20.5.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 131/15

(1)

Richtlijn 2014/59/EU verplicht de lidstaten voor de bescherming van bepaalde categorieën regelingen te zorgen tijdens de gedeeltelijke overdracht van activa, rechten en verplichtingen van een instelling in afwikkeling. Dezelfde bescherming is vereist wanneer een afwikkelingsautoriteit gedwongen de voorwaarden van een contract wijzigt waarbij de instelling in afwikkeling partij is. Die bescherming beoogt, wanneer een gedeeltelijke overdracht of een contractuele wijziging is verricht, de scheiding te voorkomen van activa, rechten en verplichtingen die krachtens die regelingen aan elkaar zijn gekoppeld.

(2)

Om de goede toepassing van deze bescherming te verzekeren, is het noodzakelijk precies aan te geven welke typen regelingen vallen onder het toepassingsgebied van elk van de categorieën vermeld in Richtlijn 2014/59/EU. De daartoe meest geschikte methode is te voorzien in gedetailleerde regels en definities, naast die vervat in Richtlijn 2014/59/EU. Dit is te verkiezen boven het opstellen van een lijst van specifieke regelingen die mogen worden aangegaan overeenkomstig het nationale recht van de verschillende lidstaten, aangezien een dergelijke lijst moeilijk op te stellen zou zijn en voortdurend zou moeten worden geactualiseerd. Als zodanig moet deze verordening, waar nodig, het toepassingsgebied verduidelijken en beperken van de verschillende vormen van bescherming waarin Richtlijn 2014/59/EU voor elke categorie regelingen voorziet.

(3)

De verschillende categorieën regelingen vermeld in artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU hebben een verschillende mate van gedetailleerdheid: sommige categorieën zijn volledig nader bepaald, terwijl andere in vagere bewoordingen zijn beschreven. Daarnaast hebben sommige categorieën betrekking op één type contractuele relatie en verplichting of op een beperkte reeks contractuele relaties en verplichtingen, terwijl andere op een groter aantal en een open reeks contractuele verplichtingen, transacties en relaties betrekking hebben. Laatstgenoemde categorieën zouden alle juridische en contractuele betrekkingen tussen een instelling en een of meer van haar tegenpartijen kunnen omvatten. Als die categorieën regelingen volledig zouden moeten worden beschermd, zouden de afwikkelingsautoriteiten moeilijkheden kunnen ondervinden bij het verrichten van gedeeltelijke overdrachten, voor zover het verrichten van dergelijke overdrachten al mogelijk zou zijn. Het is derhalve passend een overmatige bescherming te vermijden die zich tot alle activa, rechten en verplichtingen tussen een instelling en haar tegenpartijen zou kunnen uitstrekken.

(4)

Sommige categorieën beschermde regelingen zijn in bredere bewoordingen omschreven in Richtlijn 2014/59/EU. Om de rechtszekerheid wat het toepassingsgebied betreft te vergroten, namelijk met betrekking tot zekerheidregelingen, verrekenings- en salderingsovereenkomsten en gestructureerde financieringsregelingen, moeten die categorieën nader worden bepaald. Deze gedelegeerde verordening mag de afwikkelingsautoriteiten niet beletten om in het kader van gedeeltelijke overdrachten nader te preciseren welke soorten verrekenings- en salderingsovereenkomsten bij individuele gedeeltelijke overdrachten moeten worden beschermd indien deze overeenkomsten op grond van de toepasselijke prudentiële regels voor risicolimiteringsdoeleinden worden erkend, en de bescherming, met name door niet-scheidbaarheid, een voorwaarde is voor die erkenning. De afwikkelingsautoriteiten moeten in individuele afwikkelingszaken tot een dergelijke uitgebreide bescherming kunnen besluiten.

(5)

De tegenpartijen van de instelling kunnen akkoord gaan met een zogenaamde „paraplu”- of „rest”-verrekeningsovereenkomst die zonder uitzondering op alle rechten en verplichtingen tussen de partijen betrekking heeft. Als gevolg van dit type overeenkomst zouden alle verplichtingen tussen de partijen tegen scheiding zijn beschermd. Daardoor zou de gedeeltelijke overdracht met betrekking tot deze tegenpartij onbeheerbaar worden en zou in het algemeen de haalbaarheid van het instrument geheel in gevaar komen, aangezien de afwikkelingsautoriteiten misschien niet eens een onderscheid zouden kunnen maken tussen de wel of niet onder die overeenkomsten vallende verplichtingen. Er moet vervolgens nader worden verduidelijkt dat „paraplu”- of „rest”-salderings- en -verrekeningsovereenkomsten die zonder uitzondering op alle activa, rechten en verplichtingen tussen de partijen betrekking hebben, niet als beschermde overeenkomsten mogen kwalificeren.

(6)

Artikel 80 van Richtlijn 2014/59/EU houdt in dat geen enkele inperking van het toepassingsgebied van de definities van beschermde regelingen in de zin van artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU van invloed mag zijn op de werking van handels-, clearing- en afwikkelingssystemen, voor zover deze systemen vallen onder het toepassingsgebied van artikel 2, onder a), van Richtlijn 98/26/EG van het Europees Parlement en de Raad (2). De afwikkelingsautoriteiten moeten er derhalve toe worden verplicht alle in artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU bedoelde typen regelingen te beschermen die verband houden met de activiteit van de tegenpartij als centrale tegenpartij (CTP). Deze omvat, maar hoeft niet beperkt te zijn tot de activiteit die gedekt wordt door een wanbetalingsfonds op grond van artikel 42 van Verordening (EU) nr. 648/2012 van het Europees Parlement en de Raad (3).

(7)

Hetzelfde geldt voor activa, rechten en verplichtingen met betrekking tot betalings- of effectenafwikkelingssystemen. Aangezien onder het toepassingsgebied van Richtlijn 98/26/EG vallende salderingsovereenkomsten beschermd zijn bij insolventie, moeten zij, om redenen van consistentie, ook worden beschermd op grond van artikel 76 van Richtlijn 2014/59/EU. Het is echter passend in voorkomend geval het toepassingsgebied van de bescherming op grond van artikel 76, lid 2, van genoemde richtlijn tot alle regelingen met betalings- of effectenafwikkelingssystemen en de bijbehorende activiteiten uit te breiden.

(8)

De noodzaak tot nadere bepaling van het toepassingsgebied van de regeling waarvoor in sommige gevallen de waarborgen op grond van artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU gelden, mag er in het algemeen de afwikkelingsautoriteiten niet van weerhouden alle categorieën regelingen te beschermen die in een van de categorieën in dat artikel kunnen worden ondergebracht, en die op grond van hun nationaal insolventierecht, inclusief de in nationaal recht omgezette Richtlijn 2001/24/EG van het Europees Parlement en de Raad (4), bij een insolventieprocedure zijn beschermd tegen een scheiding van de activa, rechten en verplichtingen die onder deze regelingen vallen. Dit is het geval als een schuldeiser nog steeds de uit de regeling voortvloeiende rechten zou genieten, tenzij de gehele transactie op grond van nationaal insolventierecht nietig zou worden gemaakt. Dit is met name van toepassing op zekerheidsregelingen en verrekenings- en salderingsovereenkomsten die op grond van het nationale insolventierecht beschermd zijn,

(1)

regelingen die op garanties, persoonlijke zekerheden en waarborgen betrekking hebben;

(2)

pandrechten en andere zakelijke zekerheden;

(3)

effectenleningstransacties die geen overdracht van de volledige eigendom van de zekerheid inhouden, waarbij de ene partij (de uitlener) effecten uitleent aan de andere partij (de lener) tegen een vergoeding of rente, en waarbij de lener de uitlener gedurende de looptijd van de lening zekerheden verschaft.

a)

indien de overeenkomsten gekoppeld zijn aan de activiteit van de tegenpartij als centrale tegenpartij, met name voor de activiteit die wordt gedekt door een wanbetalingsfonds als bedoeld in artikel 42 van Verordening (EU) nr. 648/2012;

b)

indien de overeenkomsten verband houden met rechten en verplichtingen ten aanzien van systemen als omschreven in artikel 2, onder a), van Richtlijn 98/26/EG of andere betalings- of effectenafwikkelingssystemen en gekoppeld zijn aan hun activiteit als betalings- of effectenafwikkelingssystemen.

a)

indien de overeenkomsten gekoppeld zijn aan de activiteit van de tegenpartij als centrale tegenpartij, met name voor de activiteit die wordt gedekt door een wanbetalingsfonds als bedoeld in artikel 42 van Verordening (EU) nr. 648/2012;

b)

indien de overeenkomsten verband houden met rechten en verplichtingen ten aanzien van systemen als omschreven in artikel 2, onder a), van Richtlijn 98/26/EG of andere betalings- of effectenafwikkelingssystemen en gekoppeld zijn aan hun activiteit als betalings- of effectenafwikkelingssystemen.

a)

het beschermen van elk type regelingen die kunnen worden ondergebracht in een van de categorieën van artikel 76, lid 2, onder a), c), d) en f), van Richtlijn 2014/59/EU, en die bij een normale insolventieprocedure beschermd zijn tegen een tijdelijke of onbepaalde scheiding, opschorting of intrekking van activa, rechten en verplichtingen die op grond van hun nationale insolventierecht, inclusief de nationale omzetting van Richtlijn 2001/24/EG, onder die regelingen vallen;

b)

het beschermen van elk type regelingen die niet binnen het toepassingsgebied van artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU vallen, en die bij een normale insolventieprocedure beschermd zijn tegen een tijdelijke of onbepaalde scheiding, opschorting of intrekking van activa, rechten en verplichtingen die op grond van hun nationaal insolventierecht, inclusief de nationale omzetting van Richtlijn 2001/24/EG, onder die regelingen vallen.

a)

securitisaties waarbij de onderliggende blootstellingen in tranches zijn geplaatst en door een volledige overdracht van eigendom/gerechtigdheid van de balans van de initiator aan de instelling of entiteit in afwikkeling zijn overgedragen („true sale”-securitisatie);

b)

securitisaties door middel van contractuele instrumenten, waarbij de onderliggende activa op de balans van de instelling of entiteit in afwikkeling blijven staan (synthetische securitisatie).