających nieistotne ryzyko, jak przewidziano w akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z art. 86 ust. 2. Państwa członkowskie informują Komisję o takich zwolnieniach.
Artykuł 86
Uprawnienia wykonawcze dotyczące obowiązku podmiotów w zakresie rejestracji zakładów
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy dotyczące rodzajów zakładów, które zgodnie z art. 85 mogą zostać zwolnione przez państwa członkowskie z wymagania rejestracji, w oparciu o:
gatunki, kategorie i liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych oraz gatunki, kategorie i ilość przetrzymywanego materiału biologicznego w danym zakładzie oraz potencjał tego zakładu;
rodzaj zakładu; oraz
przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego do lub z zakładu.
Artykuł 87
Obowiązki rejestracyjne przewoźników utrzymywanych zwierząt kopytnych oraz akty delegowane
Przewoźnicy utrzymywanych zwierząt kopytnych, którzy przewożą zwierzęta między państwami członkowskimi lub między państwem członkowskim a państwem trzecim, przed rozpoczęciem takiej działalności dokonują następujących czynności w celu rejestracji zgodnie z art. 93:
powiadamiają właściwy organ o swojej działalności;
przekazują temu właściwemu organowi następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwę i adres danego przewoźnika;
kategorie, gatunki i liczbę utrzymywanych zwierząt kopytnych, w przypadku których planowany jest przewóz;
rodzaj transportu;
środki transportu.
Przewoźnicy, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:
wszelkich zmianach dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1 lit. b);
każdym zaprzestaniu działalności przewozowej.
Artykuł 88
Odstępstwa od obowiązku rejestracji przewoźników utrzymywanych zwierząt kopytnych
W drodze odstępstwa od art. 87 ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymagania rejestracji niektóre kategorie przewoźników, których działalność transportowa stwarza nieistotne ryzyko, jak określono w akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z art. 89 ust. 2. Państwa członkowskie informują Komisję o takich zwolnieniach.
Artykuł 89
Uprawnienia wykonawcze dotyczące obowiązku rejestracji przewoźników
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy dotyczące rodzajów przewoźników, którzy zgodnie z art. 86 mogą zostać przez państwo członkowskie zwolnieni z wymagania rejestracji, w oparciu o:
odległość, na jaką przewoźnicy przewożą dane zwierzęta kopytne; oraz
kategorie, gatunki i liczbę zwierząt kopytnych, które przewożą.
Artykuł 90
Obowiązek rejestracji podmiotów zajmujących się gromadzeniem zwierząt niezależnie od zakładu
Podmioty zajmujące się gromadzeniem zwierząt utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu niezależnie od zakładu, w tym podmioty, które kupują i sprzedają zwierzęta, przed podjęciem działalności przekazują właściwemu organowi – w celu dokonania rejestracji zgodnie z art. 93 – następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwę i adres danego podmiotu;
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu będące przedmiotem ich działalności.
Podmioty, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:
wszelkich zmianach dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1;
każdym zaprzestaniu działalności danego podmiotu.
Artykuł 91
Odstępstwa od obowiązku rejestracji podmiotów zajmujących się gromadzeniem zwierząt
W drodze odstępstwa od art. 90 ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymagania rejestracji niektóre kategorie podmiotów zajmujących się gromadzeniem zwierząt stwarzających nieistotne ryzyko, jak określono w akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z art. 92 ust. 2. Państwa członkowskie informują Komisję o takich zwolnieniach.
Artykuł 92
Uprawnienia wykonawcze dotyczące obowiązku rejestracji podmiotów zajmujących się gromadzeniem zwierząt
Artykuł 93
Obowiązki właściwego organu w odniesieniu do rejestracji
Właściwy organ rejestruje:
zakłady – w rejestrze przewidzianym w art. 101 ust. 1, jeżeli dany podmiot przekazał informacje wymagane zgodnie z art. 84 ust. 1;
przewoźników – w rejestrze przewidzianym w art. 101 ust. 1, jeżeli dany przewoźnik przekazał informacje wymagane zgodnie z art. 87 ust. 1 i 3;
podmioty zajmujące się gromadzeniem zwierząt niezależnie od zakładu – w rejestrze przewidzianym w art. 101 ust. 1, jeżeli dany podmiot przekazał informacje wymagane zgodnie z art. 90 ust. 1.
Właściwy organ nadaje każdemu zakładowi, przewoźnikowi i podmiotowi, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a)–c) niepowtarzalny numer rejestracyjny.
Artykuł 94
Zatwierdzanie niektórych zakładów oraz akty delegowane
Podmioty prowadzące następujące rodzaje zakładów występują do właściwego organu z wnioskiem o zatwierdzenie zgodnie z art. 96 ust. 1 i rozpoczynają działalność nie wcześniej niż po zatwierdzeniu zakładu zgodnie z art. 97 ust. 1:
zakłady gromadzenia zwierząt kopytnych i drobiu, z których zwierzęta te są przemieszczane do innego państwa członkowskiego lub które przyjmują zwierzęta z innego państwa członkowskiego;
zakłady zajmujące się materiałem biologicznym bydła, świń, owiec, kóz i koniowatych, z których to zakładów materiał biologiczny tych zwierząt przemieszczany jest do innego państwa członkowskiego;
wylęgarnie, z których jaja wylęgowe lub drób są przemieszczane do innego państwa członkowskiego;
zakłady, w których utrzymywany jest drób, z których drób przeznaczony do innych celów niż ubój lub jaja wylęgowe przemieszczany jest do innego państwa członkowskiego;
każdy inny rodzaj zakładu do utrzymywania zwierząt lądowych, który stwarza istotne ryzyko i który podlega zatwierdzeniu zgodnie z przepisami określonymi w aktach delegowanych przyjętych na podstawie ust. 3 lit. b).
Podmioty zaprzestają działalności w zakładzie, o którym mowa w ust. 1, gdy:
właściwy organ cofnie lub zawiesi zatwierdzenie zgodnie z art. 100 ust. 2; lub
w przypadku warunkowego zatwierdzenia, przyznanego zgodnie z art. 99 ust. 3, dany zakład nie spełnia pozostałych wymagań, o których mowa w art. 99 ust. 3, i nie uzyskał ostatecznego zatwierdzenia zgodnie z art. 97 ust. 1.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
odstępstw od wymagania, zgodnie z którym podmioty prowadzące rodzaje zakładów, o których mowa w ust. 1 lit. a)–d), występują do właściwego organu z wnioskiem o zatwierdzenie, gdy zakłady te stwarzają nieistotne ryzyko;
rodzajów zakładów, które muszą zostać zatwierdzone zgodnie z ust. 1 lit. e);
przepisów szczególnych dotyczących zaprzestania działalności przez zakłady zajmujące się materiałem biologicznym, o których mowa w ust. 1 lit. b).
Przyjmując akty delegowane przewidziane w ust. 3, Komisja opiera te akty na następujących kryteriach:
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego w zakładzie;
liczba gatunków i liczba utrzymywanych zwierząt lądowych lub ilość materiału biologicznego w zakładzie;
rodzaj zakładu i rodzaj produkcji; oraz
przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego do lub z zakładów danego rodzaju.
Artykuł 95
Zatwierdzanie statusu zakładu odizolowanego
Podmioty prowadzące zakłady, które chcą uzyskać status zakładu odizolowanego:
występują do właściwego organu o zatwierdzenie zgodnie z art. 96 ust. 1;
przemieszczają zwierzęta utrzymywane do lub ze swojego zakładu zgodnie z wymaganiami ustanowionymi w art. 137 ust. 1 oraz aktach delegowanych przyjętych zgodnie z art. 137 ust. 2, nie wcześniej niż po zatwierdzeniu takiego statusu przez właściwy organ zgodnie z art. 97 i 99.
Artykuł 96
Obowiązek podmiotów przekazania informacji w celu uzyskania zatwierdzenia oraz akty wykonawcze
Podmioty, występując z wnioskiem o zatwierdzenie zakładu zgodnie z art. 94 ust. 1 i art. 95 lit. a), przekazują właściwemu organowi następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwę i adres danego podmiotu;
położenie danego zakładu i opis jego obiektów;
istotne dla danego zatwierdzenia kategorie, gatunki i liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych, które są utrzymywane w zakładzie lub kategorie, gatunki i ilość materiału biologicznego przetrzymywanego w zakładzie;
rodzaj zakładu;
inne kwestie dotyczące zakładu związane z jego specyfiką, które są istotne dla ustalenia ryzyka stwarzanego przez ten zakład, o ile ono istnieje.
Podmioty prowadzące zakłady, o których mowa w ust. 1, powiadamiają właściwy organ o:
wszelkich zmianach w zakładach dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) lub c);
każdym zaprzestaniu działalności przez dany podmiot lub zakład.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 97
Zatwierdzanie i warunki zatwierdzania zakładów oraz akty delegowane
Właściwe organy zatwierdzają zakłady, o których mowa w art. 94 ust. 1 i art. 95 lit. a), wyłącznie wtedy, gdy takie zakłady:
spełniają, w stosownych przypadkach, następujące wymagania dotyczące:
kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, z uwzględnieniem wymagań określonych w art. 10 ust. 1 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 10 ust. 2;
nadzoru, określone w art. 24 oraz – stosownie do danego rodzaju zakładu i związanego z nim ryzyka – w art. 25;
prowadzenia dokumentacji, określone w art. 102 i 103 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 106 i 107;
posiadają obiekty i sprzęt:
odpowiednie do zmniejszenia do dopuszczalnego poziomu ryzyka wprowadzenia i rozprzestrzeniania się chorób, z uwzględnieniem rodzaju danego zakładu;
o odpowiednim potencjale w stosunku do liczby utrzymywanych zwierząt lądowych lub do ilości danego materiału biologicznego;
nie stwarzają niedopuszczalnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób, z uwzględnieniem wprowadzonych środków zmniejszających ryzyko;
mają odpowiednio przeszkolony personel do prowadzenia działalności danego zakładu;
posiadają system, który umożliwia danemu podmiotowi wykazanie wobec właściwego organu zgodności z lit. a)–d).
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i);
nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (ii);
obiektów i sprzętu, o których mowa w ust. 1 lit. b);
zadań, kompetencji i specjalistycznego szkolenia personelu i lekarzy weterynarii zgodnie z ust. 1 lit. d) do prowadzenia zakładu zajmującego się materiałem biologicznym i zakładów gromadzenia zwierząt kopytnych i drobiu;
sprawowanego przez właściwy organ niezbędnego nadzoru nad zakładami zajmującymi się materiałem biologicznym oraz zakładów gromadzenia zwierząt kopytnych i drobiu.
Przy określaniu, jakie przepisy mają zostać ustanowione w aktach delegowanych, które zostaną przyjęte na podstawie ust. 2, Komisja opiera te przepisy na następujących kwestiach:
ryzyko stwarzane przez poszczególne rodzaje zakładów;
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych istotne dla danego zatwierdzenia;
rodzaj danej produkcji;
typowa struktura przemieszczeń dla danego rodzaju zakładu oraz gatunków i kategorii zwierząt, które są utrzymywane w tych zakładach.
Artykuł 98
Zakres zatwierdzenia zakładów
Właściwy organ, zatwierdzając zakład na podstawie art. 97 ust. 1 na wniosek złożony zgodnie z art. 94 ust. 1 lub art. 95 lit. a), wyraźnie wskazuje:
rodzaje zakładów, o których mowa w art. 94 ust. 1, art. 95 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 94 ust. 3 lit. b), będące przedmiotem zatwierdzenia;
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiał biologiczny tych gatunków, będące przedmiotem zatwierdzenia.
Artykuł 99
Procedura zatwierdzania przez właściwy organ
Jeżeli z kontroli na miejscu lub z dokumentacji, o której mowa akapicie pierwszym, wynika, że zakład poczynił wyraźne postępy, lecz nadal nie spełnia wszystkich tych wymagań, właściwy organ może przedłużyć okres obowiązywania warunkowego zatwierdzenia. Jednakże warunkowego zatwierdzenia nie można udzielić na okres przekraczający łącznie sześć miesięcy.
Artykuł 100
Przegląd, zawieszenie i cofnięcie zatwierdzenia przez właściwy organ
Jeżeli jednak podmiot może zagwarantować, że usunie te braki w rozsądnym terminie, właściwy organ może, zamiast cofnięcia, zawiesić zatwierdzenie zakładu.
Artykuł 101
Rejestry prowadzone przez właściwy organ
Każdy właściwy organ ustanawia i prowadzi aktualizowane rejestry:
wszystkich zakładów i podmiotów zarejestrowanych przez niego na podstawie art. 93;
wszystkich zakładów zatwierdzonych przez niego zgodnie z art. 97 i 99.
Rejestry, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), są udostępniane Komisji i właściwym organom innych państw członkowskich w zakresie, w jakim zawarte w nich informacje mają znaczenie z punktu widzenia przemieszczania między państwami członkowskimi utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego.
Rejestr zatwierdzonych zakładów, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), jest udostępniany publicznie w zakresie, w jakim zawarte w nim informacje mają znaczenie z punktu widzenia przemieszczania między państwami członkowskimi utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego.
Artykuł 102
Obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji przez podmioty prowadzące zakłady inne niż zakłady zajmujące się materiałem biologicznym
Podmioty prowadzące zakłady podlegające rejestracji zgodnie z art. 93 lub zatwierdzeniu zgodnie z art. 97 ust. 1 prowadzą i przechowują dokumentację obejmującą co najmniej następujące informacje:
gatunki, kategorie, liczbę i, w stosownych przypadkach, dane identyfikacyjne utrzymywanych zwierząt lądowych w ich zakładzie;
przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych do lub z ich zakładu, określając, w stosownych przypadkach:
ich miejsce pochodzenia lub przeznaczenia;
daty takiego przemieszczania;
dokumenty, których załączenie wymagane jest w przypadku gdy utrzymywane zwierzęta lądowe przybywają do ich zakładu lub go opuszczają, zgodnie z art. 112 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b), art. 114 ust. 1 lit. c), art. 115 lit. b), art. 117 lit. b), art. 143 ust. 1 i 2, art. 164 ust. 2 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 118 i 120 oraz art. 144 ust. 1 lit. b) i c);
upadkowość utrzymywanych zwierząt lądowych w ich zakładzie;
środki bioasekuracji, nadzór, leczenie, wyniki badań i inne istotne informacje stosownie do:
gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych w zakładzie;
rodzaju produkcji;
rodzaju i wielkości zakładu;
wyniki kontroli stanu zdrowia zwierząt wymaganych zgodnie z art. 25 ust. 1.
Dokumentację prowadzi się i przechowuje w formie papierowej lub elektronicznej.
Podmioty prowadzące zakłady prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1 i 2, w danym zakładzie, oraz:
niezwłocznie udostępniają ją właściwemu organowi, na jego żądanie;
przechowują ją przez minimalny okres określony przez właściwy organ, nie krócej jednak niż przez trzy lata.
W drodze odstępstwa od ust. 3 podmioty mogą zostać zwolnione z obowiązku prowadzenia dokumentacji w zakresie niektórych lub wszystkich kwestii, o których mowa w ust. 1, o ile dany podmiot:
ma dostęp, w odniesieniu do odpowiednich gatunków, do komputerowej bazy danych, o której mowa w art. 109, i baza ta zawiera już informacje, które mają zostać umieszczone w dokumentacji; oraz
posiada aktualne informacje wprowadzone bezpośrednio do komputerowej bazy danych.
Artykuł 103
Obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji w przypadku zakładów zajmujących się materiałem biologicznym
Podmioty prowadzące zakłady zajmujące się materiałem biologicznym prowadzą i przechowują dokumentację obejmującą co najmniej następujące informacje:
rasę, wiek, dane identyfikacyjne oraz status zdrowotny zwierząt dawców używanych do produkcji materiału biologicznego;
czas i miejsce pozyskania, przetworzenia i przechowywania pozyskanego, produkowanego lub przetwarzanego materiału biologicznego;
dane identyfikacyjne materiału biologicznego wraz ze szczegółowymi informacjami o miejscu jego przeznaczenia, o ile jest ono znane;
dokumenty, których załączenie wymagane jest w przypadku dostarczenia materiału biologicznego do danego zakładu lub opuszczenia przezeń danego zakładu, zgodnie z art. 162 i art. 164 ust. 2 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 162 ust. 3 i 4;
w stosownych przypadkach wyniki badań klinicznych i laboratoryjnych;
stosowane techniki laboratoryjne.
Podmioty prowadzące zakłady zajmujące się materiałem biologicznym prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1 i 2, w zakładzie, oraz:
niezwłocznie udostępniają ją właściwemu organowi, na jego żądanie;
przechowują ją przez minimalny okres określony przez właściwy organ, nie krócej jednak niż przez trzy lata.
Artykuł 104
Obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji przez przewoźników
Przewoźnicy prowadzą i przechowują dokumentację zawierającą co najmniej następujące informacje:
zakłady, w których się zatrzymali;
kategorie, gatunki i liczbę przewożonych przez nich utrzymywanych zwierząt lądowych;
oczyszczanie, dezynfekcję, dezynsekcję i deratyzację używanych środków transportu;
szczegółowe informacje dotyczące dokumentów towarzyszących danym zwierzętom, w tym numery tych dokumentów.
Dokumentację prowadzi się i przechowuje w formie papierowej lub elektronicznej.
Przewoźnicy prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1 i 2:
w taki sposób, aby można było ją niezwłocznie udostępnić na żądanie właściwego organu;
przez minimalny okres określony przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.
Artykuł 105
Obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji przez podmioty zajmujące się gromadzeniem zwierząt
Podmioty zajmujące się gromadzeniem zwierząt podlegające rejestracji zgodnie z art. 93 prowadzą i przechowują dokumentację zawierającą co najmniej następujące informacje:
gatunki, kategorie, liczbę i dane identyfikacyjne utrzymywanych zwierząt lądowych, za które odpowiadają;
przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych, za które odpowiadają, określając, w stosownych przypadkach:
ich miejsce pochodzenia i przeznaczenia;
daty takiego przemieszczania;
dokumenty, których załączenie wymagane jest w przypadku przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych, za które odpowiadają, zgodnie z art. 112 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b), art. 114 ust. 1 lit. c), art. 115 lit. b, art. 117 lit. b), art. 143 ust. 1 i 2, art. 164 ust. 2 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 118 i 120 oraz art. 144 ust. 1 lit. b) i c);
upadkowość utrzymywanych zwierząt lądowych, za które odpowiadają; oraz
środki bioasekuracji, nadzoru, leczenia, wyniki badań i inne istotne informacje, stosownie do gatunku i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, za które odpowiadają.
Dokumentację prowadzi się i przechowuje w formie papierowej lub elektronicznej.
Podmioty:
udostępniają dokumentację, o której mowa w ust. 1, na żądanie właściwego organu;
przechowują tę dokumentację przez minimalny okres określony przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.
Artykuł 106
Przekazanie uprawnień dotyczących prowadzenia dokumentacji
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących przepisów uzupełniających wymagania w zakresie prowadzenia dokumentacji określone w art. 102, 103, 104 i 105 w odniesieniu do:
informacji, które mają być zamieszczone w dokumentacji oprócz informacji określonych w art. 102 ust. 1, art. 103 ust. 1, art. 104 ust. 1 i art. 105 ust. 1;
dodatkowych wymagań w zakresie prowadzenia dokumentacji w odniesieniu do pozyskiwanego, produkowanego lub przetwarzanego materiału biologicznego w zakładzie zajmującym się materiałem biologicznym, obowiązujących po zaprzestaniu działalności przez taki zakład.
Przy określaniu, jakie przepisy mają zostać ustanowione w aktach delegowanych przewidzianych w ust. 1, Komisja opiera te przepisy na następujących kwestiach:
ryzyko stwarzane przez poszczególne rodzaje zakładów lub działalności;
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego znajdujących się w danym zakładzie lub przewożonych do lub z tego zakładu;
rodzaj produkcji prowadzonej w zakładzie lub rodzaj działalności;
typowa struktura przemieszczeń oraz kategorie danych zwierząt;
liczba utrzymywanych zwierząt lądowych lub ilość materiału biologicznego, za które dany podmiot odpowiada.
Artykuł 107
Uprawnienia wykonawcze dotyczące zwolnień z wymagań w zakresie prowadzenia dokumentacji
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące rodzajów zakładów i podmiotów, które mogą zostać zwolnione przez państwa członkowskie z wymagań w zakresie prowadzenia dokumentacji określonych w art. 102, 103, 104 i 105 w odniesieniu do:
zakładów, w których utrzymuje się niewielką liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych lub przetrzymuje się niewielką ilość lub liczbę materiału biologicznego lub w odniesieniu do podmiotów zajmujących się lub przewożących niewielką liczbę utrzymywanych zwierząt lądowych lub niewielką ilość lub liczbę materiału biologicznego;
gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych lub materiału biologicznego.
Przyjmując te akty wykonawcze, Komisja opiera te akty na kryteriach określonych w art. 106 ust. 2.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 2
Wymagania dotyczące identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego
Artykuł 108
Obowiązki państw członkowskich w zakresie ustanowienia systemu identyfikacji i rejestracji utrzymywanych zwierząt lądowych
Przy ustanawianiu systemu, o którym mowa w ust. 1, państwa członkowskie uwzględniają:
gatunki lub kategorie danych utrzymywanych zwierząt lądowych;
ryzyko stwarzane przez dany gatunek lub kategorię.
System, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące elementy:
środki służące do indywidualnej lub grupowej identyfikacji utrzymywanych zwierząt lądowych;
dokumenty identyfikacyjne, dokumenty dotyczące przemieszczania oraz inne dokumenty służące do identyfikacji i śledzenia utrzymywanych zwierząt lądowych, o których to dokumentach mowa w art. 110;
aktualną dokumentację w zakładach zgodnie z art. 102 ust. 1 lit. a) i b);
komputerową bazę danych utrzymywanych zwierząt lądowych, o której mowa w art. 109 ust. 1.
System, o którym mowa w ust. 1, jest zaprojektowany w taki sposób, aby:
zapewniał efektywne stosowanie przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania;
ułatwiał identyfikowalność utrzymywanych zwierząt lądowych i ich przemieszczania w obrębie terytorium państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalność wprowadzania utrzymywanych zwierząt lądowych do Unii;
zapewniał efektywną interoperacyjność, integrację i kompatybilność elementów tego systemu;
zapewniał dostosowanie systemu, w odpowiednim zakresie, do:
komputerowego systemu informacyjnego do celów powiadamiania unijnego i sprawozdawczości unijnej, przewidzianego w art. 22;
systemu TRACES;
zapewniał spójne podejście w odniesieniu do różnych gatunków zwierząt objętych systemem.
Państwa członkowskie, w stosownych przypadkach, mogą:
wykorzystywać całość lub część systemu, o którym mowa w ust. 1, do celów innych niż te, o których mowa w ust. 4 lit. a) i b);
zintegrować dokumenty identyfikacyjne, dokumenty dotyczące przemieszczania i inne dokumenty, o których mowa w art. 110, ze świadectwami zdrowia zwierząt lub z dokumentem deklaracji, o których mowa w art. 143 ust. 1 i 2 i w art. 151 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 144 ust. 1 lit. b) i c) i art. 151 ust. 3 i 4;
wyznaczyć inny organ lub upoważnić inną jednostkę lub osobę fizyczną do zapewnienia stosowania w praktyce systemu identyfikacji i rejestracji, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w tym do wydawania dokumentów identyfikacyjnych i sporządzania wzorów jak określono w art. 110 ust. 1 lit. a), b) i c).
Artykuł 109
Obowiązek państw członkowskich ustanowienia i prowadzenia komputerowej bazy danych utrzymywanych zwierząt lądowych
Państwa członkowskie ustanawiają i prowadzą komputerową bazę danych służącą do dokumentowania co najmniej:
następujących informacji dotyczących utrzymywanego bydła:
jego indywidualnych danych identyfikacyjnych, jak określono w art. 112 lit. a);
zakładów, w których jest ono utrzymywane;
jego przemieszczania do i z tych zakładów;
następujących informacji dotyczących utrzymywanych owiec i kóz:
informacji dotyczących ich identyfikacji, jak określono w art. 113 ust. 1 lit. a), oraz liczby zwierząt w zakładzie, w którym są one utrzymywane;
zakładów, w których są one utrzymywane;
ich przemieszczania do i z tych zakładów;
następujących informacji dotyczących utrzymywanych świń:
informacji dotyczących ich identyfikacji, jak określono w art. 115, oraz liczby zwierząt w zakładzie, w którym są one utrzymywane;
zakładów, w których są one utrzymywane;
ich przemieszczania do i z tych zakładów;
następujących informacji dotyczących utrzymywanych koniowatych:
ich niepowtarzalnego kodu, jak określono w art. 114;
w stosownych przypadkach – metody identyfikacji określonej w art. 114 ust. 1 lit. b) łączącej dane zwierzę z dokumentem identyfikacyjnym, o którym mowa w ppkt (iii);
stosownych danych identyfikacyjnych pochodzących z dokumentu identyfikacyjnego określonego w art. 114 ust. 1 lit. c), jak określono w przepisach przyjętych na podstawie z art. 118 i 120;
zakładów, w których zwierzęta te są zwykle utrzymywane;
informacji dotyczących utrzymywanych zwierząt lądowych innych gatunków niż te, o których mowa w lit. a), b), c) i d) niniejszego ustępu, o ile przewidują to przepisy przyjęte na podstawie ust. 2.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264, w razie potrzeby, aktów delegowanych dotyczących dokumentowania informacji dotyczących gatunków zwierząt innych niż te, o których mowa w ust. 1 lit. a), b), c) i d) niniejszego artykułu, w komputerowej bazie danych, o której mowa w ust. 1, z uwagi na określone i istotne ryzyko stwarzane przez te gatunki, w celu:
zapewnienia efektywnego stosowania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania;
ułatwienia identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych i ich przemieszczeń pomiędzy państwami członkowskimi oraz ich wprowadzania do Unii.
Artykuł 110
Obowiązek właściwego organu w zakresie dokumentów identyfikacyjnych, dokumentów dotyczących przemieszczania i innych dokumentów służących do identyfikacji i śledzenia utrzymywanych zwierząt lądowych
Każdy właściwy organ:
wydaje dokumenty identyfikacyjne dotyczące utrzymywanych zwierząt lądowych, w przypadku gdy dokumenty te są wymagane na podstawie art.114 ust. 1 lit. c) i art. 117 lit. b) oraz przepisów przyjętych na podstawie art. 118 i 120;
wydaje dokumenty identyfikacyjne dotyczące bydła wymagane na podstawie art. 112 lit. b), chyba że państwa członkowskie wymieniają dane elektroniczne z innymi państwami członkowskimi w ramach elektronicznego systemu wymiany, począwszy od momentu, gdy Komisja uzna pełną operacyjność tego systemu;
sporządza wzory dokumentów dotyczących przemieszczania i innych dokumentów służących do identyfikacji i śledzenia utrzymywanych zwierząt lądowych, gdy wymagają tego art. 113 ust. 1 lit. b), art. 115 lit. b), art. 117 lit. b) i przepisy przyjęte na podstawie art. 118 i 120.
Artykuł 111
Dostęp publiczny do informacji o środkach identyfikacji
Każdy właściwy organ przekazuje Komisji i podaje do publicznej wiadomości informacje o:
punktach kontaktowych do spraw komputerowych baz danych ustanowionych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 109 ust. 1;
organach lub jednostkach odpowiedzialnych za wydawanie dokumentów identyfikacyjnych, dokumentów dotyczących przemieszczania i innych dokumentów zgodnie z art. 110, z uwzględnieniem art. 108 ust. 5 lit. c);
środkach identyfikacji stosowanych w przypadku danego gatunku i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych zgodnie z art. 112 lit. a), art. 113 ust. 1 lit. a), art. 114 ust. 1, art. 115 lit. a), art. 117 lit. a) i zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 118 i 120;
ustalonym formacie wydawania dokumentów identyfikacyjnych i innych dokumentów, o których mowa w art. 110.
Artykuł 112
Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji utrzymywanego bydła
Podmioty, które utrzymują bydło:
zapewniają, aby te zwierzęta utrzymywane były indywidualnie oznakowane przy pomocy fizycznych środków identyfikacji;
zapewniają, by te zwierzęta utrzymywane, w przypadku ich przemieszczania między państwami członkowskimi, otrzymały dokument identyfikacyjny wydany przez właściwy organ lub wyznaczony organ lub upoważnioną jednostkę miejsca pochodzenia, chyba że spełnione są warunki określone w art. 110 ust. 1 lit. b);
zapewniają, by ten dokument identyfikacyjny:
był przez dany podmiot przechowywany, poprawnie wypełniony i aktualizowany; oraz
towarzyszył tym utrzymywanym zwierzętom lądowym w trakcie ich przemieszczania, jeżeli taki dokument jest wymagany na podstawie lit. b);
przekazują do komputerowej bazy danych, o której mowa w art. 109 ust. 1, informacje o przemieszczaniu tych zwierząt utrzymywanych z i do danego zakładu i o wszystkich przypadkach urodzeń i upadków zwierząt w tym zakładzie.
Artykuł 113
Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji utrzymywanych owiec i kóz
Podmioty, które utrzymują owce i kozy:
zapewniają, aby każde takie zwierzę utrzymywane było oznakowane przy pomocy fizycznych środków identyfikacji;
zapewniają, aby w przypadku przemieszczania w obrębie terytorium danego państwa członkowskiego tych zwierząt utrzymywanych z zakładu, w którym są utrzymywane, towarzyszył im poprawnie wypełniony dokument dotyczący przemieszczania oparty na wzorze sporządzonym przez właściwy organ zgodnie z art. 110;
przekazują informacje o przemieszczaniu tych zwierząt utrzymywanych z i do zakładu do komputerowej bazy danych, o której mowa w art. 109 ust. 1.
Państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty z wymagania zapewniania, by utrzymywanym owcom i kozom podczas przemieszczania w obrębie ich terytorium towarzyszyły dokumenty dotyczące przemieszczania, pod warunkiem że:
w komputerowej bazie danych, o której mowa w art. 109 ust. 1, znajdują się informacje zawarte w odpowiednim dokumencie dotyczącym przemieszczania;
system identyfikacji i rejestracji utrzymywanych owiec i kóz zapewnia identyfikowalność na poziomie równoważnym identyfikowalności zapewnianej przez dokumenty dotyczące przemieszczania.
Artykuł 114
Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji i rejestracji utrzymywanych koniowatych
Podmioty, które utrzymują koniowate zapewniają, aby te zwierzęta były indywidualnie zidentyfikowane przy pomocy:
niepowtarzalnego kodu zapisanego w komputerowej bazie danych, o której mowa w art. 109 ust. 1;
fizycznych środków identyfikacji lub innej metody zapewniającej jednoznaczne połączenie zwierzęcia utrzymywanego z dokumentem identyfikacyjnym określonym w lit. c) niniejszego ustępu, wydanym przez właściwy organ zgodnie z art. 110;
poprawnie wypełnionego unikalnego dożywotniego dokumentu identyfikacyjnego.
Artykuł 115
Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji i rejestracji utrzymywanych świń
Podmioty, które utrzymują świnie:
zapewniają, aby każde takie zwierzę utrzymywane było oznakowane przy pomocy fizycznych środków identyfikacji;
zapewniają, aby w przypadku przemieszczania w obrębie terytorium danego państwa członkowskiego tych zwierząt utrzymywanych z zakładu, w którym są utrzymywane, towarzyszył im poprawnie wypełniony dokument dotyczący przemieszczania oparty na wzorze sporządzonym przez właściwy organ zgodnie z art. 110 ust. 1 lit. b);
przekazują informacje dotyczące zakładu, w którym zwierzęta te są utrzymywane, do komputerowej bazy danych, o której mowa w art. 109 ust. 1.
Artykuł 116
Odstępstwa dotyczące przemieszczania utrzymywanych świń
W drodze odstępstwa od art. 115 lit. b) państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty z wymagania zapewnienia, aby w przypadku przemieszczania w obrębie terytorium danego państwa członkowskiego utrzymywanym świniom towarzyszyły poprawnie wypełnione dokumenty dotyczące przemieszczania oparte na wzorze sporządzonym przez właściwy organ, o ile:
w komputerowej bazie danych ustanowionej przez to państwo członkowskie zgodnie z art. 109 ust. 1 znajdują się informacje zawarte w takich dokumentach dotyczących przemieszczania;
system identyfikacji i rejestracji utrzymywanych świń zapewnia identyfikowalność na poziomie równoważnym identyfikowalności zapewnianej przez takie dokumenty dotyczące przemieszczania.
Artykuł 117
Obowiązki podmiotów w zakresie identyfikacji utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, owce, kozy, świnie i koniowate
W przypadku gdy przepisy przyjęte na podstawie art. 118 i 120 nakładają takie wymaganie, podmioty zapewniają w odniesieniu do utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, owce, kozy, świnie i koniowate spełnienie następujących wymagań:
zwierzęta te podlegają identyfikacji indywidualnej lub grupowej;
zwierzętom tym towarzyszą poprawnie wypełnione i aktualne dokumenty identyfikacyjne, dokumenty dotyczące przemieszczania lub inne dokumenty służące do identyfikacji i śledzenia zwierząt, stosownie do danych gatunków zwierząt.
Artykuł 118
Uprawnienia wykonawcze dotyczące identyfikacji i rejestracji
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
szczegółowych wymagań dotyczących przewidzianych w art. 112 lit. a), art. 113 ust. 1 lit. a), art. 114 ust. 1, art. 115 lit. a) i art. 117 lit. a) środków i metod identyfikacji utrzymywanych zwierząt lądowych, w tym ich stosowania i wykorzystywania;
przepisów dotyczących informacji, które mają znajdować się w:
komputerowych bazach danych przewidzianych w art. 109 ust. 1 lit a)–d);
dokumentach identyfikacyjnych oraz dokumentach dotyczących przemieszczania przewidzianych w art. 112 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b), art. 114 ust. 1 lit. c) i art. 115 lit. b);
przepisów dotyczących wymiany danych elektronicznych pomiędzy komputerowymi bazami państw członkowskich, o których mowa w art. 110 ust. 1 lit b).
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
szczegółowych wymagań dotyczących środków i sposobów identyfikacji alternatywnych w stosunku do tych, o których mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, oraz zwolnień i przepisów szczególnych w odniesieniu do niektórych kategorii zwierząt lub okoliczności i warunków takich zwolnień;
przepisów szczególnych dotyczących dokumentów identyfikacyjnych lub dokumentów dotyczących przemieszczania przewidzianych w art. 112 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b), art. 114 ust. 1 lit. c), art. 115 lit. b) i art. 117 lit. b), które muszą towarzyszyć zwierzętom podczas przemieszczania;
szczegółowych wymagań w odniesieniu do identyfikacji i rejestracji – w razie potrzeby – utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, owce, kozy, świnie i koniowate, uwzględniając ryzyko stwarzane przez dany gatunek, w celu:
zapewnienia efektywnego stosowania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania;
ułatwienia identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych i ich przemieszczania w obrębie terytorium państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalności wprowadzania utrzymywanych zwierząt lądowych do Unii;
przepisów dotyczących informacji, które mają znajdować się w:
komputerowych bazach danych przewidzianych w art. 109 ust. 1 lit. e);
dokumentach identyfikacyjnych oraz dokumentach dotyczących przemieszczania przewidzianych w art. 117 lit. b).
przepisów dotyczących identyfikacji i rejestracji utrzymywanych zwierząt lądowych, określonych w art. 112–117, po ich wprowadzeniu do Unii.
Artykuł 119
Przekazanie uprawnień dotyczących odstępstw od wymagań w zakresie identyfikowalności
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących przyznania podmiotom odstępstw od wymagań w zakresie identyfikacji i rejestracji określonych w art. 112, 113, 114 i 115:
w przypadku gdy jeden lub więcej elementów wymienionych w art. 108 ust. 3 nie jest niezbędny do spełnienia wymagań przewidzianych w art. 108 ust. 4 lit. a) i b); oraz
gdy inne środki identyfikowalności wprowadzone w państwach członkowskich gwarantują utrzymanie poziomu identyfikowalności danych zwierząt,
oraz środków przejściowych koniecznych do praktycznego stosowania takich odstępstw.
Przy określaniu, jakie przepisy mają zostać ustanowione w aktach delegowanych przewidzianych w ust. 1, Komisja opiera te przepisy na następujących kwestiach:
gatunki i kategorie danych utrzymywanych zwierząt lądowych;
ryzyko związane z tymi utrzymywanymi zwierzętami lądowymi;
liczba zwierząt w danych zakładach;
rodzaj produkcji w zakładach, w których utrzymuje się te zwierzęta lądowe;
struktura przemieszczeń danych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych;
względy dotyczące ochrony i zachowania gatunków danych utrzymywanych zwierząt lądowych;
funkcjonowanie innych elementów służących identyfikowalności w ramach systemu identyfikacji i rejestracji utrzymywanych zwierząt lądowych, o którym mowa w art. 108 ust. 3.
Artykuł 120
Uprawnienia wykonawcze dotyczące identyfikowalności utrzymywanych zwierząt lądowych
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy dotyczące:
jednolitego dostępu do danych zawartych w komputerowych bazach danych, o których mowa w art. 109 ust. 1 lit. a)–d), oraz technicznych specyfikacji oraz zasad operacyjnych takich baz;
warunków technicznych i sposobów wymiany elektronicznych danych między komputerowymi bazami danych państw członkowskich oraz uznawania pełnej operacyjności systemów wymiany danych, o których mowa w art. 110 ust. 1 lit. b).
Komisja w drodze aktów wykonawczych może ustanawiać przepisy dotyczące:
jednolitego stosowania systemu identyfikacji i rejestracji, o którym mowa w art. 108 ust. 1, dla różnych gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, tak by zapewnić efektywne działanie tego systemu;
jednolitego stosowania art. 108 ust. 5 lit. c) dotyczącego upoważnionych jednostek lub osób fizycznych, o których mowa w art. 108 ust. 5, i warunków ich wyznaczania;
technicznych specyfikacji i procedur, formatów, projektów i zasad operacyjnych w odniesieniu do środków i metod identyfikacji, w tym:
okresów stosowania środków i metod identyfikacji;
usuwania, modyfikacji lub zastępowania środków i metod identyfikacji i terminów takich operacji; oraz
konfiguracji kodu identyfikacyjnego;
specyfikacji technicznych, formatów i zasad operacyjnych dotyczących dokumentów identyfikacyjnych oraz dokumentów dotyczących przemieszczania przewidzianych w art. 112 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b), art. 114 ust. 1 lit. c), art. 115 lit. b) oraz art. 117 lit. b);
jednolitego dostępu do danych zawartych w komputerowych bazach danych, o których mowa w art. 109 ust. 1 lit. e), oraz technicznych specyfikacji oraz zasad operacyjnych takich baz;
terminów, obowiązków i procedur przekazywania informacji przez podmioty lub inne osoby fizyczne lub prawne oraz rejestracji utrzymywanych zwierząt lądowych w komputerowych bazach danych;
w stosownych przypadkach – wytycznych i procedur elektronicznej identyfikacji zwierząt;
stosowania w praktyce zwolnień z wymagań dotyczących identyfikacji i rejestracji przewidzianych przepisami przyjętymi na podstawie art. 119 ust. 1.
Artykuł 121
Wymagania w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunku bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych
Podmioty produkujące, przetwarzające lub przechowujące materiał biologiczny oznakowują materiał biologiczny zwierząt utrzymywanych z gatunku bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych w taki sposób, aby można było w jednoznaczny sposób ustalić:
zwierzęta dawców;
datę pozyskania; oraz
zakłady zajmujące się materiałem biologicznym, w których pozyskano, wyprodukowano, przetwarzano i przechowywano ten materiał.
Oznakowanie, o którym mowa w ust. 1, jest zaprojektowane w sposób zapewniający:
efektywne stosowanie przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania;
identyfikowalność materiału biologicznego, jego przemieszczania w obrębie terytorium państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalność wprowadzania tego materiału do Unii.
Artykuł 122
Przekazanie uprawnień dotyczących wymagań w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących wymagań w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż bydło, kozy, owce, świnie i koniowate, gdy jest to niezbędne, w celu:
efektywnego stosowania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania;
identyfikowalności tego materiału biologicznego, jego przemieszczania w obrębie terytorium państw członkowskich i pomiędzy nimi oraz identyfikowalności wprowadzania tego materiału do Unii.
Przyjmując akty delegowane przewidziane w ust. 1, Komisja opiera te akty na następujących kwestiach:
gatunki utrzymywanych zwierząt lądowych, od których pochodzi materiał biologiczny;
status zdrowotny zwierząt dawców;
ryzyko związane z takim materiałem biologicznym;
rodzaj materiału biologicznego;
rodzaj pozyskania, produkcji, przetwarzania lub przechowywania materiału biologicznego;
struktura przemieszczeń poszczególnych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych i ich materiału biologicznego;
względy dotyczące ochrony i zachowania gatunków utrzymywanych zwierząt lądowych;
inne elementy, które mogą przyczynić się do identyfikowalności materiału biologicznego.
Artykuł 123
Uprawnienia wykonawcze dotyczące wymagań w zakresie identyfikowalności materiału biologicznego
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy dotyczące:
wymagań i specyfikacji technicznych dotyczących oznakowania przewidzianego w art. 121 ust. 1;
wymagań operacyjnych dotyczących identyfikowalności określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 122 ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 3
Przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych w obrębie terytorium Unii
Artykuł 124
Wymagania ogólne dotyczące przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych
Podmioty wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze w celu zapewnienia, aby przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych nie zagrażało statusowi zdrowotnemu w miejscu przeznaczenia w odniesieniu do:
chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
nowo występujących chorób.
Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta lądowe ze swoich zakładów i przyjmują je wyłącznie wtedy, gdy dane zwierzęta spełniają następujące warunki:
pochodzą z zakładów:
zarejestrowanych przez właściwy organ zgodnie z art. 93; lub
zatwierdzonych przez właściwy organ zgodnie z art. 97 ust. 1 i art. 98, gdy wymaga tego art. 94 ust. 1 lub art. 95; lub
którym przyznano odstępstwo od wymagania rejestracji ustanowionego w art. 84;
spełniają wymagania w zakresie identyfikacji i rejestracji określone w art. 112, 113, 114, 115 i 117 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 118 i 120.
Artykuł 125
Środki zapobiegania chorobom dotyczące transportu
Podmioty wprowadzają odpowiednie i niezbędne środki zapobiegawcze w celu zapewnienia, aby:
status zdrowotny utrzymywanych zwierząt lądowych nie był zagrożony podczas transportu;
transport utrzymywanych zwierząt lądowych nie powodował potencjalnego rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), na ludzi i na zwierzęta;
przeprowadzono oczyszczanie, dezynfekcję oraz dezynsekcję i deratyzację w odniesieniu do sprzętu i środków transportu oraz wprowadzono inne odpowiednie środki bioasekuracji stosownie do ryzyka związanego z danym transportem.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
warunków i wymagań w zakresie oczyszczania i dezynfekcji oraz dezynsekcji i deratyzacji w odniesieniu do sprzętu i środków transportu oraz stosowania w tym celu produktów biobójczych;
innych odpowiednich środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu.
Artykuł 126
Wymagania ogólne dotyczące przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych pomiędzy państwami członkowskimi
Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta lądowe do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy dane zwierzęta spełniają następujące warunki:
nie wykazują objawów choroby;
pochodzą z zarejestrowanego lub zatwierdzonego zakładu:
w którym nie występują nietypowe upadki zwierząt o nieustalonej przyczynie;
nieobjętego ograniczeniami przemieszczania dotyczącymi gatunków, które mają być przemieszczane, zgodnie z art. 55 ust. 1, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 74 ust. 1, art. 79 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2 lub zgodnie ze środkami nadzwyczajnymi przewidzianymi w art. 257 i 258 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 259, chyba że przyznano odstępstwa od ograniczeń przemieszczania zgodnie z tymi przepisami;
który nie jest położony na obszarze objętym ograniczeniami zgodnie z art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 64, 65, art. 74 ust. 1 i art. 79 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2 lub zgodnie ze środkami nadzwyczajnymi przewidzianymi w art. 257 i 258 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 259, chyba że zgodnie z tymi przepisami przyznano odstępstwa;
przez odpowiedni okres przed datą planowanego przemieszczenia do innego państwa członkowskiego nie miały kontaktu z utrzymywanymi zwierzętami lądowymi podlegającymi ograniczeniom przemieszczania, o których mowa w lit. b) ppkt (ii) i (iii), lub z utrzymywanymi zwierzętami lądowymi należącymi do gatunków umieszczonych w wykazie, które mają niższy status zdrowotny, co ogranicza do minimum możliwość rozprzestrzeniania się choroby, z uwzględnieniem następujących kwestii:
okres inkubacji i drogi przenoszenia danych chorób umieszczonych w wykazie i nowo występujących chorób;
rodzaj danego zakładu;
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych, które mają być przemieszczane;
inne czynniki epidemiologiczne;
spełniają odpowiednie wymagania określone w sekcjach 3–8 (art. 130–154).
Artykuł 127
Obowiązki podmiotów w miejscu przeznaczenia
Podmioty prowadzące zakłady i rzeźnie przyjmujące utrzymywane zwierzęta lądowe z innego państwa członkowskiego:
sprawdzają:
obecność środków lub metod identyfikacji przewidzianych w art. 112 lit. a), art. 113 ust. 1 lit. a), art. 114 ust. 1 lit. a) i b), art. 115 lit. a) i art. 117 lit. a) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 118 i 120;
obecność dokumentów identyfikacyjnych przewidzianych w art. 112 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b), art. 114 ust. 1 lit. c) i art. 117 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 118 i 120, oraz prawidłowość ich wypełnienia;
sprawdzają obecność świadectw zdrowia zwierząt określonych w art. 143 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 144 ust. 1 lit. b) i c) lub deklaracji określonych w art. 151 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 151 ust. 3 i 4;
informują właściwy organ w miejscu przeznaczenia, po sprawdzeniu przyjętych utrzymywanych zwierząt lądowych, o wszelkich nieprawidłowościach w związku z:
przyjętymi utrzymywanymi zwierzętami lądowymi;
środkami lub metodami identyfikacji, o których mowa w lit. a) ppkt (i);
dokumentami, o których mowa w lit. a) ppkt (ii) i w lit. b);
Artykuł 128
Zakaz przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych poza terytorium państwa członkowskiego w celu likwidacji choroby
Podmioty nie przemieszczają utrzymywanych zwierząt lądowych przeznaczonych do uboju w celu likwidacji choroby w ramach programu likwidacji choroby, o którym mowa w art. 31 ust. 1 lub 2, do innego państwa członkowskiego, chyba że państwo członkowskie przeznaczenia i, w stosownych przypadkach, państwo członkowskie tranzytu zezwolą z wyprzedzeniem na takie przemieszczanie.
Artykuł 129
Wymagania ogólne obowiązujące podmioty w zakresie przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych przez terytoria państw członkowskich, lecz z przeznaczeniem na wywóz z Unii do państw trzecich lub na terytoria
Podmioty zapewniają, aby utrzymywane zwierzęta lądowe przeznaczone na wywóz do państwa trzeciego lub na terytorium, przemieszczane przez terytorium innego państwa członkowskiego, spełniały wymagania określone w art. 124, 125, 126 i 128.
Artykuł 130
Przemieszczanie utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu do innych państw członkowskich
Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta kopytne i drób z zakładu w jednym państwie członkowskim do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy dane zwierzęta spełniają następujące warunki w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d):
w czasie przemieszczania nie wykazują symptomów ani objawów klinicznych chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
zastosowano wobec nich okres pobytu odpowiedni dla tych chorób umieszczonych w wykazie, z uwzględnieniem gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu, które mają być przemieszczane;
w okresie stosownym dla tych umieszczonych w wykazie chorób oraz dla gatunków i kategorii zwierząt kopytnych lub drobiu, które mają być przemieszczane, do zakładu pochodzenia nie wprowadzono żadnych utrzymywanych zwierząt kopytnych ani drobiu, jeżeli takie wymaganie zostało ustanowione w przepisach przyjętych na podstawie art. 131 lub 135;
istnieje domniemanie, że nie stwarzają one istotnego ryzyka rozprzestrzenienia tych chorób umieszczonych w wykazie w miejscu przeznaczenia, oparte o:
status zdrowotny pod względem danych chorób w przypadku gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu, które są przemieszczane, z uwzględnieniem statusu zdrowotnego w miejscu przeznaczenia;
wyniki badań laboratoryjnych lub innych badań niezbędnych do udzielenia gwarancji co do stanu zdrowia wymaganego do danego przemieszczenia;
zastosowanie szczepień lub innych środków zapobiegania chorobom lub środków zmniejszających ryzyko, mających na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się danej choroby do miejsca przeznaczenia lub tranzytu.
Artykuł 131
Przekazanie uprawnień w odniesieniu do przemieszczania utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu do innych państw członkowskich
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
okresów pobytu, o których mowa w art. 130 lit. b);
okresu niezbędnego do celów ograniczenia wprowadzania utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu do zakładów przed przemieszczaniem, o którym to okresie mowa w art. 130 lit. c);
wymagań uzupełniających, w celu zapewnienia, aby utrzymywane zwierzęta kopytne i drób nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), jak przewidziano w art. 130 lit. d);
innych niezbędnych środków zmniejszających ryzyko, uzupełniających wymagania określone w art. 130.
Przy ustanawianiu przepisów, które mają zostać określone w aktach delegowanych przewidzianych w ust. 1, Komisja opiera te przepisy na następujących kwestiach:
choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do gatunków umieszczonych w wykazie lub do kategorii utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu, które mają być przemieszczane;
status zdrowotny pod względem chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), w zakładach, kompartmentach, strefach i w państwach członkowskich pochodzenia i przeznaczenia;
rodzaj danego zakładu i rodzaj produkcji w miejscu pochodzenia i przeznaczenia;
rodzaj danego przemieszczania;
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu, które mają być przemieszczane;
wiek utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu, które mają być przemieszczane;
inne czynniki epidemiologiczne.
Artykuł 132
Utrzymywane zwierzęta kopytne i drób przemieszczane do innego państwa członkowskiego i przeznaczone do uboju
Artykuł 133
Odstępstwo w odniesieniu do gromadzenia
Państwo członkowskie pochodzenia może jednak zezwolić, by na jego terytorium gromadzenie odbywało się w środkach transportu, które zabierają utrzymywane zwierzęta kopytne lub drób bezpośrednio z zakładów pochodzenia, o ile zwierzęta te nie zostaną ponownie rozładowane podczas tego gromadzenia i przed:
przybyciem do zakładu lub ostatecznego miejsca przeznaczenia; lub
kolejnym gromadzeniem w zakładzie zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 97 ust. 1 oraz art. 99 ust. 4 i 5.
Artykuł 134
Wymagania w zakresie zapobiegania chorobom dotyczące gromadzenia
Podmioty zajmujące się gromadzeniem zwierząt zapewniają, aby:
gromadzone utrzymywane zwierzęta kopytne i drób miały ten sam status zdrowotny; jeżeli nie mają tego samego statusu zdrowotnego, do wszystkich takich gromadzonych zwierząt stosuje się niższy status zdrowotny;
utrzymywane zwierzęta kopytne i drób były gromadzone i przemieszczane do ich ostatecznego miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim w jak najkrótszym czasie od opuszczenia zakładu pochodzenia, nie później niż w terminach określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 135 lit. c);
wprowadzono niezbędne środki bioasekuracji zapewniające, by gromadzone utrzymywane zwierzęta kopytne i drób:
nie miały kontaktu z utrzymywanymi zwierzętami kopytnymi i drobiem o niższym statusie zdrowotnym;
nie stwarzały istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), na utrzymywane zwierzęta kopytne i drób w miejscu, w którym odbywa się gromadzenie;
utrzymywane zwierzęta kopytne i drób były zidentyfikowane, w przypadku gdy jest to wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia oraz by towarzyszyły im następujące dokumenty:
dokumenty identyfikacyjne i dokumenty dotyczące przemieszczania, jak przewidziano w art. 112 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b), art. 114 ust. 1 lit. c), art. 115 lit. b) i art. 117 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 118 i 120, chyba że przyznano odstępstwa zgodnie z art. 113 ust. 2 i art. 119;
świadectwa zdrowia zwierząt, jak przewidziano w art. 143 i art. 144 ust. 1 lit. c), chyba że przewidziano odstępstwa w przepisach przyjętych na podstawie art. 144 ust. 1 lit. a);
deklaracja, jak przewidziano w art. 151.
Artykuł 135
Przekazanie uprawnień dotyczących gromadzenia
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
przepisów szczególnych dotyczących gromadzenia, w sytuacji gdy oprócz środków przewidzianych w art. 134 lit. b) i c) dodatkowo wprowadzono inne środki zmniejszające ryzyko;
kryteriów, na podstawie których państwa członkowskie pochodzenia mogą zezwalać, by gromadzenie odbywało się w środkach transportu, jak przewidziano w art. 133 ust. 2 akapit drugi;
czasu między wyjazdem utrzymywanych zwierząt kopytnych lub drobiu z ich zakładu pochodzenia oraz ich wyjazdem z miejsca gromadzenia do ostatecznego miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim, o którym mowa w art. 134 lit. b);
szczegółowych przepisów dotyczących środków bioasekuracji przewidzianych w art. 134 lit. c).
Artykuł 136
Przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż utrzymywane zwierzęta kopytne i drób do innych państw członkowskich oraz akty delegowane
Przy określaniu, jakie szczegółowe przepisy mają zostać ustanowione w aktach delegowanych przewidzianych w ust. 2, Komisja opiera te przepisy na następujących kwestiach:
choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do gatunków umieszczonych w wykazie lub do kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, które mają być przemieszczane;
status zdrowotny pod względem chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), w zakładach, kompartmentach, strefach i w państwach członkowskich pochodzenia oraz w miejscu przeznaczenia;
rodzaje zakładów i rodzaje produkcji w miejscu pochodzenia i przeznaczenia;
rodzaje przemieszczania pod względem ostatecznego wykorzystania zwierząt w miejscu przeznaczenia;
gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych, które mają być przemieszczane;
wiek utrzymywanych zwierząt lądowych, który mają być przemieszczane;
inne czynniki epidemiologiczne.
Artykuł 137
Utrzymywane zwierzęta lądowe przeznaczone do zakładów odizolowanych oraz akty delegowane
Podmioty przemieszczają utrzymywane zwierzęta lądowe do zakładu odizolowanego wyłącznie wtedy, gdy dane zwierzęta spełniają następujące warunki:
pochodzą z innego zakładu odizolowanego;
nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), na gatunki umieszczone w wykazie lub na kategorie zwierząt w odizolowanym zakładzie przeznaczenia, chyba że dane przemieszczanie jest dozwolone do celów naukowych.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
szczegółowych przepisów w odniesieniu do przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych do zakładów odizolowanych, uzupełniających przepisy określone w ust. 1 niniejszego artykułu;
przepisów szczególnych w odniesieniu do przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych do takich zakładów odizolowanych, w których wprowadzono środki zmniejszające ryzyko, gwarantujące, że takie przemieszczanie nie stwarza istotnego ryzyka dla zdrowia utrzymywanych zwierząt lądowych w danym odizolowanym zakładzie i w okolicznych zakładach.
Artykuł 138
Przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych do celów naukowych oraz akty delegowane
Właściwy organ w miejscu przeznaczenia przyznaje odstępstwa przewidziane w ust. 1 wyłącznie pod następującymi warunkami:
właściwe organy w miejscu przeznaczenia i pochodzenia:
uzgodniły warunki takiego przemieszczania;
zapewniają wprowadzenie niezbędnych środków zmniejszających ryzyko, tak aby przemieszczanie to nie stanowiło zagrożenia dla statusu zdrowotnego miejsc znajdujących się na trasie przemieszczania oraz miejsca przeznaczenia pod względem chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d); oraz
powiadomiły – w stosownych przypadkach – właściwe organy państw członkowskich tranzytu o przyznanym odstępstwie oraz o warunkach, na jakich je przyznano; oraz
takie przemieszczanie tych zwierząt odbywa się pod nadzorem właściwych organów w miejscu pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, właściwych organów państw członkowskich tranzytu.
Artykuł 139
Odstępstwa dotyczące wykorzystania do celów rekreacyjnych, wydarzeń sportowych i kulturalnych, pracy w pobliżu granic oraz wypasu
Właściwy organ w miejscu przeznaczenia może przyznać odstępstwa od wymagań określonych w sekcjach 2–5 (art. 126–136), z wyłączeniem art. 126 ust. 1 lit. a), b) i c) oraz art. 127 i 128, dla wewnątrzunijnego przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych między państwami członkowskimi, jeżeli takie przemieszczanie odbywa się w następujących celach:
wykorzystanie do celów rekreacyjnych w pobliżu granic;
wystawy, wydarzenia sportowe, kulturalne i podobne wydarzenia, organizowane w pobliżu granic;
wypas utrzymywanych zwierząt lądowych na wspólnych obszarach wypasu państw członkowskich; lub
praca wykonywana przez utrzymywane zwierzęta lądowe w pobliżu granic państw członkowskich.
Artykuł 140
Przekazanie uprawnień dotyczących cyrków, wystaw, wydarzeń sportowych i wykorzystania do celów rekreacyjnych, ogrodów zoologicznych, sklepów zoologicznych, schronisk dla zwierząt i hurtowni zoologicznych
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
wymagań szczególnych, uzupełniających przepisy określone w sekcjach 2–5 (art. 126–136) w odniesieniu do przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych do następujących celów:
cyrki, ogrody zoologiczne, sklepy zoologiczne, schroniska dla zwierząt i hurtownie zoologiczne;
wystawy, wydarzenia sportowe, kulturalne i podobne wydarzenia;
odstępstw od sekcji 2–5 (art. 126–136), z wyłączeniem art. 126 ust. 1 lit. a), b) i c) oraz art. 127 i 128 w odniesieniu do przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych, o których mowa w lit. a) niniejszego artykułu.
Artykuł 141
Uprawnienia wykonawcze dotyczące przyjęcia tymczasowych przepisów dotyczących przemieszczania określonych gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić tymczasowe przepisy, uzupełniające lub alternatywne w stosunku do tych ustanowionych w niniejszym rozdziale, dotyczące przemieszczania określonych gatunków lub kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, jeżeli:
wymagania dotyczące przemieszczania określone w art. 130, art. 132 ust. 1, art. 133 i 134, art. 136 ust. 1, art. 137 ust. 1, art. 138 ust. 1 i 2, art. 139 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 131 ust. 1, art. 132 ust. 2, art. 135, art. 136 ust. 2, art. 137 ust. 2, art. 138 ust. 3, art. 139 ust. 4 i art. 140 nie zmniejszają skutecznie ryzyka wiążącego się z przemieszczaniem takich zwierząt; lub
choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), rozprzestrzeniają się pomimo wymagań dotyczących przemieszczania określonych zgodnie z sekcjami 1–6 (art. 124–142).
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 142
Kwestie, które należy uwzględnić przy przyjmowaniu aktów delegowanych i aktów wykonawczych przewidzianych w niniejszej sekcji
Przy określaniu, jakie przepisy mają zostać ustanowione w aktach delegowanych i wykonawczych przewidzianych w art. 137 ust. 2, art. 138 ust. 3, art. 139 ust. 4, art. 140 i 141, Komisja opiera te przepisy na następujących kwestiach:
ryzyko związane z przemieszczaniem, o jakim mowa w tych przepisach;
status zdrowotny pod względem chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), w miejscu pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia;
gatunki zwierząt umieszczone w wykazie w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
środki bioasekuracji wprowadzone w miejscu pochodzenia, tranzytu i w miejscu przeznaczenia;
wszelkie szczególne warunki utrzymywania w zakładach utrzymywanych zwierząt lądowych;
szczególna struktura przemieszczania dla danego rodzaju zakładu oraz danego gatunku i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych;
inne czynniki epidemiologiczne.
Artykuł 143
Obowiązki podmiotów dotyczące zapewnienia, aby zwierzętom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt
Podmioty przemieszczają do innego państwa członkowskiego następujące gatunki i kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych wyłącznie wtedy, gdy danym zwierzętom towarzyszy świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 149 ust. 1:
zwierzęta kopytne;
drób;
utrzymywane zwierzęta lądowe inne niż zwierzęta kopytne i drób, przeznaczone do zakładu odizolowanego;
utrzymywane zwierzęta lądowe inne niż te, o których mowa w lit. a), b) i c) niniejszego ustępu, o ile jest to wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 144 ust. 1 lit. c).
Właściwy organ może zdecydować, że takiego świadectwa nie trzeba wydawać przy przemieszczaniu utrzymywanych zwierząt lądowych w obrębie terytorium danego państwa członkowskiego, jeżeli organ ten uzna, że istnieje alternatywny system zapewniający identyfikowalność przesyłek takich zwierząt oraz zwierzęta te spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące takiego przemieszczania.
Artykuł 144
Przekazanie uprawnień dotyczących obowiązków podmiotów w zakresie zapewnienia, by zwierzętom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
odstępstw od określonych w art. 143 ust. 1 wymagań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt na potrzeby przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych, które nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się choroby ze względu na:
gatunki lub kategorie utrzymywanych zwierząt lądowych, które są przemieszczane, oraz choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), dla których są one gatunkami umieszczonymi w wykazie;
metody utrzymywania i rodzaj produkcji tych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych;
planowane wykorzystanie utrzymywanych zwierząt lądowych; lub
miejsce przeznaczenia utrzymywanych zwierząt lądowych, w tym tych przypadków gdy ich miejsce przeznaczenia znajduje się w tym samym państwie członkowskim, co miejsce ich pochodzenia, ale przekraczają one terytorium innego państwa członkowskiego w celu dotarcia do miejsca przeznaczenia.
przepisów szczególnych w odniesieniu do wymagań certyfikacji zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 143 ust. 1, w sytuacji gdy wprowadzane są szczególne środki zmniejszające ryzyko dotyczące nadzoru lub bioasekuracji, z uwzględnieniem kwestii określonych w ust. 2 niniejszego artykułu; przepisy te zapewniają:
identyfikowalność przemieszczanych utrzymywanych zwierząt lądowych;
zgodność przemieszczanych utrzymywanych zwierząt lądowych z określonymi w sekcjach 1–6 wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącymi przemieszczania (art. 124–142);
wymagań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt na potrzeby przemieszczania gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych innych niż te, o których mowa w art. 143 ust. 1 lit. a), b) i c), w przypadkach gdy certyfikacja zdrowia zwierząt jest konieczna dla zapewnienia zgodności danego przemieszczenia z określonymi w sekcjach 1–6 (art. 124–142) wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącymi przemieszczania.
Ustanawiając przepisy szczególne przewidziane w ust. 1 lit. b), Komisja uwzględnia następujące kwestie:
ocena właściwego organu dotycząca środków bioasekuracji wprowadzonych przez podmioty zgodnie z art. 10 ust. 1 lit. b) oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 10 ust. 6;
zdolność właściwego organu – w zakresie, jaki może być niezbędny i odpowiedni – do wprowadzania środków oraz do podejmowania działań wymaganych niniejszym rozporządzeniem, jak określono w art. 13 ust. 1;
poziom wiedzy na temat zdrowia zwierząt zgodnie z art. 11 oraz zachęty, o których mowa w art. 13 ust. 2;
przeprowadzanie kontroli stanu zdrowia zwierząt przewidzianych w art. 25 lub innego odpowiedniego nadzoru lub kontroli urzędowych na miejscu;
wykonywanie przez właściwy organ jego obowiązków w zakresie powiadamiania unijnego i systemu sprawozdawczości, o których mowa w art. 19–22 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 20 ust. 3 i art. 23;
sprawowanie nadzoru przewidzianego w art. 26 i programów nadzoru przewidzianych w art. 28 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 29 i 30.
Artykuł 145
Treść świadectw zdrowia zwierząt
Świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 143, zawiera następujące informacje:
zakład lub miejsce pochodzenia, zakład lub miejsce przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, zakłady gromadzenia zwierząt i zakłady do odpoczynku danych utrzymywanych zwierząt lądowych;
środki transportu i przewoźnik;
opis utrzymywanych zwierząt lądowych;
liczba utrzymywanych zwierząt lądowych;
dane identyfikacyjne i rejestracyjne utrzymywanych zwierząt lądowych, o ile jest to wymagane na podstawie art. 112, 113, 114, 115 i 117 i przepisów przyjętych na podstawie art. 118 i 120, chyba że przyznano odstępstwa zgodnie z art. 119; oraz
informacje potrzebne do wykazania, że utrzymywane zwierzęta lądowe spełniają odpowiednie, określone w sekcjach 1–6 (art. 124–142), wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczania.
Artykuł 146
Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące treści świadectw zdrowia zwierząt
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
szczegółowych przepisów dotyczących treści świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 145 ust. 1, dla różnych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych i w odniesieniu do poszczególnych rodzajów przemieszczania przewidzianych w przepisach przyjętych na podstawie art. 147;
dodatkowych informacji, które należy zawrzeć w świadectwach zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 145 ust. 1.
Artykuł 147
Przekazanie uprawnień dotyczących określonych rodzajów przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących środków szczególnych przyznających odstępstwa od obowiązku podmiotów dotyczącego zapewnienia, aby zwierzętom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt przewidziane w art. 143 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 144, lub uzupełniające ten obowiązek, w odniesieniu do następujących rodzajów przemieszczania utrzymywanych zwierząt lądowych:
przemieszczanie utrzymywanych zwierząt kopytnych i drobiu poddanych po drodze gromadzeniu, o którym mowa w art. 133, przed dotarciem do miejsca ostatecznego przeznaczenia;
przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych, które muszą wrócić do miejsca pochodzenia lub zostać przemieszczone do innego miejsca przeznaczenia co najmniej z jednego z następujących powodów:
ich planowany przejazd został w nieoczekiwany sposób przerwany ze względu na dobrostan zwierząt;
nieprzewidziane wypadki lub zdarzenia w trakcie przemieszczania;
zostały odrzucone w miejscu przeznaczenia w państwie członkowskim lub na zewnętrznej granicy Unii;
zostały odrzucone w miejscu gromadzenia lub odpoczynku;
zostały odrzucone w państwie trzecim lub na terytorium;
przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych przeznaczonych na wystawy i do celów wydarzeń sportowych, kulturalnych i podobnych wydarzeń, oraz późniejszy powrót takich zwierząt do miejsca pochodzenia.
Artykuł 148
Obowiązki podmiotów w zakresie współpracy z właściwym organem na potrzeby certyfikacji zdrowia zwierząt
Podmioty:
przed planowanym przemieszczeniem przekazują właściwemu organowi wszystkie informacje niezbędne do wypełnienia świadectwa zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 143 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 146 ust. 1 i art. 147;
zapewniają, w razie potrzeby, by dane utrzymywane zwierzęta lądowe zostały poddane kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej, jak przewidziano w art. 149 ust. 3.
Artykuł 149
Zadania właściwego organu w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt
Na wniosek podmiotu właściwy organ wydaje świadectwo zdrowia zwierząt na potrzeby przemieszczenia utrzymywanych zwierząt lądowych, jeżeli jest to wymagane na podstawie art. 143 lub aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 144 ust. 1, o ile zostały spełnione następujące wymagania dotyczące przemieszczania:
określone w art. 124, art. 125 ust. 1, art. 126, 128, 129, 130, 133 i 134, art. 136 ust. 1, art. 137 ust. 1 oraz art. 138 i 139;
określone w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 125 ust. 2, art. 131 ust. 1, art. 135, art. 136 ust. 2, art. 137 ust. 2, art. 138 ust. 3, art. 139 ust. 4 i art. 140;
określone w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 141.
Świadectwa zdrowia zwierząt są:
sprawdzane, opatrywane pieczęcią i podpisywane przez urzędowego lekarza weterynarii;
ważne przez okres określony w przepisach przyjętych na podstawie ust. 4 lit. c), podczas którego utrzymywane zwierzęta lądowe, których dotyczy dane świadectwo zdrowia zwierząt, nadal spełniają zawarte w świadectwie gwarancje zdrowia zwierząt.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane, w których określa się przepisy dotyczące:
rodzajów kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej oraz badań w odniesieniu do różnych gatunków i kategorii utrzymywanych zwierząt lądowych, które muszą być przeprowadzone przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z ust. 3, aby sprawdzić zgodność z wymagania niniejszego rozdziału;
terminów przeprowadzania takich kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości, kontroli fizycznych i badań oraz terminów wydawania świadectw zdrowia zwierząt przez urzędowego lekarza weterynarii przed przemieszczaniem przesyłek utrzymywanych zwierząt lądowych;
okresu ważności świadectw zdrowia zwierząt.
Artykuł 150
Elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt
Elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt – wygenerowane, obsługiwane i przekazywane za pośrednictwem systemu TRACES – mogą zastąpić towarzyszące świadectwa zdrowia zwierząt przewidziane w art. 149 ust. 1, jeżeli:
takie elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt zawierają wszystkie informacje, które musi zawierać wzór formularza świadectwa zdrowia zwierząt zgodnie z wymagania art. 145 i przepisów przyjętych na podstawie art. 146;
zapewniona jest identyfikowalność danych utrzymywanych zwierząt lądowych i połączenie tych zwierząt z elektronicznym świadectwem zdrowia zwierząt;
przez cały czas podczas transportu właściwe organy państwa pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia mają możliwość dostępu do dokumentów elektronicznych.
Artykuł 151
Deklaracja podmiotu dotycząca przemieszczania do innych państw członkowskich
Deklaracja, o której mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje o danych utrzymywanych zwierzętach lądowych:
ich miejsce pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, miejsca gromadzenia lub odpoczynku;
środki transportu oraz przewoźnik;
opis utrzymywanych zwierząt lądowych, ich gatunki, kategoria i liczba;
dane identyfikacyjne i rejestracyjne, o ile są one wymagane zgodnie z art. 112, 113, 114, 115 i art. 117 lit. a) oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 118 i 120;
informacje potrzebne do wykazania, że utrzymywane zwierzęta lądowe spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczania określone w sekcjach 1–6 (art. 124–142).
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
szczegółowych przepisów odnośnie do treści deklaracji, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w odniesieniu do poszczególnych gatunków i kategorii zwierząt;
informacji, które należy zawrzeć w deklaracji, oprócz tych, które określono w ust. 2 niniejszego artykułu.
Artykuł 152
Obowiązki podmiotów w zakresie powiadamiania o przemieszczaniu utrzymywanych zwierząt lądowych do innych państw członkowskich
Podmioty – inne niż przewoźnicy – powiadamiają z wyprzedzeniem właściwy organ w swoim państwie członkowskim pochodzenia o planowanym przemieszczeniu utrzymywanych zwierząt lądowych z tego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, jeżeli:
zgodnie z art. 149 i 150 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 149 ust. 4 zwierzętom musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia;
zwierzętom musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt dla utrzymywanych zwierząt lądowych, jeżeli są one przemieszczane z obszaru objętego ograniczeniami oraz są objęte środkami zwalczania chorób, o czym mowa w art. 143 ust. 2;
w odniesieniu do zwierząt przyznano odstępstwo od wymagania certyfikacji zdrowia zwierząt przewidzianego w art. 144 ust. 1 lit. a) lub podlegają one przepisom szczególnym przewidzianym w art. 144 ust. 1 lit. b);
powiadomienie jest wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 154 ust. 1.
Na potrzeby akapitu pierwszego niniejszego artykułu podmioty przekazują właściwemu organowi swojego państwa członkowskiego pochodzenia wszelkie niezbędne informacje umożliwiające mu powiadomienie, zgodnie z art. 153 ust. 1, właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczaniu utrzymywanych zwierząt lądowych.
Artykuł 153
Zadania właściwego organu w zakresie powiadamiania o przemieszczaniu do innych państw członkowskich
Artykuł 154
Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące powiadamiania o przemieszczaniu przez podmioty i przez właściwy organ
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
wymagań w zakresie powiadamiania z wyprzedzeniem przez podmioty, zgodnie z art. 152, o przemieszczaniu między państwami członkowskimi utrzymywanych zwierząt lądowych należących do kategorii lub gatunków innych niż te, o których mowa w art. 152 lit. a) i b), jeżeli identyfikowalność takiego przemieszczania tych gatunków lub kategorii jest niezbędna do zapewnienia zgodności z określonymi w sekcjach 1–6 (art. 124–142) wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczania;
informacji potrzebnych do powiadamiania o przemieszczaniu utrzymywanych zwierząt lądowych, jak przewidziano w art. 152 i 153;
nadzwyczajnych procedur powiadamiania o przemieszczaniu utrzymywanych zwierząt lądowych w przypadku przerw w dostawie prądu lub innych zakłóceń w działaniu systemu TRACES;
wymagań dotyczących wyznaczania przez państwa członkowskie regionów do celów zarządzania powiadomieniami o przemieszczaniu, o których to regionach mowa w art. 153 ust. 3.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące:
szczegółów dotyczących powiadomień o przemieszczaniu utrzymywanych zwierząt lądowych, składanych przez:
podmioty do właściwego organu ich państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z art. 152;
właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia do państwa członkowskiego przeznaczenia zgodnie z art. 153;
terminów:
przekazywania przez podmiot właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia niezbędnych informacji, o których mowa w art. 152;
powiadamiania o przemieszczaniu utrzymywanych zwierząt lądowych przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia, o którym mowa w art. 153 ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 4
Przemieszczanie dzikich zwierząt lądowych
Artykuł 155
Dzikie zwierzęta lądowe
Podmioty przemieszczają zwierzęta dzikie z siedliska w jednym państwie członkowskim do siedliska lub zakładu w innym państwie członkowskim wyłącznie wtedy gdy:
przemieszczanie danych zwierząt dzikich z ich siedliska jest prowadzone w taki sposób, aby nie stwarzało istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się – na trasie przemieszczania lub w miejscu przeznaczenia – chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), lub nowo występujących chorób;
zwierzęta dzikie nie pochodzą z siedliska znajdującego się na obszarze objętym ograniczeniami, który podlega ograniczeniom przemieszczania dotyczącym gatunku zwierząt, do którego one należą, ze względu na wystąpienie choroby umieszczonej w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), lub nowo występującej choroby, zgodnie z art. 70 ust. 2 i przepisami przyjętymi na podstawie art. 70 ust. 3 lit. b), art. 71 ust. 3 i art. 83 ust. 3 lub zgodnie ze środkami nadzwyczajnymi określonymi w art. 257 i 258 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 259, chyba że przyznano odstępstwa zgodnie z tymi przepisami;
zwierzętom dzikim towarzyszy świadectwo zdrowia zwierząt lub inne dokumenty, jeżeli certyfikacja zdrowia zwierząt jest niezbędna do zapewnienia zgodności z wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącymi przemieszczania, określonymi w lit. a) i b) niniejszego ustępu oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 156 ust. 1 lit. c) i d);
właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia powiadomił o przemieszczaniu właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia, jeżeli certyfikacja zdrowia zwierząt jest wymagana zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 156 ust. 1 lit. c); oraz
właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia oraz właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia zgodziły się na takie przemieszczanie.
Artykuł 156
Uprawnienia dotyczące przemieszczania dzikich zwierząt lądowych
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących przemieszczania dzikich zwierząt lądowych, o których mowa w art. 155 ust. 1 lit. a) i b);
wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do zakładów dzikich zwierząt lądowych przemieszczanych ze środowiska naturalnego;
rodzajów przemieszczania dzikich zwierząt lądowych lub sytuacji, w przypadku których wymagane jest, aby świadectwo zdrowia zwierząt lub inny dokument towarzyszył takim przemieszczeniom oraz wymagań dotyczących treści takich świadectw lub innych dokumentów;
powiadamiania przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczaniu dzikich zwierząt lądowych między państwami członkowskimi oraz informacji, które należy zawrzeć w takich powiadomieniach.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy w sprawie wymagań, o których mowa w art. 155 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu, w odniesieniu do:
wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt i innych dokumentów, które zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu muszą towarzyszyć przemieszczaniu dzikich zwierząt lądowych;
szczegółów dotyczących powiadamiania dokonywanego przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia oraz terminów powiadamiania w przypadkach określonych w przepisach przyjętych na podstawie ust. 1 lit. d) niniejszego artykułu.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 5
Przemieszczanie w obrębie terytorium Unii materiału biologicznego
Artykuł 157
Wymagania ogólne dotyczące przemieszczania materiału biologicznego
Podmioty wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze w celu zapewnienia, aby przemieszczanie materiału biologicznego nie zagrażało statusowi zdrowotnemu utrzymywanych zwierząt lądowych w miejscu przeznaczenia w odniesieniu do:
chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
nowo występujących chorób.
Podmioty przemieszczają materiał biologiczny ze swoich zakładów i przyjmują taki materiał biologiczny wyłącznie wtedy, gdy dany materiał spełnia następujące warunki:
pochodzi z zakładów, które:
zostały przez właściwy organ wpisane do rejestru zakładów zgodnie z art. 93 akapit pierwszy lit. a), a państwo członkowskie pochodzenia nie przyznało żadnego odstępstwa zgodnie z art. 85;
zostały przez właściwy organ zatwierdzone zgodnie z art. 97 ust. 1, jeżeli takie zatwierdzenie jest wymagane zgodnie z art. 94 ust. 1 lub art. 95;
spełniają wymagania w zakresie identyfikowalności określone w art. 121 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 122 ust. 1.
Artykuł 158
Obowiązki podmiotów w miejscu przeznaczenia
Podmioty prowadzące zakłady w miejscu przeznaczenia, które przyjmują materiał biologiczny z zakładu w innym państwie członkowskim:
sprawdzają obecność:
oznakowania zgodnie z art. 121 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 122;
świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 161;
informują właściwy organ w miejscu przeznaczenia, po sprawdzeniu przyjętego materiału biologicznego, o wszelkich nieprawidłowościach dotyczących:
przyjętego materiału biologicznego;
oznakowania, o którym mowa w lit. a) ppkt (i);
świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w lit. a) ppkt (ii).
Artykuł 159
Obowiązki podmiotów w zakresie przemieszczania do innych państw członkowskich materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu
Podmioty przemieszczają do innego państwa członkowskiego materiał biologiczny zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiał biologiczny drobiu wyłącznie wtedy, gdy materiał ten spełnia następujące warunki:
jest pozyskiwany, produkowany, przetwarzany i przechowywany w zakładach zajmujących się materiałem biologicznym, zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 97 ust. 1 i art. 99;
został pozyskany od zwierząt dawców spełniających niezbędne wymagania w zakresie zdrowia zwierząt, aby zapewnić nierozprzestrzenianie przez ten materiał biologiczny chorób umieszczonych w wykazie;
został pozyskany, wyprodukowany, przetworzony, był przechowywany i transportowany w taki sposób, który zapewnia nierozprzestrzenianie przez ten materiał biologiczny chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d).
Podmioty nie przemieszczają materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu z zakładu zajmującego się materiałem biologicznym, który podlega ograniczeniom przemieszczania odnośnie do danych gatunków umieszczonych w wykazie zgodnie z:
art. 55 ust. 1 lit. a), c) i e) oraz ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 74 ust. 1, art. 79 i art. 80;
przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63 i 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2; oraz
środkami nadzwyczajnymi określonymi w art. 257 i 258 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 259, chyba że w przepisach przyjętych na podstawie art. 258 ustanowiono odstępstwa od tych przepisów.
Ograniczenia, o których mowa w niniejszym ustępie, nie dotyczą przypadków, gdy materiał biologiczny został pozyskany przed wystąpieniem danego ogniska choroby i był przechowywany oddzielnie od pozostałego materiału biologicznego.
Artykuł 160
Przekazanie uprawnień w zakresie przemieszczania do innych państw członkowskich materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczania do innych państw członkowskich materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu, o których mowa w art. 159; w aktach tych określa się:
przepisy dotyczące pozyskiwania, produkcji, przetwarzania i przechowywania materiału biologicznego tych zwierząt utrzymywanych w zatwierdzonych zakładach, o których mowa w art. 159 ust. 1 lit. a);
wymagania w zakresie zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 159 ust. 1 lit. b), w odniesieniu do utrzymywanych zwierząt dawców, od których pozyskano materiał biologiczny, dotyczące izolacji lub kwarantanny tych zwierząt;
badania laboratoryjne i inne badania przeprowadzane na utrzymywanych zwierzętach dawcach oraz na materiale biologicznym;
wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące pozyskiwania, produkcji, przetwarzania i przechowywania lub innych procedur oraz transportu, jak przewidziano w art. 159 ust. 1 lit. c).
Artykuł 161
Obowiązki podmiotów w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt na potrzeby przemieszczania materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu oraz akty delegowane
W przypadkach gdy zezwolono na opuszczenie przez materiał biologiczny zwierząt utrzymywanych obszaru objętego ograniczeniami, który podlega:
środkom zwalczania chorób przewidzianym w art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56, 64, 65, art. 74 ust. 1 i art. 79 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 67, art. 71 ust. 3 i art. 74 ust. 4, art. 83 ust. 2; lub
środkom nadzwyczajnym określonym w art. 257 i 258 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 259,
a ten materiał biologiczny pochodzi od gatunków objętych tymi środkami zwalczania chorób lub środkami nadzwyczajnymi, podmioty przemieszczają taki materiał biologiczny w obrębie terytorium państwa członkowskiego lub z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy towarzyszy mu świadectwo zdrowia zwierząt wydane zgodnie z art. 149 ust. 1 przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia, chyba że zgodnie z przepisami, o których mowa w niniejszym akapicie, zostało udzielone odstępstwo od wymagania certyfikacji zdrowia zwierząt.
Właściwy organ może zdecydować, że takiego świadectwa nie trzeba wydawać przy przemieszczaniu materiału biologicznego w obrębie terytorium danego państwa członkowskiego, jeżeli organ ten uzna, że istnieje alternatywny system zapewniający identyfikowalność przesyłki takiego materiału biologicznego oraz materiał ten spełnia wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące takiego przemieszczania.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących odstępstw od wymagań w zakresie świadectw zdrowia zwierząt na potrzeby przemieszczania materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu, o których to wymagania mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jeżeli takie przemieszczenia nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie z uwagi na:
rodzaj danego materiału biologicznego lub gatunki zwierząt, od których pochodzi ten materiał;
metody produkcji i przetwarzania w zakładzie zajmującym się materiałem biologicznym;
przeznaczenie materiału biologicznego;
wprowadzone alternatywne środki zmniejszające ryzyko dla danego rodzaju i kategorii materiału biologicznego i zakładu zajmującego się materiałem biologicznym;
miejsce przeznaczenia materiału biologicznego, gdy miejsce przeznaczenia znajduje się w tym samym państwie członkowskim co miejsce pochodzenia, ale materiał biologiczny przekracza terytorium innego państwa członkowskiego w celu dotarcia do miejsca przeznaczenia.
Artykuł 162
Treść świadectw zdrowia zwierząt
Świadectwo zdrowia zwierząt dla materiału biologicznego, o którym mowa w art. 161, zawiera co najmniej następujące informacje:
zakład zajmujący się materiałem biologicznym, z którego pochodzi materiał biologiczny oraz zakład lub miejsce przeznaczenia;
rodzaj materiału biologicznego oraz gatunek utrzymywanych zwierząt dawców;
ilość lub liczbę materiału biologicznego;
oznakowanie materiału biologicznego, jeżeli jest to wymagane zgodnie z art. 121 ust. 1 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 122 ust. 1;
informacje potrzebne do wykazania, że materiał biologiczny w przesyłce spełnia wymagania dotyczące przemieszczania dla danego gatunku przewidziane w art. 157 i 159 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 160.
Artykuł 163
Powiadamianie o przemieszczaniu do innych państw członkowskich materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu
Podmioty:
informują z wyprzedzeniem właściwy organ państwa pochodzenia o planowanym przemieszczaniu do innego państwa członkowskiego materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu, jeżeli:
zgodnie z art. 161 ust. 1 lub 2 wymagane jest, aby materiałowi biologicznemu towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt;
powiadomienie o przemieszczaniu jest wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie ust. 5 lit. a) niniejszego artykułu w odniesieniu do materiału biologicznego, z uwzględnieniem ust. 3 niniejszego artykułu;
przekazują wszelkie niezbędne informacje, aby umożliwić właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia powiadomienie, zgodnie z ust. 2, właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczaniu materiału biologicznego.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
wymagań dotyczących powiadamiania przez podmioty z wyprzedzeniem o przemieszczaniu między państwami członkowskimi materiału biologicznego zgodnie z ust. 1 lit. a) ppkt (ii) niniejszego artykułu, jeżeli identyfikowalność takiego przemieszczania jest niezbędna do zapewnienia zgodności z wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącymi przemieszczania, określonymi w sekcjach 1 i 2 (art. 157–160);
informacji niezbędnych do powiadamiania o przemieszczaniu materiału biologicznego, o których to powiadomieniach mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;
nadzwyczajnych procedur powiadamiania o przemieszczaniu materiału biologicznego w przypadku przerw w dostawie prądu lub innych zakłóceń w działaniu systemu TRACES.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące:
przekazywania informacji na temat przemieszczania materiału biologicznego przez podmioty do właściwego organu ich państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z ust. 1;
powiadamiania państwa członkowskiego przeznaczenia przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia o przemieszczaniu materiału biologicznego, zgodnie z ust. 2;
terminów:
przekazywania przez podmiot właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia niezbędnych informacji, o których mowa w ust. 1;
powiadamiania o przemieszczaniu materiału biologicznego przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia, o którym to powiadamianiu mowa w ust. 2.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 164
Materiał biologiczny utrzymywanych zwierząt lądowych, z wyłączeniem materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiał biologiczny drobiu
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących wymagań w zakresie zdrowia zwierząt, certyfikacji zdrowia zwierząt i powiadamiania o przemieszczaniu materiału biologicznego utrzymywanych zwierząt lądowych, z wyłączeniem materiału biologicznego zwierząt utrzymywanych z gatunków bydło, owce, kozy, świnie i z koniowatych oraz materiału biologicznego drobiu, z uwzględnieniem następujących kwestii:
choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), w odniesieniu do danych gatunków umieszczonych w wykazie;
gatunki zwierząt, od których pozyskano materiał biologiczny oraz rodzaj materiału biologicznego;
status zdrowotny w miejscu pochodzenia i przeznaczenia;
rodzaj pozyskania, produkcji, przetwarzania i przechowywania;
inne czynniki epidemiologiczne.
W przypadku gdy zgodnie z ust. 2 wymagana jest certyfikacja zdrowia zwierząt i powiadamianie o przemieszczaniu materiału biologicznego:
do takiej certyfikacji stosuje się przepisy określone w art. 161 ust. 1-5 i art. 162 ust. 1 i 2 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 161 ust. 6 i art. 162 ust. 3-5;
do powiadamiania o przemieszczaniu stosuje się przepisy określone w art. 163 ust. 1, 2 i 4 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 163 ust. 5.
Artykuł 165
Materiał biologiczny przeznaczony do celów naukowych oraz akty delegowane
Właściwy organ przyznaje odstępstwa, o których mowa w ust. 1, wyłącznie pod następującymi warunkami:
właściwe organy w miejscu przeznaczenia i pochodzenia:
uzgodniły warunki zaproponowanego przemieszczania;
zapewniły, by zostały wprowadzone niezbędne środki zmniejszające ryzyko, tak aby przemieszczanie to nie zagrażało statusowi zdrowotnemu miejsc znajdujących się na trasie przemieszczania oraz miejsca przeznaczenia pod względem chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
powiadomiły, w stosownych przypadkach, właściwe organy państw członkowskich tranzytu o przyznanym odstępstwie oraz o warunkach, na jakich je przyznano;
przemieszczanie to odbywa się pod nadzorem właściwych organów w miejscu pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, właściwego organu państwa członkowskiego tranzytu.
ROZDZIAŁ 6
Produkcja, przetwarzanie i dystrybucja w Unii produktów pochodzenia zwierzęcego
Artykuł 166
Ogólne obowiązki podmiotów w zakresie zdrowia zwierząt oraz akty delegowane
Podmioty wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze w celu zapewnienia, aby w trakcie wszystkich etapów produkcji, przetwarzania i dystrybucji produktów pochodzenia zwierzęcego w Unii, takie produkty nie powodowały rozprzestrzeniania się:
chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), z uwzględnieniem statusu zdrowotnego miejsca produkcji, przetwarzania lub przeznaczenia;
nowo występujących chorób.
Podmioty zapewniają, aby produkty pochodzenia zwierzęcego nie pochodziły z zakładów lub przedsiębiorstw spożywczych ani nie były pozyskiwane od lub ze zwierząt pochodzących z zakładów, które podlegają:
środkom nadzwyczajnym określonym w art. 257 i 258 lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 259, chyba że w przepisach przyjętych na podstawie art. 259 ustanowiono odstępstwa od wymagania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;
ograniczeniom przemieszczania mającym zastosowanie do utrzymywanych zwierząt lądowych i do produktów pochodzenia zwierzęcego, określonym w art. 32 ust. 1 lit. c), art. 55 ust. 1 lit. e), art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 ust. 1 lit. a), art. 76 ust. 2 lit. b) i ust. 3, art. 79 i 81, art. 82 ust. 2 i 3 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63 i 67, art. 70 ust. 3, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4, art. 76 ust. 5 i art. 83 ust. 2, chyba że przepisy te przewidują odstępstwa od tych ograniczeń przemieszczania.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących szczegółowych wymagań, uzupełniających wymagania, o których mowa w:
ust. 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do środków zapobiegawczych, w tym środków zmniejszających ryzyko, oraz
ust. 2 niniejszego artykułu w odniesieniu do ograniczeń przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego.
Przyjmując akty delegowane przewidziane w ust. 3, Komisja opiera te akty na następujących kwestiach:
dana choroba umieszczona w wykazie, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), oraz gatunki, które na nią zapadają, oraz
występujące ryzyko.
Artykuł 167
Obowiązki podmiotów w zakresie świadectw zdrowia zwierząt oraz akty delegowane
Podmioty przemieszczają następujące produkty pochodzenia zwierzęcego w obrębie terytorium państwa członkowskiego lub do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy danym produktom towarzyszy świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z ust. 3:
produkty pochodzenia zwierzęcego:
w przypadku których zezwolono na przemieszczenie z obszaru objętego ograniczeniami, podlegającego środkom nadzwyczajnym przewidzianym w przepisach przyjętych na podstawie art. 259;
pozyskane od lub ze zwierząt należących do gatunków podlegających tym środkom nadzwyczajnym;
produkty pochodzenia zwierzęcego:
w przypadku których zezwolono na przemieszczenie z obszaru objętego ograniczeniami, podlegającego środkom zwalczania chorób zgodnie z art. 32 ust. 1, art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii), art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 64, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 ust. 1 lit. a), art. 79 i 80 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63 i 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2;
pozyskane od lub ze zwierząt należących do gatunków objętych tymi środkami zwalczania chorób.
Właściwy organ może zdecydować, że takiego świadectwa nie trzeba wydawać na potrzeby przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego w obrębie terytorium danego państwa członkowskiego, jeżeli organ ten uzna, że istnieje alternatywny system zapewniający identyfikowalność przesyłek takich produktów oraz że produkty te spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące takiego przemieszczania.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących odstępstw od wymagań w zakresie świadectw zdrowia zwierząt, o których to wymaganiach mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz warunków przyznawania takich odstępstw dotyczących przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego, które nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób z uwagi na:
rodzaje danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
środki zmniejszające ryzyko stosowane do produktów pochodzenia zwierzęcego, które zmniejszają ryzyko rozprzestrzeniania się chorób;
planowane wykorzystanie produktów pochodzenia zwierzęcego;
miejsce przeznaczenia produktów pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 168
Treść świadectw zdrowia zwierząt, akty delegowane i wykonawcze
Świadectwo zdrowia zwierząt dla produktów pochodzenia zwierzęcego, o którym mowa w art. 167 ust. 1, zawiera co najmniej następujące informacje:
zakład lub miejsce pochodzenia oraz zakład lub miejsce przeznaczenia;
opis danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
ilość produktów pochodzenia zwierzęcego;
dane identyfikacyjne produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli jest to wymagane zgodnie z art. 65 ust. 1 lit. h) lub przepisami przyjętymi na podstawie art. 67 akapit drugi lit. a);
informacje potrzebne do wykazania, że produkty pochodzenia zwierzęcego spełniają wymagania związane z ograniczeniami przemieszczania przewidziane w art. 166 ust. 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 166 ust. 3.
Artykuł 169
Powiadamianie o przemieszczaniu produktów pochodzenia zwierzęcego do innych państw członkowskich
Podmioty:
informują z wyprzedzeniem właściwy organ w państwie członkowskim pochodzenia o planowanym przemieszczeniu produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli zgodnie z art. 167 ust. 1 wymagane jest, aby danym przesyłkom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt;
przekazują wszelkie niezbędne informacje, aby umożliwić właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia powiadomienie, zgodnie z ust. 2, właściwego organu państwa członkowskiego przeznaczenia o danym przemieszczeniu.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
informacji potrzebnych do powiadamiania o przemieszczaniu produktów pochodzenia zwierzęcego, o których to powiadomieniach mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;
nadzwyczajnych procedur powiadamiania o przemieszczaniu produktów pochodzenia zwierzęcego w przypadku przerw w dostawie prądu lub innych zakłóceń w działaniu systemu TRACES.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące:
informacji przekazywanych, zgodnie z ust. 1, przez podmioty do właściwego organu ich państwa członkowskiego pochodzenia na temat przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego;
powiadamiania, zgodnie z ust. 2, państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczaniu produktów pochodzenia zwierzęcego, dokonywanego przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia;
terminów:
przekazywania przez zainteresowany podmiot właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia informacji, o których mowa w ust. 1;
powiadamiania o przemieszczaniu produktów pochodzenia zwierzęcego dokonywanego przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia, o którym to powiadamianiu mowa w ust. 2.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 7
Zakres stosowania środków krajowych
Artykuł 170
Środki krajowe dotyczące zwalczania chorób i przemieszczania zwierząt i materiału biologicznego
Te środki krajowe:
uwzględniają przepisy dotyczące przemieszczania zwierząt i materiału biologicznego określone w rozdziale 3 (art. 124–154), rozdziale 4 (art. 155 i 156) oraz rozdziale 5 (art. 157–165) i nie są sprzeczne z tymi przepisami;
nie utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi;
nie wykraczają poza to, co jest odpowiednie i niezbędne do zapobiegania wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d) i e).
Artykuł 171
Środki krajowe ograniczające skutki chorób innych niż choroby umieszczone w wykazie
Jeżeli choroba inna niż choroba umieszczona w wykazie stwarza istotne ryzyko dla zdrowia utrzymywanych zwierząt lądowych w państwie członkowskim, zainteresowane państwo członkowskie może wprowadzić środki krajowe w celu zwalczania tej choroby i może ograniczyć przemieszczanie utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego, o ile środki te:
nie utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi;
nie wykraczają poza to, co jest odpowiednie i niezbędne do zwalczania tej choroby.
TYTUŁ II
ZWIERZĘTA WODNE I PRODUKTY POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO POZYSKANE OD LUB ZE ZWIERZĄT WODNYCH
ROZDZIAŁ 1
Rejestracja, zatwierdzanie, prowadzenie dokumentacji i rejestry
Artykuł 172
Obowiązki podmiotów w zakresie rejestracji zakładów akwakultury
Podmioty prowadzące zakłady akwakultury dokonują przed rozpoczęciem takiej działalności następujących czynności w celu rejestracji swoich zakładów zgodnie z art. 173:
powiadamiają właściwy organ o każdym zakładzie akwakultury, za który odpowiadają;
przekazują właściwemu organowi następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwę i adres danego podmiotu;
położenie zakładu i opis jego obiektów;
gatunki, kategorie i ilość (liczbę, objętość lub wagę) zwierząt akwakultury, które zamierzają utrzymywać w zakładzie akwakultury oraz potencjał zakładu akwakultury;
rodzaj zakładu akwakultury; oraz
inne kwestie dotyczące zakładu, które są istotne dla ustalenia stwarzanego przez ten zakład ryzyka.
Podmioty prowadzące zakłady akwakultury, o których mowa w ust. 1, z wyprzedzeniem powiadamiają właściwy organ o:
wszelkich istotnych zmianach w danym zakładzie akwakultury dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1 lit. b);
każdym zaprzestaniu działalności przez dany podmiot lub zakład akwakultury.
Podmiot może wystąpić z wnioskiem o rejestrację, o której mowa w ust. 1, dla grupy zakładów akwakultury, o ile spełniają one którykolwiek z dwóch poniższych warunków:
znajdują się na obszarze powiązanym epidemiologicznie, a wszystkie podmioty na tym obszarze działają w ramach wspólnego systemu bioasekuracji;
odpowiada za nie ten sam podmiot oraz działają one w ramach wspólnego systemu bioasekuracji, a zwierzęta akwakultury z tych zakładów są częścią tej samej jednostki epidemiologicznej.
Jeżeli wniosek o rejestrację obejmuje grupę zakładów, ust. 1–3 niniejszego artykułu i art. 173 akapit pierwszy lit. b) oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 175, które mają zastosowanie do pojedynczego zakładu akwakultury, stosuje się do grupy zakładów akwakultury jako całości.
Artykuł 173
Obowiązki właściwego organu w zakresie rejestracji zakładów akwakultury
Właściwy organ rejestruje:
zakłady akwakultury w rejestrze zakładów akwakultury, o którym mowa w art. 185 ust. 1, jeżeli dany podmiot przekazał informacje wymagane zgodnie z art. 172 ust. 1;
grupy zakładów akwakultury w tym rejestrze, o ile spełnione są kryteria określone w art. 172 ust. 4.
Właściwy organ nadaje każdemu zakładowi lub grupie zakładów, o których mowa w niniejszym artykule, niepowtarzalny numer rejestracyjny.
Artykuł 174
Odstępstwa od obowiązku podmiotów w zakresie rejestracji zakładów akwakultury
W drodze odstępstwa od art. 172 ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymagania rejestracji niektóre zakłady akwakultury stwarzające nieistotne ryzyko, jak przewidziano w akcie wykonawczym przyjętym zgodnie z art. 175.
Artykuł 175
Uprawnienia wykonawcze dotyczące odstępstw od obowiązku rejestracji zakładów akwakultury
Komisja w drodze aktów wykonawczych ustanawia przepisy dotyczące rodzajów zakładów akwakultury, które zgodnie z art. 174 mogą zostać przez państwo członkowskie zwolnione z wymagania rejestracji, w oparciu o:
gatunki, kategorie i ilość (liczbę, objętość lub wagę) zwierząt akwakultury w danym zakładzie akwakultury oraz potencjał tego zakładu;
przemieszczanie zwierząt akwakultury do i z zakładu akwakultury.
Artykuł 176
Zatwierdzanie niektórych zakładów akwakultury oraz akty delegowane
Podmioty prowadzące następujące rodzaje zakładów akwakultury występują do właściwego organu z wnioskiem o zatwierdzenie zgodnie z art. 180 ust. 1:
zakłady akwakultury, w których utrzymuje się zwierzęta akwakultury w celu przemieszczenia ich z tego zakładu akwakultury w postaci żywej lub w postaci produktów akwakultury pochodzenia zwierzęcego;
inne zakłady akwakultury, które stwarzają istotne ryzyko ze względu na:
gatunki, kategorie i liczbę zwierząt akwakultury, które są w nich utrzymywane;
rodzaj danego zakładu akwakultury;
przemieszczanie zwierząt akwakultury do i z danego zakładu akwakultury.
W drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą zwolnić z obowiązku wystąpienia z wnioskiem o zatwierdzenie podmioty prowadzące następujące rodzaje zakładów:
zakłady akwakultury produkujące małą ilość zwierząt akwakultury do celów dostarczenia do spożycia przez ludzi:
bezpośrednio końcowemu konsumentowi; lub
do lokalnych zakładów detalicznych bezpośrednio zaopatrujących konsumentów końcowych;
stawy lub inne instalacje, w których populacja zwierząt wodnych jest utrzymywana wyłącznie na potrzeby połowów rekreacyjnych poprzez uzupełnianie zasobów zwierząt akwakultury, które pozostają w obszarze zamkniętym, z którego ucieczka jest niemożliwa;
zakłady akwakultury, w których utrzymywane są zwierzęta akwakultury do celów ozdobnych w obiektach zamkniętych,
pod warunkiem, że dany zakład nie stwarza istotnego ryzyka.
O ile nie przyznano odstępstwa zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu podmioty nie rozpoczynają działalności w zakładzie akwakultury, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, do czasu zatwierdzenia takiego zakładu zgodnie z art. 181 ust. 1 i zaprzestają takiej działalności w zakładzie akwakultury, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jeżeli:
właściwy organ cofnie lub zawiesi zatwierdzenie zgodnie z art. 184 ust. 2; lub
w przypadku warunkowego zatwierdzenia, dokonanego zgodnie z art. 183 ust. 3, dany zakład akwakultury nie spełnia pozostałych wymagań, o których mowa w art. 183 ust. 4, i nie uzyskał ostatecznego zatwierdzenia zgodnie z art.183 ust. 3.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
odstępstw od wymagania wystąpienia przez podmioty do właściwego organu z wnioskiem o zatwierdzenie rodzajów zakładów akwakultury, o których mowa w ust. 1 lit. a), dotyczących rodzajów zakładów innych niż zakłady wymienione w ust. 2 lit. a) ppkt (i) i (ii), w przypadku gdy zakłady te nie stwarzają istotnego ryzyka;
rodzajów zakładów akwakultury, które muszą być zatwierdzone zgodnie z ust. 1 lit. b).
Przyjmując akty delegowane, o których mowa w ust. 4, Komisja opiera te akty na następujących kryteriach:
gatunki i kategorie zwierząt akwakultury, które są utrzymywane w zakładzie akwakultury;
rodzaj zakładu akwakultury i rodzaj produkcji; oraz
typowa struktura przemieszczeń dla danego rodzaju zakładu akwakultury oraz danego gatunku lub kategorii zwierząt akwakultury.
Artykuł 177
Zatwierdzanie grup zakładów akwakultury przez właściwy organ
Właściwy organ może zatwierdzić, jak przewidziano w art. 181 ust. 1, grupę zakładów akwakultury, o ile dane zakłady akwakultury spełniają którykolwiek z dwóch poniższych warunków:
znajdują się one na obszarze powiązanym epidemiologicznie, a wszystkie podmioty na tym obszarze działają w ramach wspólnego systemu bioasekuracji; jednak każdy lądowy lub morski zakład przyjmowania, kondycjonowania, mycia, czyszczenia, sortowania, owijania lub pakowania żywych małży przeznaczonych do spożycia przez ludzi (tzw. „centra wysyłkowe”), zakład ze zbiornikami zasilanymi czystą wodą morską, w których żywe małże są umieszczane na czas niezbędny do zmniejszenia zanieczyszczenia, aby nadawały się do spożycia przez ludzi (tzw. „zakłady oczyszczania”) oraz podobne zakłady zlokalizowane wewnątrz takiego powiązanego epidemiologicznie obszaru muszą zostać zatwierdzone indywidualnie;
odpowiada za nie ten sam podmiot, oraz
działają w ramach wspólnego systemu bioasekuracji; oraz
zwierzęta akwakultury z tych zakładów są częścią tej samej jednostki epidemiologicznej.
Jeżeli jedną decyzją zatwierdzono grupę zakładów akwakultury, przepisy określone w art. 178 i art. 180–184 oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 180 ust. 2 i art. 181 ust. 2, które mają zastosowanie do pojedynczego zakładu akwakultury, stosuje się do całej grupy zakładów akwakultury.
Artykuł 178
Zatwierdzanie statusu zakładu odizolowanego
Podmioty prowadzące zakłady akwakultury, które chcą uzyskać status zakładu odizolowanego:
występują do właściwego organu z wnioskiem o zatwierdzenie zgodnie z art. 180 ust. 1;
przemieszczają zwierzęta akwakultury do lub ze swojego zakładu zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 203 ust. 1 oraz w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 203 ust. 2 dopiero po uzyskaniu przez ich zakład zatwierdzenia takiego statusu przez właściwy organ zgodnie z art. 181 lub 183.
Artykuł 179
Zatwierdzanie zakładów zajmujących się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób
Podmioty prowadzące zakłady zajmujące się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób:
zapewniają uzyskanie niezbędnego zatwierdzenie zgodnie z art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 853/2004 ( 2 ); oraz
występują do właściwego organu, zgodnie z art. 180 ust. 1, z wnioskiem o zatwierdzenie prowadzenia uboju lub przetwórstwa zwierząt wodnych do celów zwalczania chorób zgodnie z art. 61 ust. 1 lit. b), art. 62 i art. 68 ust. 1, art. 79 i 80 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 63 i art. 70 ust. 3 i art. 71 ust. 3.
Artykuł 180
Obowiązek podmiotów przekazywania informacji w celu uzyskania zatwierdzenia
Podmioty, występując z wnioskiem o zatwierdzenie ich zakładu zgodnie z art. 176 ust. 1, art. 177, art. 178 lit. a) i art. 179, przekazują właściwemu organowi następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwę i adres danego podmiotu;
położenie danego zakładu i opis jego obiektów;
istotne dla danego zatwierdzenia gatunki, kategorie i ilość (liczbę, objętość lub wagę) zwierząt akwakultury, które są utrzymywane w zakładzie;
rodzaj zakładu akwakultury;
w przypadku zatwierdzania grupy zakładów akwakultury, szczegółowe informacje wykazujące, że dana grupa spełnia warunki określone w art. 177;
inne kwestie dotyczące sposobu działania danego zakładu akwakultury, które są istotne dla ustalenia ryzyka stwarzanego przez ten zakład;
sposób dostarczania wody do zakładu i jej odprowadzania;
środki dotyczące bioasekuracji w zakładzie.
Podmioty prowadzące zakłady, o których mowa w ust. 1, powiadamiają z wyprzedzeniem właściwy organ o:
wszelkich zmianach w zakładach dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1;
każdym zaprzestaniu działalności przez dany podmiot lub zakład.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 181
Zatwierdzanie, warunki zatwierdzenia oraz akty delegowane
Właściwy organ zatwierdza zakłady akwakultury, o których mowa w art. 176 ust. 1 i art. 178 lit. a), grupy zakładów akwakultury, o których mowa w art. 177, oraz zakłady zajmujące się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób, o których mowa w art. 179, wyłącznie wtedy, gdy takie zakłady:
spełniają, w stosownych przypadkach, następujące wymagania dotyczące:
kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, z uwzględnieniem wymagań określonych w art. 10 ust. 1 lit. b) oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 10 ust. 6;
nadzoru, określone w art. 24 oraz – stosownie do rodzaju zakładu i związanego z nim ryzyka – w art. 25;
prowadzenia dokumentacji, określone w art. 186–188 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 189 i 190;
posiadają obiekty i sprzęt:
odpowiednie do zmniejszenia do dopuszczalnego poziomu ryzyka wprowadzenia i rozprzestrzeniania się chorób, z uwzględnieniem rodzaju danego zakładu;
o odpowiednim potencjale w stosunku do gatunków, kategorii i ilości (liczby, objętości lub wagi) danych zwierząt wodnych;
nie stwarzają niedopuszczalnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób, z uwzględnieniem wprowadzonych środków zmniejszających ryzyko;
posiadają system, który umożliwia danemu podmiotowi wykazanie wobec właściwego organu, że spełnione są wymagania określone w lit. a), b) i c).
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
kwarantanny, izolacji i innych środków bioasekuracji, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i);
nadzoru, o którym mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (ii);
obiektów i sprzętu, o których mowa w ust. 1 lit. b).
Przy określaniu, jakie przepisy mają zostać ustanowione w aktach delegowanych, które zostaną przyjęte na podstawie ust. 2, Komisja opiera te przepisy na następujących kwestiach:
ryzyka stwarzane przez poszczególne rodzaje zakładów;
gatunki i kategorie zwierząt akwakultury lub zwierząt wodnych istotne dla danego zatwierdzenia;
rodzaj danej produkcji;
typowa struktura przemieszczeń dla danego rodzaju zakładu akwakultury oraz gatunków i kategorii zwierząt, które są utrzymywane w tych zakładach.
Artykuł 182
Zakres zatwierdzenia zakładów
Właściwy organ, zatwierdzając na podstawie art. 181 ust. 1 zakład akwakultury lub zakład zajmujący się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób, na wniosek złożony zgodnie z art. 176, art. 177, art. 178 lit. a) lub art. 179, wyraźnie wskazuje:
objęte zatwierdzeniem rodzaje zakładów akwakultury, o których mowa w art. 176 ust. 1 i art. 178 lit. a), grupy zakładów akwakultury, o których mowa w art. 177, oraz zakłady zajmujące się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób, o których mowa w art. 179 i w przepisach przyjętych na podstawie art. 176 ust. 4 lit. b);
objęte zatwierdzeniem gatunki i kategorie zwierząt akwakultury.
Artykuł 183
Procedura zatwierdzania przez właściwy organ
Jeżeli z kontroli na miejscu lub z dokumentacji, o której mowa akapicie pierwszym wynika, że zakład poczynił wyraźne postępy, lecz nadal nie spełnia wszystkich tych wymagań, właściwy organ może przedłużyć okres obowiązywania warunkowego zatwierdzenia. Jednakże warunkowego zatwierdzenia nie można udzielić na okres przekraczający łącznie sześć miesięcy.
Artykuł 184
Przegląd, zawieszenie i cofnięcie zatwierdzenia przez właściwy organ
Jeżeli jednak podmiot może zagwarantować, że usunie braki w rozsądnym terminie, właściwy organ może, zamiast cofnięcia, zawiesić zatwierdzenie zakładu.
Artykuł 185
Rejestr zakładów akwakultury oraz zakładów zajmujących się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób
Każdy właściwy organ ustanawia i prowadzi aktualizowany rejestr:
wszystkich zakładów akwakultury zarejestrowanych zgodnie z art. 173;
wszystkich zakładów akwakultury zatwierdzonych zgodnie z art. 181 ust. 1;
wszystkich zakładów zajmujących się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób, zatwierdzonych zgodnie z art. 181 ust. 1.
Rejestr zakładów akwakultury, o którym mowa w ust. 1, zawiera następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwę i adres podmiotu prowadzącego dany zakład oraz numer rejestracyjny tego zakładu;
położenie danego zakładu akwakultury oraz, w stosownych przypadkach, danej grupy zakładów akwakultury;
rodzaj produkcji prowadzonej w zakładzie;
tam, gdzie jest to istotne, sposób dostarczania wody do zakładu i jej odprowadzania;
gatunki zwierząt akwakultury, które są utrzymywane w zakładzie;
aktualne informacje o statusie zdrowotnym zarejestrowanego zakładu akwakultury lub – w stosownych przypadkach – grupy zakładów, w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d).
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
stosownych szczegółowych informacji, które należy zamieścić w rejestrze zakładów akwakultury, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;
publicznego dostępu do tego rejestru.
Artykuł 186
Obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji przez podmioty prowadzące zakłady akwakultury
Podmioty prowadzące zakłady akwakultury podlegające rejestracji zgodnie z art. 173 lub zatwierdzeniu zgodnie z art. 181 ust. 1 prowadzą i przechowują dokumentację obejmującą co najmniej następujące informacje:
gatunki, kategorie i ilość (liczba, objętość lub waga) zwierząt akwakultury w ich zakładzie;
przemieszczanie zwierząt akwakultury i produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub z tych zwierząt do i z ich zakładów, określając, w stosownych przypadkach:
ich miejsca pochodzenia lub przeznaczenia;
daty takiego przemieszczania;
świadectwa zdrowia zwierząt w wersji papierowej lub w formie elektronicznej, które muszą towarzyszyć przemieszczaniu zwierząt akwakultury do zakładu akwakultury zgodnie z art. 208 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 211 ust. 1 lit. a) i c) oraz art. 213 ust. 2;
upadkowość w każdej jednostce epidemiologicznej oraz inne problemy związane z chorobami w zakładzie akwakultury, stosownie do rodzaju produkcji;
środki bioasekuracji, nadzór, leczenie, wyniki badań i inne istotne informacje stosownie do:
gatunków i kategorii zwierząt akwakultury w zakładzie;
rodzaju produkcji w zakładzie akwakultury;
rodzaju i wielkości zakładu akwakultury;
wyniki kontroli stanu zdrowia zwierząt wymaganych zgodnie z art. 25 ust. 1;
Dokumentację prowadzi się i przechowuje w formie papierowej lub elektronicznej.
Podmioty prowadzące zakłady akwakultury prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1, w danym zakładzie akwakultury, oraz:
prowadzą ją w sposób gwarantujący ustalenie miejsca pochodzenia i przeznaczenia zwierząt wodnych;
udostępniają ją właściwemu organowi, na jego żądanie;
przechowują ją przez minimalny okres określany przez właściwy organ, nie krócej jednak niż przez trzy lata.
W drodze odstępstwa od wymagania prowadzenia dokumentacji w danym zakładzie, o czym mowa w akapicie pierwszym, jeżeli fizycznie nie jest możliwe prowadzenie dokumentacji w danym zakładzie, dokumentacja jest prowadzona w biurze, z którego zarządza się daną działalnością.
Artykuł 187
Obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji w przypadku zakładów zajmujących się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób
Podmioty prowadzące zakłady zajmujące się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób, które to zakłady podlegają zatwierdzeniu zgodnie z art. 179, prowadzą i przechowują dokumentację dotyczącą:
wszystkich przemieszczeń do i z ich zakładów zwierząt akwakultury i pozyskanych od nich lub z nich produktów pochodzenia zwierzęcego;
odprowadzania wody i stosownych środków bioasekuracji.
Podmioty prowadzące zakłady zajmujące się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób:
prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1, w zakładzie zajmującym się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób oraz udostępniają ją na żądanie właściwemu organowi;
przechowują tę dokumentację przez minimalny okres określony przez właściwy organ, nie krócej jednak niż przez trzy lata.
Dokumentację prowadzi się i przechowuje w formie papierowej lub elektronicznej.
Artykuł 188
Obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji przez przewoźników
Przewoźnicy zwierząt wodnych przeznaczonych do zakładów akwakultury lub do uwolnienia do środowiska naturalnego prowadzą i przechowują dokumentację dotyczącą:
gatunków, kategorii i ilości (liczby, objętości lub wagi) przewożonych przez nich zwierząt wodnych;
współczynnika upadkowości danych zwierząt akwakultury i dzikich zwierząt wodnych podczas transportu, o ile jest to możliwe w przypadku danego rodzaju transportu oraz przewożonych gatunków zwierząt akwakultury i dzikich zwierząt wodnych;
zakładów akwakultury oraz zakładów zajmujących się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób, w których to zakładach zatrzymał się środek transportu;
wymiany wody w czasie transportu, wraz z podaniem informacji o pochodzeniu świeżej wody oraz o miejscach, w których spuszczono wodę;
oczyszczania i dezynfekcji środków transportu.
Dokumentację prowadzi się i przechowuje w formie papierowej lub elektronicznej.
Przewoźnicy prowadzą dokumentację, o której mowa w ust. 1:
w taki sposób, aby można ją było niezwłocznie udostępnić na żądanie właściwego organu;
przez minimalny okres określony przez właściwy organ, jednak nie krócej niż przez trzy lata.
Artykuł 189
Przekazanie uprawnień dotyczących prowadzenia dokumentacji
Przyjmując akty delegowane, o których mowa w ust. 1, Komisja bierze pod uwagę następujące kwestie:
ryzyko stwarzane przez poszczególne rodzaje zakładów akwakultury lub transportu;
gatunki i kategorie zwierząt wodnych, które są utrzymywane w danym zakładzie akwakultury lub przewożone do lub z tego zakładu;
rodzaj produkcji prowadzonej w zakładzie,
typową strukturę przemieszczeń dla danego rodzaju zakładu akwakultury lub zakładu zajmującego się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób;
liczbę, objętość lub wagę zwierząt wodnych, które są utrzymywane w zakładzie akwakultury lub są do niego lub z niego przewożone.
Artykuł 190
Uprawnienia wykonawcze dotyczące zwolnień z wymagań w zakresie prowadzenia dokumentacji
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące rodzajów zakładów akwakultury i podmiotów, które mogą zostać zwolnione przez państwa członkowskie z wymagań w zakresie prowadzenia dokumentacji określonych w art. 186 i 188 w odniesieniu do:
podmiotów prowadzących niektóre kategorie zakładów akwakultury oraz przewoźników;
zakładów akwakultury, w których utrzymywana jest mała liczba zwierząt akwakultury lub przewoźników przewożących małą liczbę zwierząt wodnych;
określonych gatunków i kategorii zwierząt wodnych.
Przyjmując te akty wykonawcze, Komisja opiera te akty na kryteriach przewidzianych w art. 189 ust. 2.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 2
Przemieszczanie zwierząt wodnych w obrębie terytorium Unii
Artykuł 191
Wymagania ogólne dotyczące przemieszczania zwierząt wodnych
Podmioty wprowadzają odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby przemieszczanie zwierząt wodnych nie zagrażało statusowi zdrowotnemu w miejscu przeznaczenia w odniesieniu do:
chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
nowo występujących chorób.
Podmioty przemieszczają do zakładów akwakultury lub do celów spożycia przez ludzi lub uwalniają do środowiska naturalnego zwierzęta wodne wyłącznie wtedy, gdy dane zwierzęta spełniają następujące warunki:
pochodzą – z wyjątkiem dzikich zwierząt wodnych – z zakładów:
zarejestrowanych przez właściwy organ zgodnie z art. 173,
zatwierdzonych przez właściwy organ zgodnie z art. 181 i 182, gdy wymaga tego art. 176 ust. 1, art. 177 lub art. 178; lub
którym przyznano odstępstwo od wymagania rejestracji ustanowione w art. 173.
nie podlegają:
ograniczeniom przemieszczania odnoszącym się do danych gatunków i kategorii, ustanowionym zgodnie z art. 55 ust. 1, art. 56, art. 61 ust. 1, art. 62, 64, i 65, art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 ust. 1, art. 79 i 81 oraz zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63 i 67, art. 70 ust. 3, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2; lub
środkom nadzwyczajnym określonym w art. 257 i 258 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 259.
Podmioty mogą jednak przemieszczać te zwierzęta wodne, jeżeli w części III tytuł II (art. 53–83) przewidziano odstępstwa od ograniczeń dotyczących takiego przemieszczania lub uwolnienia lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 259 ustanowiono odstępstwa od środków nadzwyczajnych.
Artykuł 192
Środki zapobiegania chorobom dotyczące transportu
Podmioty wprowadzają odpowiednie i niezbędne środki zapobiegania chorobom w celu zapewnienia, aby:
status zdrowotny zwierząt wodnych nie był zagrożony podczas transportu;
transport zwierząt wodnych nie powodował potencjalnego rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), na ludzi lub na zwierzęta na trasie przemieszczania i w miejscach przeznaczenia;
przeprowadzono oczyszczanie i dezynfekcję sprzętu i środków transportu oraz wprowadzono inne odpowiednie środki bioasekuracji stosownie do ryzyka związanego z danym transportem;
wymiana i odprowadzanie wody podczas transportu zwierząt wodnych przeznaczonych do akwakultury lub uwolnienia do środowiska naturalnego odbywały się w takich miejscach i warunkach, które nie zagrażają statusowi zdrowotnemu pod względem chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d):
przewożonych zwierząt wodnych;
zwierząt wodnych na trasie przemieszczania do miejsca przeznaczenia;
zwierząt wodnych w miejscu przeznaczenia.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
warunków i wymagań w zakresie oczyszczania i dezynfekcji sprzętu i środków transportu zgodnie z ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu oraz stosowania w tym celu produktów biobójczych;
innych odpowiednich środków bioasekuracji podczas transportu, o których mowa w ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu;
wymiany i odprowadzania wody podczas transportu, o których mowa w ust. 1 lit. d) niniejszego artykułu.
Artykuł 193
Zmiana planowanego wykorzystania
Nie wykorzystuje się do żadnych innych celów zwierząt wodnych przemieszczanych w celu zniszczenia lub uboju zgodnie z następującymi środkami:
którymkolwiek ze środków zwalczania chorób, o których mowa w art. 32 ust. 1 lit. c), art. 55 ust. 1, art. 56, 61, 62, 64, 65 i 70, art. 74 ust. 1 i 2, art. 79, 80, 81 i art. 82 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63 i 67, art. 70 ust. 3, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2;
środkami nadzwyczajnymi, o których mowa w art. 257 i 258 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 259.
Artykuł 194
Obowiązki podmiotów w miejscu przeznaczenia
Podmioty prowadzące zakłady akwakultury i zakłady zajmujące się żywnością pochodzącą od lub ze zwierząt wodnych objętych zwalczaniem chorób przyjmujące zwierzęta wodne oraz podmioty przyjmujące zwierzęta wodne w celu ich uwolnienia do środowiska naturalnego, przed wyładowaniem zwierząt wodnych:
sprawdzają, o ile jest to wymagane, czy obecny jest jeden z następujących dokumentów:
świadectwo zdrowia zwierząt określone w art. 208 ust. 1, art. 209 i art. 223 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 189, 211 i 213;
deklaracja określona w art. 218 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 218 ust. 3 i 4;
informują właściwy organ w miejscu przeznaczenia, po sprawdzeniu przyjętych zwierząt wodnych, o wszelkich nieprawidłowościach w związku z:
przyjętymi zwierzętami wodnymi;
dokumentami, o których mowa w lit. a) ppkt (i) i (ii).
Artykuł 195
Wymagania ogólne w zakresie przemieszczania zwierząt akwakultury przez terytoria państw członkowskich, lecz z przeznaczeniem na wywóz z Unii do państw trzecich lub na terytoria
Podmioty zapewniają, aby zwierzęta akwakultury przeznaczone na wywóz do państwa trzeciego lub na terytorium, przemieszczane przez terytorium innego państwa członkowskiego, spełniały wymagania określone w art. 191, 192 i 193.
Artykuł 196
Nietypowe upadki zwierząt lub inne poważne objawy choroby
Podmioty przemieszczają zwierzęta wodne z zakładu akwakultury lub ze środowiska naturalnego do innego zakładu akwakultury lub uwalniają je do środowiska naturalnego wyłącznie wtedy, gdy dane zwierzęta:
nie wykazują objawów choroby; oraz
pochodzą z zakładu akwakultury lub ze środowiska, w którym nie występują nietypowe upadki zwierząt o nieustalonej przyczynie.
Jeżeli przemieszczanie lub uwolnienie, o których mowa w niniejszym ustępie, mają się odbyć do innego państwa członkowskiego, właściwy organ zezwala na nie wyłącznie wtedy, gdy właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia oraz – w stosownych przypadkach – państw członkowskich tranzytu wyraziły zgodę na takie przemieszczanie lub uwolnienie.
Artykuł 197
Przemieszczanie zwierząt akwakultury przeznaczonych do państw członkowskich, stref lub kompartmentów, które zostały uznane za wolne od choroby lub objęte programem likwidacji choroby oraz akty delegowane
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących odstępstw od wymagań w zakresie przemieszczania lub uwolnienia, określonych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, jeżeli przemieszczenia lub uwolnienie nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), z uwagi na:
gatunki, kategorie i stadium rozwoju danych zwierząt akwakultury;
rodzaj zakładu pochodzenia i zakładu przeznaczenia;
planowane wykorzystanie zwierząt akwakultury;
miejsce przeznaczenia zwierząt akwakultury;
leczenie, metody przetwarzania i inne środki szczególne zmniejszające ryzyko zastosowane w miejscu pochodzenia lub przeznaczenia.
Artykuł 198
Odstępstwa przyznawane przez państwa członkowskie w odniesieniu do obowiązków podmiotów dotyczących przemieszczania zwierząt akwakultury między państwami członkowskimi, strefami lub kompartmentami objętymi programem likwidacji choroby
W drodze odstępstwa od art. 197 ust. 1 i art. 2 państwa członkowskie mogą zezwolić podmiotom na przemieszczanie zwierząt akwakultury do strefy lub kompartmentu, dla których zgodnie z art. 31 ust. 1 i 2 ustanowiono program likwidacji chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) i c), z innej strefy lub kompartmentu, dla których także ustanowiono taki program dla tych samych chorób umieszczonych w wykazie, o ile takie przemieszczanie nie zagrozi statusowi zdrowotnemu państwa członkowskiego, strefy lub kompartmentu przeznaczenia.
Jeżeli przemieszczanie ma się odbywać do innego państwa członkowskiego, właściwy organ zezwala na nie wyłącznie wtedy, gdy właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia oraz – w stosownych przypadkach – państw członkowskich tranzytu, wyraziły zgodę na takie przemieszczanie.
Artykuł 199
Środki wprowadzane przez państwa członkowskie w odniesieniu do uwalniania zwierząt wodnych do środowiska naturalnego
Państwa członkowskie mogą ustanowić wymaganie, zgodnie z którym zwierzęta wodne mogą być uwalniane do środowiska naturalnego wyłącznie pod warunkiem, że pochodzą z państwa członkowskiego, jego strefy lub kompartmentu uznanych za wolne od choroby zgodnie z art. 36 ust. 1 lub art. 37 ust. 1 w odniesieniu do jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) i c), w przypadku których gatunek przemieszczanych zwierząt wodnych jest gatunkiem umieszczonym w wykazie, niezależnie od statusu zdrowotnego obszaru, na którym mają zostać uwolnione te zwierzęta wodne.
Artykuł 200
Przemieszczanie dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do państw członkowskich, ich stref lub kompartmentów, które zostały uznane za wolne od choroby lub są objęte programem likwidacji choroby oraz akty delegowane
Przy przemieszczaniu dzikich zwierząt wodnych między siedliskami podmioty wprowadzają odpowiednie i niezbędne środki zapobiegania chorobom w celu zapewnienia, by:
takie przemieszczanie nie stwarzało istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), na zwierzęta wodne w miejscu przeznaczenia; oraz
w razie potrzeby wprowadzone zostały środki zmniejszające ryzyko lub inne odpowiednie środki bioasekuracji, aby zapewnić zgodność z lit. a).
Artykuł 201
Przemieszczanie żywych zwierząt akwakultury przeznaczonych do spożycia przez ludzi w państwach członkowskich lub ich strefach lub kompartmentach, które zostały uznane za wolne od choroby lub są objęte programem likwidacji choroby oraz akty delegowane
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących odstępstw od przewidzianych w ust. 2 niniejszego artykułu wymagań w zakresie przemieszczania żywych zwierząt akwakultury, o ile przemieszczanie to nie stwarza istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób z uwagi na:
gatunki, kategorie i stadium rozwoju danych zwierząt akwakultury;
metody utrzymywania i rodzaj produkcji zwierząt akwakultury w zakładach akwakultury pochodzenia i przeznaczenia;
planowane wykorzystanie zwierząt akwakultury;
miejsce przeznaczenia zwierząt akwakultury;
leczenie, metody przetwarzania i inne środki szczególne zmniejszające ryzyko zastosowane w miejscu pochodzenia lub przeznaczenia.
Artykuł 202
Przemieszczanie żywych dzikich zwierząt wodnych przeznaczonych do państw członkowskich, ich stref lub kompartmentów, które zostały uznane za wolne od choroby lub są objęte programem likwidacji choroby oraz akty delegowane
Artykuł 203
Zwierzęta wodne przeznaczone do odizolowanych zakładów akwakultury oraz akty delegowane
Podmioty przemieszczają zwierzęta wodne do odizolowanego zakładu akwakultury wyłącznie wtedy, gdy dane zwierzęta spełniają następujące warunki:
pochodzą z innego odizolowanego zakładu akwakultury;
nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), na gatunki umieszczone w wykazie w odizolowanym zakładzie akwakultury przeznaczenia, chyba że dane przemieszczenie jest dozwolone do celów naukowych.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
szczegółowych przepisów dotyczących przemieszczania zwierząt akwakultury do odizolowanych zakładów akwakultury, uzupełniających przepisy określone w ust. 1 niniejszego artykułu;
przepisów szczególnych dotyczących przemieszczania zwierząt akwakultury do odizolowanych zakładów akwakultury, w których wprowadzono środki zmniejszające ryzyko, gwarantujące, że takie przemieszczanie nie stwarza istotnego ryzyka dla zdrowia zwierząt akwakultury w tym odizolowanym zakładzie akwakultury i w okolicznych zakładach.
Artykuł 204
Przemieszczanie zwierząt wodnych do celów naukowych oraz akty delegowane
Właściwy organ, o którym mowa w ust. 1, przyznaje odstępstwa, o których mowa w tym ustępie, wyłącznie pod następującymi warunkami:
właściwe organy w miejscu przeznaczenia i pochodzenia:
uzgodniły warunki takiego przemieszczania;
zapewniają, by zostały wprowadzone niezbędne środki zmniejszające ryzyko, tak aby przemieszczanie danych zwierząt wodnych nie zagrażało statusowi zdrowotnemu w miejscach znajdujących się na trasie przemieszczania oraz statusowi zdrowotnemu w miejscach przeznaczenia w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
powiadomiły, w stosownych przypadkach, właściwe organy państw członkowskich tranzytu o przyznanym odstępstwie oraz o warunkach, na jakich je przyznano;
przemieszczanie to odbywa się pod nadzorem właściwych organów w miejscu pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, właściwych organów państw członkowskich tranzytu.
Artykuł 205
Inne szczególne zastosowania zwierząt wodnych, wymagania szczególne i odstępstwa oraz przekazanie uprawnień
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
wymagań szczególnych, uzupełniających przepisy określone w sekcjach 1–3 (art. 191–202) oraz w odniesieniu do przemieszczania zwierząt wodnych przeznaczonych:
do ogrodów zoologicznych, sklepów zoologicznych, hurtowni i stawów ogrodowych;
na wystawy;
do celów wędkarstwa sportowego, w tym na przynęty dla ryb;
do celów wydarzeń kulturalnych i podobnych;
do akwariów komercyjnych; lub
przemieszczanych do celów opieki zdrowotnej i innych podobnych zastosowań;
odstępstw od sekcji 1–3 (art. 191–202), z wyłączeniem art. 191 ust. 1 i 3 oraz art. 192, 193 i 194, w odniesieniu do przemieszczania zwierząt wodnych, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu, pod warunkiem że zostały wprowadzone odpowiednie środki bioasekuracji mające na celu zapewnienie, aby przemieszczanie to nie stwarzało istotnego ryzyka dla statusu zdrowotnego w miejscu przeznaczenia.
Artykuł 206
Uprawnienia wykonawcze dotyczące przyjęcia przepisów tymczasowych w odniesieniu do przemieszczania określonych gatunków lub kategorii zwierząt wodnych
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy tymczasowe, będące uzupełnieniem lub alternatywą w stosunku do przepisów ustanowionych w niniejszym rozdziale, dotyczące przemieszczania określonych gatunków lub kategorii zwierząt wodnych, jeżeli:
wymagania dotyczące przemieszczania określone w art. 196, art. 197 ust. 1, art. 198, art. 199, art. 200 ust. 1 i 2, art. 201, art. 202 ust. 1, art. 203 ust. 1, art. 204 ust. 1 i 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 197 ust. 3, art. 200 ust. 3, art. 202 ust. 3, art. 203 ust. 2, art. 204 ust. 3 i art. 205 nie ograniczają efektywnie ryzyka stwarzanego przez przemieszczanie tych zwierząt wodnych; lub
choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), rozprzestrzeniają się pomimo wymagań dotyczących przemieszczania określonych zgodnie z sekcjami 1–4 (art. 191–207).
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 207
Kwestie, które należy wziąć pod uwagę przy przyjmowaniu aktów delegowanych i aktów wykonawczych przewidzianych w niniejszej sekcji
Przy określaniu, jakie przepisy mają zostać ustanowione w aktach delegowanych i wykonawczych przewidzianych w art. 203 ust. 2, art. 204 ust. 3, art. 205 i 206, Komisja opiera te przepisy na:
ryzyku występującym w związku z przemieszczaniem, o jakim mowa w tych przepisach;
statusie zdrowotnym pod względem chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), w miejscach pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia;
gatunkach zwierząt wodnych umieszczonych w wykazie w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
wprowadzonych środkach bioasekuracji w miejscu pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia;
szczególnych warunkach, w których zwierzęta akwakultury są utrzymywane;
szczególnej strukturze przemieszczeń dla danego rodzaju zakładu akwakultury oraz danego gatunku lub kategorii zwierząt wodnych;
innych czynnikach epidemiologicznych.
Artykuł 208
Obowiązki podmiotów dotyczące zapewnienia, aby zwierzętom akwakultury towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt
Artykuł 209
Obowiązki podmiotów dotyczące zapewnienia, aby innym zwierzętom wodnym towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt
Artykuł 210
Przyznanie odstępstw przez państwa członkowskie w odniesieniu do krajowej certyfikacji zdrowia zwierząt
W drodze odstępstwa od określonych w art. 208 i 209 wymagań dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt państwa członkowskie mogą przyznać odstępstwa dotyczące przemieszczania niektórych przesyłek zwierząt wodnych bez świadectwa zdrowia zwierząt w obrębie swoich terytoriów, pod warunkiem że w państwach tych istnieje alternatywny system zapewniający identyfikowalność przesyłek z takimi zwierzętami oraz zgodność takich przesyłek z określonymi w sekcjach 1–4 (art. 191–207) wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt dotyczącymi takiego przemieszczania.
Artykuł 211
Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące certyfikacji zdrowia w odniesieniu do zwierząt wodnych
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
wymagania certyfikacji zdrowia zwierząt na potrzeby przemieszczania zwierząt wodnych innych niż zwierzęta akwakultury, o których mowa w art. 209 ust. 1, w przypadku gdy certyfikacja zdrowia zwierząt jest konieczna w celu zapewnienia, by dane przemieszczanie spełniało następujące wymagania w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do danych gatunków zwierząt umieszczonych w wykazie:
wymagania określone w sekcjach 1–4 (art. 191–207) oraz w przepisach przyjętych na podstawie tych sekcji;
środki zwalczania chorób określone w art. 55 ust. 1, art. 56, art. 61 ust. 1, art. 62 i 64, art. 65 ust. 1, art. 74 ust. 1 oraz art. 79 i 80 lub w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, art. 67 i 68, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2;
środki nadzwyczajne określone w przepisach przyjętych na podstawie art. 259;
przepisów szczególnych w odniesieniu do certyfikacji zdrowia zwierząt określonych w art. 208 i 209, jeżeli właściwy organ wprowadził szczególne środki zmniejszające ryzyko w celu zapewnienia:
identyfikowalności przemieszczanych zwierząt wodnych;
spełnienia przez przemieszczane zwierzęta wodne wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących przemieszczania określonych w sekcjach 1–4 (art. 191–207);
odstępstw od wymagań dotyczących świadectw zdrowia zwierząt, określonych w art. 208 i 209, oraz warunków przyznawania takich odstępstw dla przemieszczania zwierząt wodnych, które nie stwarzają istotnego ryzyka rozprzestrzeniania się chorób ze względu na:
gatunki, kategorie i stadium rozwoju danych zwierząt wodnych;
metody utrzymywania i rodzaj produkcji tych gatunków i kategorii zwierząt akwakultury;
planowane wykorzystanie zwierząt wodnych; lub
miejsce przeznaczenia zwierząt wodnych.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 212
Treść świadectw zdrowia zwierząt
Świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 208, 209 i 210, zawiera co najmniej następujące informacje:
zakład lub miejsce pochodzenia, zakład lub miejsce przeznaczenia oraz, o ile jest to istotne z punktu widzenia rozprzestrzeniania się chorób, wszelkie zakłady lub miejsca, w których zatrzymano się na trasie przemieszczania;
opis danych zwierząt wodnych, w tym gatunek i kategorię;
ilość (liczbę, objętość lub wagę) zwierząt wodnych;
informacje potrzebne do wykazania, że zwierzęta wodne spełniają odpowiednie, określone w sekcjach 1–4 (art. 191–207), wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące przemieszczania.
Artykuł 213
Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące treści świadectw zdrowia zwierząt
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące treści świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 212 ust. 1, odnośnie do:
szczegółowych przepisów dotyczących treści tych świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 212 ust. 1, w odniesieniu do różnych gatunków i kategorii zwierząt wodnych;
dodatkowych informacji, które należy zawrzeć w świadectwach zdrowia zwierząt, o których mowa w art. 212 ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 214
Przekazanie uprawnień dotyczących określonych rodzajów przemieszczania zwierząt wodnych do miejsca przeznaczenia
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących szczególnych środków, uzupełniających określone w art. 208 i 209 wymagania dotyczące certyfikacji zdrowia zwierząt, w odniesieniu do następujących rodzajów przemieszczania zwierząt wodnych:
przemieszczanie zwierząt wodnych, które muszą wrócić do miejsca pochodzenia lub zostać przemieszczone do innego miejsca przeznaczenia z jednego z następujących powodów:
ich planowany przejazd został w nieoczekiwany sposób przerwany ze względów związanych z dobrostanem zwierząt;
nieprzewidziane wypadki lub zdarzenia w trakcie przemieszczania;
zostały odrzucone w miejscu przeznaczenia w innym państwie członkowskim lub na zewnętrznej granicy Unii;
zostały odrzucone w państwie trzecim lub na terytorium;
przemieszczanie zwierząt akwakultury przeznaczonych na wystawy i do celów wydarzeń sportowych, kulturalnych i podobnych wydarzeń, oraz późniejszy powrót takich zwierząt do miejsca pochodzenia.
Artykuł 215
Obowiązki podmiotów w zakresie współpracy z właściwym organem na potrzeby certyfikacji zdrowia zwierząt
Podmioty:
przed planowanym przemieszczaniem przekazują właściwemu organowi wszelkie informacje niezbędne do wypełnienia świadectwa zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 208 i 209 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 211, 213 i 214;
zapewniają, w razie potrzeby, by dane zwierzęta wodne zostały poddane kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej, jak przewidziano w art. 216 ust. 3 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 216 ust. 4.
Artykuł 216
Zadania właściwego organu w zakresie certyfikacji zdrowia zwierząt oraz akty delegowane
Na wniosek podmiotu właściwy organ wydaje świadectwo zdrowia zwierząt na potrzeby przemieszczania zwierząt wodnych, jeżeli jest to wymagane na podstawie art. 208 i 209 lub przepisów przyjętych na podstawie art. 211 i 214, o ile zostały spełnione, w stosownych przypadkach, następujące wymagania w zakresie zdrowia zwierząt:
określone w art. 191, art. 192 ust. 1, art. 193, 195, 196, art. 197 ust. 1, art. 198, 199, art. 200 ust. 1 i 2, art. 201, art. 203 ust. 1 i art. 204 ust. 1 i 2;
określone w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 192 ust. 2, art. 197 ust. 3, art. 200 ust. 3, art. 201 ust. 3, art. 202 ust. 3, art. 203 ust. 2, art. 204 ust. 3 i art. 205;
określone w aktach wykonawczych przyjętych na podstawie art. 206.
Świadectwa zdrowia zwierząt są:
sprawdzane, opatrywane pieczęcią i podpisywane przez urzędowego lekarza weterynarii;
ważne przez okres określony w przepisach przyjętych na podstawie ust. 4 lit. c), podczas którego zwierzęta wodne, których dotyczy dane świadectwo, muszą nadal spełniać zawarte w świadectwie gwarancje zdrowia zwierząt.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane, w których określa się przepisy dotyczące:
rodzajów kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznej oraz badań w odniesieniu do różnych gatunków i kategorii zwierząt wodnych, które muszą być przeprowadzone przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z ust. 3, aby sprawdzić zgodność z wymaganiami niniejszego rozdziału;
terminów przeprowadzania takich kontroli dokumentacji, kontroli tożsamości i kontroli fizycznych i badań oraz terminów wydawania świadectw zdrowia zwierząt przez urzędowego lekarza weterynarii przed przemieszczaniem przesyłek zwierząt wodnych;
okresu ważności świadectw zdrowia zwierząt.
Artykuł 217
Elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt
Elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt – wygenerowane, obsługiwane i przekazywane za pośrednictwem systemu TRACES – mogą zastąpić towarzyszące świadectwa zdrowia zwierząt przewidziane w art. 216 ust. 1, jeżeli takie elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt:
zawierają wszystkie informacje, które musi zawierać wzór formularza świadectwa zdrowia zwierząt zgodnie z wymaganiami art. 212 ust. 1 i przepisów przyjętych na podstawie art. 213;
zapewniają identyfikowalność danych zwierząt wodnych i połączenie tych zwierząt z elektronicznym świadectwem zdrowia zwierząt;
zapewniają, by przez cały czas podczas transportu właściwe organy państw pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia miały możliwość dostępu do dokumentów elektronicznych.
Artykuł 218
Deklaracja podmiotu dotycząca przemieszczania zwierząt akwakultury do innych państw członkowskich oraz akty delegowane
Deklaracja, o której mowa w ust. 1, zawiera co najmniej następujące informacje o danych zwierzętach akwakultury:
ich miejsca pochodzenia i przeznaczenia oraz, w stosownych przypadkach, miejsca znajdujące się na trasie przemieszczania;
środki transportu;
opis zwierząt akwakultury, ich kategorie, gatunki, ilość (liczbę, objętość lub wagę) w zależności od zwierząt, których to dotyczy;
informacje potrzebne do wykazania, że zwierzęta akwakultury spełniają wymagania dotyczące przemieszczania określone w sekcjach 1–4 (art. 191–207).
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
szczegółowych przepisów odnośnie do treści deklaracji, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w odniesieniu do różnych gatunków i kategorii zwierząt akwakultury;
dodatkowych informacji, które należy zawrzeć w deklaracji, oprócz informacji określonych w ust. 2 niniejszego artykułu.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 219
Obowiązki podmiotów w zakresie powiadamiania o przemieszczaniu zwierząt wodnych do innych państw członkowskich
Podmioty – inne niż przewoźnicy – powiadamiają z wyprzedzeniem właściwy organ w swoim państwie członkowskim pochodzenia o planowanym przemieszczaniu zwierząt wodnych z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, jeżeli:
zgodnie z art. 208, 209 ►C1 i z przepisami przyjętymi na podstawie art. 211 i 214 zwierzętom wodnym ◄ musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia;
zwierzętom wodnym musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt dla zwierząt wodnych, ►C1 jeżeli są one przemieszczane z obszaru objętego ograniczeniami, o czym mowa w art. 208 ust. 2; ◄
przemieszczane zwierzęta akwakultury i dzikie zwierzęta wodne są przeznaczone do:
zakładu podlegającego rejestracji zgodnie z art. 173 lub zatwierdzeniu zgodnie z art. 176–179;
uwolnienia do środowiska naturalnego;
powiadomienie jest wymagane zgodnie z aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie art. 221.
Artykuł 220
Zadania właściwego organu w zakresie powiadamiania o przemieszczaniu zwierząt wodnych do innych państw członkowskich
Artykuł 221
Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące powiadamiania przez podmioty i przez właściwy organ o przemieszczaniu zwierząt wodnych
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące:
wymagań w zakresie powiadamiania z wyprzedzeniem przez podmioty, zgodnie z art. 219, o przemieszczaniu między państwami członkowskimi zwierząt wodnych należących do gatunków lub kategorii innych niż te, o których mowa w art. 219 ust. 1 lit. a), b) i c), jeżeli identyfikowalność takiego przemieszczania jest niezbędna do zapewnienia zgodności z określonymi w niniejszym rozdziale wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt;
informacji potrzebnych do powiadamiania o przemieszczaniu zwierząt wodnych, jak przewidziano w art. 219 i art. 220 ust. 1;
odstępstw od wymagań w zakresie powiadamiania określonych w art. 219 ust. 1 lit. c) w odniesieniu do gatunków i kategorii zwierząt wodnych lub rodzajów przemieszczania, które stwarzają nieistotne ryzyko;
nadzwyczajnych procedur powiadamiania o przemieszczaniu zwierząt wodnych w przypadku przerw w dostawie prądu lub innych zakłóceń w działaniu systemu TRACES;
wymagań dotyczących wyznaczania przez państwa członkowskie regionów, o których mowa w art. 220 ust. 3.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące:
szczegółów dotyczących powiadomień składanych przez:
podmioty do właściwego organu państwa członkowskiego pochodzenia o przemieszczaniu zwierząt wodnych zgodnie z art. 219;
właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia do państwa członkowskiego przeznaczenia o przemieszczaniu zwierząt wodnych zgodnie z art. 220 ust. 1;
terminów:
przekazywania przez podmioty właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia niezbędnych informacji, o których mowa w art. 219 ust. 2;
powiadamiania o przemieszczaniu przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia, o którym mowa w art. 220 ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 3
Produkcja, przetwarzanie i dystrybucja w Unii produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych innych niż żywe zwierzęta wodne
Artykuł 222
Ogólne obowiązki podmiotów w zakresie zdrowia zwierząt oraz akty delegowane
Podmioty wprowadzają odpowiednie środki zapobiegawcze w celu zapewnienia, aby w trakcie wszystkich etapów produkcji, przetwarzania i dystrybucji produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych innych niż żywe zwierzęta wodne, takie produkty nie powodowały rozprzestrzeniania się:
chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), z uwzględnieniem statusu zdrowotnego miejsca produkcji, przetwarzania i przeznaczenia;
nowo występujących chorób.
Podmioty zapewniają, aby produkty pochodzenia zwierzęcego pozyskane od lub ze zwierząt wodnych innych niż żywe zwierzęta wodne nie pochodziły z zakładów lub przedsiębiorstw spożywczych ani nie były pozyskiwane od lub ze zwierząt pochodzących z takich zakładów lub przedsiębiorstw spożywczych, które podlegają:
środkom nadzwyczajnym określonym w art. 257 i 258 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 259, chyba że w części VII (art. 257–262) ustanowiono odstępstwa od tych przepisów;
ograniczeniom przemieszczania mającym zastosowanie do zwierząt wodnych i do produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych, określonym w art. 32 ust. 1 lit. c), art. 55 ust. 1 lit. e), art. 56, art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c), art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 ust. 1 lit. a), art. 76 ust. 2 lit. b) i ust. 3, art. 79 i 81 i art. 82 ust. 2 i 3 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 70 ust. 3, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4, art. 76 ust. 5 i art. 83 ust. 2, chyba że przepisy te przewidują odstępstwa od tych ograniczeń przemieszczania.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących szczegółowych wymagań, uzupełniających wymagania, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w odniesieniu do przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych innych niż żywe zwierzęta wodne, dotyczących:
chorób i gatunków zwierząt wodnych dotkniętych chorobami, do których mają zastosowanie środki nadzwyczajne lub ograniczenia przemieszczania, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu;
rodzajów produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych;
środków zmniejszających ryzyko stosowanych do produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych w miejscach pochodzenia i przeznaczenia;
przeznaczenia produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych;
miejsca przeznaczenia produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych.
Artykuł 223
Świadectwa zdrowia zwierząt oraz akty delegowane
Podmioty przemieszczają następujące produkty pochodzenia zwierzęcego pozyskane od lub ze zwierząt wodnych innych niż żywe zwierzęta wodne wyłącznie wtedy, gdy produktom tym towarzyszy świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zgodnie z ust. 3:
produkty pochodzenia zwierzęcego pozyskane od lub ze zwierząt wodnych:
w przypadku których zezwolono na opuszczenie obszaru objętego ograniczeniami, podlegającego środkom nadzwyczajnym przewidzianym w przepisach przyjętych na podstawie art. 259; oraz
pozyskane od lub ze zwierząt wodnych należących do gatunków podlegających tym środkom nadzwyczajnym;
produkty pochodzenia zwierzęcego pozyskane od lub ze zwierząt wodnych:
w przypadku których zezwolono na opuszczenie obszaru objętego ograniczeniami, podlegającego środkom zwalczania chorób zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. c), art. 55 ust. 1 lit. c), art. 56, ►C1 art. 61 ust. 1 lit. a), art. 62 ust. 1, art. 65 ust. 1 lit. c), ◄ art. 70 ust. 1 lit. b), art. 74 ust. 1 lit. a), art. 79 oraz przepisami przyjętymi na podstawie art. 55 ust. 2, art. 63, 67, art. 71 ust. 3, art. 74 ust. 4 i art. 83 ust. 2; oraz
pozyskane od lub zwierząt wodnych należących do gatunków objętych tymi środkami zwalczania chorób.
W drodze odstępstwa od ust. 1 takie świadectwo nie jest wymagane na potrzeby przemieszczania produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub z dzikich zwierząt wodnych pod warunkiem, że:
wprowadzono zatwierdzone przez właściwy organ alternatywne środki zmniejszające ryzyko, które służą zapewnieniu, by przemieszczanie to nie stwarzało ryzyka rozprzestrzenienia się chorób umieszczonych w wykazie;
przesyłki zawierające takie produkty są identyfikowalne.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących wymagań i szczegółowych przepisów w odniesieniu do świadectw zdrowia zwierząt towarzyszących określonym w ust. 1 niniejszego artykułu produktom pochodzenia zwierzęcego pozyskanym od lub ze zwierząt innych niż żywe zwierzęta wodne, z uwzględnieniem:
rodzajów danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
środków zmniejszających ryzyko stosowanych do danych produktów, które zmniejszają ryzyko rozprzestrzeniania się chorób;
przeznaczenie tych produktów;
miejsca przeznaczenia tych produktów.
Artykuł 224
Treść świadectw zdrowia zwierząt oraz akty delegowane i wykonawcze
Świadectwo zdrowia zwierząt dla produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych innych niż żywe zwierzęta wodne zawiera co najmniej następujące informacje:
zakład lub miejsce pochodzenia oraz zakład lub miejsce przeznaczenia;
opis danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
ilość (liczbę, objętość lub wagę) produktów pochodzenia zwierzęcego;
dane identyfikacyjne produktów pochodzenia zwierzęcego, jeżeli jest to wymagane zgodnie z art. 65 ust. 1 lit. h) lub przepisami przyjętymi na podstawie art. 67;
informacje potrzebne do wykazania, że dane produkty spełniają wymagania związane z ograniczeniami przemieszczania przewidziane w art. 222 ust. 2 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 222 ust. 3.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 225
Powiadamianie o przemieszczaniu produktów pochodzenia zwierzęcego do innych państw członkowskich
Podmioty:
informują z wyprzedzeniem właściwy organ w państwie członkowskim pochodzenia o planowanym przemieszczaniu produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub ze zwierząt wodnych innych niż żywe zwierzęta wodne, jeżeli zgodnie z art. 223 ust. 1 wymagane jest, aby danym przesyłkom towarzyszyło świadectwo zdrowia zwierząt;
przekazują wszelkie niezbędne informacje, aby umożliwić właściwemu organowi państwa członkowskiego pochodzenia powiadomienie, zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, państwa członkowskiego przeznaczenia o danym przemieszczaniu.
ROZDZIAŁ 4
Środki krajowe
Artykuł 226
Środki krajowe ograniczające skutki chorób innych niż choroby umieszczone w wykazie
Państwa członkowskie zapewniają, aby te środki krajowe nie wykraczały poza to, co jest odpowiednie i niezbędne do zapobiegania wprowadzeniu danej choroby lub do opanowywania jej rozprzestrzeniania się w danym zainteresowanym państwie członkowskim.
TYTUŁ III
ZWIERZĘTA NALEŻĄCE DO GATUNKÓW INNYCH NIŻ GATUNKI ZDEFINIOWANE JAKO ZWIERZĘTA LĄDOWE I WODNE, MATERIAŁ BIOLOGICZNY I PRODUKTY POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO POZYSKANE OD LUB Z TAKICH INNYCH ZWIERZĄT
Artykuł 227
Wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące innych zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub z takich innych zwierząt
Jeżeli inne zwierzęta należą do jednego z gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), oraz te inne zwierzęta lub ich materiał biologiczny lub produkty pochodzenia zwierzęcego stwarzają ryzyko dla zdrowia publicznego lub dla zdrowia zwierząt w Unii, stosuje się co najmniej jedno z następujących wymagań:
wymagania dotyczące rejestracji, zatwierdzania, prowadzenia dokumentacji i rejestrów zakładów oraz przewoźników, określone w tytule I rozdział 1 i w tytule II rozdział 1 (art. 84–101 i 172–175);
wymagania dotyczące identyfikowalności, określone w art. 108–111 i 117 dla innych zwierząt oraz w art. 122 – dla materiału biologicznego;
wymagania dotyczące przemieszczania:
w odniesieniu do innych zwierząt żyjących głównie w środowisku lądowym lub takich, które zwykle dotykają choroby zwierząt lądowych, z uwzględnieniem kryteriów określonych w art. 228 ust. 3 lit. d) i e) – wymagania określone w części IV tytuł I rozdział 3 sekcja 1 (art. 124 i 125) i sekcja 6 (art. 137–142) oraz w części IV tytuł I rozdział 4 (art. 155 i 156);
w odniesieniu do innych zwierząt żyjących głównie w środowisku wodnym lub takich, które zwykle dotykają choroby zwierząt wodnych, z uwzględnieniem kryteriów określonych w art. 228 ust. 3 lit. d) i e) – wymagania określone w części IV tytuł II rozdział 2 sekcje 1–4 (art. 191–207);
w odniesieniu do materiału biologicznego– wymagania ogólne dotyczące przemieszczania określone w art. 157 i 158 oraz wymagania szczególne dotyczące przemieszczania do innych państw członkowskich określone w art. 164 i 165;
w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego – ogólne obowiązki w zakresie zdrowia zwierząt spoczywające na podmiotach dotyczące produkcji, przetwarzania i dystrybucji w Unii produktów pochodzenia zwierzęcego, określone w art. 166 i 222;
obowiązki dotyczące certyfikacji zdrowia zwierząt spoczywające na podmiotach i właściwych organach oraz obowiązki dotyczące deklaracji spoczywające na podmiotach:
w odniesieniu do innych zwierząt – zgodnie z przepisami przewidzianymi w art. 143–151 lub 208–218;
w odniesieniu do materiału biologicznego – zgodnie z przepisami przewidzianymi w art. 161 i 162;
w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego – zgodnie z przepisami przewidzianymi ►C3 w art. 167 i 168 ◄ lub 223 i 224;
obowiązek w zakresie powiadamiania o przemieszczaniu spoczywający na podmiotach i właściwych organach, z uwzględnieniem wymagań określonych w art. 152, 153, 154, 163 i 169 oraz 219–221 i 225.
Artykuł 228
Przekazanie uprawnień i akty wykonawcze dotyczące wymagań w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących innych zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego pozyskanych od lub z innych zwierząt
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Przyjmując akty delegowane i akty wykonawcze, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja opiera te akty na następujących kryteriach:
gatunki lub kategorie innych zwierząt, umieszczone w wykazie zgodnie z art. 8 ust. 2 jako gatunki umieszczone w wykazie w odniesieniu do jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, do których mają zastosowanie określone środki zapobiegania chorobom i ich zwalczania przewidziane w niniejszym rozporządzeniu;
profil danej choroby umieszczonej w wykazie, która dotyka gatunki i kategorie innych zwierząt, o których mowa w lit. a);
wykonalność, dostępność i skuteczność środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania dla gatunków umieszczonych w wykazie, których dotyczą te środki;
głównie lądowe lub wodne środowisko życia tych innych zwierząt;
rodzaje chorób, które dotykają takie inne zwierzęta, gdy są to choroby zwykle dotykające zwierzęta lądowe lub zwierzęta wodne, niezależnie od głównego środowiska życia, o którym mowa w lit. d).
CZĘŚĆ V
WPROWADZANIE DO UNII I WYWÓZ
ROZDZIAŁ 1
Wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich i terytoriów
Artykuł 229
Wymagania dotyczące wprowadzania do Unii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego
Państwa członkowskie zezwalają na wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich lub terytoriów wyłącznie wtedy, gdy przesyłki te są zgodne z następującymi wymaganiami, o ile takie zwierzęta, materiał biologiczny lub produkty pochodzenia zwierzęcego nie są objęte odstępstwem przyznanym na podstawie art. 239 ust. 2:
bez uszczerbku dla art. 230 ust. 2, pochodzą z państwa trzeciego lub terytorium umieszczonego zgodnie z art. 230 ust. 1 w wykazie w odniesieniu do określonego gatunku i kategorii zwierząt lub materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego, lub ze strefy lub kompartmentu takiego państwa trzeciego lub terytorium;
pochodzą z zakładów zatwierdzonych i umieszczonych w wykazie, o ile takie zatwierdzenie i umieszczenie w wykazie jest wymagane zgodnie z art. 233;
spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii, określone w art. 234 ust. 1 i w aktach delegowanych przyjętych na podstawie art. 234 ust. 2, jeżeli ustanowiono takie wymagania w odniesieniu do zwierząt, materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
towarzyszą im świadectwo zdrowia zwierząt, deklaracje i inne dokumenty wymagane zgodnie z art. 237 ust. 1 lub przepisami przyjętymi na podstawie art. 237 ust. 4.
Artykuł 230
Wykaz państw trzecich i terytoriów, z których zezwolone jest wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz akty wykonawcze i delegowane
Komisja w drodze aktów wykonawczych może sporządzić wykazy państw trzecich i terytoriów, z których zezwolone jest wprowadzanie do Unii określonych gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, w oparciu o następujące kryteria:
prawodawstwo w zakresie zdrowia zwierząt państwa trzeciego lub terytorium oraz przepisy dotyczące wprowadzania do tego państwa trzeciego lub na to terytorium zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z innych państw trzecich i terytoriów;
przedstawienie przez właściwy organ zainteresowanego państwa trzeciego lub terytorium gwarancji efektywnego stosowania i kontroli prawodawstwa w zakresie zdrowia zwierząt, o którym mowa w lit. a)
organizacja, struktura, zasoby i kompetencje właściwego organu w zainteresowanym państwie trzecim lub na terytorium;
procedury certyfikacji zdrowia zwierząt w zainteresowanym państwie trzecim lub na terytorium;
status zdrowotny zwierząt zainteresowanego państwa trzeciego lub terytorium, lub ich stref lub kompartmentów, pod względem:
chorób umieszczonych w wykazie i nowo występujących chorób;
wszelkich aspektów zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego lub sytuacji środowiska w zainteresowanym państwie trzecim lub na terytorium, lub w ich strefach lub kompartmentach, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego lub dla stanu środowiska w Unii;
gwarancje, jakie właściwy organ zainteresowanego państwa trzeciego lub terytorium jest w stanie przedstawić w odniesieniu do zgodności lub równoważności z odpowiednimi wymaganiami w zakresie zdrowia zwierząt obowiązującymi w Unii;
regularność i tempo przekazywania przez zainteresowane państwo trzecie lub terytorium informacji dotyczących zakaźnych lub zaraźliwych chorób zwierząt na jego terytorium do Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE), w szczególności informacji dotyczących chorób wymienionych w kodeksach OIE;
wyniki kontroli przeprowadzonych przez Komisję w zainteresowanym państwie trzecim lub na terytorium;
doświadczenia zebrane w związku z wcześniejszymi przypadkami wprowadzenia zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z zainteresowanego państwa trzeciego lub terytorium oraz wyniki kontroli urzędowych takich zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, przeprowadzonych w punkcie wjazdu do Unii.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Na potrzeby akapitu pierwszego niniejszego ustępu państwa członkowskie uwzględniają kryteria umieszczenia w wykazach państw trzecich i terytoriów określone w ust. 1 lit. a)–i) niniejszego artykułu.
Artykuł 231
Informacje, które mają być zamieszczone w wykazach państw trzecich i terytoriów
W wykazach, o których mowa w art. 230 ust. 1, Komisja podaje następujące informacje w odniesieniu do poszczególnych państw trzecich lub terytoriów:
gatunki i kategorie zwierząt, materiału biologicznego lub produktów pochodzenia zwierzęcego, które można wprowadzać do Unii z tego państwa trzeciego lub terytorium;
informację o tym, czy zwierzęta, materiał biologiczny lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone zgodnie z lit. a) mogą być wprowadzane do Unii z całego terytorium tego państwa trzeciego lub terytorium, czy tylko z niektórych ich stref lub kompartmentów;
szczególne warunki i gwarancje zdrowia zwierząt dotyczące chorób umieszczonych w wykazie.
Artykuł 232
Zawieszenie i skreślenie z wykazów państw trzecich i terytoriów oraz akty wykonawcze
Komisja w drodze aktów wykonawczych skreśla państwo lub terytorium z wykazów, o których mowa w art. 230 ust. 1, lub zawiesza wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego lub produktów pochodzenia zwierzęcego z państwa trzeciego lub terytorium, lub ich stref lub kompartmentów z następujących powodów:
zainteresowane państwo trzecie lub terytorium, lub ich strefy lub kompartmenty nie spełniają już kryteriów określonych w art. 230 ust. 1, które mają zastosowanie do wprowadzania do Unii określonego gatunku i kategorii zwierząt, materiału biologicznego lub produktów pochodzenia zwierzęcego;
sytuacja w zakresie zdrowia zwierząt w zainteresowanym państwie trzecim lub na terytorium, lub w ich strefach lub kompartmentach sprawia, że zawieszenie lub skreślenie z wykazów jest niezbędne w celu ochrony statusu zdrowotnego zwierząt w Unii;
Komisja zwróciła się do zainteresowanego państwa trzeciego lub terytorium o przekazanie aktualnych informacji o sytuacji w zakresie zdrowia zwierząt i o innych kwestiach, o których mowa w art. 230 ust. 1, a to państwo trzecie lub terytorium nie przekazało takich informacji;
zainteresowane państwo trzecie lub terytorium nie wyraziło zgody na przeprowadzenie przez Komisję, w imieniu Unii, kontroli na jego terytorium.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ponownie umieścić w wykazach, o których mowa w art. 230 ust. 1, państwo trzecie lub terytorium, lub ich strefy lub kompartmenty, które zostały skreślone z tych wykazów lub udzielić ponownego zezwolenia na wprowadzanie do Unii zwierząt, materiału biologicznego lub produktów pochodzenia zwierzęcego z państwa trzeciego lub terytorium, lub ich stref lub kompartmentów, z których wprowadzanie na teren Unii zostało zawieszone, z jednego z następujących powodów:
z powodów, o których mowa w ust. 1 lit. a) lub c) niniejszego artykułu, o ile to zainteresowane państwo trzecie lub terytorium wykaże, że spełnia kryteria umieszczenia w wykazie określone w art. 230 ust. 1;
z powodów, o których mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, o ile to zainteresowane państwo trzecie lub terytorium przedstawi odpowiednie gwarancje, że sytuacja dotycząca zdrowia zwierząt, która była powodem zawieszenia lub skreślenia, została skorygowana lub nie zagraża już zdrowiu zwierząt ani zdrowiu publicznemu w Unii;
z powodów, o których mowa w ust. 1 lit. d) niniejszego artykułu, o ile:
zainteresowane państwo trzecie lub terytorium wyraziło zgodę na przeprowadzenie przez Komisję, w imieniu Unii, kontroli na jego terytorium; oraz
wyniki tych kontroli przeprowadzonych przez Komisję wskazują na to, że zainteresowane państwo trzecie lub terytorium oraz ich strefy lub kompartmenty spełniają kryteria umieszczenia w wykazie określone w art. 230 ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 233
Zatwierdzanie zakładów i umieszczenie ich w wykazie
Państwa członkowskie zezwalają na wprowadzenie do Unii zwierząt lądowych i ich materiału biologicznego pochodzących z zakładu takiego rodzaju, który w Unii podlega zatwierdzeniu zgodnie z art. 94 ust. 2 oraz z przepisami przyjętymi na podstawie art. 94 ust. 3 i art. 95, wyłącznie wtedy, gdy dany zakład w zainteresowanym państwie trzecim lub na terytorium:
spełnia wymagania w zakresie zdrowia zwierząt w tym państwie trzecim lub na terytorium, które są równoważne przepisom mającym zastosowanie do zakładów tego rodzaju w Unii;
został zatwierdzony i umieszczony w wykazie przez właściwy organ państwa trzeciego lub terytorium miejsca wysyłki, chyba że w tym państwie trzecim lub na tym terytorium wprowadzono alternatywne środki zmniejszające ryzyko, które zapewniają równoważne gwarancje zdrowia zwierząt w Unii.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 234
Wymagania w zakresie zdrowia zwierząt odnośnie do wprowadzania do Unii gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego
Wymagania w zakresie zdrowia zwierząt odnośnie do wprowadzania do Unii gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich lub terytoriów:
są równie rygorystyczne jak wymagania w zakresie zdrowia zwierząt określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w przepisach przyjętych na jego podstawie, które mają zastosowanie do przemieszczania w obrębie terytorium Unii danych gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego lub produktów pochodzenia zwierzęcego; lub
dają gwarancje równoważne gwarancjom zapewnionym dzięki określonym w części IV (art. 84–228) niniejszego rozporządzenia wymaganiom w zakresie zdrowia zwierząt, mającym zastosowanie do gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego lub produktów pochodzenia zwierzęcego.
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące wymagań w zakresie zdrowia zwierząt odnośnie do:
wprowadzania do Unii gatunków i kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich lub terytoriów;
przemieszczania w obrębie terytorium Unii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego oraz postępowania z tymi zwierzętami, materiałem i produktami po ich wprowadzeniu do Unii, w przypadku gdy jest to niezbędne w celu ograniczenia występującego ryzyka.
Artykuł 235
Kwestie, które należy uwzględnić w aktach delegowanych, o których mowa w art. 234 w odniesieniu do wprowadzania zwierząt do Unii
Komisja, ustanawiając w aktach delegowanych, o których mowa w art. 234 ust. 2, wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii poszczególnych gatunków i kategorii zwierząt, uwzględnia następujące kwestie:
choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), i nowo występujące choroby;
status zdrowotny Unii w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), i do nowo występujących chorób;
gatunki umieszczone w wykazie w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), i do nowo występujących chorób;
wiek i płeć danych zwierząt;
pochodzenie danych zwierząt;
rodzaj danego zakładu i rodzaj produkcji w miejscu pochodzenia i przeznaczenia;
planowane miejsce przeznaczenia;
planowane wykorzystanie danych zwierząt;
środki zmniejszające ryzyko wprowadzone w państwach trzecich lub na terytoriach pochodzenia lub tranzytu lub wprowadzone po przybyciu danych zwierząt na terytorium Unii;
wymagania w zakresie zdrowia zwierząt mające zastosowanie do przemieszczania tych zwierząt w obrębie terytorium Unii;
inne czynniki epidemiologiczne;
normy handlu międzynarodowego w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące gatunków i kategorii tych zwierząt.
Artykuł 236
Kwestie, które należy uwzględnić w aktach delegowanych, o których mowa w art. 234, w odniesieniu do wprowadzania do Unii materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego
Komisja, ustanawiając w aktach delegowanych, o których mowa w art. 234 ust. 2, wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, uwzględnia następujące kwestie:
choroby umieszczone w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), i nowo występujące choroby;
status zdrowotny zwierząt, od których pozyskano materiał biologiczny lub od których lub z których pozyskano produkty pochodzenia zwierzęcego oraz status zdrowotny Unii w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), oraz nowo występujących chorób;
typ i rodzaj danego materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego, obróbkę, metody przetwarzania i inne środki zmniejszające ryzyko, które zastosowano w miejscu pochodzenia, miejscu wysyłki lub w miejscu przeznaczenia;
rodzaj zakładu i rodzaj produkcji w miejscu pochodzenia i przeznaczenia;
planowane miejsce przeznaczenia;
przeznaczenie danego materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
wymagania w zakresie zdrowia zwierząt mające zastosowanie do przemieszczania w obrębie terytorium Unii danego materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
inne czynniki epidemiologiczne;
normy handlu międzynarodowego w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące danego materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 237
Świadectwa zdrowia zwierząt, deklaracje i inne dokumenty dotyczące wprowadzania do Unii
Państwa członkowskie zezwalają na wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, wyłącznie pod warunkiem, że przesyłkom takim towarzyszy co najmniej jeden z następujących dokumentów:
świadectwo zdrowia zwierząt wydane przez właściwy organ państwa trzeciego lub terytorium miejsca pochodzenia, o ile nie przewidziano odstępstwa w ust. 4 lit. a);
deklaracje lub inne dokumenty, o ile są one wymagane zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie ust. 4 lit. b).
Państwa członkowskie zezwalają na zastąpienie towarzyszących świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1, elektronicznymi świadectwami zdrowia zwierząt, które są wygenerowane, obsługiwane i przekazywane za pośrednictwem systemu TRACES, jeżeli takie elektroniczne świadectwa zdrowia zwierząt:
zawierają wszystkie informacje, które świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, powinno zawierać zgodnie z art. 238 ust. 1 i przepisami przyjętymi na podstawie art. 238 ust. 3;
zapewniają identyfikowalność przesyłek zwierząt, materiału biologicznego i danych produktów pochodzenia zwierzęcego oraz łączą te przesyłki z elektronicznym świadectwem zdrowia zwierząt.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
odstępstw od wymagań w zakresie świadectw zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 1 lit. a) i ust. 2 niniejszego artykułu, w odniesieniu do przesyłek zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, oraz w przepisach szczególnych dotyczących certyfikacji zdrowia zwierząt odnośnie do tych przesyłek, jeżeli dane przesyłki stwarzają nieistotne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego w Unii ze względu na co najmniej jeden z następujących czynników:
gatunki i kategorie zwierząt, materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
metody utrzymywania i rodzaje produkcji danych zwierząt, danego materiału biologicznego i danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
ich planowane wykorzystanie lub przeznaczenie;
alternatywne środki zmniejszające ryzyko wprowadzone w państwach trzecich lub na terytoriach miejsca pochodzenia lub tranzytu, lub wprowadzone po ich przybyciu na terytorium Unii, które zapewniają ochronę zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego w Unii równoważną ochronie przewidzianej niniejszym rozporządzeniem;
udzielenie przez zainteresowane państwo trzecie lub terytorium gwarancji zgodności z wymaganiami dotyczącymi wprowadzania do Unii, wykazane w inny sposób niż za pomocą świadectwa zdrowia zwierząt;
przepisy ustanawiające wymaganie, aby przesyłkom zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego wprowadzanym do Unii towarzyszyły deklaracje lub inne dokumenty potrzebne do wykazania, że dane zwierzęta, dany materiał biologiczny i dane produkty pochodzenia zwierzęcego spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii, określone w przepisach przyjętych na podstawie art. 234 ust. 2.
Artykuł 238
Treść świadectw zdrowia zwierząt
Świadectwo zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 237 ust. 1 lit. a), zawiera co najmniej następujące informacje:
imię i nazwisko lub nazwa i adres:
zakładu lub miejsca pochodzenia;
zakładu lub miejsca przeznaczenia;
w stosownych przypadkach – zakładów gromadzenia zwierząt lub przeznaczonych do odpoczynku danych zwierząt utrzymywanych;
opis danych zwierząt, danego materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
liczba lub ilość danych zwierząt, danego materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
w stosownych przypadkach – identyfikacja i rejestracja danych zwierząt, danego materiału biologicznego lub danych produktów pochodzenia zwierzęcego;
informacje potrzebne do wykazania, że dane zwierzęta, dany materiał biologiczny i dane produkty pochodzenia zwierzęcego spełniają wymagania w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii, określone w art. 229 i art. 234 ust. 1 oraz w przepisach przyjętych na podstawie art. 234 ust. 2 i art. 239.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy dotyczące:
informacji, które mają być zawarte w świadectwie zdrowia zwierząt, o którym mowa w art. 237 ust. 1 lit. a), oprócz informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;
informacji, które mają być zawarte w deklaracjach lub innych dokumentach, o których mowa w art. 237 ust. 1 lit. b);
wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt, deklaracji i innych dokumentów, o których mowa w art. 237 ust. 1.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 239
Odstępstwa i dodatkowe wymagania dotyczące określonych kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego
Komisja przyjmuje zgodnie z art. 264 akty delegowane dotyczące przepisów szczególnych, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, odnośnie do odstępstw od wymagań określonych w art. 229 ust. 1, art. 233 i art. 237 oraz nakładające dodatkowe wymagania dotyczące wprowadzania do Unii:
zwierząt:
przeznaczonych do cyrków, na imprezy, wystawy, prezentacje, pokazy, i do zakładów odizolowanych;
przeznaczonych do wykorzystania do celów naukowych lub diagnostycznych;
których miejsce ostatecznego przeznaczenia znajduje się poza Unią;
pochodzących z Unii i przemieszczanych do państwa trzeciego lub na terytorium, a następnie przemieszczanych z powrotem do Unii z tego państwa trzeciego lub terytorium;
pochodzących z Unii i przewożonych przez państwo trzecie lub terytorium w drodze do innej części Unii;
przeznaczonych do czasowego wypasu w pobliżu granic Unii;
stwarzających nieistotne ryzyko dla statusu zdrowotnego zwierząt w Unii;
produktów pochodzenia zwierzęcego:
przeznaczonych do użytku osobistego;
do spożycia przez załogę i pasażerów w środkach transportu przybywających z państw trzecich lub terytoriów;
materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego:
przeznaczonych do wykorzystania jako próbki handlowe;
przeznaczonych do wykorzystania jako próbki badawcze i diagnostyczne;
których miejsce ostatecznego przeznaczenia znajduje się poza Unią;
pochodzących z Unii i przemieszczanych do państwa trzeciego lub na terytorium, a następnie przemieszczanych z powrotem do Unii z tego państwa trzeciego lub terytorium;
pochodzących z Unii i przewożonych przez państwo trzecie lub terytorium w drodze do innej części Unii;
stwarzających nieistotne ryzyko dla statusu zdrowia zwierząt w Unii.
W tych aktach delegowanych bierze się pod uwagę kwestie, o których mowa w art. 235 i 236.
Komisja może w drodze aktów wykonawczych ustanowić przepisy:
dotyczące wzorów formularzy świadectw zdrowia zwierząt, deklaracji i innych dokumentów dla kategorii zwierząt, materiału biologicznego i produktów pochodzenia zwierzęcego, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu;
wskazujące, w odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, kody nomenklatury scalonej, o ile takie kody nie są wskazane w innych stosownych przepisach Unii.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 2
Wprowadzanie do Unii określonych towarów innych niż zwierzęta, materiał biologiczny i produkty pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich i terytoriów
Artykuł 240
Czynniki chorobotwórcze oraz akty delegowane
Podmioty, lekarze weterynarii, specjaliści ds. zdrowia zwierząt wodnych oraz specjaliści ds. zdrowia zwierząt, wprowadzając do Unii czynniki chorobotwórcze:
wprowadzają odpowiednie środki w celu zapewnienia, by wprowadzenie do Unii tych czynników chorobotwórczych nie stwarzało ryzyka dla zdrowia zwierząt ani dla zdrowia publicznego w Unii w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), i do nowo występujących chorób;
wprowadzają odpowiednie środki zwalczania chorób i środki zapobiegawcze, aby zapewnić, by wprowadzenie tych czynników chorobotwórczych do Unii nie stwarzało ryzyka bioterroryzmu.
Niniejszy ustęp stosuje się również do wszystkich innych osób fizycznych lub prawnych wprowadzających w sposób zamierzony takie czynniki do Unii.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych ustanawiających wymagania dotyczące wprowadzania do Unii czynników chorobotwórczych; akty te dotyczą:
opakowania czynników chorobotwórczych;
innych środków zmniejszających ryzyko, wymaganych do celów zapobiegania uwolnieniu i rozprzestrzenianiu się czynników chorobotwórczych.
Artykuł 241
Materiał roślinny oraz akty delegowane i wykonawcze
Komisja jest upoważniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących środków, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, określających:
wymagania szczególne w zakresie zdrowia zwierząt dotyczące wprowadzania do Unii materiału roślinnego, który stanowi drogę przenoszenia chorób umieszczonych w wykazie lub nowo występujących chorób;
wymagania odnośnie do:
certyfikacji zdrowia zwierząt, z uwzględnieniem przepisów określonych w art. 237 ust. 1 lit. a) oraz art. 237 ust. 2 i 3; lub
deklaracji i innych dokumentów, z uwzględnieniem przepisów określonych w art. 237 ust. 1 lit. b).
Komisja ustanawia wymagania w zakresie zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 2, w oparciu o następujące kryteria:
czy choroba umieszczona w wykazie lub nowo występująca choroba, która może być przenoszona za pośrednictwem materiału roślinnego, stanowi poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub dla zdrowia ludzi w Unii;
prawdopodobieństwo, że zwierzęta należące do gatunków umieszczonych w wykazie w odniesieniu do określonej choroby umieszczonej w wykazie lub nowo występującej choroby bezpośrednio lub pośrednio zetkną się z materiałem roślinnym, o którym mowa w ust. 2;
dostępność i skuteczność alternatywnych środków zmniejszających ryzyko w odniesieniu do materiału roślinnego, które mogą wyeliminować lub ograniczyć do minimum ryzyko przeniesienia choroby, o którym mowa w lit. a).
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 242
Środki transportu, sprzęt, materiały opakowaniowe, woda służąca do transportu, pasza i zielonka oraz akty delegowane i wykonawcze
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
wymagań szczególnych w zakresie zdrowia zwierząt dotyczących wprowadzania do Unii:
środków transportu zwierząt i produktów;
sprzętu, materiałów opakowaniowych lub wody służącej do transportu zwierząt i produktów lub paszy i zielonki, które mogą przenosić choroby zwierząt;
wymagań odnośnie do:
certyfikacji zdrowia zwierząt, z uwzględnieniem przepisów określonych w art. 237 ust. 1 lit. a) oraz w ust. 2 i 3; lub
deklaracji i innych dokumentów, z uwzględnieniem przepisów określonych w art. 237 ust. 1 lit. b).
Komisja ustanawia wymagania w zakresie zdrowia zwierząt, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w przypadku niekorzystnej sytuacji w zakresie choroby w odniesieniu do jednej lub większej liczby chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), lub do nowo występujących chorób, które stwarzają poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt i ludzi w Unii, jeżeli sytuacja ta występuje w:
sąsiednim państwie trzecim lub na sąsiednim terytorium;
państwie trzecim pochodzenia lub na terytorium pochodzenia;
państwie trzecim tranzytu lub na terytorium tranzytu.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
ROZDZIAŁ 3
Wywóz
Artykuł 243
Wywóz z Unii
CZĘŚĆ VI:
PRZEMIESZCZANIE O CHARAKTERZE NIEHANDLOWYM ZWIERZĄT DOMOWYCH DO PAŃSTWA CZŁONKOWSKIEGO Z INNEGO PAŃSTWA CZŁONKOWSKIEGO LUB Z PAŃSTWA TRZECIEGO, LUB Z TERYTORIUM
ROZDZIAŁ 1
Przepisy ogólne
Artykuł 244
Zakres stosowania części VI
Część tę stosuje się bez uszczerbku dla:
rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 ( 3 );
jakichkolwiek krajowych środków przyjętych, opublikowanych i podanych do wiadomości publicznej przez państwa członkowskie w celu ograniczenia przemieszczania określonych gatunków lub ras zwierząt domowych ze względów innych niż względy związane ze zdrowiem zwierząt.
Artykuł 245
Przepisy ogólne
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących wymagań uzupełniających przepisy określone w ust. 2 niniejszego artykułu w odniesieniu do:
dokumentacji przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierzęcia domowego dokonywanego przez osobę upoważnioną;
przyznawania odstępstw od okresu, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.
Artykuł 246
Maksymalna liczba zwierząt domowych
W drodze odstępstwa od ust. 1 liczba zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część A może przekraczać pięć, jeżeli spełnione są następujące warunki:
dane przemieszczanie o charakterze niehandlowym odbywa się w celu uczestnictwa w konkursie, wystawie, wydarzeniu sportowym lub w treningu związanym z takim wydarzeniem;
zainteresowany właściciel lub osoba upoważniona przedstawią pisemny dowód na to, że zwierzęta domowe zostały zarejestrowane jako uczestniczące w wydarzeniu, o którym mowa w lit. a), lub w stowarzyszeniu, które organizuje takie wydarzenie;
wiek zwierząt domowych wynosi ponad sześć miesięcy.
ROZDZIAŁ 2
Warunki mające zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych do państwa członkowskiego z innego państwa członkowskiego
Artykuł 247
Warunki mające zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część A
Zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część A nie przemieszcza się do państwa członkowskiego z innego państwa członkowskiego, chyba że:
są one indywidualnie oznakowane za pomocą fizycznych środków identyfikacji zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 252 ust. 1 lit a);
spełniają wymagania odnoszące się do odpowiednich środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, przyjętych na podstawie art. 252 ust. 1 lit. b), w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
towarzyszy im dokument identyfikacyjny należycie wypełniony i wydany zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 254 lit d).
Artykuł 248
Warunki mające zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część B
Zwierzęta domowe należące do gatunków, o których mowa w ust. 1, mogą być przemieszczane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego wyłącznie wtedy, gdy:
są oznakowane lub opisane, indywidualnie lub grupowo, zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 252 ust. 1 lit a);
spełniają wymagania odnoszące się do odpowiednich środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, przyjętych na podstawie art. 252 ust. 1 lit. b), w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
towarzyszy im dokument identyfikacyjny należycie wypełniony i wydany zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 254 lit d).
W oczekiwaniu na przyjęcie stosownych aktów delegowanych, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą stosować przepisy krajowe do przemieszczania o charakterze niehandlowym, z innego państwa członkowskiego na ich terytorium, zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część B, pod warunkiem że przepisy te:
są stosowane proporcjonalnie do ryzyka dla zdrowia publicznego lub dla zdrowia zwierząt związanego z przemieszczaniem o charakterze niehandlowym zwierząt domowych należących do tych gatunków; oraz
nie są bardziej rygorystyczne niż przepisy stosowane do przemieszczania zwierząt należących do tych gatunków zgodnie z częścią IV.
ROZDZIAŁ 3
Warunki mające zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych do państwa członkowskiego z państwa trzeciego lub terytorium
Artykuł 249
Warunki mające zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część A
Zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część A nie przemieszcza się do państwa członkowskiego z państwa trzeciego lub terytorium, chyba że:
są one indywidualnie oznakowane za pomocą fizycznych środków identyfikacji zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 252 ust. 1 lit. a);
spełniają wymagania odnoszące się do odpowiednich środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, przyjętych na podstawie art. 252 ust. 1 lit. b), w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
towarzyszy im dokument identyfikacyjny należycie wypełniony i wydany zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 254 lit. d).
Artykuł 250
Warunki mające zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część B
Zwierzęta domowe należące do gatunków, o których mowa w ust. 1, mogą być przemieszczane do państwa członkowskiego z państwa trzeciego lub terytorium wyłącznie wtedy, jeżeli:
są oznakowane lub opisane, indywidualnie lub grupowo, zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 252 ust. 1 lit. a);
spełniają wymagania odnosząc się do odpowiednich środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, przyjętych na podstawie art. 252 ust. 1 lit. b), w odniesieniu do chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d);
towarzyszy im dokument identyfikacyjny należycie wypełniony i wydany zgodnie z przepisami przyjętymi na podstawie art. 254 lit. d);
gdy pochodzą z państwa trzeciego lub terytorium innych niż umieszczone w wykazie na podstawie art. 253 ust. 1 lit. d), są wprowadzane przez punkt wjazdu umieszczony w wykazie sporządzonym do tego celu. Każde państwo członkowskie sporządza wykaz takich punktów wjazdu na swoim terytorium i udostępnia ten wykaz publicznie.
W oczekiwaniu na przyjęcie stosownych aktów delegowanych, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą stosować przepisy krajowe do przemieszczania o charakterze niehandlowym, na ich terytorium z państwa trzeciego lub terytorium, zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część B, pod warunkiem że przepisy te:
są stosowane proporcjonalnie do ryzyka dla zdrowia publicznego lub dla zdrowia zwierząt związanego z przemieszczaniem o charakterze niehandlowym zwierząt domowych należących do tych gatunków; oraz
nie są bardziej rygorystyczne niż przepisy stosowane do wprowadzania na teren Unii zwierząt należących do tych gatunków zgodnie z częścią V.
Artykuł 251
Odstępstwo od warunków mających zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych między określonymi państwami i terytoriami
W drodze odstępstwa od art. 249 i 250 przemieszczanie o charakterze niehandlowym zwierząt domowych między następującymi państwami i terytoriami może nadal odbywać się na warunkach określonych w przepisach krajowych tych państw i terytoriów:
między San Marino a Włochami;
między Watykanem a Włochami;
między Monako a Francją;
między Andorą a Francją;
między Andorą a Hiszpanią;
między Norwegią a Szwecją;
między Wyspami Owczymi a Danią;
między Grenlandią a Danią.
ROZDZIAŁ 4
Identyfikacja i środki zapobiegania oraz środki zmniejszające ryzyko
Artykuł 252
Przekazanie uprawnień dotyczących identyfikacji zwierząt domowych oraz środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
szczegółowych wymagań dotyczących poszczególnych gatunków w odniesieniu do:
sposobów oznakowania zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I, o którym mowa w art. 247 lit. a), art. 248 ust. 2 lit. a), art. 249 ust. 1 lit. a) i art. 250 ust. 2 lit. a);
stosowania i używania tych środków oznakowania;
szczegółowych wymagań dotyczących poszczególnych gatunków w odniesieniu do środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko w celu zapewnienia, by zwierzęta domowe nie stwarzały istotnego ryzyka pod względem rozprzestrzeniania się chorób umieszczonych w wykazie, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), z powodu przemieszczania zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I jak określono w art. 247 lit. b), art. 248 ust. 2 lit. b), art. 249 ust. 1 lit. b) i art. 250 ust. 2 lit. b).
Akty delegowane, o których mowa w ust. 1 lit. b), mogą również zawierać:
przepisy dotyczące klasyfikowania państw członkowskich lub ich części w zależności od ich statusu zdrowotnego zwierząt oraz ich systemów nadzoru i sprawozdawczości w odniesieniu do określonych chorób, które mogą się rozprzestrzeniać poprzez przemieszczanie zwierząt domowych należących do gatunków umieszczonych w załączniku I;
warunki, które państwa członkowskie mają spełnić, aby nadal były uprawnione do stosowania środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, o których mowa w ust. 1 lit. b);
warunki stosowania i dokumentowania środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, o których mowa w ust. 1 lit. b);
kryteria przyznawania i, w stosownych przypadkach, dokumentowania odstępstw od stosowania, w określonych szczególnych okolicznościach, środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, o których mowa w ust. 1 lit. b);
kryteria przyznawania i dokumentowania odstępstw od warunków, o których mowa w art. 247-250, w określonych szczególnych okolicznościach.
Artykuł 253
Akty wykonawcze dotyczące środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko
Komisja, w drodze aktów wykonawczych, w odniesieniu do zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część A:
ustanawia przepisy dotyczące formatu, szaty graficznej i języków dokumentów wymaganych na podstawie art. 252 ust. 4 lit. c) i d);
przyjmuje wykaz państw członkowskich, które spełniają warunki, o których mowa w art. 252 ust. 4 lit. d), i skreśla z niego państwa członkowskie, jeżeli nastąpi jakakolwiek zmiana w stosunku do tych warunków;
przyjmuje wykaz państw członkowskich, które przestrzegają przepisów dotyczących klasyfikowania państw członkowskich lub ich części, o których mowa w art. 252 ust. 4 lit. a), i skreśla z niego państwa członkowskie, jeżeli nastąpi jakakolwiek zmiana w stosunku do tych warunków;
przyjmuje wykaz państw trzecich i terytoriów, które spełniają warunki, o których mowa w art. 252 ust. 4 lit. d), i skreśla z niego państwa trzecie i terytoria, jeżeli nastąpi jakakolwiek zmiana w stosunku do tych warunków.
ROZDZIAŁ 5
Dokumenty identyfikacyjne
Artykuł 254
Przekazanie uprawnień dotyczących dokumentów identyfikacyjnych
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących:
rubryk przeznaczonych do wpisywania informacji, które mają być zamieszczone w dokumentach identyfikacyjnych, o których mowa w art. 247 lit. c), art. 248 ust. 2 lit. c), art. 249 ust. 1 lit. c) i art. 250 ust. 2 lit. c);
dystrybucji blankietów dokumentów identyfikacyjnych, o których mowa w art. 247 lit. c);
warunków przyznawania odstępstw odnośnie do formatu dokumentów identyfikacyjnych, o których mowa w art. 247 lit. c) i art. 249 ust. 1 lit. c);
wydawania, wypełniania i, w stosownych przypadkach, zatwierdzania dokumentów identyfikacyjnych, o których mowa w art. 247 lit. c), art. 248 ust. 2 lit. c), art. 249 ust. 1 lit. c) i art. 250 ust. 2 lit. c).
Artykuł 255
Akty wykonawcze dotyczące dokumentów identyfikacyjnych
Komisja może przyjąć w drodze aktów wykonawczych:
wzór dokumentów identyfikacyjnych, o których mowa w art. 248 ust. 2 lit. c) i art. 250 ust. 2 lit. c), zawierający odpowiednie rubryki, o których mowa w art. 254 lit. a), jak również wymagania dotyczące języków, szaty graficznej, ważności lub zabezpieczeń tych dokumentów identyfikacyjnych;
przepisy niezbędne w celu przejścia do wzoru dokumentu identyfikacyjnego zgodnie z art. 247 lit. c).
ROZDZIAŁ 6
Obowiązki w zakresie informowania
Artykuł 256
Obowiązki w zakresie informowania
Państwa członkowskie udostępniają publicznie jasne i łatwo dostępne informacje na temat wymagań w zakresie zdrowia zwierząt mających zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych, w tym informacje na temat:
warunków przyznawania określonych odstępstw, o których mowa w art. 252 ust. 4 lit. d);
warunków przyznawania odstępstw, o których mowa w art. 252 ust. 4 lit. e);
wymagań dotyczących stosowania środków oznakowania, o których mowa w art. 252 ust. 1 lit. a) ppkt (ii);
warunków mających zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym na terytorium państw członkowskich zwierząt domowych należących do gatunków wymienionych w załączniku I część B, ustanowionych w przepisach krajowych, jak określono w art. 248 ust. 3 i w art. 250 ust. 3;
warunków mających zastosowanie do przemieszczania o charakterze niehandlowym na terytorium państw członkowskich zwierząt domowych z określonych krajów i terytoriów, ustanowionych w przepisach krajowych, o których mowa w art. 251;
wszelkich istotnych informacji dotyczących określonych środków zapobiegania i środków zmniejszających ryzyko, o których mowa w art. 252 ust. 1 lit. b).
Komisja wspiera państwa członkowskie w publicznym udostępnianiu tych informacji poprzez publikowanie na swojej stronie internetowej:
linków do informacyjnych stron internetowych państw członkowskich;
informacji, o których mowa w ust. 1 lit. a) i d), oraz informacji udostępnionych publicznie, o których mowa w art. 244 ust. 2 lit. b), w stosownych przypadkach, w dodatkowych językach.
CZĘŚĆ VII
ŚRODKI NADZWYCZAJNE
Artykuł 257
Środki nadzwyczajne wprowadzane przez właściwy organ państwa członkowskiego, na którego terytorium wystąpiło ognisko choroby umieszczonej w wykazie lub nowo występującej choroby lub zagrożenie
W przypadku wystąpienia ogniska choroby umieszczonej w wykazie lub nowo występującej choroby lub w przypadku wystąpienia zagrożenia, które może stwarzać poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub dla zdrowia publicznego, właściwy organ państwa członkowskiego, w którym to nastąpiło, w zależności od powagi sytuacji i od danej choroby lub zagrożenia, niezwłocznie wprowadza co najmniej jeden z następujących środków nadzwyczajnych, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby lub zagrożenia:
w przypadku chorób umieszczonych w wykazie:
o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a) – środki zwalczania chorób określone w części III tytuł II rozdział 1 (art. 53–71);
o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b) – środki zwalczania chorób określone w art. 72–75 i art. 77-81 w części III tytuł II rozdział 2;
o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. c) – środki zwalczania chorób określone w art. 76–78 i 80 oraz 82 w części III tytuł II rozdział 2;
w przypadku nowo występujących chorób i zagrożeń:
ograniczenia przemieszczania zwierząt i produktów pochodzących z zakładów lub, w stosownych przypadkach, z obszarów objętych ograniczeniami lub kompartmentów, w których wystąpiło ognisko choroby lub zagrożenie, i ograniczenia dotyczące środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć kontakt z tymi zwierzętami lub produktami;
kwarantannę zwierząt i izolację produktów;
nadzór i środki dotyczące identyfikowalności;
wszelkie stosowne nadzwyczajne środki zwalczania chorób określone w części III tytuł II rozdział 1 (art. 53–71);
inne środki nadzwyczajne, które właściwy organ uzna za odpowiednie do celów skutecznego i efektywnego opanowywania rozprzestrzeniania się choroby lub zagrożenia oraz zapobiegania takiemu rozprzestrzenianiu się.
Właściwy organ, o którym mowa w ust. 1, informuje Komisję i inne państwa członkowskie:
natychmiast o wystąpieniu ogniska choroby lub zagrożenia, o których mowa w ust. 1;
niezwłocznie o środkach nadzwyczajnych wprowadzonych na podstawie ust. 1.
Artykuł 258
Środki nadzwyczajne wprowadzane przez państwo członkowskie inne niż państwo członkowskie, w którym wystąpiło ognisko choroby lub zagrożenie
Właściwy organ, o którym mowa w ust. 1, i właściwy organ państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 3, informują Komisję i inne państwa członkowskie:
natychmiast o wystąpieniu ogniska choroby lub zagrożenia, o których mowa w ust. 1;
niezwłocznie o środkach nadzwyczajnych wprowadzonych na podstawie ust. 1 i 2.
Artykuł 259
Środki nadzwyczajne wprowadzane przez Komisję
W przypadku wystąpienia ogniska choroby lub zagrożenia, o których mowa w art. 257 ust. 1, oraz w przypadku wprowadzenia przez właściwe organy państw członkowskich środków nadzwyczajnych zgodnie z art. 257 ust. 1 i art. 258 ust. 1, 2 i 3 Komisja ocenia sytuację i wprowadzone środki nadzwyczajne oraz przyjmuje w drodze aktów wykonawczych jeden lub więcej środków nadzwyczajnych określonych w art. 257 ust. 1 w odniesieniu do danych zwierząt i produktów oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć kontakt z tymi zwierzętami lub produktami, w jednym z następujących przypadków:
Komisja nie została poinformowana o środkach wprowadzonych na podstawie art. 257 ust. 1 oraz art. 258 ust. 1, 2 i 3;
Komisja uważa, że środki wprowadzone na podstawie art. 257 ust. 1 oraz art. 258 ust. 1, 2 i 3 są nieodpowiednie;
Komisja uważa, że należy zatwierdzić lub zastąpić środki wprowadzone przez właściwe organy państw członkowskich na podstawie art. 257 ust. 1 oraz art. 258 ust. 1, 2 i 3, aby uniknąć nieuzasadnionych zakłóceń w przemieszczaniu zwierząt i produktów.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 260
Środki nadzwyczajne wprowadzane przez właściwy organ
Właściwy organ państwa członkowskiego, który dowie się o zwierzętach lub produktach pochodzących z państwa trzeciego lub terytorium lub o środku transportu, lub o przedmiotach, które mogły mieć kontakt z takimi zwierzętami i produktami, stwarzającymi prawdopodobnie poważne ryzyko dla Unii ze względu na możliwość zakażenia lub skażenia chorobami umieszczonymi w wykazie, nowo występującymi chorobami lub zagrożeniami:
niezwłocznie wprowadza co najmniej jeden z następujących środków nadzwyczajnych, które są niezbędne do zmniejszenia tego ryzyka, w zależności od powagi sytuacji:
zniszczenie danych zwierząt i danych produktów;
kwarantanna zwierząt i izolacja produktów;
nadzór i środki dotyczące identyfikowalności;
w stosownych przypadkach – wszelkie środki zwalczania chorób, o których mowa w części III tytuł II rozdział 1 (art. 53–71);
inne środki nadzwyczajne, które właściwy organ uzna za odpowiednie do celów zapobiegania rozprzestrzenianiu się choroby lub zagrożenia do Unii;
natychmiast informuje Komisję i inne państwa członkowskie, za pośrednictwem systemu TRACES, o ryzyku związanym z danymi zwierzętami i produktami oraz o pochodzeniu tych zwierząt i produktów oraz niezwłocznie informuje o środkach nadzwyczajnych wprowadzonych zgodnie z lit. a).
Artykuł 261
Środki nadzwyczajne wprowadzane przez Komisję
W przypadku gdy w państwie trzecim lub na terytorium występuje lub rozprzestrzenia się choroba umieszczona w wykazie, nowo występująca choroba lub zagrożenie, które prawdopodobnie stwarzają poważne ryzyko, lub jeżeli wymagają tego inne ważne względy zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, Komisja może w drodze aktu wykonawczego, działając z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego, przyjąć co najmniej jeden z następujących środków nadzwyczajnych, w zależności od powagi sytuacji:
zawiesić wprowadzanie do Unii przesyłek zwierząt i produktów oraz środków transportu lub innych przedmiotów, które mogły mieć kontakt z takimi przesyłkami, a które mogą rozprzestrzeniać tę chorobę lub zagrożenie w Unii;
ustanowić wymagania szczególne dotyczące wprowadzania do Unii zwierząt i produktów oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć kontakt z takimi zwierzętami i produktami, a które mogą rozprzestrzeniać tę chorobę lub zagrożenie w Unii;
wprowadzić inne nadzwyczajne środki zwalczania chorób w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu się takiej choroby lub zagrożenia do Unii.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
Artykuł 262
Środki nadzwyczajne wprowadzane przez państwa członkowskie w przypadku braku działania Komisji
Jeżeli państwo członkowskie zwróciło się do Komisji o wprowadzenie środków nadzwyczajnych zgodnie z art. 261, a Komisja nie wprowadziła takich środków, to państwo członkowskie:
do czasu przyjęcia środków nadzwyczajnych przez Komisję zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, może tymczasowo wprowadzić jeden lub więcej środków nadzwyczajnych, o których mowa w art. 260 lit. a), w odniesieniu do zwierząt i produktów oraz środków transportu i innych przedmiotów, które mogły mieć kontakt z takimi zwierzętami i produktami, pochodzących z państw trzecich lub terytoriów, o których mowa w art. 261 ust. 1, w zależności od powagi sytuacji na swoim terytorium;
niezwłocznie informuje Komisję i właściwe organy innych państw członkowskich o takich środkach nadzwyczajnych, podając przyczyny ich przyjęcia.
Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 266 ust. 2.
CZĘŚĆ VIII
PRZEPISY WSPÓLNE
TYTUŁ I
PRZEPISY PROCEDURALNE
Artykuł 263
Zmiany załącznika III
Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 264 aktów delegowanych dotyczących zmian załącznika III, ograniczonych wyłącznie do uwzględnienia zmian w taksonomii.
Artykuł 264
Wykonywanie przekazanych uprawnień
Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.
Artykuł 265
Tryb pilny
Artykuł 266
Procedura komitetowa
Artykuł 267
Ochrona danych
TYTUŁ II
SANKCJE
Artykuł 268
Sankcje
Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i wprowadzają wszelkie środki niezbędne do zapewnienia, aby przepisy te były wykonywane. Wprowadzone sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach najpóźniej do dnia 22 kwietnia 2022 r., a następnie niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich zmianach mających wpływ na te przepisy.
TYTUŁ III
ŚRODKI PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
Artykuł 269
Dodatkowe lub bardziej rygorystyczne środki wprowadzane przez państwa członkowskie
Oprócz tego, co wynika z innych przepisów niniejszego rozporządzenia, pozwalających państwom członkowskim na przyjmowanie środków krajowych, państwa członkowskie mogą stosować na swoich terytoriach dodatkowe lub bardziej rygorystyczne środki niż te, które są ustanowione w niniejszym rozporządzeniu, w odniesieniu do:
obowiązków w zakresie zdrowia zwierząt określonych w części I rozdział 3 (art. 10–17);
powiadamiania w państwach członkowskich, o którym mowa w art. 18;
nadzoru, o którym mowa w części II rozdział 2 (art. 24–30);
rejestracji, zatwierdzania, prowadzenia dokumentacji i rejestrów określonych w części IV tytuł I rozdział 1 (art. 84–107) i w części IV tytuł II rozdział 1 (art. 172–190);
wymagań w zakresie identyfikowalności dotyczących utrzymywanych zwierząt lądowych i materiału biologicznego, określonych w części IV tytuł I rozdział 2 (art. 108–123).
Środki krajowe, o których mowa w ust. 1, są zgodne z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz:
nie utrudniają przemieszczania zwierząt i produktów pomiędzy państwami członkowskimi;
nie są niezgodne z przepisami, o których mowa w ust. 1.
CZĘŚĆ IX
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE
Artykuł 270
Przepisy uchylające
Następujące akty tracą moc z dniem 21 kwietnia 2021 r.:
Odesłania do tych uchylonych aktów traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku V do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 271
Środki przejściowe związane ze zmianą rozporządzenia (WE) nr 1760/2000 oraz uchyleniem rozporządzenia (WE) nr 21/2004 i dyrektywy 2008/71/WE
Data ta jest datą rozpoczęcia stosowania odpowiadających przepisów, które zostaną przyjęte na podstawie aktów delegowanych przewidzianych w art. 109 ust. 2 i art. 119 ►C1 oraz aktów wykonawczych przewidzianych w art. 120 niniejszego rozporządzenia. ◄
Artykuł 272
Środki przejściowe związane z uchyleniem dyrektyw 92/66/EWG, 2000/75/WE, 2001/89/WE, 2002/60/WE, 2003/85/WE i 2005/94/WE
Data ta jest datą rozpoczęcia stosowania odpowiadających przepisów, które zostaną przyjęte na podstawie aktów delegowanych przewidzianych w art. 47, art. 48 ust. 3, art. 53 ust. 2, art. 54 ust. 3, art. 55 ust. 2 oraz art. 58 ust. 2, art. 63, art. 64 ust. 4, art. 67, art. 68 ust. 2 i art. 70 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 273
Zmiana rozporządzenia (WE) nr 2160/2003
W art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 dodaje się następujący tekst:
„Te specjalne środki obejmują środki oparte na przepisach zawartych w decyzji 95/410/WE w brzmieniu obowiązującym przed jej uchyleniem oraz w decyzjach Komisji 2003/644/WE ( *1 ) i 2004/235/WE ( *2 ) w brzmieniu obowiązującym w momencie uchylenia dyrektywy 90/539/EWG.
Artykuł 274
Środki przejściowe dotyczące daty przyjęcia określonych aktów delegowanych i wykonawczych
Bez uszczerbku dla daty rozpoczęcia stosowania przewidzianej w art. 283 ►C1 Komisja przyjmuje akty delegowane, o których mowa w art. 31 ust. 5 akapit pierwszy, art. 32 ust. 2, art. 39, art. 41 ust. 3, art. 54 ust. 3, art. 55 ust. 2, art. 58 ust. 2, art. 64 ust. 4, art. 67, art. 68 ust. 2, art. 74 ust. 4, art. 77 ust. 2, oraz art. 97 ust. 2, art. 122 ust. 1, oraz art. 131 ust. 1, art. 132 ust. 2, art. 135, art. 137 ust. 2, art. 146 ust. 1, art. 149 ust. 4, art. 154 ust. 1, art. 162 ust. 3, art. 163 ust. 5, art. 166 ust. 3, art. 169 ust. 5, art. 181 ust. 2, art. 185 ust. 5, art. 213 ust. 1, art. 216 ust. 4, art. 221 ust. 1, art. 222 ust. 3, art. 224 ust. 3, art. 234 ust. 2, art. 239 ust. 2 oraz ◄ akty wykonawcze, o których mowa w art. 8 i 9, najpóźniej do dnia 20 kwietnia 2019 r. Zgodnie z art. 283 te akty delegowane i wykonawcze stosuje się od daty rozpoczęcia stosowania określonej w tym artykule.
Artykuł 275
Uprzedni przegląd i zmiany załącznika II
Komisja dokonuje przeglądu chorób umieszczonych w wykazie zamieszczonym w załączniku II najpóźniej do dnia 20 kwietnia 2019 r. Jeżeli przegląd ten wykaże, że stosowanie przepisów zamieszczonych w niniejszym rozporządzeniu wymaga zmian załącznika II poprzez dokonanie uzupełnień lub skreśleń w zamieszczonym w nim wykazie, Komisja przyjmuje takie zmiany najpóźniej w dniu, o którym mowa w zdaniu pierwszym niniejszego artykułu.
Artykuł 276
Przegląd
Komisja najpóźniej do dnia 20 kwietnia 2019 r. dokonuje przeglądu obowiązującego prawodawstwa dotyczącego identyfikacji i rejestracji zwierząt utrzymywanych należących do koniowatych.
Komisja uwzględnia rezultaty tego przeglądu w ramach stosowania art. 118, 119 i 120.
Artykuł 277
Środki przejściowe związane z uchyleniem rozporządzenia (UE) nr 576/2013 dotyczące przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych
Niezależnie od art. 270 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, do dnia 21 kwietnia 2026 r. stosuje się nadal rozporządzenie (UE) nr 576/2013 w odniesieniu do przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych, zamiast części VI niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 278
Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1760/2000
W rozporządzeniu (WE) nr 1760/2000 wprowadza się następujące zmiany:
uchyla się art. 1 – 10;
art. 22 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 22
Przewidziane środki kontroli stosuje się bez uszczerbku dla wszelkich innych środków kontroli, jakie Komisja może zastosować na podstawie art. 9 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95.
Wszelkie sankcje nałożone przez państwo członkowskie na podmiot gospodarczy lub organizację wprowadzającą do obrotu mięso wołowe są skuteczne, odstraszające i proporcjonalne.
Niezależnie od ust. 1, jeżeli podmioty gospodarcze i organizacje wprowadzające mięso wołowe do obrotu oznakowały mięso wołowe, nie wywiązując się ze swoich obowiązków ustanowionych w tytule II, państwa członkowskie, w stosownych przypadkach i zgodnie z zasadą proporcjonalności, żądają wycofania mięsa wołowego z obrotu. W uzupełnieniu sankcji, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą:
jeżeli dane mięso jest zgodne z odpowiednimi przepisami weterynaryjnymi i dotyczącymi higieny, zezwolić na:
wprowadzenie takiego mięsa wołowego do obrotu po jego właściwym oznakowaniu zgodnie z wymogami Unii; lub
skierowanie takiego mięsa wołowego bezpośrednio do przetworzenia na produkty inne niż produkty wskazane w art. 12 pkt 1;
zarządzić zawieszenie lub wycofywanie zatwierdzenia danych podmiotów gospodarczych i organizacji.
Eksperci Komisji we współpracy z właściwymi władzami:
sprawdzają, czy państwa członkowskie stosują się do wymagań niniejszego rozporządzenia;
prowadzą kontrole na miejscu w celu zapewnienia, aby wszelkie kontrole przeprowadzane były zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
art. 22b otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 22b
Wykonywanie przekazanych uprawnień
art. 23 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 23
Procedura komitetowa
Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 ( *4 ).
W przypadku, gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu, gdy przed upływem terminu na wydanie opinii, zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to większość zwykła członków komitetu.
Artykuł 279
Istniejące podmioty i zakłady
Artykuł 280
Istniejące państwa członkowskie, strefy lub kompartmenty uznane za wolne od choroby oraz programy likwidacji choroby i nadzoru w państwach członkowskich
▼M1 —————
Artykuł 282
Ocena
Komisja dokonuje oceny niniejszego rozporządzenia wraz z aktami delegowanymi, o których mowa w art. 264, i przedstawia wyniki tej oceny w sprawozdaniu dla Parlamentu Europejskiego i Rady najpóźniej do dnia 22 kwietnia 2026 r.
Artykuł 283
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 21 kwietnia 2021 r., z wyjątkiem art. 270 ust. 1 i art. 274, które stosuje się od daty jego wejścia w życie.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
ZAŁĄCZNIK I
GATUNKI ZWIERZĄT DOMOWYCH
CZĘŚĆ A
CZĘŚĆ B
ZAŁĄCZNIK II
WYKAZ CHORÓB ZWIERZĄT
ZAŁĄCZNIK III
GATUNKI ZWIERZĄT KOPYTNYCH
Takson |
||
Rząd |
Rodzina |
Rodzaje/gatunki |
Jednokopytne |
Koniowate |
Equus spp. |
Tapirowate |
Tapirus spp. |
|
Nosorożcowate |
Ceratotherium spp., Dicerorhinus spp., Diceros spp., Rhinoceros spp. |
|
Parzystokopytne |
Widłorogie |
Antilocapra ssp. |
Krętorogie |
Addax ssp., Aepycero s ssp., Alcelaphus ssp., Ammelaphus ssp., Ammodorcas ssp., Ammotragus ssp., Antidorcas ssp., Antilope ssp., Arbitragus ssp., Beatragus ssp., Bison ssp., Bos ssp. (w tym Bibos, Novibos, Poephagus), Boselaphus ssp., Bubalus ssp. (w tym Anoa), Budorcas ssp., Capra ssp., Cephalophus ssp.,Connochaetes ssp., Damaliscus ssp.(w tym Beatragus), Dorcatragus ssp., Eudorcas ssp.,Gazella ssp., Hemitragus ssp., Hippotragus ssp., Kobus ssp., Litocranius ssp., Madoqua ssp., Naemorhedus ssp. (w tym Nemorhaedus and Capricornis), Nanger ssp., Neotragus ssp., Nilgiritragus ssp., Oreamnos ssp., Oreotragus ssp., Oryx ssp., Ourebia ssp., Ovibos ssp., Ovis ssp., Patnholops ssp., Philantomba ssp., Pelea ssp., Procapra ssp., Pseudois ssp., Pseudoryx ssp., Raphicerus ssp., Redunca ssp., Rupicapra ssp., Saiga ssp., Sigmoceros-Alecelaphus ssp., Strepticeros ssp., Sylvicapra ssp., Syncerus ssp., Taurotragus ssp., Tetracerus ssp., Tragelaphus ssp. (w tym Boocerus). |
|
Wielbłądowate |
Camelus ssp., Lama ssp., Vicugna ssp. |
|
Jeleniowate |
Alces ssp., Axis-Hyelaphus ssp., Blastocerus ssp., Capreolus ssp., Cervusssp., Dama ssp., Elaphodus ssp., Elaphurus ssp., Hippocamelus ssp., Hydropotes ssp., Mazama ssp., Megamuntiacus ssp., Muntiacus ssp., Odocoileus ssp., Ozotoceros ssp., Przewalskium ssp., Pudu ssp., Rangifer ssp., Rucervus ssp., Rusa ssp. |
|
Żyrafowate |
Giraffa ssp., Okapia ssp. |
|
Hipopotamowate |
Hexaprotodon-Choeropsis ssp., Hippopotamus ssp. |
|
Piżmowcowate |
Moschus ssp. |
|
Świniowate |
Babyrousa ssp., Hylochoerus ssp., Phacochoerus ssp., Porcula ssp., Potamochoerus ssp., Sus ssp. |
|
Pekari |
Catagonus ssp., Pecari-Tayassu ssp. |
|
Kanczylowate |
Hyemoschus ssp., Tragulus-Moschiola ssp. |
|
Trąbowce |
Słoniowate |
Elephas ssp., Loxodonta ssp. |
ZAŁĄCZNIK IV
KRYTERIA STOSOWANIA PRZEPISÓW DOTYCZĄCYCH ZAPOBIEGANIA CHOROBOM I ICH ZWALCZANIA, O KTÓRYCH MOWA W ART. 9 UST. 1, W ODNIESIENIU DO CHORÓB UMIESZCZONYCH W WYKAZIE ZGODNIE Z ART. 5
Celem niniejszego załącznika jest określenie kryteriów, jakie Komisja bierze pod uwagę ustanawiając przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania, które mają być stosowane do różnych kategorii chorób umieszczonych w wykazie zgodnie z art. 5.
W procesie kategoryzacji uwzględnia się profil danej choroby, poziom wpływu tej choroby na zdrowie zwierząt i zdrowie publiczne, dobrostan zwierząt oraz gospodarkę, a także dostępność, wykonalność i skuteczność narzędzi diagnostycznych i różnych zestawów środków zapobiegania chorobom i ich zwalczania przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do danej choroby.
Choroby, do których mają zastosowanie przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), uznaje się za mające najpoważniejsze w Unii skutki dla zdrowia zwierząt, zdrowia publicznego, skutki gospodarcze, społeczne lub środowiskowe. Choroby te muszą spełniać następujące kryteria:
dana choroba:
nie jest obecna na terytorium Unii;
jest obecna jedynie w wyjątkowych przypadkach (nietypowe wprowadzenie); lub
jest obecna jedynie na bardzo ograniczonej części terytorium Unii;
oraz
dana choroba jest wysoce przenośna; oprócz przenoszenia bezpośredniego i pośredniego zachodzi również możliwość jej rozprzestrzeniania się drogą powietrzną, wodną lub przenoszenia przez wektory. Choroba ta może dotykać wiele gatunków zwierząt utrzymywanych i dzikich lub jeden gatunek zwierząt utrzymywanych o znaczeniu gospodarczym i może ona prowadzić do wysokiej zapadalności i znacznych wskaźników upadkowości.
Oprócz kryteriów zawartych w lit. a) i b) choroby te muszą spełniać co najmniej jedno z następujących kryteriów:
dana choroba ma potencjał zoonotyczny o znacznych konsekwencjach dla zdrowia publicznego, w tym potencjał epidemiczny lub pandemiczny, lub stwarza ewentualne znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa żywności;
dana choroba ma znaczne skutki dla gospodarki unijnej, powodując znaczące koszty, związane głównie z jej bezpośrednimi skutkami dla zdrowia zwierząt i ich wydajności;
dana choroba ma znaczny wpływ na co najmniej jeden z następujących obszarów:
społeczeństwo – w szczególności wpływ na rynki pracy;
dobrostan zwierząt – poprzez powodowanie cierpienia u dużej liczby zwierząt;
środowisko – z uwagi na bezpośrednie skutki danej choroby lub z uwagi na środki wprowadzone do jej zwalczania;
w perspektywie długoterminowej, różnorodność biologiczną lub ochronę zagrożonych gatunków lub ras, w tym ewentualne wyginięcie tych gatunków lub ras lub wyrządzone im długoterminowe szkody.
Choroby, do których mają zastosowanie przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. b), podlegają zwalczaniu we wszystkich państwach członkowskich, tak aby zlikwidować te choroby w całej Unii.
Choroby te muszą spełniać następujące kryteria:
dana choroba ma charakter endemiczny i jest obecna na całym terytorium Unii lub w jego części. Jednak niektóre państwa członkowskie lub strefy w Unii są wolne od tej choroby; oraz
choroba ta jest przenośna w stopniu umiarkowanym do wysokiego; oprócz przenoszenia bezpośredniego i pośredniego zachodzi również możliwość jej rozprzestrzeniania się drogą powietrzną, wodną lub przenoszenia przez wektory. Choroba ta może dotykać jeden gatunek lub wiele gatunków zwierząt i może ona prowadzić do wysokiej zapadalności przy ogólnie niskiej upadkowości.
Oprócz kryteriów zawartych w lit. a) i b) choroby te muszą spełniać co najmniej jedno z następujących kryteriów:
dana choroba ma potencjał zoonotyczny o znacznych konsekwencjach dla zdrowia publicznego, w tym potencjał epidemiczny, lub stwarza ewentualne znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa żywności;
dana choroba ma znaczne skutki dla gospodarki unijnej, powodując znaczące koszty, związane głównie z jej bezpośrednimi skutkami dla zdrowia zwierząt i ich wydajności;
choroba ma znaczny wpływ na co najmniej jeden z następujących obszarów:
społeczeństwo – w szczególności wpływ na rynki pracy;
dobrostan zwierząt – poprzez powodowanie cierpienia u dużej liczby zwierząt;
środowisko – z uwagi na bezpośrednie skutki danej choroby lub z uwagi na środki wprowadzone do jej zwalczania;
w perspektywie długoterminowej, różnorodność biologiczną lub ochronę zagrożonych gatunków lub ras, w tym ewentualne wyginięcie tych gatunków lub ras lub wyrządzone im długoterminowe szkody.
Choroba, do której zastosowanie mają środki, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a) i która nie została z powodzeniem i szybko zlikwidowana w części Unii i nabrała w tej części Unii charakteru endemicznego, może w tej części Unii podlegać środkom zapobiegania chorobom i ich zwalczania zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. b).
Choroby, do których mają zastosowanie przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. c), mają znaczenie dla niektórych państw członkowskich i potrzebne są środki, aby zapobiec ich rozprzestrzenianiu na te części Unii, które oficjalnie są wolne od choroby lub które mają programy likwidacji choroby dla danej choroby umieszczonej w wykazie.
Choroby te muszą spełniać następujące kryteria:
u zwierząt lądowych – dana choroba ma charakter endemiczny i jest obecna na całym terytorium Unii lub w jego części; lub – u zwierząt wodnych – niektóre państwa członkowskie lub strefy w Unii są wolne od tej choroby; oraz
u zwierząt lądowych – choroba jest przenośna w stopniu umiarkowanym do wysokiego, głównie poprzez bezpośrednie lub pośrednie przenoszenie. Choroba dotyka głównie jeden gatunek lub wiele gatunków zwierząt i zwykle nie cechuje się wysoką zapadalnością, a upadkowość jest znikoma lub nie ma jej wcale. Często głównym obserwowanym skutkiem jest utrata produkcji;
u zwierząt wodnych – choroba jest przenośna w stopniu umiarkowanym do wysokiego, głównie poprzez bezpośrednie lub pośrednie przenoszenie. Choroba dotyka jeden gatunek lub kilku gatunków zwierząt i może doprowadzić do wysokiej zapadalności i zwykle niskiej upadkowości. Często głównym obserwowanym skutkiem jest utrata produkcji.
Oprócz kryteriów zawartych w lit. a) i b) choroby te muszą spełniać co najmniej jedno z następujących kryteriów:
dana choroba ma potencjał zoonotyczny o znacznych konsekwencjach dla zdrowia publicznego lub stwarza ewentualne zagrożenie dla bezpieczeństwa żywności;
dana choroba ma znaczne skutki dla gospodarki w części Unii, związane głównie z jej bezpośrednimi skutkami dla określonych rodzajów systemów produkcji zwierzęcej;
dana choroba ma znaczny wpływ na co najmniej jeden z następujących obszarów:
społeczeństwo – w szczególności wpływ na rynki pracy;
dobrostan zwierząt – poprzez powodowanie cierpienia u dużej liczby zwierząt;
środowisko – z uwagi na bezpośrednie skutki danej choroby lub z uwagi na środki wprowadzone do jej zwalczania;
w perspektywie długoterminowej, różnorodność biologiczną lub ochronę zagrożonych gatunków lub ras, w tym ewentualne wyginięcie tych gatunków lub ras lub wyrządzone im długoterminowe szkody.
Przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. d), stosuje się do chorób spełniających kryteria określone w sekcji 1, 2 lub 3 oraz do innych chorób spełniających kryteria określone w sekcji 5, w przypadku gdy ryzyko stwarzane przez daną chorobę może być skutecznie i proporcjonalnie zmniejszone za pomocą środków dotyczących przemieszczania zwierząt i produktów w celu zapobiegania lub ograniczania występowania i rozprzestrzeniania się danej choroby.
Przepisy dotyczące zapobiegania chorobom i ich zwalczania, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. e), stosuje się do chorób spełniających kryteria określone w sekcji 1, 2 lub 3 oraz do innych chorób, w przypadku gdy nadzór nad daną chorobą jest niezbędny z uwagi na zdrowie zwierząt, dobrostan zwierząt, zdrowie ludzkie, gospodarkę, społeczeństwo lub środowisko.
ZAŁĄCZNIK V
TABELA KORELACJI, O KTÓREJ MOWA W ART. 270 UST. 2
1. Dyrektywa 64/432/EWG
Dyrektywa 64/432/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo), art. 21, art. 153 ust. 3 i art. 220 ust. 3 |
art. 3 ust. 1 |
art. 124 i 126 |
art. 3 ust. 2 |
art. 124 ust. 2, art. 126 ust. 1, art. 149 ust. 3 i 4 |
art. 4 ust. 1 |
art. 126 ust. 1 lit. c) |
art. 4 ust. 2 i 3 |
art. 125 ust. 1 i 2 |
art. 5 ust. 1 |
art. 143 ust. 1, art. 145 i 146 |
art. 5 ust. 2 |
art. 149 ust. 3 i 4 |
art. 5 ust. 2 lit. a) |
art. 147 lit. a) |
art. 5 ust. 2 lit. b) |
art. 144 ust. 1 lit b), |
art. 5 ust. 3 |
— |
art. 5 ust. 4 |
art. 153 ust. 1 i 2 |
art. 5 ust. 5 |
art. 147 lit. a) |
art. 6 |
art. 130, 131 i 132 |
art. 6a |
— |
art. 7 |
art. 126 ust. 1 lit. c), art. 132, art. 134 lit. a) i art. 135 |
art. 8 |
art. 18, 19 i 20 oraz art. 23 lit. a) |
art. 9 |
art. 31 ust. 1, ust. 3 lit. a) i ust. 5, art. 32, 33 i 36 |
art. 10 |
art. 31 ust. 2 i 3 lit. b), art. 32, 33 i 36 |
art. 11 ust. 1 |
art. 94 ust. 1 lit. a), art. 97 i 98 |
art. 11 ust. 2 |
art. 102, 106 i 107 |
art. 11 ust. 3 |
art. 98 i 99 |
art. 11 ust. 4 |
art. 100 |
art. 11 ust. 5 i 6 |
art. 97 ust. 1 lit. d) i ust. 2 lit. d) |
art. 12 ust. 1 |
art. 125 |
art. 12 ust. 2 |
art. 104 i 106 |
art. 12 ust. 3 |
art. 125 ust. 1 lit. a) i b) |
art. 12 ust. 4 |
art. 143 |
art. 12 ust. 5 i 6 |
— |
art. 13 ust. 1 i 2 |
art. 90 i 92, art. 93 lit. c), art. 94, 97, 98, 99, 102, 106 i 107 |
art. 13 ust. 3 |
art. 100 |
art. 13 ust. 4 |
— |
art. 13 ust. 5 i 6 |
art. 101 |
art. 14 ust. 1 i 2 |
— |
art. 14 ust. 3 pkt A i B |
— |
art. 14 ust. 3 pkt C |
art. 109 ust. 1 lit. a) i c) |
art. 14 ust. 4–6 |
— |
art. 15 ust. 1 |
art. 268 |
art. 15 ust. 2–4 |
— |
art. 16 |
— |
art. 17 |
— |
art. 17a |
— |
art. 18 |
art. 109 ust. 1 lit. a) i c) |
art. 19 |
— |
art. 20 |
— |
2. Dyrektywa 77/391/EWG
Dyrektywa 77/391/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 ust. 1 |
art. 31 ust. 1 |
art. 2 ust. 2 |
art. 32 i 33 oraz art. 36 ust. 1 |
art. 2 ust. 3 |
art. 34 |
art. 2 ust. 4 |
art. 36 i 41 |
art. 3 ust. 1 |
art. 31 ust. 1 |
art. 3 ust. 2 |
art. 32 i 33 oraz art. 36 ust. 1 |
art. 3 ust. 3 |
art. 34 |
art. 3 ust. 4 |
art. 36 i 41 |
art. 4 |
art. 31 ust. 1, art. 32, 33, 34, 36 i 41 |
art. 5 |
— |
art. 6 |
— |
art. 7 |
— |
art. 8 |
— |
art. 9 |
— |
art. 10 |
— |
art. 11 |
— |
art. 12 |
— |
art. 13 |
— |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
3. Dyrektywa 78/52/EWG
Dyrektywa 78/52/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 pkt 1 |
art. 31 ust. 1, art. 32 |
art. 3 pkt 2 |
— |
art. 3 pkt 3 |
— |
art. 3 pkt 4 |
art. 31 ust. 1 i art. 32 |
art. 4 |
art. 32 i 35, art. 102 ust. 2 i 4, art. 112 |
art. 5 |
art. 18, 46 i 47 |
art. 6 ust. 1 |
art. 72–76 |
art. 6 ust. 2 |
art. 77 i 78 |
art. 6 ust. 3 |
art. 79 i 80 |
art. 7 |
art. 79 i 80 |
art. 8 |
art. 79 i 80 |
art. 9 |
art. 79 i 80 |
art. 10 |
art. 79 i 80 |
art. 11 |
art. 79 i 80 |
art. 12 |
art. 79 i 80 |
art. 13 |
art. 18, 46 i 47 |
art. 14 ust. 1 |
art. 72–76 |
art. 14 ust. 2 |
art. 77 i 78 |
art. 14 ust. 3 |
art. 79 i 80 |
art. 15 |
art. 79 i 80 |
art. 16 |
art. 79 i 80 |
art. 17 |
art. 79 i 80 |
art. 18 |
art. 79 i 80 |
art. 19 |
art. 79 i 80 |
art. 20 |
art. 79 i 80 |
art. 21 |
— |
art. 22 |
art. 18, 19, 20, 46 i 47 |
art. 23 |
art. 79 i 80 |
art. 24 |
art. 79 i 80 |
art. 25 |
art. 79 i 80 |
art. 26 |
art. 79 i 80 |
art. 27 |
art. 124 ust. 1 i art. 126 ust. 1 lit. c) |
art. 28 |
— |
art. 29 |
— |
art. 30 |
— |
4. Dyrektywa 80/1095/EWG
Dyrektywa 80/1095/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
art. 31 ust. 1 i art. 36 |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 31 ust. 1 i art. 35 |
art. 3a |
art. 31 ust. 1 i art. 35 |
art. 4 |
art. 32, 33 i 35 |
art. 4a |
art. 32, 33 i 35 |
art. 5 |
— |
art. 6 |
art. 31 ust. 1 lit. b), art. 31 ust. 3 i art. 32 |
art. 7 |
art. 36, 39 i 40 |
art. 8 |
art. 41 i 42 |
art. 9 |
— |
art. 11 |
— |
art. 12 |
— |
art. 12a |
— |
art. 13 |
— |
5. Dyrektywa 82/894/EWG
Dyrektywa 82/894/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 19, 21, 22 i 23 |
art. 4 |
art. 19, 20, 21, 22 i 23 |
art. 5 |
art. 23 |
art. 6 |
— |
art. 7 |
— |
art. 8 |
— |
6. Dyrektywa 88/407/EWG
Dyrektywa 88/407/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 159 i 160 |
art. 4 |
art. 160 |
art. 5 |
art. 94, 97, 100 i 101 |
art. 6 ust. 1 |
art. 161 i 162 |
art. 6 ust. 2, 3 i 4 |
art. 258 |
art. 8 |
art. 229 ust. 1 lit. a) i art. 230 |
art. 9 |
art. 229 ust. 1 lit. b) i art. 233 |
art. 10 |
art. 229 ust. 1 lit. c), art. 234 i 236 |
art. 11 |
art. 229 ust. 1 lit. d), art. 237 i 238 |
art. 12 |
art. 260–262 |
art. 15 |
art. 257–259 |
art. 16 |
— |
art. 17 |
— |
art. 18 |
— |
art. 20 |
— |
art. 21 |
— |
art. 22 |
— |
7. Dyrektywa 89/556/EWG
Dyrektywa 89/556/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 159, 160 i 161 |
art. 5 ust. 1 |
art. 94 i 97 |
art. 5 ust. 2 |
art. 101 |
art. 5 ust. 2a i 3 |
art. 97, 98 i 100 |
art. 6 |
art. 161 i 162 |
art. 7 |
art. 229 ust. 1 lit. a) i art. 230 |
art. 8 |
art. 229 ust. 1 lit. b) i art. 233 |
art. 9 |
art. 229 ust. 1 lit. c), art. 234 i 236 |
art. 10 |
art. 229 ust. 1 lit. d), art. 237 i 238 |
art. 11 |
art. 260–262 |
art. 14 |
art. 257–259 |
art. 15 |
— |
art. 16 |
— |
art. 17 |
— |
art. 18 |
— |
art. 19 |
— |
art. 20 |
— |
art. 21 |
— |
8. Dyrektywa 90/429/EWG
Dyrektywa 90/429/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 159 i 160 |
art. 4 |
— |
art. 5 ust. 1 |
art. 94, 97, 98 i 100 |
art. 5 ust. 2 |
art. 101 |
art. 6 ust. 1 |
art. 161 i 162 |
art. 6 ust. 2 |
art. 258 |
art. 7 |
art. 229 ust. 1 lit. a) i art. 230 |
art. 8 |
art. 229 ust. 1 lit. b) i art. 233 |
art. 9 |
art. 229 ust. 1 lit. c), art. 234 i 236 |
art. 10 |
art. 229 ust. 1 lit. d), art. 237 i 238 |
art. 11 ust. 1 |
art. 229 |
art. 11 ust. 2 i 3 |
art. 260 |
art. 12 |
art. 237 |
art. 13 |
— |
art. 14 |
— |
art. 15 |
art. 257–262 |
art. 16 |
— |
art. 17 |
— |
art. 18 |
— |
art. 19 |
— |
art. 20 |
— |
art. 21 |
— |
art. 22 |
— |
9. Dyrektywa 91/68/EWG
Dyrektywa 91/68/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo), art. 21, art. 153 ust. 3 i art. 220 ust. 3 |
art. 3 ust. 1, 2, 3 i 5 |
art. 126 ust. 1 lit. b), art. 130 i 131 |
art. 3 ust. 4 |
art. 139 |
art. 4 ust. 1 |
art. 124 ust. 2 lit. b), art. 126 ust. 1, art. 130 i 131 oraz art. 149 ust. 3 i ust. 4 lit. a) i b) |
art. 4 ust. 2 |
art. 128 |
art. 4 ust. 3 |
art. 131 |
art. 4a |
art. 130 i 131 |
art. 4b ust. 1 i 2 |
art. 130 i 131 |
art. 4b ust. 3 |
art. 126 ust. 2 |
art. 4b ust. 4 |
art. 133 |
art. 4b ust. 5 |
art. 132 |
art. 4b ust. 6 |
art. 124 ust. 1, art. 125 i art. 126 ust. 1 lit. b) |
art. 4c ust. 1 i 2 |
art. 130 i 131 |
art. 4c ust. 3 |
art. 133 i 135 |
art. 5 |
art. 131 |
art. 6 |
art. 131 i art. 145 ust. 1 lit. e) |
art. 7 ust. 1–3 |
art. 31, 32, 33 i 35 |
art. 7 ust. 4 |
— |
art. 8 ust. 1–3 |
art. 36, 39 i 40 |
art. 8 ust. 4 |
— |
art. 8a ust. 1 |
art. 94 ust. 1 lit. a), art. 97, 98 i 131 |
art. 8a ust. 2 |
art. 102 i 106 |
art. 8a ust. 3 |
art. 98, 99 i 101 |
art. 8a ust. 4 |
art. 100 |
art. 8a ust. 5 |
art. 97 ust. 1 lit. d) i ust. 2 lit. d) |
art. 8b ust. 1 |
art. 84, 90 i 92, art. 93 lit. c), art. 94 ust. 1 lit. a), art. 97, 98, 102, 105 i 134 |
art. 8b ust. 2 |
art. 94 ust. 1 lit. a), art. 97 i art. 98 |
art. 8b ust. 3 |
art. 100 |
art. 8b ust. 4 |
— |
art. 8c ust. 1 |
art. 87 i 125 |
art. 8c ust. 2 |
art. 104 |
art. 8c ust. 3 |
art. 125 ust. 1 lit. a) i art. 126 ust. 1 lit. b) |
art. 8c ust. 4 i 5 |
— |
art. 9 ust. 1 i 4 |
art. 143, 145, 146, 147, 148, 149 i 153 |
art. 9 ust. 7 |
art. 153 |
art. 10 |
— |
art. 11 |
— |
art. 12 |
art. 144 lit. b) |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
art. 17 |
— |
art. 18 |
— |
10. Decyzja 91/666/EWG
Decyzja 91/666/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
art. 48 ust. 1 i 3 |
art. 2 |
— |
art. 3 |
art. 48 |
art. 4 |
art. 48, 49 i 50 |
art. 5 |
art. 48 ust. 3 i art. 50 |
art. 6 |
art. 16 i art. 48 ust. 2 lit. c) i ust. 3 lit. b) |
art. 7 |
art. 48 ust. 3 i art. 50 |
art. 8 |
— |
art. 9 |
— |
art. 10 |
— |
art. 11 |
— |
art. 12 |
— |
11. Dyrektywa 92/35/EWG
Dyrektywa 92/35/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 18 |
art. 4 |
art. 53–57 i 59 |
art. 5 |
art. 46 i 47 |
art. 6 |
art. 60–68 |
art. 7 ust. 1 |
art. 57 |
art. 7 ust. 2 |
art. 43 ust. 2 lit. d) |
art. 8 |
art. 64 |
art. 9 |
art. 65, 66 i 67 |
art. 10 |
art. 65, 66 i 67 |
art. 11 |
art. 67 i 68 |
art. 12 |
art. 71 ust. 1 |
art. 13 |
art. 65 ust. 2 |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
art. 16 |
— |
art. 17 |
art. 43 i 44 |
art. 18 |
— |
art. 19 |
— |
art. 20 |
— |
art. 21 |
— |
art. 22 |
— |
12. Dyrektywa 92/65/EWG
Dyrektywa 92/65/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 170, 171 i 269 |
art. 4 |
art. 124, 126, 18, 31 i 84, art. 93 lit. a) i art. 151 |
art. 5 |
art. 95, 97, 136, 137, 143, 144 i 149 |
art. 6 pkt A |
art. 124, 126,130, 131, 137, 140 i 143–146 |
art. 6 pkt B |
— |
art. 7 pkt A |
art. 124, 126, 130, 131, 137, 140 i 143–146 |
art. 7 pkt B |
— |
art. 8 |
art. 124, 126, 136 i 143–146 |
art. 9 |
art. 124, 126, 136 i 143–146 |
art. 10 ust. 1–4 |
art. 124, 126, 136 i 143–146 |
art. 10 ust. 5–7 |
— |
art. 10a |
— |
art. 11 ust. 1 |
art. 157 |
art. 11 ust. 2 i 3 |
art. 157, 159, 160 i 143–146 |
art. 11 ust. 4 |
art. 97 i 101 |
art. 11 ust. 5 |
art. 164 |
art. 12 ust. 1 |
— |
art. 12 ust. 2 |
art. 257–259 |
art. 12 ust. 3 |
art. 84, 90 i 92, art. 93 lit. c), art. 102 i 106 |
art. 12 ust. 4 |
art. 143–149 i 152–154 |
art. 12 ust. 5 |
— |
art. 12 ust. 6 |
art. 268 |
art. 13 ust. 1 |
art. 136, 143–149 i 151 |
art. 13 ust. 2 |
art. 95, 97 i 98–101 |
art. 14 |
art. 31, 32 i 33 |
art. 15 |
art. 36, 39, 40 i 41 |
art. 16 |
art. 229 ust. 1 i art. 234 ust. 1 |
art. 17 ust. 1 |
art. 229 ust. 1 |
art. 17 ust. 2 |
art. 229 ust. 1 lit. a), art. 230 i art. 233 |
art. 17 ust. 3 |
art. 230, 233 i 234 |
art. 17 ust. 4 |
art. 230 |
art. 17 ust. 5 i 6 |
— |
art. 18 ust. 1 tiret pierwsze |
art. 237 |
art. 18 ust. 1 tiret drugie-tiret czwarte |
— |
art. 18 ust. 2 |
art. 234 ust. 3 |
art. 19 |
art. 234 i 239 |
art. 20 |
art. 229 ust. 2 i art. 260–262 |
art. 21 |
art. 144 i 146, art. 162 ust. 4 i 5, art. 209, 211 i 213 |
art. 22 |
— |
art. 23 |
art. 140 i 205 |
art. 24 |
art. 229 ust. 1 lit. d), art. 237 i 239 |
art. 25 |
— |
art. 26 |
— |
art. 27 |
— |
art. 28 |
— |
art. 29 |
— |
art. 30 |
— |
13. Dyrektywa 92/66/EWG
Dyrektywa 92/66/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 18 |
art. 4 |
art. 53–56 i 59 |
art. 5 |
art. 60–63 |
art. 6 |
art. 63 |
art. 7 |
art. 57 i art. 43 ust. 2 lit. d) |
art. 8 |
art. 55 i 56 |
art. 9 ust. 1 |
art. 64 |
art. 9 ust. 2–7 |
art. 65–68 |
art. 10 |
art. 65, 66 i 67 |
art. 11 |
art. 67 lit. b) i art. 68 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. a) |
art. 12 |
art. 54, art. 61 ust. 1 lit. h) i art. 63 lit. c) |
art. 13 |
art. 65 ust. 2 |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
art. 16 |
art. 46, 47 i 69 |
art. 17 |
art. 47 |
art. 18 |
art. 65 ust. 1 lit. e), art. 67 lit. a) i art. 69 |
art. 19 ust. 1–3 |
art. 53–56 i 59 |
art. 19 ust. 4 |
art. 57 i 60–63 |
art. 19 ust. 5 |
art. 71 ust. 2 |
art. 20 |
— |
art. 21 |
art. 43 i 44 |
art. 22 |
— |
art. 23 |
— |
art. 24 |
— |
art. 25 |
— |
art. 26 |
— |
art. 27 |
— |
14. Dyrektywa 92/118/EWG
Dyrektywa 92/118/EWG |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 166, 222, art. 227 lit. c) ppkt (iv) i art. 228 |
art. 4 pkt 1 |
art. 166 i 222, art. 227 lit. c) ppkt (iv) i art. 228 |
art. 4 pkt. 2 |
— |
art. 5 |
art. 166 i 222 |
art. 6 |
art. 16 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. b) |
art. 7 ust. 1 |
— |
art. 7 ust. 2 |
art. 257–259 |
art. 7 ust. 3 i 4 |
— |
art. 7 ust. 5 |
art. 268 |
art. 8 |
— |
art. 9 |
art. 229 i 234 |
art. 10 ust. 1-4 i 6 |
art. 229, 234, 237 i 239 |
art. 10 ust. 5 |
— |
art. 11 |
art. 239 ust. 2 lit. c) ppkt (ii) |
art. 12 |
— |
art. 13 |
art. 239 ust. 2 lit. c) ppkt (i) |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
art. 16 |
art. 239 ust. 2 lit. c) ppkt (v) |
art. 17 |
— |
art. 18 |
— |
art. 19 |
— |
art. 20 |
— |
15. Dyrektywa 92/119/WE
Dyrektywa 92/119/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 18 |
art. 4 |
art. 53–57 i 59 |
art. 5 |
art. 60–63 |
art. 6 |
art. 70 i art. 71 ust. 2 |
art. 7 |
art. 63 |
art. 8 |
art. 57 i art. 43 ust. 2 lit. d) |
art. 9 |
art. 55 i 57 |
art. 10 |
art. 64 i art. 71 ust. 3 |
art. 11 |
art. 65–68 i art. 71 ust. 2 |
art. 12 |
art. 65–68 i art. 71 ust. 2 |
art. 13 |
art. 67 lit. a) |
art. 14 |
art. 65 ust. 2 i art. 71 ust. 1 i 3 |
art. 15 |
— |
art. 16 |
art. 63 lit. b), art. 67 lit. b) i art. 68 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. a) |
art. 17 |
— |
art. 18 |
— |
art. 19 |
art. 46, 47 i 69 |
art. 20 |
art. 43 i 44 |
art. 21 |
— |
art. 22 |
— |
art. 23 |
— |
art. 24 |
— |
art. 25 |
— |
art. 26 |
— |
art. 27 |
— |
art. 28 |
— |
16. Decyzja 95/410/WE
Decyzja 95/410/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
art. 130–132 i 273 |
art. 2 |
art. 131 ust. 1 lit. c) |
art. 3 |
art. 143, 145 i 146 |
art. 4 |
— |
art. 5 |
— |
art. 6 |
— |
17. Dyrektywa 2000/75/WE
Dyrektywa 2000/75/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 18 |
art. 4 ust. 1 i 2 |
art. 54 i 55 |
art. 4 ust. 3 |
art. 53 |
art. 4 ust. 4 |
art. 56 |
art. 4 ust. 5 |
art. 70 |
art. 4 ust. 6 |
art. 59 |
art. 5 |
art. 46 i 47 |
art. 6 |
art. 60–64, art. 71 ust. 2 i art. 69 |
art. 7 |
art. 57 |
art. 8 |
art. 64, 68 i art. 71 ust. 3 |
art. 9 |
art. 65, 67, 69 i art. 71 ust. 3 |
art. 10 pkt 1 |
art. 65 i 67 |
art. 10 pkt 2 |
art. 46 i 47 |
art. 11 |
— |
art. 12 |
art. 71 ust. 3 |
art. 13 |
art. 71 ust. 1 |
art. 14 |
art. 65 ust. 2 |
art. 15 |
— |
art. 16 |
— |
art. 17 |
— |
art. 18 |
art. 43 i 44 |
art. 19 |
— |
art. 20 |
— |
art. 21 |
— |
art. 22 |
— |
art. 23 |
— |
18. Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000
Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
art. 108 |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 108 ust. 3 i art. 111 |
art. 4 |
art. 112 lit. a), art. 118, 119 i 120 |
art. 4a |
art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) |
art. 4b |
art. 118 ust. 2 lit. e) |
art. 4c |
art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) |
art. 4d |
art. 118 ust. 1 lit. a) |
art. 5 |
art. 109 ust. 1 lit. a) i art. 118 ust. 1 lit. b) |
art. 6 |
art. 110 ust. 1 lit. b), art. 112 lit. b) i art. 118 ust. 1 lit. c) |
art. 6a |
art. 110 ust. 2 |
art. 7 ust. 1 |
art. 102, 106, 107 i art. 112 lit. d) |
art. 7 ust. 2 |
art. 118 ust. 2 lit. a) |
art. 7 ust. 3 i 4 |
art. 102 ust. 3 |
art. 7 ust. 5 |
art. 102 ust. 4 |
art. 7 ust. 6 |
art. 106 |
art. 9a |
art. 11 i art. 13 ust. 2 |
art. 10 lit. a)– c) |
art. 118, 119 i 120 |
art. 10 lit. d) i e) |
— |
art. 10 lit. f) |
art. 270 |
art. 11 |
— |
art. 12 |
— |
art. 13 |
— |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
art. 15a |
— |
art. 22 |
— |
art. 22a |
— |
art. 22b |
— |
art. 23 |
— |
art. 23a |
— |
art. 23b |
— |
art. 24 |
— |
art. 25 |
— |
19. Dyrektywa 2001/89/WE
Dyrektywa 2001/89/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 18, 19, 20 i 23 |
art. 4 |
art. 54–56 ust. 1 i art. 59 |
art. 5 |
art. 60–63 i art. 71 ust. 2 i 3 |
art. 6 |
art. 63 i 71 |
art. 7 |
art. 62 i 63, art. 65 ust. 1 lit. b) i art. 67 |
art. 8 |
art. 57 |
art. 9 |
art. 64 |
art. 10 |
art. 65–68 |
art. 11 |
art. 65–68 |
art. 12 |
art. 61 ust. 1 lit. f), art. 63 lit. b), art. 65 ust. 1 lit. f), art. 67 lit. b) i art. 68 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. a) |
art. 13 |
art. 61 ust. 3, art. 63 lit. d) i art. 68 ust. 2 lit. a) i c) |
art. 14 |
art. 62 i 63 |
art. 15 |
art. 70 |
art. 16 |
art. 70 i 31–35 |
art. 17 |
art. 16, art. 17 ust. 2, art. 54 ust. 2 i 3, art. 58 ust. 2, art. 61 ust. 1 lit. g) i h), art. 63 lit. c), art. 65 ust. 1 lit. b) i art. 67 lit. c) |
art. 18 |
art. 16, 46, 47, 48 i 52 |
art. 19 |
art. 65 ust. 1 lit. e), art. 67 i 69 |
art. 20 |
art. 70 |
art. 21 |
— |
art. 22 |
art. 43 i 44 |
art. 23 |
art. 43 ust. 2 lit. d) i art. 44 |
art. 24 |
— |
art. 25 |
— |
art. 26 |
— |
art. 27 |
— |
art. 28 |
— |
art. 29 |
— |
art. 30 |
— |
art. 31 |
— |
art. 32 |
— |
20. Dyrektywa 2002/60/WE
Dyrektywa 2002/60/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 18, 19, 20 i 23 |
art. 4 |
art. 54–56 i 59 |
art. 5 |
art. 60–63 i art. 71 ust. 2 i 3 |
art. 6 |
art. 63 i 71 |
art. 7 |
art. 62 i 63 |
art. 8 |
art. 57 |
art. 9 |
art. 64 |
art. 10 |
art. 65-68 |
art. 11 |
art. 65-68 |
art. 12 |
art. 61 ust. 1 lit. f), art. 63 lit. b), art. 65 ust. 1 lit. f), art. 67 lit. b) i art. 68 ust. 1 lit. b) |
art. 13 |
art. 61 ust. 3, art. 63 lit. d) i art. 68 ust. 2 lit. a) i c) |
art. 14 |
art. 62 i 63 |
art. 15 |
art. 70 |
art. 16 |
art. 70 i 31–35 |
art. 17 ust. 1 |
art. 61 ust. 1 lit. f), art. 63, art. 65 ust. 1 lit. f) i i) oraz art. 67 lit. a) i d) |
art. 17 ust. 2 i 3 |
art. 71 ust. 2 i 3 |
art. 18 |
art. 16, art. 17 ust. 2, art. 54 ust. 2 i 3, art. 58 ust. 2, art. 61 ust. 1 lit. g) i h), art. 63 lit. c), art. 65 ust. 1 lit. b) i art. 67 lit. c) |
art. 19 |
art. 16, 46 i 47 |
art. 20 |
— |
art. 21 |
art. 43 i 44 |
art. 22 |
art. 43 ust. 2 lit. d) i art. 44 |
art. 23 |
— |
art. 24 |
— |
art. 25 |
— |
art. 26 |
— |
art. 27 |
— |
art. 28 |
— |
art. 29 |
— |
art. 30 |
— |
21. Dyrektywa 2002/99/WE
Dyrektywa 2002/99/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 166 i 222 oraz art. 227 lit. c) ppkt (iv) |
art. 4 |
art. 65 ust. 1 lit. c), d), g), h) i i), art. 67, 166, art. 222 i 227 lit. c) ppkt (iv) i art. 228 ust. 1 |
art. 5 |
art. 167, 168, 223, 224 i art. 227 lit. d) ppkt (iii) |
art. 6 |
— |
art. 7 |
art. 234 ust. 1 i 2 |
art. 8 |
art. 230, 231 i 232 |
art. 9 |
art. 237 i 238 |
art. 10 |
— |
art. 11 |
— |
art. 12 |
— |
art. 13 |
— |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
art. 16 |
— |
22. Dyrektywa 2003/85/WE
Dyrektywa 2003/85/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 18, 19, 20 i 23 |
art. 4 |
art. 54–56 |
art. 5 |
art. 55 ust. 1 lit. d) i e) i ust. 2 |
art. 6 |
art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (i) i ust. 2, art. 56 lit. b) |
art. 7 |
art. 55 ust. 1 lit. f) ppkt (ii) |
art. 8 |
art. 55 ust. 1 lit. f) i ust. 2 |
art. 9 |
art. 59 |
art. 10 |
art. 60, 61 i 63 |
art. 11 |
art. 61 ust. 1 lit. f), art. 63 lit. b), art. 65 ust. 1 lit. f), art. 67 lit. b) i art. 68 ust. 1 lit. b) |
art. 12 |
art. 65 ust. 1 lit. d), h) i i) oraz art. 67 |
art. 13 |
art. 57 |
art. 14 |
art. 61– 63 |
art. 15 |
art. 61–63 i 70 oraz art. 71 ust. 2 |
art. 16 |
art. 61, 62 i 63 |
art. 17 |
art. 71 |
art. 18 |
art. 61 i 63 |
art. 19 |
art. 62 i 63 |
art. 20 |
art. 71 |
art. 21 |
art. 43 ust. 2 lit. d), art. 64, art. 65 ust. 1 lit. d), h) i i) oraz ust. 2 i art. 67 |
art. 22 |
art. 65–67 |
art. 23 |
art. 65–67 |
art. 24 |
art. 67 i art. 71 ust. 1 |
art. 25 |
art. 65 ust. 1 lit. c), lit. d) ppkt (i), lit. g), h) i i) oraz art. 67 |
art. 26 |
art. 65 ust. 1 lit. c), lit. d) ppkt (i), lit. g), h) i i), art. 67 i art. 166 |
art. 27 |
art. 65 ust. 1 lit. c), lit. d) ppkt (i), lit. g), h) i i), art. 67 oraz art. 166 |
art. 28 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i lit. d) ppkt (iii) oraz art. 67 |
art. 29 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i lit. d) ppkt (ii) oraz art. 67 |
art. 30 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i lit. d) ppkt (ii) i (iii) oraz art. 67 |
art. 31 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i lit. d) ppkt (ii) oraz art. 67 |
art. 32 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i d) i art. 67 |
art. 33 |
art. 65 ust. 1 lit. c), lit. d) ppkt (ii) oraz art. 67 |
art. 34 |
art. 67, art. 143 ust. 2, art. 161 ust. 2 i art. 167 ust. 1 lit. b) |
art. 35 |
art. 71 ust. 1 i 2 |
art. 36 |
art. 68 |
art. 37 |
art. 65–67 |
art. 38 |
art. 65–67 |
art. 39 |
art. 65 ust. 1 lit. c), lit. d) ppkt (i), lit. g), h) i i), art. 67 i 166 |
art. 40 |
art. 65 ust. 1 lit. c), lit. d) ppkt (i), lit. g), h) i i), art. 67 i 166 |
art. 41 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i lit. d) ppkt (ii) oraz art. 67 |
art. 42 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i d) oraz art. 67 |
art. 43 |
art. 71 ust. 1 |
art. 44 |
art. 68 |
art. 45 |
art. 64, 67 i 71 |
art. 46 |
art. 65 i 67 |
art. 47 |
art. 65 ust. 1 lit. h) i art. 67 |
art. 48 |
art. 66 |
art. 49 |
art. 16, 46 i 47 |
art. 50 |
art. 46, 47 i 69 |
art. 51 |
art. 47 i 69 |
art. 52 |
art. 46 i 47 |
art. 53 |
art. 46 i 47 |
art. 54 |
art. 47, 65, 67 i art. 69 ust. 2 i 3 |
art. 55 |
art. 47, 65, 67 i art. 69 ust. 2 i 3 |
art. 56 |
art. 47, art. 67 lit. c), art. 68 ust. 1 lit. c), art. 69 ust. 2 i 3 |
art. 57 |
art. 47, art. 67 lit. c), art. 68 ust. 1 lit. c), art. 69 ust. 2 i 3 |
art. 58 |
art. 68 |
art. 59 |
art. 36, 38, 39, 40 i 68 |
art. 60 |
art. 36, 38, 39, 40 i 68 |
art. 61 |
art. 36, 38, 39, 40 i 68 |
art. 62 |
art. 68 |
art. 63 |
art. 143 ust. 2, art. 161 ust. 2 i art. 167 ust. 1 lit. b) |
art. 64 |
art. 65 ust. 1 lit. c), art. 67, art. 69 ust. 3 i art. 131 |
art. 65 |
art. 16 |
art. 66 |
— |
art. 67 |
— |
art. 68 |
— |
art. 69 |
— |
art. 70 |
art. 16 |
art. 71 |
art. 54 ust. 2 i 3, art. 58 ust. 2, art. 61 ust. 1 lit. g) i h), art. 63 lit. c), art. 65 ust. 1 lit. b), art. 67 lit. c) i art. 68 ust. 1 lit. c) i ust. 2 lit. b) |
art. 72 |
art. 43 |
art. 73 |
art. 45 |
art. 74 |
art. 43 ust. 2 lit. d) |
art. 75 |
art. 44 |
art. 76 |
art. 43 ust. 2 lit. d) i art. 44 |
art. 77 |
art. 44 |
art. 78 |
art. 43 ust. 2 lit. d) |
art. 79 |
art. 52 |
art. 80 |
art. 48 i 51 |
art. 81 |
art. 48 ust. 3 i art. 50 |
art. 82 |
art. 48 ust. 3 i art. 50 |
art. 83 |
art. 49 |
art. 84 |
art. 48 ust. 3 i art. 50 |
art. 85 |
art. 70 i 71 |
art. 86 |
art. 268 |
art. 87 |
— |
art. 88 |
art. 71 ust. 3 |
art. 89 |
— |
art. 90 |
— |
art. 91 |
— |
art. 92 |
— |
art. 93 |
— |
art. 94 |
— |
art. 95 |
— |
23. Rozporządzenie (WE) nr 21/2004
Rozporządzenie (WE) nr 21/2004 |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
art. 108 |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 ust. 1 |
art. 108 ust. 3 |
art. 3 ust. 2 |
art. 111 |
art. 4 ust. 1 i 2 |
art. 113 lit. a), art. 118, 119 i 120 |
art. 4 ust. 3 |
art. 118 ust. 2 lit. a) |
art. 4 ust. 4 |
art. 118 ust. 2 lit. e) |
art. 4 ust. 5–7 |
art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) |
art. 4 ust. 8 |
art. 111 |
art. 4 ust. 9 |
art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) |
art. 5 |
art. 102, 106, 107 i 111 |
art. 6 |
art. 111 lit. b), art. 113 ust. 1 lit. b) i ust. 2, art. 118 ust. 1 lit. b) ppkt (ii), art. 119 i art. 120 ust. 2 lit. d) |
art. 7 |
art. 101 |
art. 8 ust. 1 |
art. 109 ust. 1 lit. b) i art. 118 ust. 1 lit. b) |
art. 8 ust. 2 |
art. 113 ust. 1 lit. c) |
art. 8 ust. 3–5 |
art. 109 i art. 118 ust. 1 lit. b) |
art. 9 |
art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) |
art. 10 ust. 1 |
— |
art. 10 ust. 2 |
art. 120 ust. 2 lit. c) |
art. 11 |
art. 11 i art. 13 ust. 2 |
art. 12 ust. 1 |
— |
art. 12 ust. 2 |
art. 268 |
art. 12 ust. 4–7 |
— |
art. 13 |
— |
art. 14 |
— |
art. 15 |
— |
art. 16 |
— |
art. 17 |
— |
24. Dyrektywa 2004/68/WE
Dyrektywa 2004/68/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 ust. 1 |
art. 229 ust. 1 lit. a) i art. 231 |
art. 3 ust. 2 |
art. 232 ust. 1 |
art. 4 |
art. 230 ust. 1 |
art. 5 |
art. 230 ust. 1 i 3 oraz art. 231 |
art. 6 |
art. 234 i 235 |
art. 7 |
art. 229 ust. 2, art. 234 ust. 2 lit. a), art. 235 i art. 238 ust. 1 lit. e) |
art. 8 |
art. 234, art. 237 ust. 4 lit. a) i art. 239 ust. 2 lit. a) |
art. 9 |
art. 234 ust. 2, art. 235 i art. 237 ust. 4 lit. a) |
art. 10 |
art. 234 ust. 2, art. 235 i art. 237 ust. 4 lit. a) |
art. 11 |
art. 229 ust. 1 lit. d), art. 237 i 238 |
art. 12 |
— |
art. 13 |
— |
art. 14 |
— |
art. 16 |
— |
art. 17 |
— |
art. 18 |
— |
art. 19 |
— |
art. 20 |
— |
art. 21 |
— |
25. Dyrektywa 2005/94/WE
Dyrektywa 2005/94/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 10 |
art. 4 |
art. 26, 28 i 29 |
art. 5 |
art. 18, 19, 20 i 23 |
art. 6 |
art. 57 |
art. 7 |
art. 54–56 |
art. 8 |
art. 55 ust. 2 |
art. 9 |
art. 59 |
art. 10 |
art. 55 ust. 1 lit. e) i f), art. 56 |
art. 11 |
art. 61 i 63 |
art. 12 |
art. 63 i 71 |
art. 13 |
art. 61 i 63 |
art. 14 |
art. 63 lit. a) |
art. 15 |
art. 62 i art. 63 lit. e) |
art. 16 |
art. 64 |
art. 17 |
art. 65–67 |
art. 18 |
art. 65 ust. 1 lit. a) i b) i art. 67 |
art. 19 |
art. 65–67 |
art. 20 |
art. 65 ust. 1 lit. d) ppkt (ii) i art. 67 |
art. 21 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i i) oraz art. 67 |
art. 22 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i i) oraz art. 67 |
art. 23 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67 |
art. 24 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67 |
art. 25 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67 |
art. 26 |
art. 65 ust. 1 lit. c) i art. 67 |
art. 27 |
art. 65 ust. 1 lit. d) ppkt (ii) i art. 67 |
art. 28 |
art. 65 ust. 1 lit. f) i art. 67 lit. b) |
art. 29 |
art. 68 |
art. 30 |
art. 65–67 |
art. 31 |
art. 68 |
art. 32 |
art. 65, 67 i art. 71 ust. 2 i 3 |
art. 33 |
art. 67 i art. 71 ust. 3 |
art. 34 |
art. 71 |
art. 35 |
art. 54 i 61 |
art. 36 |
art. 61–63 |
art. 37 |
art. 61–63 |
art. 38 |
art. 61, 63, 65 i 67 |
art. 39 |
art. 61, 63 i art. 71 ust. 2 |
art. 40 |
art. 61, 63 i 71 |
art. 41 |
art. 61, 63 i art. 71 ust. 2 i 3 |
art. 42 |
art. 62 i art. 63 lit. e) |
art. 43 |
art. 64 |
art. 44 |
art. 65 i 67 |
art. 45 |
art. 68 |
art. 46 |
art. 64 ust. 4, art. 67 i art. 71 ust. 2 i 3 |
art. 47 |
art. 54, 55, 61, 63 i 71 |
art. 48 |
art. 68 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. a) |
art. 49 |
art. 61 ust. 3 i art. 68 |
art. 50 |
art. 16, art. 54 ust. 2 lit. b) i c) i ust. 3, art. 58 ust. 2, art. 61 ust. 1 lit. g) i h), art. 63 lit. c), art. 65 ust. 1 lit. b), art. 67 lit. c), art. 68 ust. 1 lit. c) i ust. 2 lit. b) |
art. 51 |
— |
art. 52 |
art. 46 i 47 |
art. 53 |
art. 69 |
art. 54 |
art. 47, art. 65 ust. 1 lit. e), art. 67, 69 i art. 71 ust. 3 |
art. 55 |
art. 47, art. 65 ust. 1 lit. e), art. 67, 69 i art. 71 ust. 3 |
art. 56 |
art. 46 i 47 |
art. 57 |
art. 47 |
art. 58 |
art. 48–50 |
art. 59 |
art. 52 |
art. 60 |
— |
art. 61 |
art. 268 |
art. 62 |
art. 43–44 |
art. 63 |
— |
art. 64 |
— |
art. 65 |
— |
art. 66 |
— |
art. 67 |
— |
art. 68 |
— |
art. 69 |
— |
26. Dyrektywa 2006/88/WE
Dyrektywa 2006/88/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 2 i art. 3 ust. 2 |
art. 3 |
art. 4 (częściowo) |
art. 4 ust. 1 |
art. 172, 173, 176 i 177 |
art. 4 ust. 2 |
art. 179 |
art. 4 ust. 3 |
art. 185 ust. 2 |
art. 4 ust. 4 |
art. 172, 173, 174 i 175 |
art. 4 ust. 5 |
— |
art. 5 |
art. 181 |
art. 6 |
art. 185 |
art. 7 |
— |
art. 8 |
art. 186, 187, 188 i 189 |
art. 9 |
art. 181 ust. 1 lit. a) ppkt (i), ust. 2 i 3 |
art. 10 |
art. 181 ust. 1 lit. a) ppkt (ii), ust. 2 i 3 |
art. 11 |
art. 191 i 204 |
art. 12 |
art. 191 |
art. 13 |
art. 192 |
art. 14 ust. 1 i 2 |
art. 208 i 211 |
art. 14 ust. 3 i 4 |
art. 219 i 220 |
art. 15 ust. 1 i 2 |
art. 196 i 197 |
art. 15 ust. 3 |
art. 193 |
art. 15 ust. 4 |
art. 196, 197 i 199 |
art. 16 |
art. 197 |
art. 17 |
art. 197 |
art. 18 |
art. 201 i 202 |
art. 19 |
art. 201 i 202 |
art. 20 |
art. 200 |
art. 21 |
art. 200, 203, 205 i 226 |
art. 22 |
art. 229 ust. 1 lit. a) |
art. 23 |
art. 230 i 231 |
art. 24 |
art. 229 ust. 1 lit. d) i art. 237 |
art. 25 |
art. 234, 237 i 238 |
art. 26 |
art. 18 |
art. 27 |
art. 19 i 20 |
art. 28 |
art. 53–55 i 72–74 |
art. 29 |
art. 57 i art. 77 ust. 1 lit. b) |
art. 30 |
art. 59 i 78 |
art. 31 |
— |
art. 32 |
art. 60, 61, 62 i 64 |
art. 33 |
art. 65–67 |
art. 34 |
art. 61 ust. 1 lit. b) i c) i art. 63 |
art. 35 |
art. 61 ust. 3 i art. 63 |
art. 36 |
— |
art. 37 |
art. 68 |
art. 38 |
art. 77, 79 i art. 80 ust. 3 |
art. 39 |
art. 79 i 80 |
art. 40 |
art. 81 |
art. 41 |
art. 257 ust. 1 lit. b) i c) |
art. 42 |
art. 71 ust. 3 |
art. 43 |
art. 226 |
art. 44 |
art. 27, 28, 31 i 32 |
art. 45 |
art. 33 |
art. 46 |
art. 31 ust. 2 |
art. 47 |
art. 43 i 44 |
art. 48 |
art. 46 i 47 |
art. 49 |
art. 36 |
art. 50 |
art. 36 i 37 |
art. 51 |
art. 38 |
art. 52 |
art. 41 |
art. 53 |
art. 42 |
art. 54 |
— |
art. 55 |
— |
art. 56 |
— |
art. 57 lit. a) |
— |
art. 57 lit. b) |
art. 54 ust. 2 lit. c) i ust. 3, art. 58, art. 61 ust. 1 lit. g) i h), art. 63 lit. c), art. 65 ust. 1 lit. b) i art. 67 lit. c) |
art. 57 lit. c) |
— |
art. 58 |
— |
art. 59 |
art. 38 i 185 (częściowo) |
art. 60 |
art. 268 |
art. 61 |
— |
art. 62 |
— |
art. 63 |
— |
art. 64 |
— |
art. 65 |
— |
art. 66 |
— |
art. 67 |
— |
27. Dyrektywa 2008/71/WE
Dyrektywa 2008/71/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 ust. 1 |
art. 101 i 111 |
art. 3 ust. 2 |
art. 118 ust. 2 i art. 119 |
art. 4 ust. 1 |
art. 102, 107 i 119 |
art. 4 ust. 2 |
art. 102 ust. 3 |
art. 5 ust. 1 |
art. 115 lit. a), art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) i art. 120 |
art. 5 ust. 2 |
art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) |
art. 6 ust. 1 |
art. 115 lit. a), art. 118 ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a) i art. 120 |
art. 6 ust. 2 |
— |
art. 7 |
art. 109 ust. 1 lit. c) i ust. 2 |
art. 8 |
art. 118 ust. 2 lit. e) |
art. 9 |
art. 268 |
art. 10 |
— |
art. 11 |
— |
art. 12 |
— |
art. 13 |
— |
28. Dyrektywa 2009/156/WE
Dyrektywa 2009/156/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
art. 126 i 139 |
art. 4 ust. 1 |
art. 130 i art. 149 ust. 3 |
art. 4 ust. 2 |
art. 130 i 131 |
art. 4 ust. 3 |
art. 128 |
art. 4 ust. 4 |
art. 114, 118 i 120 |
art. 4 ust. 5 |
art. 126 ust. 1 lit. b), art. 130 i 131 |
art. 4 ust. 6 |
art. 31–35 |
art. 5 |
art. 130 i 131 |
art. 6 |
art. 130, 131 i art. 144 ust. 1 lit. b) |
art. 7 ust. 1 |
art. 126 ust. 2 i art. 133 |
art. 7 ust. 2 |
art. 131 i 132 |
art. 7 ust. 3 |
art. 130, 131 i 132 |
art. 8 |
art. 114 ust. 1 lit. c), art. 118, 120 i 143–146 |
art. 9 |
art. 257–259 (częściowo) |
art. 10 |
— |
art. 11 |
— |
art. 12 ust. 1, 2 i 3 |
art. 229 ust. 1 lit. a) i art. 231 |
art. 12 ust. 4 |
art. 234 |
art. 12 ust. 5 |
— |
art. 13 |
art. 234 i 235 |
art. 14 |
art. 234 |
art. 15 |
art. 234 |
art. 16 |
art. 234, 235 i 237 |
art. 17 |
art. 234 |
art. 18 |
— |
art. 19 lit. a)–c) |
art. 234 i 239 |
art. 19 lit. d) |
— |
art. 20 |
— |
art. 21 |
— |
art. 22 |
— |
art. 23 |
— |
art. 24 |
— |
29. Dyrektywa 2009/158/WE
Dyrektywa 2009/158/WE |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 4 (częściowo) |
art. 3 |
— |
art. 4 |
— |
art. 5 |
art. 126, 130, 131, 159 i 160 |
art. 6 |
art. 124, 126 i 159 |
art. 7 |
art. 101 |
art. 8 |
art. 159 i 160 |
art. 9 |
art. 130 i 131 |
art. 10 |
art. 130, 131 i art. 149 ust. 3 i 4 |
art. 11 |
art. 130. 131 i art. 149 ust. 3 i 4 |
art. 12 |
art. 130 i 131 |
art. 13 |
art. 131 i 273 |
art. 14 |
art. 131 |
art. 15 ust. 1 lit. a) |
art. 159 i 160 |
art. 15 ust. 1 lit. b)-d) |
art. 130 i 131 |
art. 15 ust. 2 |
art. 31–35 i art. 36 ust. 3 |
art. 15 ust. 3 |
art. 42 |
art. 16 |
art. 31–35 |
art. 17 |
art. 36, 39 i 40 |
art. 18 |
art. 117, art. 118 ust. 2 lit. e), art. 122 ust. 2, art. 124, 125, art. 126 ust. 1 lit. a) i ust. 2, art. 132 i art. 157 ust. 3 |
art. 19 |
art. 130 i 131 |
art. 20 |
art. 143 ust. 1 lit. a), art. 144, art. 145, art. 149, art. 161 i art. 162 |
art. 21 |
art. 139 i art. 144 ust. 1 lit. a) i b) |
art. 22 |
— |
art. 23 |
art. 229 ust. 1 lit. a), art. 230 i 231 |
art. 24 |
art. 234 |
art. 25 |
art. 234 |
art. 26 |
art. 237 |
art. 27 |
— |
art. 28 |
art. 234, 235 i 236 |
art. 29 |
art. 234, 235 i 239 |
art. 30 |
art. 234 |
art. 31 |
art. 257–257 |
art. 32 |
— |
art. 33 |
— |
art. 34 |
— |
art. 35 |
— |
art. 36 |
— |
art. 37 |
— |
art. 38 |
— |
30. Rozporządzenie (UE) nr 576/2013
Rozporządzenie (UE) nr 576/2013 |
Niniejsze rozporządzenie |
art. 1 |
— |
art. 2 |
art. 3 ust. 5 i 6 i art. 244 |
art. 3 |
art. 4 (częściowo) |
art. 4 |
art. 245 ust. 1 |
art. 5 ust. 1 i 2 |
art. 246 ust. 1 i 2 |
art. 5 ust. 3 |
— |
art. 5 ust. 4 |
art. 3 ust. 4–6 |
art. 5 ust. 5 |
art. 246 ust. 3 |
art. 5 ust. 6 |
— |
art. 6 |
art. 247 i art. 252 ust. 1 lit. a) i b) |
art. 7 |
art. 252 ust. 1 lit. b) i ust. 4 lit. d) |
art. 8 ust. 1 i 3 |
art. 252 ust. 1 lit. b) i d) |
art. 8 ust. 2 |
art. 253 ust. 1 lit. b) |
art. 9 |
art. 248 i art. 252 ust. 1) lit. a) i b) |
art. 10 |
art. 249 i art. 252 ust. 1 lit. a) i b) |
art. 11 |
art. 252 ust. 1 lit. b) i ust. 4 lit. d) |
art. 12 |
art. 252 ust. 1 lit. b) i ust. 4 lit. d) |
art. 13 |
art. 252 ust. 4 lit. d) i art. 253 ust. 1 lit. d) |
art. 14 |
art. 250 i art. 252 ust. 1 lit. a) i b) |
art. 15 |
art. 252 ust. 4 i art. 253 ust. 1 lit. d) |
art. 16 |
art. 251 |
art. 17 |
art. 247 lit. a) i art. 252 ust. 1 lit. a) |
art. 18 |
art. 252 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 14 ust. 1 lit. c) ppkt (iv) i ust. 2 |
art. 19 |
art. 252 ust. 1 lit. a) i ust. 2 i 3 oraz ust. 4 lit. a), b) i c) |
art. 20 |
art. 253 ust. 1 lit. c) |
art. 21 |
art. 254 lit. a) i art. 255 ust. 1 i ust. 2 lit. b) |
art. 22 |
art. 254 lit. d) |
art. 23 |
art. 254 lit. b) |
art. 24 |
art. 254 lit. c) |
art. 25 |
art. 254 lit. a) i art. 255 ust.1 |
art. 26 |
art. 254 lit. d) |
art. 27 |
art. 254 lit. c) |
art. 28 |
art. 254 lit. a) i art. 255 ust. 2 lit. a) |
art. 29 |
art. 254 lit. d) |
art. 30 |
art. 254 lit. a) i art. 255 ust. 2 lit. a) |
art. 31 |
art. 254 lit. d) |
art. 32 |
art. 252 ust. 4 lit. e) |
art. 33 |
— |
art. 34 |
— |
art. 35 |
— |
art. 36 |
art. 257–262 |
art. 37 |
art. 256 |
art. 38 |
— |
art. 39 |
— |
art. 40 |
— |
art. 41 |
— |
art. 42 |
art. 268 |
art. 43 |
— |
art. 44 |
— |
art. 45 |
— |
( 1 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady ►C2 (UE) 2017/625 ◄ z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i środków ochrony roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 652/2014, (UE) 2016/429 i (UE) 2016/2031, rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 i (WE) nr 1099/2009 oraz dyrektywy Rady 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE i 2008/120/WE, oraz uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 854/2004 i (WE) nr 882/2004, dyrektywy Rady 89/608/EWG, 89/662/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG, 96/23/WE, 96/93/WE i 97/78/WE oraz decyzję Rady 92/438/EWG (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) ( ►C2 Dz.U. L 95 z 7.4.2017, s. 1 ◄ ).
( 2 ) Rozporządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 55).
( 3 ) Rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. L 61 z 3.3.1997, s. 1).
( 4 ) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).
( 5 ) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).
( *1 ) Decyzja Komisji 2003/644/WE z dnia 8 września 2003 r. ustanawiająca dodatkowe gwarancje dotyczące salmonelli przy przesyłkach drobiu hodowlanego i jednodniowych kurcząt do Finlandii i Szwecji w celu włączenia ich do stad drobiu hodowlanego lub stad drobiu użytkowego. (Dz.U. L 228 z 12.9.2003, s. 29).
( *2 ) Decyzja Komisji 2004/235/WE ustanawiająca dodatkowe gwarancje dotyczące salmonelli przy przesyłkach kur niosek do Finlandii i Szwecji (Dz.U. L 72 z 11.3.2004, s. 86).”.
( *3 ) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).
( *4 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”.