—

uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną,

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2018 r. o zastosowaniu do skarżącej zastrzeżenia, o którym mowa w art. 100 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej;

—

w stosownym razie stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 29 października 2019 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 8 stycznia 2019 r.;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 100 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (WZIP). Skarżąca podnosi, że zastosowanie tego zastrzeżenia w jej przypadku stanowi naruszenie art. 100 WZIP, który należy interpretować ściśle oraz zgodnie z zasadą swobodnego przepływu pracowników z art. 45 TFUE. Artykuł 100 WZIP należy interpretować także zgodnie z art. 34 i 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą praw podstawowych”») oraz art. 12 i 13 Europejskiej karty społecznej. Pomocniczo, skarżąca podnosi zarzut niezgodności z prawem art. 100 WZIP, ponieważ narusza on art. 45 TFUE, art. 34 i 35 karty praw podstawowych i art. 12 i 13 Europejskiej karty społecznej.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji zapisanej w art. 1d regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej i art. 21 karty praw podstawowych. Skarżąca uważa, że zastosowanie do niej zastrzeżenia pozbawiło ją na pięć lat określonych elementów świadczeń inwalidzkich, a ponadto stanowi dyskryminację zakazaną przez art. 1d regulaminu pracowniczego i art. 21 karty praw podstawowych.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia obowiązku staranności. Administracja naruszyła ciążący na niej obowiązek staranności, mimo że była tym bardziej do niej zobowiązana ze względu na delikatny stan zdrowia zainteresowanego pracownika.