1)

podejmowanie wysiłków w celu zachowania integralności układu NPT oraz zwiększenia jego oddziaływania i usprawnienia jego wdrażania;

2)

uznanie, że układ NPT stanowi wyjątkowy i niezastąpiony wielostronny instrument służący zachowaniu i umocnieniu międzynarodowego pokoju, bezpieczeństwa i stabilności, ze względu na to, że tworzy on ramy prawne, które służą zapobieganiu rozprzestrzenianiu broni jądrowej i dalszemu opracowywaniu systemu kontroli gwarantującemu wykorzystanie energii jądrowej przez państwa nieposiadające broni jądrowej wyłącznie do celów pokojowych, oraz stanowi podstawowy fundament dalszego rozbrojenia jądrowego zgodnie z jego art. VI i ważny element w dalszym rozwoju zastosowania energii jądrowej do celów pokojowych; jednocześnie należy podkreślić, że układ NPT, w tym jego trzy wzajemnie się uzupełniające filary, reprezentuje interesy w zakresie bezpieczeństwa wspólne dla wszystkich państw stron;

3)

podkreślanie bezwzględnej konieczności pełnego przestrzegania wszystkich postanowień układu NPT przez wszystkie państwa strony;

4)

podkreślanie potrzeby, by polityki i strategie państw stron były spójne z postanowieniami układu NPT;

5)

działania na rzecz upowszechniania układu NPT; wezwanie wszystkich państw niebędących stronami układu NPT do bezzwłocznego przystąpienia do tego układu jako państwa strony nieposiadające broni jądrowej, a także do przestrzegania jego postanowień i wypełniania zobowiązań w zakresie nieproliferacji i rozbrojenia jeszcze przed przystąpieniem;

6)

uznanie wkładu społeczeństwa obywatelskiego w upowszechnianie zasad i celów układu NPT;

7)

potwierdzenie zobowiązania do dążenia do tego, żeby świat, w którym wszyscy żyjemy, stał się bezpieczniejszy, oraz do stworzenia warunków umożliwiających istnienie świata bez broni jądrowej, zgodnie z celami określonymi w układzie NPT; przekonanie, że pośrednie kroki na drodze prowadzącej do tego celu mogą również przyczynić się do znaczącego wzrostu bezpieczeństwa powszechnego;

8)

przyjęcie z zadowoleniem znacznego zmniejszenia zapasów broni jądrowej, które nastąpiło od czasu zakończenia zimnej wojny, w tym w przypadku dwóch państw członkowskich Unii; podkreślenie konieczności ogólnej redukcji arsenału jądrowego z myślą o przeprowadzeniu stopniowego i systematycznego rozbrojenia jądrowego na mocy art. VI układu NPT, z uwzględnieniem szczególnej odpowiedzialności państw posiadających największy arsenał; w tym kontekście przyjęcie z zadowoleniem rozpoczęcia negocjacji w sprawie nowej umowy START między Stanami Zjednoczonymi a Federacją Rosyjską; potwierdzenie, że konieczne jest czynienie większych postępów w zakresie zmniejszenia ich arsenału i redukcji gotowości operacyjnej ich systemów broni jądrowej do minimalnego niezbędnego poziomu;

9)

w odniesieniu do broni jądrowej, która nie ma charakteru strategicznego:

10)

uznanie stosowania zasady nieodwracalności, która ma na celu wytyczenie kierunku dla wszystkich działań w dziedzinie rozbrojenia jądrowego i kontroli zbrojeń, jako wkładu w utrzymywanie i wzmacnianie międzynarodowego pokoju, bezpieczeństwa i stabilności, uwzględniając te warunki;

11)

uznanie znaczenia, z punktu widzenia rozbrojenia jądrowego, programów zniszczenia i likwidacji broni jądrowej oraz likwidacji materiałów rozszczepialnych zdefiniowanych w ramach partnerstwa globalnego G-8;

12)

podejmowanie przez mocarstwa atomowe wysiłków w dążeniach do wiarygodności i przejrzystości oraz stosowanie innych środków budowy zaufania z myślą o wspieraniu dalszych postępów w dziedzinie rozbrojenia; wyrażenie w tym kontekście zadowolenia w związku z faktem, że niektóre państwa posiadające broń jądrową – w tym dwa państwa członkowskie Unii – zwiększyły przejrzystość w odniesieniu do posiadanej przez siebie broni jądrowej, oraz wezwanie pozostałych państw do powielenia tego wzorca;

13)

potwierdzenie również zobowiązania do prowadzenia kontroli zbrojeń jądrowych i rozbrojenia jądrowego zgodnie z postanowieniami układu oraz podkreślenie konieczności zwiększenia wielostronnych wysiłków i reaktywowania wielostronnych instrumentów, takich jak konferencja rozbrojeniowa;

14)

wezwanie państw do bezzwłocznego i bezwarunkowego podpisania i ratyfikowania CTBT, w szczególności dziewięciu pozostałych państw wymienionych w załączniku II CTBT, które jeszcze tego nie zrobiły, mając na uwadze, że CTBT stanowi zasadniczy element systemu rozbrojenia jądrowego i nieproliferacji oraz że powinien on wejść jak najszybciej w życie; wyrażenie w tym kontekście zadowolenia w związku z podjętymi niedawno przez Stany Zjednoczone zobowiązaniami do szybkiego ratyfikowania CTBT;

15)

w oczekiwaniu na wejście w życie CTBT, wezwanie wszystkich państw do przestrzegania moratorium na przeprowadzanie prób jądrowych, do powstrzymania się od wszelkich działań niezgodnych z obowiązkami i postanowieniami zawartymi w CTBT oraz do jak najszybszego demontażu – w sposób przejrzysty i otwarty dla społeczności międzynarodowej – wszystkich obiektów służących próbom jądrowym; podkreślenie znaczenia i przyjęcie z zadowoleniem prac prowadzonych przez Komisję Przygotowawczą Organizacji CTBT, zwłaszcza w zakresie międzynarodowego systemu monitorowania;

16)

wyrażenie zadowolenia w związku z przyjęciem w 2009 r. w drodze konsensusu programu prac konferencji rozbrojeniowej oraz wezwanie w związku z tym do bezzwłocznego rozpoczęcia i szybkiego zakończenia negocjacji w sprawie FMCT, mając za podstawę dokument CD/1299 z dnia 24 marca 1995 r. i zawarty w nim mandat, zgodnie z decyzją z dnia 29 maja 2009 r. konferencji rozbrojeniowej, mającej na celu ustanowienie programu prac na sesje 2009 (dok. CD/1864);

17)

w oczekiwaniu na wejście w życie FMCT, wezwanie wszystkich zainteresowanych państw do przyjęcia i utrzymania w mocy natychmiastowego moratorium na produkcję materiałów rozszczepialnych do broni jądrowej lub innych wybuchowych urządzeń jądrowych, jak również do demontażu obiektów służących do produkcji materiałów rozszczepialnych do broni jądrowej lub do przekształcenia tych obiektów do celów wykluczających przeprowadzanie wybuchów jądrowych; przyjęcie z zadowoleniem działania tych spośród pięciu państw posiadających broń jądrową, w szczególności państw członkowskich Unii, które wprowadziły takie moratoria i dokonały demontażu wspomnianych obiektów;

18)

wezwanie wszystkich zainteresowanych państw do podjęcia stosownych działań praktycznych służących zmniejszeniu ryzyka przypadkowej wojny jądrowej;

19)

dalsza analiza kwestii gwarancji bezpieczeństwa dla tych państw stron, które nie posiadają broni jądrowej;

20)

wezwanie państw posiadających broń jądrową do potwierdzenia istniejących gwarancji bezpieczeństwa określonych przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych w rezolucji 984 (1995), uznając, że takie gwarancje bezpieczeństwa wzmacniają system nierozprzestrzeniania broni jądrowej, a także do podpisania i ratyfikowania odpowiednich protokołów do traktatów ustanawiających strefy wolne od broni jądrowej, sporządzonych po przeprowadzeniu wymaganych konsultacji zgodnie z wytycznymi z 1999 r. Komisji ONZ ds. Rozbrojenia (UNDC), uznając, że strefy te mają dostęp do gwarancji bezpieczeństwa opartych na traktatach;

21)

podkreślenie konieczności czynienia dalszych postępów w zakresie ogólnej kontroli zbrojeń i rozbrojenia oraz wezwanie do dalszego rozwijania wszystkich aspektów rozbrojenia w celu zwiększenia bezpieczeństwa powszechnego;

22)

prowadzenie działań na rzecz rozpoczęcia konsultacji w sprawie traktatu o zakazie pocisków ziemia-ziemia krótkiego i średniego zasięgu;

23)

wzywanie do upowszechniania i skutecznego wdrażania przyjętego w Hadze kodeksu postępowania przeciwko proliferacji rakiet balistycznych;

24)

podkreślenie znaczenia upowszechniania i wdrażania konwencji o zakazie broni biologicznej i toksycznej, konwencji o zakazie broni chemicznej oraz konwencji, działań i inicjatyw przyczyniających się do kontroli broni konwencjonalnej;

25)

prowadzenie prac nad rozwiązaniem problemów związanych z niestabilnością i brakiem bezpieczeństwa regionalnego oraz z sytuacjami konfliktowymi, które często dają początek programom zbrojeniowym;

26)

przyznanie, że w ostatnich latach pojawiły się duże wyzwania związane z rozprzestrzenianiem broni jądrowej, zwłaszcza w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej i w Islamskiej Republice Iranu, podkreślenie, że wspólnota międzynarodowa musi być gotowa stawić czoła tym wyzwaniom, i zauważenie, że w odpowiedzi na nie należy podjąć zdecydowane działania;

27)

podkreślanie konieczności wzmocnienia roli Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych jako ostatecznego arbitra, aby mogła ona podejmować stosowne działania w przypadku niewypełniania obowiązków wynikających z układu NPT, zgodnie ze statutem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), w tym stosować zabezpieczenia;

28)

zwrócenie uwagi na możliwe skutki, jakie dla światowego pokoju i bezpieczeństwa miałoby wycofanie się z układu NPT; wezwanie wspólnoty międzynarodowej do ukierunkowanego i szybkiego reagowania na przypadki powiadomienia o wycofaniu się z układu NPT i na skutki takiego wycofania; podkreślenie wymogu, aby Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych działała w sposób szybki, a zwłaszcza, aby podejmowała niezwłoczne działania w przypadku powiadomienia przez jakiekolwiek państwo stronę o tym, że wycofuje się ono z układu NPT; wezwanie państw stron układu NPT, aby wspierały przyjmowanie środków w tym zakresie, w tym środków służących zachowaniu odpowiednich zabezpieczeń MAEA w odniesieniu do materiałów, sprzętu, technologii i obiektów jądrowych mających służyć pokojowym celom;

29)

w przypadku gdy MAEA nie jest w stanie dać wystarczających gwarancji, że program jądrowy danego państwa opracowano wyłącznie do celów pokojowych, domaganie się zawieszenia współpracy w dziedzinie energii jądrowej z tym państwem do czasu, gdy MAEA będzie w stanie udzielić takich gwarancji;

30)

wezwanie wszystkich państw w regionie Bliskiego Wschodu do czynienia postępów m.in. w kierunku utworzenia w tym regionie strefy, którą byłyby wstanie skutecznie kontrolować, wolnej od broni jądrowej i innej broni masowego rażenia i systemów jej przenoszenia oraz wstrzymanie się od stosowania środków, które uniemożliwiają osiągnięcie tego celu; uznanie znaczenia wypracowania porozumienia co do konkretnych działań stanowiących część procesu, który obejmuje wszystkie państwa tego regionu i który ma ułatwić wdrażanie rezolucji układu NPT z 1995 r. w sprawie Bliskiego Wschodu;

31)

wezwanie wszystkich państw stron, a zwłaszcza państw stron posiadających broń jądrową, by rozszerzyły współpracę i podjęły wzmożone wysiłki na rzecz utworzenia przez podmioty działające na Bliskim Wschodzie strefy, którą byłyby w stanie skutecznie kontrolować i która byłaby wolna od broni jądrowej i innej broni masowego rażenia i systemów jej przenoszenia, zgodnie z postanowieniami rezolucji układu NPT z 1995 roku w sprawie Bliskiego Wschodu;

32)

priorytetowe traktowanie wdrożenia systemu nierozprzestrzeniania broni jądrowej w regionie Morza Śródziemnego, z uwagi na to, że bezpieczeństwo w Europie związane jest z bezpieczeństwem w tym regionie;

33)

uznanie stref wolnych od broni jądrowej utworzonych – zgodnie z wytycznymi UNDC z 1999 r. – na podstawie dobrowolnych ustaleń pomiędzy państwami danego regionu za istotne dla pokoju i bezpieczeństwa;

34)

podkreślanie konieczności zrobienia wszystkiego co możliwe, aby zapobiec zagrożeniu terroryzmem jądrowym, związanemu z potencjalnym dostępem terrorystów do broni jądrowej lub materiałów jądrowych, które mogą zostać użyte do produkcji bomb rozpraszających materiały radioaktywne, a także, w tym kontekście, podkreślanie konieczności wypełniania obowiązków wynikających z rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1540 (2004) i 1887 (2009), jak również wezwanie do zwiększenia bezpieczeństwa jądrowego źródeł o wysokim stopniu promieniotwórczości;

35)

wezwanie wszystkich państw, które jeszcze tego nie zrobiły, do podpisania, ratyfikowania i wdrożenia Międzynarodowej konwencji w sprawie zwalczania aktów terroryzmu jądrowego, która stanowi ważną część międzynarodowych ram prawnych służących walce z zagrożeniami wynikającymi z terroryzmu jądrowego;

36)

w świetle zwiększonego zagrożenia związanego z rozprzestrzenianiem broni jądrowej i terroryzmem – wspieranie inicjatywy na rzecz partnerstwa globalnego G-8, działalności MAEA i innych wielostronnych mechanizmów w tym zakresie, takich jak inicjatywa przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia, światowa inicjatywa na rzecz zwalczania terroryzmu jądrowego i inicjatywa na rzecz zmniejszania zagrożeń globalnych; przyjęcie z zadowoleniem celów w zakresie bezpieczeństwa, określonych podczas szczytu w sprawie globalnego bezpieczeństwa jądrowego;

37)

uznanie, że ogólne porozumienia o zabezpieczeniach wraz z protokołami dodatkowymi pełnią rolę czynnika ograniczającego rozprzestrzenianie broni jądrowej i wyznaczają obowiązujące obecnie standardy weryfikacji;

38)

dalsza praca nad upowszechnianiem i wzmacnianiem systemu zabezpieczeń MAEA, z myślą o ułatwieniu wykrywania naruszeń obowiązków w zakresie nieproliferacji, zwłaszcza dzięki przyjęciu i wdrożeniu przez wszystkie zainteresowane państwa ogólnego porozumienia o zabezpieczeniach wraz z protokołem dodatkowym oraz, w stosownych przypadkach, poprawionej wersji tzw. protokołu w sprawie małych ilości, mając na uwadze wzmocnienie systemu zabezpieczeń;

39)

działanie na rzecz uznania przez konferencję przeglądową 2010 układu NPT i Radę Gubernatorów MAEA, że zawarcie i wdrożenie ogólnego porozumienia o zabezpieczeniach wraz z protokołem dodatkowym stanowi obowiązujący obecnie standard weryfikacji zgodnie z art. III układu NPT;

40)

podkreślenie wyjątkowej roli, jaką pełni MAEA, kontrolując, czy państwa dotrzymują swoich zobowiązań w zakresie nierozprzestrzeniania broni jądrowej;

41)

podkreślenie także istotnej roli, jaką pełni MAEA, pomagając państwom – na ich wniosek – zwiększyć bezpieczeństwo materiałów i obiektów jądrowych, oraz wezwanie państw do wspierania działań MAEA;

42)

uznanie znaczenia odpowiednich i skutecznych kontroli eksportu zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1540 (2004) i nr 1887 (2009) oraz zgodnie z art. III. ust. 2 układu NPT;

43)

przeprowadzanie na szczeblu krajowym skutecznych kontroli w zakresie eksportu, tranzytu, przeładunku i reeksportu oraz wdrażanie w tym celu odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych, a także podejmowanie na szczeblu międzynarodowym i krajowym zdecydowanych działań służących walce z finansowaniem proliferacji i kontrolowaniu dostępu do niematerialnych transferów technologii;

44)

wprowadzenie w życie skutecznych sankcji karnych w odniesieniu do przypadków proliferacji w celu powstrzymania nielegalnego eksportu, tranzytu, pośrednictwa, handlu i związanych z nimi operacji finansowych – zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1540 (2004);

45)

zachęcanie Komitetu Zanggera i Grupy Dostawców Jądrowych (NSG) do dzielenia się swoimi doświadczeniami w zakresie kontroli eksportu, dzięki czemu wszystkie państwa będą mogły skorzystać zarówno z ustaleń Komitetu Zanggera i wytycznych NSG, jak i z wyników wdrożenia tych środków;

46)

wskazanie na konieczność szybkiego zakończenia prac nad poprawianiem wytycznych NSG, zwłaszcza w zakresie zwiększenia kontroli w zakresie eksportu technologii wzbogacania rudy i ponownego przerobu paliwa jądrowego, oraz konieczność takiego pokierowania pracami na forum NSG, aby przestrzeganie protokołu dodatkowego było traktowane jako warunek dostaw jądrowych;

47)

wezwanie państw stron konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych do jak najszybszego ratyfikowania zmian do tej konwencji, aby przyspieszyć jej wejście w życie;

48)

zachęcanie do opracowywania technologii, których nie będzie można wykorzystywać do proliferacji i w odniesieniu do których będzie można stosować zabezpieczenia;

49)

uznanie prawa państw stron do wykorzystywania energii jądrowej do celów pokojowych, zgodnie z art. IV układu NPT i z poszanowaniem jego art. I, II i III, między innymi do produkcji energii elektrycznej oraz w przemyśle, służbie zdrowia i w rolnictwie;

50)

dalsze przywiązywanie wagi do tego, by zapewnić odpowiedzialny rozwój pokojowego wykorzystania energii jądrowej w warunkach najlepiej gwarantujących bezpieczeństwo, ochronę i nieproliferację;

51)

zachęcanie w tym zakresie państw stron do potwierdzenia i przestrzegania zasad i norm, regulujących odpowiedzialny rozwój energii jądrowej wykorzystywanej do celów pokojowych;

52)

podkreślenie znaczenia kontynuowania współpracy międzynarodowej w celu zwiększenia bezpieczeństwa jądrowego, bezpiecznej gospodarki odpadami, ochrony radiologicznej i odpowiedzialności cywilnej za szkody jądrowe, a także wezwanie tych krajów, które jeszcze tego nie zrobiły, aby jak najszybciej przystąpiły do wszystkich stosownych konwencji i w pełni wywiązywały się z wynikających z tych konwencji zobowiązań;

53)

wspieranie krajowych, dwustronnych i międzynarodowych działań w zakresie szkoleń odpowiednio wykwalifikowanych pracowników, którzy są potrzebni do zapewnienia odpowiedzialnego rozwoju pokojowego korzystania z energii jądrowej w warunkach najlepiej gwarantujących bezpieczeństwo, ochronę i nieproliferację;

54)

głębokie przekonanie o korzyściach płynących z wielostronnych rozwiązań w zakresie jądrowego cyklu paliwowego, zgodnie z którymi mechanizmy zabezpieczające, osobno lub wraz z innymi uzupełniającymi mechanizmami, nie powinny naruszać równowagi istniejącego, dobrze funkcjonującego rynku, powinny natomiast umożliwiać wykonywanie prawa do pokojowego wykorzystania energii jądrowej, zapewniając bezpieczeństwo dostaw paliwa jądrowego tym państwom, które opracowują programy jądrowe z uwzględnieniem warunków najlepiej gwarantujących bezpieczeństwo, ochronę i nieproliferację;

55)

uznanie, że dzięki niektórym inicjatywom, w tym utworzeniu banku niskowzbogaconego uranu, który byłby kontrolowany przez MAEA, możliwe będzie udostępnienie zainteresowanym państwom mechanizmów zabezpieczających oraz łatwiejsze stanie się wypracowanie trwałych rozwiązań wielostronnych;

56)

wspieranie i podejmowanie dalszego dialogu i konsultacji w celu wyjaśnienia nierozstrzygniętych kwestii i zwiększenia poparcia dla koncepcji wielostronnych rozwiązań w zakresie jądrowego cyklu paliwowego.