1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia wymogi administracyjne i wymagania techniczne w zakresie homologacji typu wszystkich nowych pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, o których mowa w art. 2 ust. 1.

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do homologacji pojedynczych pojazdów. Jednakże państwa członkowskie udzielające takich indywidualnych homologacje uznają wszelkie homologacje typu pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych udzielone na mocy niniejszego rozporządzenia zamiast homologacji udzielonych na mocy odpowiednich przepisów krajowych.

2.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia wymogi dotyczące nadzoru rynku pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które podlegają homologacji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Niniejsze rozporządzenie ustanawia również wymogi dotyczące nadzoru rynku części i wyposażenia dla takich pojazdów.

3.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania ustawodawstwa w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego.

1.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców sklasyfikowanych w art. 4 i załączniku I („pojazdy kategorii L”), które przeznaczone są do jazdy po drogach publicznych, łącznie z tymi zaprojektowanymi i skonstruowanymi na jednym lub kilku etapach, oraz do układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, a także części i wyposażenia, zaprojektowanych i skonstruowanych dla takich pojazdów.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się również do motocykli enduro (L3e-AxE (x = 1, 2 lub 3)), motocykli trialowych (L3e-AxT (x = 1, 2 lub 3)) oraz ciężkich czterokołowców terenowych (L7e-B) sklasyfikowanych w art. 4 i załączniku I.

2.   Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do następujących pojazdów:

1.   Pojazdy kategorii L obejmują dwu-, trzy- i czterokołowe pojazdy silnikowe skategoryzowane w niniejszym artykule i załączniku I, łącznie z rowerami z napędem, dwu- i trzykołowymi motorowerami, dwu- i trzykołowymi motocyklami, motocyklami z wózkami bocznymi, lekkimi i ciężkimi czterokołowcami drogowymi oraz lekkimi i ciężkimi czterokołowcami.

2.   Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące kategorie i podkategorie pojazdu, opisane w załączniku I:

3.   Pojazdy kategorii L wymienione w ust. 2 są dalej sklasyfikowane według napędu pojazdu:

4.   W odniesieniu do klasyfikacji pojazdów kategorii L w ust. 2, pojazd, którego nie można przyporządkować do danej kategorii, gdyż przekracza przynajmniej jedno z kryteriów przewidzianych dla tej kategorii, należy do kolejnej kategorii, której kryteria spełnia. Ma to zastosowanie do następujących grup kategorii i podkategorii:

5.   Niezależnie od kryteriów podziału na (pod-)kategorie określone w ust. 1–4 niniejszego artykułu oraz w załączniku I zastosowanie mają dodatkowe podkategorie określone w załączniku V w celu harmonizacji procedur badań środowiskowych na poziomie międzynarodowym poprzez odesłanie do regulaminów EKG ONZ i światowych regulaminów technicznych EKG ONZ.

1.   Masa pojazdu kategorii L w stanie gotowym do jazdy jest określana za pomocą pomiaru masy własnej pojazdu gotowego do normalnego użytkowania i obejmuje masę:

2.   Masa pojazdu kategorii L w stanie gotowym do jazdy nie obejmuje masy:

1.   Państwa członkowskie powołują lub wyznaczają organy udzielające homologacji właściwe w sprawach dotyczących homologacji oraz organy nadzoru rynku właściwe w sprawach dotyczących nadzoru rynku zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o powołaniu i wyznaczeniu takich organów.

Powiadomienie dotyczące organów udzielających homologacji i organów nadzoru rynku zawiera ich nazwę, adres, w tym adres elektroniczny, oraz zakres odpowiedzialności. Komisja publikuje na swojej stronie internetowej wykaz organów udzielających homologacji i szczegółowe informacje ich dotyczące.

2.   Państwa członkowskie zezwalają na wprowadzanie do obrotu, rejestrację lub dopuszczenie tylko takich pojazdów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które spełniają wymogi niniejszego rozporządzenia.

3.   Państwa członkowskie nie zakazują, nie ograniczają ani nie utrudniają wprowadzania do obrotu, rejestracji ani dopuszczenia pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych z powodów dotyczących aspektów ich budowy i funkcjonowania objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, jeśli spełniają one jego wymogi.

4.   Państwa członkowskie organizują i prowadzą nadzór rynku i kontrole pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych wprowadzanych do obrotu zgodnie z rozdziałem III rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

1.   Organy udzielające homologacji zapewniają wypełnianie przez producentów występujących o homologację obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia.

2.   Organy udzielające homologacji udzielają homologacji tylko takim pojazdom, układom, komponentom lub oddzielnym zespołom technicznym, które spełniają wymogi zawarte w niniejszym rozporządzeniu.

1.   W odniesieniu do pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych posiadających homologację typu organy nadzoru rynku prowadzą na odpowiednią skalę stosowne kontrole dokumentacji, uwzględniając ustalone zasady oceny ryzyka, skargi i inne informacje.

Organy nadzoru rynku mogą wymagać od podmiotów gospodarczych udostępnienia takiej dokumentacji i dostępnych informacji, jakie uznają za niezbędne do wykonywania swojej działalności.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze przedstawiają świadectwa zgodności, organy nadzoru rynku należycie je uwzględniają.

2.   Do części i wyposażenia innych niż objęte zakresem ust. 1 niniejszego artykułu zastosowanie ma w całości art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

1.   Gdy ich pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne są wprowadzane do obrotu lub dopuszczane producenci zapewniają, aby były one produkowane i homologowane zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu oraz w aktach delegowanych i wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia.

2.   W przypadku homologacji wielostopniowej każdy z producentów jest odpowiedzialny za homologację i zgodność produkcji układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych dodanych na etapie dokonywanej przez niego kompletacji pojazdu. Każdy producent zmieniający komponenty lub układy, które zostały już homologowane na wcześniejszych etapach, jest odpowiedzialny za homologację i zgodność produkcji zmienionych komponentów i układów.

3.   Producenci zmieniający pojazd niekompletny w sposób prowadzący do zakwalifikowania go do innej kategorii pojazdu, w wyniku czego zmieniają się wymogi prawne, zgodność z którymi oceniono już na poprzednim etapie homologacji, są również odpowiedzialni za zgodność z wymogami mającymi zastosowanie do kategorii pojazdów, do której kwalifikuje się zmieniony pojazd.

4.   Do celów homologacji pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych objętych zakresem niniejszego rozporządzenia producenci mający siedzibę poza Unią wyznaczają jednego przedstawiciela mającego siedzibę w Unii do celów reprezentowania ich przed organem udzielającym homologacji.

5.   Producenci mający siedzibę poza Unią ponadto wyznaczają ponadto jednego przedstawiciela mającego siedzibę w Unii do celów nadzoru rynku, przy czym może to być przedstawiciel, o którym mowa w ust. 4, lub dodatkowy przedstawiciel.

6.   Producenci są odpowiedzialni przed organem udzielającym homologacji za wszystkie aspekty procesu homologacji i za zapewnienie zgodności produkcji, niezależnie od tego, czy bezpośrednio uczestniczą oni we wszystkich etapach konstruowania pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

7.   Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz aktami delegowanymi i wykonawczymi przyjętymi na mocy niniejszego rozporządzenia producenci zapewniają stosowanie procedur mających na celu zapewnienie zgodności produkcji seryjnej z homologowanym typem. Zgodnie z rozdziałem VI uwzględnia się zmiany w projekcie lub charakterystyce pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego oraz zmiany w wymogach, w odniesieniu do których wydano oświadczenie o zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

8.   Oprócz oznaczenia wymaganego przepisami i znaków homologacji przymocowanych do pojazdów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych zgodnie z art. 39, producenci podają swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz adres w Unii, pod którym można się z nimi kontaktować, na ich pojazdach, komponentach lub oddzielnych zespołach technicznych udostępnionych na rynku, lub – w przypadku gdy nie jest to możliwe – na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

9.   Producenci zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą oni odpowiedzialność za pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, warunki ich przechowywania i przewożenia nie wpływały negatywnie na ich zgodność z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

1.   Producenci, którzy sądzą lub mają powody, aby sądzić, że ich pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, które zostały wprowadzone do obrotu lub dopuszczone, nie są zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z aktami delegowanymi i wykonawczymi przyjętymi na mocy niniejszego rozporządzenia, niezwłocznie podejmują środki naprawcze niezbędne do zapewnienia zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, ich wycofania z obrotu lub od użytkowników, stosownie do okoliczności.

Producent niezwłocznie informuje organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji, podając szczegółowe informacje, dotyczące w szczególności niezgodności oraz wszelkich podjętych środków naprawczych.

2.   W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie stwarza poważne zagrożenie, producenci niezwłocznie informują o tym organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku w państwach członkowskich, w których pojazd, układ, część, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie zostało udostępnione na rynku lub dopuszczone, podając szczegółowe informacje, dotyczące w szczególności niezgodności oraz wszelkich podjętych środków naprawczych.

3.   Producenci przechowują pakiet informacyjny, o którym mowa w art. 29 ust. 10, ponadto producent pojazdu przechowuje kopie świadectw zgodności, o których mowa w art. 38, do wglądu organów udzielających homologacji przez okres 10 lat od chwili wprowadzenia pojazdu do obrotu, a w przypadku układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego – przez okres pięciu lat od chwili jego wprowadzenia do obrotu.

4.   Na uzasadnione żądanie organu krajowego producenci przekazują mu za pośrednictwem organu udzielającego homologacji, kopię świadectwa homologacji typu UE lub zezwolenie, o którym mowa w art. 51 ust. 1, wykazujące zgodność pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego w języku łatwo zrozumiałym dla tego organu. Producenci współpracują z organem krajowym we wszelkich działaniach podejmowanych zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 w celu usunięcia zagrożeń, jakie stwarzają ich pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, które zostały wprowadzone do obrotu, zarejestrowane lub dopuszczone.

1.   Importerzy wprowadzają do obrotu tylko pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, które są zgodne z wymogami i które otrzymały homologację typu UE albo spełniają wymogi homologacji krajowej, lub części lub wyposażenie podlegające w całości wymogom zawartym w rozporządzeniu (WE) nr 765/2008.

2.   Przed wprowadzeniem do obrotu posiadających homologację typu pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych importerzy zapewniają pakiet informacyjny zgodny z art. 29 ust. 10 oraz umieszczenie na układzie, komponencie lub oddzielnym zespole technicznym wymaganego znaku homologacji typu i jego zgodność z art. 9 ust. 8. W przypadku pojazdu importer sprawdza, czy pojazdowi towarzyszy wymagane świadectwo zgodności.

3.   W przypadku gdy importer sądzi lub ma powody, aby sądzić, że pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie nie jest zgodne z wymogami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu, a w szczególności że nie odpowiada homologowanemu typowi, nie wprowadzają do obrotu, nie zezwalają na dopuszczenie ani nie rejestrują pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego do czasu zapewnienia ich zgodności. Ponadto jeżeli sądzą oni lub mają powody, aby uważać, że pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie stwarza poważne zagrożenie, informują o tym producenta i organy nadzoru rynku. W przypadku pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych, które uzyskały homologację typu, importerzy informują o tym również organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji.

4.   Importerzy podają na pojeździe, układzie, komponencie lub oddzielnym zespole technicznym, części lub wyposażeniu swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy oraz adres, pod którym można się z nimi kontaktować, lub – jeżeli nie jest to możliwe – podają te informacje na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego, części lub wyposażenia.

5.   Importerzy zapewniają dołączenie do pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego instrukcji i informacji wymaganych zgodnie z art. 55 w języku lub językach urzędowych danych państw członkowskich.

6.   Importerzy zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą oni odpowiedzialność za pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, warunki ich przechowywania i przewożenia nie wpływały negatywnie na ich zgodność z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

7.   W celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów, we wszystkich przypadkach uznanych za stosowne ze względu na poważne zagrożenia, jakie stwarza pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, importerzy prowadzą dochodzenie, a w razie konieczności prowadzą ewidencję skarg i przypadków wycofania pojazdów, układów, komponentów, oddzielnych zespołów technicznych, części lub wyposażenia od użytkowników, a także informuje dystrybutorów o tego rodzaju monitorowaniu.

1.   Importerzy, którzy sądzą lub mają powody, aby sądzić, że pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, który wprowadzili do obrotu, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem, niezwłocznie podejmują środki naprawcze niezbędne do zapewnienia zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, ich wycofania z obrotu lub od użytkowników, stosownie do okoliczności.

2.   W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie stwarza poważne zagrożenie, importerzy niezwłocznie informują o tym producenta, organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku w państwach członkowskich, w których wprowadzili go do obrotu. Importerzy informują ich również o wszelkich podjętych działaniach oraz podają szczegółowe informacje dotyczące w szczególności poważnego zagrożenia i wszelkich środków naprawczych podjętych przez producenta.

3.   Przez okres 10 lat od chwili wprowadzenia pojazdu do obrotu i przez okres pięciu lat od chwili wprowadzenia do obrotu układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego importerzy przechowują kopię świadectwa zgodności do wglądu organów udzielających homologacji i organów nadzoru rynku oraz zapewniają możliwość udostępnienia tym organom na ich żądanie pakietu informacyjnego, o którym mowa w art. 29 ust. 10.

4.   Na uzasadnione żądanie organu krajowego importerzy dostarczają mu wszystkie informacje i dokumentację niezbędne do wykazania zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, w języku łatwo zrozumiałym dla tego organu. Na żądanie tego organu importerzy współpracują z nim we wszelkich działaniach mających na celu usunięcie zagrożeń, jakie stwarza pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które wprowadzili do obrotu.

1.   Udostępniając na rynku pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, dystrybutorzy zachowują należytą staranność w odniesieniu do wymogów zawartych w niniejszym rozporządzeniu.

2.   Przed udostępnieniem na rynku, rejestracją lub dopuszczeniem pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego dystrybutorzy sprawdzają, czy pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny jest opatrzony oznaczeniem wymaganym przepisami lub znakiem homologacji typu i czy towarzyszą mu wymagane dokumenty oraz instrukcje i informacje dotyczące bezpieczeństwa w języku lub językach urzędowych państwa członkowskiego, w którym pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny ma zostać udostępniony na rynku, a także czy importer i producent spełnili wymogi określone w art. 12 ust. 2 i 4 oraz art. 39 ust. 1 i 2.

3.   Dystrybutorzy zapewniają, aby w czasie, gdy ponoszą odpowiedzialność za pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, warunki jego przechowywania i przewożenia nie wpływały negatywnie na jego zgodność z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

1.   W przypadku gdy dystrybutorzy sądzą lub mają powody, aby sądzić, że pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny nie jest zgodny z wymogami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu, nie udostępniają na rynku, nie rejestrują ani nie dopuszczają pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego do czasu zapewnienia zgodności.

2.   Dystrybutorzy, którzy sądzą lub mają powody, aby sądzić, że pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, które udostępnili na rynku, zarejestrowali lub za które są odpowiedzialni w zakresie dopuszczenia, nie są zgodne z niniejszym rozporządzeniem, informują o tym producenta lub przedstawiciela producenta, aby zapewnić przyjęcie środków naprawczych niezbędnych do zapewnienia zgodności pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych lub ich wycofania od użytkowników, stosownie do okoliczności, zgodnie z art. 10 ust. 1 lub art. 13 ust. 1.

3.   W przypadku gdy pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie stwarza poważne zagrożenie, dystrybutorzy niezwłocznie informują o tym producenta, importera oraz organy udzielające homologacji i organy nadzoru rynku w państwach członkowskich, w których został on udostępniony na rynku. Dystrybutor informuje ich również o wszelkich podjętych działaniach oraz podaje szczegółowe informacje dotyczące w szczególności poważnego zagrożenia oraz podjętych przez producenta środków naprawczych.

4.   Na uzasadnione żądanie organu krajowego, dystrybutorzy zapewniają udzielenie przez producenta krajowemu organowi informacji określonych w art. 10 ust. 4 lub udzielenie przez importera organowi krajowemu informacji określonych w art. 13 ust. 3. Na żądanie tego organu dystrybutorzy współpracują z nim we wszelkich działaniach podjętych zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 mających na celu usunięcie zagrożeń, jakie stwarza pojazd, układ, komponent, oddzielny zespół techniczny, część lub wyposażenie, które zostały udostępnione na rynku.

1.   Pojazdy kategorii L oraz układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne przeznaczone do takich pojazdów muszą spełniać wymogi wymienione w załącznikach II–VIII mające zastosowanie do odnośnych (pod-)kategorii pojazdów.

2.   Pojazdy kategorii L lub ich układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, których kompatybilność elektromagnetyczna jest objęta zakresem aktów delegowanych, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, dotyczących konstrukcji pojazdu, oraz aktów wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, nie podlegają dyrektywie 2004/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do kompatybilności elektromagnetycznej (26).

3.   Aby uzupełnić określone w niniejszym rozporządzeniu wymogi dla homologacji typu pojazdów kategorii L, Komisja przyjmuje akty delegowane dotyczące szczegółowych wymagań technicznych i procedur badań, zgodnie z podsumowaniem w załączniku II część A, B i C, zapewniając tym samym wysoki poziom bezpieczeństwa i ochrony środowiska, jak określono w odpowiednich przepisach niniejszego rozporządzenia, zgodnie z art. 75. Pierwsze takie akty delegowane przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

1.   Producenci pojazdów wyposażają pojazdy kategorii L, z wyjątkiem podkategorii L3e-A3 i L4e-A3, w wyznaczone elementy zapobiegające manipulowaniu mechanizmem napędowym pojazdu, określając szereg wymagań i specyfikacji technicznych w celu:

2.   Komisja przyjmuje akty delegowane dotyczące szczególnych wymogów odnoszących się do środków, o których mowa w ust. 1, i w celu ułatwienia zgodności z ust. 4 niniejszego artykułu, zgodnie z art. 75. Pierwsze takie akty delegowane przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

3.   Po modyfikacji mechanizmu napędowego pojazd musi spełniać wymagania techniczne początkowej kategorii lub podkategorii pojazdu lub, w stosownych przypadkach, nowej kategorii lub podkategorii pojazdu, które obowiązywały, gdy oryginalny pojazd był wprowadzany do obrotu, rejestrowany lub dopuszczany, z uwzględnieniem ostatnich poprawek do wymagań.

W przypadku gdy producent pojazdu projektuje mechanizm napędowy typu pojazdu w sposób umożliwiający jego modyfikację, tak że pojazd nie jest już zgodny z homologowanym typem, ale odpowiadałby dodatkowemu wariantowi lub wersji, producent pojazdu umieszcza odpowiednie informacje dotyczące każdego tworzonego w ten sposób wariantu lub wersji we wniosku, a każdy wariant lub wersja musi uzyskać wyraźną homologację typu. Jeżeli zmodyfikowany pojazd należy do nowej kategorii lub podkategorii, występuje się z wnioskiem o nową homologację typu.

4.   Bez uszczerbku dla ust. 1, aby uniknąć modyfikacji lub dostosowań mających niekorzystny wpływ na bezpieczeństwo funkcjonalne lub efektywność środowiskową pojazdu, producent stara się – poprzez wykorzystywanie najlepszej praktyki inżynierskiej – zapobiec technicznej możliwości dokonywania takich modyfikacji lub dostosowań, chyba że takie modyfikacje lub dostosowania zostaną wyraźnie zgłoszone i zawarte w folderze informacyjnym, a tym samym objęte zakresem homologacji typu.

1.   Pojazdy kategorii L są wyposażone w układ OBD zgodny z wymogami funkcjonalnymi i procedurami badań określonymi w aktach delegowanych przyjętych na mocy ust. 5 i począwszy od dat rozpoczęcia stosowania określonych w załączniku IV.

2.   Począwszy od dat określonych w pkt 1.8.1 załącznika IV, (pod-)kategorie pojazdów L3e, L4e, L5e-A, L6e-A i L7e-A wyposaża się w układ OBD etapu I, który monitoruje wszelkie awarie obwodu elektrycznego i elektroniki w układzie kontroli emisji i sygnalizuje te awarie, których skutkiem jest przekroczenie wartości progowych emisji określonych w części B1 załącznika VI.

3.   Począwszy od dat określonych w pkt 1.8.2 załącznika IV, (pod-)kategorie pojazdów L3e do L7e wyposaża się w układ OBD etapu I, który monitoruje wszelkie awarie obwodu elektrycznego i elektroniki w systemie kontroli emisji i jest uruchamiany przy przekroczeniu wartości progowych emisji określonych w części B2 załącznika VI. W przypadku tych (pod-)kategorii pojazdów układy OBD etapu I sygnalizują również uruchomienie wszelkich trybów działania, które znacząco zmniejszają wartość momentu obrotowego silnika.

4.   Począwszy od dat określonych w pkt 1.8.3 załącznika IV i z zastrzeżeniem art. 23 ust. 5, (pod-)kategorie pojazdów L3e, L5e-A L6e-A i L7e-A wyposaża się dodatkowo w układ OBD etapu II, który monitoruje oraz sygnalizuje awarie i pogorszenie się stanu systemu kontroli emisji, których skutkiem jest przekroczenie wartości progowych emisji OBD określonych w części B2 załącznika VI.

5.   Aby zharmonizować sygnalizowanie przez układ OBD błędów w zakresie bezpieczeństwa funkcjonalnego lub systemu kontroli emisji i ułatwić sprawną i skuteczną naprawę samochodu, przyznaje się Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących szczegółowych wymagań technicznych w odniesieniu do diagnostyki pokładowej, łącznie z wymogami dotyczącymi funkcjonalnej OBD i procedur badań zagadnień wymienionych w ust. 1–4 i o których mowa w części C 11 załącznika II oraz badań typu VIII, o których mowa w załączniku V, zgodnie z art. 75.

1.   Producenci zapewniają, aby pojazdy były projektowane, konstruowane i montowane w sposób minimalizujący ryzyko urazów u osób znajdujących się w pojeździe i u innych użytkowników dróg.

2.   Producent zapewnia, aby bezpieczeństwo funkcjonalne pojazdu było zachowane przez cały normalny okres użytkowania pojazdu, w normalnych warunkach użytkowania i jeżeli jest on serwisowany zgodnie z zaleceniami producenta. Producent umieszcza w folderze informacyjnym oświadczenie potwierdzające, że wytrzymałość układów, części i wyposażenia kluczowych dla bezpieczeństwa funkcjonalnego jest zapewniona poprzez odpowiednie badania i wykorzystanie najlepszej praktyki inżynierskiej.

3.   Producenci zapewniają, aby pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne spełniały odpowiednie wymogi określone w załącznikach II i VIII, były zgodne z procedurami badań i spełniały wymogi w zakresie osiągów, określone w akcie delegowanym, przyjętym na mocy ust. 5.

4.   Komponenty pojazdów, których zagrożenia elektryczne obje są zakresem aktów delegowanych lub wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, nie podlegają dyrektywie 2006/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do sprzętu elektrycznego przewidzianego do stosowania w określonych granicach napięcia (27).

5.   Aby zapewnić osiągnięcie wysokiego poziomu bezpieczeństwa funkcjonalnego, Komisja przyjmuje akty delegowane dotyczące szczegółowych wymogów wymienionych w części B załącznika II odnoszących się do bezpieczeństwa funkcjonalnego pojazdów, a w stosownych przypadkach opiera się na zaostrzonych wymogach w zakresie bezpieczeństwa funkcjonalnego, ustanowionych w załączniku VIII, zgodnie z art. 75. Pierwsze takie akty delegowane przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

6.   Do dnia 31 grudnia 2020 r. Komisja przyjmuje w drugim etapie akt delegowany w celu zharmonizowania wymogów w zakresie normalnego okresu użytkowania i badań zapewniających integralność konstrukcji pojazdu, zgodnie z wykazem w części B17 załącznika II, zgodnie z art. 75.

7.   Komisja może przyjąć akty wykonawcze w celu określenia wzoru oświadczenia producenta. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2.

1.   Producenci zapewniają, aby pojazdy były projektowane, konstruowane i montowane w sposób minimalizujący wpływ na środowisko. Producenci zapewniają, aby pojazdy, którym udzielono homologacji typu, spełniały wymogi efektywności środowiskowej określone w załącznikach II, V i VI, w granicach trwałości wyrażonej w kilometrach określonej w załączniku VII.

2.   Producenci zapewniają, aby pojazdy, układy, komponenty i oddzielne zespoły techniczne były zgodne z procedurami i wymogami badań określonymi w załączniku V, w granicach dat rozpoczęcia stosowania określonych w załączniku IV, jakie zostaną określone w akcie delegowanym przyjętym na mocy ust. 12 niniejszego artykułu.

3.   Producenci zapewniają, aby spełnione były wymogi w zakresie homologacji typu w odniesieniu do sprawdzania wymogów dotyczących trwałości. W zależności od wyboru producenta stosuje się jedną z procedur badania trwałości w celu przedstawienia organowi udzielającemu homologacji dowodów, że efektywność środowiskowa homologowanego pojazdu jest trwała:

4.   Do dnia 1 stycznia 2016 r. Komisja przeprowadza kompleksowe badania wpływu na środowisko. W badaniu ocenie zostaje poddana jakość powietrza i udział zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów kategorii L oraz uwzględnione są wymogi badań typu I, IV, V, VII i VIII wymienionych w załączniku V.

W ramach tego badania zostaną zgromadzone i ocenione najnowsze dane naukowe, ustalenia badań naukowych, modelowania i opłacalności w celu ustalenia ostatecznych środków polityki przez potwierdzenie i ostateczne ustanowienie wprowadzenia w życie poziomu Euro 5 określonego w załączniku IV oraz wymogów środowiskowych dotyczących poziomu Euro 5 określonych w załączniku V, w częściach A2, B2 i C2 załącznika VI i w załączniku VII dotyczącym trwałości wyrażonej przebiegiem pojazdu w kilometrach i współczynników pogorszenia jakości dla poziomu Euro 5.

5.   W oparciu o ustalenia, o których mowa w ust. 4, do dnia 31 grudnia 2016 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat następujących kwestii:

W świetle tego sprawozdania Komisja przedstawia wszelkie odpowiednie wnioski ustawodawcze.

6.   W oparciu o wyniki badania wpływu na środowisko Komisja przyjmuje akt delegowany określający, które spośród (pod-)kategorii L1e-A, L1e-B, L2e, L5e-B, L6e-B, L7e-B i L7e-C dla poziomu Euro 5 powinny być poddane badaniom SHED lub badaniom przepuszczalności zbiornika paliwa i przewodów układu paliwowego, przy ograniczeniach badań wymienionych w części C2 załącznika VI, zgodnie z art. 75.

7.   Producenci zapewniają, aby pojazdy kategorii L spełniały mające zastosowanie wymogi badań dotyczące efektywności środowiskowej w przypadku homologacji lub jej rozszerzeń, jak określono w części A załącznika V.

8.   W odniesieniu do badania typu I odnośna dopuszczalna wartość emisji w przypadku motocykli L3e-AxE (enduro, x = 1, 2 lub 3) i L3e-AxT (trialowe, x = 1, 2 lub 3) stanowi sumę L2 (THC) i L3 (NOx) z załącznika VI część A. Wyniki badań emisji (NOx + THC) muszą być mniejsze lub równe tej dopuszczalnej wartości (L2 + L3).

9.   Pojazdy kategorii L4e muszą spełniać wymogi środowiskowe określone w załączniku V dla pojazdów kategorii L3e, przy czym dla badań typu I, IV, VII i VIII określonych w załączniku V badany jest kompletny zestaw pojazdu podstawowego, z zamontowanym wózkiem bocznym, albo tylko pojazd podstawowy, bez zamontowanego wózka bocznego, stosownie do okoliczności.

10.   Producenci zapewniają, aby wszystkie zamienne urządzenia kontrolujące emisję wprowadzane do obrotu lub dopuszczane w Unii uzyskiwały homologację typu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

11.   Wymogi, o których mowa w ust. 1–10, mają zastosowanie do pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych zgodnie z załącznikiem II.

12.   Aby zapewnić wysoki poziom ochrony środowiska, Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących szczegółowych specyfikacji technicznych w zakresie wymogów środowiskowych dotyczących zagadnień, o których mowa w ust. 1, 2, 3, 6 i 7 niniejszego artykułu, włącznie z procedurami badań, zgodnie z art. 75.

1.   Emisje CO2 (dwutlenku węgla) określane są przez producenta w mającym zastosowanie cyklu laboratoryjnych badań emisji i zgłaszane przez producenta organowi udzielającemu homologacji. Zużycie paliwa lub zużycie energii elektrycznej i zasięg pojazdu elektrycznego jest obliczane na podstawie wyników laboratoryjnych badań emisji w ramach homologacji typu albo jest mierzone i poświadczane przez służbę techniczną oraz zgłaszane organowi udzielającemu homologacji.

2.   Wyniki pomiarów emisji CO2, obliczone lub zmierzone zużycie paliwa, zużycie energii elektrycznej i zasięg pojazdu korzystającego wyłącznie z silnika elektrycznego umieszcza się w folderze informacyjnym określonym w akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 27 ust. 4, a odpowiednie informacje podaje się również na świadectwie zgodności.

Oprócz umieszczenia na świadectwie zgodności, producenci zapewniają, aby dane dotyczące emisji CO2, zużycia paliwa, zużycia energii elektrycznej i zasięgu pojazdu korzystającego wyłącznie z silnika elektrycznego były dostarczone nabywcy w chwili zakupu nowego pojazdu w formie, którą uznają za stosowną.

3.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących wymogów procedury badania typu VII w odniesieniu do pomiaru emisji CO2, obliczania zużycia paliwa, zużycia energii elektrycznej i zasięgu pojazdu korzystającego wyłącznie z silnika elektrycznego i metod pomiaru, zgodnie z art. 75.

1.   Składając wniosek o przyznanie homologacji typu całego pojazdu, producent może wybrać jedną z następujących procedur:

Ponadto producent pojazdów kategorii określonych w ust. 5 może wybrać wielostopniową homologację typu.

Do homologacji typu układów, komponentów części lub oddzielnych zespołów technicznych zastosowanie ma wyłącznie procedura jednostopniowej homologacji typu.

2.   Homologacja typu krok po kroku polega na zebraniu krok po kroku całego zestawu świadectw homologacji typu UE układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych wchodzących w skład pojazdu, co w ostatnim etapie prowadzi do homologacji typu całego pojazdu.

3.   Jednostopniowa homologacja typu polega na homologowaniu całego pojazdu w jednym etapie.

4.   Mieszana homologacja typu jest procedurą homologacji typu krok po kroku, podczas której na ostatnim etapie homologacji całego pojazdu uzyskuje się homologację jednego lub większej liczby układów, bez konieczności wydawania świadectw homologacji typu UE dla tych układów.

5.   W procedurze homologacji wielostopniowej jeden lub większa liczba organów udzielających homologacji zaświadcza, że w zależności od stanu kompletacji, niekompletny lub skompletowany typ pojazdu jest zgodny z odpowiednimi przepisami administracyjnymi i wymaganiami technicznymi zawartymi w niniejszym rozporządzeniu.

Wielostopniowej homologacji typu udziela się w odniesieniu do typu pojazdu niekompletnego lub skompletowanego, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym przewidzianym w art. 27 i który spełnia wymagania techniczne określone w odpowiednich aktach wymienionych w załączniku II, przy uwzględnieniu stanu kompletacji pojazdu.

6.   Homologacji typu w odniesieniu do ostatniego etapu kompletacji udziela się dopiero po sprawdzeniu przez organ udzielający homologacji, czy pojazd, któremu udzielono homologacji typu, na ostatnim etapie spełnia w danej chwili wszystkie mające zastosowanie wymagania techniczne. Obejmuje to sprawdzenie dokumentacji pod względem wszystkich wymogów objętych zakresem homologacji typu w odniesieniu do pojazdu niekompletnego udzielonej w ramach procedury wielostopniowej, nawet jeśli udzielono jej dla innej (pod-)kategorii pojazdu.

Wielostopniowa homologacja typu, o której mowa w ust. 1 akapit drugi, ma zastosowanie jedynie do pojazdów podkategorii L2e-U, L4e, L5e-B, L6e-BU i L7e-CU.

7.   Wybór procedury homologacji nie wpływa na mające zastosowanie istotne wymogi, z którymi homologowany typ pojazdu musi być zgodny w chwili udzielenia homologacji typu całego pojazdu.

8.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych w odniesieniu do szczegółowych uzgodnień w odniesieniu do procedur homologacji typu, zgodnie z art. 75. Pierwsze takie akty delegowane przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

1.   Producent składa wniosek o udzielenie homologacji typu do organu udzielającego homologacji.

2.   W odniesieniu do konkretnego typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego można złożyć tylko jeden wniosek i tylko w jednym państwie członkowskim.

3.   Dla każdego typu podlegającego homologacji składany jest odrębny wniosek.

1.   Wnioskodawca przedstawia organowi udzielającemu homologacji folder informacyjny.

2.   Informacje zawarte w folderze obejmują:

3.   Folder informacyjny można przekazać w formie papierowej lub elektronicznej, która jest akceptowana przez służby techniczne i przez organ udzielający homologacji.

4.   Komisja określa wzory dokumentu informacyjnego i folderu informacyjnego w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

1.   Do wniosku o udzielenie homologacji typu krok po kroku dołącza się folder informacyjny zgodnie z art. 27 oraz kompletny zestaw świadectw homologacji typu wymaganych zgodnie z każdym z mających zastosowanie aktów wymienionych w załączniku II.

W przypadku homologacji typu układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego zgodnie z mającymi zastosowanie aktami wymienionym w załączniku II organ udzielający homologacji ma dostęp do folderu informacyjnego do czasu udzielenia homologacji lub wydania odmowy jej udzielenia.

2.   Do wniosku o udzielenie jednostopniowej homologacji typu dołącza się folder informacyjny zgodnie z art. 27, zawierający odpowiednie informacje zgodnie z aktami wykonawczymi przyjętymi na mocy niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do tych mających zastosowanie aktów.

3.   W przypadku procedury mieszanej homologacji typu do folderu informacyjnego dołącza się jedno lub większą liczbę świadectw homologacji typu wymaganych zgodnie z każdym z mających zastosowanie aktów wymienionych w załączniku II, a jeżeli nie przedstawiono żadnego świadectwa homologacji typu, folder informacyjny zawiera odpowiednie informacje zgodnie z aktami wykonawczymi przyjętymi na mocy niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do tych mających zastosowanie aktów.

4.   Bez uszczerbku dla ust. 1, 2 i 3 do celów wielostopniowej homologacji typu dostarcza się następujące informacje:

Informacje wymienione w akapicie pierwszym lit. a) i b) niniejszego ustępu mogą zostać dostarczone zgodnie z ust. 3.

5.   Organ udzielający homologacji może w uzasadnionym wniosku wymagać od producenta dostarczenia wszelkich dodatkowych informacji niezbędnych do podjęcia decyzji w sprawie wymaganych badań lub do ułatwienia przeprowadzenia tych badań.

1.   Organy udzielające homologacji udzielają homologacji typu dopiero po sprawdzeniu działań dotyczących zgodności produkcji, o których mowa w art. 33, oraz zgodności typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego z mającymi zastosowanie wymogami.

2.   Homologacji typu UE udziela się zgodnie z niniejszym rozdziałem.

3.   Organ udzielający homologacji może odmówić udzielenia homologacji typu UE, jeśli stwierdzi, że typ pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, mimo że jest zgodny z wymaganymi przepisami, stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego lub poważnie szkodzi środowisku naturalnemu lub zdrowiu publicznemu. W takim przypadku niezwłocznie przesyła on organom pozostałych państw członkowskich udzielającym homologacji oraz Komisji szczegółową dokumentację wyjaśniającą powody jego decyzji i zawierającą dowody potwierdzające jego ustalenia.

4.   Świadectwa homologacji typu UE otrzymują numerację zgodnie ze zharmonizowanym systemem określonym przez Komisję w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

5.   Organ udzielający homologacji w terminie miesiąca od wydania świadectwa homologacji typu UE wysyła organom udzielającym homologacji pozostałych państw członkowskich udzielających homologacji kopię świadectwa homologacji typu UE pojazdu wraz z załącznikami, dla każdego typu pojazdu, któremu udzielił homologacji, za pośrednictwem wspólnego bezpiecznego elektronicznego systemu wymiany danych. Kopia może również przybrać formę zabezpieczonego pliku elektronicznego.

6.   Organ udzielający homologacji niezwłocznie informuje organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich o każdej odmowie udzielenia lub cofnięciu homologacji pojazdu, którym towarzyszy uzasadnienie tych decyzji.

7.   Co trzy miesiące organ udzielający homologacji wysyła organom udzielającym homologacji pozostałych państw członkowskich wykaz homologacji typu UE układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, których udzielił, które zmienił, których udzielenia odmówił lub które cofnął w poprzedzającym okresie.

8.   Na wniosek organu udzielającego homologacji innego państwa członkowskiego organ, który udzielił homologacji typu UE, wysyła mu w terminie jednego miesiąca od otrzymania tego wniosku kopię świadectwa homologacji typu UE, którego dotyczy wniosek, wraz z załącznikami, za pośrednictwem wspólnego bezpiecznego elektronicznego systemu wymiany danych. Kopia może również przybrać formę zabezpieczonego pliku elektronicznego.

9.   Na wniosek Komisji organ udzielający homologacji przekazuje informacje, o których mowa w ust. 5–8, także Komisji.

10.   Organ udzielający homologacji kompletuje pakiet informacyjny składający się z folderu informacyjnego wraz ze sprawozdaniami z badań i wszystkimi innymi dokumentami dodanymi przez służbę techniczną lub organ udzielający homologacji do folderu informacyjnego w ramach wykonywania swoich funkcji. Pakiet informacyjny zawiera jego spis treści, odpowiednio ponumerowany lub w inny sposób oznakowany w celu jednoznacznej identyfikacji wszystkich stron, a forma każdego z dokumentów umożliwia zapis kolejnych etapów przeprowadzania homologacji typu UE, w szczególności daty poprawek i aktualizacji. Organ udzielający homologacji przechowuje informacje zawarte w pakiecie informacyjnym do wglądu przez okres 10 lat po upływie ważności danej homologacji.

1.   Świadectwo homologacji typu UE zawiera jako załączniki następujące dokumenty:

2.   Świadectwo homologacji typu UE wydawane jest zgodne ze wzorem określonym przez Komisję w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

3.   W odniesieniu do każdego typu pojazdu organ udzielający homologacji:

Komisja określa wzór arkusza wyników badań, o którym mowa w lit. a), w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

4.   W przypadku ograniczenia ważności świadectwa homologacji typu UE lub wyłączenia wymogów niektórych przepisów niniejszego rozporządzenia lub aktów delegowanych i wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, zgodnie z art. 40, w świadectwie homologacji typu UE wskazuje się te ograniczenia lub wyłączenia.

5.   W przypadku gdy producent wybierze procedurę mieszanej homologacji typu, organ udzielający homologacji uzupełnia w pakiecie informacyjnym odniesienia do sprawozdań z badań, dla których nie jest dostępne świadectwo homologacji typu UE, określonych przez akty wykonawcze, o których mowa w art. 32 ust. 1.

6.   W przypadku gdy producent wybierze procedurę jednostopniowej homologacji typu, organ udzielający homologacji sporządza wykaz mających zastosowanie wymogów lub aktów i załącza go do świadectwa homologacji typu UE. Komisja przyjmuje wzór takiego wykazu w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

1.   Homologacji typu UE udziela się w odniesieniu do układu, który odpowiada szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym i który spełnia wymagania techniczne określone w odpowiednich aktach wymienionych w załączniku II.

2.   Homologacji typu UE komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego udziela się w odniesieniu do komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, które odpowiadają szczegółowym danym zawartym w folderze informacyjnym i które spełniają wymagania techniczne określone w odpowiednich aktach wymienionych w załączniku II.

3.   W przypadku gdy homologacja typu układu w odniesieniu do pojazdu obejmuje komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, niezależnie od tego, czy są one przeznaczone do napraw, przeglądów lub konserwacji pojazdów, nie wymaga się dodatkowej homologacji komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, chyba że przewidują to odpowiednie akty wymienione w załączniku II.

4.   W przypadku gdy komponent lub oddzielny zespół techniczny spełnia swoje funkcje lub ma szczególne cechy jedynie w połączeniu z innymi częściami pojazdu i z tego względu zgodność z jednym lub większą liczbą wymogów może zostać sprawdzona tylko wtedy, gdy komponent lub oddzielny zespół techniczny działa w połączeniu z tymi innymi częściami pojazdu, odpowiednio ogranicza się zakres homologacji typu UE komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego.

W takich przypadkach świadectwo homologacji typu UE określa wszelkie ograniczenia dotyczące stosowania komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego i wskazuje szczególne warunki montażu.

W przypadku gdy taki komponent lub oddzielny zespół techniczny jest montowany przez producenta, zgodność z wszelkimi mającymi zastosowanie ograniczeniami w zakresie stosowania lub warunkami montażu jest sprawdzana podczas homologowania pojazdu.

1.   Zgodność z przepisami technicznymi określonymi w niniejszym rozporządzeniu i w aktach wymienionych w załączniku II wykazuje się poprzez odpowiednie badania prowadzane przez wyznaczone służby techniczne.

Procedury badań, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz specjalne wyposażenie i narzędzia przewidziane do wykonania tych badań są określone w odpowiednich aktach wymienionych w załączniku II.

Forma sprawozdań z badań musi spełniać ogólne wymogi określone przez Komisję w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

2.   Producent udostępnia organowi udzielającemu homologacji tyle pojazdów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, ile zgodnie z odpowiednimi aktami wymienionymi w załączniku II jest koniecznych do przeprowadzenia wymaganych badań.

3.   Wymagane badania przeprowadza się na pojazdach, komponentach i oddzielnych zespołach technicznych reprezentatywnych dla typu poddanego homologacji.

W porozumieniu z organem udzielającym homologacji producent może jednak wybrać pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny, które nie są reprezentatywne dla typu poddanego homologacji, ale mają kilka najbardziej niekorzystnych cech w odniesieniu do wymaganego poziomu osiągów. Podjęcie decyzji podczas procesu selekcji można wspomóc wirtualnymi metodami testowania.

4.   Z zastrzeżeniem uzyskania zgody organu udzielającego homologacji, na wniosek producenta, w odniesieniu do wymogów ustanowionych w aktach delegowanych, przyjętych na mocy ust. 6, można stosować wirtualne metody testowania jako alternatywę dla procedur badań, o których mowa w ust. 1.

5.   Wirtualne metody testowania muszą spełniać warunki określone w aktach delegowanych przyjętych na mocy ust. 6.

6.   W celu zapewnienia takiej samej miarodajności wyników uzyskanych w testach wirtualnych, jak w przypadku badań fizycznych, Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących wymogów, które mogą być przedmiotem testów wirtualnych, oraz warunków wykonywania takich testów, zgodnie z art. 75. Przyjmując te akty delegowane, Komisja opiera się, w stosownych przypadkach, na wymogach i procedurach określonych w załączniku XVI dyrektywy 2007/46/WE.

1.   Organ udzielający homologacji, który udziela homologacji typu UE, podejmuje środki niezbędne do sprawdzenia, w razie potrzeby we współpracy z organami udzielającymi homologacji pozostałych państw członkowskich, czy podjęto odpowiednie działania w celu zapewnienia, aby znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne odpowiadały homologowanemu typowi.

2.   Organ udzielający homologacji, który udziela homologacji typu całego pojazdu, podejmuje środki niezbędne do sprawdzenia, czy świadectwa zgodności wydane przez producenta są zgodne z art. 38. W tym celu organ udzielający homologacji sprawdza, czy wystarczająca liczba świadectw zgodności jest zgodna art. 38 oraz czy producent podjął odpowiednie działania w celu zapewnienia prawidłowości danych w świadectwach zgodności.

3.   Organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, podejmuje niezbędne środki w odniesieniu do tej homologacji w celu sprawdzenia, w razie potrzeby we współpracy z organami udzielającymi homologacji pozostałych państw członkowskich, czy ustalenia, o których mowa w ust. 1 i 2, są wciąż odpowiednie, tak aby pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne znajdujące się w produkcji nadal odpowiadały homologowanemu typowi, a świadectwa zgodności były nadal zgodne z art. 38.

4.   W celu sprawdzenia, czy pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny jest zgodny z homologowanym typem, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, może przeprowadzać wszelkie kontrole lub badania wymagane dla homologacji typu UE, na próbkach pobranych u producenta, w tym również w zakładzie produkcyjnym.

5.   Organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, podejmuje środki niezbędne do zapewnienia właściwego stosowania procedury zgodności produkcji lub cofa homologację typu, gdy ustali, że działania, o których mowa w ust. 1 i 2, nie są wykonywane, odbiegają znacząco od ustalonych działań i planów kontroli, przestały być wykonywane lub nie są już uważane za wystarczające, chociaż produkcja jest kontynuowana.

6.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących szczegółowych ustaleń w odniesieniu do zgodności produkcji, zgodnie z art. 75. Pierwsze takie akty delegowane przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

1.   Producent niezwłocznie informuje organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, o każdej zmianie szczegółowych danych zawartych w pakiecie informacyjnym.

Organ udzielający homologacji decyduje, którą z procedur określonych w art. 35 należy zastosować.

W razie potrzeby organ udzielający homologacji może po konsultacji z producentem zadecydować o udzieleniu nowej homologacji typu UE.

2.   Wniosek o dokonanie zmiany homologacji typu UE składa się wyłącznie do organu udzielającego homologacji, który udzielił pierwotnej homologacji typu UE.

3.   Jeśli organ udzielający homologacji stwierdzi, że do celów dokonania zmiany należy powtórzyć kontrole lub badania, informuje o tym producenta.

Procedury, o których mowa w art. 35, stosuje się tylko wtedy, gdy na podstawie tych kontroli lub badań organ udzielający homologacji stwierdzi, że wymogi w zakresie homologacji typu UE nadal są spełniane.

1.   Jeżeli nastąpiła zmiana szczegółowych danych zawartych w pakiecie informacyjnym niewymagająca powtórzenia kontroli lub badań, zmianę tę określa się jako „poprawkę”.

W takich przypadkach organ udzielający homologacji stosownie do potrzeb wydaje poprawioną stronę pakietu informacyjnego, oznaczając każdą poprawioną stronę w celu wyraźnego pokazania charakteru zmiany i daty ponownego wydania. Uznaje się, że wymóg ten spełnia skonsolidowana, zaktualizowana wersja pakietu informacyjnego, do której dołączony jest szczegółowy opis zmian.

2.   Zmianę określa się jako „rozszerzenie”, jeżeli szczegółowe dane zawarte w pakiecie informacyjnym zostały zmienione i zaistniała którakolwiek z następujących okoliczności:

W przypadku rozszerzenia organ udzielający homologacji wydaje uaktualnione świadectwo homologacji typu UE opatrzone numerem rozszerzenia, zgodnym z liczbą kolejnych już udzielonych rozszerzeń. Świadectwo homologacji wskazuje wyraźnie powód rozszerzenia oraz datę ponownego wydania.

3.   W przypadku wydania poprawionych stron lub skonsolidowanej, zaktualizowanej wersji zmieniany jest odpowiednio spis treści pakietu informacyjnego dołączony do świadectwa homologacji w celu wskazania daty ostatniego rozszerzenia lub poprawki, lub daty ostatniej konsolidacji zaktualizowanej wersji.

4.   Nie można wymagać zmian w homologacji typu pojazdu, jeśli nowe wymogi, o których mowa w ust. 2 lit. c), są z technicznego punktu widzenia nieistotne dla tego typu pojazdu lub dotyczą kategorii pojazdu innych niż kategoria, do której on należy.

1.   W przypadku rozszerzenia aktualizuje się wszystkie odpowiednie sekcje świadectwa homologacji typu UE, jego załączniki oraz spis treści pakietu informacyjnego. Zaktualizowane świadectwo i jego załączniki niezwłocznie wydaje się wnioskodawcy.

2.   W przypadku poprawki organ udzielający homologacji niezwłocznie wydaje wnioskodawcy poprawione dokumenty lub skonsolidowaną, zaktualizowaną wersję, stosownie do okoliczności, w tym poprawiony spis treści pakietu informacyjnego.

3.   Organ udzielający homologacji powiadamia organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich o każdej zmianie wprowadzonej do homologacji typu UE, zgodnie z procedurami określonymi w art. 29.

1.   Homologacja typu UE udzielana jest na czas nieokreślony.

2.   Homologacja typu UE pojazdu traci ważność w następujących przypadkach:

3.   W przypadku gdy ważność traci tylko jeden z wariantów w ramach typu lub jedna z wersji w ramach wariantu, homologacja typu UE dla danego pojazdu traci ważność wyłącznie w takim zakresie, w jakim dotyczy danego wariantu lub danej wersji.

4.   W przypadku definitywnego zaniechania produkcji określonego typu pojazdu producent powiadamia o tym organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE dla tego pojazdu.

W terminie jednego miesiąca po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w pierwszym akapicie, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE dla pojazdu, informuje o tym organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich.

5.   Bez uszczerbku dla ust. 4, w przypadku gdy zbliża się termin utraty ważności homologacji typu UE pojazdu, producent powiadamia o tym organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE.

Organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, niezwłocznie przekazuje wszystkie istotne informacje organom udzielającym homologacji pozostałych państw członkowskich, aby umożliwić, w stosownych przypadkach, zastosowanie art. 44.

Powiadomienie, o którym mowa w drugim akapicie, zawiera w szczególności datę produkcji oraz numer identyfikacyjny ostatniego wyprodukowanego pojazdu.

1.   Producent, w ramach swych uprawnień jako posiadacz homologacji typu pojazdu, wydaje świadectwo zgodności w formie dokumentu papierowego dołączanego do każdego pojazdu, niezależnie od tego, czy jest kompletny, niekompletny czy skompletowany, wyprodukowanemu zgodnie z homologowanym typem pojazdu.

Świadectwo takie wydaje się nabywcy nieodpłatnie wraz z pojazdem. Wydanie świadectwa nie może być uzależnione od wyraźnego wniosku ani od przedstawienia producentowi dodatkowych informacji.

Przez okres 10 lat od daty produkcji pojazdu, jego producent, na wniosek właściciela pojazdu, wydaje duplikat świadectwa zgodności za opłatą nieprzekraczającą kosztów wydania duplikatu. Słowo „duplikat” musi być wyraźnie widoczne na pierwszej stronie każdego duplikatu świadectwa.

2.   Producent korzysta ze wzoru świadectwa zgodności określonego przez Komisję w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Świadectwo zgodności zostaje zaprojektowane w sposób, który zabezpiecza je przed sfałszowaniem. W tym celu w aktach wykonawczych przewiduje się, że papier stosowany do wydania świadectwa zgodności jest chroniony szeregiem zabezpieczeń drukarskich. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

3.   Świadectwo zgodności sporządzane jest przynajmniej w jednym z języków urzędowych Unii. Każde państwo członkowskie może zażądać tłumaczenia świadectwa zgodności na swój język urzędowy lub języki urzędowe.

4.   Osoba lub osoby upoważnione do podpisywania świadectw zgodności należą do struktury organizacyjnej producenta i są należycie upoważnione przez kierownictwo do przyjmowania w imieniu producenta pełnej odpowiedzialności prawnej w odniesieniu do projektu i konstrukcji lub zgodności produkcji pojazdu.

5.   Świadectwo zgodności wypełnia się w całości i nie zawiera ono ograniczeń w zakresie wykorzystania pojazdu innych niż te przewidziane w niniejszym rozporządzeniu lub jakimkolwiek akcie delegowanym przyjętym na mocy niniejszego rozporządzenia.

6.   W przypadku pojazdu niekompletnego lub skompletowanego producent wypełnia tylko te punkty świadectwa zgodności, które zostały dodane lub zmienione na bieżącym etapie procesu homologacji, a w stosownym przypadku dołącza do tego świadectwa wszystkie świadectwa zgodności wydane na poprzednich etapach.

7.   W przypadku pojazdów, którym udzielono homologacji zgodnie z art. 40 ust. 2, świadectwo zgodności zawiera w tytule sformułowanie „Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu zgodnie z art. 40 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu- lub trzykołowych oraz czterokołowców (homologacja tymczasowa)”.

8.   W przypadku pojazdów, którym udzielono homologacji typu zgodnie z art. 42, świadectwo zgodności określone w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 2, zawiera w tytule sformułowanie „Dla pojazdów kompletnych/skompletowanych, którym udzielono homologacji typu jako pojazdom produkowanym w małych seriach”, a obok tego sformułowania rok produkcji wraz z numerem porządkowym od 1 do liczby wskazanej w tabeli zawartej w załączniku III, określającym w odniesieniu do każdego roku produkcji miejsce tego pojazdu w produkcji przyznanej dla tego roku.

9.   Bez uszczerbku dla ust. 1, producent może przekazać organowi rejestrującemu któregokolwiek państwa członkowskiego świadectwo zgodności drogą elektroniczną.

1.   Producent pojazdu umieszcza na każdym pojeździe wyprodukowanym zgodnie z homologowanym typem tabliczkę znamionową z odpowiednim oznakowaniem wymaganą przez odpowiedni akt wykonawczy przyjęty na mocy ust. 3.

2.   Producent komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, niezależnie od tego, czy stanowią one część układu, umieszcza na każdym komponencie lub oddzielnym zespole technicznym wyprodukowanym zgodnie z homologacją typu znak homologacji typu wymagany przez odpowiedni akt wykonawczy przyjęty na mocy niniejszego rozporządzenia lub odpowiedni regulamin EKG ONZ.

W przypadku gdy nie wymaga się umieszczenia takiego znaku homologacji typu, producent umieszcza przynajmniej swoją nazwę handlową lub znak towarowy, oznaczenie typu lub numer identyfikacyjny.

3.   Tabliczka znamionowa i znak homologacji typu UE muszą być zgodne ze wzorem określonym przez Komisję w drodze aktów wykonawczych. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2. Pierwsze takie akty wykonawcze przyjmuje się do dnia 31 grudnia 2014 r.

1.   Producent może wystąpić o homologację typu UE w odniesieniu do typu pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, w których zastosowane są nowe technologie lub nowe koncepcje niezgodne z jednym lub większą liczbą aktów wymienionych w załączniku II.

2.   Organ udzielający homologacji udziela homologacji typu UE, o której mowa w ust. 1, w przypadku gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

3.   Przyznanie takiej homologacji typu UE stanowiącej wyłączenie dla nowych technologii lub nowych koncepcji wymaga zezwolenia Komisji. Zezwolenia tego udziela się w drodze aktu wykonawczego. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2.

4.   W oczekiwaniu na decyzję Komisji w sprawie udzielenia zezwolenia organ udzielający homologacji może już udzielić homologacji typu UE w odniesieniu do typu pojazdu objętego wnioskowanym wyłączeniem, ale jest ona tymczasowa, ważna wyłącznie na terytorium danego państwa członkowskiego. Organ udzielający homologacji niezwłocznie informuje o tym Komisję oraz pozostałe państwa członkowskie, przekazując im dokumentację zawierającą informacje, o których mowa w ust. 2.

Na tymczasowy charakter i ograniczoną ważność terytorialną musi wyraźnie wskazywać nagłówek świadectwa homologacji typu i nagłówek świadectwa zgodności. Komisja może przyjąć akty wykonawcze w celu określenia do celów niniejszego ustępu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2.

5.   Pozostałe organy udzielające homologacji mogą podjąć na piśmie decyzję o uznawaniu na swoim terytorium homologacji tymczasowej, o której mowa w ust. 4.

6.   W stosownych przypadkach w zezwoleniu Komisji, o którym mowa w ust. 3, określa się również, czy podlega ono jakimkolwiek ograniczeniom. W takim wypadku homologacja typu jest ważna przez przynajmniej 36 miesięcy.

7.   Jeżeli Komisja odmówi wydania zezwolenia, organ udzielający homologacji niezwłocznie informuje posiadacza tymczasowej homologacji typu, o której mowa w ust. 4, że homologacja tymczasowa zostanie cofnięta po upływie sześciu miesięcy od daty wydania odmowy Komisji.

Jednak w państwach członkowskich, które uznały homologację tymczasową, można wprowadzać do obrotu, rejestrować i dopuszczać pojazdy wyprodukowane zgodnie z homologacją tymczasową przed upływem jej ważności.

1.   W przypadku gdy Komisja zezwoliła na przyznanie wyłączenia na mocy art. 40, niezwłocznie podejmuje niezbędne działania w celu dostosowania odpowiednich aktów delegowanych lub aktów wykonawczych do zmian technologicznych.

W przypadku gdy wyłączenie na mocy art. 40 dotyczy regulaminu EKG ONZ, Komisja proponuje zmianę odpowiedniego regulaminu EKG ONZ zgodnie z procedurą mającą zastosowanie na mocy Zrewidowanego Porozumienia z 1958 r.

2.   Niezwłocznie po wprowadzeniu zmian w odpowiednich aktach uchyla się wszelkie ograniczenia określone w decyzji Komisji zezwalającej na wyłączenie.

Jeżeli nie podjęto niezbędnych kroków w celu dostosowania aktów delegowanych lub wykonawczych, Komisja może, na wniosek państwa członkowskiego, które udzieliło homologacji, w drodze decyzji w formie aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2, zezwolić państwu członkowskiemu na rozszerzenie homologacji typu.

1.   Producent może złożyć wniosek o krajową homologację typu w odniesieniu do typu pojazdów produkowanych w małych seriach, w ramach rocznych limitów ilościowych określonych w załączniku III. Limity te mają zastosowanie do udostępniania na rynku, rejestracji lub dopuszczania pojazdów homologowanego typu na rynku każdego z państw członkowskich w danym roku.

2.   W przypadku typu pojazdów, o którym mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą wyłączyć jeden lub większą liczbę istotnych wymogów określonych w jednym lub większej liczbie aktów delegowanych wymienionych w załączniku II, pod warunkiem że określą wymogi alternatywne.

„Wymogi alternatywne” oznaczają przepisy administracyjne oraz wymagania techniczne, które mają na celu zapewnienie poziomu bezpieczeństwa funkcjonalnego, ochrony środowiska i bezpieczeństwa pracy w jak największym wykonalnym zakresie równoważnym z poziomem przewidzianym w jednym lub większej liczbie aktów delegowanych, o których mowa w załączniku II.

W przypadku typu pojazdów, o którym mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą wyłączyć jeden lub większą liczbę przepisów administracyjnych zawartych w niniejszym rozporządzeniu lub w aktach wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia.

Państwo członkowskie może wyłączyć przepisy, o których mowa w niniejszym ustępie, tylko jeśli ma ku temu uzasadnione powody.

3.   Do celów krajowej homologacji typu pojazdów zgodnie z niniejszym artykułem uznaje się układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, w odniesieniu do których udzielono homologacji typu zgodnie z aktami wymienionymi w załączniku II.

4.   Świadectwo homologacji typu dla pojazdów homologowanych zgodnie z niniejszym artykułem sporządza się zgodnie ze wzorem, o którym mowa w art. 30 ust. 2, ale nie umieszcza się na nim nagłówka „Świadectwo homologacji typu UE pojazdu” i określa się w nim zakres wyłączeń przyznanych zgodnie z ust. 2. Świadectwa homologacji typu są ponumerowane zgodnie ze zharmonizowanym systemem, o którym mowa w art. 29 ust. 4.

5.   Świadectwo homologacji typu określa charakter wyłączeń przyznanych na mocy ust. 2 akapit pierwszy i trzeci.

6.   Ważność krajowej homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach jest ograniczona do terytorium państwa członkowskiego, którego organ udzielający homologacji udzielił homologacji.

7.   Jednakże na wniosek producenta kopię świadectwa homologacji typu wraz z załącznikami wysyła się listem poleconym lub drogą elektroniczną organom udzielającym homologacji państw członkowskich wskazanych przez producenta.

8.   W terminie trzech miesięcy od otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 7, organy udzielające homologacji państw członkowskich wskazane przez producenta podejmują decyzję, czy uznać homologację typu. Powiadamiają one formalnie o swojej decyzji organ udzielający homologacji, który udzielił krajowej homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach.

9.   Organy udzielające homologacji państw członkowskich uznają krajową homologację typu, chyba że mają uzasadnione powody, aby sądzić, że krajowe wymagania techniczne, zgodnie z którymi danemu pojazdowi udzielono homologacji, nie są równoważne z ich własnymi wymaganiami technicznymi.

10.   Na wniosek wnioskodawcy chcącego wprowadzić do obrotu lub zarejestrować pojazd, któremu udzielono krajowej homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach w innym państwie członkowskim organ udzielający homologacji, który udzielił tej krajowej homologacji typu w odniesieniu do pojazdów produkowanych w małych seriach przekazuje krajowemu organowi tego innego państwa członkowskiego kopię świadectwa homologacji typu wraz z pakietem informacyjnym. Zastosowanie mają ust. 8 i 9.

1.   Z zastrzeżeniem limitów dotyczących pojazdów z końcowej partii produkcji i terminów określonych w ust. 2 i 4, nie można udostępniać na rynku, rejestrować ani dopuszczać pojazdów zgodnych z typem pojazdu, którego homologacja typu UE utraciła ważność na mocy art. 37.

Akapit pierwszy ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów znajdujących się na terytorium Unii, które w chwili produkcji były objęte ważną homologacją typu UE, ale nie zostały udostępnione na rynku, zarejestrowane ani dopuszczone, zanim ta homologacja typu UE utraciła ważność.

2.   Ust. 1 stosuje się do pojazdów kompletnych przez okres 24 miesięcy od dnia utraty ważności homologacji typu UE, a w przypadku pojazdów skompletowanych – przez okres 30 miesięcy od tego dnia.

3.   Producent chcący skorzystać z ust. 1 składa wniosek do organu krajowego każdego z państw członkowskich, w którym dane pojazdy mają zostać udostępnione na rynku, zarejestrowane lub dopuszczone. Wniosek ten określa wszelkie powody natury technicznej lub ekonomicznej, które stoją na przeszkodzie, aby pojazdy te spełniały nowe wymogi w zakresie homologacji typu.

Zainteresowany organ krajowy w terminie trzech miesięcy od otrzymania takiego wniosku podejmuje decyzję, czy udzielić zezwolenia na rejestrację takich pojazdów na swoim terytorium i jakiej liczby pojazdów ma dotyczyć to zezwolenie.

4.   Liczba pojazdów z końcowej partii produkcji nie może przekroczyć 10 % liczby pojazdów zarejestrowanych w dwóch poprzednich latach lub 100 pojazdów na państwo członkowskie, w zależności od tego, która wartość jest większa.

5.   Na świadectwie zgodności pojazdów dopuszczonych na podstawie tej procedury umieszcza się specjalną wzmiankę kwalifikującą pojazd jako „pojazd z końcowej partii produkcji”.

6.   Państwa członkowskie zapewniają skuteczne monitorowanie liczby pojazdów, które mają zostać udostępnione na rynku, zarejestrowane lub dopuszczone zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule.

7.   Niniejszy artykuł ma zastosowanie wyłącznie do zaprzestania produkcji w wyniku utraty ważności homologacji typu w przypadku, o którym mowa w art. 37 ust. 2 lit. a).

1.   Komponenty lub oddzielne zespoły techniczne mogą być udostępniane na rynku lub dopuszczane jedynie wtedy, gdy spełniają wymogi odpowiednich aktów wymienionych w załączniku II i są odpowiednio oznakowane zgodnie z art. 39.

2.   Ust. 1 nie ma zastosowania do komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które zostały skonstruowane lub zaprojektowane specjalnie dla nowych pojazdów nieobjętych zakresem niniejszego rozporządzenia.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą zezwolić na udostępnienie na rynku lub dopuszczenie komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które zostały wyłączone z jednego lub większej liczby przepisów niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 40 lub które są przeznaczone do zamontowania w pojazdach objętych zakresem homologacji udzielonych na mocy art. 42, dotyczącymi tych komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 1 i o ile w niniejszym rozporządzeniu lub w jednym z aktów delegowanych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia nie przewidziano inaczej, państwa członkowskie mogą zezwolić na udostępnienie na rynku lub dopuszczenie komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do zamontowania w pojazdach, od których w chwili ich udostępnienia na rynku lub dopuszczenia nie wymagano homologacji typu na podstawie niniejszego rozporządzenia lub dyrektywy 2002/24/WE.

1.   W przypadku gdy organy nadzoru rynku jednego państwa członkowskiego podjęły działania zgodnie z art. 20 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 lub mają wystarczające powody, aby sądzić, że dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny objęty zakresem niniejszego rozporządzenia stwarzają poważne zagrożenie dla zdrowia lub bezpieczeństwa osób lub innych aspektów ochrony interesów publicznych objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji, dokonuje oceny danego pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego pod kątem spełniania wszystkich wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu. Odpowiednie podmioty gospodarcze w pełni współpracują z organami udzielającymi homologacji lub organami nadzoru rynku.

W przypadku gdy w trakcie tej oceny organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji, stwierdzi, że dany pojazd, układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny nie spełnia wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, żąda on niezwłocznie od odpowiedniego podmiotu gospodarczego podjęcia wszystkich odpowiednich działań naprawczych w celu zapewnienia zgodności pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, do wycofania go z obrotu lub od użytkowników w rozsądnym terminie, współmiernym do charakteru zagrożenia.

Do środków, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, zastosowanie ma art. 21 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.

2.   W przypadku gdy organy udzielające homologacji uznają, że niezgodność nie ogranicza się wyłącznie do terytorium ich państwa, informują Komisję oraz pozostałe państwa członkowskie o wynikach oceny oraz działaniach wymaganych od danego podmiotu gospodarczego.

3.   Podmiot gospodarczy zapewnia podjęcie wszystkich odpowiednich działań naprawczych w odniesieniu do wszystkich niezgodnych z wymogami pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które wprowadził do obrotu, zarejestrował lub za które był odpowiedzialny w zakresie dopuszczenia w Unii.

4.   W przypadku gdy podmiot gospodarczy nie podejmie odpowiednich działań naprawczych w terminie, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, organy krajowe podejmują wszystkie odpowiednie środki w celu zakazania lub ograniczenia udostępnienia na rynku, rejestracji lub dopuszczania niezgodnych z wymogami pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych na swoim rynku krajowym, ich wycofania z obrotu lub od użytkowników.

5.   Organy krajowe niezwłocznie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach przewidzianych w ust. 4.

Przekazane informacje obejmują wszystkie dostępne szczegóły, w szczególności dane niezbędne do identyfikacji pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych niespełniających wymogów, informacje na temat ich pochodzenia, charakteru występującej niezgodności i wynikającego z niej zagrożenia, rodzaju i okresu obowiązywania przyjętych środków krajowych, a także argumentów przedstawionych przez odpowiedni podmiot gospodarczy. W szczególności organy udzielające homologacji wskazują, czy niezgodność wynika z jednej z poniższych sytuacji:

6.   Państwa członkowskie w terminie jednego miesiąca informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszystkich przyjętych środkach i przekazują wszelkie informacje dotyczące niezgodności danych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, którymi dysponują, a w przypadku sprzeciwu wobec zgłoszonego środka krajowego przedstawiają swoje zastrzeżenia.

7.   W przypadku gdy w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji, o których mowa w ust. 6 niniejszego artykułu, jedno spośród pozostałych państw członkowskich albo Komisja zgłosi sprzeciw wobec środka podjętego przez państwo członkowskie, Komisja poddaje ten środek ocenie zgodnie z art. 47.

8.   Państwa członkowskie zapewniają niezwłoczne przyjęcie odpowiednich środków ograniczających w odniesieniu do danych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, takich jak ich wycofanie z obrotu.

1.   W przypadku gdy w ramach procedury określonej w art. 46 ust. 3 i 4 zgłoszono sprzeciw wobec środka przyjętego przez państwo członkowskie lub w przypadku gdy Komisja uzna środek krajowy za sprzeczny z ustawodawstwem unijnym, Komisja niezwłocznie poddaje ten środek krajowy ocenie, po konsultacji z państwami członkowskimi i odpowiednim podmiotem gospodarczym lub podmiotami gospodarczymi. Na podstawie wyników tej oceny Komisja zadecyduje, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2, czy uznać środek krajowy za uzasadniony.

Komisja powiadamia o swojej decyzji wszystkie państwa członkowskie oraz odpowiedni podmiot gospodarczy lub podmioty gospodarcze.

2.   Jeżeli Komisja uzna środek krajowy za uzasadniony, wszystkie państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia wycofania z obrotu na swoim rynku pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych niespełniających wymogów i informują o tym Komisję. W przypadku uznania krajowego środka krajowego za nieuzasadniony, zainteresowane państwo członkowskie wycofuje lub dostosowuje środek zgodnie z decyzją, o której mowa w ust. 1.

3.   W przypadku gdy środek krajowy jest uzasadniony i przypisany niedostatkom w niniejszym rozporządzeniu lub w aktach delegowanych lub wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, Komisja proponuje następujące odpowiednie środki:

1.   W przypadku gdy po przeprowadzeniu oceny zgodnie z art. 46 ust. 1 państwo członkowskie stwierdza, że pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne stwarzają poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa lub mogą wyrządzić poważną szkodę środowisku lub zdrowiu publicznemu, mimo że spełniają mające zastosowanie wymogi lub są odpowiednio oznakowane, wymaga ono, aby odpowiedni podmiot gospodarczy podjął wszystkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, aby wprowadzane do obrotu, rejestrowane lub dopuszczane pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne nie stwarzały już zagrożenia, wycofania ich z obrotu lub od użytkowników w rozsądnym terminie, współmiernym do charakteru zagrożenia. Państwo członkowskie może odmówić rejestracji takich pojazdów, dopóki producent pojazdu nie przyjmie wszystkich odpowiednich środków.

2.   W przypadku pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych określonych w ust. 1, podmiot gospodarczy zapewnia podjęcie działań naprawczych w odniesieniu do wszystkich takich pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych wprowadzonych do obrotu, zarejestrowanych lub dopuszczonych w Unii.

3.   Państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, w terminie jednego miesiąca przekazuje Komisji i pozostałym państwom członkowskim wszystkie dostępne informacje, w szczególności dane niezbędne do identyfikacji danych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, ich pochodzenia oraz łańcucha dostaw, informacje o charakterze stwarzanego zagrożenia oraz o charakterze i czasie trwania podjętych środków krajowych.

4.   Komisja niezwłocznie przeprowadza konsultacje z państwami członkowskimi i odpowiednim podmiotem gospodarczym lub podmiotami gospodarczymi, a w szczególności z organem udzielającym homologacji, który udzielił homologacji, i dokonuje oceny podjętego środka krajowego. Na podstawie tej oceny Komisja decyduje, czy uznać środek krajowy, o którym mowa w ust. 1, za uzasadniony, a w razie potrzeby proponuje odpowiednie środki.

5.   Komisja kieruje swoją decyzję do wszystkich państw członkowskich i niezwłocznie powiadamia o niej państwa członkowskie i odpowiedni podmiot gospodarczy lub podmioty gospodarcze.

1.   W przypadku gdy nowe pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy świadectwo zgodności lub które są opatrzone znakiem homologacji, nie są zgodne z homologowanym typem, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, podejmuje niezbędne środki, włącznie z cofnięciem homologacji typu, w celu zapewnienia zgodności znajdujących się w produkcji pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych z homologowanym typem.

2.   Do celów ust. 1 niezgodność ze szczegółowymi danymi zawartymi w świadectwie homologacji typu UE lub pakiecie informacyjnym uznaje się za niezgodność z homologowanym typem.

3.   Jeżeli organ udzielający homologacji wykaże, że nowe pojazdy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne, którym towarzyszy świadectwo zgodności lub które są opatrzone znakiem homologacji wydanym w innym państwie członkowskim, nie są zgodne z homologowanym typem, może zwrócić się z wnioskiem, aby organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, sprawdził, czy znajdujące się w produkcji pojazdy, układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne są nadal zgodne z homologowanym typem. Po otrzymaniu takiego wniosku organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, jak najszybciej podejmuje wymagane działanie, najpóźniej w terminie trzech miesięcy od daty złożenia wniosku.

4.   Organ udzielający homologacji zwraca się z wnioskiem do organu udzielającego homologacji, który udzielił homologacji typu UE układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego lub niekompletnego pojazdu, aby podjął niezbędne działania w celu zapewnienia przywrócenia zgodności z homologowanym typem pojazdów będących w produkcji w następujących sytuacjach:

5.   Po otrzymaniu takiego wniosku dany organ udzielający homologacji podejmuje jak najszybciej niezbędne działania, w razie potrzeby razem z występującym z wnioskiem organem udzielającym homologacji, najpóźniej w terminie trzech miesięcy od daty złożenia wniosku.

6.   W przypadku stwierdzenia niezgodności organ udzielający homologacji państwa członkowskiego, który udzielił homologacji typu UE układowi, komponentowi lub oddzielnemu zespołowi technicznemu lub pojazdowi niekompletnemu, podejmuje środki określone w ust. 1.

Organy udzielające homologacji informują się wzajemnie o wszelkich przypadkach cofnięcia homologacji typu UE oraz o przyczynach takich decyzji w terminie jednego miesiąca od ich wydania.

7.   Jeżeli organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, kwestionuje zgłoszoną mu niezgodność, zainteresowane państwo członkowskie dokłada starań o rozstrzygnięcie sporu. Komisja jest informowana i w razie potrzeby prowadzi odpowiednie konsultacje w celu osiągnięcia porozumienia.

1.   Części lub wyposażenie, które mogą stwarzać poważne zagrożenie dla właściwego funkcjonowania układów, które są istotne dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego efektywności środowiskowej, nie mogą być wprowadzane do obrotu, rejestrowane ani dopuszczane i są zakazane, chyba że organ udzielający homologacji zezwolił na to zgodnie z art. 51 ust. 1 i 4.

2.   W celu zapewnienia jednolitego stosowania ust. 1 Komisja może przyjmować akty delegowane w celu sporządzenia wykazu takich części lub wyposażenia na podstawie dostępnych informacji, a w szczególności informacji przekazanych przez państwa członkowskie, dotyczących:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2.

3.   Ust. 1 nie ma zastosowania do oryginalnych części lub wyposażenia oraz do części lub wyposażenia, którym udzielono homologacji zgodnie z którymkolwiek aktem wymienionym w załączniku II, z wyjątkiem przypadku gdy homologacja odnosi się do aspektów nieobjętych zakresem ust. 1.

Ust. 1 nie ma zastosowania do części lub wyposażenia produkowanych wyłącznie do pojazdów wyścigowych, które nie są przeznaczone do użytku na drogach publicznych. Jeżeli części lub wyposażenie wymienione w wykazie ustanowionym na mocy aktu wykonawczego, o którym mowa w ust. 2, są przeznaczone do podwójnego użytku, zarówno w pojazdach wyścigowych, jak i w pojazdach użytkowanych na drogach publicznych, nie mogą one być ogólnie dostępne w pojazdach przeznaczonych do ruchu na drogach publicznych, chyba że spełniają wymogi niniejszego artykułu. W stosownych przypadkach Komisja przyjmuje przepisy służące określeniu części lub wyposażenia, o którym mowa w niniejszym ustępie.

4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących wymogów, które muszą spełniać części i wyposażenie, o których mowa ust. 1 niniejszego artykułu, zgodnie z art. 75.

Wymogi te mogą opierać się na aktach wymienionych w załączniku II lub obejmować porównanie części lub wyposażenia z efektywnością środowiskową lub poziomem bezpieczeństwa oryginalnego pojazdu lub, w stosownych przypadkach, jakichkolwiek jego części. W każdym z tych przypadków wymogi muszą zapewnić, aby części lub wyposażenie nie zakłócały funkcjonowania układów, które są istotne dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego efektywności środowiskowej.

1.   Do celów art. 50 ust. 1 producent części lub wyposażenia przedkłada organowi udzielającemu homologacji wniosek wraz ze sprawozdaniem z badań sporządzonym przez wyznaczoną służbę techniczną, która zaświadcza, że części lub wyposażenie, których ma dotyczyć zezwolenie, spełniają wymogi, o których mowa w art. 50 ust. 4. Producent może złożyć tylko jeden wniosek w odniesieniu do danego typu części tylko jednemu organowi udzielającemu homologacji.

Na wniosek właściwego organu innego państwa członkowskiego organ udzielający homologacji, który wydał zezwolenie, wysyła temu właściwemu organowi w terminie jednego miesiąca od otrzymania wniosku kopię świadectwa zezwolenia wraz z załącznikami, za pośrednictwem wspólnego bezpiecznego elektronicznego systemu wymiany danych. Kopia również przybrać formę zabezpieczonego pliku elektronicznego.

2.   Wniosek zawiera szczegółowe dane dotyczące producenta części lub wyposażenia, typ, numer identyfikacyjny i numery częściowe części lub wyposażenia, nazwę producenta pojazdu, typ pojazdu, a w stosownych przypadkach rok produkcji lub wszelkie inne informacje pozwalające na identyfikację pojazdu, w którym mają być zamontowane te części lub wyposażenie.

Jeśli organ udzielający homologacji stwierdzi, uwzględniając sprawozdanie z badań i inne dowody, że dane części lub wyposażenie spełniają wymogi, o których mowa w art. 50 ust. 4, zezwala na wprowadzenie do obrotu i dopuszczenie tych części lub wyposażenia, z zastrzeżeniem ust. 4 akapit drugi niniejszego artykułu.

Organ udzielający homologacji niezwłocznie wydaje świadectwo producentowi.

3.   Komisja może przyjmować akty wykonawcze w celu określenia wzoru i systemu numeracji świadectw, o którym mowa w ust. 2 akapit trzeci niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2.

4.   Producent niezwłocznie informuje organ udzielający homologacji, który wydał zezwolenie, o wszelkich zmianach mających wpływ na warunki, na jakich je wydano. Organ udzielający homologacji decyduje, czy należy dokonać przeglądu zezwolenia, czy ponownie je wydać oraz czy niezbędne są dalsze badania.

Producent jest odpowiedzialny za zapewnienie, aby części lub wyposażenie były i nadal były produkowane zgodnie z warunkami, na jakich wydano zezwolenie.

5.   Przed wydaniem jakiegokolwiek zezwolenia organ udzielający homologacji sprawdza, czy istnieją zadowalające warunki i procedury mające na celu skuteczną kontrolę zgodności produkcji.

W przypadku gdy organ udzielający homologacji stwierdzi, że warunki wydania zezwolenia nie są już spełniane, zwraca się do producenta o przyjęcie środków niezbędnych do zapewnienia przywrócenia zgodności części lub wyposażenia. W razie konieczności cofa zezwolenie.

6.   Organy udzielające homologacji poszczególnych państw członkowskich zgłaszają Komisji każdy przypadek braku porozumienia związany z zezwoleniami, o których mowa w ust. 2 akapit drugi. Po konsultacji z organami udzielającymi homologacji Komisja podejmuje odpowiednie środki w celu rozstrzygnięcia sporu, w tym, w razie konieczności, wymaga cofnięcia zezwolenia.

7.   Państwa członkowskie mogą utrzymać przepisy krajowe dotyczące części lub wyposażenia, które mogą wpływać na prawidłowe funkcjonowanie układów istotnych dla bezpieczeństwa pojazdu lub jego efektywności środowiskowej, dopóki nie zostanie ustanowiony wykaz, o którym mowa w art. 50 ust. 2.

1.   W przypadku gdy producent, któremu udzielono homologacji typu UE dla całego pojazdu, jest zobowiązany, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008, do wycofania od użytkowników pojazdów wprowadzonych do obrotu, zarejestrowanych lub za które producent był odpowiedzialny w odniesieniu do dopuszczenia, ponieważ układ, komponent lub oddzielny zespół techniczny zamontowany w pojeździe stwarza poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa, zdrowia publicznego lub ochrony środowiska, niezależnie od tego, czy należycie udzielono mu homologacji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, lub ponieważ część niepodlegająca żadnym szczególnym wymogom na mocy przepisów dotyczących homologacji typu stwarza poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa, zdrowia publicznego lub ochrony środowiska, producent ten niezwłocznie informuje o tym organ, który udzielił homologacji pojazdu.

2.   W przypadku gdy producent układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, któremu udzielono homologacji typu UE, jest zobowiązany, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008, do wycofania od użytkowników układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych wprowadzonych do obrotu lub za które był odpowiedzialny w odniesieniu do dopuszczenia, ponieważ stwarzają one poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa, bezpieczeństwa pracy, zdrowia publicznego lub ochrony środowiska, niezależnie od tego, czy należycie udzielono im homologacji na mocy niniejszego rozporządzenia, producent ten niezwłocznie informuje o tym organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji.

3.   Producent proponuje organowi udzielającemu homologacji zestaw odpowiednich środków zaradczych w celu usunięcia poważnego zagrożenia, o którym mowa w ust. 1 i 2. Organ udzielający homologacji niezwłocznie informuje organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich o proponowanych środkach zaradczych.

Organy udzielające homologacji zapewniają skuteczne wdrażanie tych środków zaradczych w swoich państwach członkowskich.

4.   Jeżeli dany organ udzielający homologacji uzna, że środki zaradcze są niewystarczające lub nie zostały wdrożone wystarczająco szybko, niezwłocznie informuje o tym organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE.

Organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, informuje następnie producenta. Jeśli producent nie zaproponuje i nie wdroży skutecznych środków naprawczych, organ udzielający homologacji, który udzielił homologacji typu UE, podejmuje wszystkie wymagane środki ochronne, włącznie z cofnięciem homologacji typu UE. W przypadku cofnięcia homologacji typu UE organ udzielający homologacji w terminie jednego miesiąca od takiego cofnięcia powiadamia o tym producenta, organy udzielające homologacji pozostałych państw członkowskich oraz Komisję listem poleconym lub za pomocą równoważnych środków elektronicznych.

1.   Wszystkie decyzje podjęte na mocy niniejszego rozporządzenia i wszystkie decyzje o odmowie udzielenia lub o cofnięciu homologacji typu UE lub o odmowie rejestracji, zakazie lub ograniczeniu wprowadzania do obrotu, rejestracji lub dopuszczenia pojazdu lub wymagające wycofania pojazdu z obrotu zawierają szczegółowe uzasadnienie ich podjęcia.

2.   Wszelkie takie decyzje są przekazywane zainteresowanej stronie, która w tym samym czasie jest informowana o środkach odwoławczych przysługujących jej na mocy przepisów obowiązujących w zainteresowanych państwach członkowskich oraz o terminach korzystania z tych środków odwoławczych.

1.   Regulaminy EKG ONZ lub zmiany do nich, za przyjęciem których Unia głosowała lub do których Unia przystąpiła i które są wymienione w niniejszym rozporządzeniu lub w aktach delegowanych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, stanowią część wymogów w odniesieniu do homologacji typu UE pojazdu.

2.   Organy udzielające homologacji państw członkowskich uznają homologacje udzielone zgodnie z regulaminami EKG ONZ, o których mowa w ust. 1, oraz, w stosownym przypadku, odpowiednie znaki homologacji, w miejsce odpowiadających im homologacji i znaków homologacji udzielonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i aktami delegowanymi przyjętymi na mocy niniejszego rozporządzenia.

3.   W przypadku gdy Unia głosowała za przyjęciem regulaminu EKG ONZ lub zmian do niego do celów homologacji typu UE pojazdu, Komisja przyjmuje akt delegowany, w celu wprowadzenia obowiązkowego charakteru regulaminu EKG ONZ lub poprawek do niego oraz w celu zmiany, stosownie do przypadku, niniejszego rozporządzenia lub aktów delegowanych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, zgodnie z art. 75.

Ten akt delegowany określa daty rozpoczęcia obowiązkowego stosowania regulaminu EKG ONZ lub zmian do niego i w stosownych przypadkach zawiera przepisy przejściowe.

Komisja przyjmuje odrębne akty delegowane wskazujące obowiązkowe stosowanie regulaminów EKG ONZ.

1.   Producent nie może dostarczyć żadnych informacji technicznych dotyczących szczegółowych danych zawartych w niniejszym rozporządzeniu lub aktach delegowanych lub delegowanych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, które nie są zgodne z szczegółowymi danymi zatwierdzonymi przez organ udzielający homologacji.

2.   Producent udostępnia użytkownikom wszystkie istotne informacje oraz niezbędne instrukcje opisujące wszelkie szczególne warunki lub ograniczenia związane z użytkowaniem pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, w przypadku gdy przewiduje to akt delegowany lub wykonawczy przyjęty na mocy niniejszego rozporządzenia.

3.   Informacje, o których mowa w ust. 2, dostarczane są w języku lub językach urzędowych państwa członkowskiego, w którym pojazd ma być wprowadzony do obrotu, rejestrowany lub dopuszczony. Po zaakceptowaniu przez organ udzielający homologacji informacje te podaje się w instrukcji obsługi.

1.   Producent pojazdu udostępnia producentom komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych wszystkie szczegółowe, w tym, w stosownym przypadku, rysunki, o których mowa w aktach delegowanych i wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, niezbędne do udzielenia homologacji typu UE komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych lub do uzyskania zezwolenia na mocy art. 50.

Producent pojazdu może nałożyć na producentów komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych wiążące zobowiązanie do ochrony poufności wszelkich informacji, które nie są dostępne publicznie, w tym informacji dotyczących praw własności intelektualnej.

2.   Producent komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, jako posiadacz świadectwa homologacji typu UE, które zgodnie z art. 31 ust. 4 nakłada ograniczenia w zakresie użytkowania lub szczególne warunki montowania, lub oba te elementy, dostarcza producentowi pojazdu wszystkie szczegółowe informacje na ten temat.

Producent komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych dostarcza wraz z wyprodukowanymi komponentami lub oddzielnymi zespołami technicznymi instrukcje dotyczące ograniczeń użytkowania lub szczególnych warunków montowania, lub oba te elementy, w przypadku gdy przewiduje to akt delegowany przyjęty na mocy niniejszego rozporządzenia.

1.   Producenci zapewniają niezależnym podmiotom nieograniczony dostęp do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, które umieszczają na stronach internetowych w łatwo i szybko dostępnej formie, z wykorzystaniem znormalizowanego formatu. W szczególności dostęp ten udzielany jest w sposób niedyskryminacyjny w porównaniu z informacją i dostępem udzielonym autoryzowanym punktom sprzedaży i stacjom obsługi. Obowiązek ten nie ma zastosowania, jeżeli pojazd uzyskał homologację jako pojazd produkowany w małych seriach.

2.   Do czasu przyjęcia przez Komisję wspólnego standardu, informacje, o których mowa w ust. 1, podaje się w sposób spójny, umożliwiający niezależnym podmiotom ich przetwarzanie przy rozsądnym wysiłku.

Producent zapewnia także dostęp do materiałów szkoleniowych niezależnym podmiotom oraz autoryzowanym punktom sprzedaży i stacjom obsługi.

3.   Informacje, o których mowa w ust. 1, obejmują co najmniej następujące elementy:

4.   Do celów niniejszego rozporządzenia autoryzowane punkty sprzedaży lub stacje obsługi w ramach sieci dystrybucji danego producenta pojazdów traktowane są jak niezależne podmioty w zakresie, w jakim świadczą usługi naprawy i konserwacji pojazdów, w odniesieniu do których nie należą do sieci dystrybucji producenta pojazdów.

5.   Informacje dotyczące naprawy i konserwacji pojazdów muszą być zawsze dostępne, z wyjątkiem przypadków, gdy konieczny jest przegląd systemu informatycznego.

6.   Do celów produkcji i obsługi części zamiennych lub naprawczych oraz przyrządów diagnostycznych i wyposażenia badawczego kompatybilnych z OBD producenci w sposób niedyskryminacyjny dostarczają odpowiednich informacji dotyczących OBD oraz naprawy i konserwacji pojazdów wszystkim zainteresowanym producentom lub stacjom obsługi dokonującym napraw komponentów, narzędzi diagnostycznych lub wyposażenia badawczego.

7.   Do celów projektowania i produkcji wyposażenia do pojazdów zasilanych paliwami alternatywnymi producenci dostarczają w sposób niedyskryminujący informacji dotyczących odpowiednich OBD oraz naprawy i konserwacji pojazdów wszystkim zainteresowanym podmiotom zajmującym się produkcją, instalowaniem lub naprawą wyposażenia dla pojazdów zasilanych paliwami alternatywnymi.

8.   Składając wniosek o homologację typu UE, producent dostarcza organowi udzielającemu homologacji dowód zgodności z niniejszym rozporządzeniem w zakresie informacji wymaganych na mocy niniejszego artykułu.

W przypadku gdy takie informacje nie są dostępne lub nie spełniają wymogów zawartych w niniejszym rozporządzeniu oraz w aktach delegowanych i wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia, składając wniosek o homologację typu UE, producent dostarcza je w terminie sześciu miesięcy od daty homologacji typu.

Komisja może przyjąć akty wykonawcze w celu określenia wzoru świadectwa dotyczącego dostępu do OBD pojazdu oraz informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdu stanowiącego dowód zgodności dla organu udzielającego homologacji. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 73 ust. 2.

9.   W razie niedostarczenia dowodu zgodności w terminie, o którym mowa w ust. 8 akapit drugi, organ udzielający homologacji podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia zgodności.

10.   Producent wprowadza późniejsze zmiany i uzupełnienia informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów dostępnych na jego stronach internetowych w tym samym czasie, w którym są one udostępniane autoryzowanym stacjom obsługi.

11.   W przypadku gdy dokumentacja napraw i konserwacji pojazdu przechowywana jest w centralnej bazie danych producenta pojazdu lub w jego imieniu, niezależne stacje obsługi powinny mieć bezpłatny dostęp do takiej dokumentacji i możliwość wprowadzania informacji dotyczących wykonanych przez nie napraw i czynności związanych z konserwacją.

12.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, dotyczących szczegółowych wymogów w zakresie dostępu do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, w szczególności specyfikacji technicznych dotyczących sposobu dostarczania informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, zgodnie z art. 75.

1.   W przypadku homologacji typu krok po kroku lub homologacji wielostopniowej, producent odpowiedzialny za daną homologację typu jest również odpowiedzialny za dostarczenie informacji o naprawie w odniesieniu do określonego układu, komponentu, oddzielnego zespołu technicznego lub określonego etapu zarówno ostatecznemu producentowi, jak i niezależnym podmiotom.

2.   Ostateczny producent jest odpowiedzialny za dostarczanie niezależnym podmiotom informacji o całym pojeździe.

1.   Producenci mogą pobierać opłaty w uzasadnionej i proporcjonalnej wysokości za dostęp do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów, objętych zakresem niniejszego rozporządzenia. Wysokość opłaty nie jest uzasadniona ani proporcjonalna, jeżeli zniechęca do skorzystania z dostępu do informacji, nie uwzględniając zakresu, w jakim niezależny podmiot z niego korzysta.

2.   Producenci umożliwiają dostęp do informacji dotyczących naprawy i konserwacji pojazdów przez okres jednego dnia, miesiąca lub roku za opłatą uzależnioną od czasu zapewnienia dostępu.

1.   Wyznaczające organy udzielające homologacji zapewniają zgodność służby technicznej z wymogami określonymi w ust. 2–9 niniejszego artykułu przed wyznaczeniem takiej służby technicznej zgodnie z art. 63.

2.   Bez uszczerbku dla art. 64 ust. 1, służba techniczna jest powoływana na mocy prawa krajowego państwa członkowskiego i ma osobowość prawną.

3.   Służba techniczna jest organem zewnętrznym, niezależnym od procesu projektowania, produkcji, dostarczania lub obsługi technicznej pojazdu, układu, komponentu lub oddzielnego zespołu technicznego, które ocenia.

Podmiot należący do stowarzyszenia gospodarczego lub federacji zawodowej reprezentującej przedsiębiorstwa zajmujące się projektowaniem, produkcją, dostarczaniem, montażem, użytkowaniem lub konserwacją pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które ocenia, bada lub kontroluje, może być uważany za spełniający wymogi akapitu pierwszego, pod warunkiem wykazania jego niezależności i braku jakiegokolwiek konfliktu interesów.

4.   Służba techniczna, jej ścisłe kierownictwo oraz pracownicy odpowiedzialni za wykonywanie kategorii działań, do których zostali wyznaczeni zgodnie z art. 63 ust. 1, nie mogą być projektantami, producentami, dostawcami ani konserwatorami pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, które oceniają, ani nie mogą reprezentować stron zaangażowanych w taką działalność. Nie wyklucza to korzystania z ocenianych pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, niezbędnych do funkcjonowania służby technicznej, ani korzystania z takich pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych do celów prywatnych.

Służba techniczna zapewnia, aby działalność jej podmiotów zależnych lub podwykonawców nie miała wpływu na poufność, obiektywizm lub bezstronność kategorii działań, do których została wyznaczona.

5.   Służba techniczna i jej pracownicy muszą wykonywać kategorie działań, do których została ona wyznaczona, z najwyższą uczciwością zawodową i wymaganymi kwalifikacjami technicznymi w danej dziedzinie oraz muszą być wolni od wszelkich nacisków i zachęt, zwłaszcza finansowych, które mogłyby wpływać na ich osąd lub wyniki prowadzonych przez nich czynności oceniających, szczególnie ze strony osób lub grup osób mających interes w wynikach tych działań.

6.   Służba techniczna musi być w stanie wykonywać wszystkie kategorie działań, do których została wyznaczona zgodnie z art. 63 ust. 1; w tym celu w przekonujący sposób wykazuje organowi udzielającemu homologacji, który ją wyznaczył, że dysponuje:

Ponadto służba techniczna wykazuje wyznaczającemu organowi udzielającemu homologacji, że spełnia normy określone w aktach delegowanych przyjętych na mocy w art. 65, dotyczących kategorii działań, do których wykonywania została wyznaczona.

7.   Gwarantuje się bezstronność służb technicznych, ich ścisłego kierownictwa i pracowników dokonujących oceny. Nie mogą oni podejmować żadnej działalności mogącej stać w sprzeczności z niezależnością ich osądów lub z ich uczciwością w odniesieniu do kategorii działań, do których wykonywania zostali wyznaczeni.

8.   Służba techniczna musi posiadać ubezpieczenie od odpowiedzialności dotyczące jej działalności, chyba że na mocy prawa krajowego odpowiedzialność ponosi państwo członkowskie lub za ocenę zgodności bezpośrednio odpowiada samo państwo członkowskie.

9.   Pracownicy służby technicznej dochowują tajemnicy zawodowej w odniesieniu do wszystkich informacji, które uzyskują w trakcie wykonywania swoich zadań na mocy niniejszego rozporządzenia lub jakichkolwiek przepisów krajowych wykonujących niniejsze rozporządzenie, z wyjątkiem w odniesieniu do wyznaczającego organu udzielającego homologacji lub w przypadkach wymaganych na mocy prawa Unii lub prawa krajowego. Prawa własności podlegają ochronie.

1.   Służby techniczne mogą zlecać podwykonawstwo niektórych działań, do których wykonywania zostały wyznaczone zgodnie z art. 63 ust. 1, lub powierzać ich wykonanie podmiotowi zależnemu jedynie za zgodą wyznaczającego organu udzielającego homologacji.

2.   W przypadku gdy służba techniczna zleca podwykonawcom określone zadania związane z kategoriami działań, do których wykonania została wyznaczona, lub korzysta w tym celu z usług podmiotu zależnego, zapewnia ona, aby podwykonawca lub podmiot zależny spełniały wymogi określone w art. 61, oraz informuje o tym wyznaczający organ udzielający homologacji.

3.   Służby techniczne ponoszą pełną odpowiedzialność za zadania wykonywane przez podwykonawców lub podmioty zależne, niezależnie od miejsca ich siedziby.

4.   Służby techniczne przechowują do wglądu wyznaczającego organu udzielającego homologacji odpowiednie dokumenty dotyczące oceny kompetencji podwykonawcy lub podmiotu zależnego oraz wykonywanych przez nich zadań.

1.   Służby techniczne są wyznaczane do jednej lub większej liczby następujących kategorii działań, stosownie do zakresu ich kompetencji:

2.   Organ udzielający homologacji może zostać wyznaczony jako służba techniczna w odniesieniu do jednej lub większej liczby kategorii działań, o których mowa w ust. 1.

3.   Służby techniczne państwa trzeciego, inne niż służby wyznaczone zgodnie z art. 64, można zgłaszać do celów art. 67, ale tylko wtedy, gdy tego rodzaju uznanie służb technicznych przewiduje dwustronna umowa między Unią a zainteresowanym państwem trzecim. Nie uniemożliwia to służbie technicznej ustanowionej na mocy prawa krajowego państwa członkowskiego zgodnie z art. 61 ust. 2 tworzenia podmiotów zależnych w państwach trzecich, pod warunkiem że wyznaczona służba techniczna bezpośrednio zarządza podmiotami zależnymi i kontroluje je.

1.   Akredytowana wewnętrzna służba techniczna producenta może zostać wyznaczona jedynie do wykonywania działań kategorii A w odniesieniu do wymagań technicznych, dla których w akcie delegowanym przyjętym na mocy niniejszego rozporządzenia zezwolono na samotestowanie. Taka służba techniczna musi stanowić oddzielną i wyraźnie wyodrębnioną część przedsiębiorstwa i nie może być zaangażowana w projektowanie, produkcję, dostarczanie ani konserwację ocenianych przez nią pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych.

2.   Akredytowana wewnętrzna służba techniczna musi spełniać następujące wymogi:

3.   Komisja nie musi być powiadamiana o akredytowanej wewnętrznej służbie technicznej do celów art. 67, ale przedsiębiorstwo, którego ta służba techniczna jest częścią, lub krajowa jednostka akredytująca przekazuje informację o jej akredytacji wyznaczającemu organowi udzielającemu homologacji na jego wniosek.

1.   Wyznaczający organ udzielający homologacji sporządza sprawozdanie oceniające, w którym wykazuje, że kandydująca służba techniczna została oceniona pod względem zgodności z wymogami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu i aktach delegowanych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie to może obejmować świadectwo akredytacji wydane przez jednostkę akredytującą.

2.   Ocena, w oparciu o którą sporządzane jest sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, jest przeprowadzana zgodnie z przepisami określonymi w akcie delegowanym, przyjętym na mocy art. 65. Sprawozdanie oceniające jest poddawane przeglądowi co najmniej raz na trzy lata.

3.   Sprawozdanie oceniające przedstawiane jest Komisji na jej wniosek. W takich przypadkach oraz jeżeli podstawą oceny nie jest świadectwo akredytacji wydane przez krajową jednostkę akredytującą, poświadczające, że służba techniczna spełnia wymogi zawarte w niniejszym rozporządzeniu, wyznaczający organ udzielający homologacji przedkłada Komisji dokumenty potwierdzające kompetencje służby technicznej oraz wprowadzone ustalenia mające zapewnić regularne monitorowanie służby technicznej przez wyznaczający organ udzielający homologacji i spełnianie przez nią wymogów zawartych w niniejszym rozporządzeniu i aktach delegowanych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia.

Organ udzielający homologacji, który chce być wyznaczony jako służba techniczna zgodnie z art. 63 ust. 2, udokumentowuje zgodność na podstawie oceny przeprowadzonej przez niezależnych audytorów, niezwiązanych z działalnością podlegającą ocenie. Audytorzy tacy mogą pochodzić z tej samej organizacji, pod warunkiem że podlegają kierownictwu odrębnemu od kierownictwa personelu prowadzącego działalność podlegającą ocenie.

4.   Akredytowana wewnętrzna służba techniczna przestrzega odpowiednich przepisów niniejszego artykułu.

1.   Państwa członkowskie zgłaszają Komisji nazwę, adres, w tym adres elektroniczny, osoby odpowiedzialne oraz kategorie działań, do których wyznaczyły każdą ze służb technicznych, a także wszelkie późniejsze zmiany dotyczące tych wyznaczeń. Zgłoszenie określa dziedziny wymienione w załączniku II, do których wyznaczono służbę techniczną.

2.   Upoważniona służba techniczna może prowadzić działania, o których mowa w art. 63 ust. 1, w imieniu wyznaczającego organu udzielającego homologacji odpowiedzialnego za homologację typu, jedynie wtedy, gdy została wcześniej zgłoszona Komisji zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

3.   Tę samą służbę techniczną może wyznaczyć kilka wyznaczających organów udzielających homologacji i mogą ją zgłosić państwa członkowskie tych wyznaczających organów udzielających homologacji niezależnie od kategorii działań, które będzie ona wykonywać zgodnie z art. 63 ust. 1.

4.   Komisji zgłasza się wszelkie późniejsze istotne zmiany dotyczące wyznaczenia.

5.   W przypadku gdy przy zastosowaniu aktu wymienionego w załączniku II należy wyznaczyć konkretną organizację lub właściwy organ prowadzący działania niewymienione wśród działań, o których mowa w art. 63 ust. 1, zgłoszenia dokonuje się zgodnie z niniejszym artykułem.

6.   Komisja publikuje na swojej stronie internetowej wykaz i szczegółowe dane służb technicznych zgłoszonych zgodnie z niniejszym artykułem.

1.   W przypadku gdy wyznaczający organ udzielający homologacji stwierdza lub otrzymuje informację, że wyznaczona służba techniczna przestała spełniać wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu lub nie wypełnia swoich obowiązków, wyznaczający organ udzielający homologacji ogranicza, zawiesza lub cofa wyznaczenie, stosownie do wagi niespełnienia wymogów lub niewypełnienia obowiązków. Państwo członkowskie, które zgłosiło tę służbę techniczną, niezwłocznie informuje o tym Komisję. Komisja odpowiednio zmienia opublikowane informacje, o których mowa w art. 67 ust. 6.

2.   W razie ograniczenia, zawieszenia lub cofnięcia wyznaczenia lub w razie zaprzestania działalności przez służbę techniczną wyznaczający organ udzielający homologacji podejmuje odpowiednie kroki w celu zapewnienia przetwarzania dokumentów tej służby technicznej przez inną służbę techniczną albo zachowania ich do wglądu na żądanie wyznaczającego organu udzielającego homologacji lub organów nadzoru rynku.

1.   Komisja bada wszystkie przypadki, w których ma wątpliwości lub otrzymuje informacje o wątpliwościach co do kompetencji służby technicznej lub dalszego wypełniania przez tę służbę techniczną nałożonych na nią wymogów i obowiązków.

2.   Na wniosek Komisji państwo członkowskie wyznaczającego organu udzielającego homologacji udziela jej wszystkich informacji dotyczących podstawy wyznaczenia lub utrzymania wyznaczenia danej służby technicznej w mocy.

3.   Komisja zapewnia poufne traktowanie wszystkich szczególnie chronionych informacji uzyskanych w trakcie dochodzenia.

4.   W przypadku gdy Komisja stwierdzi, że służba techniczna nie spełnia wymogów wyznaczenia lub przestała je spełniać, informuje o tym państwo członkowskie wyznaczającego organu udzielającego homologacji w celu ustalenia we współpracy z tym państwem niezbędnych środków naprawczych oraz wymaga od tego państwa członkowskiego wprowadzenia tych środków naprawczych, w razie potrzeby włącznie z cofnięciem wyznaczenia.

1.   Służby techniczne wykonują kategorie działań, do których zostały wyznaczone, w imieniu wyznaczającego organu udzielającego homologacji, zgodnie z procedurami ocen i badań określonymi w niniejszym rozporządzeniu i w aktach wymienionych w załączniku II.

Służby techniczne nadzorują lub same prowadzą badania wymagane do homologacji lub inspekcje określone w niniejszym rozporządzeniu lub w jednym z aktów wymienionych w załączniku II, z wyjątkiem przypadków gdy zezwala się na stosowanie procedur alternatywnych. Służby techniczne nie mogą prowadzić badań, ocen ani inspekcji, do których nie zostały należycie wyznaczone przez organ udzielający homologacji.

2.   Służby techniczne w każdej chwili:

3.   W przypadku gdy służba techniczna stwierdzi, że producent nie spełnia wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, powiadamia o tym wyznaczający organ udzielający homologacji, aby zażądał on od producenta podjęcia odpowiednich środków naprawczych oraz nie wydawał producentowi świadectwa homologacji typu, o ile nie zostaną podjęte odpowiednie środki naprawcze zadowalające organ udzielający homologacji.

4.   W przypadku gdy w trakcie monitorowania zgodności produkcji w następstwie wydania świadectwa homologacji typu służba techniczna działająca w imieniu organu udzielającego homologacji, właściwego do wyznaczenia, stwierdzi, że pojazd, układ, część lub oddzielny zespół techniczny przestały spełniać wymogi zawarte w niniejszym rozporządzeniu, powiadamia o tym wyznaczający organ udzielający homologacji. Organ udzielający homologacji podejmuje odpowiednie środki przewidziane w art. 33.

1.   Służby techniczne informują wyznaczający organ udzielający homologacji o:

2.   Na żądanie wyznaczającego organu udzielającego homologacji służby techniczne dostarczają informacji o działaniach należących do zakresu jej wyznaczenia oraz o wszelkich innych prowadzonych działaniach, w tym o działalności transgranicznej i podwykonawstwie.

1.   Komisję wspomaga Komitet Techniczny ds. Pojazdów Silnikowych ustanowiony na mocy art. 40 dyrektywy 2007/46/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 18 ust. 3, art. 20 ust. 2, art. 21 ust. 5, art. 22 ust. 5 i 6, art. 23 ust. 6 i 12, art. 24 ust. 3, art. 25 ust. 8, art. 32 ust. 6, art. 33 ust. 6, art. 50 ust. 4, art. 54 ust. 3, art. 57 ust. 12, art. 65 oraz art. 74, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 22 marca 2013 r.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 18 ust. 3, art. 20 ust. 2, art. 21 ust. 5, art. 22 ust. 5 i 6, art. 23 ust. 6 i 12, art. 24 ust. 3, art. 25 ust. 8, art. 32 ust. 6, art. 33 ust. 6, art. 50 ust. 4, art. 54 ust. 3, art. 57 ust. 12, art. 65 oraz art. 74, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 18 ust. 3, art. 20 ust. 2, art. 21 ust. 5, art. 22 ust. 5 i 6, art. 23 ust. 6 i 12, art. 24 ust. 3, art. 25 ust. 8, art. 32 ust. 6, art. 33 ust. 6, art. 50 ust. 4, art. 54 ust. 3, art. 57 ust. 12, art. 65 oraz art. 74 wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Państwa członkowskie przewidują sankcje za naruszenie przez podmioty gospodarcze niniejszego rozporządzenia oraz aktów delegowanych lub wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie podejmują wszystkie środki niezbędne do zapewnienia wdrożenia tych sankcji. Sankcje te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji te przepisy do dnia 23 marca 2015 r. i niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach dotyczących tych przepisów.

2.   Naruszenia podlegające sankcjom obejmują:

1.   Bez uszczerbku dla pozostałych przepisów niniejszego rozporządzenia, niniejsze rozporządzenie nie unieważnia żadnej homologacji typu UE udzielonej pojazdom lub układom, komponentom lub oddzielnym zespołom technicznym przed dniem 1 stycznia 2016 r.

2.   Z zastrzeżeniem przepisów stanowiących inaczej homologacja typu UE udzielona pojazdom, układom, komponentom lub oddzielnym zespołom technicznym na mocy aktów, o których mowa w art. 81 ust. 1, pozostaje ważna do dat określonych w załączniku IV w odniesieniu do istniejących typów pojazdów.

3.   Na zasadzie odstępstwa od niniejszego rozporządzenia nowe typy pojazdów kategorii L1e, L2e i L6e lub nowe układy, komponenty lub oddzielne zespoły techniczne przeznaczone dla takich typów pojazdów nadal uzyskują homologację typu na mocy dyrektywy 2002/24/WE do dnia 31 grudnia 2016 r.

4.   Organy udzielające homologacji nadal udzielają rozszerzenia homologacji dla pojazdów, układów, komponentów lub oddzielnych zespołów technicznych, o których mowa w ust. 1, zgodnie z dyrektywą 2002/24/WE oraz dyrektywami wymienionymi w art. 81 ust. 1. Homologacje takie nie są jednak wykorzystywane do celów uzyskania homologacji typu całego pojazdu na mocy niniejszego rozporządzenia.

5.   W drodze odstępstwa od dyrektywy 2002/24/WE do dnia 31 grudnia 2015 r. homologacji typu udziela się również pojazdom zgodnym z niniejszym rozporządzeniem i z aktami delegowanymi przyjętymi na mocy niniejszego rozporządzenia dotyczącymi wymogów w zakresie środowiska i napędu, o których mowa w części A załącznika II.

W takim przypadku organy krajowe nie zakazują, nie ograniczają i nie uniemożliwiają rejestracji, wprowadzania do obrotu ani dopuszczania pojazdów zgodnych z homologowanym typem.

1.   Do dnia 31 grudnia 2020 r. państwa członkowskie poinformują Komisję o stosowaniu procedur dotyczących homologacji typu określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2.   Na podstawie informacji dostarczonych na mocy ust. 1 Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stosowania niniejszego rozporządzenia do dnia 31 grudnia 2021 r. W sprawozdaniu w szczególności rozpatruje się kwestię, czy na podstawie doświadczeń uzyskanych w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia w rozdziale X należy również wprowadzić homologację typu UE dla małych serii. Komisja przedstawia w tym celu odpowiedni wniosek, jeżeli uzna, że istnieje taka konieczność.

1.   Do dnia 31 grudnia 2019 r. Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

2.   W sprawozdaniu tym analizuje się kwestię obowiązkowego montażu przeciwblokującego układu hamulcowego wraz ze wspomagającym kombinowanym układem hamulcowym, w zależności od wyboru producenta, w motocyklach podkategorii L3e-A1. Opiera się na ocenie wykonalności technicznej takiego wymogu, analizie opłacalności, analizie wypadków drogowych i konsultacjach z zainteresowanymi stronami. Sprawozdanie uwzględnia ponadto obowiązujące w tym zakresie normy europejskie i międzynarodowe.

3.   Do celów sprawozdania przewidzianego w ust. 2, do dnia 31 grudnia 2017 r. państwa członkowskie przekazują Komisji statystyki dotyczące wypadków drogowych z udziałem motocykli danej kategorii z ostatnich czterech lat, które opierają się na klasyfikacji pojazdów określonej w załączniku I i typie zamontowanego zaawansowanego układu hamulcowego.

4.   Na podstawie wyników zawartych w sprawozdaniu Komisja rozważa przedstawienie wniosku ustawodawczego w sprawie obowiązkowego montowania zaawansowanych układów hamulcowych w danych podkategoriach pojazdów.

1.   Do dnia 31 grudnia 2022 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące kwestii, o których mowa w ust. 3.

2.   Sprawozdanie opiera się na konsultacjach z właściwymi zainteresowanymi stronami oraz uwzględnia obowiązujące w tym zakresie normy europejskie i międzynarodowe.

3.   Do dnia 31 grudnia 2021 r. państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie na temat:

4.   Do sprawozdania dołącza się, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze oraz analizuje się w nim kwestię włączenia homologacji indywidualnych do niniejszego rozporządzenia w oparciu o zharmonizowane wymogi.

1.   Bez uszczerbku dla art. 77 niniejszego rozporządzenia dyrektywa 2002/24/WE, jak również dyrektywy 93/14/EWG, 93/30/EWG, 93/33/EWG, 93/93/EWG, 95/1/WE, 97/24/WE, 2000/7/WE, 2002/51/WE, 2009/62/WE, 2009/67/WE, 2009/78/WE, 2009/79/WE, 2009/80/WE i 2009/139/WE tracą moc z dniem 1 stycznia 2016 r.

2.   Odniesienia do uchylonych dyrektyw należy traktować jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia, a w przypadku dyrektywy 2002/24/WE odczytuje się je zgodnie z tabelą korelacji określoną w załączniku IX.

1.   Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.   Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2016 r.

Od dnia 22 marca 2013 r. organy krajowe nie mogą odmówić udzielenia homologacji typu UE ani krajowej homologacji typu ani zakazać rejestracji, wprowadzania do obrotu ani dopuszczania nowego pojazdu, w przypadku gdy producent złoży taki wniosek, a pojazd ten spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia oraz aktów delegowanych i wykonawczych przyjętych na mocy niniejszego rozporządzenia.

ZAŁĄCZNIK I

Klasyfikacja pojazdów

Kategoria	Nazwa kategorii	Wspólne kryteria klasyfikacji
L2e	Trzykołowy motorower	4) trzy koła i napęd zgodnie z art. 4 ust. 3 oraz 5) pojemność silnika ≤ 50 cm3 w przypadku silnika spalinowego PI o spalaniu wewnętrznym lub pojemność silnika ≤ 500 cm3, jeśli silnik spalinowy CI jest częścią konfiguracji napędu pojazdu oraz 6) maksymalna prędkość konstrukcyjna pojazdu ≤ 45 km/h oraz 7) maksymalna ciągła moc znamionowa lub netto (1) ≤ 4 000  W oraz 8) masa w stanie gotowym do jazdy ≤ 270 kg oraz 9) wyposażony w nie więcej niż dwa miejsca siedzące, w tym miejsce siedzące dla kierującego pojazdem oraz
Podkategorie	Nazwa podkategorii	Dodatkowe kryteria podklasyfikacji
L2e-P	Trzykołowy motorower do przewozu pasażerów	10) pojazd L2e inny niż pojazd spełniający szczególne kryteria klasyfikacji dla pojazdu L2e-U
L2e-U	Trzykołowy motorower do celów użytkowych	10) przeznaczony wyłącznie do transportu towarów i wyposażony w otwartą lub zamkniętą praktycznie prostą i poziomą przestrzeń ładunkową spełniającą następujące kryteria: a) L0602013PL12910120120613PL0003.000113111399Protokółw sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z LizbonyKRÓLESTWO BELGII,REPUBLIKA BUŁGARII,REPUBLIKA CZESKA,KRÓLESTWO DANII,REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,REPUBLIKA ESTOŃSKA,IRLANDIA,REPUBLIKA GRECKA,KRÓLESTWO HISZPANII,REPUBLIKA FRANCUSKA,REPUBLIKA WŁOSKA,REPUBLIKA CYPRYJSKA,REPUBLIKA ŁOTEWSKA,REPUBLIKA LITEWSKA,WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,WĘGRY,MALTA,KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,REPUBLIKA AUSTRII,RZECZPOSPOLITA POLSKA,REPUBLIKA PORTUGALSKA,RUMUNIA,REPUBLIKA SŁOWENII,REPUBLIKA SŁOWACKA,REPUBLIKA FINLANDII,KRÓLESTWO SZWECJI,ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,dalej zwane WYSOKIMI UMAWIAJĄCYMI SIĘ STRONAMI,PRZYPOMINAJĄC decyzję szefów państw lub rządów 27 Państw Członkowskich Unii Europejskiej zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. w sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z Lizbony;PRZYPOMINAJĄC oświadczenie szefów państw lub rządów zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. głoszące, że w momencie zawierania kolejnego traktatu o przystąpieniu zamieszczą oni przepisy tej decyzji w protokole, który zostanie dołączony – zgodnie z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi reprezentowanych przez nich państw – do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;ODNOTOWUJĄC podpisanie przez Wysokie Umawiające się Strony Traktatu między Wysokimi Umawiającymi się Stronami a Republiką Chorwacji dotyczącego przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej;UZGODNIŁY następujące postanowienia, które zostają dołączone do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej:TYTUŁ IPRAWO DO ŻYCIA, RODZINA I EDUKACJAArtykuł 1Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony nadających moc prawną Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej ani żadne z postanowień tego Traktatu dotyczących obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w żaden sposób nie narusza zakresu ani możliwości zastosowania postanowień konstytucji Irlandii dotyczących ochrony prawa do życia zawartych w artykułach 40.3.1, 40.3.2 i 40.3.3, dotyczących ochrony rodziny zawartych w artykule 41 oraz dotyczących ochrony praw w zakresie edukacji zawartych w artykułach 42, 44.2.4 i 44.2.5.TYTUŁ IIPODATKIArtykuł 2Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony w żaden sposób nie zmienia – w odniesieniu do żadnego Państwa Członkowskiego – zakresu kompetencji Unii Europejskiej w dziedzinie opodatkowania ani sposobu wykonywania przez nią tych kompetencji.TYTUŁ IIIBEZPIECZEŃSTWO I OBRONAArtykuł 3W swoich działaniach na arenie międzynarodowej Unia kieruje się zasadami demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, równości i solidarności oraz respektuje zasady Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego.Unijna wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony jest integralną częścią wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i zapewnia Unii zdolność operacyjną do podejmowania misji poza Unią w celu utrzymywania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych.Pozostaje ona bez uszczerbku dla polityki bezpieczeństwa i obrony każdego z Państw Członkowskich, w tym Irlandii, oraz nie narusza zobowiązań żadnego z Państw Członkowskich.Traktat z Lizbony nie wpływa na tradycyjną irlandzką politykę neutralności wojskowej ani jej nie narusza.Od Państw Członkowskich – w tym Irlandii, działającej w duchu solidarności i bez uszczerbku dla jej tradycyjnej polityki neutralności wojskowej – zależeć będzie, jak określą charakter pomocy lub wsparcia dla Państwa Członkowskiego, będącego przedmiotem ataku terrorystycznego lub ofiarą agresji zbrojnej na swoim terytorium.Wszelkie decyzje o zorganizowaniu wspólnej obrony będą wymagać jednomyślnej decyzji Rady Europejskiej. Państwa Członkowskie, w tym Irlandia, podejmą decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi – czy stworzyć wspólną obronę.Żadne z postanowień niniejszego tytułu nie wpływa na stanowisko ani politykę żadnego innego Państwa Członkowskiego w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, ani takiego stanowiska i takiej polityki nie narusza.Każde Państwo Członkowskie podejmie decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w stałej współpracy strukturalnej lub w pracach Europejskiej Agencji Obrony.Traktat z Lizbony nie przewiduje utworzenia armii europejskiej ani poboru do jakiejkolwiek formacji wojskowej.Nie wpływa on na prawo Irlandii ani żadnego innego Państwa Członkowskiego do określenia charakteru i zakresu swoich wydatków na obronę i bezpieczeństwo oraz do określenia charakteru swoich zdolności obronnych.Irlandia lub każde inne Państwo Członkowskie podejmą decyzję – zgodnie z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w określonej operacji wojskowej.TYTUŁ IVPOSTANOWIENIA KOŃCOWEArtykuł 4Niniejszy Protokół pozostaje otwarty do podpisu przez Wysokie Umawiające się Strony do dnia 30 czerwca 2012 roku.Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez Wysokie Umawiające się Strony oraz - w przypadku gdy nie wejdzie on w życie przed datą przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej – przez Republikę Chorwacji, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Rządowi Republiki Włoskiej.Niniejszy Protokół wchodzi w życie, o ile to możliwe, w dniu 30 czerwca 2013 roku, pod warunkiem że złożone zostaną wszystkie dokumenty ratyfikacyjne lub, jeżeli nie zostaną one złożone w tym terminie, pierwszego dnia miesiąca następującego po złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego przez Państwo Członkowskie, które jako ostatnie dopełni tej formalności.Artykuł 5Niniejszy Protokół został sporządzony w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, bułgarskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne. Zostaje on złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.Gdy niniejszy Protokół stanie się wiążący dla Republiki Chorwacji zgodnie z artykułem 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Chorwacji, tekst niniejszego Protokołu w języku chorwackim, który będzie na równi autentyczny, jak teksty w językach, o których mowa w akapicie pierwszym, zostanie złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.W DOWÓD CZEGO niżej wymienieni pełnomocnicy złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.Съставено в Брюксел на тринадесети юни две хиляди и дванадесета година.Hecho en Bruselas, el trece de junio de dos mil doce.V Bruselu dne třináctého června dva tisíce dvanáct.Udfærdiget i Bruxelles den trettende juni to tusind og tolv.Geschehen zu Brüssel am dreizehnten Juni zweitausendzwölf.Kahe tuhande kaheteistkümnenda aasta juunikuu kolmeteistkümnendal päeval Brüsselis.Έγινε στις Βρυξέλλες, στις δέκα τρεις Ιουνίου δύο χιλιάδες δώδεκα.Done at Brussels on the thirteenth day of June in the year two thousand and twelve.Fait à Bruxelles, le treize juin deux mille douze.Arna dhéanamh sa Bhruiséil, an tríú lá déag de Mheitheamh an bhliain dhá mhíle agus a dó dhéag.Fatto a Bruxelles, addì tredici giugno duemiladodici.Briselē, divi tūkstoši divpadsmitā gada trīspadsmitajā jūnijā.Priimta du tūkstančiai dvyliktų metų birželio tryliktą dieną Briuselyje.Kelt Brüsszelben, a kétezer-tizenkettedik év június havának tizenharmadik napján.Magħmul fi Brussell, fit-tlettax-il jum ta’ Ġunju tas-sena elfejn u tnax.Gedaan te Brussel, de dertiende juni tweeduizend twaalf.Sporządzono w Brukseli dnia trzynastego czerwca roku dwa tysiące dwunastego.Feito em Bruxelas, em treze de junho de dois mil e doze.Întocmit la Bruxelles la treisprezece iunie două mii doisprezece.V Bruseli dňa trinásteho júna dvetisícdvanásť.V Bruslju, dne trinajstega junija leta dva tisoč dvanajst.Tehty Brysselissä kolmantenatoista päivänä kesäkuuta vuonna kaksituhattakaksitoista.Som skedde i Bryssel den trettonde juni tjugohundratolv.Voor het Koninkrijk BelgiëPour le Royaume de BelgiqueFür das Königreich BelgienDeze handtekening verbindt eveneens de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap, de Duitstalige Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.Cette signature engage également la Communauté française, la Communauté flamande, la Communauté germanophone, la Région wallone, la Région flamande et la Région de Bruxelles-Capitale.Diese Unterschrift bindet zugleich die Deutschsprachige Gemeinschaft, die Flämische Gemeinschaft, die Französische Gemeinschaft, die Wallonische Region, die Flämische Region und die Region Brüssel-Hauptstadt.За Република БългарияZa Českou republikuFor Kongeriget DanmarkFür die Bundesrepublik DeutschlandEesti Vabariigi nimelThar cheann Na hÉireannFor IrelandΓια την Ελληνική ΔημοκρατίαPor el Reino de EspañaPour la République françaisePer la Repubblica italianaΓια την Κυπριακή ΔημοκρατίαLatvijas Republikas vārdā –Lietuvos Respublikos varduPour le Grand-Duché de LuxembourgMagyarország részérőlGħal MaltaVoor het Koninkrijk der NederlandenFür die Republik ÖsterreichW imieniu Rzeczypospolitej PolskiejPela República PortuguesaPentru RomâniaZa Republiko SlovenijoZa Slovenskú republikuSuomen tasavallan puolestaFör Republiken FinlandFör Konungariket SverigeFor the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland lub b) równoważna przestrzeń ładunkowa określona powyżej w celu instalacji maszyn lub wyposażenia oraz c) z przestrzenią ładunkową wyraźnie oddzieloną sztywną przegrodą od przestrzeni przeznaczonej dla osób znajdujących się w pojeździe oraz d) przestrzeń ładunkowa zdolna pomieścić co najmniej sześcian o długości boku 600 mm

Kategoria	Nazwa kategorii	Wspólne kryteria klasyfikacji
L5e	Trzykołowy pojazd silnikowy	4) trzy koła i napęd zgodnie z art. 4 ust. 3 oraz 5) masa w stanie gotowym do jazdy ≤ 1 000  kg oraz 6) pojazd trzykołowy, którego nie można sklasyfikować jako pojazdu L2e oraz
Podkategorie	Nazwa podkategorii	Dodatkowe kryteria klasyfikacji
L5e-A	Pojazd trzykołowy	7) pojazd L5e inny niż pojazdy zgodne ze szczególnymi kryteriami klasyfikacji dla pojazdu L5e-B oraz 8) maksymalnie pięć miejsc siedzących, w tym miejsce siedzące dla kierowcy
L5e-B	Użytkowy pojazd trzykołowy	7) zaprojektowany jako pojazd użytkowy i charakteryzujący się zamkniętym przedziałem dla kierowcy i pasażerów dostępnym z nie więcej niż trzech stron oraz 8) maksymalnie dwa miejsca siedzące, w tym miejsce siedzące dla kierowcy oraz 9) przeznaczony wyłącznie do transportu towarów i wyposażony w otwartą lub zamkniętą praktycznie prostą i poziomą przestrzeń ładunkową spełniającą następujące kryteria: a) L0602013PL12910120120613PL0003.000113111399Protokółw sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z LizbonyKRÓLESTWO BELGII,REPUBLIKA BUŁGARII,REPUBLIKA CZESKA,KRÓLESTWO DANII,REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,REPUBLIKA ESTOŃSKA,IRLANDIA,REPUBLIKA GRECKA,KRÓLESTWO HISZPANII,REPUBLIKA FRANCUSKA,REPUBLIKA WŁOSKA,REPUBLIKA CYPRYJSKA,REPUBLIKA ŁOTEWSKA,REPUBLIKA LITEWSKA,WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,WĘGRY,MALTA,KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,REPUBLIKA AUSTRII,RZECZPOSPOLITA POLSKA,REPUBLIKA PORTUGALSKA,RUMUNIA,REPUBLIKA SŁOWENII,REPUBLIKA SŁOWACKA,REPUBLIKA FINLANDII,KRÓLESTWO SZWECJI,ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,dalej zwane WYSOKIMI UMAWIAJĄCYMI SIĘ STRONAMI,PRZYPOMINAJĄC decyzję szefów państw lub rządów 27 Państw Członkowskich Unii Europejskiej zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. w sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z Lizbony;PRZYPOMINAJĄC oświadczenie szefów państw lub rządów zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. głoszące, że w momencie zawierania kolejnego traktatu o przystąpieniu zamieszczą oni przepisy tej decyzji w protokole, który zostanie dołączony – zgodnie z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi reprezentowanych przez nich państw – do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;ODNOTOWUJĄC podpisanie przez Wysokie Umawiające się Strony Traktatu między Wysokimi Umawiającymi się Stronami a Republiką Chorwacji dotyczącego przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej;UZGODNIŁY następujące postanowienia, które zostają dołączone do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej:TYTUŁ IPRAWO DO ŻYCIA, RODZINA I EDUKACJAArtykuł 1Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony nadających moc prawną Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej ani żadne z postanowień tego Traktatu dotyczących obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w żaden sposób nie narusza zakresu ani możliwości zastosowania postanowień konstytucji Irlandii dotyczących ochrony prawa do życia zawartych w artykułach 40.3.1, 40.3.2 i 40.3.3, dotyczących ochrony rodziny zawartych w artykule 41 oraz dotyczących ochrony praw w zakresie edukacji zawartych w artykułach 42, 44.2.4 i 44.2.5.TYTUŁ IIPODATKIArtykuł 2Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony w żaden sposób nie zmienia – w odniesieniu do żadnego Państwa Członkowskiego – zakresu kompetencji Unii Europejskiej w dziedzinie opodatkowania ani sposobu wykonywania przez nią tych kompetencji.TYTUŁ IIIBEZPIECZEŃSTWO I OBRONAArtykuł 3W swoich działaniach na arenie międzynarodowej Unia kieruje się zasadami demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, równości i solidarności oraz respektuje zasady Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego.Unijna wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony jest integralną częścią wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i zapewnia Unii zdolność operacyjną do podejmowania misji poza Unią w celu utrzymywania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych.Pozostaje ona bez uszczerbku dla polityki bezpieczeństwa i obrony każdego z Państw Członkowskich, w tym Irlandii, oraz nie narusza zobowiązań żadnego z Państw Członkowskich.Traktat z Lizbony nie wpływa na tradycyjną irlandzką politykę neutralności wojskowej ani jej nie narusza.Od Państw Członkowskich – w tym Irlandii, działającej w duchu solidarności i bez uszczerbku dla jej tradycyjnej polityki neutralności wojskowej – zależeć będzie, jak określą charakter pomocy lub wsparcia dla Państwa Członkowskiego, będącego przedmiotem ataku terrorystycznego lub ofiarą agresji zbrojnej na swoim terytorium.Wszelkie decyzje o zorganizowaniu wspólnej obrony będą wymagać jednomyślnej decyzji Rady Europejskiej. Państwa Członkowskie, w tym Irlandia, podejmą decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi – czy stworzyć wspólną obronę.Żadne z postanowień niniejszego tytułu nie wpływa na stanowisko ani politykę żadnego innego Państwa Członkowskiego w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, ani takiego stanowiska i takiej polityki nie narusza.Każde Państwo Członkowskie podejmie decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w stałej współpracy strukturalnej lub w pracach Europejskiej Agencji Obrony.Traktat z Lizbony nie przewiduje utworzenia armii europejskiej ani poboru do jakiejkolwiek formacji wojskowej.Nie wpływa on na prawo Irlandii ani żadnego innego Państwa Członkowskiego do określenia charakteru i zakresu swoich wydatków na obronę i bezpieczeństwo oraz do określenia charakteru swoich zdolności obronnych.Irlandia lub każde inne Państwo Członkowskie podejmą decyzję – zgodnie z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w określonej operacji wojskowej.TYTUŁ IVPOSTANOWIENIA KOŃCOWEArtykuł 4Niniejszy Protokół pozostaje otwarty do podpisu przez Wysokie Umawiające się Strony do dnia 30 czerwca 2012 roku.Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez Wysokie Umawiające się Strony oraz - w przypadku gdy nie wejdzie on w życie przed datą przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej – przez Republikę Chorwacji, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Rządowi Republiki Włoskiej.Niniejszy Protokół wchodzi w życie, o ile to możliwe, w dniu 30 czerwca 2013 roku, pod warunkiem że złożone zostaną wszystkie dokumenty ratyfikacyjne lub, jeżeli nie zostaną one złożone w tym terminie, pierwszego dnia miesiąca następującego po złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego przez Państwo Członkowskie, które jako ostatnie dopełni tej formalności.Artykuł 5Niniejszy Protokół został sporządzony w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, bułgarskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne. Zostaje on złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.Gdy niniejszy Protokół stanie się wiążący dla Republiki Chorwacji zgodnie z artykułem 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Chorwacji, tekst niniejszego Protokołu w języku chorwackim, który będzie na równi autentyczny, jak teksty w językach, o których mowa w akapicie pierwszym, zostanie złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.W DOWÓD CZEGO niżej wymienieni pełnomocnicy złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.Съставено в Брюксел на тринадесети юни две хиляди и дванадесета година.Hecho en Bruselas, el trece de junio de dos mil doce.V Bruselu dne třináctého června dva tisíce dvanáct.Udfærdiget i Bruxelles den trettende juni to tusind og tolv.Geschehen zu Brüssel am dreizehnten Juni zweitausendzwölf.Kahe tuhande kaheteistkümnenda aasta juunikuu kolmeteistkümnendal päeval Brüsselis.Έγινε στις Βρυξέλλες, στις δέκα τρεις Ιουνίου δύο χιλιάδες δώδεκα.Done at Brussels on the thirteenth day of June in the year two thousand and twelve.Fait à Bruxelles, le treize juin deux mille douze.Arna dhéanamh sa Bhruiséil, an tríú lá déag de Mheitheamh an bhliain dhá mhíle agus a dó dhéag.Fatto a Bruxelles, addì tredici giugno duemiladodici.Briselē, divi tūkstoši divpadsmitā gada trīspadsmitajā jūnijā.Priimta du tūkstančiai dvyliktų metų birželio tryliktą dieną Briuselyje.Kelt Brüsszelben, a kétezer-tizenkettedik év június havának tizenharmadik napján.Magħmul fi Brussell, fit-tlettax-il jum ta’ Ġunju tas-sena elfejn u tnax.Gedaan te Brussel, de dertiende juni tweeduizend twaalf.Sporządzono w Brukseli dnia trzynastego czerwca roku dwa tysiące dwunastego.Feito em Bruxelas, em treze de junho de dois mil e doze.Întocmit la Bruxelles la treisprezece iunie două mii doisprezece.V Bruseli dňa trinásteho júna dvetisícdvanásť.V Bruslju, dne trinajstega junija leta dva tisoč dvanajst.Tehty Brysselissä kolmantenatoista päivänä kesäkuuta vuonna kaksituhattakaksitoista.Som skedde i Bryssel den trettonde juni tjugohundratolv.Voor het Koninkrijk BelgiëPour le Royaume de BelgiqueFür das Königreich BelgienDeze handtekening verbindt eveneens de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap, de Duitstalige Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.Cette signature engage également la Communauté française, la Communauté flamande, la Communauté germanophone, la Région wallone, la Région flamande et la Région de Bruxelles-Capitale.Diese Unterschrift bindet zugleich die Deutschsprachige Gemeinschaft, die Flämische Gemeinschaft, die Französische Gemeinschaft, die Wallonische Region, die Flämische Region und die Region Brüssel-Hauptstadt.За Република БългарияZa Českou republikuFor Kongeriget DanmarkFür die Bundesrepublik DeutschlandEesti Vabariigi nimelThar cheann Na hÉireannFor IrelandΓια την Ελληνική ΔημοκρατίαPor el Reino de EspañaPour la République françaisePer la Repubblica italianaΓια την Κυπριακή ΔημοκρατίαLatvijas Republikas vārdā –Lietuvos Respublikos varduPour le Grand-Duché de LuxembourgMagyarország részérőlGħal MaltaVoor het Koninkrijk der NederlandenFür die Republik ÖsterreichW imieniu Rzeczypospolitej PolskiejPela República PortuguesaPentru RomâniaZa Republiko SlovenijoZa Slovenskú republikuSuomen tasavallan puolestaFör Republiken FinlandFör Konungariket SverigeFor the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland lub b) równoważna przestrzeń ładunkowa określona powyżej zaprojektowana do instalacji maszyn lub wyposażenia oraz c) z przestrzenią ładunkową wyraźnie oddzieloną sztywną przegrodą od przestrzeni przeznaczonej dla osób znajdujących się w pojeździe oraz d) przestrzeń ładunkowa zdolna pomieścić co najmniej sześcian o długości boku 600 mm

Kategoria	Nazwa kategorii	Wspólne kryteria klasyfikacji
L6e	Lekki czterokołowiec	4) cztery koła i napęd zgodnie z art. 4 ust. 3 oraz 5) maksymalna prędkość konstrukcyjna pojazdu ≤ 45 km/h oraz 6) masa w stanie gotowym do jazdy ≤ 425 kg oraz 7) pojemność silnika ≤ 50 cm3 w przypadku silnika PI lub pojemność silnika ≤ 500 cm3, jeśli silnik CI jest częścią konfiguracji napędu pojazdu oraz 8) maksymalnie dwa miejsca siedzące, w tym miejsce siedzące dla kierującego pojazdem oraz
Podkategorie	Nazwa podkategorii	Dodatkowe kryteria podklasyfikacji
L6e-A	Lekki czterokołowiec drogowy	9) pojazd kategorii L6e niezgodny ze szczególnymi kryteriami klasyfikacji dla pojazdu L6e-B oraz 10) maksymalna ciągła moc znamionowa lub netto (1) ≤ 4 000  W
L6e-B	Lekki pojazd czterokołowy	9) zamknięty przedział dla kierowcy i pasażerów dostępny maksymalnie z trzech stron oraz 10) maksymalna ciągła moc znamionowa lub netto (1) ≤ 6 000  W oraz
Podkategorie	Nazwa podkategorii	Kryteria dalszej podklasyfikacji, dodatkowe w stosunku do kryteriów podklasyfikacji pojazdu L6e-B
L6e-BP	Lekki pojazd czterokołowy do przewozu pasażerów	11) pojazd L6e-B przeznaczony głównie do przewozu pasażerów oraz 12) pojazd L6e inny niż pojazdy spełniające szczególne kryterium klasyfikacji dla pojazdu L6e-BU
L6e-BU	Lekki pojazd czterokołowy do celów użytkowych	11) przeznaczony wyłącznie do transportu towarów i wyposażony w otwartą lub zamkniętą praktycznie prostą i poziomą przestrzeń ładunkową spełniającą następujące kryteria: a) L0602013PL12910120120613PL0003.000113111399Protokółw sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z LizbonyKRÓLESTWO BELGII,REPUBLIKA BUŁGARII,REPUBLIKA CZESKA,KRÓLESTWO DANII,REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,REPUBLIKA ESTOŃSKA,IRLANDIA,REPUBLIKA GRECKA,KRÓLESTWO HISZPANII,REPUBLIKA FRANCUSKA,REPUBLIKA WŁOSKA,REPUBLIKA CYPRYJSKA,REPUBLIKA ŁOTEWSKA,REPUBLIKA LITEWSKA,WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,WĘGRY,MALTA,KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,REPUBLIKA AUSTRII,RZECZPOSPOLITA POLSKA,REPUBLIKA PORTUGALSKA,RUMUNIA,REPUBLIKA SŁOWENII,REPUBLIKA SŁOWACKA,REPUBLIKA FINLANDII,KRÓLESTWO SZWECJI,ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,dalej zwane WYSOKIMI UMAWIAJĄCYMI SIĘ STRONAMI,PRZYPOMINAJĄC decyzję szefów państw lub rządów 27 Państw Członkowskich Unii Europejskiej zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. w sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z Lizbony;PRZYPOMINAJĄC oświadczenie szefów państw lub rządów zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. głoszące, że w momencie zawierania kolejnego traktatu o przystąpieniu zamieszczą oni przepisy tej decyzji w protokole, który zostanie dołączony – zgodnie z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi reprezentowanych przez nich państw – do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;ODNOTOWUJĄC podpisanie przez Wysokie Umawiające się Strony Traktatu między Wysokimi Umawiającymi się Stronami a Republiką Chorwacji dotyczącego przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej;UZGODNIŁY następujące postanowienia, które zostają dołączone do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej:TYTUŁ IPRAWO DO ŻYCIA, RODZINA I EDUKACJAArtykuł 1Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony nadających moc prawną Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej ani żadne z postanowień tego Traktatu dotyczących obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w żaden sposób nie narusza zakresu ani możliwości zastosowania postanowień konstytucji Irlandii dotyczących ochrony prawa do życia zawartych w artykułach 40.3.1, 40.3.2 i 40.3.3, dotyczących ochrony rodziny zawartych w artykule 41 oraz dotyczących ochrony praw w zakresie edukacji zawartych w artykułach 42, 44.2.4 i 44.2.5.TYTUŁ IIPODATKIArtykuł 2Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony w żaden sposób nie zmienia – w odniesieniu do żadnego Państwa Członkowskiego – zakresu kompetencji Unii Europejskiej w dziedzinie opodatkowania ani sposobu wykonywania przez nią tych kompetencji.TYTUŁ IIIBEZPIECZEŃSTWO I OBRONAArtykuł 3W swoich działaniach na arenie międzynarodowej Unia kieruje się zasadami demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, równości i solidarności oraz respektuje zasady Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego.Unijna wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony jest integralną częścią wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i zapewnia Unii zdolność operacyjną do podejmowania misji poza Unią w celu utrzymywania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych.Pozostaje ona bez uszczerbku dla polityki bezpieczeństwa i obrony każdego z Państw Członkowskich, w tym Irlandii, oraz nie narusza zobowiązań żadnego z Państw Członkowskich.Traktat z Lizbony nie wpływa na tradycyjną irlandzką politykę neutralności wojskowej ani jej nie narusza.Od Państw Członkowskich – w tym Irlandii, działającej w duchu solidarności i bez uszczerbku dla jej tradycyjnej polityki neutralności wojskowej – zależeć będzie, jak określą charakter pomocy lub wsparcia dla Państwa Członkowskiego, będącego przedmiotem ataku terrorystycznego lub ofiarą agresji zbrojnej na swoim terytorium.Wszelkie decyzje o zorganizowaniu wspólnej obrony będą wymagać jednomyślnej decyzji Rady Europejskiej. Państwa Członkowskie, w tym Irlandia, podejmą decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi – czy stworzyć wspólną obronę.Żadne z postanowień niniejszego tytułu nie wpływa na stanowisko ani politykę żadnego innego Państwa Członkowskiego w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, ani takiego stanowiska i takiej polityki nie narusza.Każde Państwo Członkowskie podejmie decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w stałej współpracy strukturalnej lub w pracach Europejskiej Agencji Obrony.Traktat z Lizbony nie przewiduje utworzenia armii europejskiej ani poboru do jakiejkolwiek formacji wojskowej.Nie wpływa on na prawo Irlandii ani żadnego innego Państwa Członkowskiego do określenia charakteru i zakresu swoich wydatków na obronę i bezpieczeństwo oraz do określenia charakteru swoich zdolności obronnych.Irlandia lub każde inne Państwo Członkowskie podejmą decyzję – zgodnie z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w określonej operacji wojskowej.TYTUŁ IVPOSTANOWIENIA KOŃCOWEArtykuł 4Niniejszy Protokół pozostaje otwarty do podpisu przez Wysokie Umawiające się Strony do dnia 30 czerwca 2012 roku.Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez Wysokie Umawiające się Strony oraz - w przypadku gdy nie wejdzie on w życie przed datą przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej – przez Republikę Chorwacji, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Rządowi Republiki Włoskiej.Niniejszy Protokół wchodzi w życie, o ile to możliwe, w dniu 30 czerwca 2013 roku, pod warunkiem że złożone zostaną wszystkie dokumenty ratyfikacyjne lub, jeżeli nie zostaną one złożone w tym terminie, pierwszego dnia miesiąca następującego po złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego przez Państwo Członkowskie, które jako ostatnie dopełni tej formalności.Artykuł 5Niniejszy Protokół został sporządzony w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, bułgarskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne. Zostaje on złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.Gdy niniejszy Protokół stanie się wiążący dla Republiki Chorwacji zgodnie z artykułem 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Chorwacji, tekst niniejszego Protokołu w języku chorwackim, który będzie na równi autentyczny, jak teksty w językach, o których mowa w akapicie pierwszym, zostanie złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.W DOWÓD CZEGO niżej wymienieni pełnomocnicy złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.Съставено в Брюксел на тринадесети юни две хиляди и дванадесета година.Hecho en Bruselas, el trece de junio de dos mil doce.V Bruselu dne třináctého června dva tisíce dvanáct.Udfærdiget i Bruxelles den trettende juni to tusind og tolv.Geschehen zu Brüssel am dreizehnten Juni zweitausendzwölf.Kahe tuhande kaheteistkümnenda aasta juunikuu kolmeteistkümnendal päeval Brüsselis.Έγινε στις Βρυξέλλες, στις δέκα τρεις Ιουνίου δύο χιλιάδες δώδεκα.Done at Brussels on the thirteenth day of June in the year two thousand and twelve.Fait à Bruxelles, le treize juin deux mille douze.Arna dhéanamh sa Bhruiséil, an tríú lá déag de Mheitheamh an bhliain dhá mhíle agus a dó dhéag.Fatto a Bruxelles, addì tredici giugno duemiladodici.Briselē, divi tūkstoši divpadsmitā gada trīspadsmitajā jūnijā.Priimta du tūkstančiai dvyliktų metų birželio tryliktą dieną Briuselyje.Kelt Brüsszelben, a kétezer-tizenkettedik év június havának tizenharmadik napján.Magħmul fi Brussell, fit-tlettax-il jum ta’ Ġunju tas-sena elfejn u tnax.Gedaan te Brussel, de dertiende juni tweeduizend twaalf.Sporządzono w Brukseli dnia trzynastego czerwca roku dwa tysiące dwunastego.Feito em Bruxelas, em treze de junho de dois mil e doze.Întocmit la Bruxelles la treisprezece iunie două mii doisprezece.V Bruseli dňa trinásteho júna dvetisícdvanásť.V Bruslju, dne trinajstega junija leta dva tisoč dvanajst.Tehty Brysselissä kolmantenatoista päivänä kesäkuuta vuonna kaksituhattakaksitoista.Som skedde i Bryssel den trettonde juni tjugohundratolv.Voor het Koninkrijk BelgiëPour le Royaume de BelgiqueFür das Königreich BelgienDeze handtekening verbindt eveneens de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap, de Duitstalige Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.Cette signature engage également la Communauté française, la Communauté flamande, la Communauté germanophone, la Région wallone, la Région flamande et la Région de Bruxelles-Capitale.Diese Unterschrift bindet zugleich die Deutschsprachige Gemeinschaft, die Flämische Gemeinschaft, die Französische Gemeinschaft, die Wallonische Region, die Flämische Region und die Region Brüssel-Hauptstadt.За Република БългарияZa Českou republikuFor Kongeriget DanmarkFür die Bundesrepublik DeutschlandEesti Vabariigi nimelThar cheann Na hÉireannFor IrelandΓια την Ελληνική ΔημοκρατίαPor el Reino de EspañaPour la République françaisePer la Repubblica italianaΓια την Κυπριακή ΔημοκρατίαLatvijas Republikas vārdā –Lietuvos Respublikos varduPour le Grand-Duché de LuxembourgMagyarország részérőlGħal MaltaVoor het Koninkrijk der NederlandenFür die Republik ÖsterreichW imieniu Rzeczypospolitej PolskiejPela República PortuguesaPentru RomâniaZa Republiko SlovenijoZa Slovenskú republikuSuomen tasavallan puolestaFör Republiken FinlandFör Konungariket SverigeFor the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland lub b) równoważna przestrzeń ładunkowa określona powyżej w celu instalacji maszyn lub wyposażenia oraz c) z przestrzenią ładunkową wyraźnie oddzieloną sztywną przegrodą od przestrzeni przeznaczonej dla osób znajdujących się w pojeździe oraz d) przestrzeń ładunkowa zdolna pomieścić co najmniej sześcian o długości boku 600 mm

Podkategoria	Nazwa podkategorii	Dodatkowe kryteria podklasyfikacji
L7e-C	Ciężki pojazd czterokołowy	7) pojazd L7e niezgodny ze szczególnymi kryteriami klasyfikacji dla pojazdu L7e-B oraz 8) maksymalna ciągła moc znamionowa lub netto (1) ≤ 15 kW oraz 9) maksymalna prędkość konstrukcyjna pojazdu ≤ 90 km/h oraz 10) zamknięty przedział dla kierowcy i pasażerów dostępny maksymalnie z trzech stron oraz
Dalsze podkategorie	Nazwa dalszej podkategorii	Kryteria dalszej podklasyfikacji, dodatkowe w stosunku do kryteriów podklasyfikacji pojazdu L7e-C:
L7e-CP	Ciężki pojazd czterokołowy do przewozu pasażerów	11) pojazd L7e-C niezgodny ze szczególnymi kryteriami klasyfikacji dla pojazdu L7e-CU oraz 12) maksymalnie cztery siedzenia niesiodłowe, w tym siedzenie dla kierowcy
L7e-CU	Ciężki pojazd czterokołowy do celów użytkowych	11) przeznaczony wyłącznie do transportu towarów i wyposażony w otwartą lub zamkniętą praktycznie prostą i poziomą przestrzeń ładunkową spełniającą następujące kryteria: a) L0602013PL12910120120613PL0003.000113111399Protokółw sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z LizbonyKRÓLESTWO BELGII,REPUBLIKA BUŁGARII,REPUBLIKA CZESKA,KRÓLESTWO DANII,REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,REPUBLIKA ESTOŃSKA,IRLANDIA,REPUBLIKA GRECKA,KRÓLESTWO HISZPANII,REPUBLIKA FRANCUSKA,REPUBLIKA WŁOSKA,REPUBLIKA CYPRYJSKA,REPUBLIKA ŁOTEWSKA,REPUBLIKA LITEWSKA,WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,WĘGRY,MALTA,KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,REPUBLIKA AUSTRII,RZECZPOSPOLITA POLSKA,REPUBLIKA PORTUGALSKA,RUMUNIA,REPUBLIKA SŁOWENII,REPUBLIKA SŁOWACKA,REPUBLIKA FINLANDII,KRÓLESTWO SZWECJI,ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,dalej zwane WYSOKIMI UMAWIAJĄCYMI SIĘ STRONAMI,PRZYPOMINAJĄC decyzję szefów państw lub rządów 27 Państw Członkowskich Unii Europejskiej zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. w sprawie obaw narodu irlandzkiego co do Traktatu z Lizbony;PRZYPOMINAJĄC oświadczenie szefów państw lub rządów zebranych na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 18–19 czerwca 2009 r. głoszące, że w momencie zawierania kolejnego traktatu o przystąpieniu zamieszczą oni przepisy tej decyzji w protokole, który zostanie dołączony – zgodnie z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi reprezentowanych przez nich państw – do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;ODNOTOWUJĄC podpisanie przez Wysokie Umawiające się Strony Traktatu między Wysokimi Umawiającymi się Stronami a Republiką Chorwacji dotyczącego przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej;UZGODNIŁY następujące postanowienia, które zostają dołączone do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej:TYTUŁ IPRAWO DO ŻYCIA, RODZINA I EDUKACJAArtykuł 1Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony nadających moc prawną Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej ani żadne z postanowień tego Traktatu dotyczących obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w żaden sposób nie narusza zakresu ani możliwości zastosowania postanowień konstytucji Irlandii dotyczących ochrony prawa do życia zawartych w artykułach 40.3.1, 40.3.2 i 40.3.3, dotyczących ochrony rodziny zawartych w artykule 41 oraz dotyczących ochrony praw w zakresie edukacji zawartych w artykułach 42, 44.2.4 i 44.2.5.TYTUŁ IIPODATKIArtykuł 2Żadne z postanowień Traktatu z Lizbony w żaden sposób nie zmienia – w odniesieniu do żadnego Państwa Członkowskiego – zakresu kompetencji Unii Europejskiej w dziedzinie opodatkowania ani sposobu wykonywania przez nią tych kompetencji.TYTUŁ IIIBEZPIECZEŃSTWO I OBRONAArtykuł 3W swoich działaniach na arenie międzynarodowej Unia kieruje się zasadami demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, równości i solidarności oraz respektuje zasady Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego.Unijna wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony jest integralną częścią wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa i zapewnia Unii zdolność operacyjną do podejmowania misji poza Unią w celu utrzymywania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych.Pozostaje ona bez uszczerbku dla polityki bezpieczeństwa i obrony każdego z Państw Członkowskich, w tym Irlandii, oraz nie narusza zobowiązań żadnego z Państw Członkowskich.Traktat z Lizbony nie wpływa na tradycyjną irlandzką politykę neutralności wojskowej ani jej nie narusza.Od Państw Członkowskich – w tym Irlandii, działającej w duchu solidarności i bez uszczerbku dla jej tradycyjnej polityki neutralności wojskowej – zależeć będzie, jak określą charakter pomocy lub wsparcia dla Państwa Członkowskiego, będącego przedmiotem ataku terrorystycznego lub ofiarą agresji zbrojnej na swoim terytorium.Wszelkie decyzje o zorganizowaniu wspólnej obrony będą wymagać jednomyślnej decyzji Rady Europejskiej. Państwa Członkowskie, w tym Irlandia, podejmą decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi – czy stworzyć wspólną obronę.Żadne z postanowień niniejszego tytułu nie wpływa na stanowisko ani politykę żadnego innego Państwa Członkowskiego w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, ani takiego stanowiska i takiej polityki nie narusza.Każde Państwo Członkowskie podejmie decyzję – zgodnie z postanowieniami Traktatu z Lizbony i z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w stałej współpracy strukturalnej lub w pracach Europejskiej Agencji Obrony.Traktat z Lizbony nie przewiduje utworzenia armii europejskiej ani poboru do jakiejkolwiek formacji wojskowej.Nie wpływa on na prawo Irlandii ani żadnego innego Państwa Członkowskiego do określenia charakteru i zakresu swoich wydatków na obronę i bezpieczeństwo oraz do określenia charakteru swoich zdolności obronnych.Irlandia lub każde inne Państwo Członkowskie podejmą decyzję – zgodnie z krajowymi wymogami prawnymi – czy uczestniczyć w określonej operacji wojskowej.TYTUŁ IVPOSTANOWIENIA KOŃCOWEArtykuł 4Niniejszy Protokół pozostaje otwarty do podpisu przez Wysokie Umawiające się Strony do dnia 30 czerwca 2012 roku.Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez Wysokie Umawiające się Strony oraz - w przypadku gdy nie wejdzie on w życie przed datą przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej – przez Republikę Chorwacji, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną złożone Rządowi Republiki Włoskiej.Niniejszy Protokół wchodzi w życie, o ile to możliwe, w dniu 30 czerwca 2013 roku, pod warunkiem że złożone zostaną wszystkie dokumenty ratyfikacyjne lub, jeżeli nie zostaną one złożone w tym terminie, pierwszego dnia miesiąca następującego po złożeniu dokumentu ratyfikacyjnego przez Państwo Członkowskie, które jako ostatnie dopełni tej formalności.Artykuł 5Niniejszy Protokół został sporządzony w jednym oryginalnym egzemplarzu w językach angielskim, bułgarskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne. Zostaje on złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.Gdy niniejszy Protokół stanie się wiążący dla Republiki Chorwacji zgodnie z artykułem 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Chorwacji, tekst niniejszego Protokołu w języku chorwackim, który będzie na równi autentyczny, jak teksty w językach, o których mowa w akapicie pierwszym, zostanie złożony w archiwum Rządu Republiki Włoskiej, który przekaże kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem każdemu z rządów pozostałych Państw Członkowskich.W DOWÓD CZEGO niżej wymienieni pełnomocnicy złożyli swoje podpisy pod niniejszym Protokołem.Съставено в Брюксел на тринадесети юни две хиляди и дванадесета година.Hecho en Bruselas, el trece de junio de dos mil doce.V Bruselu dne třináctého června dva tisíce dvanáct.Udfærdiget i Bruxelles den trettende juni to tusind og tolv.Geschehen zu Brüssel am dreizehnten Juni zweitausendzwölf.Kahe tuhande kaheteistkümnenda aasta juunikuu kolmeteistkümnendal päeval Brüsselis.Έγινε στις Βρυξέλλες, στις δέκα τρεις Ιουνίου δύο χιλιάδες δώδεκα.Done at Brussels on the thirteenth day of June in the year two thousand and twelve.Fait à Bruxelles, le treize juin deux mille douze.Arna dhéanamh sa Bhruiséil, an tríú lá déag de Mheitheamh an bhliain dhá mhíle agus a dó dhéag.Fatto a Bruxelles, addì tredici giugno duemiladodici.Briselē, divi tūkstoši divpadsmitā gada trīspadsmitajā jūnijā.Priimta du tūkstančiai dvyliktų metų birželio tryliktą dieną Briuselyje.Kelt Brüsszelben, a kétezer-tizenkettedik év június havának tizenharmadik napján.Magħmul fi Brussell, fit-tlettax-il jum ta’ Ġunju tas-sena elfejn u tnax.Gedaan te Brussel, de dertiende juni tweeduizend twaalf.Sporządzono w Brukseli dnia trzynastego czerwca roku dwa tysiące dwunastego.Feito em Bruxelas, em treze de junho de dois mil e doze.Întocmit la Bruxelles la treisprezece iunie două mii doisprezece.V Bruseli dňa trinásteho júna dvetisícdvanásť.V Bruslju, dne trinajstega junija leta dva tisoč dvanajst.Tehty Brysselissä kolmantenatoista päivänä kesäkuuta vuonna kaksituhattakaksitoista.Som skedde i Bryssel den trettonde juni tjugohundratolv.Voor het Koninkrijk BelgiëPour le Royaume de BelgiqueFür das Königreich BelgienDeze handtekening verbindt eveneens de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap, de Duitstalige Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.Cette signature engage également la Communauté française, la Communauté flamande, la Communauté germanophone, la Région wallone, la Région flamande et la Région de Bruxelles-Capitale.Diese Unterschrift bindet zugleich die Deutschsprachige Gemeinschaft, die Flämische Gemeinschaft, die Französische Gemeinschaft, die Wallonische Region, die Flämische Region und die Region Brüssel-Hauptstadt.За Република БългарияZa Českou republikuFor Kongeriget DanmarkFür die Bundesrepublik DeutschlandEesti Vabariigi nimelThar cheann Na hÉireannFor IrelandΓια την Ελληνική ΔημοκρατίαPor el Reino de EspañaPour la République françaisePer la Repubblica italianaΓια την Κυπριακή ΔημοκρατίαLatvijas Republikas vārdā –Lietuvos Respublikos varduPour le Grand-Duché de LuxembourgMagyarország részérőlGħal MaltaVoor het Koninkrijk der NederlandenFür die Republik ÖsterreichW imieniu Rzeczypospolitej PolskiejPela República PortuguesaPentru RomâniaZa Republiko SlovenijoZa Slovenskú republikuSuomen tasavallan puolestaFör Republiken FinlandFör Konungariket SverigeFor the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland lub b) równoważna przestrzeń ładunkowa określona powyżej zaprojektowana do instalacji maszyn lub wyposażenia oraz c) z przestrzenią ładunkową wyraźnie oddzieloną sztywną przegrodą od przestrzeni przeznaczonej dla osób znajdujących się w pojeździe oraz d) przestrzeń ładunkowa zdolna pomieścić co najmniej sześcian o długości boku 600 mm oraz 12) maksymalnie dwa siedzenia niesiodłowe, w tym siedzenie dla kierowcy