16.7.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/1

1.1

De overstap naar een hulpbronnenefficiënte en koolstofarme economie gaat met te weinig daadkracht gepaard. Wil de EU op een kostenefficiënte en maatschappelijk aanvaardbare manier de doelstellingen voor 2050 halen, waar de lidstaten akkoord mee zijn gegaan en waar het EESC in verschillende adviezen zijn steun voor heeft uitgesproken, dan moet ze vaart maken. Dat kan bewerkstelligd worden door een combinatie van duidelijke, sterke en efficiënte regelgeving en voorspelbare marktgerichte financiële instrumenten (MGI). De door de lidstaten overeengekomen doelstellingen ter vermindering van de CO2-uitstoot moeten de uitputting van hulpbronnen en de opwarming van de aarde afremmen en zo een milieucrisis afwenden. Met het oog hierop moet duurzame energie op de middellange termijn ruim baan krijgen en dient het gebruik van steenkool drastisch te worden afgebouwd, tenzij het afvangen van CO2 een haalbare en maatschappelijk aanvaardbare optie blijkt te zijn.

1.2

Door de huidige financiële en economische crisis en de daarmee samenhangende bezuinigingen staan de energieprijzen in het middelpunt van de aandacht. Hoge energieprijzen zijn namelijk van invloed op de energiekosten van huishoudens en op het concurrentievermogen van de industrie. Energie wordt gezien als iets dat herstel in de weg staat in plaats van aan een oplossing bij te dragen. Deze problemen moeten worden aangepakt. Maar het is ook van groot belang dat de energiesector kan toewerken naar een transitieprogramma voor de lange termijn, waarbij ervoor gezorgd wordt dat de diverse beleidsmaatregelen en bijbehorende steunregelingen op een duidelijk doel zijn gericht en stabiel blijven. Op de markt gebaseerde instrumenten zijn belangrijk omdat zij de overgang naar een hulpbronnenefficiënte en koolstofarme economie en tegelijkertijd het herstel van de huidige economie moeten bevorderen.

1.3

Bij milieuvriendelijke belastinghervormingen wordt geprobeerd om negatieve externe effecten van het gebruik van natuurlijke hulpbronnen aan te pakken met behulp van marktmechanismen. Dit gebeurt budgettair neutraal, door de belastingdruk op arbeid te verlagen. Bij deze hervormingen wordt het beginsel dat de vervuiler betaalt ook systematischer toegepast, namelijk door milieuonvriendelijke subsidies geleidelijk af te bouwen en de belasting te verleggen van arbeid naar het gebruik van hulpbronnen. Op die manier trekken deze hervormingen gevallen van marktfalen recht, laten ze de economie efficiënter draaien, dragen ze bij aan de ontwikkeling van nieuwe sectoren die duurzame lokale banen opleveren, zorgen ze voor een duidelijk en voorspelbaar klimaat voor eco-innovatieve investeringen en genereren ze extra inkomsten, waardoor ze na de recessie de begrotingsstabiliteit helpen herstellen.

1.4

In alle sectoren zijn de energieprijzen gestegen. In veel lidstaten komen huishoudens en de industrie hiertegen in verzet. Door middel van diepgaand onderzoek moet worden bepaald wat de oorzaak is van de hogere prijzen (productie, distributie, heffingen), waar duurzame energie tot hogere elektriciteitsprijzen heeft bijgedragen en waar zij tot stabiele of lagere prijzen heeft bijgedragen. Zeker in tijden van crisis doen de lidstaten er goed aan om, vooruitlopend op een fundamentelere hervorming van hun belastingstelsels, werk te maken van milieuvriendelijke belastinghervormingen. Belangrijk hierbij is dat gezorgd wordt voor adequate koolstofprijzen in de EU, en dus ook in een overeen te komen internationaal verband. De Commissie zou in het Europees Semester een vaste plaats moeten inruimen voor milieuvriendelijke belastinghervormingen, waarbij met name op de bevordering van energie-efficiëntie moet worden ingezet.

1.5

Op de markt gebaseerde instrumenten worden in de EU momenteel niet consequent en samenhangend genoeg gebruikt. De lidstaten verzuimen om ten volle de kansen te benutten die de overgang naar een koolstofarme economie biedt voor de vernieuwing en modernisering van de industrie en voor het stimuleren van de werkgelegenheid. De automobielindustrie is wat dit betreft een goed voorbeeld. Daar is het gebruik van koolwaterstofbrandstoffen dankzij de juiste combinatie van regelgeving en marktgerichte instrumenten met succes teruggedrongen. We moeten op de markt gebaseerde instrumenten dusdanig versterken dat er een krachtig signaal naar de markten van uitgaat. De lidstaten zouden de best practice-beginselen uit de recente Commissiemededeling over interne energiemarkten en het begeleidende werkdocument (1) moeten volgen en toepassen. Met de voltooiing van een interne energiemarkt zouden grote prijsverschillen tussen de lidstaten tot het verleden behoren. Verder zou de overgang naar duurzame energie door de voltooiing van grensoverschrijdende energienetten goedkoper uitvallen, omdat standby-centrales dan een groter bereik krijgen.

1.6

Marktgerichte instrumenten kunnen ook worden toegepast bij andere strategieën — zoals recycling, duurzamer afvalbeheer en duurzamere landbouw — voor een efficiënter gebruik van natuurlijke hulpbronnen en voor minder CO2-uitstoot.

1.7

Met milieuvriendelijke belastinghervormingen verschuift de belastingdruk van arbeid naar het gebruik van hulpbronnen, wat bijdraagt aan het behoud van al bestaande banen en het ontstaan van nieuwe banen in allerlei economische sectoren. In bepaalde sectoren, zoals de energiesector, is het met dergelijke hervormingen aan de andere kant ook mogelijk om schadelijke, door fossiele brandstoffen veroorzaakte CO2-emissies te belasten. De opbrengsten daarvan kunnen dan gebruikt worden om de invoering van schonere nieuwe technologieën, bijvoorbeeld op het gebied van duurzame energie en energie-efficiëntie, te subsidiëren, met als doel een veel duurzamere energiemix waarbij de gemiddelde energieprijzen of -rekeningen op een betaalbaarder niveau blijven. Deze milieubelastingen kunnen aan consolidatie van de overheidsfinanciën bijdragen terwijl ze minder negatieve gevolgen voor de economie en de werkgelegenheid hebben dan andere — directe of indirecte — belastingen. De Europese Commissie zou zich moeten opwerpen als drijvende en coördinerende kracht achter de promotie van milieuvriendelijke belastinghervormingen.

1.8

Het is onaanvaardbaar dat activiteiten die het milieu op niet te rechtvaardigen wijze schaden nog altijd gesubsidieerd worden in de EU. Dat gebeurt direct via overheidsbegrotingen en indirect als „externe kosten”, die door een inadequate toepassing van het 'de vervuiler betaalt'-beginsel niet worden doorberekend in productprijzen. Zulke subsidies verstoren marktsignalen en staan de overstap naar een hulpbronnenefficiënte en koolstofarme economie in de weg. Al jarenlang is het streven van de EU erop gericht om subsidies die schadelijk zijn voor het milieu af te bouwen en om externe kosten te internaliseren. Gezien de doelstelling van de EU om zulke subsidies in 2020 te hebben afgeschaft is het gebrek aan activiteit zorgwekkend. De lidstaten zouden milieuschadelijke subsidies in kaart moeten brengen en actieplannen moeten opstellen om deze subsidies conform de doelstelling af te schaffen. Ook wat dit betreft zou de Europese Commissie een drijvende en coördinerende kracht moeten zijn, bijvoorbeeld door een en ander in het proces van het Europese Semester op te nemen.

1.9

Zonne-energie en windenergie belasten het milieu veel minder dan energie die met fossiele brandstoffen wordt geproduceerd. Bij de beste vormen van schone energie wordt rekening gehouden met de samenleving en het milieu en met de behoeften van komende generaties. Bovendien worden zij dicht bij huis geproduceerd, leiden ze tot minder afhankelijkheid van ingevoerde energie en leveren ze banen op. Maar schone energie kan niet op gelijke voet concurreren omdat fossiele brandstoffen en kernenergie veel zwaarder worden gesubsidieerd (direct en indirect). Schone energie moet een eerlijke kans krijgen om zich te ontwikkelen. Voor alle vormen van energie moeten daarom gelijke voorwaarden gaan gelden.

1.10

Hoewel het algemene streven — de overgang naar een koolstofarme economie — breed wordt gedragen, is men het nog lang niet eens over het tempo van deze overgang en de daarbij te hanteren methoden. Het baart sommigen zorgen dat de impact van de recessie en de schuldencrisis op de draagkracht van de Europese economie niet wordt onderkend. Daarnaast is er de angst dat het concurrentievermogen een knauw krijgt als transitiemaatregelen op de korte en middellange termijn in versneld tempo worden uitgevoerd. Ten slotte heerst er onenigheid over de economische voordelen van transitiemaatregelen en leeft het gevoel dat negatieve effecten genegeerd worden. In het advies worden deze zorgen onderkend, met de verzekering dat zij onderwerp van discussie zullen blijven. Niettemin zouden de EU en de lidstaten beter moeten beseffen dat het een dringende noodzaak is om de weg in te slaan naar een koolstofarme toekomst.

2.1

De lidstaten hebben te weinig daadkracht aan de dag gelegd bij de aanpassing van hun economie aan de klimaatverandering. In de EU is uitvoerig gedebatteerd over de vraag of de samenleving moet worden aangepast aan duurzame ontwikkeling en klimaatverandering. Uiteindelijk is besloten tot een duurzame ontwikkeling, waartoe ook een „vergroening” van de economie hoort. Dit beleid, waar het EESC zich in diverse adviezen voorstander van heeft getoond, wordt door meerdere documenten geschraagd: de in 2006 herziene duurzame-ontwikkelingsstrategie van 2001, het zevende milieuactieprogramma, het vlaggenschipinitiatief „Efficiënt gebruik van hulpbronnen in Europa” (onderdeel van de Europa 2020-strategie), het Stappenplan voor een hulpbronnenefficiënt Europa en de Routekaart naar een concurrerende koolstofarme economie in 2050. Het EESC heeft al in diverse adviezen zijn steun voor dit streven uitgesproken.

2.2

In de afgelopen vijf jaar hebben alle lidstaten in meerdere of mindere mate te maken gekregen met problemen als gevolg van de bankencrisis en de staatsschuldencrisis, waar de zeer ernstige economische recessie nog eens bijkomt. Nu de energieprijzen voor huishoudens en de industrie stijgen terwijl er tegelijkertijd bezuinigd wordt en de internationale concurrentie met lagere prijzen te maken heeft, rijzen er vragen over de mogelijke negatieve neveneffecten van het milieu- en energiebeleid van de EU. De situatie is kritiek en moet worden aangepakt. Marktgerichte instrumenten moeten zo worden toegepast dat zij zowel de economie groener maken als bijdragen aan het herstel van de economie.

2.3

De discussie is deels op gang gebracht door de klimaatverandering, maar gaat ook over economie en maatschappelijke vooruitgang. Europa kan er veel baat bij hebben als het vooroploopt in de transitie naar een inclusieve groene economie. Uit een recente studie van de Commissie blijkt dat de Europese industrie haar internationale concurrentiepositie tot dusverre heeft weten te behouden dankzij een vrij lage energie-intensiteit en een groot aandeel van duurzame energie (2). De Commissie wijst op de kansen die de koolstofarme economie biedt voor nieuwe duurzame bedrijfsmodellen en voor industriële verandering (3). Een succesvolle, snelle transitie is niet alleen een uitdaging, het groene economiemodel is voor de EU ook een uitgelezen kans om zich als economische wereldmacht te handhaven. Tegelijkertijd is er het angstige vermoeden dat het op de korte termijn gerichte energieprijsbeleid een van de oorzaken van de-industrialisatie is. Dat vermoeden moet serieuze aandacht krijgen. Met name energie-intensieve ondernemingen ondervinden de gevolgen van de lage gasprijs in de VS en Rusland. Maar voor verreweg de meeste ondernemingen zijn de energiekosten nog altijd minder belangrijk voor hun concurrentievermogen dan algemene productiviteit en loonkosten. De Commissie heeft de overstap naar een hulpbronnenefficiënte en koolstofarme economie een centrale plaats gegeven in haar vlaggenschipinitiatief ter versterking van de industrie in Europa (4), maar heeft er nu ook op gewezen dat bij de transitie rekening moet worden gehouden met de economische en politieke realiteit (5).

2.4

Een transitie naar een koolstofarme economie zou Europa's energiezekerheid ongetwijfeld vergroten. Momenteel importeert Europa voor ruim 500 miljard euro aan aardgas en aardolie, gedeeltelijk uit politiek instabiele regio's. Wordt deze invoer van brandstoffen vervangen door koolstofarme en in de EU geproduceerde energie, dan zou dat de Europese economie veerkrachtiger maken en bijdragen aan het behoud van waardeketens in Europa. Komt de transitie op tijd, met een slim verandertempo en een goed evenwicht tussen economische, ecologische en sociale belangen, dan wordt het aanzienlijk gemakkelijker om de crisis de baas te worden.

2.5

De transitie mag niet ten koste gaan van Europa's concurrentievermogen. Basisvereiste is dat een hoger niveau van economische activiteit wordt gecreëerd waarbij meer bedrijven in meer sectoren worden betrokken, die meer mensen werk bieden. Wat dit betreft kan men er niet de ogen voor sluiten dat de productiesector in de VS dankzij goedkope energie, voornamelijk schaliegas, weer een impuls heeft gekregen. De EU-economie schreeuwt om een vergelijkbare industriële renaissance om mensen weer aan het werk te krijgen en belastinginkomsten te genereren. Voor zo'n renaissance is het onder meer nodig dat de EU met haar energiebeleid overtuigender reageert op de druk van buitenaf, terwijl ze tegelijkertijd naar een koolstofarme economie blijft streven.

2.6

De EU wil ervoor zorgen dat de CO2-uitstoot in 2050 met 80 tot 95 % is gedaald ten opzichte van 1990. De Commissie raamt dat per jaar 1,5 % van het bbp extra zou moeten worden geïnvesteerd in de overgang naar een koolstofarme economie als we dat doel willen halen. Gebeurt er niets, dan zullen de kosten volgens de Commissie zo'n 50 miljard per jaar bedragen. Maar voor tientallen miljoenen EU-burgers die nu werkloos zijn of gebukt gaan onder een lage levensstandaard zijn deze 'toekomstige kosten' veel minder reëel dan hun huidige problemen. Als deze duidelijke spanning niet wordt opgelost, zou het bereiken van het doel weleens veel meer tijd en geld kunnen gaan kosten.

2.7

Ambitie en regels zijn vooral een kwestie van woorden. Bij beleid gaat het echter om daden. Daaraan heeft het wat de doelstellingen betreft nogal ontbroken. Tal van factoren zijn daar debet aan: de financiële crisis, de inactiviteit van lidstaten, waarvan sommige bovendien hun beleid hebben herzien, en tegenwerking door de aardolie- en aardgasindustrie. Maar er is ook daadwerkelijk sprake van onzekerheid en aanpassingen door de onverwachte impact van bepaalde gebeurtenissen, zoals „Fukushima” en de snelle ontwikkeling van schaliegas in de VS. Het knipperlichtbeleid waar dit toe leidt biedt niet het stabiele en betrouwbare kader dat nodig is. Om de transitie zonder verdere vertraging te kunnen voortzetten moeten we enerzijds een flexibel beleid voeren en anderzijds inzetten op langetermijninvesteringen en een reeks ondersteunende marktgerichte instrumenten. Dat vereist intensief overleg tussen alle schakels in de energieketen: de Europese instellingen, de lidstaten, het bedrijfsleven en het publiek.

2.8

Net als alle andere markten reageert de energiemarkt op prijssignalen binnen een bepaald regelgevingskader. Levert de energiemarkt niet de in de transitieplannen nagestreefde energiemix, dan zijn de prijssignalen fout. Die signalen kunnen wel veranderd worden, maar economische en sociale partijen mogen daar niet te zeer de dupe van worden.

2.9

Bij de overgang naar een koolstofarme economie moet rekening worden gehouden met de sociale effecten, en dan met name het effect op de werkgelegenheid. Volgens de Commissie zijn er tijdens de recessie steeds banen bijgekomen in de groene economie, en de verwachting is dat deze trend zal aanhouden. Alleen al in de sectoren energie-efficiëntie en hernieuwbare energie zouden in 2020 vijf miljoen banen kunnen zijn gecreëerd (6).

Voor een goede transitie is actief werkgelegenheidsbeleid nodig om te zorgen voor fatsoenlijke banen. Van essentieel belang is in dit verband een heropleving van de economie, met de bijbehorende vereisten wat energiebeleid, infrastructuur en markten betreft. De impact op huishoudens met lage inkomens en op de energieprijzen moet zorgvuldige aandacht krijgen. Bovendien geven de energieprijzen vaak geen goed beeld van de werkelijke kosten van diverse energiebronnen op de energiemarkt. Anders dan de kosten van duurzame energie worden veel van de kosten van conventionele energie niet apart genoemd in de prijzen en ook niet apart betaald. In plaats daarvan maken zij als subsidies deel uit van het overheidsbudget en worden zij als de externe kosten van de negatieve effecten op de volksgezondheid en het milieu aan het oog onttrokken.

2.10

In haar mededeling over de energieprijzen en -kosten in Europa (7) behandelt de Commissie het complexe onderwerp van energieprijzen en het effect van kosten op huishoudens en ondernemingen. Een van de conclusies luidt dat de maatregelen die gefinancierd worden door de „belastings-/heffings-component van de prijzen”, de component die in de afgelopen jaren de grootste stijgingen heeft gekend, zo kosteneffectief mogelijk moeten worden uitgevoerd.

3.1.1

De EU heeft veel regels uitgevaardigd om de CO2-uitstoot terug te dringen. Regulering alleen is echter niet genoeg; het „wortel en stok”-beginsel indachtig zijn er ook financiële en economische prikkels nodig om de transitie te schragen. Daarbij is een grote rol weggelegd voor marktgerichte instrumenten (MGI's) zoals milieubelastingen, emissiehandel en subsidiehervorming (8).

3.1.2

Deze instrumenten kunnen de resultaten van marktactiviteit beïnvloeden omdat zij door internalisering van externe kosten het systeem van prijssignalen verbeteren en bedrijven meer flexibiliteit bieden om doelen te halen. Bovendien zorgen zij voor meer efficiëntie en innovatie.

3.1.3

De EU en de lidstaten hebben bepaalde instrumenten ontwikkeld, waaronder het hervormen van milieubelastingen, het afbouwen van schadelijke subsidies, emissiehandel, promotie van duurzame energie en groene aanbestedingen. Deze instrumenten zouden het karwei in principe moeten kunnen klaren. De problemen liggen echter in de omzetting in wetgeving en in adequate toepassing, toezicht en naleving, en hierbij moet voor maatschappelijk draagvlak worden gezorgd. Als die keten onderontwikkeld is, bestaat er een reëel risico dat de instrumenten niet goed werken, waardoor de resultaten ondermaats zijn en huishoudens en ondernemingen met extra kosten worden opgezadeld. De opvallende verschillen in energiekosten tussen de lidstaten zijn wat dit betreft tekenend.

3.1.4

Als de EU haar doelstelling van een koolstofarme economie wil verwezenlijken, dan moet zij vaart maken en het publiek voor zich winnen. We moeten energiebesparing een impuls geven en op fossiele brandstoffen gebaseerde energie vervangen door duurzame energie. Beide zaken zijn van cruciaal belang bij de overstap naar een groene economie. Bij de overschakeling van energie op basis van fossiele brandstoffen op duurzame energie moet ook worden gezorgd voor een back up-capaciteit van brandstoffen en voor het gebruik van bijvoorbeeld aardgas of kernenergie in de tussenfasen. Van de manier waarop de lidstaten de hun ter beschikking staande instrumenten toepassen gaat voor de markt een te zwakke prikkel uit om beter te gaan presteren. Belangrijke instrumenten als milieubelastingen worden niet op de juiste schaal ingezet.

Dit komt vooral doordat iedere lidstaat een andere energiemix heeft ten gevolge van verschillen in geografie, klimaat, natuurlijke hulpbronnen en historische ontwikkeling. Deze verschillen werken door in de actieplannen van de lidstaten ter vermindering van de CO2-uitstoot en hun gebruik van marktgerichte instrumenten.

3.1.5

Duurzame energie moet deel uitmaken van de mix en voorrang krijgen, zodat het energiebeleid zowel de economie als de overgang naar een koolstofarme samenleving ten goede komt. Ondanks de verschillen tussen de lidstaten zouden de trans-Europese energienetten zo snel mogelijk een feit moeten zijn. Deze verbindingen vormen een toegevoegde waarde voor elke nationale strategie.

3.1.6

Milieubeleid zou nauw verweven moeten zijn met andere beleidsterreinen. De decentrale productie van elektriciteit in landelijke gebieden zou veel extra banen kunnen opleveren. Door milieubeleid en regionaal beleid binnen de respectieve fondsen aan elkaar te koppelen kan de levenskwaliteit op het platteland aanzienlijk worden verbeterd.

3.2.1

De gedachte achter dit soort belastingen is dat voor milieuverontreinigende economische activiteiten een prijs wordt gerekend die de ware, niet in de marktprijzen tot uiting komende kosten van productie en consumptie weerspiegelt. Een en ander is in overeenstemming met het beginsel dat de vervuiler moet betalen. In Polen moeten vervuilende bedrijven bijvoorbeeld een bijdrage leveren aan een nationaal fonds voor milieubescherming en waterbeheer waaruit duurzaamheidsprogramma's worden gefinancierd. Het recht om directe en indirecte belastingen in de EU te heffen is voorbehouden aan de lidstaten. Slechts een beperkt aantal lidstaten kent speciale milieubelastingen. Hiervan zijn goede voorbeelden te geven (Finland, Zweden, Denemarken, Nederland, Duitsland, Verenigd Koninkrijk, Slovenië en Estland). De mate waarin de belastingdruk verschuift, verschilt van lidstaat tot lidstaat. In totaal gaat het om zo'n 25 miljard euro per jaar (9).

3.2.2

Ondanks het succes van milieubelastingen in een aantal lidstaten kan met milieuvriendelijke belastinghervormingen (Environmental Tax Reform — ETR) veel meer bereikt worden, namelijk een heel ander begrotingsbeleid. ETR biedt enorme kansen, zeker als onderdeel van maatregelen om de werkgelegenheid te herstellen. Als het motto van EU-commissaris Hedegaard — „Tax what you burn, not what you earn” („Belast wat je verbrandt, niet wat je verdient”) — in praktijk wordt gebracht en de belastingdruk verschuift van arbeid naar het gebruik van grondstoffen, dalen de arbeidskosten voor werkgevers en ontstaan er sneller nieuwe banen, niet alleen in „groene niches”, maar ook in tal van andere sectoren van de economie. ETR zou een hoeksteen moeten vormen van de noodzakelijke algehele herstructurering van de overheidsfinanciën, met als doel begrotingsconsolidatie. Zo'n hervorming mag uiteraard de totale belastingdruk niet vergroten en moet kosten- en milieu-efficiënt zijn. Stijgingen van de energiekosten die de dankzij meer efficiëntie gerealiseerde energiebesparingen overschrijden moeten worden vermeden.

3.2.3

ETR kan ook begrotingstekorten helpen terugdringen. Milieuheffingen kunnen aan begrotingsconsolidatie bijdragen en beïnvloeden daarbij de economie en de werkgelegenheid minder negatief dan andere directe of indirecte belastingen, zoals de inkomstenbelasting of de btw (10). In de Jaarlijkse groeianalyse en het Europees Semester zou er meer aandacht moeten zijn voor de voordelen van ETR.

3.3.1

De EU streeft ernaar om milieuschadelijke subsidies (MSS) in 2020 afgebouwd te hebben. (11) De Commissie beloofde dit in 2006 en 2009, en in 2009 is tijdens de G20-Top afgesproken om te beginnen met de afbouw van „ondoelmatige subsidies voor fossiele brandstoffen, die verkwistende consumptiepatronen in de hand werken”. Deze toezegging maakt ook deel uit van de Economische Samenwerking Azië-Stille Oceaan en van de conclusies van de Rio+20-conferentie. Ondanks al deze beloften is er tot dusverre te weinig gebeurd.

3.3.2

Wat de mondiale situatie betreft: volgens een rapport van de OESO over MSS in de OESO-lidstaten belopen de directe begrotingssteun en fiscale voordelen voor fossiele brandstoffen in totaal 55 tot 90 miljard dollar per jaar. (12) Volgens het IEA bedragen de subsidies voor fossiele brandstoffen wereldwijd 523 miljard USD per jaar en zijn deze subsidies „staatsvijand nummer één”. (13) De Wereldbank schat dat fossiele brandstoffen jaarlijks voor wel 775 miljard USD worden gesubsidieerd. Bij ongewijzigd beleid zullen deze subsidies binnen enkele jaren de pan uit rijzen en voor veel extra problemen zorgen. Door de subsidies van nu tot 2020 geleidelijk af te bouwen zal de energievraag scherp dalen en zal de CO2-uitstoot met 1,7 gigaton afnemen, terwijl de overheid op extra inkomsten kan rekenen.

3.3.3

Het ontbreekt nog altijd aan gegevens die een compleet beeld geven van de subsidiëring van fossiele brandstoffen in de EU; de cijfers uit diverse bronnen lopen onderling uiteen. Het beeld is wel dat deze brandstoffen zwaar gesubsidieerd worden. In de EU worden fossiele brandstoffen jaarlijks voor wel 68,8 miljard euro gesubsidieerd: 26 miljard euro aan directe subsidies en een bedrag van 42,8 miljard euro waarmee de lidstaten en de burgers de schadelijke gevolgen voor de samenleving en de volksgezondheid moeten compenseren (14). Milieuschadelijke subsidies zijn natuurlijk niet ingevoerd om de gezondheid of het milieu bewust te schaden, maar waren in positieve zin bedoeld om bijvoorbeeld. goedkope energie uit lokale bronnen te leveren of om banen te scheppen. De lidstaten zouden moeten nagaan of zij die doelen nog steeds willen nastreven, en zo ja, hoe dat op een milieuvriendelijke manier kan gebeuren. Een EU-lijst met een overzicht van de bedoelde subsidies zou een goed begin zijn.

3.3.4

Naast de kosten van rechtstreekse overheidssubsidies en externe gezondheidszorgkosten moeten ook andere kosten van negatieve effecten van de verbranding van fossiele brandstoffen op het milieu in aanmerking worden genomen. Hierbij valt te denken aan de follow-upkosten van milieuschade en van zware stormen en overstromingen als gevolg van de opwarming van de aarde. Deze „externe kosten” worden veroorzaakt door een ontoereikende toepassing van het beginsel dat de vervuiler moet betalen. Het Duitse Umweltbundesamt schat de externe milieueffecten van de verbranding van steenkool op 80 eurocent per ton CO2-uitstoot per jaar (15). Aangezien 3,652 miljard ton aan CO2-emissies wordt veroorzaakt door de verbranding van brandstoffen, is er nog een extra last van 290 miljard euro (16). Kerncentrales worden in de EU in totaal met 35 miljard euro gesubsidieerd, zonder de kosten voor de verwijdering van afval en ter dekking van het risico van ongelukken mee te rekenen. Voor duurzame energie wordt per jaar 30 miljard euro aan directe subsidies uitgetrokken.

3.3.5

Ondanks deze ongelijkheid ontwikkelt de technologie voor duurzame energie zich snel. De prijs voor deze vorm van energie is in de afgelopen jaren sterk gedaald (zonnepanelen zijn 85 % goedkoper geworden) en in de sector zijn er veel banen bijgekomen. De prijs van fossiele energie blijft daarentegen onveranderlijk hoog. In oktober 2013 riepen partijen met gevestigde belangen in de energiesector op tot afschaffing van subsidies voor duurzame energie, en de Visegrad-landen drongen aan op meer subsidie voor kernenergie. Mocht het zover komen, dan kan duurzame energie door het ontbreken van gelijke voorwaarden niet meer concurreren met andere energievoorzieningssystemen.

3.3.6

Subsidies zijn niet altijd schadelijk. Als nieuwe technologieën moeten worden ontwikkeld ter ondersteuning van de duurzamere economie van de toekomst, kunnen subsidies initieel onderzoek, ontwikkeling en infrastructuur helpen financieren zolang deze technologieën zich nog niet staande kunnen houden op de markt. Dergelijke steun is van cruciaal belang geweest in de vroege ontwikkeling van duurzame energiebronnen en moet worden gehandhaafd totdat deze een solide plaats hebben verworven als concurrerende energiebronnen van de toekomst.

3.3.7

Volgens de Routekaart naar een efficiënt gebruik van hulpbronnen in Europa moesten de lidstaten in 2012 de belangrijkste MSS met behulp van bepaalde methoden in kaart hebben gebracht, plannen en tijdschema's voor het afbouwen van MSS hebben opgesteld en hiervan in hun nationale hervormingsplannen verslag hebben gedaan. Dat is echter onvoldoende gebeurd. Een studie van DG ENV uit 2012 bevat een overzicht van milieuschadelijke toelagen en andere soorten subsidies in de EU (17) en het voorstel om deze tegen het licht te houden. In het huidige Europees Semester zou de Commissie het gebruik van dit instrument in overweging moeten nemen.

3.4.1

De EU-regeling voor de handel in emissierechten (EU ETS) is in Europa het belangrijkste, op het cap-and-trade-systeem gebaseerde economische instrument voor het terugdringen van de broeikasgasuitstoot. De bedoeling ervan is dat bedrijven sterk worden gestimuleerd om te investeren in de preventie van de uitstoot van broeikasgassen en dat hun daarbij de ruimte wordt gelaten om dit te doen op de voor hen meest efficiënte wijze.

3.4.2

Vraag en aanbod zijn binnen de EU ETS momenteel niet in evenwicht. Daardoor is de prijsprikkel te zwak om de noodzakelijke investeringen in koolstofarme technologieën teweeg te brengen. Het overschot aan emissierechten komt vooral door de onverwacht ernstige economische crisis en het wijdverbreide gebruik van internationale kredieten. Het emissiehandelssysteem moet snel structureel hervormd worden, zodat er een sterke stimulans voor investeringen in koolstofarme technologie van uitgaat. Het overschot aan emissierechten moet van de markt worden gehaald en de resterende rechten moeten worden gekoppeld aan doelstellingen voor de reductie van de CO2-uitstoot, die nodig zal zijn wil de EU slagen in haar streven naar een koolstofarme economie in 2050. Bij zo'n hervorming moet ook worden gekeken naar de technologische haalbaarheid en de economische haalbaarheid voor sectoren en dient de kans op onbedoelde gevolgen in de toekomst zorgvuldig te worden meegewogen.

3.5.1

Om andere economieën ervan te overtuigen soortgelijke maatregelen te treffen is aanvullend beleid nodig, zoals border carbon adjustment (BCA), een systeem bedoeld om de CO2-uitstoot te verlagen en tegelijkertijd te zorgen voor gelijke voorwaarden Bij dit systeem wordt aan de grens de hoeveelheid uitstoot waarmee de productie van in te voeren goederen gepaard is gegaan, in de prijs ervan doorberekend. Uit een recente studie (18) blijkt dat BCA het weglekeffect in relevante sectoren aanzienlijk kan verkleinen.

3.5.2

Toch staan enkele van de belangrijkste Europese handelspartners afkerig tegenover dergelijke maatregelen zoals die op dit moment worden besproken. Dit moet binnen de WTO worden besproken. Zulke „niet-handelsvraagstukken” mogen volgens het verdrag worden behandeld. Niet onderschat mag echter worden hoe moeilijk dat is zonder internationale afspraken over een koolstofprijs. Deze zorgen zouden kunnen worden weggenomen door een betere opzet van BCA. Het komt erop neer dat BCA geen antidumpinginstrument is; als het goed wordt opgezet, levert het een bijdrage levert aan een mondiaal duurzaam klimaatbeleid.

3.6.1

Bevordering van duurzame energie is een van de cruciale factoren bij de overgang naar een koolstofarme economie. Hierbij is een belangrijke rol weggelegd voor marktgerichte instrumenten. Invoering van deze instrumenten is een zaak van de lidstaten; een aantal van hen heeft gekozen voor andere instrumenten om duurzame energie te subsidiëren: investeringssteun en operationele steun, inclusief een systeem van terugleveringstarieven. In verscheidene lidstaten heeft dit systeem geleid tot de hoogste toename van de productie van duurzame energie, veelal doordat het een gegarandeerd — en hoog — rendement oplevert.

3.6.2

Terugleveringstarieven (feed-in-tarieven) ter bevordering van duurzame vormen van energie zouden echter niet alleen door middel van hogere algemene energieprijzen moeten worden gefinancierd. Dat zou namelijk kunnen leiden tot maatschappelijk verzet tegen de tarieven en tegen duurzame energie zelf. Helaas is dit wel op veel plaatsen gebeurd en is er daadwerkelijk tegenkanting. Er is dan ook dringend bijsturing nodig om het draagvlak onder de burgers voor de groene revolutie te behouden.

3.6.3

De Europese interne markt is mede versnipperd doordat de lidstaten verschillende steunregelingen hanteren. Het EESC pleit voor het gebruik van op de markt gebaseerde systemen die de integratie van nationale systemen in een Europese energiemarkt ten goede komen. Het gebruik van samenwerkingsmechanismen zoals omschreven in de richtlijn inzake hernieuwbare energie van 2009 is ook van groot belang om meer te kunnen profiteren van EU-synergieën op de elektriciteitsmarkt (19).

3.7.1

In het algemeen is de automobielsector een goed voorbeeld van een geslaagde toepassing van MGI's. In het kader van de transitie wordt beoogd om het gebruik van koolwaterstofbrandstoffen in de sector in te dammen en uiteindelijk volledig uit te bannen. De strategie bestaat uit vier onderdelen: regelgeving, technologie, infrastructuur en MGI's. Regelgeving wordt gebruikt om brandstoffen efficiënter te maken en de uitstoot van nieuwe met een verbrandingsmotor uitgeruste voertuigen (ICV's) terug te dringen. Technologie maakt het mogelijk om aan regels inzake koolwaterstofbrandstoffen te voldoen en elektrische voertuigen (EV's) te ontwikkelen. Naarmate het gebruik van EV's toeneemt, groeit de behoefte aan een infrastructuur van onder meer oplaadpunten en batterijwisselstations die eerst naast de bestaande infrastructuur voor de levering van koolwaterstofbrandstoffen moet worden opgezet en deze uiteindelijk moet vervangen. Als de regelgeving, de technologie en de infrastructuur beter worden, kunnen MGI's een doorslaggevende rol gaan spelen in de transitie.

3.7.2

De duidelijkste toepassing van MGI's zijn de steeds hogere accijnzen op koolwaterstofbrandstoffen. Hierdoor zijn ICV-bezitters overgestapt op kleinere en zuinigere auto's, op het openbaar vervoer en op de fiets. Ook ICV-heffingen zijn zo aangepast dat sneller wordt gekozen voor de aankoop en het gebruik van zuinige auto's. Het kan daarbij gaan om heffingen op de aankoopprijs of om jaarlijkse belastingen voor het gebruik van een auto. Hetzelfde systeem van gedifferentieerde belastingen op auto's wordt toegepast om EV's te promoten, al staan nog tal van factoren een algemener gebruik van EV's in de weg.

3.8.1

De overheidssector is goed voor 16 % van het bbp van de EU en als zodanig een van de grootste marktdeelnemers. Groene overheidsopdrachten zijn dan ook een belangrijk instrument ter bevordering van groene producten en diensten. Met het Actieplan inzake duurzame consumptie en productie en een Mededeling over groene overheidsopdrachten heeft de Commissie de afgelopen jaren gewerkt aan een uitgebreid systeem van begeleiding en ondersteuning. Op basis van een evaluatie van de prestaties van de lidstaten stelde de Commissie als indicatief doel dat in 2010 50 % van alle uitgaven groen moest zijn. Dat doel is nog lang niet bereikt en zou een hogere prioriteit moeten krijgen in de actieplannen van de lidstaten.

3.9.1

De overgang naar duurzamere productie- en verbruikspatronen in onder meer de energiesector behelst een fundamentele herstructurering van de economie. Dit kan niet wordt bereikt door overheden en overheidsbeleid alléén. De hele samenleving moet erbij worden betrokken: er is een op samenwerking berustend overleg met alle betrokken partijen nodig om consensus te kweken en steun te verkrijgen voor de noodzakelijke veranderingen. Volgens de Routekaart naar een koolstofarme economie moeten de particuliere en de publieke sector in de komende vier decennia 270 miljard euro extra per jaar investeren. Een derde van deze investeringen kan met publieke middelen worden gefinancierd; de rest moet van de particuliere sector komen. Het gaat hier om langetermijninvesteringen, die volgens de Commissie van cruciaal belang zijn om de EU weer in de richting van een slimme, duurzame en inclusieve economie te loodsen, bijvoorbeeld met behulp van Europese fondsen voor langetermijninvesteringen (ELTIF's) en de Connecting Europe Facility (CEF).

3.9.2

Om investeringen in koolstofarme klimaatbestendige infrastructuur en groene groei te stimuleren zouden overheden volgens een Environment Working Paper van de OESO uit 2012 grootschalige strategische infrastructuurplannen moeten opstellen die goed zijn afgestemd op nationale klimaatveranderingsdoelen. Met het oog op een duurzame toekomst zou de Commissie ook moeten proberen om voor ELTIF's een dergelijk investeringsklimaat te creëren. Wat dit betreft zouden de investeringsprioriteiten van de CEF en de ELTIF's moeten aansluiten bij de doelstellingen van de Routekaart Energie 2050 en de Routekaart naar een koolstofarme economie in 2050, de adaptatiestrategie en het momenteel in behandeling zijnde klimaat- en energiepakket voor 2030.

3.9.3

Zulke fondsen zouden dit soort investeringen gemakkelijker kunnen maken. Aangezien de lange looptijd van de te financieren activa aansluit op de verplichtingen van institutionele beleggers, kunnen dit soort fondsen tevens middelen aantrekken van de kapitaalmarkt. Voorwaarde is natuurlijk wel dat zulke investeringen aantrekkelijk zijn omdat de risico's — met name van regelgevende aard — beperkt zijn, omdat er uitzicht is op voldoende rendement en omdat de betrokken projecten financieel en technisch goed in elkaar zitten.

3.9.4

Innovatieve fondsen en financiële instrumenten om middelen van de kapitaalmarkt aan te trekken zijn welkom. De bankensector zal echter met traditionele schuldinstrumenten een groot gedeelte van de Europese economie blijven financieren. Het „vergroenen” van banknormen is daarom van essentieel belang om particuliere investeringen van conventionele naar koolstofarme en klimaatbestendige investeringen te sluizen. Met het oog op klimaat- en energiedoelstellingen moeten innovatieve financiële instrumenten een impuls geven aan de particuliere financiering van investeringen die anders zouden uitblijven.