24.4.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 106/1

(1)

Obywatelstwo Unii jest podstawowym statusem obywateli państw członkowskich. Prawo obywateli Unii do korzystania na terytorium państwa trzeciego, w którym państwo członkowskie, którego są obywatelami, nie ma swojego przedstawicielstwa, z ochrony organów dyplomatycznych i konsularnych innego państwa członkowskiego, na takich samych warunkach jak obywatele tego państwa, jest jednym ze szczególnych praw przysługujących obywatelom Unii na mocy art. 20 ust. 2 lit. c) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(2)

Traktat lizboński wzmocnił status obywatelstwa Unii oraz związane z nim prawa. Artykuł 23 TFUE przewiduje zatem przyjęcie dyrektyw ustanawiających środki w zakresie współpracy i koordynacji niezbędne dla ułatwienia ochrony niereprezentowanych obywateli Unii.

(3)

Do wartości stanowiących fundament Unii należą solidarność, niedyskryminacja oraz poszanowanie praw człowieka; w swoich stosunkach z resztą świata Unia powinna stać na straży tych wartości oraz przyczyniać się do ochrony swoich obywateli. Podstawowe prawo niereprezentowanych obywateli Unii do ochrony konsularnej na takich samych warunkach jak w przypadku obywateli danego państwa, zapisane w art. 46 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Karta), jest wyrazem europejskiej solidarności. Nadaje ono koncepcji obywatelstwa Unii zewnętrzny wymiar oraz umacnia tożsamość Unii w państwach trzecich.

(4)

Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie środków w zakresie współpracy i koordynacji niezbędnych dla dalszego ułatwienia ochrony konsularnej niereprezentowanych obywateli Unii. Środki te powinny przyczyniać się do zwiększenia pewności prawa, sprawniejszej współpracy oraz solidarności organów konsularnych.

(5)

Zgodnie z art. 20 ust. 2 lit. c) TFUE i art. 23 TFUE państwa członkowskie powinny zapewnić ochronę konsularną niereprezentowanym obywatelom na takich samych warunkach jak swoim własnym obywatelom. Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na kompetencje państw członkowskich w odniesieniu do określenia zakresu ochrony, która ma być zapewniona ich własnym obywatelom.

(6)

Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na stosunki konsularne między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, w szczególności na ich prawa i obowiązki wynikające ze zwyczajów i umów międzynarodowych, w szczególności z konwencji z dnia 24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych (konwencji wiedeńskiej), stosowanych przez państwa członkowskie zgodnie z prawem Unii. Zgodnie z art. 8 konwencji wiedeńskiej państwa członkowskie mogą zapewniać ochronę konsularną w imieniu innego państwa członkowskiego po dokonaniu odpowiedniego powiadomienia i o ile nie sprzeciwi się temu dane państwo trzecie. Mogą pojawić się problemy, w szczególności w odniesieniu do przypadków, które dotyczą obywateli będących również obywatelami państwa przyjmującego. Państwa członkowskie, przy wsparciu lokalnej współpracy konsularnej, powinny podejmować niezbędne środki w stosunku do państw trzecich, aby zapewnić umożliwienie ochrony konsularnej w każdym przypadku w imieniu innych państw członkowskich.

(7)

W przypadku potrzeby udzielenia ochrony niereprezentowanym obywatelom w państwach trzecich, niezbędna jest sprawna współpraca i koordynacja. Państwo członkowskie mające przedstawicielstwo w państwie trzecim i udzielające pomocy powinno ściśle współpracować z państwem członkowskim obywatelstwa. W przypadku niereprezentowanych obywateli lokalna współpraca konsularna może być wyjątkowo złożona, ponieważ wymaga współpracy z organami, które nie posiadają przedstawicielstwa na miejscu, w tym w stosownych przypadkach z właściwymi ambasadami lub konsulatami. Aby wypełnić tę lukę, spowodowaną brakiem ambasady lub konsulatu państwa członkowskiego, z którego pochodzi obywatel, należy określić jasny i trwały zbiór zasad. Aby zapewnić skuteczną ochronę, należy także doprecyzować istniejące środki.

(8)

Obywateli Unii należy uznać za niereprezentowanych w danym państwie trzecim, jeśli ich państwo członkowskie obywatelstwa nie ma w nim ustanowionej swojej ambasady, swojego konsulatu lub konsula honorowego. Obywateli należy również uznać za niereprezentowanych, jeśli ustanowione w danym miejscu ambasada, konsulat lub konsul honorowy nie są w stanie z jakiegoś powodu zapewnić, w danym przypadku, ochrony, do otrzymania której dana osoba miałaby w innym przypadku prawo zgodnie z prawem krajowym lub praktyką krajową. Ambasady i konsulaty powinny informować się wzajemnie o wszelkich wyjątkowych okolicznościach, które mogą tymczasowo wpłynąć na ich zdolność do zapewniania ochrony konsularnej. Należy również uwzględniać dostępność i bliskość. Na przykład obywatela, który zwraca się o ochronę konsularną lub pomoc ambasady lub konsulatu innego państwa członkowskiego, nie można przekierowywać do ambasady, konsulatu lub konsula honorowego jego własnego państwa członkowskiego, którego jest obywatelem, gdy nie jest możliwe dla niego – z uwagi na warunki lokalne lub brak środków – bezpieczne dotarcie do tych placówek lub gdy one nie są w stanie dotrzeć do niego, aby umożliwić mu ochronę konsularną. Pojęcie braku reprezentacji należy interpretować z myślą o zapewnieniu skuteczności prawa niereprezentowanych obywateli do ochrony w sposób niedyskryminujący przez ambasadę lub konsulat innego państwa członkowskiego, z uwzględnieniem okoliczności danej sprawy. Obywateli mających obywatelstwo więcej niż jednego państwa członkowskiego należy uznać za niereprezentowanych, jeżeli żadne z państw członkowskich, których są obywatelami, nie ma przedstawicielstwa w danym państwie trzecim.

(9)

W celu zapewnienia skuteczności prawa zapisanego w art. 20 ust. 2 lit. c) TFUE oraz prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego uznanego w art. 7 Karty, oraz z uwzględnieniem prawa krajowego i krajowej praktyki, państwo członkowskie udzielające pomocy może być zobowiązane do zapewnienia ochrony pochodzącym z państw trzecich członkom rodzin obywateli Unii, w zależności od okoliczności każdego przypadku. Niniejsza dyrektywa nie wyklucza, by podczas konsultacji, które należy przeprowadzić przed udzieleniem pomocy, państwo członkowskie udzielające pomocy oraz państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela, w stosownych przypadkach, uzgodniły możliwość rozszerzenia pomocy na pochodzących z państw trzecich członków rodziny niereprezentowanego obywatela Unii, któremu udziela się pomocy, wykraczającej poza wymogi prawa państwa członkowskiego udzielającego pomocy lub poza to, co jest podyktowane jego praktyką – przy uwzględnieniu w jak największym stopniu postulatów państwa członkowskiego obywatelstwa niereprezentowanego obywatela – o ile to, co zostało postanowione, nie jest mniej ambitne niż wymogi prawa Unii. Jednakże państwa członkowskie mogą nie być w stanie dostarczyć pewnych rodzajów ochrony konsularnej, takich jak np. wydanie tymczasowych dokumentów podróży pochodzącym z państw trzecich członkom rodziny obywateli. W przypadku pomocy dla nieletnich sprawą nadrzędną powinno być jak najlepsze zabezpieczenie interesów dziecka zgodnie z art. 24 Karty oraz jak przewiduje Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r.

(10)

Niereprezentowani obywatele powinni mieć możliwość zwrócenia się o ochronę konsularną do ambasady lub konsulatu każdego państwa członkowskiego. Nie powinno to jednak uniemożliwiać państwom członkowskim dokonywania praktycznych ustaleń w celu dzielenia się odpowiedzialnością za zapewnianie ochrony konsularnej niereprezentowanym obywatelom zgodnie z niniejszą dyrektywą. Takie ustalenia są korzystne dla obywateli, ponieważ umożliwiają lepszą gotowość do zapewnienia skutecznej ochrony. Państwa członkowskie, które otrzymują wniosek o ochronę, powinny ocenić, czy w danej konkretnej sprawie konieczne jest zapewnienie ochrony konsularnej, czy też sprawa ta może zostać przekazana ambasadzie lub konsulatowi, które zostały wyznaczone jako właściwe zgodnie z konkretnym ustaleniem. Państwa członkowskie powinny powiadomić Komisję i Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ) o każdym takim ustaleniu, a Unia i państwa członkowskie powinny ponadto podać je do wiadomości publicznej w celu zapewnienia przejrzystości niereprezentowanym obywatelom.

(11)

Niniejsza dyrektywa nie powinna uniemożliwiać państwu członkowskiemu, które nie ma przedstawicielstwa w państwie trzecim, dostarczania ochrony konsularnej swojemu obywatelowi, na przykład przez zapewnianie, w stosownych przypadkach, usług konsularnych on-line. Należy zapewnić państwu członkowskiemu obywatelstwa niereprezentowanego obywatela możliwość zwrócenia się do państwa członkowskiego, u którego obywatel zabiega o ochronę konsularną lub od którego otrzymuje taką ochronę, o przekazanie wniosku lub sprawy, aby samo mogło dostarczyć takiej ochrony. Takie przekazanie nie powinno skutkować pozbawieniem niereprezentowanego obywatela ochrony konsularnej.

(12)

Niezależnie od różnic w tradycjach państw członkowskich dotyczących kompetencji konsulów honorowych, zazwyczaj nie zapewniają oni tego samego wachlarza usług co ambasady lub konsulaty. Mając na uwadze, że konsulowie honorowi często pełnią swoją misję na zasadzie dobrowolności, należy pozostawić każdemu państwu członkowskiemu decyzję co do tego, czy niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do ich konsulów honorowych. Można by wprowadzić wymóg, zgodnie z którym konsulowie honorowi zapewnialiby ochronę konsularną niereprezentowanym obywatelom, w zależności od okoliczności każdej sprawy.

(13)

Wnioski o ochronę powinny być rozpatrywane, jeśli wnioskodawcy przedstawią ważny paszport obywatela Unii lub ważny dowód tożsamości obywatela Unii. Niereprezentowani obywatele potrzebujący ochrony konsularnej mogą jednak nie dysponować dokumentami tożsamości. Podstawowy status obywatelstwa Unii przyznany jest bezpośrednio przez prawo Unii, a dokumenty tożsamości mają jedynie charakter deklaratoryjny. Jeżeli wnioskodawcy nie są w stanie przedłożyć ważnych dokumentów tożsamości, powinni mieć zatem możliwość dowiedzenia swojej tożsamości wszelkimi innymi środkami. W razie konieczności tożsamość danej osoby mogłaby zostać zweryfikowana w drodze konsultacji z organami państwa członkowskiego, za którego obywatela podaje się wnioskodawca. Jeżeli chodzi o członków rodziny z państw trzecich towarzyszących wnioskodawcy, organy państwa członkowskiego obywatelstwa wnioskodawcy powinny również być w stanie pomóc państwu udzielającemu pomocy w zweryfikowaniu tożsamości i istnienia stosunków rodzinnych z wnioskodawcą.

(14)

Aby ustalić, jakie środki w zakresie koordynacji i współpracy są niezbędne, należy określić zakres ochrony konsularnej na mocy niniejszej dyrektywy. Ochrona konsularna niereprezentowanych obywateli powinna obejmować pomoc w szeregu typowych sytuacji, w których państwa członkowskie zapewniają ochronę konsularną swoim własnym obywatelom w zależności od okoliczności każdego przypadku, takich jak areszt lub zatrzymanie, poważny wypadek lub ciężka choroba i śmierć, a także udzielanie pomocy i repatriacja osób znajdujących się w ciężkim położeniu lub wydawanie dokumentów tymczasowych. Ponieważ zakres potrzebnej ochrony zawsze zależy od faktycznej sytuacji, ochrona konsularna nie powinna ograniczać się do przypadków wyszczególnionych w niniejszej dyrektywie.

(15)

W stosownych przypadkach należy należycie uwzględnić życzenia danego obywatela, w tym odnośnie do tego, czy należy poinformować członków rodziny lub inne osoby bliskie, a jeżeli tak, to kogo. Podobnie w przypadku śmierci należy odpowiednio uwzględnić życzenia osoby bliskiej dotyczące planowanych uzgodnień w odniesieniu do zwłok zmarłego obywatela. Państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela powinno być odpowiedzialne za te kontakty.

(16)

Organy państw członkowskich powinny współpracować i koordynować swoje działania między sobą oraz z Unią, w szczególności z Komisją i ESDZ, w duchu wzajemnego szacunku i solidarności. Aby zapewnić szybką i sprawną współpracę, państwa członkowskie powinny dostarczać i na bieżąco aktualizować informacje na temat odnośnych punktów kontaktowych w państwach członkowskich za pośrednictwem zabezpieczonej strony internetowej ESDZ (Consular OnLine).

(17)

Unia jest reprezentowana w państwach trzecich przez swoje delegatury, które, w ścisłej współpracy z misjami dyplomatycznymi i konsularnymi państw członkowskich, przyczyniają się do realizacji prawa obywateli Unii do ochrony konsularnej, jak określono w art. 35 Traktatu o Unii Europejskiej. W niniejszej dyrektywie w pełni należy uznać oraz wzmocnić wkład już wnoszony przez ESDZ oraz delegatury Unii, w szczególności w sytuacjach kryzysowych, zgodnie z decyzją Rady 2010/427/UE (2), w szczególności jej art. 5 ust. 10.

(18)

Jeżeli chodzi o lokalną współpracę, należy wyjaśnić podział kompetencji i odnośnych ról wszystkich odpowiednich podmiotów zaangażowanych, tak aby zapewnić, by niereprezentowani obywatele otrzymali pomoc, do której są uprawnieni zgodnie z zasadą niedyskryminacji. W ramach lokalnej współpracy konsularnej niereprezentowani obywatele powinni być traktowani z należytą uwagą, na przykład przez gromadzenie i regularne aktualizowanie informacji na temat odnośnych punktów kontaktowych i dzielenie się nimi z lokalnymi ambasadami i konsulatami państw członkowskich i z delegaturami Unii.

(19)

Spotkania w sprawie lokalnej współpracy konsularnej, organizowane w ścisłej współpracy z delegaturą Unii, powinny obejmować regularną wymianę informacji na temat zagadnień, które dotyczą niereprezentowanych obywateli, takich jak bezpieczeństwo obywateli, warunki panujące w więzieniach, zgłoszenie konsularne i dostęp do służb konsularnych oraz współpraca w sytuacjach kryzysowych. Podczas tych spotkań reprezentowane państwa członkowskie powinny, w razie konieczności, uzgodnić praktyczne ustalenia w celu zapewnienia, by niereprezentowani obywatele byli skutecznie chronieni. Takie uzgodnienie może na przykład nie być konieczne, jeśli liczba niereprezentowanych obywateli jest niewielka.

(20)

Niezbędny jest jasny podział obowiązków między reprezentowanymi i niereprezentowanymi państwami członkowskimi oraz delegaturą Unii, aby zapewnić adekwatną gotowość na sytuacje kryzysowe i adekwatne zarządzanie kryzysowe. Plany awaryjne na wypadek zagrożenia sytuacją kryzysową powinny zatem być skoordynowane i w pełni uwzględniać niereprezentowanych obywateli. W tym celu, w ramach lokalnej gotowości do reagowania w sytuacjach kryzysowych, państwa członkowskie, które nie mają w danym miejscu ustanowionej ambasady lub konsulatu, powinny zapewnić wszelkie dostępne i istotne informacje dotyczące swoich obywateli na danym terytorium. Takie informacje powinny być w stosownych przypadkach aktualizowane w przypadku sytuacji kryzysowej. Właściwe ambasady i konsulaty oraz delegatury Unii powinny być informowane o ustaleniach dotyczących gotowości na sytuacje kryzysowe i w stosownych przypadkach w nich uczestniczyć. Informacje dotyczące tych ustaleń powinny być udostępniane niereprezentowanym obywatelom. W przypadku sytuacji kryzysowej państwo wiodące lub państwo (państwa) członkowskie koordynujące pomoc powinno(-y) koordynować wsparcie udzielone niereprezentowanym obywatelom oraz wykorzystanie dostępnych możliwości ewakuacji na podstawie uzgodnionych planów i lokalnego rozwoju wypadków, w sposób niedyskryminujący.

(21)

Należy zwiększyć współpracę pomiędzy personelem konsularnym oraz innymi ekspertami do spraw reagowania kryzysowego, zwłaszcza poprzez ich uczestnictwo w multidyscyplinarnych zespołach reagowania kryzysowego, działających na przykład w ramach struktur reagowania w sytuacjach kryzysowych i koordynacji operacyjnej oraz zarządzania kryzysowego będących w gestii ESDZ oraz w ramach unijnego mechanizmu ochrony ludności (3).

(22)

O wsparcie w ramach unijnego mechanizmu ochrony ludności można się zwrócić, jeżeli jest to potrzebne dla ochrony konsularnej niereprezentowanych obywateli. O wsparcie takie może zwrócić się na przykład państwo wiodące lub państwo (państwa) członkowskie koordynujące pomoc.

(23)

Pojęcie „państwo wiodące” stosowane w niniejszej dyrektywie odnosi się do jednego lub więcej państw członkowskich reprezentowanych w danym państwie trzecim, odpowiedzialne za koordynowanie pomocy niereprezentowanym obywatelom w sytuacji kryzysowej i kierowanie nią. Koncepcję państwa wiodącego, ustanowioną w odpowiednich wytycznych unijnych (4), można w tym kontekście dalej rozwinąć, pod warunkiem że będzie to zgodne z prawem Unii, w szczególności z niniejszą dyrektywą.

(24)

Gdy państwo członkowskie jest poinformowane o wniosku o ochronę konsularną osoby, która podaje się za niereprezentowanego obywatela, lub gdy otrzyma od niej taki wniosek, powinno ono, poza wyjątkowo naglącymi sytuacjami, zawsze bezzwłocznie skontaktować się z państwem członkowskim obywatelstwa danego obywatela i dostarczyć temu państwu wszelkie istotne informacje przed udzieleniem jakiejkolwiek pomocy. Państwo członkowskie obywatelstwa powinno bezzwłocznie dostarczyć wszelkie informacje, które są istotne dla danej sprawy. Konsultacja ta powinna umożliwić państwu członkowskiemu obywatelstwa zwrócenie się o przekazanie wniosku lub sprawy, aby samo mogło dostarczyć ochronę konsularną. Konsultacja ta powinna również umożliwić zainteresowanym państwom członkowskim wymianę istotnych informacji, na przykład w celu zapewnienia, by niereprezentowany obywatel nie wykorzystywał niewłaściwie swojego prawa do ochrony konsularnej na mocy art. 20 ust. 2 lit. c) TFUE. Obywatele Unii nie mogą powoływać się na niniejszą dyrektywę w przypadku nadużycia.

(25)

Wzajemna solidarność i współpraca dotyczą również spraw finansowych. Te państwa członkowskie, które zapewniają ochronę konsularną w formie pomocy finansowej dla swoich własnych obywateli, czynią tak w ostateczności i jedynie w wyjątkowych przypadkach, gdy obywatele nie mogą uzyskać środków finansowych w inny sposób, na przykład dzięki przekazom pieniężnym od członków rodziny, przyjaciół lub pracodawców. Niereprezentowanym obywatelom należy przyznać pomoc finansową na takich samych warunkach, jak obywatelom państwa członkowskiego udzielającego pomocy. Na niereprezentowanym obywatelu powinien spoczywać wymóg podpisania zobowiązania do zwrotu poniesionych kosztów swojemu państwu członkowskiemu obywatelstwa, pod warunkiem że na obywatelach państwa członkowskiego udzielającego pomocy w takiej samej sytuacji spoczywał by wymóg zwrotu tych kosztów swojemu własnemu państwu członkowskiemu. Państwo członkowskie obywatelstwa może wtedy wymagać od niereprezentowanego obywatela zwrotu tych kosztów, w tym każdej mającej zastosowanie opłaty konsularnej.

(26)

Niniejsza dyrektywa powinna zapewnić podział obciążeń finansowych oraz dokonywanie zwrotów poniesionych kosztów. Gdy ochrona konsularna przyznana niereprezentowanemu obywatelowi obejmuje podpisanie zobowiązania do zwrotu kosztów, państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela powinno zwrócić państwu członkowskiemu udzielającemu pomocy poniesione koszty. To państwo członkowskie udzielające pomocy powinno decydować, czy ubiegać się o zwrot poniesionych kosztów. Państwo członkowskie udzielające pomocy i państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela powinny mieć możliwość uzgodnienia szczegółowych warunków zwrotu, który nastąpi w określonym terminie.

(27)

Ochrona konsularna przyznana niereprezentowanemu obywatelowi w przypadku aresztowania lub zatrzymania może obejmować nadzwyczaj wysokie koszty podróży, koszty zakwaterowania lub koszty tłumaczenia pisemnego dla organów dyplomatycznych i konsularnych państwa członkowskiego udzielającego pomocy, w zależności od okoliczności każdego przypadku. O takich możliwych kosztach należy powiadomić państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela podczas konsultacji, które zostają przeprowadzone przed udzieleniem pomocy. Państwo członkowskie udzielające pomocy powinno mieć możliwość ubiegania się u państwa członkowskiego obywatelstwa niereprezentowanego obywatela o zwrot takich nadzwyczaj wysokich kosztów. Państwo członkowskie obywatelstwa powinno zwrócić państwu członkowskiemu udzielającemu pomocy poniesione koszty. Państwo członkowskie udzielające pomocy i państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela powinny mieć możliwość uzgodnienia szczegółowych warunków zwrotu, który nastąpi w określonym terminie. Zgodnie z zasadą niedyskryminacji państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela nie może prosić swoich obywateli o zwrot takich kosztów, których spłaty nie wymagałoby od swoich obywateli państwo członkowskie udzielające pomocy.

(28)

Należy uprościć procedury finansowe w odniesieniu do sytuacji kryzysowych. Uwzględniając specyfikę takich sytuacji, taką jak potrzeba szybkiego reagowania w sprawach dotyczących znacznej liczby obywateli, zobowiązanie do spłaty nie powinno być konieczne do tego, by państwo udzielające pomocy mogło się ubiegać o zwrot kosztów od państwa członkowskiego (państw członkowskich) obywatelstwa niereprezentowanego obywatela i by otrzymało taki zwrot. Państwa członkowskie obywatelstwa niereprezentowanych obywateli powinny zwrócić poniesione koszta państwu członkowskiemu udzielającemu pomocy. To państwo (państwa) członkowskie udzielające pomocy powinno (powinny) decydować, czy ubiegać się o zwrot poniesionych kosztów i w jakiej formie. Państwo członkowskie udzielające pomocy i państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela powinny mieć możliwość uzgodnienia szczegółowych warunków zwrotu, który nastąpi w określonym terminie. W przypadku sytuacji kryzysowej mającej lub mogącej mieć negatywne konsekwencje dla znacznej liczby obywateli Unii oraz na wniosek państwa członkowskiego udzielającego pomocy państwo członkowskie obywatelstwa niereprezentowanego obywatela powinno zwrócić koszty w odpowiedniej proporcji poprzez podzielenie poniesionych kosztów przez liczbę obywateli, którym udzielono pomocy.

(29)

Niniejsza dyrektywa powinna zostać poddana przeglądowi trzy lata po terminie jej transpozycji. Należy ocenić w szczególności ewentualną potrzebę weryfikacji procedur finansowych w celu zapewnienia odpowiedniego podziału obciążenia w świetle informacji, w tym odnośnych statystyk i przypadków, które państwa członkowskie mają przedstawić na temat wdrożenia i praktycznego stosowania dyrektywy. Komisja powinna przygotować sprawozdanie oraz rozważyć potrzebę wszelkich dodatkowych środków, w tym, w stosownych przypadkach, proponując zmianę niniejszej dyrektywy z myślą o ułatwieniu korzystania przez obywateli Unii z praw do ochrony konsularnej.

(30)

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5) reguluje przetwarzanie danych osobowych przez państwa członkowskie w kontekście niniejszej dyrektywy.

(31)

Niniejsza dyrektywa nie powinna stanowić przeszkody w stosowaniu bardziej korzystnych przepisów krajowych, o ile są one z nią zgodne.

(32)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających z dnia 28 września 2011 r. (6) państwa członkowskie zobowiązały się do dołączania, w uzasadnionych przypadkach, do powiadomienia o środkach transpozycji dokumentu lub dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów służących transpozycji. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(33)

Niniejsza dyrektywa ma na celu wspieranie ochrony konsularnej uznanej w Karcie. Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie, a zwłaszcza z zasadą niedyskryminacji, z prawem do życia i integralności osobistej, z prawem do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, z prawami dziecka, prawem do obrony i z prawem do sprawiedliwego procesu sądowego. Niniejsza dyrektywa powinna być wykonywana zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(34)

Zgodnie z zakazem dyskryminacji zawartym w Karcie państwa członkowskie powinny wdrażać niniejszą dyrektywę, nie dyskryminując pod żadnym względem jej beneficjentów, w tym ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub wszelkie inne poglądy, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną,

(35)

Decyzję 95/553/WE przedstawicieli rządów państw członkowskich spotykających się w ramach Rady (7) należy uchylić,

a)

aresztowanie lub zatrzymanie;

b)

padnięcie ofiarą przestępstwa;

c)

poważny wypadek lub ciężka choroba;

d)

śmierć;

e)

udzielenie pomocy i repatriacja w sytuacji nadzwyczajnej;

f)

potrzeba wydania tymczasowych dokumentów podróży określonych w decyzji 96/409/WPZiB (8).