Het Verdrag van Lissabon

KERNPUNTEN

Institutionele wijzigingen

Het Europees Parlement

• bestaat nu uit vertegenwoordigers van de EU-burgers en niet, zoals voorheen, uit mensen van de EU-landen, hetgeen een sterkere democratische band creëert tussen de leden van het Europees Parlement (EP-leden) en het kiezerscorps;
• heeft een versterkte wetgevingsbevoegdheid door de toepassing van de gewone wetgevingsprocedure. Het Verdrag van Lissabon breidt deze uit tot veertig nieuwe beleidsterreinen, waardoor het totale aantal op 73 komt waar het Parlement en de Raad op gelijke voet wetgeving goedkeuren;
• kiest de voorzitter van de Europese Commissie bij meerderheid van stemmen van zijn leden;
• heeft maximaal 751 leden.

De Europese Raad

Aangezien deze bestaat uit staatshoofden of regeringsleiders, geeft dit de EU grotere continuïteit en samenhang. De Europeese Raad is formeel erkend als een EU-instelling die de algemene politieke beleidslijnen en prioriteiten van de EU uiteenzet.

Bij meerderheid van stemmen kiest de Europese Raad een voorzitter voor een eenmaal hernieuwbaar mandaat van dertig maanden, ter vervanging van de vorige roterende functie van zes maanden.

De Raad

Deze past nieuwe regels voor meerderheidsstemming toe bij het goedkeuren van wetgeving. Voor een meerderheid is ten minste 55 % van de EU-landen die ten minste 65 % van de bevolking van de EU vertegenwoordigen, vereist. Om een besluit te blokkeren, moeten ten minste vier landen tegen stemmen.

De Raad vergadert in openbare zitting tijdens de onderhandelingen en stemming over ontwerpwetgeving.

De Europese Commissie

De voorzitter van de Europese Commissie is:

• gekozen op basis van de uitkomst van de Europese verkiezingen;
• verantwoordelijk voor de aanstelling van commissarissen en de verdeling van hun portefeuilles, en kan een individuele commissaris verzoeken om af te treden.

Het Hof van Justitie van de EU

Zijn jurisdictiebevoegdheid is uitgebreid tot alle EU-beleidsgebieden, met uitzondering van het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid.

De Europese Centrale Bank (ECB)

De ECB is nu officieel erkend als een EU-instelling doordat deze is opgenomen in artikel 13 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU).

Gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid

Het Verdrag:

• voert de nieuwe functie in van Commissievoorzitter en hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid. Deze persoon is de voorzitter van de Raad Buitenlandse Zaken (artikel 18 VEU);
• creëert de Europese Dienst voor extern optreden, waarvan het personeel afkomstig is van de Commissie, de Raad en nationale diplomatieke diensten;
• introduceert een clausule inzake wederzijdse verdediging waarbij alle EU-landen elkaar/een ander EU-land moeten helpen als dat wordt aangevallen.

Andere wijzigingen

EU-beleid

De vorige pijlerstructuur wordt vervangen door een nieuwe verdeling van bevoegdheden:

• exclusief: gebieden waar de EU alleen wetgevend optreedt en lidstaten implementeren (artikel 3 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU));
• gedeeld: gebieden waar EU-landen wetgevend kunnen optreden en wettelijke bindende maatregelen kunnen aannemen indien de EU dat niet heeft gedaan (artikel 4 VWEU);
• ondersteunend: gebieden waar de EU maatregelen aanneemt om nationale beleidslijnen te ondersteunen, te coördineren of aan te vullen (artikel 6 VWEU);
• daarnaast worden alle beleidslijnen over grenscontroles, asiel, immigratie en justitiële en beleidssamenwerking een bevoegdheid van de EU in plaats van een intergouvernementele verantwoordelijkheid, zoals voorheen.

Versterkte democratie

Het Verdrag:

• bevestigt de drie fundamentele beginselen van democratische gelijkheid¹, een representatieve democratie² en een participatieve democratie³;
• introduceert het burgerinitiatief, dat een van de grootste vernieuwingen van het Verdrag van Lissabon is waarmee ten minste een miljoen burgers (onder bepaalde voorwaarden) de Commissie kunnen verzoeken om een voorstel in te dienen (artikel 11 VEU);
• maakt het Handvest van de grondrechten wettelijk bindend en geeft dat dezelfde juridische waarde als de Verdragen (artikel 6 VEU);
• geeft nationale parlementen meer zeggenschap in EU-besluitvorming (artikel 12 VEU);
• de gewone wetgevingsprocedure (voorheen medebeslissing) is nu de standaard wetgevingsprocedure, waarbij het Europees Parlement op gelijke voet staat met de Raad als medewetgever (artikel 294 VWEU);
• introduceert het onderscheid tussen wetgevings- en niet-wetgevingshandelingen afhankelijk van het besluitvormingsproces daarvan (artikel 297 VWEU);
• introduceert gedelegeerde handelingen (artikel 290 VWEU) en uitvoeringshandelingen (artikel 291 VWEU). Eerstgenoemde geeft de Commissie de bevoegdheid om niet-wetgevingshandelingen van algemene toepassing aan te nemen om een wetgevingshandeling aan te vullen (maar niet op essentiële onderdelen); laatstgenoemde biedt een kader voor de acties van de Commissie op vroegere comitologie-domeinen.

Vertrek uit de EU

Het Verdrag voorziet voor de eerste keer in een officiële procedure indien een EU-land zich wil terugtrekken uit de EU (artikel 50 VEU — zie de samenvatting over de artikel 50-onderhandelingen met het VK (1)).