—

uchylenie zaskarżonego wyroku;

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w postępowaniach przed Trybunałem i Sądem.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do dokonanej przez Sąd wykładni art. 33 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 (1) (zwanego dalej „UCC-DA”). Sąd nie dokonał oceny celu i kontekstu art. 33 UCC-DA, niesłusznie naruszył prawo podmiotów gospodarczych do ustosunkowania się do środków polityki handlowej Unii Europejskiej poprzez relokację ich działalności produkcyjnej i błędnie zinterpretował standard dowodowy niezbędny do przeniesienia ciężaru dowodu na wnoszące odwołanie.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa w odniesieniu do wniosku Sądu, zgodnie z którym art. 33 UCC-DA nie wykracza poza zakres uprawnień przekazanych Komisji na mocy art. 62 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 (2) ustanawiającego unijny kodeks celny.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa wnoszących odwołanie do dobrej administracji. Sąd niesłusznie potwierdził zaskarżoną decyzję, mimo że stwierdził naruszenie prawa wnoszących odwołanie do bycia wysłuchanym i popełnił błąd stwierdzając, że czas trwania postępowania Komisji, w tym okres wszczęcia formalnego postępowania, nie był nadmierny z naruszeniem zasady rozsądnego terminu i uzasadnionych oczekiwań wnoszących odwołanie.