3.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 353/138

—

uwzględniając sprawozdanie przewodniczącego Rady Europejskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. pt. „W kierunku autentycznej unii gospodarczej i walutowej”,

—

uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z 28 i 29 czerwca 2012 r.,

—

uwzględniając oświadczenie ze szczytu państw strefy euro z dnia 29 czerwca 2012 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 października 2009 r. zatytułowany „Unijne ramy transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym” (COM(2009)0561),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2010 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym (1),

—

uwzględniając oświadczenie wydane przez przywódców po szczycie G20 w Pittsburgu w dniach 24-25 września 2009 r. dotyczące rozwiązania problemów transgranicznych i instytucji finansowych o znaczeniu systemowym,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2011 r. w sprawie kryzysu finansowego, gospodarczego i społecznego: zalecenia w sprawie środków i inicjatyw, jakie należy podjąć (2),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 6 czerwca 2012 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywy Rady 77/91/EWG, 82/891/EWG, 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE i 2011/35/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (COM(2012)0280),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (3),

—

uwzględniając zalecenie nr 13 zawarte w sprawozdaniu przekazanym przewodniczącemu Komisji J. M. Barroso w dniu 25 lutego 2009 r. przez grupę wysokiego szczebla ds. nadzoru finansowego pod przewodnictwem Jacquesa de Larosière’a, w którym „grupa domaga się wprowadzenia w UE spójnych i funkcjonalnych ram prawnych w zakresie zarządzania kryzysowego”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 października 2010 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie poprawy zarządzania gospodarką i ram stabilności Unii, w szczególności w strefie euro (4), a w szczególności zalecenie nr 6 rezolucji,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1096/2010 z dnia 17 listopada 2010 r. w sprawie powierzenia Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególnych zadań w zakresie funkcjonowania Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (6),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (7),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Organ Nadzoru Bankowego (A7-0166/2010),

—

uwzględniając pisma Komisji Gospodarczej i Monetarnej wysłane zarówno do Komisji, jak i do Europejskich Urzędów Nadzoru w sprawie niezależności Europejskich Urzędów Nadzoru,

—

uwzględniając protokół ustaleń z dnia 1 czerwca 2008 r. w sprawie współpracy między organami nadzoru finansowego, bankami centralnymi i ministrami finansów Unii Europejskiej w zakresie transgranicznej stabilności finansowej (8),

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (COM(2011)0452),

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie warunków podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi i zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (COM(2011)0453),

—

uwzględniając drugą dyrektywę Rady 77/91/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek, dla ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich w zakresie tworzenia spółki akcyjnej oraz utrzymania i zmian jej kapitału, w celu uzyskania ich równoważności (9), trzecią dyrektywę Rady 78/855/EWG z 9 października 1978 r. dotyczącą łączenia spółek akcyjnych (10) oraz szóstą dyrektywę Rady 82/891/EWG z dnia 17 grudnia 1982 r. dotyczącą podziału spółek akcyjnych (11),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie systemów gwarancji depozytów (przekształcenie) (12),

—

uwzględniając swoje stanowisko z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 97/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów (13),

—

uwzględniając opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej z dnia 31 sierpnia 2011 r. dla Komisji Budżetowej w sprawie stanowiska Parlamentu dotyczącego projektu budżetu na 2012 r. zmienionego przez Radę – wszystkie sekcje (2011/2020(BUD)),

—

uwzględniając pytanie ustne do Komisji na temat wniosków w sprawie europejskiej unii bankowej (O-000151/2012 – B7-0360/2012),

—

uwzględniając art. 115 ust. 5 i art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w oświadczeniu wydanym przez przywódców po szczycie G20 w Pittsburgu w dniach 24-25 września 2009 r. wezwano do osiągnięcia porozumienia do końca 2010 r. co do kwestii rozwiązania problemów transgranicznych i instytucji finansowych o znaczeniu systemowym;

B.

mając na uwadze, że niezwykle ważne jest dołożenie wszelkich starań, aby ustabilizować europejski rynek finansowy i zlikwidować związek między bankami i funduszami państwowymi, tak aby zmierzać w stronę unii gospodarczej i monetarnej z prawdziwego zdarzenia;

C.

mając na uwadze, że w lipcu 2010 r. Parlament – w rezolucji w sprawie transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym i sprawozdaniu w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Organ Nadzoru Bankowego – zaproponował rozwiązania kwestii transgranicznego zarządzania kryzysowego, a mianowicie – zintegrowany mechanizm nadzoru, reformę mechanizmu systemów gwarancji depozytów i stworzenie Europejskiego Funduszu Stabilności;

D.

mając na uwadze, że dla banków w strefie euro europejski mechanizm stabilności, w następstwie zwykłej decyzji, ma możliwość bezpośredniego dokapitalizowania banków;

E.

mając na uwadze, że Rada Europejska i Rada w końcu dochodzą do tych samych wniosków co Parlament, jeżeli chodzi o potrzebę bardziej zintegrowanego systemu nadzoru, i wzywają obecnie do ustanowienia unii bankowej przez ustanowienie jednolitego mechanizmu nadzoru wraz z systemami gwarancji depozytów i systemem naprawczym;

F.

mając na uwadze, że pełne zaangażowanie Parlamentu ma podstawowe znaczenie dla legitymacji demokratycznej procesu prowadzącego do ustanowienia takiej unii bankowej, jak wyraźnie stwierdzono w ramach czwartego elementu określonego we wspomnianym sprawozdaniu Hermana Van Rompuya, czyli wzmocnienia demokratycznej legitymacji i odpowiedzialności;

G.

mając na uwadze, że Parlament był w pełni zaangażowany za pośrednictwem procedury współdecyzji w ustanowienie Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego (ESNF), w tym w ustanowienie Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB);

H.

mając na uwadze, że będąc w oczywistej sprzeczności z tymi właśnie zasadami, ale również z prawem Komisji do inicjatywy, Rada Europejska zwróciła się do Komisji o przygotowanie wniosku dotyczącego jednolitego mechanizmu nadzoru, przyjmując za jedyną podstawę prawną art. 127 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, co pozbawia tym samym Parlament władzy ustawodawczej w kwestiach dotyczących jednolitego rynku, które są zwykle rozpatrywane w drodze procedury współdecyzji;

I.

mając na uwadze, że zaangażowanie jedynie państw członkowskich w te procedurę – co nie uczyni tego procesu ani szybszym ani bardziej skutecznym – wysłałoby opinii publicznej negatywny sygnał, nikt nie kwestionuje już potrzeby większej przejrzystości i większego wsparcia demokratycznego;

1.

ponownie stwierdza, że w okresie kryzysu metoda wspólnotowa musi zawsze mieć pierwszeństwo, ponieważ jest to jedyny sposób, aby Unia mogła wyjść z kryzysu silniejsza;

2.

wzywa przywódców politycznych do wspierania legitymacji demokratycznej we wszystkich kwestiach dotyczących Unii Europejskiej;

3.

podkreśla potrzebę zwiększenia legitymacji demokratycznej w odniesieniu do proponowanej unii bankowej i jednolitego mechanizmu nadzoru dzięki pełnemu włączeniu Parlamentu w roli współustawodawcy;

4.

podkreśla potrzebę właściwego uwzględnienia możliwych wzajemnych skutków ubocznych unii bankowej w strefie euro dla państw członkowskich nienależących do strefy;

5.

podkreśla, że rozważy wnioski dotyczące unii bankowej jako pakiet w przypadku, gdy zmienią one akty prawne przyjęte w drodze procedury współdecyzji;

6.

podkreśla, że jakiejkolwiek znaczącej zmianie w nadzorze, w tym przeniesieniom do innych instytucji, musi towarzyszyć odpowiednie zwiększenie przejrzystości i odpowiedzialności takich instytucji wobec Parlamentu, który musi dysponować pełnymi prawami w zakresie przesłuchań i pełnymi uprawnieniami w odniesieniu do nominacji i procedur budżetowych;

7.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, Radzie Europejskiej oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.