Προσφυγή της 24ης Μαΐου 2016 — Βασίλειο της Σουηδίας κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση T-260/16)

(2016/C 305/53)

Γλώσσα διαδικασίας: η σουηδική

Διάδικοι

Προσφεύγον: Βασίλειο της Σουηδίας (εκπρόσωποι: A. Falk, N. Otte Widgren, C. Meyer-Seitz, U. Persson και L. Swedenborg)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Το προσφεύγον ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Το προσφεύγον υποστηρίζει ότι η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 52 του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1306/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Δεκεμβρίου 2013, σχετικά με τη χρηματοδότηση, τη διαχείριση και την παρακολούθηση της κοινής γεωργικής πολιτικής και την κατάργηση των κανονισμών (ΕΟΚ) αριθ. 352/78, (ΕΚ) αριθ. 165/94, (ΕΚ) αριθ. 2799/98, (ΕΚ) αριθ. 814/2000, (ΕΚ) αριθ. 1290/2005 και (ΕΚ) αριθ. 485/2008 του Συμβουλίου, καθώς και το άρθρο 11, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 885/2006 της Επιτροπής, της 21ης Ιουνίου 2006, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1290/2005 του Συμβουλίου σχετικά με τη διαπίστευση των οργανισμών πληρωμών και άλλων οργανισμών και την εκκαθάριση των λογαριασμών του ΕΓΤΕ και του ΕΓΤΑΑ, καθόσον, στο πλαίσιο της ανακοινώσεώς της που κοινοποιείται στα κράτη μέλη σύμφωνα με τις προπαρατεθείσες διατάξεις, δεν προσδιόρισε την προβαλλόμενη έλλειψη την οποία καταλογίζει συναφώς στο προσφεύγον ούτε ανέφερε τα διορθωτικά μέτρα που απαιτούνται προκειμένου να εξασφαλισθεί η τήρηση στο μέλλον της οικείας νομοθεσίας της Ένωσης. Επομένως, δεν μπορεί να γίνει επίκληση της ανακοινώσεως προκειμένου να δικαιολογηθεί η επιβολή στη Σουηδία της επίδικης κατ’ αποκοπή δημοσιονομικής διορθώσεως.

Το προσφεύγον υποστηρίζει ότι η Επιτροπή στήριξε την προσβαλλόμενη απόφαση επί εσφαλμένων συμπερασμάτων αναφορικά με τις διαφορές που απορρέουν από τη σύγκριση του αριθμού των σφαλμάτων που εντοπίζονται στο πλαίσιο της χρήσεως του ελέγχου με τηλεπισκόπηση με τον αριθμό των σφαλμάτων που εντοπίζονται στο πλαίσιο της χρήσεως της κλασσικής μεθόδου ελέγχου, ήτοι του επιτόπιου ελέγχου. Κατά το προσφεύγον, η Επιτροπή δεν απέδειξε ούτε σε τι συνίστανται οι προβαλλόμενες ελλείψεις ούτε με ποιο τρόπο αυτές ενείχαν κίνδυνο ζημίας για το ΕΓΤΑΑ. Το προσφεύγον υποστηρίζει ότι η Σουηδία προέβη στην επιλογή των δειγμάτων προς έλεγχο και, κατά βάση, στην ανάλυση των κινδύνων κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 31 του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1122/2009 της Επιτροπής, της 30ής Νοεμβρίου 2009, σχετικά με τη θέσπιση λεπτομερών διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 73/2009 του Συμβουλίου όσον αφορά την πολλαπλή συμμόρφωση, τη διαφοροποίηση και το ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης και ελέγχου, στο πλαίσιο των καθεστώτων άμεσης στήριξης για τους γεωργούς που προβλέπονται στον εν λόγω κανονισμό, καθώς και λεπτομερών διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1234/2007 του Συμβουλίου όσον αφορά την πολλαπλή συμμόρφωση στο πλαίσιο του καθεστώτος στήριξης που προβλέπεται για τον αμπελοοινικό τομέα, και, επομένως, ότι η Σουηδία δεν εξέθεσε το ΕΓΤΑΑ στους κινδύνους που η Επιτροπή προβάλλει. Ως εκ τούτου, κατά το προσφεύγον, η απόφαση της Επιτροπής περί διορθώσεως σε κατ’ αποκοπή βάση 2 % αντιβαίνει προς το άρθρο 31 του κανονισμού (ΕΚ) 1290/2005 του Συμβουλίου, της 21ης Ιουνίου 2005, για τη χρηματοδότηση της κοινής γεωργικής πολιτικής, και προς το άρθρο 52 του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1306/2013.

Για την περίπτωση που το Γενικό Δικαστήριο καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ανάλυση των κινδύνων δεν πραγματοποιήθηκε κατά τρόπο αποτελεσματικό και σύμφωνο με το άρθρο 31, παράγραφος 2, του κανονισμού αριθ. 1122/2009, το προσφεύγον υποστηρίζει, επικουρικώς, ότι δεν υπήρχε λόγος η Επιτροπή να εφαρμόσει δημοσιονομική διόρθωση 2 %. Ούτε η σημασία της προβαλλόμενης παραβάσεως, υπό το πρίσμα της φύσεώς και της εκτάσεώς της, ούτε η οικονομική ζημία την οποία η παράβαση θα μπορούσε να προκαλέσει στην Ένωση μπορούν να δικαιολογήσουν το ποσό των 8 811 286,44 ευρώ το οποίο αποκλείστηκε από την ενωσιακή χρηματοδότηση με την προσβαλλόμενη απόφαση. Το προσφεύγον υποστηρίζει ότι, επιδεικνύοντας τη δέουσα επιμέλεια, είναι δυνατό να προσδιοριστεί το ποσό το οποίο αντιστοιχεί στον κίνδυνο τον οποίο η παράβαση θα μπορούσε να συνεπάγεται. Κατά συνέπεια, η εφαρμογή της επίδικης κατ’ αποκοπή διορθώσεως είναι αντίθετη προς το άρθρο 52, παράγραφος 2, του κανονισμού αριθ. 1306/2013, καθώς και προς τις κατευθυντήριες οδηγίες της Επιτροπής για τον υπολογισμό των οικονομικών συνεπειών κατά την κατάρτιση της αποφάσεως σχετικά με την εκκαθάριση των λογαριασμών του ΕΓΤΠΕ — Τομέας Εγγυήσεων (έγγραφο υπ’ αριθ. VI/5330/97) και προς την αρχή της αναλογικότητας. Επομένως, κατά το προσφεύγον, το ποσό που προέκυψε από την κατ’ αποκοπή διόρθωση πρέπει να μειωθεί.