—

w imieniu Simon, Evers & Co. GmbH przez H. Henninger, Rechtsanwalt,

—

w imieniu rządu greckiego przez M. Tassopoulou oraz K. Boskovitsa, działających w charakterze pełnomocników,

—

w imieniu rządu portugalskiego przez A. Coutinho da Silvę oraz L. Inez Fernandesa, działających w charakterze pełnomocników,

—

w imieniu Rady Unii Europejskiej przez S. Boelaert, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez adwokata A. Polcyna,

—

w imieniu Komisji Europejskiej przez T. Maxiana Ruschego, działającego w charakterze pełnomocnika,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy ważności rozporządzenia Rady (WE) nr 499/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1174/2005 na przywóz ręcznych wózków paletowych i ich zasadniczych części pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Tajlandii, niezależnie od tego, czy zgłaszanego jako pochodzący z Tajlandii, czy też nie (Dz.U. L 151, s. 1, zwane dalej „spornym rozporządzeniem”).

2

Wniosek ten został złożony w ramach sporu między Simon, Evers & Co. GmbH (zwanym dalej „Simon, Evers”) a Hauptzollamt Hamburg-Hafen (głównym urzędem celnym portu w Hamburgu, zwanym dalej „Hauptzollamt”), w przedmiocie decyzji tego urzędu o nałożeniu na Simon, Evers obowiązku zapłaty cła antydumpingowego.

3

Przepisy regulujące stosowanie środków antydumpingowych przez Unię Europejską obowiązujące w czasie zaistnienia okoliczności sporu w postępowaniu głównym znajdowały się w rozporządzeniu Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, s. 1), zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 461/2004 z dnia 8 marca 2004 r. (Dz.U. L 77, s. 12, zwanym dalej „rozporządzeniem podstawowym”).

4

Artykuł 13 rozporządzenia podstawowego zatytułowany „Obejście środków” stanowi:

„1.   Cła antydumpingowe nałożone na podstawie niniejszego rozporządzenia można rozszerzyć tak, aby objęły przywóz produktów podobnych lub ich części z państw trzecich, w przypadku gdy obowiązujące środki są obchodzone. Obejście określa się jako zmianę struktury handlu między państwami trzecimi a Wspólnotą, wynikającą z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, przy czym istnieją dowody na osłabienie skutków cła w odniesieniu do cen i/lub ilości podobnych produktów, jak również dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla tych produktów.

[…]

2.   Działalność montażową prowadzoną we Wspólnocie lub w państwie trzecim uznaje się za mającą na celu obejście obowiązujących środków, jeżeli:

[…]

i

3.   Dochodzenia na mocy niniejszego artykułu wszczyna się z inicjatywy Komisji, na wniosek państwa członkowskiego lub każdej zainteresowanej strony, w przypadkach gdy wniosek zawiera wystarczające dowody dotyczące czynników wymienionych w ust. 1. Wszczęcie następuje po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego w drodze rozporządzenia Komisji, które może także nakazać organom celnym odprawienie przywozu z zastrzeżeniem rejestracji zgodnie z art. 14 ust. 5 lub żądania gwarancji. Dochodzenia prowadzone są przez Komisję, której mogą towarzyszyć organy celne, i kończone są w ciągu dziewięciu miesięcy. W przypadku gdy ostatecznie ustalone fakty uzasadnią rozszerzanie środków, rozszerzenia tego dokonuje Rada na wniosek Komisji, po zasięgnięciu opinii Komitetu Doradczego […]”.

5

Zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego:

„Państwa członkowskie każdego miesiąca składają sprawozdania Komisji na temat handlu produktami objętymi postępowaniem i środkami, a także na temat kwoty ceł pobranych na mocy niniejszego rozporządzenia”.

6

Artykuł 18 ust. 1 i 6 rozporządzenia podstawowego ma następujące brzmienie:

„1.   Jeżeli zainteresowana strona odmawia dostępu lub w inny sposób nie zapewnia niezbędnych informacji w terminach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, albo znacznie utrudnia dochodzenie, ustalenia tymczasowe lub ostateczne, pozytywne bądź negatywne, mogą zostać dokonane w oparciu o fakty dostępne […]. Zainteresowane strony informuje się o konsekwencjach braku współpracy.

[…]

6.   Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo, tak że odpowiednie informacje pozostają nieujawnione, wynik może być mniej korzystny [dla tej strony] niż ten, który byłby [miałby miejsce] w przypadku pełnej współpracy”.

7

W wyniku dochodzenia prowadzonego przez Komisję w dniach od 1 kwietnia 2003 r. do dnia 31 marca 2004 r. (zwanym dalej „dochodzeniem wstępnym”) Unia otrzymała rozporządzenie Rady (WE) nr 1174/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz wózków jezdniowych ręcznych (paletowych) oraz ich zasadniczych części, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 189, s. 1), zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 684/2008 z dnia 17 lipca 2008 r. (Dz.U. L 192, s. 1) (zwane dalej „rozporządzeniem nr 1174/2005”).

8

Zgodnie z art. 1 ust. 1 rozporządzenia nr 1174/2005:

„1. Niniejszym nakłada się ostateczne cło antydumpingowe na przywóz wózków jezdniowych ręcznych (paletowych) oraz ich zasadniczych części, tj. podwozi i mechanizmów hydraulicznych, objętych kodami CN ex 8427 90 00 oraz ex 8431 20 00 (kody TARIC 8427 90 00 10 oraz 8431 20 00 10), pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej […]”.

9

Jak wynika z motywu 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 923/2008 z dnia 12 września 2008 r. wszczynającego dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem Rady (WE) nr 1174/2005, zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 684/2008, na przywóz ręcznych wózków paletowych i ich zasadniczych części, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, poprzez przywóz ręcznych wózków paletowych i ich zasadniczych części wysyłanych z Tajlandii, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Tajlandii, i poddającego ten przywóz wymogowi rejestracji (Dz.U. L 252, s. 3), Komisja postanowiła o wszczęciu dochodzenia (zwanego dalej „dochodzeniem dotyczącym obejścia środków antydumpingowych”) na podstawie wystarczających dowodów, które jej zdaniem wskazywały na pierwszy rzut oka, że środki antydumpingowe stosowane do przywozów ręcznych wózków paletowych z Chin były obchodzone poprzez prowadzoną w Tajlandii działalność montażową rzeczonego produktu. W tym celu Komisja przyjęła rozporządzenie nr 923/2008.

10

Z motywu 10 spornego rozporządzenia wynika, że dochodzenie dotyczące obejścia środków antydumpingowych obejmowało okres od dnia 1 września 2007 r. do dnia 31 sierpnia 2008 r. (zwany dalej „okresem dochodzenia”).

11

Zgodnie z motywem 6 spornego rozporządzenia „Komisja oficjalnie poinformowała o wszczęciu dochodzenia [dotyczącego obejścia środków antydumpingowych] władze ChRL i Tajlandii, producentów-eksporterów w ChRL i w Tajlandii oraz zainteresowanych importerów wspólnotowych i przedstawicieli przemysłu wspólnotowego. Komisja rozesłała kwestionariusze do znanych jej producentów-eksporterów w ChRL i w Tajlandii, do importerów wspólnotowych znanych jej z pierwotnego dochodzenia oraz do innych zainteresowanych stron, które zgłosiły się w terminie określonym w art. 3 rozporządzenia [nr 923/2008]. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swojego stanowiska na piśmie i złożenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w rozporządzeniu wszczynającym. Wszystkie strony poinformowano, że brak współpracy może spowodować zastosowanie art. 18 rozporządzenia podstawowego oraz dokonanie ustaleń na podstawie dostępnych faktów”.

12

Z motywu 7 spornego rozporządzenia wynika, że nie otrzymano żadnych odpowiedzi na kwestionariusze od producentów-eksporterów z Tajlandii, a Komisja nie otrzymała żadnych uwag ze strony władz tajlandzkich.

13

Motyw 8 spornego rozporządzenia wskazuje, że „jeden [producent-]eksporter z Chin udzielił odpowiedzi na kwestionariusz, zgłaszając sprzedaż eksportową do Wspólnoty oraz niewielki wywóz produktu objętego postępowaniem do Tajlandii. Nie otrzymano żadnych uwag od władz chińskich”.

14

Ponadto z motywu 9 tego rozporządzenia wynika, że „Otrzymano natomiast odpowiedzi na kwestionariusz od dziewięciu importerów wspólnotowych, którzy zgłosili przywóz z Chin i z Tajlandii. Ich odpowiedzi wskazują na wzrost przywozu z Tajlandii oraz na nagły spadek przywozu z ChRL w roku 2006, a więc w roku po wejściu w życie ostatecznych ceł antydumpingowych. W następnych latach przywóz z ChRL wzrósł ponownie, podczas gdy przywóz z Tajlandii obniżył się nieznacznie, pozostając jednak na poziomie znacznie wyższym od poziomu odnotowanego w 2005 r.”.

15

Jeżeli chodzi o zmianę wymiany pomiędzy państwami trzecimi a Unią, motywy 16–21 spornego rozporządzenia mają następującą treść:

16

W wyniku dochodzenia dotyczącego obejścia środków antydumpingowych zostało przyjęte sporne rozporządzenie.

17

Artykuł 1 tego rozporządzenia przewiduje:

„1.   Ostateczne cło antydumpingowe stosowane wobec »wszystkich innych przedsiębiorstw« nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1174/2005 na przywóz ręcznych wózków paletowych i ich zasadniczych części, tzn. podwozi i mechanizmów hydraulicznych określonych w art. 1 rozporządzenia [nr 1174/2005], pochodzących z [Chin], zostaje niniejszym rozszerzone na ręczne wózki paletowe i ich zasadnicze części, tzn. podwozia i mechanizmy hydrauliczne, określone w art. 1 rozporządzenia [nr 1174/2005], objęte kodem CN ex 8427 90 00 i ex 8431 20 00 (kody TARIC 8427 90 00 11 i 8431 20 00 11), wysyłane z Tajlandii, niezależnie od tego, czy zgłoszone jako pochodzące z Tajlandii, czy też nie.

2.   Cło rozszerzone na mocy ust. 1 jest pobierane od przywozu zarejestrowanego zgodnie z art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 923/2008 oraz art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia [podstawowego].

[…]”.

18

W miesiącu październiku 2008 r. Simon, Evers przywiozła z Tajlandii ręczne wózki paletowe.

19

W dniu 12 sierpnia 2009 r. decyzją ustalającą należności i opłaty przywozowe Hauptzollamt, opierając się na spornym rozporządzeniu, zażądał od Simon, Evers zapłaty cła antydumpingowego w wysokości 9666,90 EUR.

20

Ponieważ Hauptzollamt oddalił jako nieuzasadnione decyzją z dnia 21 lutego 2011 r. odwołanie wniesione od tej decyzji, Simon, Evers zwrócił się do Finanzgericht Hamburg.

21

Sąd ten ma wątpliwości co do tego, czy warunki przewidziane w art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego dotyczące ustalenia obejścia cła antydumpingowego zostały spełnione w sprawie głównej. W szczególności zastanawia się on nad tym, czy zmiana wielkości przywozu z odnośnych państw trzecich mogłaby pozwolić sama w sobie na ustanowienie związku pomiędzy przywozem pochodzącym z państw podlegających cłu antydumpingowemu oraz przywozem z państw, na które należy rozciągnąć cło antydumpingowe. Jeżeli chodzi o ewolucję przywozu pochodzącego z Tajlandii, to Finanzgericht Hamburg zauważył, że przywóz ten po znacznym wzroście w 2007 r. zmniejszył się w zauważalny sposób w trakcie okresu dochodzenia.

22

Sąd odsyłający ma również wątpliwości co do tego, czy zmiana konfiguracji wymiany pomiędzy państwami trzecimi a Unią może zostać przypisana wprowadzeniu cła antydumpinogwego na przywóz ręcznych wózków paletowych pochodzących z Chin, podczas gdy w trakcie okresu dochodzenia przywóz pochodzący z Chin wzrósł w znaczny sposób. Otóż w braku dowodów pozwalających, po pierwsze, na wyjaśnienie takiego wzrostu przywozów pochodzących z Tajlandii, oraz po drugie, na ustalenie braku rzeczywistej działalności w zakresie produkcji ręcznych wózków paletowych w Tajlandii, wydaje się co najmniej wątpliwe, by można stwierdzić, w braku innych racjonalnych przyczyn oraz w braku ekonomicznego uzasadnienia wystarczającego w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, że zmiana konfiguracji wymiany handlowej wynika z ustanowienia cła antydumpingowego na ręczne wózki paletowe pochodzące z Chin.

23

W tych okolicznościach Finanzgericht Hamburg postanowił zawiesić postępowanie i przedłożyć Trybunałowi następujące pytanie prejudycjalne:

„Czy [sporne] rozporządzenie […] jest nieważne z tego względu, że Komisja, błędnie stosując wynikające z art. 13 rozporządzenia [podstawowego] przesłanki dotyczące ustalenia obejścia środków antydumpingowych, stwierdziła takie obejście z tego tylko powodu, że zakres odpowiedniego wywozu z Tajlandii po wprowadzeniu tych środków wzrósł znacząco, przy czym nie dokonała dalszych konkretnych ustaleń, powołując się na brak współpracy ze strony tajskich eksporterów?”.

24

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że poprzez swoje pytanie sąd odsyłający zasadniczo chce ustalić, czy sporne rozporządzenie jest nieważne z tego względu, że instytucje Unii nie wykazały w wystarczający sposób istnienia „obejścia” w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ponieważ po pierwsze, nie dokonały one charakterystyki zmiany w strukturze wymiany handlowej pomiędzy państwami trzecimi a Unią, oraz po drugie, w braku współpracy tajskich eksporterów nie wykazały one istnienia praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem antydumpingowym.

25

W pisemnych uwagach przedstawionych Trybunałowi Simon, Evers podniósł inną podstawę nieważności spornego rozporządzenia, opartą na tym, że instytucje Unii nie wykazały, że skutki naprawcze cła antydumpingowego zostały osłabione w rozumieniu ceny lub ilości podobnych produktów.

26

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem procedura ustalona w art. 267 TFUE oparta została na wyraźnym rozgraniczeniu funkcji między sądami krajowymi a Trybunałem, w ten sposób, że jedynie do sądu krajowego, przed którym zawisł spór i na którym spoczywa odpowiedzialność za przyszły wyrok, należy przy uwzględnieniu okoliczności konkretnej sprawy zarówno ocena, czy dla wydania wyroku jest mu niezbędne uzyskanie orzeczenia prejudycjalnego, jak i ocena znaczenia dla sprawy pytań, które zadaje Trybunałowi (zob. w szczególności wyrok C‑373/08 Hoesch Metals and Alloys, EU:C:2010:68, pkt 59).

27

Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że art. 267 TFUE nie ustanawia środka zaskarżenia dostępnego dla stron sporu przed sądem krajowym, a zatem Trybunał nie jest zobowiązany do dokonania oceny ważności prawa Unii jedynie z tego powodu, że kwestia ta została podniesiona przed Trybunałem przez jedną ze stron w przedstawionych przez nią uwagach pisemnych (zob. wyrok C‑316/09 MSD Sharp & Dohme, EU:C:2011:275, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).

28

W tych okolicznościach nie ma potrzeby rozciągania oceny ważności spornego rozporządzenia na powody nieprzewidziane przez sąd odsyłający (zob. wyrok C‑390/06 Nuova Agricast, EU:2008:224, pkt 44).

29

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, instytucje Unii dysponują szerokim zakresem swobodnego uznania, ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny muszą dokonać. Jeżeli chodzi o kontrolę sądową takiej oceny, to musi ona ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. wyrok C‑191/09 P i C‑200/09 P Rada i Komisja/Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, EU:C:2012:78, pkt 63 i przywołane tam orzecznictwo).

30

Odnosząc się w szczególności do obejścia środków antydumpingowych, art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego stanowi, że obejście określa się jako zmianę struktury handlu między państwami trzecimi a Unią, wynikającą z praktyki, procesu lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, przy czym istnieją dowody na osłabienie skutków cła w odniesieniu do cen i/lub ilości podobnych produktów, jak również dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do normalnych wartości uprzednio ustalonych dla tych produktów.

31

Zgodnie z art. 13 ust. 3 tego rozporządzenia do Komisji należy wszczęcie dochodzenia na podstawie dowodów, które już na pierwszy rzut oka wskazują na praktykę obejścia. Jeżeli okoliczności ustalone w trakcie tego dochodzenia pozwalają na stwierdzenie istnienia takiego obejścia, Komisja proponuje Radzie rozciągniecie środków antydumpingowych.

32

Niemniej jednak żaden przepis rozporządzenia podstawowego nie przyznaje Komisji w ramach dochodzenia dotyczącego obejścia środków antydumpingowych prawa do zobowiązania producentów lub eksporterów objętych skargą do uczestniczenia w dochodzeniu lub do udzielenia wyjaśnień. Komisja jest zatem uzależniona od dobrowolnej współpracy stron w celu uzyskania niezbędnych jej informacji.

33

Z tego powodu prawodawca unijny przewidział w art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, że jeżeli zainteresowana strona odmawia dostępu lub w inny sposób nie zapewnia niezbędnych informacji w terminach przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu albo znacznie utrudnia postępowanie, ustalenia tymczasowe lub ostateczne, pozytywne bądź negatywne, mogą zostać dokonane w oparciu o dostępne fakty.

34

Ponadto art. 18 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi, że jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje częściowo, uniemożliwiając ujawnienie istotnych informacji, wynik może być dla strony mniej korzystny, niż gdyby współpracowała.

35

O ile prawdą jest, że rozporządzenie podstawowe, a w szczególności jego art. 13 ust. 3 ustanawiają zasadę, zgodnie z którą ciężar dowodu zaistnienia obejścia środków antydumpingowych ciąży na instytucjach Unii, to jednak prawdą jest również i to, że poprzez przewidzenie w przypadku braku współpracy przez zainteresowane strony, że instytucje te mogą oprzeć wnioski dochodzenia dotyczącego obejścia środków antydumpingowych na dostępnych danych oraz że strony, które w nim nie uczestniczyły, ryzykują tym, że znajdą się w mniej korzystnej sytuacji, art. 18 ust. 1 i 6 rozporządzenia podstawowego zmierza po prostu do uelastycznienia rzeczonego ciężaru dowodu.

36

Oczywiście tak jak to podniósł rzecznik generalny w pkt 68 i 69 opinii, z art. 18 rozporządzenia podstawowego wynika, że prawodawca Unii nie zamierzał ustanowić domniemania prawnego pozwalającego wywieść bezpośrednio z braku współpracy zainteresowanych stron istnienie obejścia, a tym samym zwalniającego instytucje Unii z wymogu dostarczenia dowodu. Jednakże z uwagi na możliwość dokonania ustaleń, nawet ostatecznych, w oparciu o dostępne fakty oraz traktowania strony, która nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo, w sposób mniej korzystny niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała, oczywiste jest również, że instytucje Unii są uprawnione do oparcia się na zbiorze zgodnych poszlak, pozwalających na stwierdzenie istnienia obejścia środków antydumpingowych w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

37

Każde inne rozwiązanie groziłoby unicestwieniem skuteczności środków obrony handlowej Unii za każdym razem, gdy instytucje Unii spotykałyby się z odmową współpracy w ramach dochodzenia zmierzającego do ustalenia zaistnienia obejścia środków antydumpingowych.

38

To w świetle tych rozważań należy ocenić kwestię ważności spornego rozporządzenia.

39

Po pierwsze, należy przypomnieć, że w niniejszej sprawie tajscy producenci-eksporterzy, a także tajskie władze, nie współpracowali w dochodzeniu dotyczącym obejścia środków antydumpingowych. Ponadto jeden tylko producent-eksporter chiński zadeklarował sprzedaż na przywóz do Unii, a także bardzo ograniczony wywóz do Tajlandii, przy czym nie otrzymano żadnych pisemnych uwag ze strony władz chińskich.

40

Tymczasem, tak jak to wynika z motywu 6 spornego rozporządzenia, Komisja poinformowała o wszczęciu dochodzenia chińskie i tajskie władze, producentów-eksporterów oraz zainteresowanych importerów wspólnotowych i przedstawicieli przemysłu wspólnotowego. Ponadto Komisja rozesłała do tych producentów-eksporterów i do importerów wspólnotowych kwestionariusze, tak że mieli oni możliwość przedstawienia swojego stanowiska i bycia wysłuchanym przez Komisję.

41

Ze względu na brak jakiejkolwiek współpracy ze strony tych zainteresowanych, wielkość i wartość przywozu do Unii produktu objętego postępowaniem zostały ustalone na podstawie dostępnych informacji, to znaczy danych statystycznych zgromadzonych przez państwa członkowskie i zestawionych przez Komisję zgodnie z art. 14 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, jak również danych Eurostatu.

42

Informacje te pozwoliły instytucjom Unii na stwierdzenie, że w wyniku wprowadzenia środków antydumpingowych na przywóz ręcznych wózków paletowych z Chin przywóz ręcznych wózków paletowych z Tajlandii wzrósł z 7458 sztuk w 2005 r. do 64706 sztuk w roku 2007, po czym obniżył się do 42056 sztuk w okresie dochodzenia. Odpowiada to wzrostowi o 868% w latach 2005–2007, a dla okresu dochodzenia stanowi wzrost o 564% w stosunku do roku 2005.

43

Jeżeli chodzi o przywóz do Unii ręcznych wózków paletowych z Chin, instytucje Unii stwierdziły, że wzrósł on z 240 639 sztuk w 2005 r. do 538271 w roku 2007 oraz do 584786 w okresie dochodzenia. Zgodnie z informacjami posiadanymi przez te instytucje wzrost ten wynika głównie ze zwiększonego wywozu dokonywanego przez chińskiego producenta eksportującego, na którego nałożono najniższą stawkę cła antydumpingowego, to znaczy 7,6%, podczas gdy pozostali chińscy producenci-eksporterzy zostali poddani cłu antydumpingowemu w wysokości od 28,5% do 46,7%.

44

Z elementów tych wynika, po pierwsze, że przywóz z Tajlandii doznał bardzo znacznego wzrostu począwszy od 2005 r., to znaczy od chwili stosowania cła antydumpingowego od przywozu z Chin, po drugie, że istniał wiarygodny powód gospodarczy uzasadniający wzrost przywozu z Chin począwszy od 2005 r., oraz po trzecie, że wzrost ten był proporcjonalnie zdecydowanie niższy od wzrostu przywozu z Tajlandii.

45

Simon, Evers twierdzi jednak, że konfiguracja wymiany handlowej pomiędzy państwami trzecimi a Unią nie zmieniła się w sposób znaczący, ponieważ zmiana konfiguracji wymiany handlowej w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego charakteryzuje się tym, że przywóz z państw podlegających cłu antydumpingowemu powinien obniżyć się w następstwie wejścia w życie środków antydumpingowych, podczas gdy przywóz podobnych produktów z kraju rzekomego obejścia powinien wzrosnąć.

46

Tymczasem w sprawie głównej taki warunek nie został spełniony.

47

W tym zakresie należy podkreślić, że wymóg dotyczący zastąpienia przywozu z państw podlegających cłu antydumpingowemu przez przywóz z państwa obejścia nie znajduje się w art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego jako konieczna przesłanka istnienia obejścia.

48

Ponadto, tak jak wskazał rzecznik generalny w pkt 87 opinii, definicja „obejścia” została sformułowana w art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w sposób bardzo ogólny, pozostawiając instytucjom Unii szeroki zakres swobody, przy czym nie dostarczono żadnego wyjaśnienia co do charakteru i warunków „zmiany w strukturze handlu pomiędzy państwami trzecimi i Unią”.

49

W związku z tym należy stwierdzić, że Rada w wystarczający sposób wykazała zmianę konfiguracji wymiany handlowej pomiędzy Chinami, Tajlandią i Unią.

50

Po drugie, dotyczące ważności spornego rozporządzenia wątpliwości wyrażone przez sąd odsyłający są również uzasadnione na tym, że instytucje Unii nie dostarczyły dowodu na to, że u podstaw zmiany konfiguracji wymiany handlowej pomiędzy zainteresowanymi państwami trzecimi a Unią leżało obejście ceł antydumpingowych nałożonych na przywóz z Chin.

51

Tak jak to wynika z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, istnienie obejścia wymaga wykazania braku istnienia racjonalnych przyczyn lub ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem antydumpingowym, dla praktyki, procesu lub prac, w wyniku których doszło do zmiany konfiguracji wymiany handlowej pomiędzy państwami trzecimi a Unią.

52

W niniejszej sprawie ze spornego rozporządzenia wynika, ze instytucje oparły się na zbiorze zgodnych poszlak w celu stwierdzenia istnienia takiego obejścia. Stwierdziły one, że zmiana konfiguracji wymiany handlowej pomiędzy Tajlandią a Unią rozpoczęła się zaraz po ustanowieniu cła antydumpingowego na przywóz z Chin. Taka zbieżność w czasie stanowi ważną wskazówkę pozwalającą na ustalenie istnienia logicznego i racjonalnego związku pomiędzy znacznym wzrostem przywozu z Tajlandii a nałożeniem cła antydumpingowego.

53

Ponadto z motywu 21 spornego rozporządzenia wynika, że w chwili wszczęcia dochodzenia dotyczącego obejścia informacje, jakimi dysponowała Komisja, wydawały się wskazywać, że w Tajlandii miały miejsce znaczące prace w zakresie montażu odnośnego produktu.

54

Wreszcie ani tajscy i chińscy producenci-eksporterzy, ani rząd tajski nie przedstawili instytucjom Unii dowodów pozwalających wyjaśnić znaczny wzrost przywozu ręcznych wózków paletowych z Tajlandii. W szczególności instytucje te nie otrzymały żadnego dowodu wskazującego na istnienie rzeczywistej działalności w zakresie produkcji ręcznych wózków paletowych w Tajlandii.

55

Tym samym brak współpracy zainteresowanych przedsiębiorstw i organów krajowych w dochodzeniu dotyczącym obejścia środków antydumpingowych uniemożliwił instytucjom Unii dokładne określenie powodów zmiany konfiguracji wymiany handlowej pomiędzy Tajlandią a Unią.

56

Tymczasem w sytuacji charakteryzującej się całkowitą odmową współpracy w dochodzeniu dotyczącym obejścia środków antydumpingowych instytucje Unii zostały upoważnione do oparcia się na poszlakach w celu stwierdzenia istnienia praktyki, procesu lub prac w Tajlandii zmierzających jedynie do obejścia cła antydumpingowego ciążącego na przywozie z Chin. W tych okolicznościach to do zainteresowanych stron należy dostarczenie dowodu istnienia rozsądnej przyczyny uzasadniającej tę działalność, innej niż uniknięcie rzeczonego cła antydumpingowego (zob. analogicznie wyrok C‑26/88 Brother International, EU:C:1989:637, pkt 29).

57

Z powyższego wynika, że stwierdzając w spornym rozporządzeniu, ze doszło do obejścia środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, Rada nie popełniła oczywistego błędu w ustaleniach faktycznych.

58

Z uwagi na powyższe należy odpowiedzieć, że ocena pytania przedłożonego Trybunałowi przez sąd odsyłający nie dostarczyła żadnego elementu, który mógłby wpłynąć na ważność spornego rozporządzenia.

59

Dla stron postępowania głównego niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty poniesione przez strony postępowania głównego, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje:

Ocena pytania przedłożonego przez sąd odsyłający Trybunałowi nie dostarczyła żadnego elementu, który mógłby wpłynąć na ważność rozporządzenia Rady (WE) nr 499/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem (WE) nr 1174/2005 na przywóz ręcznych wózków paletowych i ich zasadniczych części pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Tajlandii, niezależnie od tego, czy zgłaszanego jako pochodzący z Tajlandii, czy też nie.