29.12.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 359/21

(1)

Znacząco zmieniono rozporządzenie Rady (WE) nr 1104/2008 z dnia 24 października 2008 r. w sprawie migracji z systemu informacyjnego Schengen (SIS 1+) do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (2) i decyzję Rady 2008/839/WSiSW z dnia 24 października 2008 r. w sprawie migracji z systemu informacyjnego Schengen (SIS 1+) do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (3). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, akty te powinny zostać przekształcone.

(2)

System informacyjny Schengen (SIS), ustanowiony na mocy postanowień tytułu IV konwencji wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (4) („konwencja z Schengen”), oraz późniejsza wersja tego systemu – SIS 1+ – stanowią narzędzia o zasadniczym znaczeniu dla stosowania przepisów dorobku Schengen włączonych w ramy prawne Unii Europejskiej.

(3)

Rozwój systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) powierzono Komisji przez Radę zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2424/2001 (5) oraz decyzją 2001/886/WSiSW (6). Akty te przestały obowiązywać w dniu 31 grudnia 2008 r., przed zakończeniem opracowywania systemu SIS II. W związku z tym konieczne było ich uzupełnienie najpierw rozporządzeniem (WE) nr 1104/2008 oraz decyzją 2008/839/WSiSW, a następnie niniejszym rozporządzeniem i rozporządzeniem Rady (UE) nr 1273/2012 z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie migracji z systemu informacyjnego Schengen (SIS 1+) do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (7) najpóźniej do zakończenia migracji z SIS 1+ do SIS II lub do dnia, który ustali Rada, działając zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1987/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (8) oraz decyzją Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (9).

(4)

SIS II został ustanowiony na mocy rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW. Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla tych aktów.

(5)

Niektóre testy SIS II zostały określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 189/2008 (10) oraz w decyzji Rady 2008/173/WSiSW (11).

(6)

Rozwój SIS II powinien być kontynuowany i zostać zakończony w ramach harmonogramu ogólnego SIS II zatwierdzonego przez Radę w dniu 6 czerwca 2008 r. i następnie zmienionego w październiku 2009 r. zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi na posiedzeniu Rady w dniu 4 czerwca 2009 r. (Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych). Nowa wersja harmonogramu ogólnego SIS II została przedstawiona przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w październiku 2010 r.

(7)

Kompleksowy test SIS II powinien zostać przeprowadzony w pełnej współpracy między państwami członkowskimi a Komisją, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Jak najszybciej po jego zakończeniu należy dokonać walidacji tego testu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1987/2006 oraz decyzją 2007/533/WSiSW. Do celów kompleksowego testu należy korzystać jedynie z danych testowych.

(8)

Państwa członkowskie powinny przeprowadzić test wymiany informacji uzupełniających.

(9)

W odniesieniu do SIS 1+ konwencja z Schengen przewiduje utworzenie funkcji wsparcia technicznego („jednostki centralnej” – C.SIS). W odniesieniu do SIS II rozporządzenie (WE) nr 1987/2006 oraz decyzja 2007/533/WSiSW przewidują utworzenie centralnego SIS II składającego się z funkcji wsparcia technicznego oraz jednolitego interfejsu krajowego (NI-SIS). Funkcja wsparcia technicznego centralnego SIS II powinna znajdować się w Strasburgu (Francja), natomiast jednostka rezerwowa w Sankt Johann im Pongau (Austria).

(10)

Aby móc lepiej rozwiązywać ewentualne trudności spowodowane przez migrację z SIS 1+ do SIS II, należy ustanowić i przetestować tymczasową architekturę migracyjną dla SIS. Tymczasowa architektura migracyjna nie powinna mieć wpływu na dostępność operacyjną SIS 1+. Konwerter powinien zostać dostarczony przez Komisję.

(11)

Państwa członkowskie dokonujące wpisu powinny odpowiadać za to, by dane wprowadzane do SIS były ścisłe, aktualne i zgodne z prawem.

(12)

Komisja powinna pozostać odpowiedzialna za centralny SIS II i jego infrastrukturę łączności. Zakres tej odpowiedzialności obejmuje utrzymanie i dalszy rozwój SIS II i jego infrastruktury łączności, w tym dokonywanie każdorazowej korekty błędów. Komisja powinna zapewnić koordynację i wsparcie dla wspólnych działań. Powinna w szczególności zapewnić państwom członkowskim niezbędne wsparcie techniczne i operacyjne na poziomie centralnego SIS II, w tym pomoc w razie problemów (helpdesk).

(13)

Państwa członkowskie są i powinny pozostać odpowiedzialne za rozwój i utrzymanie swoich krajowych systemów (N.SIS II).

(14)

Francja powinna pozostać odpowiedzialna za jednostkę centralną SIS 1+, co wyraźnie przewidziano w konwencji z Schengen.

(15)

Przedstawiciele państw członkowskich uczestniczących w SIS 1+ powinni koordynować swoje działania w ramach Rady. Należy określić ramy tych działań organizacyjnych.

(16)

Aby wesprzeć państwa członkowskie w wyborze najbardziej korzystnego rozwiązania technicznego i finansowego, Komisja powinna niezwłocznie wszcząć proces dostosowywania niniejszego rozporządzenia, przedstawiając ramy prawne dotyczące migracji z SIS 1+ do SIS II, które w większym stopniu odzwierciedlałby podejście w zakresie migracji technicznej określone w planie migracji dla projektu SIS („plan migracji”) przyjętym przez Komisję po tym, jak w głosowaniu poparł go Komitet ds. SIS-VIS w dniu 23 lutego 2011 r.

(17)

W planie migracji przewidziano, że w trakcie okresu przełączania wszystkie państwa członkowskie będą po kolei dokonywały przełączenia aplikacji krajowej z SIS 1+ na SIS II. Pod względem technicznym pożądane jest, aby państwa członkowskie, które dokonały przełączenia, były zdolne do użytkowania SIS II w pełnym zakresie od chwili przełączenia i nie musiały czekać na dokonanie przełączenia przez pozostałe państwa członkowskie. W związku z tym konieczne jest stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW od chwili rozpoczęcia procesu przełączania przez pierwsze państwo członkowskie. Ze względu na pewność prawa okres przełączania powinien trwać możliwie jak najkrócej i nie powinien przekraczać 12 godzin. Stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 i decyzji 2007/533/WSiSW nie powinno uniemożliwiać państwom członkowskim, które nie dokonały jeszcze przełączenia lub które z powodów technicznych musiały odstąpić od niego, użytkowania SIS II w stopniu obejmującym jedynie funkcje SIS 1+ w okresie wzmożonego monitorowania. Aby we wszystkich państwach członkowskich obowiązywały te same standardy i warunki w odniesieniu do wpisów, przetwarzania danych i ochrony danych, należy do funkcjonowania SIS w państwach członkowskich, które jeszcze nie dokonały przełączenia, stosować ramy prawne SIS II.

(18)

Konieczne jest przejściowe utrzymanie stosowania pewnych postanowień zawartych w tytule IV konwencji z Schengen poprzez włączenie tych postanowień do niniejszego rozporządzenia, jako że stanowią one ramy prawne dla stosowania konwertera i tymczasowej architektury migracyjnej w trakcie migracji. Tymczasowa architektura migracyjna na potrzeby funkcjonowania SIS 1+ umożliwia równoczesne funkcjonowanie SIS 1+ i pewnych elementów technicznych architektury SIS II w ograniczonym okresie przejściowym, koniecznym do przeprowadzenia stopniowej migracji z SIS 1+ do SIS II.

(19)

Rozporządzenie (WE) nr 1987/2006 oraz decyzja 2007/533/WSiSW przewidują, że w centralnym SIS II należy wykorzystywać najlepsze dostępne rozwiązania techniczne, wybierane na podstawie analizy kosztów i korzyści. W załączniku do konkluzji Rady z dnia 4–5 czerwca 2009 r. w sprawie dalszego kierunku SIS II wskazano fazy kluczowe, które należy zrealizować, by kontynuować obecny projekt SIS II. Równolegle przeprowadzono badanie poświęcone planowi awaryjnemu, na wypadek gdyby testy wykazały niespełnienie wymogów przewidzianych w fazach kluczowych; byłoby nim opracowanie alternatywnego scenariusza technicznego, które polegałoby na rozwijaniu SIS II na podstawie ulepszonej wersji SIS 1+ (SIS 1+ RE). Opierając się na wspomnianych kryteriach, Rada może podjąć decyzję o zwróceniu się do Komisji, by zastosowała alternatywny scenariusz techniczny.

(20)

Należy zatem dostosować opis technicznych elementów tymczasowej architektury migracyjnej, aby do rozwoju centralnego SIS II można było zastosować inne rozwiązanie techniczne, a zwłaszcza rozwiązanie SIS 1+ RE. SIS 1+ RE jest możliwym rozwiązaniem technicznym, które pozwoli rozwinąć centralny SIS II i zrealizować cele SIS II określone w rozporządzeniu (WE) nr 1987/2006 i w decyzji 2007/533/WSiSW.

(21)

SIS 1+ RE charakteryzuje się niepowtarzalnymi środkami, niewystępującymi w rozwoju SIS II ani SIS 1+. Zawarte w niniejszym rozporządzeniu odwołania do architektury technicznej SIS II oraz do procesu migracji należy zatem w razie wdrożenia alternatywnego scenariusza technicznego rozumieć jako odniesienia do SIS II opartego na innym rozwiązaniu technicznym i stosować odpowiednio do cech technicznych tego rozwiązania, zachowując cel polegający na rozwoju centralnego SIS II.

(22)

Niezależnie od przyjętego scenariusza technicznego wynikiem migracji na szczeblu centralnym powinna być dostępność w centralnym SIS II bazy danych SIS 1+ oraz nowych funkcji SIS II, w tym dodatkowych kategorii danych. Aby ułatwić wprowadzenie danych, należy doprecyzować, że skreślone dane, o których mowa w art. 113 ust. 2 konwencji z Schengen, nie będą objęte migracją z SIS 1+ do SIS II.

(23)

Komisja powinna być upoważniona do zlecania stronom trzecim, w tym krajowym podmiotom publicznym, realizacji zadań powierzonych jej na mocy niniejszego rozporządzenia oraz zadań związanych z wykonaniem budżetu, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (12) („rozporządzenie finansowe”).

Każda z takich umów powinna być zgodna z przepisami o ochronie i bezpieczeństwie danych mającymi zastosowanie do SIS, w szczególności z postanowieniami konwencji z Schengen oraz przepisami niniejszego rozporządzenia, oraz uwzględniać rolę właściwych organów ochrony danych.

(24)

Rozwijanie centralnego SIS II na podstawie alternatywnego rozwiązania technicznego powinno być finansowane z budżetu ogólnego Unii z poszanowaniem zasady należytego zarządzania finansami. Zgodnie z rozporządzeniem finansowym Komisja może przekazać zadania związane z wykonaniem budżetu krajowym organom sektora publicznego. W myśl wskazówek politycznych i z zastrzeżeniem warunków określonych w rozporządzeniu finansowym, w razie wyboru rozwiązania alternatywnego Komisja zostałaby poproszona o przekazanie zadań związanych z wykonaniem budżetu dotyczących rozwoju SIS II na podstawie SIS 1+ RE Francji.

(25)

W rozporządzeniu (WE) nr 1987/2006 i decyzji 2007/533/WSiSW, jak również decyzji nr 574/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 maja 2007 r. ustanawiającej Fundusz Granic Zewnętrznych na lata 2007–2013 jako część programu ogólnego „Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi” (13) działania na rzecz rozwoju SIS II na szczeblu krajowym włączono do działań kwalifikujących się do współfinansowania przez Fundusz Granic Zewnętrznych. W decyzji Komisji 2007/599/WE z dnia 27 sierpnia 2007 r. w sprawie wykonania decyzji nr 574/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do przyjęcia wytycznych strategicznych na lata 2007–2013 (14) SIS II określono jako jeden z pięciu priorytetów strategicznych w ramach Funduszu Granic Zewnętrznych, uznając znaczenie wspierania spójnej i terminowej realizacji projektów krajowych towarzyszących centralnemu SIS II.

Od chwili przyjęcia wyżej wymienionych aktów prawnych, w 2010 r., po zakończeniu rozbudowanej serii testów („faza kluczowa 1”), dokonano sporej reorientacji projektu SIS II. Ponadto na skutek zmian zachodzących w sposobie użytkowania SIS przez państwa członkowskie konieczna stała się aktualizacja wymagań technicznych SIS II dotyczących wydajności i zdolności przechowywania danych, co zwiększyło koszty projektu SIS II zarówno na szczeblu centralnym, jak i krajowym.

(26)

Jeżeli chodzi o proces migracji z SIS 1+ do SIS II, na skutek zmian wymagań i postępów poczynionych w realizacji projektu SIS II ponownie określono architekturę migracyjną, harmonogram migracji oraz wymagania dotyczące testowania. Podczas przyjmowania rozporządzenia (WE) nr 1104/2008 i decyzji 2008/839/WSiSW oraz w trakcie opracowywania pakietu finansowego i programów wieloletnich w ramach Funduszu Granic Zewnętrznych nie przewidziano istotnej części działań, które byłyby obecnie wymagane na szczeblu państw członkowskich w celu przeprowadzenia migracji do SIS II. W związku z tym konieczne jest częściowe dostosowanie zasad podziału kosztów związanych z migracją z SIS 1+ do SIS II. Niektóre krajowe działania związane z tą migracją, w szczególności dotyczące uczestnictwa państw członkowskich w działaniach testujących związanych z migracją, można współfinansować z pozycji w budżecie ogólnym Unii dotyczącej SIS II. Taką możliwością należy objąć szczególne i precyzyjnie określone działania wykraczające poza takie działania związane z SIS II, które nadal będą wspierane w ramach Funduszu Granic Zewnętrznych i które się z nimi nie pokrywają. Pomoc finansowa udzielana w ramach niniejszego rozporządzenia powinna być zatem uzupełnieniem pomocy udzielanej w ramach Funduszu Granic Zewnętrznych.

(27)

W związku ze współfinansowaniem przewidzianym w niniejszym rozporządzeniu należy podjąć stosowne środki w celu zapobieżenia nieprawidłowościom i nadużyciom, a ponadto należy przeprowadzić konieczne działania w celu odzyskania środków utraconych, niewłaściwie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (15), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (16) oraz rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (17).

(28)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, z uwzględnieniem skutków finansowych decyzji dla państw członkowskich, które powinny pozostać w pełni zaangażowane, gdy Komisja będzie wykonywała swoje uprawnienia wykonawcze, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (18).

(29)

Komisja i państwa członkowskie powinny nadal ściśle współpracować na wszystkich etapach rozwoju systemu SIS II i migracji z SIS 1+ do SIS II, tak aby doprowadzić do zakończenia tego procesu. Na mocy konkluzji Rady z dnia 26–27 lutego 2009 r. i 4–5 czerwca 2009 r. w sprawie SIS II utworzono nieformalny organ składający się z ekspertów z państw członkowskich, określany jako „Rada ds. Całościowego Zarządzania Programem”; jej zadaniem miało być pogłębianie współpracy i zapewnianie bezpośredniego wsparcia ze strony państw członkowskich dla projektucentralnego SIS II. Pozytywne efekty prac tej grupy ekspertów oraz konieczność dalszego pogłębiania współpracy i zwiększania przejrzystości projektu centralnego SIS II przemawiają za tym, by grupa ekspertów formalnie znalazła się w strukturze zarządzania SIS II. Należy więc formalnie ustanowić grupę ekspertów, zwaną Radą ds. Całościowego Zarządzania Programem, w celu uzupełnienia obecnej struktury organizacyjnej SIS II. Aby zapewnić skuteczność, a także opłacalność, liczba ekspertów powinna być ograniczona. Działania Rady ds. Całościowego Zarządzania powinny pozostać bez uszczerbku dla obowiązków Komisji i państw członkowskich.

(30)

Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (19) ma zastosowanie do przetwarzania danych osobowych przez Komisję.

(31)

Europejski Inspektor Ochrony Danych jest odpowiedzialny za monitorowanie i zapewnienie stosowania rozporządzenia (WE) nr 45/2001 oraz jest właściwy do monitorowania działalności instytucji i organów unijnych w zakresie przetwarzania danych osobowych. Wspólny Organ Nadzorczy jest odpowiedzialny za nadzór nad funkcją wsparcia technicznego obecnego SIS 1+ do czasu wejścia w życie ram prawnych SIS II. Krajowe organy nadzorcze są odpowiedzialne za nadzór nad przetwarzaniem danych osobowych w SIS 1+ na terytorium swoich państw członkowskich i pozostaną opowiedzialne za monitorowanie legalności przetwarzania danych osobowych w SIS II na terytorium ich odpowiednich państw członkowskich. Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla postanowień szczegółowych konwencji z Schengen, jak również rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW w sprawie ochrony i bezpieczeństwa danych osobowych. Te ramy prawne SIS II stanowią, że krajowe organy nadzorcze i Europejski Inspektor Ochrony Danych zapewniają skoordynowany nadzór nad SIS II.

(32)

Migracja z SIS 1+ do SIS II jest złożonym procesem wiążącym się – mimo intensywnych przygotowań ze strony wszystkich zainteresowanych stron – ze znaczącym ryzykiem technicznym. Pożądane jest, aby ramy prawne zapewniały wystarczającą elastyczność, pozwalające zareagować na nieprzewidziane trudności, jakie system centralny lub jeden lub kilka systemów krajowych mogą napotkać w trakcie procesu migracji. Dlatego też, ze względu na pewność prawa, etap przełączania i okres intensywnego monitoringu, podczas którego nadal będzie istniała tymczasowa architektura migracyjna, powinny być możliwie jak najkrótsze, niemniej w razie wystąpienia trudności technicznych Rada powinna mieć możliwość ustalenia ostatecznej daty zakończenia migracji zgodnie z art. 55 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 i art. 71 ust. 2 decyzji 2007/533/WSiSW.

(33)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie tymczasowej architektury migracyjnej i przeniesienie danych z SIS 1+ do SIS II, nie mogą zostać w wystarczający sposób osiągnięte przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(34)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

(35)

Aby pomoc finansowa, która może zostać uruchomiona dla państw członkowskich z budżetu ogólnego Unii zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, stała się skuteczna w 2012 r., wejście w życie niniejszego rozporządzenia należy przyspieszyć, tak by nastąpiło po jego opublikowaniu.

(36)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen – w rozumieniu układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącego włączenia ich we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (20) – które należą do dziedziny, o której mowa w art. 1 pkt G decyzji Rady 1999/437/WE (21) w sprawie niektórych warunków stosowania tego układu.

(37)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen – w rozumieniu umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (22) – które należą do dziedziny, o której mowa w art. 1 pkt G decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (23).

(38)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen – w rozumieniu protokołu zawartego między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (24) – które należą do dziedziny, o której mowa w art. 1 pkt G decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (25).

(39)

Zgodnie z art. 1 i 2 protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani nie podlega jego zastosowaniu. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie dorobku Schengen, Dania – zgodnie z art. 4 tego protokołu – podejmuje w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu decyzji Rady decyzję, czy dokona transpozycji niniejszego rozporządzenia do swego prawa krajowego.

(40)

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z art. 5 ust. 1 Protokołu (nr 19) w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz art. 8 ust. 2 decyzji Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącej wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (26).

(41)

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do Irlandii zgodnie z art. 5 ust. 1 Protokołu (nr 19) w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz art. 6 ust. 2 decyzji Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącej wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (27).

(42)

Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla ustaleń dotyczących częściowego uczestnictwa Irlandii i Zjednoczonego Królestwa w stosowaniu dorobku Schengen, przyjętych odpowiednio w decyzjach 2000/365/WE oraz 2002/192/WE.

(43)

W odniesieniu do Cypru niniejsze rozporządzenie jest aktem opartym na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r.

(44)

Zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, który wydał swoją opinię w dniu 9 lipca 2012 r. (28),

a)

„centralny SIS II” oznacza funkcję wsparcia technicznego SIS II zawierającą bazę danych – „bazę danych SIS II” – oraz jednolity interfejs krajowy (NI-SIS);

b)

„C.SIS” oznacza funkcję wsparcia technicznego SIS 1+ zawierającą referencyjną bazę danych dla SIS 1+ oraz jednolity interfejs krajowy (N.COM);

c)

„N-SIS” oznacza krajowy system SIS 1+, złożony z krajowych systemów danych, które łączą się z C.SIS;

d)

„N.SIS II” oznacza krajowy system SIS II, złożony z krajowych systemów danych, które łączą się z centralnym SIS II;

e)

„konwerter” oznacza narzędzie techniczne mające zapewnić stałą i niezawodną łączność między C.SIS a centralnym SIS II, zapewniając funkcje przewidziane w art. 10 ust. 3, i umożliwiając konwersję i synchronizację danych między C.SIS i centralnym SIS II;

f)

„kompleksowy test” oznacza test, o którym mowa w art. 71 ust. 3 lit. c) decyzji 2007/533/WSiSW;

g)

„test w zakresie informacji uzupełniających” oznacza testy funkcjonalne między biurami SIRENE.

a)

utrzymanie i dalszy rozwój SIS II;

b)

kompleksowy test SIS II;

c)

test w zakresie informacji uzupełniających;

d)

dalsze rozwijanie i testowanie konwertera;

e)

ustanowienie i testowanie tymczasowej architektury migracyjnej;

f)

migracja z SIS 1+ do SIS II.

a)

C.SIS oraz połączenie z konwerterem;

b)

infrastruktura łączności dla SIS 1+ umożliwiająca C.SIS łączenie się z N.SIS;

c)

N.SIS;

d)

centralny SIS II, NI-SIS oraz infrastruktura łączności dla SIS II umożliwiająca centralnemu SIS II łączenie się z N.SIS II oraz z konwerterem;

e)

N.SIS II;

f)

konwerter.

—

naprzemiennego przewodnictwa Komisji i prezydencji,

—

miejsca posiedzeń,

—

przygotowywania posiedzeń,

—

przyjmowania innych ekspertów,

—

planu komunikacji przewidującego udzielanie pełnych informacji państwom członkowskim nieuczestniczącym w pracach.