31.5.2006

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 145/1

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) nr 793/2006

z dnia 12 kwietnia 2006 r.

ustanawiające niektóre szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 247/2006 w sprawie szczególnych działań w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów najbardziej oddalonych Unii Europejskiej

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 247/2006 z dnia 30 stycznia 2006 r. w sprawie szczególnych działań w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów najbardziej oddalonych Unii Europejskiej (1), w szczególności jego art. 25,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Uwzględniając zmiany wprowadzone rozporządzeniem (WE) nr 247/2006 oraz zdobyte doświadczenie, należy w trosce o uproszczenie prawodawstwa uchylić rozporządzenia Komisji: (EWG) nr 388/92 (2), (EWG) nr 2174/92 (3), (EWG) nr 2233/92 (4), (EWG) nr 2234/92 (5), (EWG) nr 2235/92 (6), (EWG) nr 2039/93 (7), (EWG) nr 2040/93 (8), (WE) nr 1418/96 (9), (WE) nr 2054/96 (10), (WE) nr 20/2002 (11), (WE) nr 1195/2002 (12), (WE) nr 43/2003 (13), (WE) nr 995/2003 (14), (WE) nr 14/2004 (15), (WE) nr 188/2005 (16) i zastąpić je jednym rozporządzeniem ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 247/2006.

(2)	Należy określić szczegółowe zasady stosowania w celu opracowywania i zmiany prognozowanego bilansu dostaw produktów, które mogą zostać objęte szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw.

(3)	Niektóre produkty rolne zwolnione z należności przywozowych podlegają już obecnie obowiązkowi wydania pozwolenia na przywóz. Należy zatem w trosce o uproszczenie procedur administracyjnych wykorzystać pozwolenie na przywóz w systemie zwolnień z należności przywozowych.

(4)

W odniesieniu do innych produktów rolnych, w stosunku do których nie jest wymagane okazanie pozwolenia na przywóz, konieczne okazuje się przyjęcie dokumentu, który może służyć jako podstawa w systemie zwolnienia z należności przywozowych. Należy w tym celu używać świadectwa zwolnienia sporządzonego na druku pozwolenia na przywóz.

(5)

Konieczne jest ustanowienie szczegółowych zasad ustalania wysokości kwot pomocy w odniesieniu do dostaw produktów objętych szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw. Wyżej wymienione szczegółowe zasady powinny uwzględniać dodatkowe koszty wynikające z oddalenia i wyspiarskiego charakteru regionów najbardziej oddalonych, co stwarza obciążenia, które znacznie utrudniają ich sytuację. W celu utrzymania konkurencyjności produktów wspólnotowych pomoc ta musi uwzględniać ceny stosowane przy wywozie.

(6)	W zarządzaniu programem pomocy przyznawanej produktom wspólnotowym należy posługiwać się świadectwem, zwanym „świadectwem pomocy”, używając formularza pozwolenia na przywóz.

(7)

Zarządzanie szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw wymaga ustanowienia szczegółowych zasad dotyczących wydawania świadectwa pomocy, wprowadzając odstępstwo od zwykłych zasad stosowanych w odniesieniu do pozwoleń na przywóz, ustanowionych rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1291/2000 z dnia 9 czerwca 2000 r. ustanawiającym wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na wywóz i przywóz oraz świadectw o wcześniejszym ustaleniu refundacji dla produktów rolnych (17).

(8)

Zarządzanie szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw powinno pozwolić na realizację dwóch zadań. Z jednej strony, ułatwienie szybkiego wydawania pozwolenia, w szczególności dzięki zniesieniu powszechnego obowiązku uprzedniego złożenia zabezpieczenia, jak również sprawne wypłacanie kwot pomocy w przypadku dostawy produktów wspólnotowych. Z drugiej strony, należy zapewnić kierowanie i monitorowanie działań oraz wyposażyć organy zarządzające w odpowiednie instrumenty niezbędne do osiągnięcia celów określonych w szczególnych uzgodnieniach, a mianowicie zapewnienia regularnych dostaw niektórych produktów rolnych i zrekompensowania negatywnych skutków położenia geograficznego regionów najbardziej oddalonych poprzez rzeczywisty wpływ korzyści przyznanych przed wprowadzeniem do obrotu produktów przeznaczonych dla odbiorcy końcowego.

(9)

Rejestracja podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w ramach szczegółowych uzgodnień w sprawie dostaw stanowi jeden z takich instrumentów. Rejestracja ta powinna upoważniać do korzystania ze szczegółowych uzgodnień w sprawie dostaw w zamian za wypełnianie obowiązków wynikających z przepisów wspólnotowych i krajowych. Rejestracja wnioskującego powinna dokonywać się automatycznie, jeżeli spełnia on pewną liczbę obiektywnych warunków dostosowanych do wymogów związanych z zarządzaniem szczegółowymi uzgodnieniami w sprawie dostaw.

(10)

Szczegółowe zasady zarządzania szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw powinny zapewnić zarejestrowanemu podmiotowi, w ramach ilości ustanowionych w prognozowanych bilansach dostaw, otrzymanie pozwolenia w odniesieniu do produktów i ilości stanowiących przedmiot operacji handlowej, którą przeprowadza na własne konto, przedstawiając dokumenty zaświadczające o rzeczywistym charakterze operacji i o zgodności z wnioskiem o pozwolenie na przywóz.

(11)

Monitorowanie operacji objętych szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw wymaga, między innymi, określenia okresu ważności pozwoleń, dostosowanej do uwarunkowań transportu morskiego lub lotniczego, spełnienia obowiązku szybkiego udowodnienia dokonania dostawy, której dotyczy pozwolenie, oraz wprowadzenia zakazu zbywania praw i obowiązków nabytych przez posiadacza pozwolenia.

(12)	Świadczenia przyznane w formie zwolnienia z należności przywozowych i pomocy dla produktów wspólnotowych muszą wpływać na koszt produkcji i na poziom cen obowiązujących na etapie odbiorcy końcowego. Należy zatem kontrolować rzeczywiste skutki wspomnianych świadczeń.

(13)

Rozporządzenie (WE) nr 247/2006 stanowi, że produkty korzystające ze szczególnych uzgodnień w zakresie dostaw nie mogą być wywożone do państw trzecich lub ponownie wysyłane do pozostałej części Wspólnoty. Rozporządzenie to przewiduje jednakże możliwość wprowadzenia ograniczonej liczby odstępstw od tej zasady, różnych w zależności od danego regionu. Należy przewidzieć szczegółowe zasady dotyczące przyznawania i kontroli wspomnianych odstępstw. Należy w szczególności ustalić ilości przetworzonych produktów będących przedmiotem tradycyjnego wywozu i wysyłki, jak też ilości produktów i miejsca przeznaczenia produktów wywożonych, pochodzących z przetwórstwa lokalnego, w celu wspierania handlu regionalnego.

(14)

W celu ochrony konsumentów i interesów handlowych podmiotów najpóźniej przed pierwszym wprowadzeniem produktów do obrotu należy wykluczyć z objęcia szczególnymi uzgodnieniami w zakresie dostaw produkty nieposiadające solidnej, właściwej jakości handlowej w rozumieniu rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/1999 z dnia 15 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (18) oraz przewidzieć właściwe środki na wypadek, gdyby wymóg ten nie został spełniony.

(15)

W ramach procedury partnerstwa obowiązującej w regionach najbardziej oddalonych odpowiednie organy powinny określić szczegółowe przepisy administracyjne niezbędne do zarządzania i monitorowania szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw. Ponadto w celu zapewnienia właściwego monitorowania wspomnianych uzgodnień należy sprecyzować przepisy dotyczące kontroli, jakie mają być przeprowadzane. Należy zatem określić rodzaj kar administracyjnych, których zadaniem będzie zapewnienie regularnego funkcjonowania stosowanych mechanizmów.

(16)	W celu oceny realizacji wyżej wymienionych szczególnych uzgodnień właściwe organy powinny okresowo przekazywać Komisji informacje.

(17)	W odniesieniu do każdego programu pomocy na rzecz lokalnej produkcji należy uzgodnić treść wniosku oraz określić wymagane do dołączenia dokumenty, potrzebne do oceny uzasadnienia wniosku o przyznanie pomocy.

(18)	W przypadku gdy wnioski o przyznanie pomocy zawierają oczywiste omyłki, powinny móc podlegać korekcie w dowolnym momencie.

(19)

Nieprzekraczalne terminy składania wniosków o przyznanie pomocy i dokonywania w nich zmian muszą być przestrzegane w celu umożliwienia organom krajowym planowania i następnie przeprowadzania skutecznych kontroli poprawności wniosków o przyznanie pomocy na rzecz produkcji lokalnej. Należy zatem ustalić terminy, poza którymi wnioski nie są przyjmowane. Ponadto w celu skłonienia podmiotów gospodarczych do przestrzegania terminów należy stosować mechanizm obniżki procentowej.

(20)

Podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wycofania swoich wniosków o przyznanie pomocy lub ich części w dowolnym momencie, o ile właściwy organ jeszcze nie powiadomił ich o błędach zawartych we wnioskach o przyznanie pomocy lub przed powiadomieniem o kontroli na miejscu, ujawniającej błędy występujące w części wniosku, której dotyczy wycofanie.

(21)

Należy skutecznie kontrolować zgodność z zasadami dotyczącymi programów pomocy zarządzanymi przy pomocy zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli. W tym celu oraz w celu osiągnięcia zharmonizowanego poziomu kontroli we wszystkich państwach członkowskich, należy w sposób szczegółowy ustalić kryteria i procedury techniczne w zakresie przeprowadzania kontroli administracyjnych i kontroli na miejscu. W odpowiednim przypadku państwa członkowskie powinny dołożyć starań w celu połączenia różnych kontroli przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu z kontrolami przewidzianymi w innych przepisach wspólnotowych.

(22)	Należy ustalić minimalną liczbę producentów rolnych poddawanych kontrolom na miejscu w ramach różnych programów pomocy.

(23)	Przy minimalnym poziomie kontroli na miejscu należy określić odpowiadający mu wycinek kontrolowanych podmiotów, częściowo na podstawie analizy ryzyka, a częściowo losowo. Należy wskazać główne czynniki brane pod uwagę przy analizie ryzyka.

(24)	W razie stwierdzenia znacznych nieprawidłowości, w roku bieżącym i następnym, należy zwiększyć poziom kontroli na miejscu, w celu osiągnięcia wystarczającej gwarancji co do poprawności odpowiednich wniosków o przyznanie pomocy.

(25)	Aby kontrole na miejscu były skuteczne, ważne jest, aby inspektorzy byli powiadamiani o powodach wyboru danych producentów rolnych do poddania ich kontroli na miejscu. Państwa członkowskie powinny przechowywać tego rodzaju informacje.

(26)

W celu umożliwienia organom krajowym, jak i właściwym organom wspólnotowym prowadzenia monitorowania kontroli dokonanych na miejscu, szczegóły kontroli powinny być umieszczane w sprawozdaniu z kontroli. Producent rolny lub jego przedstawiciel powinni mieć możliwość podpisania sprawozdania. Jednakże w przypadku kontroli przy zastosowaniu teledetekcji należy zezwalać, aby państwo członkowskie korzystało z takiej możliwości jedynie w przypadkach gdy kontrola ujawnia nieprawidłowości. Ponadto niezależnie od rodzaju przeprowadzonej kontroli na miejscu, producent rolny powinien otrzymać kopię sprawozdania, jeżeli stwierdzono nieprawidłowości.

(27)	W celu skutecznej ochrony interesów finansowych Wspólnoty należy przyjąć odpowiednie środki zwalczania nieprawidłowości i nadużyć.

(28)

Redukcje i wykluczenia należy ustalać z uwzględnieniem zasady proporcjonalności oraz szczególnych problemów powstałych w przypadkach wystąpienia siły wyższej, okoliczności wyjątkowych oraz klęsk żywiołowych. Rodzaj popełnionej nieprawidłowości decyduje o wspomnianych obniżkach procentowych lub wykluczeniach, włącznie z całkowitym wykluczeniem z jednego lub kilku programów pomocy na rzecz produkcji lokalnej na określony okres.

(29)	Z zasady obniżki procentowe i wykluczenia nie powinny być stosowane w przypadku gdy producent rolny przedstawił poprawne, oparte na faktach informacje lub gdy może wykazać, iż nie ponosi winy.

(30)

Producenci rolni, którzy złożyli wnioski o przyznanie pomocy uznane przez właściwe organy krajowe za nieprawidłowe, nie powinni podlegać obniżkom procentowym lub wykluczeniom, niezależnie od przyczyny nieprawidłowości, pod warunkiem że dany producent rolny nie został poinformowany o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu przez właściwy organ oraz pod warunkiem że organ nie powiadomił producenta o jakiejkolwiek nieprawidłowości we wniosku. Ta sama zasada powinna obowiązywać w odniesieniu do nieprawidłowych danych zawartych w skomputeryzowanej bazie danych.

(31)

W przypadku gdy w stosunku do tego samego producenta rolnego stosowane są różne obniżki procentowe, należy je stosować niezależnie. Ponadto obniżki procentowe i wykluczenia przewidziane na podstawie niniejszego rozporządzenia należy stosować bez uszczerbku dla kar dodatkowych z tytułu jakichkolwiek innych przepisów wspólnotowych lub ustawodawstwa krajowego.

(32)

Jeżeli, w przypadku siły wyższej lub nadzwyczajnych okoliczności, producent rolny nie jest w stanie wypełnić obowiązków przewidzianych w szczegółowych zasadach realizacji programów pomocy, nie powinien on tracić swojego prawa do pomocy. Należy wskazać przypadki, które mogą być w szczególności uznane przez właściwe organy za okoliczności nadzwyczajne.

(33)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania zasady działania w dobrej wierze w całej Wspólnocie w przypadku odzyskiwania nienależnie wypłaconych kwot należy określić warunki, w których można się powoływać na tę zasadę, bez uszczerbku dla sposobu traktowania odnośnych wydatków w kontekście rozliczenia rachunków.

(34)	Należy określić niezbędne szczegółowe zasady stosowania znaku graficznego, mającego na celu poprawę wiedzy na temat przetworzonych lub nieprzetworzonych produktów rolnych o wysokiej jakości, charakterystycznych dla regionów najbardziej oddalonych Wspólnoty oraz wspieranie ich konsumpcji.

(35)

Warunki stosowania znaku graficznego, to znaczy opracowanie wykazu nieprzetworzonych lub przetworzonych produktów rolnych, które mogłyby być nim oznaczone, oraz zdefiniowanie cech dotyczących jakości, sposobu produkcji, opakowania lub wytwarzania w odniesieniu do produktów przetworzonych, powinno zostać zaproponowane przez organizacje zawodowe regionów najbardziej oddalonych. Należy zauważyć, że wymogi, o których mowa, powinny zostać określone zgodnie z zasadami istniejącymi w przepisach wspólnotowych lub, w razie ich braku, w przepisach międzynarodowych, lub również poprzez odniesienie do tradycyjnych sposobów uprawy i wytwarzania.

(36)

W celu jak najpełniejszego wykorzystania tego szczególnego instrumentu promocji, udostępnionego producentom produktów o wysokiej jakości charakterystycznych dla regionów najbardziej oddalonych, oraz w trosce o uproszczenie i skuteczność zarządzania i kontroli wskazane jest przyznawanie prawa używania znaku graficznego podmiotom gospodarczym, które są bezpośrednio odpowiedzialne za produkcję, pakowanie przygotowujące wprowadzenie do obrotu i wytwarzanie omawianych produktów, mają swoją siedzibę w regionach najbardziej oddalonych oraz zobowiązują się do przestrzegania pewnych zobowiązań.

(37)	Do obowiązków właściwych organów danego regionu należy ustanowienie uzupełniających przepisów administracyjnych, mających na celu zapewnienie prawidłowego działania wprowadzonych mechanizmów oraz kontrolę przestrzegania wspomnianych zobowiązań.

(38)	Należy przewidzieć przekazywanie Komisji informacji niezbędnych do zapewnienia pełniejszej harmonizacji warunków stosowania znaku graficznego w różnych regionach najbardziej oddalonych.

(39)

W celu zwolnienia z opłat celnych tytoniu przywożonego na Wyspy Kanaryjskie należy określić okres roczny do obliczenia maksymalnej ilości produktów tytoniowych przewidzianych w art. 22 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 oraz określić definicję terminu „lokalne wytwarzanie produktów tytoniowych”. W celu stworzenia bardziej elastycznych warunków należy również dopuścić, aby ilość ogólna surowca tytoniowego odżyłowanego mogła być wykorzystana przy przywozie innych produktów, z zachowaniem współczynnika równoważności zależnego od potrzeb przemysłu lokalnego.

(40)	Państwa członkowskie powinny zasadniczo podejmować wszelkie dodatkowe środki niezbędne do zapewnienia należytego wykonania niniejszego rozporządzenia.

(41)

W odpowiednich przypadkach Komisja powinna być powiadamiana o wszelkich środkach przyjętych przez państwa członkowskie w celu wprowadzenia w życie programów pomocy przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Aby umożliwić Komisji prowadzenie skutecznej kontroli, państwa członkowskie powinny systematycznie przesyłać jej niektóre dane statystyczne dotyczące programów pomocy.

(42)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEDMIOT I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 247/2006, w szczególności w odniesieniu do programów dotyczących szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw do regionów najbardziej oddalonych, środków wspierających produkcję lokalną oraz środków towarzyszących.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	„regiony najbardziej oddalone” oznaczają regiony wymienione w art. 299 ust. 2 Traktatu, przy czym każdy francuski departament zamorski jest traktowany jako oddzielny region najbardziej oddalony;

b)	„właściwe organy” oznaczają odpowiedzialne za realizację niniejszego rozporządzenia organy wyznaczone przez państwo członkowskie, do którego należy region najbardziej oddalony;

c)	„program” oznacza program ogólny określony w art. 24 rozporządzenia (WE) nr 247/2006.

TYTUŁ II

SZCZEGÓLNE UZGODNIENIA W SPRAWIE DOSTAW

ROZDZIAŁ I

Prognozowany bilans dostaw

Artykuł 3

Przedmiot i zmiany prognozowanego bilansu dostaw

Prognozowane bilanse dostaw przewidziane w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 określają ilościowo roczne zapotrzebowanie na produkty rolne każdego regionu najbardziej oddalonego. Mogą one ulec zmianie zgodnie z art. 49 niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ II

Dostawy z przywozu z krajów trzecich

Sekcja 1

Przywóz produktów objętych wymogiem okazania pozwolenia na przywóz

Artykuł 4

Pozwolenie na przywóz

1.   W odniesieniu do produktów objętych wymogiem okazania pozwolenia na przywóz, po okazaniu wspomnianego pozwolenia na przywóz stosuje się zwolnienie z należności przywozowych przewidziane w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 247/2006.

2.   Pozwolenie na przywóz sporządzone jest zgodnie ze wzorem znajdującym się w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1291/2000.

3.   We wniosku o wydanie pozwolenia na przywóz oraz w pozwoleniu na przywóz, w rubryce 20 znajduje się jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część A oraz jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część B.

4.   W rubryce 12 pozwolenia na przywóz znajduje się oznaczenie ostatniego dnia ważności.

5.   Pozwolenie na przywóz wydawane jest przez właściwe organy, w granicach prognozowanych bilansów dostaw, na wniosek zainteresowanych.

6.   Należności przywozowe pobierane są w odniesieniu do ilości przekraczających ilości wskazane w pozwoleniu na przywóz. Tolerancja 5 %, przewidziana w art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000, stosowana jest pod warunkiem uiszczenia odpowiednich należności przywozowych.

Sekcja 2

Przywóz produktów nieobjętych wymogiem okazania pozwolenia na przywóz

Artykuł 5

Świadectwo zwolnienia

1.   W odniesieniu do produktów nieobjętych wymogiem okazania pozwolenia na przywóz, po okazaniu świadectwa zwolnienia stosuje się zwolnienie z należności przywozowych przewidziane w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 247/2006.

2.   Świadectwo zwolnienia należy sporządzić na druku pozwolenia na przywóz określonym w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1291/2000.

Artykuł 8 ust. 5, art. 13, 15, 17, 18, 21, 23, 26, 27, 29–33 i 36–41 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000 stosuje się, mutatis mutandis, z zastrzeżeniem przepisów niniejszego rozporządzenia.

3.   Jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część C jest wydrukowany lub naniesiony przy pomocy pieczęci w lewej górnej części świadectwa.

4.   We wniosku o wydanie świadectwa zwolnienia oraz w świadectwie zwolnienia, w rubryce 20 znajduje się jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część D oraz jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część B.

5.   W rubryce 12 świadectwa zwolnienia znajduje się oznaczenie ostatniego dnia ważności.

6.   Świadectwo zwolnienia wydawane jest przez właściwe organy, w granicach prognozowanych bilansów dostaw, na wniosek zainteresowanych.

ROZDZIAŁ III

Dostawy wspólnotowe

Artykuł 6

Ustalenie kwoty pomocy i przyznanie pomocy

1.   Do celów stosowania przepisów art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 państwa członkowskie w ramach programu pomocy określają kwotę pomocy rekompensującej oddalenie, wyspiarski charakter i peryferyjność, uwzględniając:

a)	w odniesieniu do dodatkowych kosztów szczególnych związanych z transportem – przerwanie załadunku w czasie dostawy towarów do danych regionów najbardziej oddalonych;

b)	w odniesieniu do kosztów dodatkowych wynikających z przetwórstwa lokalnego – wielkość rynku, konieczność zapewnienia bezpieczeństwa dostaw oraz szczególne wymagania dotyczące jakości produktów niezbędnych w odpowiednich regionach najbardziej oddalonych.

2.   Nie przyznaje się żadnej pomocy dla produktów, które były objęte już szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw w innym regionie najbardziej oddalonym.

Nie przyznaje się żadnej pomocy w odniesieniu do dostaw cukru C.

Artykuł 7

Świadectwo pomocy i wypłata kwot pomocy

1.   Kwota pomocy wypłacana jest po przedstawieniu świadectwa, zwanego „świadectwem pomocy”, wykorzystanego całkowicie.

Okazanie świadectwa pomocy organom odpowiedzialnym za wypłaty kwot pomocy jest równoznaczne z wnioskiem o przyznanie pomocy i – z wyjątkiem przypadku zaistnienia siły wyższej lub anomalii klimatycznej – musi zostać dokonane w ciągu 30 dni po dacie wydania świadectwa pomocy. W przypadku przekroczenia wspomnianego terminu kwota pomocy jest zmniejszana o 5 % za dzień spóźnienia.

Właściwe organy dokonują wypłaty kwoty pomocy w terminie dziewięćdziesięciu dni od dnia złożenia wykorzystanego świadectwa pomocy, z wyjątkiem następujących przypadków:

a)	siła wyższa lub anomalia klimatyczna;

b)	istnienie rozpoczętego postępowania administracyjnego w sprawie uprawnienia do pomocy; w takich przypadkach wypłata ma miejsce dopiero po uznaniu uprawnienia.

2.   Świadectwo pomocy należy sporządzić na druku pozwolenia na przywóz znajdującym się w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1291/2000.

Artykuł 8 ust. 5, art. 13, 15, 17, 18, 21, 23, 26, 27, 29–33 i 36–41 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000 stosują się, mutatis mutandis, z zastrzeżeniem przepisów niniejszego rozporządzenia.

3.   Jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część E jest wydrukowany lub naniesiony przy pomocy pieczęci w lewej górnej części świadectwa.

Skreśla się rubryki 7 i 8 świadectwa.

4.   We wniosku o wydanie świadectwa pomocy oraz w świadectwie pomocy, w rubryce 20 znajduje się jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część F oraz jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część G.

5.   W rubryce 12 świadectwa pomocy znajduje się oznaczenie ostatniego dnia ważności.

6.   Wysokość stosowanej kwoty pomocy jest równa wysokości kwoty pomocy obowiązującej w dniu złożenia wniosku o świadectwo pomocy.

7.   Świadectwo pomocy wydawane jest przez właściwe organy, w granicach prognozowanych bilansów dostaw, na wniosek zainteresowanych.

ROZDZIAŁ IV

Postanowienia wspólne

Artykuł 8

Przeniesienie korzyści na odbiorcę końcowego

1.   Dla celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	„korzyść” określona w art. 3 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 oznacza zwolnienie z należności celnych lub przyznanie pomocy wspólnotowej przewidziane w niniejszym rozporządzeniu;

b)

„odbiorca końcowy”: i) jeżeli chodzi o produkty przeznaczone do konsumpcji bezpośredniej, oznacza konsumenta; ii) jeżeli chodzi o produkty przeznaczone do przetwórstwa lub pakowania w celu spożycia ich przez człowieka: — oznacza końcowy zakład przetwórczy lub pakujący, w odniesieniu do części pomocy mającej zrekompensować oddalenie, charakter wyspiarski lub peryferyjność, — oznacza konsumenta, w odniesieniu do części dodatkowej pomocy uwzględniającej ceny eksportowe; iii) jeżeli chodzi o produkty przeznaczone do przetwórstwa lub pakowania w celu spożycia ich przez zwierzęta oraz o produkty przeznaczone do użytku jako nakłady rolnicze, oznacza rolnika.

2.   Właściwe organy podejmują wszelkie niezbędne środki, aby sprawdzić rzeczywisty wpływ przyznanej korzyści na odbiorcę końcowego. Podczas wykonywania tych czynności mogą oceniać marże handlowe i ceny stosowane przez różne zainteresowane podmioty gospodarcze.

Informacje o środkach, o których mowa w akapicie pierwszym, w szczególności o punktach kontroli służących do określenia wpływu wspomnianych korzyści oraz o ich ewentualnych zmianach, są przekazywane Komisji w ramach sprawozdania przewidzianego w art. 48.

Artykuł 9

Rejestr podmiotów gospodarczych

1.   Pozwolenia na przywóz, świadectwa zwolnienia i świadectwa pomocy są wydawane wyłącznie podmiotom gospodarczym wpisanym do rejestru stworzonego przez właściwe organy (zwanego dalej „rejestrem”).

2.   Każdy podmiot gospodarczy mający swoją siedzibę we Wspólnocie może złożyć wniosek o wpisanie go do rejestru.

Wpis do rejestru jest uzależniony od spełnienia następujących warunków:

a)	podmiot gospodarczy posiada środki, struktury i pozwolenia prawne wymagane do prowadzania działalności, w szczególności musi należycie wypełniać zobowiązania w odniesieniu do rachunkowości handlowej i podatków;

b)	podmiot gospodarczy jest w stanie zapewnić realizację działalności gospodarczej w danym regionie najbardziej oddalonym;

c)

w ramach szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw dla danego regionu najbardziej oddalonego oraz przy poszanowaniu celów z nich wynikających, podmiot gospodarczy zobowiązuje się do: i) przekazywania właściwym organom na ich żądanie wszelkich przydatnych informacji dotyczących swojej działalności handlowej, w szczególności w odniesieniu do stosowanych cen i marż zysku; ii) działania wyłącznie w swoim imieniu i na własne konto; iii) składania wniosków o pozwolenia lub świadectwa w ilości proporcjonalnej do rzeczywistych możliwości zbytu produktów, o których mowa, przy czym możliwości zbytu powinny być uzasadnione odesłaniem do elementów obiektywnych; iv) powstrzymania się od wszelkich działań mogących spowodować sztuczne niedobory produktów lub wprowadzanie do obrotu produktów pozostających do dyspozycji po nienormalnie niskich cenach; v) podczas zbytu produktów rolnych w danym regionie najbardziej oddalonym oraz zgodnie z wymaganiami właściwych organów, zapewnienia na kolejnych poziomach, w tym na poziomie odbiorcy końcowego, wpływu wynikającego z przyznanych korzyści.

3.   Podmiot, który zamierza dokonać wysyłki lub wywozu produktów nieprzetworzonych, na warunkach określonych w art. 16, ma obowiązek, w chwili przedkładania wniosku o wpis do rejestru lub później, zgłosić swój zamiar dalszego prowadzenia takiej działalności i wskazać, tam gdzie to właściwe, lokalizację zakładu pakującego.

4.   Podmiot dokonujący przetwarzania, który zamierza dokonać wysyłki lub wywozu produktów przetworzonych, na warunkach określonych w art. 16 lub 18, ma obowiązek, w chwili składania wniosku o wpis do rejestru lub później, zgłosić swój zamiar dalszego prowadzenia takiej działalności i wskazać lokalizację zakładu przetwórczego oraz dostarczyć, tam gdzie to właściwe, analityczne wykazy przetworzonych produktów.

Artykuł 10

Dokumenty, które muszą być okazane przez podmioty gospodarcze oraz ważność pozwoleń i świadectw

1.   Z zastrzeżeniem przepisów art. 4 ust. 5, art. 5 ust. 6, art. 7 ust. 7 oraz art. 14 i 15, właściwe organy przyjmują wniosek o wydanie pozwolenia na przywóz, świadectwa zwolnienia lub świadectwa pomocy, złożonego przez podmiot gospodarczy i dotyczący każdej wysyłki oddzielnie, jeżeli towarzyszy mu oryginał lub uwierzytelniony odpis faktury zakupu, jak również oryginał lub uwierzytelniony odpis następujących dokumentów:

a)	konosamentu morskiego lub lotniczego listu przewozowego;

b)	świadectwa pochodzenia dla produktów pochodzących z państw trzecich lub dla produktów pochodzących ze Wspólnoty, dokumentu T2L lub dokumentu T2LF, zgodnie z warunkami art. 315 ust. 1 i 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (19).

Faktura zakupu, konosament lub lotniczy list przewozowy muszą być wystawione na nazwisko wnioskującego.

2.   Okres ważności pozwoleń i świadectw ustala się w oparciu o czas transportu. Czas ten może być wydłużony przez właściwy organ w szczególnych przypadkach, gdy poważne i nieprzewidywalne trudności wpłynęły na czas transportu, nie może jednak przekroczyć dwóch miesięcy od daty wydania pozwolenia lub świadectwa.

Artykuł 11

Okazywanie pozwoleń i świadectw oraz ich niezbywalność

1.   Dla towarów objętych szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw pozwolenia na przywóz, świadectwa zwolnienia i świadectwa pomocy muszą być przedstawione organom celnym, w celu dopełnienia formalności celnych, nie później niż w ciągu 15 dni roboczych od daty zezwolenia na wyładunek towarów. Właściwe organy mogą skrócić ten maksymalny okres.

W przypadku gdy produkty zostały poddane uszlachetnianiu czynnemu lub przebywały w składzie celnym na Azorach, Maderze i Wyspach Kanaryjskich, a następnie zostały tam wprowadzone do swobodnego obrotu, maksymalny okres 15 dni rozpoczyna się w dniu złożenia wniosku o wydanie pozwolenia lub świadectwa, określonych w akapicie pierwszym.

2.   Towary są przedstawiane luzem lub w osobnych partiach, zgodnie z okazywanym pozwoleniem lub świadectwem.

Pozwolenia i świadectwa wykorzystywane są w ramach pojedynczej operacji w momencie dopełniania formalności celnych.

3.   Pozwolenia i świadectwa nie są zbywalne.

Artykuł 12

Jakość produktów

Tylko produkty o solidnej, właściwej jakości handlowej w rozumieniu art. 21 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 są objęte szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw.

Zgodność produktów z wymogami ustanowionymi w akapicie pierwszym sprawdza się zgodnie z normami lub praktykami obowiązującymi we Wspólnocie, najpóźniej przed pierwszym wprowadzeniem ich do obrotu.

Jeżeli stwierdza się, że produkt nie spełnia wymagań ustanowionych w akapicie pierwszym, traci on wówczas uprawnienia wynikające ze szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw, a odpowiednie ilości są z powrotem włączane do prognozowanych bilansów dostaw. Jeżeli przyznano pomoc zgodnie z art. 7, pomoc ta zostaje zwrócona. Jeżeli dokonano przywozu zgodnie z art. 4 i 5, uiszcza się należności przywozowe, chyba że zainteresowana strona przedstawi dowód, że produkty zostały ponownie wywiezione lub zniszczone.

Artykuł 13

Wnoszenie zabezpieczenia

W odniesieniu do składania wniosku o wydanie pozwoleń i świadectw zwolnienia lub pomocy nie wymaga się żadnego zabezpieczenia.

Jednakże w szczególnych przypadkach i w zakresie niezbędnym dla właściwego funkcjonowania niniejszego rozporządzenia właściwe organy mogą zażądać wniesienia zabezpieczenia równego kwocie przyznanej korzyści. W takich przypadkach stosuje się art. 35 ust. 1 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1291/2000.

Artykuł 14

Znaczący wzrost liczby wniosków o wydanie pozwoleń lub świadectw

1.   Jeżeli stan realizacji prognozowanego bilansu dostaw wskazuje na znaczny wzrost liczby wniosków o wydanie pozwoleń na przywóz, świadectw zwolnienia lub świadectw pomocy dotyczących danego produktu, co mogłoby zagrozić osiągnięciu jednego lub kilku celów szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw, państwo członkowskie przyjmuje wszystkie niezbędne środki w celu zapewnienia dostaw do danego regionu najbardziej oddalonego produktów pierwszej potrzeby, przy uwzględnieniu dostępnych dostaw i potrzeb priorytetowych sektorów.

2.   W razie ograniczenia ilości wydawanych pozwoleń lub świadectw właściwe organy stosują jednolitą obniżkę procentową wobec wszystkich złożonych wniosków.

3.   Ustępy 1 i 2 mają zastosowanie po konsultacji z właściwymi organami.

Artykuł 15

Ustalanie ilości maksymalnej na jeden wniosek o wydanie pozwolenia lub świadectwa

W zakresie ściśle niezbędnym do uniknięcia zakłóceń na rynku w danym regionie najbardziej oddalonym lub przy rozwoju działań spekulacyjnych mogących poważnie zaszkodzić sprawnemu funkcjonowaniu szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw, właściwe organy ustalają ilość maksymalną przyznawaną na jeden wniosek o wydanie pozwolenia lub świadectwa.

Właściwe organy powiadamiają niezwłocznie Komisję w przypadku zastosowania niniejszego artykułu.

ROZDZIAŁ V

Wywóz i wysyłka

Artykuł 16

Warunki wywozu lub wysyłki

1.   Wywóz i wysyłka produktów nieprzetworzonych, objętych szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw, bądź produktów pakowanych lub przetwarzanych, zawierających produkty objęte szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw, odbywają się na warunkach przewidzianych w ust. 2–6.

2.   W odniesieniu do produktów wywiezionych rubryka 44 zgłoszenia wywozowego zawiera jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część H.

3.   Ilości produktów, które zostały zwolnione z należności przywozowych i zostały wywiezione, wprowadza się ponownie do prognozowanego bilansu dostaw.

Produkty te nie kwalifikują się do refundacji wywozowej.

4.   Ilości produktów, które zostały objęte zwolnieniem z należności przywozowych oraz które zostają wywiezione, wprowadza się ponownie do prognozowanego bilansu dostaw, a należności przywozowe erga omnes obowiązujące w dniu przywozu są uiszczone przez podmiot wysyłający najpóźniej podczas dokonywania wysyłki.

Produkty te nie mogą być przedmiotem wysyłki, zanim nie nastąpi uiszczenie opłaty, o której mowa w akapicie pierwszym.

W przypadku jeśli nie jest możliwe określenie dnia przywozu, produkty uważa się za przywiezione w dniu, w którym należności przywozowe erga omnes osiągnęły najwyższy poziom w okresie sześciu miesięcy poprzedzających dzień wysyłki.

5.   Ilości produktów, na które została przyznana pomoc i które zostały następnie wywiezione lub wysłane, wprowadza się ponownie do prognozowanego bilansu dostaw, a przyznana pomoc zostaje zwrócona przez podmiot dokonujący wywozu lub wysyłki, najpóźniej podczas wywozu lub wysyłki.

Produkty te nie mogą być przedmiotem wysyłki, zanim nie nastąpi uiszczenie opłaty, o której mowa w akapicie pierwszym.

W przypadku jeśli nie jest możliwe określenie wysokości kwoty przyznanej pomocy, produkty uważa się za objęte pomocą w maksymalnej wysokości spośród kwot pomocy ustalonych przez Wspólnotę dla wspomnianych produktów w okresie sześciu miesięcy poprzedzających dzień złożenia wniosku o zezwolenie na wywóz lub wysyłkę.

Produkty te kwalifikują się do refundacji wywozowej, o ile spełnione są warunki niezbędne do jej przyznania.

6.   Właściwe władze zezwalają na wywóz lub wysyłkę przetworzonych produktów w ilościach innych niż określone w ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu oraz w art. 18, wyłącznie w przypadku gdy zaświadcza się, że dane produkty nie zawierają surowców przywiezionych lub wprowadzonych do obrotu w ramach szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw.

Właściwe organy wydają pozwolenie na ponowny wywóz lub ponowną wysyłkę produktów nieprzetworzonych lub produktów opakowanych, innych niż określone w ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu, pod warunkiem że podmiot wywożący zaświadczy, że wspomniane produkty nie były objęte szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw.

Właściwe organy przeprowadzają niezbędne kontrole w celu zapewnienia prawidłowości zaświadczeń określonych w akapitach pierwszym i drugim oraz odzyskują, w stosownym przypadku, przyznane korzyści.

Artykuł 17

Pozwolenie na wywóz i znaczący wzrost wywozu

1.   Wywóz następujących produktów nie podlega obowiązkowi okazywania pozwolenia na wywóz:

a)	produkty, o których mowa w art. 16 ust. 3;

b)	produkty, o których mowa w art. 16 ust. 5 i które nie kwalifikują się do refundacji wywozowej.

2.   Jeżeli istnieje ryzyko, że regularne dostawy do regionów najbardziej oddalonych mogą być zagrożone przez znaczący wzrost wywozu produktów określonych w art. 16 ust. 1, właściwe organy mogą ograniczyć ilości w taki sposób, aby zagwarantować, że priorytetowe potrzeby w danych sektorach zostaną zaspokojone. Ograniczenia ilościowe nie mogą mieć charakteru dyskryminacyjnego.

Artykuł 18

Tradycyjny wywóz, wywóz w ramach handlu regionalnego oraz tradycyjna wysyłka produktów przetworzonych

1.   Podmioty dokonujące przetwarzania, które zadeklarowały, na mocy art. 9 ust. 4, zamiar wywozu w ramach handlu tradycyjnego lub regionalnego bądź wysyłki w ramach tradycyjnego handlu, o którym mowa w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006, produktów przetworzonych zawierających surowce, które korzystały ze szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw, mogą dokonać tego w granicach ilości rocznych określonych w załącznikach II–V. Właściwe władze wydają niezbędne zezwolenia w celu zagwarantowania, że działania te nie przekraczają ustanowionych ilości rocznych.

„Handel regionalny” oznacza operację handlową dokonaną dla każdego francuskiego terytorium zamorskiego, Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich, z przeznaczeniem do krajów trzecich określonych w załączniku VI.

W odniesieniu do wywozu w ramach handlu regionalnego podmiot dokonujący wywozu okazuje właściwym organom dokumenty przewidziane w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 800/1999 w terminie przewidzianym w art. 49 wspomnianego rozporządzenia. W przypadku nieokazania tych dokumentów w przewidzianym terminie właściwe władze odbierają korzyści przyznane w ramach szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw.

Produkty dostarczone do francuskich departamentów zamorskich, na Azory, Maderę i Wyspy Kanaryjskie w ramach szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw i wykorzystane do zaopatrzenia statków i samolotów uważa się za spożyte lokalnie.

2.   Procesy przetwórcze, które mogą prowadzić do tradycyjnego wywozu lub handlu regionalnego, bądź do tradycyjnej wysyłki zgodnie z ust. 1 muszą spełniać, mutatis mutandis, warunki regionalnego przetwórstwa stosowane w zakresie uszlachetniania czynnego lub przetwarzania pod kontrolą celną, przewidziane w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2913/92 (20) oraz w rozporządzeniu (EWG) nr 2454/93, z wyjątkiem wszystkich form zabiegów zwyczajowych.

3.   Wywóz produktów określonych w niniejszym artykule nie podlega obowiązkowi okazywania pozwolenia na wywóz.

4.   W odniesieniu do produktów wywożonych określonych w niniejszym artykule rubryka 44 zgłoszenia wywozowego zawiera jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część I.

ROZDZIAŁ VI

Kontrole i kary

Artykuł 19

Kontrole

1.   Kontrole administracyjne przywozu, wprowadzenia do obrotu, wywozu i wysyłki produktów rolnych są wszechstronne i składają się w szczególności z kontroli krzyżowych z dokumentami określonymi w art. 10 ust. 1.

2.   Kontrole fizyczne przeprowadzane w danym regionie najbardziej oddalonym przy przywozie, wprowadzaniu do obrotu, wywozie, wysyłce produktów rolnych, muszą dotyczyć reprezentatywnego wycinka obejmującego co najmniej 5 % pozwoleń i świadectw okazywanych zgodnie z art. 11.

Kontrole fizyczne przeprowadzane są, mutatis mutandis, zgodnie z zasadami ustanowionymi w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 386/90 (21).

W szczególnych przypadkach Komisja może zażądać, aby kontrole fizyczne obejmowały inną wielkość procentową.

Artykuł 20

Kary

1.   Z wyjątkiem przypadków zaistnienia siły wyższej lub anomalii klimatycznej, jeżeli podmiot gospodarczy nie wypełnia zobowiązań nadanych mu zgodnie z art. 9 i bez uszczerbku dla jakichkolwiek kar stosowanych na mocy prawa krajowego, właściwe organy:

a)	odzyskują od posiadaczy pozwoleń na przywóz, świadectw zwolnienia lub świadectw pomocy przyznane im korzyści;

b)	zależnie od stopnia naruszenia zobowiązań, tymczasowo zawieszają lub unieważniają wpis do rejestru.

Korzyść określona w lit. a) jest równa kwocie zwolnienia z należności przywozowych lub kwocie pomocy określonej zgodnie z art. 16 ust. 4 i 5.

2.   Z wyjątkiem przypadków siły wyższej lub anomalii klimatycznej, jeżeli posiadacz pozwolenia lub świadectwa nie dokonuje przywozu lub przewidzianego wprowadzenia do obrotu, jego prawo do złożenia wniosku o pozwolenia lub świadectwa zostaje zawieszone na okres sześćdziesięciu dni następujących po dniu, w którym wygasa ważność wspomnianego posiadanego pozwolenia lub świadectwa. Po upływie okresu zawieszenia wydawanie pozwoleń lub świadectw jest uzależnione od wniesienia zabezpieczenia o wysokości równej wysokości korzyści przyznawanych w okresie, który określą właściwe organy.

3.   Właściwe organy przyjmują środki niezbędne do ponownego wykorzystania ilości produktów, które stały się dostępne na skutek niezrealizowania, zrealizowania częściowego lub unieważnienia pozwoleń i świadectw lub odzyskania korzyści.

ROZDZIAŁ VII

Przepisy krajowe

Artykuł 21

Krajowe przepisy dotyczące zarządzania i monitorowania

Właściwe organy przyjmują dodatkowe przepisy niezbędne do zarządzania i monitorowania w czasie rzeczywistym szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw.

Właściwe organy informują Komisję o środkach, które zamierzają realizować w zastosowaniu akapitu pierwszego, przed wprowadzeniem ich w życie.

TYTUŁ III

ŚRODKI MAJĄCE NA CELU WSPIERANIE PRODUKCJI LOKALNEJ

ROZDZIAŁ I

Obrót poza regionem produkcji

Artykuł 22

Kwota pomocy

1.   Kwota pomocy, przyznana na mocy tytułu III rozporządzenia (WE) nr 247/2006 z tytułu wprowadzenia do obrotu produktów z regionów najbardziej oddalonych do pozostałej części Wspólnoty, nie może przekraczać 10 % wartości wprowadzonej do obrotu produkcji, dostarczonej do strefy przeznaczenia, określonej zgodnie z ust. 2.

Ograniczenie to może być zwiększone do 13 % wprowadzonej do obrotu produkcji, jeżeli stroną zawierającą umowę z producentem jest związek, stowarzyszenie lub organizacja producentów.

2.   Do celów obliczania wysokości pomocy wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu, dostarczonej do strefy przeznaczenia, jest oceniana na podstawie umowy rocznej (jeżeli ma to zastosowanie), szczególnych dokumentów przewozowych oraz wszelkich innych uzupełniających dokumentów przedłożonych w celu uzasadnienia wniosku o wypłatę.

Brana pod uwagę wartość produkcji stanowiącej przedmiot obrotu jest wartością dostawy do pierwszego portu morskiego lub portu lotniczego wyładunku.

3.   Warunki przyznania pomocy, produkty i odpowiednie ilości są wyszczególnione w zatwierdzonych programach, zgodnie z art. 24 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006.

Artykuł 23

Pomidory

W odniesieniu do pomidorów z Wysp Kanaryjskich objętych kodem CN 0702 00 kwota pomocy zgodnie z tytułem III rozporządzenia (WE) nr 247/2006 wynosi 3,6 EUR za 100 kg w granicach 250 000 ton rocznie.

Artykuł 24

Ryż

Maksymalna ilość ryżu z Gujany, która może być objęta pomocą wspierającą wprowadzenie do obrotu na terytorium Gwadelupy i Martyniki, jak również w pozostałej części Wspólnoty, na mocy tytułu III rozporządzenia (WE) nr 247/2006, nie powinna przekraczać 12 000 ton rocznie ekwiwalentu ryżu bielonego.

Przy wprowadzeniu do obrotu w pozostałej części Wspólnoty, poza Gwadelupą i Martyniką, wspomniana ilość nie powinna przekraczać 4 000 ton rocznie.

ROZDZIAŁ II

Wnioski o przyznanie pomocy

Artykuł 25

Składanie wniosków

Wnioski o przyznanie pomocy na dany rok kalendarzowy składa się do urzędu wyznaczonego przez właściwe organy państwa członkowskiego, zgodnie z wzorami ustalonymi przez te organy oraz w okresach przez nie ustanowionych. Okresy te ustala się w sposób umożliwiający przeprowadzenie niezbędnych kontroli na miejscu i nie mogą one przekraczać dnia 28 lutego następnego roku kalendarzowego.

Artykuł 26

Poprawianie oczywistych błędów

Wniosek o przyznanie pomocy można korygować w każdym czasie po jego złożeniu, w przypadku gdy właściwy organ uznaje wystąpienie oczywistego błędu.

Artykuł 27

Opóźnione złożenie wniosku

Z wyjątkiem przypadków zaistnienia siły wyższej lub anomalii klimatycznej, złożenie wniosku po upływie terminu określonego w art. 25 powoduje obniżenie o 1 % za każdy dzień roboczy spóźnienia kwot, do których producent rolny miałby prawo, gdyby wniosek został złożony w przewidzianym terminie. Jeżeli opóźnienie wynosi więcej niż 25 dni kalendarzowych, wniosek uznaje się za niedopuszczalny.

Artykuł 28

Wycofanie wniosku o przyznanie pomocy

1.   Wniosek o przyznanie pomocy można wycofać w całości lub w części, w dowolnym momencie.

Jednakże w przypadku gdy właściwy organ powiadomił już producenta rolnego o nieprawidłowościach występujących we wniosku o przyznanie pomocy lub gdy zawiadomił go o swoim zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu oraz gdy kontrola ta ujawnia nieprawidłowości, wycofania nie są dozwolone w odniesieniu do części wniosku o przyznanie pomocy, których dotyczą nieprawidłowości.

2.   Wycofania na mocy ust. 1 umożliwiają wycofującemu wniosek na powrót do sytuacji poprzedzającej złożenie przez niego wniosku o przyznanie pomocy lub części wniosku o przyznanie danej pomocy.

Artykuł 29

Wypłata kwot pomocy

Po sprawdzeniu wniosków o przyznanie pomocy i dokumentów je uzasadniających oraz po określeniu kwot pomocy w zastosowaniu wspólnotowych programów wsparcia przewidzianych w art. 9 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 właściwe organy dokonują wypłaty pomocy z tytułu danego roku kalendarzowego:

—	w odniesieniu do szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw – przez cały rok,

—	w odniesieniu do płatności bezpośrednich – zgodnie z art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 (22),

—	w odniesieniu do innych płatności – w okresie od dnia 16 października roku bieżącego do dnia 30 czerwca roku następnego.

ROZDZIAŁ III

Kontrole

Artykuł 30

Zasady ogólne

Weryfikacji dokonuje się w drodze kontroli administracyjnych oraz kontroli na miejscu.

Kontrola administracyjna jest wszechstronna i zawiera kontrole krzyżowe, przy użyciu, między innymi, danych ze zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli przewidzianego w rozdziale 4 tytułu II rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

Na podstawie analizy ryzyka zgodnie z art. 32 ust. 1 niniejszego rozporządzenia właściwe organy przeprowadzają wyrywkowe kontrole na miejscu w odniesieniu do przynajmniej 5 % złożonych wniosków o przyznanie pomocy. Kontrolowany wycinek musi stanowić przynajmniej 5 % ilości wniosków o przyznanie pomocy.

We wszystkich właściwych przypadkach państwa członkowskie wykorzystują zintegrowany system zarządzania i kontroli.

Artykuł 31

Kontrole na miejscu

1.   Kontrole na miejscu nie są zapowiadane. Jednakże, pod warunkiem że nie zakłóci to celu kontroli, można dokonać uprzedniego powiadomienia ograniczonego do niezbędnego minimum. Tego rodzaju powiadomienie odbywa się nie wcześniej niż 48 godzin przed kontrolą, z wyjątkiem przypadków należycie uzasadnionych.

2.   W przypadku gdy ma to zastosowanie, kontrole na miejscu przewidziane w niniejszym rozporządzeniu przeprowadza się w tym samym czasie co pozostałe kontrole przewidziane w prawodawstwie wspólnotowym.

3.   Wniosek lub wnioski odrzuca się, jeżeli producent rolny lub jego przedstawiciel uniemożliwiają przeprowadzenie kontroli na miejscu.

Artykuł 32

Wybieranie wniosków objętych kontrolą na miejscu

1.   Podstawą wybierania producentów rolnych do poddania ich kontroli na miejscu przez właściwy organ jest analiza ryzyka oraz reprezentatywność złożonych wniosków o przyznanie pomocy. Analiza ryzyka uwzględnia:

a)	kwotę pomocy;

b)	liczbę działek rolnych, obszar i liczbę zwierząt objętych wnioskiem lub ilość wyprodukowaną, przewiezioną, przetworzoną lub wprowadzoną do obrotu;

c)	zmiany w porównaniu z rokiem poprzednim;

d)	wyniki kontroli przeprowadzonych w ciągu poprzednich lat;

e)	inne parametry określone przez państwa członkowskie.

Aby zapewnić reprezentatywność, państwa członkowskie wybierają losowo w granicach 20–25 % minimalnej liczby producentów rolnych, których poddaje się kontrolom na miejscu.

2.   Właściwy organ rejestruje powody wybrania każdego producenta rolnego do kontroli na miejscu. Inspektor przeprowadzający kontrolę jest o nich należycie poinformowany przed rozpoczęciem kontroli.

Artykuł 33

Sprawozdanie z kontroli

1.   Każda kontrola na miejscu jest przedmiotem sprawozdania z kontroli odnoszącego się do danych szczegółowych dotyczących przeprowadzonych kontroli. Sprawozdanie to wskazuje w szczególności:

a)	kontrolowane programy pomocy oraz wnioski;

b)	osoby obecne na miejscu;

c)	kontrolowane działki rolne, działki rolne na których dokonano pomiarów, wyniki pomiarów w stosunku do każdej mierzonej działki i zastosowane metody pomiarów;

d)

liczbę i rodzaj stwierdzonych zwierząt oraz, w odpowiednim przypadku, numery kolczyków identyfikacyjnych, wpisów do rejestru i skomputeryzowanej bazy danych oraz wszystkie inne skontrolowane dokumenty towarzyszące, wyniki kontroli, a także, w odpowiednim przypadku, uwagi szczegółowe odnoszące się do zwierząt lub ich kodu identyfikacyjnego;

e)	skontrolowane ilości wyprodukowane, przewiezione, przetworzone lub wprowadzone do obrotu;

f)	czy producent rolny został powiadomiony o kontroli, a jeżeli tak, to na ile wcześniej;

g)	wszelkie dodatkowe zastosowane środki kontroli.

2.   Producent rolny lub jego przedstawiciel mają możliwość podpisania sprawozdania, w celu potwierdzenia swojej obecności w czasie kontroli oraz zgłoszenia w nim uwag. W przypadku gdy stwierdza się nieprawidłowości, producent rolny otrzymuje kopię sprawozdania z kontroli.

W przypadku gdy kontrolę na miejscu przeprowadza się przy zastosowaniu teledetekcji, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o braku możliwości podpisania sprawozdania z kontroli przez producenta rolnego lub jego przedstawiciela, jeżeli nie zostały ujawnione żadne nieprawidłowości w czasie kontroli przy zastosowaniu teledetekcji.

ROZDZIAŁ IV

Obniżki i wykluczenia oraz płatności nienależne

Artykuł 34

Obniżki i wykluczenia

W przypadku zaistnienia różnicy pomiędzy zadeklarowanymi w ramach wniosków o przyznanie pomocy informacjami a stanem stwierdzonym w wyniku kontroli przewidzianych w rozdziale III państwo członkowskie nakłada obniżki i wykluczenia z pomocy. Muszą one być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 35

Wyjątki w stosowaniu obniżek i wykluczeń

1.   Obniżki i wykluczenia przewidziane w art. 34 nie mają zastosowania w przypadku gdy beneficjent przedłożył poprawne informacje co do stanu faktycznego lub gdy może w inny sposób wykazać, że nie ponosi winy.

2.   Obniżki i wykluczenia nie mają zastosowania w odniesieniu do tych części wniosku o pomoc, odnośnie do których beneficjent informował właściwy organ na piśmie, że wniosek o pomoc jest nieprawidłowy lub zdezaktualizował się od czasu jego złożenia, pod warunkiem że beneficjent nie został powiadomiony przez właściwy organ o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu oraz że organ ten nie poinformował beneficjenta o jakichkolwiek nieprawidłowościach w jego wniosku.

Na podstawie informacji podanych przez beneficjenta, określonych w ust. 1, wniosek o przyznanie pomocy jest korygowany w celu odzwierciedlenia stanu faktycznego.

Artykuł 36

Zwrot nienależnych wypłat i kary

1.   W przypadku wypłat nienależnych stosuje się mutatis mutandis art. 73 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 (23).

2.   Jeżeli nienależna wypłata dokonana została na skutek fałszywych deklaracji lub przedstawienia fałszywych dokumentów bądź poważnego zaniedbania ze strony beneficjenta, nakładana jest między innymi kara równa kwocie nienależnej wypłaty zwiększonej o odsetki obliczone zgodnie z art. 73 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

Artykuł 37

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Informacja o zaistnieniu siły wyższej lub okoliczności nadzwyczajnych rozumianych zgodnie z art. 40 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 przekazywana jest właściwym organom zgodnie z art. 72 rozporządzenia (WE) nr 796/2004.

TYTUŁ IV

ŚRODKI TOWARZYSZĄCE

ROZDZIAŁ I

Znak graficzny

Artykuł 38

Stosowanie znaku graficznego

1.   Znak graficzny przewidziany w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 stosowany jest w celu wspierania konsumpcji i poprawy wiedzy na temat przetworzonych lub nieprzetworzonych produktów rolnych o wysokiej jakości, charakterystycznych dla regionów najbardziej oddalonych, odpowiadających wymogom określonym przez organizacje zawodowe reprezentujące podmioty gospodarcze ze wspomnianych regionów.

Znak graficzny odpowiada znakowi znajdującemu się w załączniku VII do niniejszego rozporządzenia.

2.   Wymogi, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy, dotyczą definicji norm jakościowych lub poszanowania sposobów i technik uprawy, produkcji lub wytwarzania oraz przestrzegania norm prezentacji i pakowania.

Wymogi te są określone w odesłaniu do przepisów wspólnotowych lub, w razie ich braku, do przepisów międzynarodowych lub też, jeśli jest taka potrzeba, są zdefiniowane specjalnie w odniesieniu do produktów z regionów najbardziej oddalonych, na wniosek reprezentatywnych organizacji zawodowych.

Artykuł 39

Prawo do stosowania znaku graficznego

1.   Prawo do stosowania znaku graficznego przyznawane jest przez właściwe organy państw członkowskich, w których odbywa się produkcja, lub przez instytucje przez nie do tego wyznaczone, w odniesieniu do każdego produktu objętego wymogami określonymi w art. 38, w zależności od rodzaju produktu, podmiotom gospodarczym należącym do jednej z następujących kategorii:

a)	producenci indywidualni lub należący do organizacji lub grup;

b)	podmioty prowadzące działalność handlową, które dokonują pakowania w celu wprowadzenia produktów do obrotu;

c)	przetwórcy, mający swą siedzibę w regionie najbardziej oddalonym.

2.   Prawo przewidziane w ust. 1 jest przyznawane poprzez udzielenie zezwolenia na jeden lub kilka lat gospodarczych.

Artykuł 40

Zezwolenie

1.   Zezwolenie przewidziane w art. 39 ust. 2 jest przyznawane podmiotom określonym w ust. 1 wspomnianego artykułu na ich wniosek, jeżeli posiadają, w razie takiej potrzeby, struktury i wyposażenie techniczne niezbędne do produkcji lub wytwarzania danego produktu, zgodnie z wymogami określonymi w art. 38 oraz jeżeli zobowiązują się:

a)	w zależności od przypadku, do produkcji, pakowania lub wytwarzania produktów odpowiadających wspomnianym wymogom;

b)	do prowadzenia księgowości pozwalającej na szczególne monitorowanie produkcji, pakowania lub wytwarzania produktu kwalifikującego się do korzystania ze znaku graficznego;

c)	do poddawania się wszelkim kontrolom i weryfikacjom wnioskowanym przez właściwe organy.

2.   Zezwolenie zostaje odebrane, jeśli właściwe organy stwierdziły, że posiadający je podmiot nie przestrzegał wymogów dotyczących produktu lub nie wypełnił jednego z obowiązków wynikających ze zobowiązań określonych w ust. 1. Odebranie zezwolenia ma charakter czasowy lub definitywny, w zależności od rodzaju stwierdzonych naruszeń.

Artykuł 41

Kontrola warunków stosowania znaku graficznego

Właściwe organy sprawdzają okresowo, czy posiadające zezwolenie podmioty przestrzegają warunków stosowania znaku graficznego oraz zobowiązań przewidzianych w art. 40.

Właściwe organy mogą zlecić wykonanie kontroli wyznaczonym do tego instytucjom, posiadającym odpowiednie kompetencje techniczne i wymaganą bezstronność. W takim przypadku wspomniane instytucje sporządzają okresowo sprawozdanie na temat przeprowadzanych kontroli.

Artykuł 42

Środki krajowe

1.   Właściwe organy podejmują dodatkowe środki administracyjne niezbędne do zarządzania znakiem graficznym. Środki te mogą dotyczyć między innymi pobierania od podmiotów posiadających zezwolenie opłaty za drukowanie znaku graficznego oraz na pokrycie kosztów administracyjnych związanych z zarządzaniem i przeprowadzanymi działaniami kontrolnymi.

2.   Właściwe organy informują bezzwłocznie Komisję o służbach lub, w zależności od przypadku, o instytucjach odpowiedzialnych za udzielanie zezwolenia przewidzianego w art. 39 ust. 2 i za przeprowadzanie kontroli w zastosowaniu przepisów niniejszego rozdziału. Informują również o zamierzonych środkach dodatkowych przewidzianych w ust. 1 niniejszego artykułu, zanim zostaną one przyjęte, w terminie trzech miesięcy, począwszy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 43

Nieprawne stosowanie znaku graficznego i jego reklama

Państwa członkowskie stosują właściwe istniejące przepisy krajowe, aby zapobiegać i, jeśli to konieczne, karać nieprawne posługiwanie się znakiem graficznym lub też ustanawiają w tym celu odpowiednie środki. Państwa członkowskie informują Komisję o środkach, jakie zamierzają stosować, w terminie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Państwa członkowskie zapewniają właściwą reklamę znaku graficznego oraz produktów, które mogą z niego korzystać.

Artykuł 44

Warunki powielania i stosowania znaku graficznego

Powielanie i stosowanie znaku graficznego odbywa się zgodnie z wymaganiami technicznymi znajdującymi się w załączniku VII.

ROZDZIAŁ II

Przywóz tytoniu na Wyspy Kanaryjskie

Artykuł 45

Szczegółowe zasady zwolnienia z należności celnych za tytoń

1.   Okres roczny do obliczenia maksymalnej ilości produktów tytoniowych określonej w art. 22 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 zaczyna się od dnia 1 stycznia każdego roku i kończy dnia 31 grudnia tego samego roku.

2.   W celu stosowania przepisów art. 22 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 „lokalna produkcja wyrobów tytoniowych” oznacza każdą operację prowadzoną na Wyspach Kanaryjskich, mającą na celu przetworzenie produktów wymienionych w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia na wyroby przemysłowe gotowe do palenia.

3.   Ilości surowca tytoniowego i częściowo przetworzonego tytoniu określone w art. 22 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 są przeliczane na ilości surowca tytoniowego odżyłowanego na podstawie współczynnika równoważności podanego w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 46

Warunki zwolnienia

1.   Przywóz produktów wymienionych w załączniku VIII wymaga okazania świadectwa zwolnienia. Rubryka 20 we wniosku o świadectwo i w świadectwie zawiera jeden z zapisów określonych w załączniku I część J.

Jeśli przepisy niniejszego rozporządzenia nie stanowią inaczej, art. 2, 5, 9–13, 15, 19 i 20 stosuje się mutatis mutandis.

2.   Właściwe organy zapewniają, że produkty wymienione w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane zgodnie z odpowiednimi przepisami wspólnotowymi, w szczególności z przepisami art. 291–300 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 47

Powiadomienia

1.   W odniesieniu do szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw właściwe organy przekazują Komisji, najpóźniej piętnastego dnia miesiąca następującego po końcu każdego kwartału, następujące dane dotyczące poprzedzających miesięcy odpowiedniego roku kalendarzowego, uporządkowane w podziale na produkty, kody CN i, w razie potrzeby, miejsce przeznaczenia:

a)	ilości, w podziale na miejsce, skąd nastąpił przywóz z krajów trzecich lub dostawę ze Wspólnoty;

b)	kwota pomocy oraz poniesione rzeczywiście wydatki w odniesieniu do produktu i, w razie potrzeby, w odniesieniu do konkretnego miejsca przeznaczenia;

c)	ilości, w stosunku do których świadectwa nie zostały wykorzystane, z podziałem na kategorię świadectwa;

d)	wszelkie ilości wywiezione lub wysłane z powrotem zgodnie z art. 16 oraz ilości jednostkowe i całkowite zwróconych kwot pomocy;

e)	ilości ewentualnie wywiezione lub wysłane z powrotem po przetworzeniu, zgodnie z art. 18;

f)	przesunięcia w obrębie ilości ogólnej w odniesieniu do jednej kategorii produktów oraz zmiany prognozowanych bilansów dostaw wprowadzone w ciągu okresu;

g)	dostępne saldo i procent wykorzystania.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym, są przekazane w oparciu o wykorzystane pozwolenia i świadectwa.

2.   W odniesieniu do wspierania lokalnej produkcji państwa członkowskie informują Komisję o:

a)	złożonych wnioskach o przyznanie pomocy i kwocie odpowiadającej poprzedniemu rokowi kalendarzowemu – w terminie do dnia 31 marca każdego roku;

b)	ostatecznie zakwalifikowanych wnioskach o przyznanie pomocy i kwocie odpowiadającej poprzedniemu rokowi kalendarzowemu – w terminie do dnia 31 lipca każdego roku.

Artykuł 48

Sprawozdanie

1.   Sprawozdanie przewidziane w art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 zawiera w szczególności:

a)	informację o ewentualnych znaczących zmianach dotyczących otoczenia społeczno-gospodarczego i rolnego;

b)	syntetycznie przedstawione dostępne dane fizyczne i finansowe dotyczące realizacji każdego środka, poparte analizą tych danych, oraz, jeśli to konieczne, przedstawieniem i analizą sektora gospodarki, którego dotyczy dany środek;

c)	informację o stanie zaawansowania środków i priorytetów w stosunku do ich celów operacyjnych w dniu przedstawienia sprawozdania, poprzedzoną ilościowym ujęciem wskaźników;

d)	syntetyczne przedstawienie ważnych problemów napotkanych podczas zarządzania środkami i ich realizacji;

e)	badanie wyników wszystkich środków przy uwzględnieniu ich wzajemnych zależności;

f)

w odniesieniu do szczególnych uzgodnień w sprawie dostaw: — dane i analizę dotyczącą zmiany cen i wpływu na nie przyznanych korzyści, jak również informację o powziętych środkach i kontrolach przeprowadzonych w celu zapewnienia wspomnianego wpływu, — uwzględniającą inne istniejące rodzaje pomocy analizę proporcjonalności pomocy w stosunku do kosztów dodatkowych związanych z dostawą do regionów najbardziej oddalonych i do cen stosowanych przy wywozie do państw trzecich w odniesieniu do produktów przeznaczonych do przetworzenia lub wykorzystania jako nakłady rolnicze oraz w stosunku do kosztów dodatkowych związanych z wyspiarskim charakterem i peryferyjnością;

g)	wskazanie stopnia realizacji celów przydzielonych dla działań zawartych w programie, mierzonego za pomocą obiektywnych wskaźników;

h)	dane dotyczące rocznego bilansu dostaw dla danego regionu, w szczególności jeśli chodzi o spożycie, rozwój pogłowia, produkcję i handel;

i)

dane dotyczące rzeczywistych przyznanych kwot na realizację działań prowadzonych w ramach programu na podstawie kryteriów określonych przez państwa członkowskie, takich jak np. liczba producentów beneficjentów, liczba zwierząt objętych płatnościami, obszary objęte pomocą lub liczba branych pod uwagę gospodarstw;

j)	dane dotyczące kosztów finansowych każdego z działań wchodzących w skład programu;

k)	dane statystyczne dotyczące kontroli przeprowadzonych przez właściwe organy i ewentualnych nałożonych kar;

l)	uwagi państwa członkowskiego dotyczące realizacji programu.

2.   W odniesieniu do roku 2006 sprawozdanie zawiera ocenę wpływu na hodowlę i gospodarkę rolną danego regionu, ocenę programu pomocy na rzecz tradycyjnej działalności gospodarczej związanej z produkcją mięsa wołowego, baraniego i koziego.

Artykuł 49

Zmiana programów

1.   Zmiany programów zatwierdzonych na mocy art. 24 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 muszą zostać zatwierdzone przez Komisję.

Jednakże zatwierdzenie to nie jest konieczne w przypadku następujących zmian:

a)	w odniesieniu do prognozowanych bilansów dostaw państwa członkowskie mogą zmieniać poziom kwot pomocy i ilości produktów objętych szczególnymi uzgodnieniami w sprawie dostaw;

b)	w odniesieniu do wspólnotowych programów wspierania produkcji lokalnej państwa członkowskie mogą zwiększać lub zmniejszać, w granicach 20 %, przydział finansowy przeznaczony na każdy środek i jednostkową kwotę pomocy w stosunku do kwot obowiązujących w momencie złożenia wniosku o zmianę.

2.   Państwa członkowskie informują raz na rok Komisję o zamierzonych zmianach. Jednakże państwa członkowskie mogą informować o zmianach w dowolnym momencie w przypadku zaistnienia siły wyższej lub nadzwyczajnych okoliczności. W razie braku sprzeciwu ze strony Komisji zamierzone zmiany stosuje się od pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po przekazaniu informacji.

Artykuł 50

Finansowanie badań, projektów demonstracyjnych, szkoleń i środków pomocy technicznej

Finansowanie badań, projektów demonstracyjnych, szkoleń i środków pomocy technicznej, przewidzianych w ramach programu zatwierdzonego na mocy art. 24 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006 dla celów jego realizacji, nie może przekraczać 1 % całkowitej sumy finansowania danego programu.

Artykuł 51

Dodatkowe środki krajowe

Państwa członkowskie przyjmują wszelkie odpowiednie środki dodatkowe konieczne do zapewnienia należytego stosowania tego rozporządzenia

Artykuł 52

Zmniejszenie zaliczek

Bez uszczerbku dla zasad ogólnych ustanowionych w zakresie dyscypliny budżetowej, jeżeli informacje przekazane Komisji przez państwa członkowskie na mocy art. 47 i 48 są niekompletne lub jeżeli został przekroczony termin ich przekazania, Komisja może dokonać czasowego i ryczałtowego zmniejszenia zaliczek przekazywanych na konto wydatków rolniczych.

Artykuł 53

Uchylenie

Uchyla się rozporządzenia (EWG) nr 388/92, (EWG) nr 2174/92, (EWG) nr 2233/92, (EWG) nr 2234/92, (EWG) nr 2235/92, (EWG) nr 2039/93, (EWG) nr 2040/93, (WE) nr 1418/96, (WE) nr 2054/96, (WE) nr 20/2002, (WE) nr 1195/2002, (WE) nr 43/2003, (WE) nr 995/2003, (WE) nr 14/2004 i (WE) nr 188/2005.

Odesłania do uchylonych rozporządzeń są interpretowane jako odesłania do niniejszego rozporządzenia oraz należy je odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku IX.

Artykuł 54

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się w każdym zainteresowanym państwie członkowskim od dnia powiadomienia przez Komisję o zatwierdzeniu przez nią programu danego państwa członkowskiego zgodnie z art. 24 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 247/2006.

---

(1)  Dz.U. L 42 z 14.2.2006, str. 1.

(2)  Dz.U. L 43 z 19.2.1992, str. 16. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1526/2001 (Dz.U. L 202 z 27.7.2001, str. 6).

(3)  Dz.U. L 217 z 31.7.1992, str. 64. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1802/95 (Dz.U. L 174 z 26.7.1995, str. 27).

(4)  Dz.U. L 218 z 1.8.1992, str. 100. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1802/95.

(5)  Dz.U. L 218 z 1.8.1992, str. 102. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1194/2002 (Dz.U. L 174 z 4.7.2002, str. 9).

(6)  Dz.U. L 218 z 1.8.1992, str. 105. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1742/2004 (Dz.U. L 311 z 8.10.2004, str. 18).

(7)  Dz.U. L 185 z 28.7.1993, str. 9.

(8)  Dz.U. L 185 z 28.7.1993, str. 10.

(9)  Dz.U. L 182 z 23.7.1996, str. 9.

(10)  Dz.U. L 280 z 31.10.1996, str. 1.

(11)  Dz.U. L 8 z 11.1.2002, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 127/2005 (Dz.U. L 25 z 28.1.2005, str. 12).

(12)  Dz.U. L 174 z 4.7.2002, str. 11.

(13)  Dz.U. L 7 z 11.1.2003, str. 25. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 261/2005 (Dz.U. L 46 z 17.2.2005, str. 34).

(14)  Dz.U. L 144 z 12.6.2003, str. 3.

(15)  Dz.U. L 3 z 7.1.2004, str. 6. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2022/2005 (Dz.U. L 326 z 13.12.2005, str. 3).

(16)  Dz.U. L 31 z 4.2.2005, str. 6.

(17)  Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 410/2006 (Dz.U. L 71 z 10.3.2006, str. 7).

(18)  Dz.U. L 102 z 17.4.1999, str. 11. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 671/2004 (Dz.U. L 105 z 14.4.2004, str. 5).

(19)  Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1.

(20)  Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1.

(21)  Dz.U. L 42 z 16.2.1990, str. 6.

(22)  Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1.

(23)  Dz.U. L 141 z 30.4.2004, str. 18.

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---