17.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 154/1

(1)

W celu uproszczenia ram prawnych wspólnej polityki rolnej (WPR) rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (2) uchyliło i zastąpiło jednym aktem prawnym wszystkie rozporządzenia przyjęte przez Radę od wprowadzenia WPR w ramach ustanawiania wspólnych organizacji rynków w odniesieniu do produktów rolnych lub grup produktów.

(2)

Jak podkreślono w rozporządzeniu o jednolitej wspólnej organizacji rynku, uproszczenie to nie miało prowadzić do kwestionowania decyzji co do polityki dotyczącej WPR, które były podejmowane w przeszłości. Jego celem nie było zatem wprowadzenie jakichkolwiek nowych instrumentów lub środków. W związku z tym rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku odzwierciedla decyzje co do polityki podjęte do chwili, w której Komisja zaproponowała tekst tego rozporządzenia.

(3)

Równolegle do negocjacji i przyjęcia rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku Rada rozpoczęła również negocjacje dotyczące reformy polityki w sektorze wina, które zakończyły się przyjęciem rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (3). Jak postanowiono w rozporządzeniu o jednolitej wspólnej organizacji rynku, jedynie te przepisy dotyczące sektora wina, które nie były przedmiotem reformy polityki, zostały początkowo włączone do rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku. Te podstawowe przepisy, które podlegały zmianom polityki, miały zostać włączone do rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku dopiero po uchwaleniu stosownych reform. Ponieważ takie podstawowe przepisy zostały już przyjęte, sektor wina należy obecnie w pełni włączyć do rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku, uwzględniając w nim decyzje dotyczące kierunków polityki przyjęte w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008.

(4)

Włączenie tych przepisów do rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku powinno nastąpić zgodnie z takim samym podejściem jak to, które było stosowane podczas przyjmowania rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku; podejście to polegało na tym, że nie kwestionowano decyzji dotyczących kierunków polityki podjętych podczas przyjmowania tych przepisów przez Radę ani uzasadnienia tych decyzji wyrażonego w odnośnych motywach odpowiednich rozporządzeń.

(5)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany w rozporządzeniu o jednolitej wspólnej organizacji rynku.

(6)

Rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku uwzględnia przepisy dotyczące stosowania reguł konkurencji na mocy Traktatu w odniesieniu do sektorów, które obejmuje. Dotąd przepisy te uwzględniało rozporządzenie Rady (WE) nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczące stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi (4). Rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku dostosowało zatem zakres rozporządzenia (WE) nr 1184/2006. Ze względu na pełne włączenie sektora wina do rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku oraz na rozszerzenie reguł konkurencji zawartych w tym rozporządzeniu na ten sektor należy ustanowić przepisy wyłączające sektor wina z zakresu rozporządzenia (WE) nr 1184/2006.

(7)

Należy wyjaśnić, że każdy element pomocy państwa, który mógłby być zawarty w krajowych programach wsparcia, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, ma zostać oceniony w świetle podstawowych reguł Wspólnoty dotyczących pomocy państwa. Ponieważ procedura ustanowiona niniejszym rozporządzeniem dla zatwierdzenia tych programów wsparcia umożliwia Komisji zapewnienie, aby podstawowe reguły Wspólnoty dotyczące pomocy państwa, a w szczególności te zawarte we „Wspólnotowych wytycznych w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013” (5), były przestrzegane, nie powinno się wymagać dalszego zgłaszania zgodnie z art. 88 Traktatu lub z rozporządzeniem Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (6).

(8)

Ze względu na pewność prawa, należy przypomnieć, że uchylenie rozporządzenia (WE) nr 479/2008 nie wpływa na ważność jakichkolwiek aktów prawnych przyjętych na podstawie tego uchylonego aktu.

(9)

W celu zapewnienia, aby zamiana przepisów rozporządzenia (WE) nr 479/2008 na przepisy przewidziane w niniejszym rozporządzeniu nie zakłóciła trwającego roku gospodarczego 2008/2009 w sektorze wina, niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 sierpnia 2009 r.,

1)

w art. 1 skreśla się ust. 2;

2)

w art. 3 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

3)

w art. 55 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w części II tytuł I rozdział III tytuł sekcji IV otrzymuje brzmienie:

5)

w art. 85 wyrazy wprowadzające otrzymują brzmienie:

„Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania sekcji I–IIIa, które mogą odnosić się w szczególności do:”;

6)

w części II tytuł I rozdział III po sekcji IV dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja IVa

Potencjał produkcyjny w sektorze wina

Podsekcja I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 85a

Nielegalne nasadzenia dokonane po dniu 31 sierpnia 1998 r.

1.   Producenci karczują na własny koszt obszary obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia, w stosownych przypadkach, po dniu 31 sierpnia 1998 r.

2.   Do czasu przeprowadzenia wykarczowania zgodnie z ust. 1 winogrona i produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty powstałe w wyniku destylacji nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

3.   Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu karczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia, bez uszczerbku, w stosownych przypadkach, dla sankcji nałożonych wcześniej przez państwa członkowskie.

4.   Zniesienie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania określone w niniejszym artykule.

Artykuł 85b

Obowiązkowe uregulowanie sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r.

1.   W zamian za opłatę i nie później niż do dnia 31 grudnia 2009 r., w stosownych przypadkach, producenci uregulują sytuację prawną obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek procedur w ramach rozliczania rachunków, akapit pierwszy nie ma zastosowania do obszarów o sytuacji prawnej uregulowanej na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

2.   Opłata, o której mowa w ust. 1, ustalana jest przez państwa członkowskie. Wynosi ona przynajmniej dwukrotność średniej wartości odpowiedniego prawa do sadzenia w danym regionie.

3.   Do czasu uregulowania sytuacji zgodnie z ust. 1 winogrona lub produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty te nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

4.   Obszary nielegalnych nasadzeń, o których mowa w ust. 1, których sytuacja nie została uregulowana zgodnie z tym ustępem do dnia 31 grudnia 2009 r., zostają wykarczowane przez producentów, których to dotyczy, na ich własny koszt.

Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu wykarczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia.

Do czasu przeprowadzenia wykarczowania, o którym mowa akapicie pierwszym, stosuje się odpowiednio przepisy ust. 3.

5.   Zniesienie w dniu 31 grudnia 2015 r. przejściowego zakazu nowych nasadzeń, jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w ust. 3 i 4.

Artykuł 85c

Kontrola braku wprowadzenia do obrotu lub destylacji

1.   W związku z art. 85a ust. 2 i art. 85b ust. 3 i 4 państwa członkowskie wymagają dowodu braku wprowadzenia do obrotu danego produktu lub, w przypadku gdy dane produkty poddawane są destylacji, przedłożenia umów o destylacji.

2.   Państwa członkowskie weryfikują brak wprowadzenia do obrotu i fakt przeprowadzenia destylacji, o których mowa w ust. 1. W przypadku nieprzestrzegania tego wymogu nakładają sankcje.

3.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o obszarach będących przedmiotem destylacji i odpowiadających im ilościach alkoholu.

Artykuł 85d

Środki towarzyszące

Obszary, o których mowa w art. 85b ust. 1 akapit pierwszy, do chwili uregulowania ich sytuacji, oraz obszary, o których mowa w art. 85a ust. 1, nie korzystają z żadnych krajowych ani wspólnotowych środków wsparcia.

Artykuł 85e

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te mogą obejmować:

Podsekcja II

Przejściowy system praw do sadzenia

Artykuł 85f

Czas trwania

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r.

Artykuł 85g

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

1.   Bez uszczerbku dla przepisów art. 120a ust. 1–6, a w szczególności jego ust. 4, sadzenie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 jest zakazane.

2.   Szczepienie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 na innych odmianach winorośli niż te, o których mowa we wspomnianym artykule, jest również zakazane.

3.   Niezależnie od ust. 1 i 2, sadzenie i szczepienie, o których mowa w tych ustępach, jest dozwolone, jeśli jest objęte:

4.   Prawa do sadzenia, o których mowa w ust. 3, przyznawane są w hektarach.

5.   Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, na swoim terytorium lub części terytorium, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. W takich przypadkach przepisy regulujące przejściowy system praw do sadzenia, określone w niniejszej podsekcji łącznie z niniejszym artykułem, mają odpowiednio zastosowanie w danym państwie członkowskim.

Artykuł 85h

Prawa do nowego sadzenia

1.   Państwa członkowskie mogą przyznać producentom prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów:

2.   Przyznane prawa do nowego sadzenia są:

Artykuł 85i

Prawa do ponownego sadzenia

1.   Państwa członkowskie przyznają prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy wykarczowali obszar, na którym jest zasadzona winorośl.

W stosunku do wykarczowanych obszarów, na które została przyznana premia zgodnie z podsekcją III, nie przysługują jednak prawa do ponownego sadzenia.

2.   Państwa członkowskie mogą przyznać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy podejmą się wykarczowania obszaru, na którym jest zasadzona winorośl. W takich przypadkach wykarczowanie danego obszaru należy przeprowadzić najpóźniej pod koniec trzeciego roku po zasadzeniu nowych winorośli, w odniesieniu do których przyznano prawa do ponownego sadzenia.

3.   Przyznane prawa do ponownego sadzenia odpowiadają wykarczowanemu obszarowi pod względem czystego zbioru.

4.   Prawa do ponownego sadzenia będą wykorzystywane w gospodarstwie, któremu zostały przyznane. Państwa członkowskie mogą dalej ustalić, że takie prawa do ponownego sadzenia mogą być wykonywane tylko na obszarze, na którym winorośl została już wykarczowana.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 4, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przeniesieniu w całości lub w części praw do ponownego sadzenia na inne gospodarstwo w tym samym państwie członkowskim w następujących przypadkach:

Państwa członkowskie zapewniają, aby stosowanie odstępstw przewidzianych w akapicie pierwszym nie prowadziło do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na ich terytorium, w szczególności w sytuacji przekazywania praw z obszarów nienawadnianych na obszary nawadniane.

6.   Ustępy 1–5 stosuje się odpowiednio do praw podobnych do praw do ponownego sadzenia nabytych na mocy wcześniejszych przepisów wspólnotowych lub krajowych.

7.   Prawa do ponownego sadzenia przyznane na mocy art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są stosowane w okresach przewidzianych dla nich w tym rozporządzeniu.

Artykuł 85j

Krajowe i regionalne rezerwy praw do sadzenia

1.   W celu poprawy zarządzania potencjałem produkcyjnym państwa członkowskie tworzą krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia.

2.   Państwa członkowskie, które ustanowiły krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, mogą utrzymać te rezerwy, dopóki stosują przejściowy system praw do sadzenia zgodnie z niniejszą podsekcją.

3.   Następujące prawa do sadzenia zostają przydzielone do krajowych lub regionalnych rezerw, jeżeli nie zostaną one wykorzystane w przepisowym czasie:

4.   Producenci mogą przenieść prawa do ponownego sadzenia do krajowych lub regionalnych rezerw. Warunki takiego przeniesienia, w razie potrzeby w zamian za zapłatę z krajowych funduszy, określane są przez państwa członkowskie przy uwzględnieniu prawnie uzasadnionego interesu stron.

5.   W drodze odstępstwa od ust. 1, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niewdrażaniu systemu rezerw, pod warunkiem że mogą udowodnić, że na ich terytorium istnieje już skuteczny alternatywny system zarządzania prawami do sadzenia. Alternatywny system może, w razie potrzeby, stanowić odstępstwo od odpowiednich przepisów niniejszej podsekcji.

Akapit pierwszy ma również zastosowanie do państw członkowskich, które zakończą funkcjonowanie krajowych lub regionalnych rezerw na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 85k

Przyznawanie praw do sadzenia z rezerwy

1.   Państwa członkowskie mogą przyznać prawa z rezerwy:

Państwa członkowskie określają kryteria ustalania kwoty opłat, o których mowa w pierwszym akapicie lit. b), które mogą się różnić w zależności od planowanego końcowego produktu danej winnicy, oraz pozostałego okresu przejściowego, w czasie którego ma zastosowanie zakaz nowych sadzeń, jak przewidziano w art. 85 g ust. 1 i 2.

2.   W przypadku praw do sadzenia przyznawanych z rezerwy państwa członkowskie zapewniają, aby:

3.   Prawa do sadzenia przyznane z rezerwy, które nie są wykorzystane przed upływem drugiego roku winiarskiego następującego po roku, w którym zostały one przyznane, przepadają i wracają do rezerwy.

4.   Prawa do sadzenia w rezerwie wygasają, jeśli nie są wykorzystane przed końcem piątego roku winiarskiego następującego po roku ich powrotu do rezerwy.

5.   Jeśli w państwie członkowskim istnieją rezerwy regionalne, dane państwo może określić przepisy zezwalające na przenoszenie praw do sadzenia między regionalnymi rezerwami. Jeśli w państwie członkowskim istnieją zarówno rezerwy regionalne, jak i krajowe, dane państwo może również zezwolić na przeniesienia między tymi rezerwami.

Przeniesienia mogą stać się przedmiotem współczynnika redukcji.

Artykuł 85l

De minimis

Przepisów niniejszej podsekcji nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których wspólnotowy system praw do sadzenia nie miał zastosowania przed dniem 31 grudnia 2007 r.

Artykuł 85m

Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe

Państwa członkowskie mogą przyjąć bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w odniesieniu do przyznawania praw do nowego sadzenia lub praw do ponownego sadzenia. Mogą też wymagać, aby odpowiednie wnioski i właściwe informacje, które należy w nich umieścić, były uzupełniane dodatkowymi informacjami koniecznymi do monitorowania i rozwoju potencjału produkcyjnego.

Artykuł 85n

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

Podsekcja III

Program karczowania winorośli

Artykuł 85o

Czas trwania

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do końca roku winiarskiego 2010/2011.

Artykuł 85p

Zakres stosowania i definicja

Niniejsza podsekcja ustanawia warunki otrzymywania przez plantatorów winorośli premii za karczowanie winorośli (zwanej dalej „premią za karczowanie”).

Artykuł 85q

Warunki kwalifikowalności

Premia za karczowanie może być przyznana jedynie, jeśli dany obszar spełnia następujące warunki:

Niezależnie od ust. 1 lit. e), obszary o sytuacji uregulowanej zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 85b ust. 1 niniejszego rozporządzenia kwalifikują się do premii za karczowanie.

Artykuł 85r

Wysokość premii za karczowanie

1.   Skalę dla premii za karczowanie, które będą przyznawane, ustala Komisja.

2.   Konkretna kwota premii za karczowanie jest określana przez państwa członkowskie w ramach skali, o której mowa w ust. 1, i na podstawie dotychczasowych zbiorów danego gospodarstwa.

Artykuł 85s

Procedura i budżet

1.   Zainteresowani producenci składają wnioski o premię za karczowanie do właściwych organów państw członkowskich najpóźniej do dnia 15 września każdego roku. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszą datę niż 15 września, pod warunkiem że jest ona późniejsza niż 30 czerwca oraz że uwzględniają one w należytym stopniu, w stosownych przypadkach, stosowanie wyłączeń przewidzianych w art. 85u.

2.   Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne otrzymanych wniosków, rozpatrują kwalifikujące się wnioski i powiadamiają Komisję do dnia 15 października każdego roku o całkowitym obszarze i kwotach, których dotyczą te wnioski, w podziale na regiony i wielkość zbiorów.

3.   Maksymalny roczny budżet dla programu karczowania winorośli przedstawiony jest w załączniku Xd.

4.   Do dnia 15 listopada każdego roku Komisja ustanawia jednolitą stawkę procentową akceptacji zgłoszonych kwot, jeśli całkowita kwota zgłoszona Komisji przez państwa członkowskie przekracza dostępne środki budżetowe, uwzględniając, w stosownych przypadkach, stosowanie art. 85u ust. 2 i 3.

5.   Do dnia 1 lutego każdego roku państwa członkowskie przyjmują wnioski:

Artykuł 85t

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek okresie w ciągu trzech lat od wypłacenia premii za karczowanie, nie przestrzegali wymogów podstawowych w zakresie zarządzania oraz zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o której mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy takie nieprzestrzeganie jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje zmniejszona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości przypadków nieprzestrzegania; w stosownych przypadkach od rolnika wymaga się zwrotu wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Artykuł 85u

Wyłączenia

1.   Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 85s ust. 1, gdy tylko skumulowany obszar poddany karczowaniu na jego terytorium osiąga 8 % jego powierzchni upraw winorośli, jak określono w załączniku Xe.

Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 85s ust. 1, gdy tylko skumulowany obszar poddany karczowaniu w tym regionie osiąga 10 % powierzchni regionu przeznaczonej pod uprawę winorośli.

2.   Komisja może podjąć decyzję o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozpatrzenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby ponad 15 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku Xe.

3.   Komisja może podjąć decyzję o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim w danym roku, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozpatrzenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby w tym roku realizacji programu ponad 6 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku Xe.

4.   Państwa członkowskie mogą zadecydować, że winnice położone w obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu nie kwalifikują się do programu karczowania zgodnie z warunkami, które określi Komisja.

5.   Państwa członkowskie mogą oświadczyć, że pewne obszary nie kwalifikują się do programu karczowania, jeśli zastosowanie tego programu byłoby niezgodne z wymogami w zakresie ochrony środowiska. Obszary w ten sposób zadeklarowane jako niekwalifikujące się do programu nie przekraczają 3 % całkowitego obszaru uprawy winorośli, jak określono w załączniku Xe.

6.   Grecja może zadecydować, że obszary obsadzone winnicami na wyspach na Morzu Egejskim i greckich wyspach na Morzu Jońskim, z wyjątkiem Krety i Eubii, nie kwalifikują się do programu karczowania.

7.   System karczowania przedstawiony w niniejszej podsekcji nie ma zastosowania na Azorach, na Maderze i na Wyspach Kanaryjskich.

8.   Państwa członkowskie przyznają producentom z obszarów niekwalifikujących się lub uznanych za niekwalifikujące się na mocy ust. 4–7 priorytet przy otrzymywaniu innych form pomocy określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do sektora wina, w szczególności, w stosownych przypadkach, na restrukturyzację i środki służące przekształceniu w ramach programów wsparcia i programów rozwoju obszarów wiejskich.

Artykuł 85v

De minimis

Przepisów niniejszej podsekcji nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których produkcja wina w roku winiarskim nie przekracza 50 000 hektolitrów. Produkcja ta jest obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu pięciu poprzedzających lat winiarskich.

Artykuł 85w

Uzupełniająca pomoc krajowa

Poza przyznaną premią za karczowanie państwa członkowskie mogą przyznać uzupełniającą pomoc krajową nieprzekraczającą 75 % mającej zastosowanie premii za karczowanie.

Artykuł 85x

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

7)

w części II tytuł I rozdział IV dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja IVb

Programy wsparcia w sektorze wina

Podsekcja I

Przepisy wprowadzające

Artykuł 103i

Zakres stosowania

Niniejsza sekcja ustanawia zasady regulujące przyznawanie funduszy Wspólnoty państwom członkowskim oraz ich wykorzystanie przez państwa członkowskie w ramach krajowych programów wsparcia (zwanych dalej „programami wsparcia”) w celu finansowania szczególnych środków wsparcia przeznaczonych dla sektora wina.

Artykuł 103j

Zgodność i spójność

1.   Programy wsparcia muszą być zgodne z prawem wspólnotowym i spójne z działaniami, polityką oraz priorytetami Wspólnoty.

2.   Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za programy wsparcia i zapewniają, aby były one wewnętrznie spójne oraz sporządzane i realizowane w sposób obiektywny, przy uwzględnieniu sytuacji ekonomicznej odnośnych producentów oraz konieczności unikania nieuzasadnionego nierównego traktowania producentów.

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnianie i przeprowadzanie niezbędnych kontroli oraz nakładanie sankcji w związku z nieprzestrzeganiem zasad programów wsparcia.

3.   Nie przyznaje się wsparcia:

Podsekcja II

Przedstawienie i treść programów wsparcia

Artykuł 103k

Przedstawienie programów wsparcia

1.   Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku Xb, przedstawia Komisji projekt pięcioletniego programu wsparcia uwzględniającego środki zgodne z zapisami niniejszej sekcji.

Programy wsparcia, które zaczęły obowiązywać zgodnie z art. 5 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 479/2008, mają nadal zastosowanie na mocy niniejszego rozporządzenia.

Środki wsparcia w programach wsparcia ustanawia się na takim poziomie geograficznym, jaki zainteresowane państwo członkowskie uzna za najwłaściwszy. Zanim program wsparcia zostanie przedstawiony Komisji, podlega on konsultacjom z właściwymi organami i organizacjami odpowiedniego szczebla podziału terytorialnego.

Każde państwo członkowskie przedstawia jeden projekt programu wsparcia, który może uwzględniać zróżnicowanie regionalne.

2.   Programy wsparcia zaczynają obowiązywać po upływie trzech miesięcy od ich przedstawienia Komisji.

Jeśli jednak przedstawiony program wsparcia nie spełnia warunków ustanowionych w niniejszej sekcji, Komisja informuje o tym dane państwo członkowskie. W takim przypadku państwo członkowskie przedstawia Komisji zmieniony program wsparcia. Zmieniony program wsparcia zaczyna obowiązywać po upływie dwóch miesięcy od chwili jego zgłoszenia, chyba że nadal występuje brak zgodności, w którym to przypadku stosuje się niniejszy akapit.

3.   Ustęp 2 stosuje się odpowiednio do zmian wprowadzanych do programów wsparcia przedstawionych przez państwa członkowskie.

4.   Artykuł 103l nie ma zastosowania w przypadku, gdy jedyny środek, z jakiego korzysta państwo członkowskie w ramach programu wsparcia, polega na przeniesieniu do systemu płatności jednolitej, o którym mowa w art. 103o. W takim przypadku art. 188a ust. 5 ma zastosowanie jedynie w odniesieniu do roku, w którym następuje przeniesienie, a art. 188a ust. 6 nie stosuje się.

Artykuł 103l

Treść programów wsparcia

Programy wsparcia składają się z następujących elementów:

Artykuł 103m

Kwalifikujące się środki

1.   Programy wsparcia obejmują co najmniej jeden z następujących środków:

2.   Programy wsparcia nie zawierają środków innych niż wymienione w art. 103o–103y.

Artykuł 103n

Zasady ogólne dotyczące programów wsparcia

1.   Przydział dostępnych środków finansowych Wspólnoty oraz pułapy budżetowe przewidziane są w załączniku Xb.

2.   Wsparcie wspólnotowe dotyczy wyłącznie wydatków kwalifikowalnych poniesionych po przedstawieniu odnośnego programu wsparcia, o czym mowa w art. 103k ust. 1.

3.   Państwa członkowskie nie uczestniczą w kosztach środków finansowanych przez Wspólnotę w ramach programów wsparcia.

4.   W drodze odstępstwa od ust. 3, państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową zgodnie z odpowiednimi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa w odniesieniu do środków, o których mowa w art. 103p, 103t oraz 103u.

Maksymalna stawka pomocy ustanowiona zgodnie ze stosownymi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa odnosi się do całkowitego finansowania publicznego obejmującego zarówno środki wspólnotowe, jak i krajowe.

Podsekcja III

Szczególne środki wsparcia

Artykuł 103o

System płatności jednolitej i wsparcie dla plantatorów winorośli

1.   Państwa członkowskie mogą udzielać wsparcia plantatorom winorośli, przyznając im uprawnienia do płatności w rozumieniu tytułu III rozdział 3 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 zgodnie z pkt O załącznika VII do tego rozporządzenia.

2.   Państwa członkowskie, które zamierzają wykorzystać możliwość, o której mowa w ust. 1, uwzględniają to wsparcie w swoich programach wsparcia, w tym – w odniesieniu do kolejnych przesunięć środków do systemu płatności jednolitej – poprzez zmiany w tych programach zgodnie z art. 103k ust. 3.

3.   Po wejściu w życie wsparcia, o którym mowa w ust. 1, powinno ono:

Artykuł 103p

Promocja na rynkach krajów trzecich

1.   Wsparcie udzielane w ramach niniejszego artykułu obejmuje działania informacyjne lub promocyjne dotyczące win wspólnotowych, prowadzone w krajach trzecich, a co za tym idzie, zwiększające ich konkurencyjność w tych państwach.

2.   Działania, o których mowa w ust. 1, odnoszą się do win posiadających chronioną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne lub win o podanej nazwie odmiany winorośli.

3.   Działania, o których mowa w ust. 1, mogą mieć wyłącznie postać:

4.   Udział Wspólnoty w kosztach działań promocyjnych nie przekracza 50 % kwoty wydatków kwalifikowalnych.

Artykuł 103q

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

1.   Celem działań dotyczących restrukturyzacji i przekształcania winnic jest wzrost konkurencyjności producentów wina.

2.   Restrukturyzacja i przekształcanie winnic uzyskują wsparcie zgodnie z niniejszym artykułem, jedynie jeżeli państwo członkowskie przedstawiło wykaz swojego potencjału produkcyjnego zgodnie z art. 185a ust. 3.

3.   Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic może obejmować wyłącznie jedno lub kilka następujących działań:

Wsparcie nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

4.   Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic może być udzielane wyłącznie w następującej formie:

5.   Rekompensaty dla producentów za utratę dochodów, o których mowa w ust. 4 lit. a), mogą pokryć do 100 % odnośnej utraty i przybrać jedną z następujących form:

6.   Udział Wspólnoty w rzeczywistych kosztach restrukturyzacji i przekształcenia nie może przekroczyć 50 % tych kosztów. W regionach klasyfikowanych jako regiony konwergencji zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności (7) udział Wspólnoty w kosztach restrukturyzacji i przekształcania nie może przekroczyć 75 %.

Artykuł 103r

Zielone zbiory

1.   Dla celów niniejszego artykułu termin »zielone zbiory« oznacza całkowite zniszczenie lub usunięcie jeszcze niedojrzałych kiści winogron, redukując w ten sposób do zera plon z danego obszaru.

2.   Wsparcie na rzecz zielonych zbiorów przyczynia się do przywrócenia równowagi między podażą a popytem na rynku wina we Wspólnocie, tak aby zapobiegać kryzysom rynkowym.

3.   Wsparcie na rzecz zielonych zbiorów może być przyznane jako rekompensata w formie zryczałtowanej dopłaty do hektara, której wysokość ustala dane państwo członkowskie.

Dopłata ta nie może przekroczyć 50 % kwoty bezpośrednich kosztów zniszczenia lub usunięcia kiści winogron i utraconego dochodu związanego z tym zniszczeniem lub usunięciem.

4.   Dane państwa członkowskie ustalają oparty na obiektywnych kryteriach system, tak aby zapewnić wykluczenie sytuacji, w której działanie polegające na zielonych zbiorach powoduje, że poszczególni producenci wina otrzymują rekompensatę przekraczającą pułapy, o których mowa w ust. 3 akapit drugi.

Artykuł 103s

Fundusze wspólnego inwestowania

1.   Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania stanowi pomoc dla producentów starających się ubezpieczyć się od wahań rynku.

2.   Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania może być przyznane w formie czasowej i malejącej pomocy przeznaczonej na pokrycie kosztów administracyjnych ponoszonych w związku z tymi funduszami.

Artykuł 103t

Ubezpieczenie zbiorów

1.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów przyczynia się do zabezpieczenia dochodów producentów, którzy ponieśli szkody w następstwie klęsk żywiołowych, niekorzystnych zdarzeń pogodowych, chorób lub epidemii szkodników.

2.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane w formie udziału finansowego Wspólnoty w kosztach, który nie może przekroczyć:

3.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane wyłącznie w sytuacji, gdy odnośne ubezpieczenie nie kompensuje producentom więcej niż 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z ubezpieczonym ryzykiem.

4.   Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów nie może zakłócać konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Artykuł 103u

Inwestycje

1.   Można udzielać wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w zakresie urządzeń przetwórczych, infrastruktury do produkcji wina i wprowadzania do obrotu wina, które pozytywnie wpływają na całościowe wyniki finansowe przedsiębiorstwa oraz dotyczą co najmniej jednego z następujących czynników:

2.   Wsparcie udzielane na mocy ust. 1 w maksymalnej stawce ogranicza się do mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (8). Dla terytoriów Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich, mniejszych wysp Morza Egejskiego w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1405/2006 i francuskich departamentów zamorskich nie mają zastosowania żadne ograniczenia maksymalnej stawki. Dla przedsiębiorstw, które nie są objęte art. 2 ust. 1 tytułu I załącznika do zalecenia 2003/361/WE, zatrudniających mniej niż 750 pracowników lub mających obrót nieprzekraczający 200 milionów EUR, maksymalna intensywność pomocy zmniejszana jest o połowę.

Wsparcia nie udziela się zagrożonym przedsiębiorstwom w rozumieniu wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw.

3.   Z kwalifikujących się wydatków wyłącza się elementy, o których mowa w art. 71 ust. 3 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

4.   Do wkładu Wspólnoty mają zastosowanie następujące maksymalne stawki pomocy związane z kwalifikującymi się do wsparcia kosztami inwestycji:

5.   Artykuł 72 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 ma odpowiednio zastosowanie do wsparcia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 103v

Destylacja produktów ubocznych

1.   Można przyznać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji produktów ubocznych powstających podczas produkcji wina, która to destylacja została przeprowadzona zgodnie z warunkami określonymi w załączniku XVb punkt D.

Kwotę pomocy ustala się w zależności od procentowej zawartości alkoholu i liczby hektolitrów. Nie wypłaca się żadnej pomocy dla zawartości alkoholu w produktach ubocznych przeznaczonych do destylacji, która przekracza 10 % w stosunku do zawartości alkoholu w wyprodukowanym winie.

2.   Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie ustala Komisja na podstawie kosztów zbiorów i przetwórstwa.

3.   Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, tak aby uniknąć zakłócania konkurencji.

Artykuł 103w

Destylacja do alkoholu spożywczego

1.   Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać producentom wsparcie dla wina poddawanego destylacji do alkoholu spożywczego w formie pomocy na hektar.

2.   Zanim zostanie udzielone wsparcie, należy przedstawić stosowne umowy dotyczące destylacji wina oraz stosowne dowody dostarczenia go do destylacji.

Artykuł 103x

Destylacja w sytuacji kryzysowej

1.   Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji nadmiaru wina, o czym decydują państwa członkowskie w uzasadnionych sytuacjach kryzysowych, tak aby zmniejszyć lub zlikwidować jego nadmiar, zapewniając zarazem ciągłość dostaw w okresie od jednego zbioru do następnego.

2.   Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie ustala Komisja.

3.   Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, tak aby uniknąć zakłócania konkurencji.

4.   Część dostępnego budżetu wykorzystywana na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej nie przekracza następujących udziałów procentowych w całości dostępnych funduszy określonych w załączniku Xb dla każdego państwa członkowskiego na dany rok budżetowy:

5.   Państwa członkowskie mogą zwiększyć dostępne fundusze przeznaczone na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej poza limity roczne przewidziane w ust. 4 poprzez dokonanie wkładu z funduszy krajowych w ramach następujących limitów (wyrażonych w procentach stosowanego pułapu rocznego wskazanego w ust. 4):

W stosownych przypadkach państwa członkowskie powiadamiają Komisję o dodaniu funduszy krajowych, o których mowa w akapicie pierwszym; Komisja zatwierdza transakcję przed udostępnieniem funduszy.

Artykuł 103y

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

1.   Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie producentom wina, którzy stosują zagęszczony moszcz winogronowy, w tym rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy, w celu zwiększenia naturalnego stężenia alkoholu w produktach zgodnie z warunkami określonymi w załączniku XVa.

2.   Kwotę pomocy ustala się w zależności od potencjalnego stężenia alkoholu w objętości wyrażonego w procentach i od liczby hektolitrów moszczu zastosowanego do wzbogacenia.

3.   Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie do tego środka w różnych obszarach uprawy winorośli ustala Komisja.

Artykuł 103z

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek czasie w okresie trzech lat od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia restrukturyzacji i przekształcania lub w jakimkolwiek czasie w okresie jednego roku od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia zielonych zbiorów, nie przestrzegali podstawowych wymogów w zakresie zarządzania i zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o których mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy brak zgodności jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje obniżona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości naruszenia i, w stosownych przypadkach, od rolnika wymagany jest zwrot wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Podsekcja IV

Przepisy proceduralne

Artykuł 103za

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki niezbędne do wykonania niniejszej sekcji.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

8)

w części II tytuł II rozdział I nagłówek otrzymuje brzmienie:

9)

w części II tytuł II rozdział I sekcja I nagłówek otrzymuje brzmienie:

10)

dodaje się artykuły w następującym brzmieniu:

„Artykuł 113c

Zasady wprowadzania do obrotu w celu poprawy i stabilizacji funkcjonowania wspólnego rynku win

1.   W celu poprawy i stabilizacji funkcjonowania wspólnego rynku win, w tym winogron, moszczu i win, na bazie których są wyprodukowane, produkujące państwa członkowskie mogą określić zasady wprowadzania do obrotu, których celem będzie regulowanie podaży, w szczególności poprzez wdrażanie decyzji podejmowanych przez organizacje międzybranżowe, o których mowa w art. 123 ust. 3 i 125o.

Zasady takie są proporcjonalne do wyznaczonych celów i nie powinny:

2.   Zasady, o których mowa w ust. 1, muszą być podane do wiadomości podmiotom gospodarczym poprzez opublikowanie ich in extenso w urzędowych publikacjach danego państwa członkowskiego.

3.   Obowiązek powiadamiania, o którym mowa w art. 125o ust. 3, dotyczy również decyzji lub działań podejmowanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 113d

Przepisy szczególne w sprawie wprowadzania do obrotu wina

1.   Oznaczenie kategorii produktu winiarskiego, jak przewidziano w załączniku XIb, może być stosowane we Wspólnocie jedynie do wprowadzania do obrotu produktu zgodnego z odpowiednimi warunkami ustanowionymi w tym załączniku.

Jednak niezależnie od art. 118y ust. 1 lit. a) państwa członkowskie mogą zezwolić na używanie słowa „wino”, jeżeli:

Unika się jakiejkolwiek pomyłki z produktami odpowiadającymi kategoriom win wymienionym w załączniku XIb.

2.   Kategorie produktów winiarskich wymienione w załączniku XIb mogą zostać zmienione przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

3.   Z wyjątkiem wina butelkowanego, w odniesieniu do którego istnieje dowód, że butelkowanie zostało przeprowadzone przed dniem 1 września 1971 r., wino wyprodukowane z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacjach przygotowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 akapit pierwszy, lecz nieodpowiadające żadnej z kategorii określonych w załączniku XIb, używane jest jedynie do spożycia przez rodziny poszczególnych producentów wina oraz do produkcji octu winnego lub do destylacji.”;

11)

w części II tytuł II rozdział I dodaje się sekcje w brzmieniu:

„Sekcja Ia

Nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne oraz określenia tradycyjne w sektorze wina

Artykuł 118a

Zakres stosowania

1.   Przepisy dotyczące nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i określeń tradycyjnych określone w niniejszej sekcji mają zastosowanie do produktów, o których mowa w załączniku XIb ust. 1, 3–6, 8, 9, 11, 15 i 16.

2.   Podstawą przepisów, o których mowa w ust. 1, jest:

Podsekcja I

Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne

Artykuł 118b

Definicje

1.   Dla celów niniejszej podsekcji zastosowanie mają następujące definicje:

2.   Niektóre tradycyjne używane nazwy stanowią nazwę pochodzenia, w przypadku gdy:

3.   Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne, w tym odnoszące się do obszarów geograficznych w krajach trzecich, kwalifikują się do ochrony we Wspólnocie zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej podsekcji.

Artykuł 118c

Zawartość wniosków o objęcie nazwy ochroną

1.   Wnioski o objęcie ochroną nazw jako nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych obejmują dokumentację techniczną zawierającą:

2.   Specyfikacja produktu umożliwia zainteresowanym stronom kontrolę odpowiednich warunków produkcji objętej nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym.

Zawiera ona co najmniej:

Artykuł 118d

Wniosek o objęcie ochroną w odniesieniu do obszaru geograficznego w kraju trzecim

1.   W przypadku gdy wniosek o objęcie ochroną dotyczy obszaru geograficznego w kraju trzecim, oprócz elementów przewidzianych w art. 118c zawiera on dowód, że dana nazwa jest chroniona w jego kraju pochodzenia.

2.   Wniosek przesyłany jest Komisji bezpośrednio przez wnioskodawcę lub za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego.

3.   Wniosek o objęcie ochroną składany jest w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do niego uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 118e

Wnioskodawcy

1.   Każda zainteresowana grupa producentów lub, w wyjątkowych przypadkach, jeden producent może złożyć wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Inne zainteresowane strony mogą przyłączyć się do wniosku.

2.   Producenci mogą składać wnioski o objęcie ochroną jedynie w odniesieniu do win, które produkują.

3.   W przypadku nazwy określającej transgraniczny obszar geograficzny lub tradycyjnej nazwy związanej z transgranicznym obszarem geograficznym można złożyć wspólny wniosek.

Artykuł 118f

Wstępna procedura krajowa

1.   Pochodzące ze Wspólnoty wnioski o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego win zgodnie z art. 118b są przedmiotem wstępnej procedury krajowej, zgodnie z niniejszym artykułem.

2.   Wniosek o objęcie ochroną składa się w państwie członkowskim, z którego terytorium pochodzi nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

3.   Państwo członkowskie bada wniosek o objęcie ochroną w celu sprawdzenia, czy spełnia on warunki określone w niniejszej podsekcji.

Państwo członkowskie przeprowadza krajową procedurę, zapewniając odpowiednią publikację wniosku oraz przewidując okres przynajmniej dwóch miesięcy od daty publikacji na zgłoszenie sprzeciwu wobec zaproponowanej ochrony przez każdą osobę fizyczną lub prawną, mającą uzasadniony interes oraz zamieszkałą lub mającą siedzibę na terytorium danego państwa, poprzez przedstawienie odpowiednio uzasadnionego oświadczenia danemu państwu członkowskiemu.

4.   Jeśli państwo członkowskie uważa, że nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne nie spełniają odpowiednich wymogów lub są one niezgodne z prawem wspólnotowym, odrzuca ono taki wniosek.

5.   Jeśli państwo członkowskie uważa, że spełnione są odpowiednie wymagania, to:

Informacje te przekazywane są w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do nich uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

6.   Państwa członkowskie wprowadzają do dnia 1 sierpnia 2009 r. przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne niezbędne do wykonania niniejszego artykułu.

7.   W przypadku gdy dane państwo członkowskie nie posiada krajowego prawodawstwa dotyczącego ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, może ono, wyłącznie na zasadach przejściowych, przyznać nazwie ochronę zgodnie z warunkami niniejszej podsekcji na poziomie krajowym ze skutkiem od dnia złożenia wniosku w Komisji. Taka tymczasowa ochrona krajowa wygasa w dniu, w którym na mocy tej podsekcji zostanie podjęta decyzja dotycząca rejestracji nazwy lub odmowy jej ochrony.

Artykuł 118g

Rozpatrywanie wniosków przez Komisję

1.   Komisja podaje do wiadomości publicznej datę złożenia wniosku o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.

2.   Komisja bada, czy wnioski o objęcie ochroną, o których mowa w art. 118f ust. 5, spełniają warunki określone w niniejszej podsekcji.

3.   Jeśli Komisja uważa, że warunki określone w niniejszej podsekcji są spełnione, publikuje ona w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument, o którym mowa w art. 118c ust. 1 lit. d), oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, o której mowa w art. 118f ust. 5.

W innym przypadku, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku.

Artykuł 118h

Procedura sprzeciwu

W ciągu dwóch miesięcy od daty publikacji przewidzianej w art. 118 g ust. 3 akapit pierwszy każde państwo członkowskie lub kraj trzeci, lub każda osoba fizyczna lub prawna, mająca uzasadniony interes, zamieszkała lub mająca siedzibę na terytorium państwa członkowskiego innego niż składające wniosek o objęcie ochroną lub na terytorium kraju trzeciego, może zgłosić sprzeciw wobec zaproponowanego objęcia ochroną poprzez przedstawienie Komisji odpowiednio uzasadnionego oświadczenia dotyczącego warunków kwalifikowalności ustanowionych w niniejszej podsekcji.

W przypadku osoby fizycznej lub prawnej zamieszkałej lub mającej siedzibę w kraju trzecim takie oświadczenie należy złożyć, bezpośrednio lub za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego, w terminie dwóch miesięcy, o których mowa w akapicie pierwszym.

Artykuł 118i

Decyzja o objęciu ochroną

Na podstawie posiadanych informacji Komisja podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, o objęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego spełniających warunki określone w niniejszej podsekcji i zgodnych z prawem wspólnotowym, lub o odrzuceniu wniosku, w przypadku gdy warunki te nie są spełnione.

Artykuł 118j

Homonimy

1.   Nazwa, w odniesieniu do której złożono wniosek, homonimiczna lub częściowo homonimiczna w stosunku do nazwy już zarejestrowanej na mocy niniejszego rozporządzenia w sprawie sektora wina, jest rejestrowana z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz wszelkiego ryzyka błędnego zrozumienia.

Nazwa homonimiczna prowadząca do błędnego przekonania konsumenta, że produkty pochodzą z innego terytorium, nie podlega rejestracji nawet w przypadku, gdy ta nazwa i jej brzmienie są dokładnie takie same jak nazwa faktycznego terytorium, regionu lub miejsca pochodzenia danych produktów.

Stosowanie zarejestrowanej nazwy homonimicznej uwarunkowane jest istnieniem w praktyce wystarczającego rozróżnienia między później rejestrowaną nazwą homonimiczną a nazwą już zamieszczoną w rejestrze, z uwzględnieniem konieczności równego traktowania zainteresowanych producentów i uniknięcia sytuacji, w której konsument mógłby zostać wprowadzony w błąd.

2.   Ustęp 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli nazwa, w odniesieniu do której składany jest wniosek, jest homonimiczna lub częściowo homonimiczna z oznaczeniem geograficznym chronionym na mocy przepisów państw członkowskich.

Państwa członkowskie nie rejestrują nietożsamych nazw geograficznych w celach ochrony na mocy ich odpowiednich przepisów dotyczących oznaczeń geograficznych, jeśli nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są chronione we Wspólnocie na mocy prawa wspólnotowego odnoszącego się do nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych.

3.   Jeżeli środki wykonawcze Komisji nie stanowią inaczej, w przypadku gdy nazwa odmiany winorośli zawiera chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, nazwy tej nie stosuje się dla celów oznaczania produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

4.   Ochrona nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych w odniesieniu do produktów objętych art. 118b pozostaje bez uszczerbku dla chronionych oznaczeń geograficznych mających zastosowanie do napojów spirytusowych w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (9) i vice versa.

Artykuł 118k

Podstawy odmowy objęcia ochroną

1.   Nazwy, które stały się nazwami rodzajowymi, nie są objęte ochroną jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

Do celów niniejszej podsekcji »nazwa, która stała się nazwą rodzajową«, oznacza nazwę wina, która pomimo tego, że związana jest z miejscem lub regionem, w którym dany produkt był pierwotnie produkowany lub wprowadzany do obrotu, stała się nazwą zwyczajową danego wina we Wspólnocie.

W celu ustalenia, czy nazwa stała się nazwą rodzajową, czy też nie, brane są pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, a w szczególności:

2.   Nazwa nie jest chroniona jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, jeśli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego ochrona mogłaby wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia wina.

Artykuł 118l

Związek ze znakami towarowymi

1.   W przypadku gdy nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są objęte ochroną na mocy niniejszego rozporządzenia, wniosek o rejestrację znaku towarowego odnoszący się do jednej z sytuacji, o których mowa w art. 118 m ust. 2, dotyczący produktu należącego do jednej z kategorii wymienionych w załączniku XIb jest odrzucany, jeżeli złożenie wniosku o rejestrację znaku towarowego nastąpiło po dacie przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego oraz nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne zostały następnie objęte ochroną.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego są unieważniane.

2.   Bez uszczerbku dla przepisów art. 118k ust. 2, znak towarowy, którego stosowanie odpowiada jednej z sytuacji, o których mowa w art. 118 m ust. 2, którego dotyczy wniosek i który zarejestrowano lub ustanowiono poprzez używanie, jeżeli taka możliwość jest dopuszczona przez odpowiednie przepisy, na terytorium Wspólnoty przed datą przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, może pozostać w użyciu zaś jego okres stosowania może zostać przedłużony niezależnie od ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że brak jest podstaw do jego unieważnienia lub cofnięcia, jak określono w pierwszej dyrektywie Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (10) lub rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (11).

W takich przypadkach dozwolone jest stosowanie nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego równolegle do stosowania odpowiednich znaków towarowych.

Artykuł 118m

Ochrona

1.   Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne mogą być stosowane przez wszelkie podmioty gospodarcze wprowadzające do obrotu wino, które zostało wyprodukowane zgodnie z odpowiednią specyfikacją produktu.

2.   Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne oraz wina używające tych chronionych nazw zgodnie ze specyfikacją produktu są chronione przed:

3.   Chronione nazwy pochodzenia lub chronione oznaczenia geograficzne nie stają się we Wspólnocie nazwami rodzajowymi w rozumieniu art. 118k ust. 1.

4.   Państwa członkowskie podejmują kroki niezbędne do zaprzestania niezgodnego z prawem stosowania chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 2.

Artykuł 118n

Rejestr

Komisja sporządza i prowadzi publicznie dostępny elektroniczny rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych dla wina.

Artykuł 118o

Wyznaczenie właściwego organu kontrolnego

1.   Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub właściwe organy odpowiedzialne za kontrole w odniesieniu do zobowiązań ustanowionych w niniejszej podsekcji zgodnie z kryteriami określonymi w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (12).

2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby każdy podmiot spełniający wymogi niniejszej podsekcji miał prawo do bycia objętym systemem kontroli.

3.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o właściwym organie lub organach, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje ich nazwy i adresy do publicznej wiadomości i uaktualnia je okresowo.

Artykuł 118p

Kontrola zgodności ze specyfikacją produktu

1.   W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się we Wspólnocie roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie lub po rozlewie wina zapewniana jest przez:

Koszty weryfikacji są ponoszone przez podmioty gospodarcze będące jej przedmiotem.

2.   W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się w kraju trzecim roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie rozlewu wina lub po nim zapewniana jest przez:

3.   Jednostki certyfikujące, o których mowa w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. b), spełniają wymogi europejskiej normy EN 45011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (wymogi ogólne dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

4.   W przypadku gdy organ lub organy, o których mowa w ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a), weryfikują zgodność ze specyfikacją produktu, dostarczają one odpowiednich gwarancji obiektywizmu i bezstronności oraz mają do dyspozycji wykwalifikowany personel i zasoby potrzebne do realizacji swoich zadań.

Artykuł 118q

Zmiany specyfikacji produktu

1.   Wnioskodawca spełniający warunki art. 118e może wystąpić o zatwierdzenie zmiany specyfikacji produktu chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, w szczególności aby uwzględnić rozwój wiedzy naukowo-technicznej lub korektę granic obszaru geograficznego, o którym mowa w art. 118c ust. 2 akapit drugi lit. d). Wnioski opisują i uzasadniają zmiany, o które się występuje.

2.   W przypadku gdy proponowana zmiana obejmuje jedną lub więcej zmian do jednolitego dokumentu, o którym mowa w art. 118c ust. 1 lit. d), art. 118f–118i stosuje się odpowiednio do wniosku o zmianę specyfikacji. Jeżeli jednak proponowana zmiana jest niewielka, Komisja podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, czy zatwierdzić wniosek bez stosowania procedury ustanowionej w art. 118 g ust. 2 i art. 118h oraz, w przypadku zgody, przystępuje do publikacji dokumentów, o których mowa w art. 118g ust. 3.

3.   W przypadku gdy proponowana zmiana nie pociąga za sobą żadnych zmian jednolitego dokumentu, stosuje się następujące zasady:

Artykuł 118r

Unieważnienie ochrony

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, z własnej inicjatywy lub na odpowiednio uzasadniony wniosek państwa członkowskiego, kraju trzeciego lub osoby fizycznej lub prawnej, której interes jest prawnie uzasadniony, Komisja może podjąć decyzję o unieważnieniu ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, jeśli zgodność z odpowiednią specyfikacją produktu już nie jest zapewniona.

Artykuły 118f–118i stosuje się odpowiednio.

Artykuł 118s

Istniejące chronione nazwy win

1.   Nazwy win chronione zgodnie z art. 51 i 54 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 28 rozporządzenia Komisji (WE) nr 753/2002 z dnia 29 kwietnia 2002 r. ustanawiającego niektóre zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 odnośnie do opisu, oznaczania, prezentacji i ochrony niektórych produktów sektora wina (13) są automatycznie chronione na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 118n niniejszego rozporządzenia.

2.   W odniesieniu do chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie przekazują Komisji:

3.   Nazwy win, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do których nie przedłożono do dnia 31 grudnia 2011 r. informacji, o których mowa w ust. 2, tracą ochronę na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja podejmuje odpowiednie kroki formalne w celu usunięcia tych nazw z rejestru przewidzianego w art. 118n.

4.   Artykuł 118r niniejszego rozporządzenia nie ma zastosowania w odniesieniu do istniejących chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1.

Do dnia 31 grudnia 2014 r. Komisja może z własnej inicjatywy i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, podjąć decyzję o unieważnieniu ochrony chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, jeśli nie spełniają one warunków ustanowionych w art. 118b.

Artykuł 118t

Opłaty

Państwa członkowskie mogą pobierać opłatę na pokrycie kosztów ponoszonych przez nie w związku z rozpatrywaniem wniosków o objęcie ochroną, deklaracji sprzeciwu, wniosków o zmianę i wniosków o unieważnienie na mocy niniejszej podsekcji.

Podsekcja II

Określenia tradycyjne

Artykuł 118u

Definicje

1.   »Określenie tradycyjne« oznacza określenie produktów, o których mowa w art. 118a ust. 1, tradycyjnie używane w państwach członkowskich, aby oznaczyć:

2.   Określenia tradycyjne są uznawane, definiowane i chronione przez Komisję.

Artykuł 118v

Ochrona

1.   Chronionego określenia tradycyjnego można używać wyłącznie w odniesieniu do produktu, który został wyprodukowany zgodnie z definicją, o której mowa w art. 118u ust. 2.

Określenia tradycyjne są chronione przed użyciem niezgodnym z prawem.

Państwa członkowskie podejmują kroki niezbędne do powstrzymania niezgodnego z prawem stosowania chronionych określeń tradycyjnych.

2.   Określenia tradycyjne nie stają się nazwą rodzajową we Wspólnocie.

Sekcja Ib

Etykietowanie i prezentacja produktów w sektorze wina

Artykuł 118w

Definicja

Do celów niniejszej sekcji:

Artykuł 118x

Stosowanie zasad horyzontalnych

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, dyrektywa 89/104/EWG, dyrektywa Rady 89/396/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy (14), dyrektywa 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (15) i dyrektywa 2007/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca zasady dotyczące nominalnych ilości produktów w opakowaniach jednostkowych (16) mają zastosowanie do etykietowania i prezentacji produktów wchodzących w ich zakres stosowania.

Artykuł 118y

Obowiązkowe dane szczegółowe

1.   Etykietowanie i prezentacja produktów, o których mowa w załączniku XIb ust. 1–11, 13, 15 i 16, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie lub przeznaczonych na wywóz, obejmuje następujące obowiązkowe dane szczegółowe:

2.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a), odesłanie do kategorii produktu winiarskiego może zostać pominięte w przypadku win, których etykiety zawierają chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b), odesłanie do terminów »chroniona nazwa pochodzenia« lub »chronione oznaczenie geograficzne« może zostać pominięte w następujących przypadkach:

Artykuł 118z

Fakultatywne dane szczegółowe

1.   Etykietowanie i prezentacja produktów, o których mowa w art. 118y ust. 1, może w szczególności obejmować następujące fakultatywne dane szczegółowe:

2.   Bez uszczerbku dla art. 118j ust. 3, w odniesieniu do stosowania danych szczegółowych, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), dla win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego:

Artykuł 118za

Języki

1.   Obowiązkowe i fakultatywne dane szczegółowe, o których mowa w art. 118y i 118z, jeśli wyrażone są słownie, podawane są w jednym lub kilku językach urzędowych Wspólnoty.

2.   Niezależnie od ust. 1 chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne lub określenie tradycyjne, o którym mowa w art. 118u ust. 1 lit. a), podawane są na etykiecie w języku lub językach obszarów, w odniesieniu do których stosuje się ochronę.

W przypadku gdy w zapisie chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych lub szczególnych nazw krajowych używany jest alfabet inny niż łaciński, nazwa może również pojawić się w jednym lub więcej językach urzędowych Wspólnoty.

Artykuł 118zb

Egzekwowanie

Właściwe organy państw członkowskich podejmują działania w celu zapewnienia, aby produkt, o którym mowa w art. 118y ust. 1, nieopatrzony etykietą zgodnie z niniejszym rozdziałem nie był wprowadzany do obrotu lub był wycofywany z obrotu.

12)

w części II tytuł II rozdział I po sekcji II dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja IIa

Przepisy dotyczące produkcji w sektorze wina

Podsekcja I

Odmiany winorośli

Artykuł 120a

Klasyfikacja odmian winorośli

1.   Produkty wymienione w załączniku XIb i produkowane we Wspólnocie wytwarzane są z odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z ust. 2.

2.   Z zastrzeżeniem ust. 3, państwa członkowskie dokonują klasyfikacji odmian winorośli, które mogą być sadzone, sadzone ponownie lub szczepione na ich terytoriach w celu produkcji wina.

Tylko odmiany winorośli spełniające następujące warunki mogą być sklasyfikowane przez państwa członkowskie:

W przypadku gdy odmiana winorośli jest skreślona z klasyfikacji, o której mowa w akapicie pierwszym, wykarczowanie tej odmiany następuje w ciągu 15 lat od momentu jej skreślenia.

3.   Państwa członkowskie, których roczna produkcja wina – obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu ostatnich 5 lat winiarskich – nie przekracza 50 000 hektolitrów, są wyłączone z obowiązku klasyfikacji, o którym mowa w ust. 2.

Jednakże także w państwach członkowskich, o których mowa w akapicie pierwszym, można do celów produkcji wina sadzić, sadzić ponownie lub szczepić jedynie odmiany winorośli zgodne z przepisami ust. 2 lit. a) i b).

4.   W drodze odstępstwa od ust. 2 akapit pierwszy i drugi oraz ust. 3 akapit drugi dozwolone jest sadzenie, ponowne sadzenie lub szczepienie następujących odmian winorośli do celów badań i eksperymentów naukowych:

5.   Obszary obsadzone odmianami winorośli do celów produkcji wina obsadzone z naruszeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 podlegają wykarczowaniu.

Nie ma jednak obowiązku karczowania takich obszarów, jeżeli dana produkcja przeznaczona jest wyłącznie do spożycia przez rodziny producentów wina.

6.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania mające na celu weryfikację przestrzegania przez producentów przepisów ust. 2–5.

Podsekcja II

Praktyki enologiczne i ograniczenia

Artykuł 120b

Zakres stosowania

Niniejsza podsekcja dotyczy dozwolonych praktyk enologicznych i stosowanych ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i wprowadzania do obrotu produktów sektora wina oraz procedury podejmowania decyzji odnośnie do tych praktyk i ograniczeń.

Artykuł 120c

Praktyki enologiczne i ograniczenia

1.   Jedynie praktyki enologiczne dozwolone na mocy prawa wspólnotowego, określone w załączniku XVa lub w odniesieniu do których podjęto decyzję zgodnie z art. 120d i 120e, są stosowane we Wspólnocie do produkcji i konserwacji produktów sektora wina.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do:

2.   Dozwolone praktyki enologiczne są stosowane tylko do celów zapewnienia właściwej fermentacji winiarskiej, odpowiedniej konserwacji lub właściwego rafinowania produktu.

3.   Produkty sektora wina wytwarzane są we Wspólnocie zgodnie z odpowiednimi ograniczeniami określonymi w załączniku XVb.

4.   Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem, które zostały poddane niedozwolonym wspólnotowym lub, w stosownych przypadkach, niedozwolonym krajowym praktykom enologicznym lub które naruszają ograniczenia określone w załączniku XVb, nie mogą być wprowadzane do obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 120d

Bardziej restrykcyjne zasady ustanowione przez państwa członkowskie

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub wykluczyć stosowanie niektórych praktyk enologicznych i wprowadzić surowsze ograniczenia w odniesieniu do win dozwolonych na mocy prawa wspólnotowego produkowanych na ich terytorium, aby przyczynić się do zachowania istotnych właściwości win o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym i win musujących oraz win likierowych.

Państwa członkowskie informują Komisję o tych ograniczeniach i wykluczeniach, a Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 120e

Zezwolenie na praktyki enologiczne i ograniczenia

1.   Z wyjątkiem praktyk enologicznych dotyczących wzbogacania, zakwaszania i odkwaszania określonych w załączniku XVa w odniesieniu do konkretnych produktów, o których mowa w tym załączniku, oraz ograniczeń wymienionych w załączniku XVb decyzja w sprawie zezwolenia na praktyki enologiczne i ograniczenia w odniesieniu do produkcji i konserwacji produktów sektora wina podejmowana jest przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

2.   Państwa członkowskie mogą pozwolić na eksperymentalne zastosowanie niedozwolonych praktyk enologicznych na warunkach, które określa Komisja zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

Artykuł 120f

Kryteria udzielania zezwolenia

Przy udzielaniu zezwolenia na praktyki enologiczne zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja:

Artykuł 120g

Metody analizy

Metody analizy służącej do określania składu produktów sektora wina oraz zasady, dzięki którym można ustalić, czy produkty te zostały poddane procesom, które nie są zgodne z dozwolonymi praktykami enologicznymi, są metodami i zasadami zalecanymi i opublikowanymi przez OIV.

W przypadku braku metod i zasad zalecanych i opublikowanych przez OIV Komisja przyjmuje odpowiednie metody i zasady zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

W oczekiwaniu na przyjęcie tych zasad należy stosować metody i zasady dozwolone w danym państwie członkowskim.”;

13)

w art. 121 wprowadza się następujące zmiany:

14)

w art. 122 dodaje się akapity w brzmieniu:

„Państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do sektora wina, uznać organizacje producentów na warunkach określonych w akapicie pierwszym lit. b) i c), jeśli organizacje te przestrzegają zasad dotyczących zrzeszania się, które wymagają od ich członków w szczególności:

Następujące cele szczegółowe w rozumieniu ust.1 lit. c) mogą być realizowane, w szczególności przez sektor wina:

15)

w art. 123 ust. 3 wprowadza się następujące zmiany:

16)

w części II tytuł II rozdział II dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja Ib

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze wina

Artykuł 125o

Uznawanie

1.   Państwa członkowskie mogą uznać organizacje producentów i organizacje międzybranżowe, które złożyły wniosek o uznanie w danym państwie członkowskim, a wniosek ten zawiera dowód na to, że dany podmiot:

2.   Organizacje producentów uznane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 są na mocy niniejszego artykułu traktowane jako uznane organizacje producentów.

Organizacje spełniające kryteria określone w art. 123 ust. 3 i w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, które zostały uznane przez państwa członkowskie, są na mocy tych przepisów traktowane jako uznane organizacje międzybranżowe.

3.   Artykuł 125b ust. 2 oraz art. 125k ust. 3 stosuje się odpowiednio do organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze wina. Jednakże:

17)

w art. 129 zdanie drugie otrzymuje brzmienie:

„Nomenklatura taryfowa wynikająca ze stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym, w zależności od przypadku, definicje w załącznikach III i XIb, zawarta jest we Wspólnej Taryfie Celnej.”;

18)

w art. 130 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

19)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 133a

Specjalne zabezpieczenie w sektorze wina

1.   Dla soku i moszczu winogronowego objętych kodami CN nr 2009 61, 2009 69 i 2204 30, dla których stosowanie stawek Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od ceny przywozowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny jest weryfikowana poprzez kontrolowanie każdej partii towaru lub poprzez zastosowanie zryczałtowanej wartości w przywozie obliczonej przez Komisję na podstawie notowań cen dla tych samych produktów w krajach pochodzenia tych produktów.

Jeśli zadeklarowana cena partii towaru będzie wyższa od zryczałtowanej wartości w przywozie, jeśli ma ona zastosowanie, podwyższonej o margines przyjęty przez Komisję, który nie może przekroczyć 10 % zryczałtowanej wartości w przywozie, należy wnieść zabezpieczenie równe wysokości należności przywozowej określonej na podstawie zryczałtowanej wartości w przywozie.

Jeśli cena na deklaracji celnej przesyłki nie jest zadeklarowana, zastosowanie Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od zryczałtowanej wartości w przywozie lub od zastosowania odnośnych przepisów celnych w ramach warunków, które ma określić Komisja.

2.   W przypadku gdy odstępstwa Rady, o których mowa w załączniku XVb pkt B.5 lub C, są stosowane do produktów przywożonych, importerzy wnoszą zabezpieczenie dla tych produktów określonym organom celnym w momencie dopuszczenia tych produktów do swobodnego obrotu. Zabezpieczenie zostaje zwrócone po przedstawieniu przez importera dowodu spełniającego wymogi organów celnych państwa członkowskiego, w którym produkt został dopuszczony do swobodnego obrotu, że moszcze zostały przetworzone na sok winogronowy lub zostały wykorzystane w innych produktach, poza sektorem wina, lub, jeśli zostały poddane fermentacji winiarskiej, zaopatrzono je w odpowiednie etykiety.”;

20)

w art. 141 ust. 1 wyrażenie wprowadzające otrzymuje brzmienie:

„Do przywozu jednego z produktów sektora zbóż, ryżu, cukru, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, drobiu, bananów oraz soku i moszczu winogronowego lub większej ich liczby stosuje się dodatkową należność przywozową o stawce należności określonej w art. 135–140a w celu zapobieżenia lub przeciwdziałania niekorzystnemu wpływowi na rynek wspólnotowy, który może być spowodowany tym przywozem, jeżeli:”;

21)

w części III rozdział II sekcja IV dodaje się podsekcję w brzmieniu:

„Podsekcja V

Przepisy szczególne dotyczące przywozu wina

Artykuł 158a

Wymogi szczególne dotyczące przywozu wina

1.   Jeżeli przepisy nie stanowią inaczej, zwłaszcza w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, do produktów objętych kodami CN 2009 61, 2009 69 i 2204 przywożonych do Wspólnoty zastosowanie mają przepisy dotyczące nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz etykietowania określone w części II tytuł II rozdział I sekcja Ia podsekcja I niniejszego rozporządzenia oraz w art. 113d ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2.   Jeżeli przepisy w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu nie stanowią inaczej, produkty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, są produkowane zgodnie z praktykami enologicznymi zalecanymi i opublikowanymi przez OIV lub dozwolonymi przez Wspólnotę zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i jego przepisami wykonawczymi.

3.   Przywóz produktów, o których mowa w ust. 1, podlega obowiązkowi przedstawienia:

4.   Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.”;

22)

w art. 160 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy występują zakłócenia lub możliwe jest ich wystąpienie na rynku wspólnotowym, spowodowane procedurą uszlachetniania czynnego, Komisja może na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy zawiesić w całości lub w części stosowanie procedury uszlachetniania czynnego w odniesieniu do produktów sektorów zbóż, ryżu, cukru, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wina, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, mięsa drobiowego i alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego. W przypadku wpłynięcia do Komisji wniosku państwa członkowskiego podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.”;

23)

w art. 161 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

24)

w art. 174 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy występują zakłócenia lub możliwe jest ich wystąpienie na rynku wspólnotowym spowodowane procedurą uszlachetniania biernego, Komisja może na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy zawiesić w całości lub w części stosowanie tej procedury uszlachetniania biernego w odniesieniu do produktów sektorów zbóż, ryżu, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wina, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego oraz mięsa drobiowego. W przypadku wpłynięcia do Komisji wniosku państwa członkowskiego podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.”;

25)

artykuł 175 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 175

Stosowanie art. 81–86 Traktatu

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, art. 81–86 Traktatu oraz przepisy ustanowione w celu ich wykonania, z zastrzeżeniem przepisów art. 176–177 niniejszego rozporządzenia, mają zastosowanie do wszystkich porozumień, decyzji i praktyk, o których mowa w art. 81 ust. 1 i art. 82 Traktatu, jakie odnoszą się do produkcji produktów określonych w niniejszym rozporządzeniu lub handlu nimi.”;

26)

artykuł 180 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 180

Stosowanie art. 87, 88 i 89 Traktatu

Artykuły 87, 88 i 89 Traktatu mają zastosowanie do produkcji produktów, o których mowa w art. 1, oraz do handlu nimi.

Artykuły 87, 88 i 89 nie mają jednak zastosowania do płatności dokonanych na mocy art. 44–48, 102, 102a, 103, 103a, 103b, 103e, 103ga, 104, 105, 182 i 182a, części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja III oraz części II tytuł I rozdział IV sekcja IVb niniejszego rozporządzenia przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Jednakże w odniesieniu do art. 103n ust. 4 jedynie art. 88 Traktatu nie ma zastosowania.”;

27)

w części IV rozdział II dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 182a

Pomoc krajowa dla destylacji w sytuacji kryzysowej

1.   Od dnia 1 sierpnia 2012 r. państwa członkowskie mogą przyznawać producentom wina pomoc krajową dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji wina w uzasadnionych sytuacjach kryzysowych.

2.   Pomoc, o której mowa w ust. 1, powinna być proporcjonalna i umożliwić rozwiązanie kryzysu.

3.   Całkowita kwota takiej pomocy dostępna w danym państwie członkowskim w danym roku nie przekracza 15 % całkowitych środków dostępnych dla tego państwa członkowskiego na ten rok, określonych w załączniku Xb.

4.   Państwa członkowskie, które zamierzają skorzystać z pomocy, o której mowa w ust. 1, składają do Komisji należycie uzasadnione powiadomienie. Komisja podejmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia środka i możliwości przyznania pomocy.

5.   Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, aby uniknąć zakłócania konkurencji.

6.   Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.”;

28)

w art. 184 dodaje się punkty w brzmieniu:

29)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 185a

Rejestr i wykaz winnic

1.   Państwa członkowskie prowadzą rejestr winnic, który zawiera aktualne informacje na temat potencjału produkcyjnego.

2.   Państwa członkowskie, w których całkowity obszar uprawy winorośli odmian klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 wynosi mniej niż 500 hektarów, nie podlegają obowiązkowi, o którym mowa w ust. 1.

3.   Państwa członkowskie, które przewidują środek »restrukturyzacja i przekształcenie winnic« w swoich programach wsparcia zgodnie z art. 103q, do dnia 1 marca każdego roku przedstawiają Komisji – na podstawie wykazu winnic – aktualny wykaz potencjału produkcyjnego.

4.   Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące rejestru i wykazu winnic, a w szczególności ich wykorzystania do monitorowania i kontroli potencjału produkcyjnego oraz do pomiaru obszarów.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r., Komisja może w dowolnym momencie zadecydować, że ust. 1–3 nie mają już zastosowania.

Artykuł 185b

Obowiązkowe deklaracje w sektorze wina

1.   Producenci winogron przeznaczonych do produkcji wina oraz producenci moszczu i wina deklarują co roku właściwym organom krajowym ilości wyprodukowane z ostatniego zbioru.

2.   Państwa członkowskie mogą zażądać od handlowców zajmujących się sprzedażą winogron przeznaczonych do wyrobu wina, aby co roku deklarowali ilości sprzedane z ostatniego zbioru.

3.   Producenci moszczu i wina oraz handlowcy inni niż kupcy detaliczni deklarują co roku właściwym organom krajowym posiadane przez siebie zapasy moszczu i wina, niezależnie od tego, czy pochodzą one z ostatnich zbiorów, czy też ze zbiorów z lat wcześniejszych. Moszcz i wino przywożone z krajów trzecich są zaznaczane oddzielnie.

4.   Komisja może przyjąć szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu, zawierając w nich w szczególności zasady stosowania sankcji w przypadku nieprzestrzegania wymogów dotyczących przekazywania informacji.

Artykuł 185c

Dokumenty towarzyszące i rejestr w sektorze wina

1.   Produkty sektora wina są wprowadzane do obrotu we Wspólnocie, jedynie jeśli posiadają oficjalnie zatwierdzony dokument towarzyszący.

2.   Osoby fizyczne, osoby prawne lub grupy osób, w których posiadaniu znajdują się produkty objęte sektorem wina w związku z wykonywanym przez nie zawodem, w szczególności producenci, osoby zajmujące się butelkowaniem i przetwarzaniem produktów, o których mowa, a także handlowcy, którzy zostaną określeni przez Komisję, prowadzą rejestry przychodu i rozchodu tych produktów.

3.   Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł 185d

Wyznaczenie organów krajowych właściwych dla sektora wina

1.   Bez uszczerbku dla wszelkich innych przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących określania właściwych organów krajowych, państwa członkowskie wyznaczają jeden lub więcej organów, które są odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi sektora wina. W szczególności państwa członkowskie wyznaczają laboratoria upoważnione do prowadzenia oficjalnych analiz w sektorze wina. Wyznaczone laboratoria spełniają kryteria ogólne dotyczące funkcjonowania laboratoriów badawczych, ustanowione w ISO/IEC 17025.

2.   Państwa członkowskie przekazują do wiadomości Komisji nazwy i adresy organów i laboratoriów, o których mowa w ust. 1. Komisja, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, podaje tę informację do wiadomości publicznej.”;

30)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 188a

Przekazywanie informacji i ocena w sektorze wina

1.   W odniesieniu do nielegalnych nasadzeń dokonanych po dniu 31 sierpnia 1998 r., o których mowa w art. 85a, do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji informacje na temat obszarów, które zostały obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 31 sierpnia 1998 r., jak również obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 1 tego artykułu.

2.   W odniesieniu do obowiązkowego uregulowania sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r., o których mowa w art. 85b, państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca każdego odnośnego roku informacje dotyczące:

Państwa członkowskie przekazują Komisji po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r. informacje na temat obszarów wykarczowanych zgodnie z art. 85b ust. 4 akapit pierwszy.

Zakończenie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85 g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w niniejszym ustępie.

3.   W odniesieniu do wniosków składanych w ramach programu karczowania ustanowionym w części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja III, państwa członkowskie do dnia 1 marca każdego roku powiadamiają Komisję o przyjętych wnioskach w podziale na regiony i wielkość zbiorów oraz o całkowitej kwocie premii za karczowanie wypłaconej na region.

W odniesieniu do poprzedniego roku winiarskiego państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 grudnia każdego roku:

4.   W odniesieniu do wyłączeń kwalifikowalności do uczestnictwa w programie karczowania zgodnie z art. 85u, państwa członkowskie, które podjęły decyzję o skorzystaniu z możliwości przewidzianej w ust. 4–6 tego artykułu, informują Komisję do dnia 1 sierpnia każdego roku w odniesieniu do podlegających wdrożeniu działań związanych z karczowaniem o:

5.   Co roku do dnia 1 marca, a po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r., państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie z wdrażania środków przewidzianych w programach wsparcia, o których mowa w części II tytuł I rozdział IV sekcja IVb, w poprzednim roku budżetowym.

Sprawozdania te wymieniają i opisują działania, na które przyznana była pomoc Wspólnoty w ramach programów wsparcia, a w szczególności przedstawiają szczegóły dotyczące wdrażania działań promocyjnych, o których mowa w art. 103p.

6.   Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2011 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2014 r. ocenę kosztów i korzyści programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

7.   Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.”;

31)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 190a

Przenoszenie kwot dostępnych w sektorze wina na rzecz rozwoju obszarów wiejskich

1.   Kwoty ustalone w ust. 2, w oparciu o wydatki w przeszłości na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 na środki interwencyjne w zakresie regulacji rynków rolnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, są udostępniane jako dodatkowe fundusze Wspólnoty na środki w regionach winiarskich zgodnie z programowaniem rozwoju obszarów wiejskich finansowanym na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

2.   Następujące kwoty są udostępniane na dane lata kalendarzowe:

3.   Kwoty określone w ust. 2 zostają przydzielone państwom członkowskim zgodnie z załącznikiem Xc.”;

32)

w art. 194 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Komisja może również określić zasady pomiaru obszarów w sektorze wina zapewniające jednolite stosowanie przepisów wspólnotowych ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. Zasady te mogą w szczególności odnosić się do kontroli oraz przepisów odnoszących się do szczególnych procedur finansowych mających na celu lepszą kontrolę.”;

33)

w części VI dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 194a

Zgodność ze zintegrowanym systemem zarządzania i kontroli

Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia w sektorze wina państwa członkowskie zapewniają, aby procedury zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 194 ust. 1 i 3, które odnoszą się do obszarów, były zgodne ze Zintegrowanym Systemem Zarządzania i Kontroli (ZSZIK) w odniesieniu do następujących elementów:

Procedury te pozwalają, bez problemów lub konfliktów, na wspólne funkcjonowanie lub wymianę danych z ZSZIK.”;

34)

w art. 195 wprowadza się następujące zmiany:

35)

artykuł 196 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 196

Organizacja Komitetu Zarządzającego

Przygotowując posiedzenia Komitetu Zarządzającego, o którym mowa w art. 195 ust. 1, należy uwzględnić w szczególności zakres odpowiedzialności tego organu, charakter rozpatrywanych zagadnień i potrzebę wykorzystania stosownej wiedzy fachowej.”;

36)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 203b

Przepisy przejściowe w sektorze wina

Komisja może przyjąć środki wymagane do usprawnienia przejścia od ustaleń rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i (WE) nr 479/2008 do ustaleń niniejszego rozporządzenia.”;

37)

w załącznikach wprowadza się następujące zmiany: