Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID

 

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Rozporządzenie (UE) 2021/953 w sprawie unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID

JAKIE SĄ CELE ROZPORZĄDZENIA?

Ustanawia ono cyfrowe zaświadczenie COVID Unii Europejskiej (UE), czyli zharmonizowane ramy udowadniania zaszczepienia przeciwko COVID-19, wykonania testu lub powrotu do zdrowia. Zaświadczenie ma:

• być bezpieczne i interoperacyjne*;
• pomagać posiadaczom w korzystaniu z prawa do swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19;
• w skoordynowany sposób ułatwiać podróżowanie w przypadku wprowadzenia przez państwa członkowskie UE ograniczeń w celu powstrzymania rozprzestrzeniania się COVID-19.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Ramy opisują sposób wydawania, uznawania i weryfikowania zaświadczenia.

• Zaświadczenie o szczepieniu. Potwierdza, że dana osoba otrzymała szczepienie przeciwko COVID-19, oraz zawiera informacje na temat szczepionki, liczby podanych dawek i daty szczepienia. Zaświadczenia o szczepieniu będą wydawane przez państwo członkowskie, w którym podano szczepionkę.
• Zaświadczenie o wyniku testu. Potwierdza, że dana osoba wykonała test z wykorzystaniem amplifikacji kwasu nukleinowego (test NAAT*) lub test antygenowy* umieszczony we wspólnym unijnym wykazie testów antygenowych na COVID-19, aby przetestować się pod kątem zarażenia wirusem wywołującym COVID-19 (SARS-CoV-2). Zaświadczenie zawiera informacje na temat testu, daty i godziny jego wykonania oraz wyniku. Zaświadczenia o wyniku testu będą wydawane przez państwo członkowskie, w którym wykonano test.
• Zaświadczenie o powrocie do zdrowia. Potwierdza, że dana osoba powróciła do zdrowia po przebytym zakażeniu SARS-CoV-2 stwierdzonym na podstawie dodatniego wyniku testu NAAT lub testu antygenowego umieszczonego we wspólnym unijnym wykazie testów antygenowych na COVID-19. Zaświadczenie zawiera datę uzyskania dodatniego wyniku testu. Zaświadczenia o powrocie do zdrowia będą wydawane przez państwo członkowskie, w którym znajduje się osoba, która powróciła do zdrowia.

Państwa członkowskie wydają oddzielne zaświadczenia dla każdej dawki szczepienia, uzyskania wyniku testu czy powrotu do zdrowia. Mają one następujące cechy:

• formę cyfrową lub papierową;
• kod QR ułatwiający weryfikację i ochronę przed fałszerstwami;
• są bezpłatne;
• są wydane w języku urzędowym państwa członkowskiego i w języku angielskim;
• są ważne we wszystkich państwach członkowskich.

Zaświadczenia zawierają tyko konieczne informacje, których podmioty weryfikujące nie mogą przechowywać. Na potrzeby weryfikacji sprawdza się tylko ważność i autentyczność zaświadczenia, weryfikując cyfrowy podpis organu wydającego zaświadczenie, zapisany w kodzie QR.

Podpisy na zaświadczeniu można weryfikować w całej UE.

Jeśli państwo członkowskie akceptuje dowód szczepienia, wykonania testu lub powrotu do zdrowia na potrzeby zniesienia pewnych ograniczeń swobodnego przemieszczania się, ma również obowiązek akceptować unijne zaświadczenia wydawane przez inne państwa członkowskie na takich samych warunkach.

Do celów podróży wewnątrz UE zaświadczenia o szczepieniu wskazujące na zakończenie serii szczepień pierwotnych są ważne przez 270 dni. Państwa członkowskie powinny akceptować zaświadczenia wyłącznie w sytuacji, gdy od daty podania ostatniej dawki upłynęło nie więcej niż 270 dni. Taki okres uznawania dotyczy wyłącznie osób w wieku 18 lat i starszych. W przypadku zaświadczeń wskazujących na podanie dawki przypominającej nie stosuje się maksymalnego okresu obowiązywania. Zaświadczenia o powrocie do zdrowia tracą ważność najpóźniej 180 dni od daty dodatniego wyniku testu. Zaświadczenia o wyniku testu nie zawierają daty wygaśnięcia.

Zmieniająca decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2022/483 wzmacnia ramy zaufania poprzez wspieranie dwustronnej wymiany między państwami członkowskimi list zaświadczeń, które unieważniono, ponieważ zostały wydane w sposób błędny lub w wyniku oszustwa, lub w następstwie zawieszenia partii szczepionki przeciwko COVID-19 uznanej za wadliwą.

Posiadanie zaświadczenia nie może:

• być warunkiem skorzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się;
• prowadzić do dyskryminacji ze względu na posiadanie określonej kategorii zaświadczenia.

Podmioty świadczące transgraniczne usługi przewozu pasażerskiego, od których przepisy prawa krajowego wymagają wdrożenia określonych środków ochrony zdrowia publicznego w trakcie pandemii COVID-19, mogą weryfikować informacje podane w zaświadczeniach, ale nie mogą ich przechowywać. Powinny one również zintegrować system zaświadczeń ze swymi operacjami na lotniskach, w portach, na dworcach kolejowych i na dworcach autobusowych.

Rada Unii Europejskiej przyjęła osobne zalecenie dotyczące kwestii znoszenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się na terenie UE. Podstawową zasadą jest to, że każda osoba korzystająca z prawa do swobodnego przemieszczania się, która posiada ważne unijne cyfrowe zaświadczenie COVID, nie powinna podlegać dodatkowym ograniczeniom, takim jak dodatkowe testy, z wyłączeniem sytuacji wyjątkowych. Ponieważ zalecenie to nie jest wiążące, każde państwo członkowskie ma pewną swobodę w zakresie wdrażania jego zapisów. W związku z tym, choć każde państwo członkowskie musi uznawać zaświadczenia jako ważny dowód, istnieją pewne różnice w zakresie skutków dla ich posiadaczy.

Stosowanie zaświadczeń COVID-19 do celów krajowych, takich jak regulowanie dostępu do wydarzeń publicznych, restauracji, obiektów sportowych, transportu zbiorowego lub miejsc wykonywania pracy, nie jest objęte zakresem rozporządzenia w sprawie unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID. Państwa członkowskie mogą stosować unijne cyfrowe zaświadczenia COVID do celów krajowych, muszą jednak stworzyć w prawie krajowym podstawę prawną, która jest zgodna z wymogami w zakresie ochrony danych i spełnia inne warunki.

Równoważność zaświadczeń dotyczących COVID-19 w państwach trzecich

Jeśli państwo trzecie wydaje interoperacyjne zaświadczenia zgodne z wymaganymi standardami technicznymi, Komisja Europejska może przyjąć decyzję wykonawczą („decyzję w kwestii równoważności”) przewidującą, że zaświadczenia COVID-19 wydawane przez takie państwo są równoważne unijnym cyfrowym zaświadczeniom COVID.

Oznacza to, że dane państwo trzecie będzie podłączone do systemu unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID. Zaświadczenia wydawane przez takie państwo muszą być w takiej sytuacji akceptowane bezpośrednio, na takich samych warunkach jak unijne zaświadczenia.

Jak dotąd Komisja przyjęła takie decyzje w odniesieniu do następujących państw trzecich:

• Szwajcaria (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1126)
• Państwo Watykańskie (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1272)
• San Marino (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1273)
• Ukraina (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1380)
• Macedonia Północna (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1381)
• Turcja (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1382)
• Andora (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1476)
• Albania (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1477)
• Wyspy Owcze (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1478)
• Monako (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1479)
• Panama (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1480)
• Maroko (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1481)
• Izrael (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1482)
• Armenia (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1894)
• Zjednoczone Królestwo (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1895)
• Nowa Zelandia (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1993 oraz, w odniesieniu do Wysp Cooka, Niue i Tokelau, decyzja wykonawcza (UE) 2022/1949)
• Mołdawia (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1994)
• Gruzja (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1995)
• Serbia (decyzja wykonawcza (UE) 2021/1996)
• Togo (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2056)
• Singapur (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2057)
• Salwador (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2113)
• Liban (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2187)
• Zjednoczone Emiraty Arabskie (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2188)
• Republika Zielonego Przylądka (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2189)
• Tunezja (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2296)
• Czarnogóra (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2297)
• Urugwaj (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2298)
• Tajlandia (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2299)
• Tajwan (decyzja wykonawcza (UE) 2021/2300)
• Benin (decyzja wykonawcza (UE) 2022/206)
• Jordania (decyzja wykonawcza (UE) 2022/207)
• Kolumbia (decyzja wykonawcza (UE) 2022/533)
• Malezja (decyzja wykonawcza (UE) 2022/534)
• Seszele (decyzja wykonawcza (UE) 2022/724)
• Wietnam (decyzja wykonawcza (UE) 2022/725)
• Indonezja (decyzja wykonawcza (UE) 2022/726)
• Korea Południowa (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1096)
• Madagaskar (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1097)
• Kosowo* (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1098)
• Bahrajn (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1099)
• Ekwador (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1100)
• Filipiny (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1338)
• Oman (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1339)
• Peru (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1340)
• Brazylia (decyzja wykonawcza (UE) 2022/1948).

OD KIEDY ROZPORZĄDZENIE MA ZASTOSOWANIE?

Początkowo miało być ono stosowane przez 12 miesięcy, od 1 lipca 2021 r. do 30 czerwca 2022 r. Jednak 29 czerwca 2022 r. Parlament Europejski i Rada przyjęły decyzję o przedłużeniu okresu stosowania rozporządzenia do 30 czerwca 2023 r.

Z uwagi na fakt, że nie można obecnie przewidzieć skutków ewentualnego wzrostu zakażeń, i zależnie od tego, czy pojawią się nowe warianty wirusa, przedłużenie okresu stosowania rozporządzenia umożliwi posiadaczom zaświadczeń kontynuowanie korzystania z nich w celu podróżowania po całej UE w przypadku, gdy wzrost zakażeń spowoduje, że państwa członkowskie będą musiały tymczasowo przywrócić ograniczenia w podróżowaniu w drugiej połowie 2022 r. i pierwszej połowie 2023 r.

Przedłużenia terminu nie należy jednak rozumieć jako nakładania na państwa członkowskie, a w szczególności na państwa znoszące krajowe środki w zakresie zdrowia publicznego, wymogu utrzymania lub nałożenia ograniczeń swobodnego przemieszczania się.

KONTEKST

Rozporządzenie (UE) 2021/954 odnosi się do unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID oraz do obywateli spoza UE przebywających lub mieszkających zgodnie z prawem na terenie UE.

Więcej informacji:

• Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID (Komisja Europejska)
• Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID, szczepienia i ograniczenia związane z podróżą (Komisja Europejska)
• Koronawirus – reakcja UE (Komisja Europejska)
• Re-open UE (Unia Europejska).

KLUCZOWE POJĘCIA

GŁÓWNY DOKUMENT

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 z dnia 14 czerwca 2021 r. w sprawie ram wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID) w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19 (Dz.U. L 211 z 15.6.2021, s. 1–22).

Kolejne zmiany rozporządzenia (UE) 2021/953 zostały włączone do tekstu pierwotnego. Tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentacyjną.

DOKUMENTY POWIĄZANE

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/1035 z dnia 29 czerwca 2022 r. dotyczące zmiany rozporządzenia (UE) 2021/954 w sprawie ram wydawania obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytoriach państw członkowskich w czasie pandemii COVID-19 interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID), oraz weryfikowania i uznawania takich zaświadczeń (Dz.U. L 173 z 30.6.2022, s. 46–49).

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/1034 z dnia 29 czerwca 2022 r. dotyczące zmiany rozporządzenia (UE) 2021/953 w sprawie ram wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID) w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19 (Dz.U. L 173 z 30.6.2022, s. 37–45).

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2022/503 z dnia 29 marca 2022 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 w odniesieniu do zwolnienia małoletnich z okresu uznawania zaświadczeń o szczepieniu wydawanych w formacie unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID (Dz.U. L 102 z 30.3.2022, s. 8–10).

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2022/483 z dnia 21 marca 2022 r. zmieniająca decyzję wykonawczą (UE) 2021/1073 ustanawiającą specyfikacje techniczne i zasady do celów wdrożenia ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 (Dz.U. L 98 z 25.3.2022, s. 84–104).

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2022/256 z dnia 22 lutego 2022 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 w odniesieniu do wydawania zaświadczeń o powrocie do zdrowia na podstawie szybkich testów antygenowych (Dz.U. L 42 z 23.2.2022, s. 4–8).

Zalecenie Rady (UE) 2022/107 z dnia 25 stycznia 2022 r. w sprawie skoordynowanego podejścia na rzecz ułatwienia bezpiecznego swobodnego przemieszczania się podczas pandemii COVID-19 i zastępujące zalecenie (UE) 2020/1475 (Dz.U. L 18 z 27.1.2022, s. 110–123).

Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2021/2288 z dnia 21 grudnia 2021 r. zmieniające załącznik do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 w odniesieniu do okresu uznawania zaświadczeń o szczepieniu wydawanych w formacie unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID wskazującego na zakończenie serii szczepień pierwotnych (Dz.U. L 458 z 22.12.2021, s. 459–462).

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2021/1073 z dnia 28 czerwca 2021 r. ustanawiająca specyfikacje techniczne i zasady do celów wdrożenia ram zaufania unijnych cyfrowych zaświadczeń COVID ustanowionych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 (Dz.U. L 230 z 30.6.2021, s. 32–53).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 z dnia 14 czerwca 2021 r. w sprawie ram wydawania obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytoriach państw członkowskich w czasie pandemii COVID-19 interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID), oraz weryfikowania i uznawania takich zaświadczeń (Dz.U. L 211 z 15.6.2021, s. 24–28).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1–88).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylające dyrektywę 1999/93/WE (Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 73–114).

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej (Dz.U. L 88 z 4.4.2011, s. 45–65).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77–123). Tekst opublikowany ponownie w sprostowaniu (Dz.U. L 229 z 29.6.2004, s. 35–48).

Zobacz tekst skonsolidowany.

Ostatnia aktualizacja: 07.11.2022