Veiligheid van offshore olie- en gasactiviteiten

KERNPUNTEN

Vergunningen en regelgeving

• Voor de uitvoering van offshore olie- en gasactiviteiten moeten exploitanten een vergunning verkrijgen van een onafhankelijke bevoegde autoriteit. Om belangenconflicten te voorkomen, moeten EU-lidstaten zorgen voor een duidelijke scheiding tussen de richtlijn over offshoreveiligheid en milieufactoren, en andere functies die verband houden met economische ontwikkeling, het verlenen van vergunningen en het beheer van inkomsten.
• Alvorens met enige activiteiten te beginnen, moet de exploitant of eigenaar van een installatie de bevoegde autoriteit voorzien van:
  • een afschrift van het interne beleid ter voorkoming van zware ongevallen;
  • informatie over het veiligheids- en milieubeheersysteem van het bedrijf, en
  • een rapport inzake grote gevaren.

Rampenplannen

• Exploitanten moeten ook interne rampenplannen opstellen om te kunnen reageren op elk groot gevaar. Deze plannen moeten een analyse bevatten van de respons op olielekken.
• Nationale autoriteiten moeten rampenplannen ontwikkelen waarin alle offshore olie- en gasinstallaties en de daarmee verbonden infrastructuur opgenomen zijn, inclusief potentieel getroffen gebieden binnen hun jurisdictie.

Informatie voor het publiek

• In de richtlijn is vastgesteld dat een boorput niet geboord mag worden voordat het publiek in de gelegenheid is gesteld om volledig geïnformeerd te zijn en zijn meningen kenbaar te maken inzake de mogelijke gevolgen van geplande offshoreactiviteiten.
• Met het oog op mogelijke grensoverschrijdende gevolgen van een ongeval moeten nationale autoriteiten regelmatig kennis, informatie en ervaringen uitwisselen met hun tegenhangers elders in de EU, en de industrie, andere belanghebbenden en de Europese Commissie raadplegen.

Rol van het Europees Agentschap voor maritieme veiligheid

Het Europees Agentschap voor maritieme veiligheid, opgericht bij Verordening (EG) nr. 1406/2002 (zie de samenvatting) kan lidstaten helpen bij het opstellen van hun rampenplannen en bij het opsporen en monitoren van verontreinigingen door olie en gas.

Wijziging van de definitie van schade aan wateren

Richtlijn 2013/30/EU wijzigt de definitie van schade aan wateren uit Richtlijn 2004/35/EG over milieuaansprakelijkheid (zie de samenvatting). De definitie wordt in lijn gebracht met de definities in Richtlijn 2000/60/EG (de kaderrichtlijn water van de EU — zie de samenvatting) en Richtlijn 2008/56/EG (zie hiervoor). Dit houdt in dat schade aan wateren wordt gedefinieerd als een schade die een aanmerkelijke negatieve invloed heeft op de milieutoestand (de ecologische, chemische of kwantitatieve toestand) van (mariene) waterbronnen.

Wijzigingsverordening (EU) 2018/1999

Verordening (EU) 2018/1999 inzake de governance van de energie-unie en van de klimaatactie heeft artikel 25, lid 1, van Richtlijn 2013/30/EU vervangen. In dat artikel wordt lidstaten opgedragen de Commissie jaarlijks ten minste de volgende informatie te verstrekken, als onderdeel van de jaarverslagen ingevolge Verordening (EU) 2018/1999:

• het aantal, de leeftijd en de locatie van installaties;
• het aantal en type uitgevoerde inspecties en onderzoeken, eventuele dwingende maatregelen of vervolgingen waartoe beslist werd;
• gegevens over incidenten overeenkomstig het gemeenschappelijke rapporteringssysteem;
• grote veranderingen in het offshoreregelgevingskader;
• prestaties van de offshore olie- en gasactiviteiten in relatie tot de voorkoming van zware ongevallen en de beperking van de gevolgen van zware ongevallen die zich voordoen.