(1)

Bij Richtlijn 2003/25/EG van het Europees Parlement en de Raad (3) is een uniform niveau van specifieke stabiliteitsvereisten voor ro-ro-passagiersschepen vastgesteld om, in samenhang met de eisen van het Internationaal Verdrag voor de beveiliging van mensenlevens op zee (het “Solas-verdrag”) die van kracht waren op de datum van vaststelling van die richtlijn (“SOLAS 90”), de overlevingskansen van dit type schepen bij aanvaringen te verhogen en een hoog veiligheidsniveau te waarborgen voor de passagiers en de bemanning.

(2)

Op 15 juni 2017 heeft de Internationale Maritieme Organisatie (IMO) Resolutie MSC.421(98) vastgesteld, waarbij het Solas-verdrag werd gewijzigd en herziene stabiliteitsvereisten voor passagiersschepen in beschadigde toestand werden vastgesteld. Die vereisten zijn ook van toepassing op ro-ro-passagiersschepen. Er moet rekening worden gehouden met die ontwikkeling op internationaal niveau en de regels en voorschriften van de Unie moeten worden afgestemd op die van het Solas-verdrag voor ro-ro-passagiersschepen die internationale reizen maken.

(3)

IMO-resolutie 14 van de Solas-conferentie van 1995 staat leden van de IMO toe regionale overeenkomsten aan te gaan, indien zij van oordeel zijn dat de heersende toestand van de zee en andere plaatselijke omstandigheden specifieke stabiliteitsvereisten in een aangewezen gebied noodzakelijk maken.

(4)

De in bijlage I bij Richtlijn 2003/25/EG opgenomen vereisten inzake lekstabiliteit van ro-ro-passagiersschepen zijn deterministisch van aard. Als zodanig verschillen zij van het in hoofdstuk II-1 van het Solas-verdrag beschreven nieuwe internationale probabilistische stelsel, en met name van nieuwe vereisten waarbij de veiligheid van een ro-ro-passagiersschip wordt bepaald op basis van de overlevingskans na een aanvaring. Om de vereisten van de Unie in overeenstemming te brengen met die nieuwe internationale vereisten, moet Richtlijn 2003/25/EG dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(5)

De vereisten van Richtlijn 2009/45/EG van het Europees Parlement en de Raad (4) blijven van toepassing op ro-ro-passagiersschepen. De beoordeling, voor verschillende formaten van ro-ro-passagiersschepen, van het veiligheidsniveau dat wordt gewaarborgd door de vereisten van het Solas-verdrag zoals laatst gewijzigd bij Resolutie MSC.421(98) (“SOLAS 2020”), heeft geleid tot de conclusie dat voor ro-ro-passagiersschepen die meer dan 1 350 opvarenden mogen vervoeren, de toepassing van de stabiliteitsvereisten van SOLAS 2020 de risico’s aanzienlijk vermindert ten opzichte van het veiligheidsniveau als gevolg van de toepassing van de vereisten van Richtlijn 2003/25/EG.

(6)

De in deze richtlijn vastgestelde stabiliteitsvereisten voor ro-ro-passagiersschepen die maximaal 1 350 opvarenden mogen vervoeren, zijn moeilijk toepasbaar met betrekking tot bepaalde ontwerpen van schepen. Maatschappijen die met dergelijke schepen in de Unie geregelde diensten onderhouden of er eigenaar van zijn, moeten daarom de mogelijkheid hebben om de stabiliteitsvereisten toe te passen die vóór de inwerkingtreding van deze richtlijn van toepassing waren. Het gebruik van die mogelijkheid moet door de lidstaten aan de Commissie worden gemeld, samen met de gegevens over de betrokken schepen. Tien jaar na de datum van inwerkingtreding van deze richtlijn moet de Commissie het gebruik van die mogelijkheid beoordelen om te besluiten of een nieuwe herziening van deze richtlijn noodzakelijk is.

(7)

Voor ro-ro-passagiersschepen die maximaal 1 350 opvarenden mogen vervoeren, moet de facultatieve toepassing van de vereisten van SOLAS 2020 afhankelijk worden gesteld van een hogere R-index dan de in SOLAS 2020 vastgestelde index, teneinde het passende veiligheidsniveau te bereiken.

(8)

Om het noodzakelijke veiligheidsniveau te waarborgen, moeten specifieke vereisten inzake lekstabiliteit ook van toepassing zijn op bestaande ro-ro-passagiersschepen die nooit overeenkomstig Richtlijn 2003/25/EG zijn gecertificeerd en waarmee in de Unie geregelde diensten worden onderhouden.

(9)

Havenstaten dienen zo eendrachtig mogelijk de in onderhavige richtlijn bedoelde lijst van zeegebieden vast te stellen, met oog voor de soevereiniteit van de staten over de onder hun jurisdictie vallende zeegebieden en voor de algemene beginselen van het zeerecht.

(10)

Het Europees Agentschap voor maritieme veiligheid (EMSA) zorgt voor bijstand aan de Commissie bij de doeltreffende toepassing van Richtlijn 2003/25/EG en moet ernaar streven deze bijstand voort te zetten overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1406/2002 van het Europees Parlement en de Raad (5).

(11)

Om de Commissie in staat te stellen de toepassing van deze richtlijn te evalueren en daarover verslag uit te brengen aan het Europees Parlement en de Raad, moeten de lidstaten gegevens verstrekken over elk nieuw ro-ro-passagiersschip dat gecertificeerd is voor het vervoer van maximaal 1 350 opvarenden voor geregelde diensten overeenkomstig de in deze richtlijn vastgestelde stabiliteitsvereisten. Deze gegevens moeten worden verstrekt overeenkomstig de structuur in bijlage II. Deze gegevens moeten beschikbaar zijn voor alle nieuwe ro-ro-passagiersschepen, aangezien die moeten voldoen aan de probabilistische stabiliteitsvereisten van SOLAS 2020.

(12)

Aangezien Richtlijn 2009/16/EG van het Europees Parlement en de Raad (6) is gewijzigd en Richtlijn 1999/35/EG van de Raad (7) is ingetrokken bij Richtlijn (EU) 2017/2110 van het Europees Parlement en de Raad (8), is het begrip “staat van ontvangst” niet langer relevant en moet het worden vervangen door het begrip “havenstaat”.

(13)

Om onevenredige administratieve lasten te vermijden voor niet aan zee grenzende lidstaten die geen zeehavens hebben en onder de vlag waarvan geen ro-ro-passagiersschepen varen die onder Richtlijn 2003/25/EG vallen, moeten dergelijke lidstaten van de bepalingen van Richtlijn 2003/25/EG kunnen afwijken. Dit betekent dat zij, zolang aan die voorwaarden is voldaan, niet gehouden zijn die richtlijn om te zetten.

(14)

Richtlijn 2003/25/EG moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd,