1.5.2010   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 113/30

1)

Αντίκεινται στις διατάξεις του άρθρου 169 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρου 153 ΕΚ) οι διατάξεις του άρθρου 401 του νόμου 136/1995 (1) και των άρθρων 1 έως 6, ιδίως των άρθρων 3 και 6, της πράξεως 3111/2004 της επιτροπής εποπτείας των ασφαλίσεων (Comisia de Supraveghere a Asigurărilor (2)), σε συνδυασμό με το άρθρο 10, παράγραφος 3, του νόμου 136/1995;

2)

Εφόσον το εθνικό δίκαιο κράτους μέλους προβλέπει ότι το πρόσωπο το οποίο υπέστη ζημία δεν δικαιούται αποζημιώσεως βάσει της συμβάσεως ασφαλίσεως της προκύπτουσας από την κυκλοφορία αυτοκινήτων οχημάτων αστικής ευθύνης στις ακόλουθες περιπτώσεις: το ατύχημα προκλήθηκε εκ προθέσεως, το ατύχημα προκλήθηκε κατά τον χρόνο τελέσεως πράξεων τις οποίες οι αφορώσες την κυκλοφορία στις δημόσιες οδούς νομικές διατάξεις κολάζουν ως εκ προθέσεως τελούμενες παραβάσεις, το ατύχημα προκλήθηκε κατά τον χρόνο κατά τον οποίο ο δράστης της εκ προθέσεως παραβάσεως επιδιώκει να διαφύγει των διώξεων, το ευθυνόμενο για τις ζημίες πρόσωπο οδηγούσε το όχημα χωρίς τη συναίνεση του ασφαλισμένου, λογίζονται οι ανωτέρω διατάξεις ως υπερβολικά περιοριστικές για την επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου (περί κοινωνικής προστασίας, ήτοι το γεγονός ότι πρέπει να κατοχυρώνεται στον ζημιωθέντα ότι δεν θα στερηθεί αποζημιώσεως για καταστροφή της περιουσίας του), υπερβαίνοντας ό,τι είναι αναγκαίο για την επίτευξή του;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο υπό 2 ερώτημα, περιάγει ο επιβαλλόμενος περιορισμός τον ζημιωθέντα σε κατάσταση δυσμενέστερη εκείνης των πολιτών άλλων κρατών μελών της ΕΕ οι οποίοι δεν δικαιούνται αποζημιώσεως μόνο στις καταστάσεις όπως οι προβλεπόμενες στο άρθρο 2, παράγραφος 1, πρώτη, δεύτερη και τρίτη παύλα, της δεύτερης οδηγίας 84/5/ΕΟΚ (3) (δεύτερη οδηγία), για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών των σχετικών με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία αυτοκινήτων οχημάτων;

4)

Περιορίζουν την ελευθερία εγκαταστάσεως και την ελεύθερη παροχή των υπηρεσιών, όπως αυτές καθιερώνονται στα άρθρα 49 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρο 43 ΕΚ) και 56 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρο 49 ΕΚ), σε συνδυασμό με την οδηγία 92/49/ΕΟΚ (4) (τρίτη οδηγία) για την πρωτασφάλιση, οι προβλεπόμενες από την εθνική νομοθεσία σε παρόμοιες καταστάσεις εξαιρέσεις ως προς τον καλυπτόμενο από την ασφάλιση κίνδυνο;

5)

Σε περίπτωση κατά την οποία το εθνικό δίκαιο κράτους μέλους της ΕΕ προβλέπει ότι το θύμα τροχαίου ατυχήματος έχει τη δυνατότητα να αξιώσει από τον υπεύθυνο την απόδοση των οφειλομένων στην επιδιόρθωση ή, κατά περίπτωση, στην αντικατάσταση του οχήματος δαπανών, καθώς και τυχόν άλλων εξόδων, η απαλλαγή του ασφαλιστή από την υποχρέωση αποζημιώσεως του ζημιωθέντος κατόπιν τροχαίου ατυχήματος σε αρχικό στάδιο (ευθύς μετά την πρόκληση του ατυχήματος), ο οποίος ασφαλιστής έχει ακολούθως, ανάλογα με τον τρόπο επιλύσεως της διαφοράς και, ειδικότερα, ανάλογα με τον προσδιορισμό του υπεύθυνου για τη ζημία προσώπου, δικαίωμα αναγωγής προκειμένου να διευκολυνθεί η ταχεία και αποτελεσματική ικανοποίηση των αιτημάτων περί αποζημιώσεως και να αποφευχθεί κατά το μέτρο του δυνατού δαπανηρή ένδικη διαδικασία, η οποία θα ήταν δυνατό να περιαγάγει τα μέρη σε αδυναμία να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ακόμη και σε περίπτωση κατά την οποία εφαρμόζονται οι διατάξεις της οδηγίας 2003/8/ΕΚ (5) και οι συστάσεις [του Συμβουλίου της Ευρώπης] R (81) 7 και (93) 1, η εν λόγω απαλλαγή μπορεί να θεωρηθεί ως καταχρηστική, αντικείμενη στις ίδιες τις αιτιολογικές σκέψεις όλων των οδηγιών σχετικά με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία οχημάτων;

6)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο υπό 5 ερώτημα, αντίκειται μια τέτοια απάντηση στις διατάξεις της εικοστής πρώτης αιτιολογικής σκέψεως (προοίμιο) της οδηγίας 2005/14/ΕΚ (6) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, σχετικά με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία οχημάτων;

7)

Είναι εν προκειμένω ο αποκλεισμός της ενάγουσας από την αποζημίωση με βάση τη σύμβαση ασφαλίσεως αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία οχημάτων τέτοιας φύσεως ώστε να την περιάγει σε κατάσταση δυσμενούς διακρίσεως έναντι άλλων προσώπων τα οποία αποζημιώνονται ακόμη και αν ο υπεύθυνος της ζημίας παραμένει άγνωστος ή δεν υπήρξε ασφαλισμένος, λαμβανομένου υπόψη ότι η ενάγουσα συνήψε και υποχρεωτικό ασφαλιστήριο συμβόλαιο, καλύπτον την αστική ευθύνη που προκύπτει από την κυκλοφορία οχημάτων, και προαιρετικό για καθόλου ευκαταφρόνητα ποσά και ότι τα αγαθά της ουδεμιάς τυγχάνουν προστασίας;

8)

Είναι ο εθνικός δικαστής αποκλειστικά αρμόδιος να αποφανθεί αν οργανισμός, όπως εν προκειμένω η ασφαλιστική εταιρία, πληροί τα κριτήρια τα οποία επιτρέπουν την έναντι αυτού επίκληση των επαγομένων άμεσα αποτελέσματα διατάξεων οδηγίας και, σε καταφατική περίπτωση, ποια είναι τα εφαρμοστέα υπό την έννοια αυτή κριτήρια;

9)

Είναι η μη μεταφορά εκ μέρους κράτους μέλους της ΕΕ στην εσωτερική έννομη τάξη του της οδηγίας 2005/14/ΕΚ (μολονότι η προθεσμία μεταφοράς της έληξε στις 11 Ιουνίου 2007), ειδικότερα δε των όσων διαλαμβάνουν οι αιτιολογικές σκέψεις είκοσι έως είκοσι δύο αυτής, τέτοιας φύσεως ώστε να ζημιώνει την ενάγουσα λόγω της προσβολής θεμελιώδους δικαιώματός της, ήτοι του σεβασμού των αγαθών της, μολονότι η ισχύουσα οδηγία 2009/103/ΕΚ (7) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου κατήργησε τις οδηγίες 72/166/ΕΟΚ, 84/5/ΕΟΚ, 90/232/ΕΟΚ, 2000/26/ΕΚ και 2005/14/ΕΚ (πρώτη έως και τέταρτη οδηγίες σχετικά με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία αυτοκινήτων οχημάτων), αν ληφθεί υπόψη ότι οι προαναφερθείσες κανονιστικές διατάξεις επαναλαμβάνονται στο σύνολό τους με τη νέα οδηγία ΕΚ, η οποία παρέχει μεγαλύτερη προστασία από εκείνη των καταργηθεισών διατάξεων όσον αφορά το δικαίωμα του προσώπου που υπέστη ζημία λόγω τροχαίου ατυχήματος;

10)

Δύναται ο εθνικός δικαστής να προτάξει αυτεπαγγέλτως την παραβίαση κοινοτικής διατάξεως και να ακυρώσει ρήτρα αποκλεισμού του καλυπτόμενου από την ασφάλιση κινδύνου σε περίπτωση κατά την οποία το ζημιούμενο πρόσωπο-καταναλωτής δεν είχε ενημερωθεί σχετικά με τις περιπτώσεις αποκλεισμού (καταστάσεις όπου δεν ενεργοποιείται η ασφάλιση, σε αντίθεση προς τις διατάξεις της οδηγίας 2005/14/ΕΚ), καθώς και σε περίπτωση κατά την οποία η ασφαλιστική εταιρία επέβαλε και επιπρόσθετους αποκλεισμούς πέραν των προβλεπόμενων βάσει του νόμου-πλαισίου περί ασφαλίσεων, ήτοι του νόμου 136/1995, ακόμη και αν ο ενδιαφερόμενος δεν επικαλέστηκε ενώπιον του δικαστή την εν λόγω ακυρότητα, και μολονότι η εθνική νομοθεσία μετέφερε τις διατάξεις της οδηγίας 93/13/ΕΚ (8) στην εσωτερική έννομη τάξη με τον νόμο 193/2000 (9);