29.6.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 189/5

1)

Εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2008/94/ΕΚ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Οκτωβρίου 2008, περί προστασίας των μισθωτών σε περίπτωση αφερεγγυότητας του εργοδότη, και ειδικότερα των άρθρων 1, παράγραφος 1, 2, παράγραφοι 3 και 4, 3, 5 και 11 αυτής, ο κανόνας δικαίου ο οποίος συνάγεται από τον συνδυασμό του άρθρου 57 του Estatuto de los Trabajadores (εργατικός κώδικας) και του άρθρου 116, παράγραφος 2, του Texto Refundido de la Ley de Procedimiento Laboral (ενοποιημένο κείμενο του νόμου για τη δικονομία των εργατικών διαφορών) και δυνάμει του οποίου, σε περίπτωση αφερεγγυότητας του εργοδότη, το ισπανικό Δημόσιο δύναται να καταβάλει απευθείας στους εργαζομένους τους μισθούς υπερημερίας που οφείλονται μετά την παρέλευση της εξηκοστής (σήμερα, ενενηκοστής) εργάσιμης ημέρας από της ασκήσεως της αγωγής κατά του κύρους της απολύσεως ενώπιον του αρμόδιου δικαστηρίου;

2)

Επί καταφατικής απαντήσεως: Είναι αντίθετη στο άρθρο 20 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2) και, εν πάση περιπτώσει, στη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί ίσης μεταχειρίσεως και περί απαγορεύσεως των διακρίσεων η ακολουθούμενη από το ισπανικό Δημόσιο πρακτική να καταβάλλει απευθείας στους εργαζομένους, σε περίπτωση αφερεγγυότητας του εργοδότη, τους μισθούς υπερημερίας που οφείλονται μετά την παρέλευση της εξηκοστής (σήμερα, ενενηκοστής) εργάσιμης ημέρας από της ασκήσεως της αγωγής, μόνο στην περίπτωση που η απόλυση έχει κριθεί από το δικαστήριο καταχρηστική και όχι στην περίπτωση που έχει κριθεί άκυρη;

3)

Στο ίδιο πνεύμα με το προηγούμενο ερώτημα: Δύναται ένα δικαιοδοτικό όργανο, όπως το αιτούν δικαστήριο, να αφήσει ανεφάρμοστη ρύθμιση η οποία επιτρέπει στο ισπανικό Δημόσιο να καταβάλλει απευθείας στους εργαζομένους, σε περίπτωση αφερεγγυότητας του εργοδότη, τους μισθούς υπερημερίας που οφείλονται μετά την παρέλευση της εξηκοστής (σήμερα, ενενηκοστής) εργάσιμης ημέρας από της ασκήσεως της αγωγής, μόνο στην περίπτωση που η απόλυση έχει κριθεί από το δικαστήριο καταχρηστική και όχι στην περίπτωση που έχει κριθεί άκυρη, όταν τα δύο είδη απολύσεως δεν εμφανίζουν καμία αντικειμενική διαφορά ως προς το ζήτημα των μισθών υπερημερίας;