9.2.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 38/12

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 18ης Σεπτεμβρίου 2012 (δεύτερο τμήμα) κατά το μέρος που αφορά την προσβαλλόμενη στην υπόθεση T-242/09 απόφαση και την απόφαση επί των δικαστικών εξόδων,

—

να κάνει δεκτό το πρωτόδικο αίτημα του αναιρεσείοντος να ακυρωθεί η απόφαση του τμήματος προσφυγών του ΚΓΦΠ της 23ης Ιανουαρίου 2009 (υπόθεση A010/2007),

—

να υποχρεώσει το ΚΓΦΠ να καταβάλει στον αναιρεσείοντα το σύνολο των εξόδων που προκύπτουν από την αναιρετική διαδικασία, από τη διαδικασία στις συνεκδικασθείσες από το Γενικό Δικαστήριο υποθέσεις T-133/08, T-134/08, T-177/08 και T-242/09 και από την προηγηθείσα διαδικασία ενώπιον του τμήματος προσφυγών του ΚΓΦΠ.

I.

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι εσφαλμένως το Γενικό Δικαστήριο έκρινε ότι δεν επιβάλλεται αυτεπάγγελτη εξέταση των πραγματικών περιστατικών που εκτέθηκαν στη διαδικασία ενώπιον του τμήματος προσφυγών του ΚΓΦΠ σχετικά με την απόρριψη αιτήματος ανακλήσεως κοινοτικού δικαιώματος επί φυτικής ποικιλίας. Ο αναιρεσείων εκτιμά ότι τούτο συνιστά παράβαση των σχετικών με το βάρος αποδείξεως και με την αποδεικτική διαδικασία κανόνων που ισχύουν στη διαδικασία ενώπιον του τμήματος προσφυγών και, ως εκ τούτου, παραβίαση της υποχρεώσεως του Γενικού Δικαστηρίου προς άσκηση δικαστικού ελέγχου καθώς και προσβολή του δικαιώματος του αναιρεσείοντος σε δίκαιη δίκη, σε χρηστή διοίκηση και στην παροχή αποτελεσματικού ενδίκου βοηθήματος.

II.

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων βάλλει κατά της διαπιστώσεως του Γενικού Δικαστηρίου ότι δικαίωμα στη λήψη μέτρων οργανώσεως της διαδικασίας κατά τη διαδικασία ενώπιον του ΚΓΦΠ υφίσταται μόνον όταν ο διάδικος προσκομίζει αρχή αποδείξεως για όσα διατείνεται. Στο πλαίσιο αυτό, ο αναιρεσείων προβάλλει την παράβαση των κανόνων περί βάρους αποδείξεως και περί διεξαγωγής αποδείξεων, την προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως καθώς και την παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων, ακόμη και αν υποτεθεί ότι το βάρος αποδείξεως έφερε ο αναιρεσείων.

III.

Με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι εσφαλμένως το Γενικό Δικαστήριο χαρακτήρισε ως «κοινώς γνωστό» ένα κατά τον αναιρεσείοντα «αναληθές πραγματικό περιστατικό», δηλαδή ένα περιστατικό που ουδέποτε έλαβε χώρα. Στο πλαίσιο αυτό, ο αναιρεσείων προβάλλει την παραβίαση της υποχρεώσεως του Γενικού Δικαστηρίου προς διενέργεια ελέγχου νομιμότητας καθώς και την παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών και των αποδεικτικών στοιχείων.

IV.

Με τον τέταρτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο προέβη σε εσφαλμένες διαπιστώσεις σχετικά με το βάρος επικλήσεως και με το βάρος αποδείξεως, καθόσον έκρινε ότι ο αναιρεσείων δεν προσκόμισε αποδεικτικά στοιχεία προς στήριξη των ισχυρισμών του σχετικά με τις επιπτώσεις των ρυθμιστών αναπτύξεως. Στο πλαίσιο αυτό, ο αναιρεσείων προβάλλει τον αντιφατικό χαρακτήρα της αποφάσεως, την παράλειψη του Γενικού Δικαστηρίου να διενεργήσει έλεγχο νομιμότητας καθώς και την έλλειψη αιτιολογίας.

V.

Με τον πέμπτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων βάλλει κατά της διαπιστώσεως του Γενικού Δικαστηρίου ότι το χαρακτηριστικό «τρόπος αναπτύξεως των στελεχών» μιας ποικιλίας του είδους Osteospermum δεν λήφθηκε ή δεν λήφθηκε αρκούντως υπόψη κατά την εξέταση του διακριτού χαρακτήρα της ποικιλίας. Τούτο συνιστά παράβαση των άρθρων 7 και 20 του κανονισμού (1) και παράνομη διεύρυνση του αντικειμένου της διαφοράς, η δε απόφαση παραβιάζει την απαγόρευση να λαμβάνονται αποφάσεις αιφνιδίως. Επιπλέον, προβάλλεται η προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως.

VI.

Με τον έκτο λόγο αναιρέσεως ο αναιρεσείων βάλλει κατά της διαπιστώσεως του Γενικού Δικαστηρίου ότι το χαρακτηριστικό «τρόπος αναπτύξεως των στελεχών» μιας φυτικής ποικιλίας πρέπει να εξετάζεται βάσει μη απόλυτων κριτηρίων, δηλαδή σε σχέση με άλλα φυτά τα οποία έχουν υποβληθεί στη σχετική εξέταση. Στο πλαίσιο αυτό, ο αναιρεσείων προβάλλει την παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών, την παράβαση του κανονισμού, την παράνομη διεύρυνση του αντικειμένου της διαφοράς και την παραβίαση της υποχρεώσεως του Γενικού Δικαστηρίου να διενεργήσει εκτενή έλεγχο νομιμότητας. Ως εκ τούτου, η απόφαση είναι αντιφατική.