20.12.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 347/924

(1)

Ze względu na znaczny wzrost w ostatnich latach liczby i rozmiarów klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka oraz w obliczu sytuacji, w której przyszłe takie zjawiska będą przypuszczalnie jeszcze bardziej gwałtowne i złożone i będą mieć daleko sięgające i dłużej odczuwalne konsekwencje wynikające w szczególności ze zmiany klimatu oraz potencjalnej interakcji między szeregiem zagrożeń naturalnych i technologicznych, coraz większego znaczenia nabiera zintegrowane podejście do kwestii zarządzania klęskami i katastrofami. Unia Europejska powinna promować solidarność i powinna wspierać i uzupełniać działania państw członkowskich w dziedzinie ochrony ludności w dążeniu do zwiększenia skuteczności systemów zapobiegania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka, zapewnienia gotowości na ich wystąpienie i reagowania na nie; powinna także ułatwiać koordynację takich działań.

(2)

Wspólnotowy mechanizm Ochrony Ludności został ustanowiony decyzją Rady 2001/792/WE, Euratom (2), poddaną przekształceniu w decyzji Rady 2007/779/WE, Euratom (3). Finansowanie tego mechanizmu zagwarantowano decyzją Rady 2007/162/WE, Euratom (4) z dnia 5 marca 2007 r. ustanawiającą Instrument Finansowy Ochrony Ludności („instrument finansowy”). W decyzji tej przewidziano udzielanie unijnej pomocy finansowej, zarówno jako wkładu w zwiększenie skuteczności reagowania na poważne sytuacje kryzysowe, jak i w celu udoskonalenia środków służących zapobieganiu i zapewnieniu gotowości w zakresie wszystkich rodzajów sytuacji kryzysowych, w tym na kontynuację środków uprzednio podjętych na mocy decyzji Rady 1999/847/WE (5). Instrument finansowy wygasa dnia 31 grudnia 2013 r.

(3)

Ochrona zapewniana w ramach Unijnego Mechanizmu („unijny mechanizm”) powinna obejmować przede wszystkim ludzi, lecz także środowisko naturalne i mienie, w tym dziedzictwo kulturowe, i chronić je przed wszelkimi rodzajami klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, w tym przed klęskami i katastrofami związanymi ze środowiskiem, zanieczyszczeniem mórz oraz nagłymi zagrożeniami dla zdrowia, występującymi na terytorium Unii lub poza nim. Wszystkie wymienione klęski i katastrofy mogą wymagać pomocy w zakresie ochrony ludności i innej pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych w ramach unijnego mechanizmu w celu uzupełnienia zdolności reagowania dotkniętego państwa. Jeżeli chodzi o katastrofy wywołane działaniami terrorystycznymi lub wypadkami nuklearnymi i radiologicznymi, unijny mechanizm powinien obejmować jedynie działania w ramach zapewnienia gotowości i reagowania, w dziedzinie ochrony ludności.

(4)

Unijny mechanizm powinien również przyczyniać się do wdrożenia art. 222 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), poprzez udostępnianie, w razie potrzeby, swoich zasobów i zdolności.

(5)

Unijny mechanizm stanowi widoczny wyraz europejskiej solidarności, jako że zapewnia praktyczny i szybki wkład w zapobieganie klęskom i katastrofom, w zapewnianie gotowości na ich wystąpienie, jak również umożliwia reagowanie na klęski i katastrofy oraz na groźbę ich wystąpienia, bez uszczerbku dla odpowiednich zasad i uzgodnień przewodnich w dziedzinie ochrony ludności W związku z tym niniejsza decyzja nie powinna mieć wpływu na wzajemne prawa i obowiązki państw członkowskich wynikające z umów dwustronnych lub wielostronnych odnoszących się do spraw objętych niniejszą decyzją, ani na odpowiedzialność państw członkowskich za ochronę ludności, środowiska naturalnego i mienia na ich terytorium.

(6)

Unijny mechanizm powinien należycie uwzględniać właściwe ustawodawstwo Unii i zobowiązania międzynarodowe oraz wykorzystywać synergie z właściwymi inicjatywami Unii, takimi jak europejski program obserwacji Ziemi (Copernicus), europejski program ochrony infrastruktury krytycznej oraz wspólny mechanizm wymiany informacji (CISE).

(7)

Rola, jaką w zarządzaniu klęskami i katastrofami odgrywają organy regionalne i lokalne, jest bardzo istotna. Dlatego też organy regionalne i lokalne powinny być odpowiednio zaangażowane w działania prowadzone na mocy niniejszej decyzji zgodnie z krajowymi strukturami państw członkowskich.

(8)

Zapobieganie ma zasadnicze znaczenie dla ochrony przed klęskami i katastrofami i wymaga dalszych działań, zgodnie z wezwaniem zawartym w konkluzjach Rady z dnia 30 listopada 2009 r. oraz w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2010 r. w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego. „Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka”. Unijny mechanizm powinien obejmować ogólne ramy polityczne dla unijnych działań służących zapobieganiu ryzykom wynikającym z klęsk i katastrof i mających na celu osiągnięcie wyższego poziomu ochrony oraz odporności na te zjawiska poprzez zapobieganie ich skutkom lub ograniczanie ich, jak również poprzez propagowanie działań w zakresie zapobiegania, w tym należyte uwzględnienie prawdopodobnych skutków zmiany klimatu oraz potrzeby odpowiednich działań dostosowawczych. Z tej perspektywy oceny ryzyka, planowanie zarządzania ryzykiem, ocena zdolności zarządzania ryzykiem prowadzone przez poszczególne państwa członkowskie, na szczeblu krajowym lub odpowiednim niższym szczeblu, z udziałem, stosownie do okoliczności, innych właściwych służb, przegląd ryzyk dokonany na szczeblu Unii oraz oceny wzajemne mają zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania zintegrowanego podejścia do zarządzania klęskami i katastrofami, łącząc działania podejmowane w ramach zapobiegania ryzyku, zapewniania gotowości i reagowania. Dlatego też unijny mechanizm powinien obejmować ogólne ramy w zakresie wymiany informacji dotyczących ryzyk i zdolności zarządzania ryzykiem bez uszczerbku dla art. 346 TFUE, który gwarantuje, że żadne państwo członkowskie nie powinno mieć obowiązku udzielania informacji, których ujawnienie uznaje za sprzeczne z podstawowymi interesami jego bezpieczeństwa.

(9)

Działając na rzecz dalszego tworzenia i lepszego zintegrowania transnarodowych systemów wykrywania i wczesnego ostrzegania oraz systemów alarmowania stanowiących przedmiot europejskiego zainteresowania, Unia powinna wspierać państwa członkowskie w ograniczaniu do minimum czasu niezbędnego do reagowania na klęski i katastrofy oraz do ostrzegania obywateli UE. Takie systemy powinny również uwzględniać i wykorzystywać istniejące i przyszłe źródła oraz systemy informacji, wspierając jednocześnie stosowne nowe technologie.

(10)

Unijny mechanizm powinien obejmować ogólne ramy polityczne służące stałemu zwiększaniu poziomu gotowości systemów ochrony ludności, służb ochrony ludności, ich personelu i ludności na terytorium Unii. Powinno to obejmować program ćwiczeń, program wykorzystujący zdobyte doświadczenia, a także programy szkoleniowe i sieć szkoleniową, na szczeblu Unii i państw członkowskich, w zakresie zapobiegania klęskom i katastrofom, zapewniania gotowości na ich wystąpienie oraz reagowania na nie, zgodnie z wezwaniem zawartym w konkluzjach Rady z dnia 27 listopada 2008 r. dotyczących europejskich szkoleń z zakresu działań w przypadku katastrof.

(11)

Należy wspierać rozwój w pełni interoperacyjnych modułów interwencyjnych do działań na rzecz ochrony ludności, tworzonych z zasobów jednego lub więcej państw członkowskich, które mają być w pełni interoperacyjne, co przyczyni się do wzmocnienia współpracy w dziedzinie ochrony ludności oraz do dalszego rozwoju skoordynowanego, wspólnego, szybkiego reagowania państw członkowskich. Moduły powinny być organizowane na szczeblu państw członkowskich i podlegać ich dowództwu i kontroli.

(12)

Unijny mechanizm powinien ułatwiać mobilizację interwencji pomocowych i ich koordynację. Unijny mechanizm powinien opierać się na unijnej strukturze złożonej z Centrum Koordynacji Reagowania Kryzysowego (ERCC), Europejskiej Zdolności Reagowania Kryzysowego (EERC) w formie dobrowolnej puli wcześniej zgłoszonych zdolności państw członkowskich, wyszkolonych ekspertów, Wspólnego Systemu Łączności i Informowania w Sytuacjach Kryzysowych (CECIS) zarządzanego przez Komisję oraz punktów kontaktowych w państwach członkowskich. Mechanizm ten powinien zapewniać także ramy dla gromadzenia zweryfikowanych informacji dotyczących danej sytuacji, przekazywania tych informacji państwom członkowskim i dzielenia się doświadczeniami zdobytymi podczas interwencji.

(13)

Aby udoskonalić proces planowania operacji reagowania na klęski i katastrofy w ramach unijnego mechanizmu oraz zwiększyć dostępność kluczowych zdolności, niezbędne jest opracowanie EERC w formie dobrowolnej puli wcześniej zgłoszonych zdolności przez państwa członkowskie zdolności oraz ustrukturyzowanego procesu mającego na celu identyfikowanie potencjalnych braków w dziedzinie zdolności.

(14)

W odniesieniu do interwencji pomocowych w ramach reagowania na klęski i katastrofy poza terytorium Unii, unijny mechanizm powinien ułatwiać i wspierać działania podejmowane przez państwa członkowskie i Unię jako całość w celu promowania spójności międzynarodowych prac w zakresie ochrony ludności. Organizacja Narodów Zjednoczonych, o ile bierze udział w niesieniu pomocy, odgrywa rolę ogólnego koordynatora prowadzonych w państwach trzecich operacji mających na celu niesienie pomocy. Pomoc udzielana w ramach unijnego mechanizmu powinna być koordynowana z Organizacją Narodów Zjednoczonych oraz innymi odpowiednimi podmiotami międzynarodowymi, tak aby maksymalnie wykorzystać dostępne zasoby oraz uniknąć jakiegokolwiek zbędnego powielania działań. Wzmocnienie koordynacji pomocy w zakresie ochrony ludności udzielanej w ramach unijnego mechanizmu stanowi niezbędny warunek wspierania całościowych wysiłków na rzecz koordynacji oraz zapewnienia kompleksowego udziału Unii w całościowych wysiłkach na rzecz niesienia pomocy. W obliczu klęsk i katastrof, kiedy pomoc udzielana jest zarówno w ramach unijnego mechanizmu, jak i na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/96 (6), Komisja powinna zapewnić skuteczność, spójność i komplementarność całościowej reakcji Unii, z poszanowaniem Konsensusu europejskiego w sprawie pomocy humanitarnej (7).

(15)

Należy zapewnić większą dostępność i przystępność odpowiednich środków transportu, by wesprzeć tworzenie zdolności szybkiego reagowania na szczeblu Unii. Unia powinna wspierać i uzupełniać wysiłki państw członkowskich, ułatwiając im koordynację i łączenie ich zasobów transportowych w jedną pulę oraz przyczyniając się, w razie potrzeby, do finansowania dodatkowych środków transportu w oparciu o określone kryteria oraz z uwzględnieniem istniejących systemów.

(16)

Interwencje pomocowe powinny być dostosowane do zapotrzebowania i w pełni koordynowane na miejscu, tak by uzyskać maksymalną skuteczność oraz zagwarantować dostęp do dotkniętej ludności. Komisja powinna zapewnić odpowiednie wsparcie logistyczne dla wysłanych zespołów ekspertów.

(17)

Unijny mechanizm może również być wykorzystywany do zapewniania pomocy konsularnej obywatelom Unii w zakresie ochrony ludności w przypadku klęsk lub katastrof w państwach trzecich, jeżeli wystąpią o to organy konsularne zainteresowanych państw członkowskich. Zainteresowane państwa członkowskie powinny, w miarę możliwości, koordynować wnioski między sobą oraz z innymi istotnymi podmiotami, tak by zapewnić optymalne wykorzystanie unijnego mechanizmu i uniknąć praktycznych trudności na miejscu. O pomoc taką może zwrócić się na przykład „państwo przewodnie” albo państwo członkowskie koordynujące pomoc dla wszystkich obywateli Unii. Koncepcję państwa przewodniego należy rozumieć zgodnie z wytycznymi Unii Europejskiej dotyczącymi wdrażania koncepcji „państwa przewodniego” w kwestiach konsularnych (8). Niniejszą decyzję stosuje się bez uszczerbku dla przepisów Unii w sprawie ochrony konsularnej obywateli Unii przebywających za granicą.

(18)

Przy planowaniu operacji reagowania przydatne są również kontakty ze stosownymi organizacjami pozarządowymi i innymi stosownymi podmiotami, tak by wskazać wszelkie dodatkowe zdolności reagowania, które mogą one udostępnić w przypadku klęski lub katastrofy poprzez właściwe organy państw członkowskich.

(19)

Zastosowanie środków wojskowych pod cywilnym dowództwem może stanowić – w ostateczności – znaczący wkład w reagowanie na klęski i katastrofy. W przypadku gdy wykorzystanie do wsparcia ochrony ludności zasobów wojskowych zostanie uznane za stosowane, współpraca z wojskiem będzie przebiegać zgodnie z warunkami, procedurami i kryteriami określonymi przez Radę lub jej właściwe organy i dotyczącymi udostępniania na potrzeby unijnego mechanizmu zasobów wojskowych koniecznych do ochrony ludności i powinna być zgodna ze stosownymi wytycznymi międzynarodowymi.

(20)

Jeżeli pomoc w ramach unijnego mechanizmu przyczynia się do unijnej pomocy humanitarnej, w szczególności w przypadkach złożonych sytuacji kryzysowych, działania wspierane finansowo na mocy niniejszej decyzji powinny być spójne z zasadami humanitarnymi i zasadami dotyczącymi wykorzystania zasobów ochrony ludności i zasobów wojskowych, o których mowa w Konsensusie europejskim w sprawie pomocy humanitarnej.

(21)

Możliwy powinien być udział państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) będących członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), państw przystępujących, krajów kandydujących i potencjalnych krajów kandydujących. Kraje kandydujące i potencjalne kraje kandydujące, które nie uczestniczą w unijnym mechanizmie, a także kraje objęte zakresem europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) powinny również korzystać z niektórych działań finansowanych na mocy niniejszej decyzji.

(22)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrożenia niniejszej decyzji należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do następujących kwestii: współpraca między ERCC a punktami kontaktowymi państw członkowskich oraz procedury operacyjne stosowane w ramach reagowania na klęski i katastrofy zarówno na terytorium Unii, jak i poza tym terytorium; elementy systemu CECIS i organizacja wymiany informacji za pośrednictwem tego systemu; proces wysyłania zespołów ekspertów; określanie modułów, innych zdolności reagowania oraz ekspertów; wymogi operacyjne dotyczące funkcjonowania i interoperacyjności modułów; cele w zakresie zdolności, wymogi jakości i interoperacyjności oraz procedura certyfikacji i rejestracji – niezbędne do funkcjonowania EERC, a także ustalenia finansowe; identyfikowanie i wypełnianie braków w EERC; organizowanie programu szkoleniowego, ram ćwiczeń i programu wykorzystania zdobytych doświadczeń; oraz organizacja wsparcia przy transporcie pomocy. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (9).

(23)

W przypadku przyjmowania aktów wykonawczych określonych w niniejszej decyzji należy stosować procedurę sprawdzającą.

(24)

Niniejsza decyzja wzmacnia współpracę między Unią a państwami członkowskimi i ułatwia koordynację w dziedzinie ochrony ludności, umożliwiając bardziej skuteczne działania ze względu na skalę i komplementarność. Jeżeli klęska lub katastrofa paraliżuje zdolności reagowania państwa członkowskiego, państwo to może podjąć decyzję o odwołaniu się do unijnego mechanizmu w celu uzupełnienia swoich własnych zasobów ochrony ludności i innych zasobów służących reagowaniu na klęski lub katastrofy.

(25)

Ponieważ cele niniejszej decyzji nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary lub skutki działania możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(26)

Niniejsza decyzja nie ma wpływu na działania objęte przyszłym aktem prawnym Unii dotyczącymi ustanowienia instrumentu na rzecz stabilności, na środki przyjmowane w dziedzinie zdrowia publicznego na podstawie unijnych aktów prawnych dotyczących programów działań Unii w obszarze zdrowia, ani też na środki w dziedzinie bezpieczeństwa konsumentów przyjmowane na podstawie przyszłego aktu prawnego Unii w dziedzinie polityki ochrony konsumentów na lata 2014-2020.

(27)

Dla zachowania spójności działania wchodzące w zakres decyzji Rady 2007/124/WE, Euratom (10) oraz przyszłego aktu prawnego dotyczącego ustanowienia w ramach funduszu bezpieczeństwa wewnętrznego instrumentu wsparcia finansowego w dziedzinie współpracy policyjnej, przeciwdziałania i zwalczania przestępczości oraz zarządzania kryzysowego lub działania dotyczące utrzymywania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego nie są objęte niniejszą decyzją. Niniejsza decyzja nie ma zastosowania do działań objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 1257/96.

(28)

Przepisy niniejszej decyzji pozostają bez uszczerbku dla możliwości przyjmowania na podstawie traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej prawnie wiążących aktów określających szczególne środki stosowane w sytuacjach kryzysowych w przypadku katastrof nuklearnych lub radiologicznych.

(29)

Niniejsza decyzja obejmuje działania w obszarze zapobiegania zanieczyszczeniu mórz, zapewnienia gotowości na wypadek wystąpienia tego zjawiska i reagowania na nie, z wyjątkiem działań objętych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1406/2002 (11).

(30)

W celu zagwarantowania wdrożenia niniejszej decyzji Komisja może finansować takie działania związane z przygotowaniami, monitorowaniem, kontrolą, audytem i oceną, jakie są wymagane do zarządzania unijnym mechanizmem oraz osiągnięcia jego celów.

(31)

Zwrot kosztów oraz udzielanie zamówień publicznych i przyznawanie dotacji w ramach niniejszej decyzji powinny odbywać się zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (12). Z uwagi na szczególny charakter działań w dziedzinie ochrony ludności celowe jest zapewnienie możliwości udzielania dotacji osobom prawnym prawa prywatnego lub publicznego. Ważne jest również wypełnianie norm rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012, w szczególności w odniesieniu do określonych w nim zasad gospodarności, efektywności i skuteczności.

(32)

Interesy finansowe Unii powinny być chronione przez cały cykl wydatkowania za pomocą proporcjonalnych środków, w tym środków w zakresie zapobiegania nieprawidłowościom, ich wykrywania i analizy, a także odzyskiwania środków straconych, niewłaściwie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania kar administracyjnych i finansowych zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 966/2012.

(33)

W niniejszej decyzji określa się na cały czas trwania unijnego mechanizmu pulę środków finansowych, która ma stanowić główną kwotę odniesienia w rozumieniu pkt 17 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (13) Ta kwota odniesienia zostanie pozyskana po części z działu 3 „Bezpieczeństwo i obywatelstwo”, a po części z działu 4 „Globalny wymiar Europy” wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020.

(34)

Pulę środków finansowych przeznaczonych na wykonanie niniejszej decyzji należy podzielić zgodnie z podziałem procentowym określonym w załączniku.

(35)

Celem dokonania przeglądu podziału puli środków finansowych przeznaczonych na wykonanie niniejszej decyzji do dnia 30 czerwca 2017 r. w świetle wyników oceny okresowej. Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów, zgodnie z art. 290 TFUE. Jeżeli konieczna będzie natychmiastowa korekta zasobów budżetowych przeznaczonych na działania podejmowane w ramach reagowania, zastosowanie powinien znaleźć tryb pilny. Szczególnie ważne jest, by w ramach prac przygotowawczych Komisja przeprowadziła odpowiednie konsultacje, w tym na szczeblu eksperckim. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(36)

Niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r., ponieważ jest ona powiązana z wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020,

a)

działania zapobiegawcze i przygotowawcze prowadzone na terytorium Unii oraz, w przypadku stosowania art. 5 ust. 2, art. 13 ust. 3 i art. 28 – również poza terytorium Unii.

b)

działania mające wesprzeć reagowanie na bezpośrednie negatywne następstwa klęski lub katastrofy na terytorium Unii lub poza nim – w tym na terytorium państw, o których mowa w art. 28 ust. 1 – jeżeli są one podejmowane w odpowiedzi na wniosek o pomoc złożony za pośrednictwem mechanizmu.

a)

uzyskanie wysokiego poziomu ochrony przed klęskami i katastrofami poprzez zapobieganie im lub ograniczenie ich potencjalnych skutków, propagowanie działań w zakresie zapobiegania i poprzez zacieśnianie współpracy między służbami zajmującymi się ochroną ludności a innymi odpowiednimi służbami;

b)

zwiększenie gotowości na poziomie państw członkowskich i na poziomie Unii w zakresie reagowania na klęski i katastrofy;

c)

ułatwienie szybkiego i skutecznego reagowania w przypadku wystąpienia klęsk lub katastrof lub groźby ich wystąpienia; oraz

d)

zwiększanie świadomości i stopnia gotowości społeczeństwa w odniesieniu do klęsk i katastrof.

a)

postępy we wdrażaniu ram zapobiegania klęskom i katastrofom – mierzone liczbą państw członkowskich, które zgodnie z art. 6 udostępniły Komisji streszczenie swoich ocen ryzyka oraz ocenę swojej zdolności zarządzania ryzykiem;

b)

postępy w zwiększaniu poziomu gotowości na klęski i katastrofy – mierzone liczbą zdolności reagowania zgłoszonych do dobrowolnej puli w odniesieniu do celów w zakresie zdolności, o których mowa w art. 11, oraz liczbą modułów zarejestrowanych w CECIS;

c)

postępy w doskonaleniu reagowania na klęski i katastrofy – mierzone szybkością interwencji przeprowadzanych w ramach unijnego mechanizmu oraz zakresem, w jakim pomoc przyczynia się do zaspokojenia potrzeb na miejscu; oraz

d)

postępy w zwiększaniu świadomości i stopnia gotowości społeczeństwa w odniesieniu do klęsk i katastrof – mierzone poziomem świadomości obywateli Unii co do ryzyk występujących w ich regionie.

1.

„klęska lub katastrofa” oznacza dowolną sytuację, która ma lub może mieć poważne skutki dla ludzi, środowiska naturalnego lub mienia, w tym dziedzictwa kulturowego;

2.

„reagowanie” oznacza wszelkie działania podejmowane na podstawie złożonego wniosku o pomoc w ramach unijnego mechanizmu, w przypadku groźby wystąpienia klęski lub katastrofy, w ich trakcie lub po ich wystąpieniu, w celu usunięcia ich bezpośrednich negatywnych następstw;

3.

„gotowość” oznacza osiągnięty w wyniku podjętych uprzednio działań stan przygotowania zasobów ludzkich i środków materialnych, struktur, społeczności i organizacji do skutecznego szybkiego reagowania na klęskę lub katastrofę;

4.

„zapobieganie” oznacza wszelkie działania służące ograniczaniu ryzyka lub łagodzeniu negatywnych następstw klęsk lub katastrof dla ludzi, środowiska naturalnego oraz mienia, w tym dziedzictwa kulturowego;

5.

„wczesne ostrzeganie” oznacza skuteczne i terminowe dostarczanie informacji, które umożliwiają podjęcie działań w celu uniknięcia lub ograniczenia ryzyka i negatywnych skutków klęski lub katastrofy oraz zwiększania gotowości do skutecznego reagowania;

6.

„moduł” oznacza samowystarczalną i niezależną procedurę wykorzystania zasobów państw członkowskich, dostosowaną do wykonania wcześniej określonych zadań lub służącą zaspokojeniu wcześniej określonych potrzeb, lub mobilny zespół reagowania operacyjnego państw członkowskich; obejmuje on zarówno zasoby ludzkie, jak i materialne i można go określić w kategoriach zdolności interwencyjnej lub wykonywania zadania(-ń), którego(-ych) jest w stanie się podjąć;

7.

„ocena ryzyka” oznacza całościowy, przekrojowy proces identyfikacji ryzyka, analizy ryzyka i szacowanie ryzyka podejmowany na szczeblu krajowym lub odpowiednim niższym szczeblu.

8.

„zdolność zarządzania ryzykiem” oznacza umiejętność państwa członkowskiego lub jego regionów zmniejszenia ryzyka, dostosowania się do ryzyka lub ograniczenia ryzyka, w szczególności jego skutków i prawdopodobieństwa klęski lub katastrofy zidentyfikowanego w przeprowadzonej przez to państwo lub regiony ocenie ryzyka do poziomu akceptowanego w tym państwie członkowskim. Zdolność zarządzania ryzykiem jest oceniana pod względem potencjału technicznego, finansowego oraz administracyjnego w zakresie: przeprowadzenia:

9.

„wsparcie państwa przyjmującego” oznacza działania podejmowane na etapie zapewniania gotowości i reagowania przez państwo otrzymujące pomoc lub jej udzielające albo Komisję w celu usunięcia przewidywalnych przeszkód dla pomocy międzynarodowej oferowanej za pośrednictwem unijnego mechanizmu. Obejmuje ono wsparcie ze strony państw członkowskich w celu ułatwienia tranzytu tej pomocy przez ich terytorium;

10.

„zdolność reagowania” oznacza pomoc, która może zostać udzielona – na wniosek – za pośrednictwem unijnego mechanizmu;

11.

„wsparcie logistyczne” oznacza podstawowe wyposażenie lub usługi, takie jak m.in. komunikacja, tymczasowe zakwaterowanie, żywność lub transport wewnątrz kraju, niezbędne do tego, by zespoły ekspertów, o których mowa w art. 17 ust. 1, mogły wykonywać swoje zadania.

a)

podejmuje działania na rzecz rozbudowy bazy wiedzy na temat ryzyk związanych z klęskami i katastrofami oraz ułatwienia wymiany wiedzy, najlepszych praktyk i informacji, w tym wśród państw członkowskich, w których występują wspólne ryzyka;

b)

wspiera i propaguje działania państw członkowskich w zakresie oceny i mapowania ryzyka poprzez wymianę dobrych praktyk oraz ułatwia dostęp do specyficznej wiedzy i wiedzy fachowej dotyczącej zagadnień będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

c)

ustanawia i regularnie aktualizuje przekrojowe zestawienie i przekrojowe mapy ryzyk wiążących się z klęskami żywiołowymi i katastrofami spowodowanymi przez człowieka, w obliczu których stanąć może Unia – zgodnie ze spójnym podejściem obejmującym różne obszary polityki, które mogą być związane z zapobieganiem klęskom i katastrofom lub mieć na nie wpływ, oraz z należytym uwzględnieniem prawdopodobnych skutków związanych ze zmianą klimatu;

d)

propaguje wymianę dobrych praktyk w zakresie przygotowywania krajowych systemów ochrony ludności w celu stawienia czoła skutkom związanym ze zmianą klimatu;

e)

propaguje i wspiera opracowywanie i wdrażanie działań państw członkowskich w zakresie zarządzania ryzykiem – poprzez wymianę dobrych praktyk i ułatwia dostęp do specyficznej wiedzy i wiedzy fachowej dotyczącej zagadnień będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

f)

kompiluje i rozsyła informacje udostępnione przez państwa członkowskie, organizuje wymianę doświadczeń związanych z oceną zdolności zarządzania ryzykiem, do dnia 22 grudnia 2014 r. opracowuje, wspólnie z państwami członkowskimi, wytyczne w sprawie treści, metodologii i struktury tych ocen, a także ułatwia wymianę dobrych praktyk w dziedzinie zapobiegania ryzyku i planowania gotowości, w tym poprzez dobrowolne oceny wzajemne;

g)

zgodnie z terminami określonymi w art. 6 ust. 3 lit. c) w regularnych odstępach czasu przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące postępów we wdrażaniu art. 6;

h)

propaguje korzystanie z różnych funduszy unijnych, które mogą pomóc w trwałym zapobieganiu klęskom lub katastrofom, oraz zachęca państwa członkowskie i regiony do korzystania z takich możliwości finansowania;

i)

podkreśla znaczenie zapobiegania ryzyku oraz wspiera państwa członkowskie w zwiększaniu świadomości, informowaniu społeczeństwa i edukacji;

j)

propaguje środki zapobiegawcze w państwach członkowskich i państwach trzecich, o których mowa w art. 28, poprzez wymianę dobrych praktyk oraz ułatwia dostęp do specyficznej wiedzy i wiedzy fachowej dotyczącej zagadnień będących przedmiotem wspólnego zainteresowania; oraz

k)

w ścisłej konsultacji z państwami członkowskimi podejmuje niezbędne dodatkowe działania wspierające i uzupełniające w obszarze zapobiegania z myślą o osiągnięciu celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. a).

a)

opracowują oceny ryzyka na szczeblu krajowym lub odpowiednim niższym szczeblu oraz udostępniają Komisji streszczenie istotnych elementów tych ocen do dnia 22 grudnia 2015 r., a następnie co trzy w lata;

b)

opracowują i doskonalą swoje plany zarządzania ryzykiem związanym z klęskami i katastrofami na szczeblu krajowym lub odpowiednim niższym szczeblu;

c)

co trzy lata, począwszy od sfinalizowania stosownych wytycznych, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. f) oraz jeżeli zajdą ważne zmiany, udostępniają Komisji ocenę swojej zdolności zarządzania ryzykiem na szczeblu krajowym lub odpowiednim niższym szczeblu; oraz

d)

uczestniczą, na zasadzie dobrowolności, w ocenie wzajemnej dotyczącej zdolności zarządzania ryzykiem.

a)

zarządzanie ERCC

b)

zarządzanie Wspólnym Systemem Łączności i Informacji w Sytuacjach Nadzwyczajnych (CECIS) w celu umożliwienia komunikacji pomiędzy ERCC a punktami kontaktowymi w państwach członkowskich i wymiany informacji między nimi;

c)

przyczynianie się do opracowania i skuteczniejszej integracji transnarodowych systemów wykrywania i wczesnego ostrzegania oraz systemów alarmowania stanowiących przedmiot europejskiego zainteresowania, by umożliwić szybkie reagowanie, a także by wspierać wzajemne połączenia między krajowymi systemami wczesnego ostrzegania i systemami alarmowania, jak również połączenie ich z ERCC i CECIS. W systemach takich uwzględniane i wykorzystywane są istniejące i przyszłe źródła i systemy informacji, monitorowania i wykrywania;

d)

ustanawianie zdolności – i zarządzanie nią – w zakresie mobilizacji i wysyłania zespołów ekspertów odpowiedzialnych za:

e)

ustanowienie i utrzymywanie zdolności na potrzeby zapewniania wsparcia logistycznego tym zespołom ekspertów;

f)

ustanowienie i utrzymywanie sieci wyszkolonych ekspertów z państw członkowskich, którzy mogą być niezwłocznie dostępni, jeżeli zajdzie potrzeba udzielenia ERCCERCC pomocy w monitorowaniu, przekazywaniu informacji i ułatwianiu koordynacji;

g)

ułatwianie państwom członkowskim koordynacji przy wstępnym rozmieszczaniu na terytorium Unii zdolności reagowania na klęski i katastrofy;

h)

wspieranie wysiłków na rzecz poprawy interoperacyjności modułów i innych zdolności reagowania, przy uwzględnieniu najlepszych praktyk na szczeblu państw członkowskich i na szczeblu międzynarodowym;

i)

podejmowanie w ramach swoich kompetencji działań niezbędnych do ułatwiania wsparcia państwa przyjmującego; działania te obejmują opracowywanie i uaktualnianie, we współpracy z państwami członkowskimi, wytycznych w sprawie wsparcia państwa przyjmującego na podstawie doświadczenia operacyjnego;

j)

wspieranie tworzenia programów służących opiniowaniu dobrowolnych ocen wzajemnych w zakresie strategii gotowości przygotowywanych przez poszczególne państwa członkowskie; programy te przygotowywane są na podstawie wcześniej ustalanych kryteriów, które umożliwią sformułowanie zaleceń w celu podniesienia unijnego poziomu gotowości; oraz

k)

w ścisłej konsultacji z państwami członkowskimi podejmowanie niezbędnych dodatkowych działań wspierających i uzupełniających w obszarze zapewniania gotowości z myślą o osiągnięciu celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. b).

a)

są w stanie wykonywać wcześniej ustalone zadania na obszarach reagowania zgodnie z uznanymi międzynarodowymi wytycznymi, a tym samym mogą:

b)

są interoperacyjne z innymi modułami;

c)

przechodzą szkolenia i ćwiczenia w celu spełnienia wymogu interoperacyjności;

d)

podlegają zwierzchnictwu osoby odpowiedzialnej za działania modułów; oraz;

e)

są w stanie współpracować, w stosownych przypadkach, z innymi organami Unii lub instytucjami międzynarodowymi, w szczególności z Organizacją Narodów Zjednoczonych.

a)

wykonywać zadania na obszarach reagowania zgodnie z uznanymi międzynarodowymi wytycznymi, a tym samym mogą:

b)

współpracować, w stosownych przypadkach, z innymi organami Unii lub instytucjami międzynarodowymi, w szczególności z Organizacją Narodów Zjednoczonych.

a)

utworzenie programu szkoleń dla personelu zajmującego się ochroną ludności oraz zarządzaniem sytuacjami kryzysowymi, który to program ma dotyczyć zapobiegania klęskom i katastrofom, zapewniania gotowości oraz reagowania, oraz zarządzenie takim programem. Program ten obejmuje wspólne kursy oraz system wymiany ekspertów, w ramach którego eksperci mogą być delegowani do innych państw członkowskich.

Program szkoleń ma na celu poprawę koordynacji, zgodności i komplementarności między zdolnościami, o których mowa w art. 9 i art. 11, oraz zwiększenie kompetencji ekspertów, o których mowa w art. 8 lit. d) i f).

b)

utworzenie sieci szkoleniowej, z której będą mogły korzystać zarówno ośrodki szkoleniowe dla personelu zajmującego się ochroną ludności i zarządzaniem sytuacjami kryzysowymi, jak i inne właściwe podmioty i instytucje związane z zapobieganiem klęskom i katastrofom, zapewnianiem gotowości oraz reagowaniem; ponadto zarządzenie taką siecią.

Sieć szkoleniowa ma na celu:

c)

opracowanie ram strategicznych określających cele i funkcje ćwiczeń, opracowanie długoterminowego kompleksowego planu określającego priorytety ćwiczeń, a także utworzenie programu ćwiczeń i zarządzanie nim.

d)

utworzenie programu wykorzystującego doświadczenia zdobyte w trakcie działań na rzecz ochrony ludności przeprowadzonych w ramach unijnego mechanizmu, w tym aspektów dotyczących całego cyklu zarządzania w przypadku klęsk i katastrof, w celu zapewnienia szerokiej podstawy procesów uczenia się i rozwijania wiedzy; zarządzanie tym programem. Program obejmuje:

Program ten obejmuje również, w stosownych przypadkach, doświadczenia zdobyte w trakcie interwencji przeprowadzonych poza terytorium Unii, jeśli chodzi o wykorzystywanie powiązań i synergii między pomocą udzielaną w ramach unijnego mechanizmu a pomocą humanitarną.

e)

opracowywanie wytycznych w zakresie upowszechniania wiedzy i wdrażania poszczególnych zadań, o których mowa w lit. a)-d) na szczeblu państwa członkowskiego; oraz

f)

stymulowanie i zachęcanie do wprowadzania i wykorzystywania odpowiednich nowych technologii do celów unijnego mechanizmu.

a)

przekazuje wniosek do punktów kontaktowych innych państw członkowskich;

b)

gromadzi, razem z dotkniętym państwem członkowskim, zweryfikowane informacje na temat sytuacji i rozsyła je do państw członkowskich;

c)

formułuje, w porozumieniu z państwem członkowskim występującym o pomoc, zalecenia dotyczące świadczenia pomocy za pośrednictwem unijnego mechanizmu oparte na potrzebach istniejących na miejscu oraz wszelkich właściwych wcześniej opracowanych planach, o których mowa w art. 10 ust. 1, zwraca się do państw członkowskich o rozmieszczenie określonych zdolności i ułatwia koordynację niezbędnej pomocy; oraz

d)

podejmuje dodatkowe działania mające ułatwić koordynację reagowania.

a)

utrzymywanie dialogu z punktami kontaktowymi państw członkowskich w celu zapewnienia skuteczności i spójności wkładu Unii w reagowanie w przypadku klęsk i katastrof za pośrednictwem unijnego mechanizmu w ramach całościowych wysiłków na rzecz niesienia pomocy, a w szczególności przez:

b)

niezwłoczne formułowanie zaleceń, w miarę możliwości we współpracy z dotkniętym państwem, w oparciu o potrzeby istniejące na miejscu oraz wszelkie właściwe wcześniej opracowane plany, zwracanie się do państw członkowskich o rozmieszczenie określonych zdolności i ułatwianie koordynacji pomocy, o którą wystąpiono;

c)

utrzymywanie kontaktu z dotkniętym państwem w zakresie szczegółów technicznych, takich jak dokładne potrzeby, akceptowanie ofert oraz praktyczne uzgodnienia dotyczące przyjmowania i rozprowadzania pomocy na szczeblu lokalnym;

d)

wspieranie OCHA lub utrzymywanie z nim kontaktu oraz współpraca z innymi właściwymi podmiotami uczestniczącymi w całościowych wysiłkach na rzecz niesienia pomocy – w celu uzyskania jak największej synergii działań, dążenia do ich komplementarności, zapobiegania ich powielaniu i powstawaniu braków; oraz

e)

utrzymywanie kontaktu ze wszystkimi właściwymi podmiotami, zwłaszcza w końcowej fazie interwencji pomocowej podejmowanej w ramach unijnego mechanizmu w celu ułatwienia sprawnego przekazania obowiązków.

a)

w przypadku klęski lub katastrofy poza terytorium Unii, zgodnie z art. 16 ust. 3;

b)

w przypadku klęski lub katastrofy na terytorium Unii, zgodnie z art. 15 ust. 5;

c)

na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapobiegania, zgodnie z art. 5 ust. 2; lub

d)

na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapewniania gotowości, zgodnie z art. 13 ust. 3.

a)

państwa członkowskie wyznaczają ekspertów, którzy, na ich odpowiedzialność, mogą być wysłani jako członkowie zespołów ekspertów;

b)

Komisja wybiera ekspertów i kierownika zespołów na podstawie ich kwalifikacji i doświadczenia, w tym odbytych szkoleń w ramach unijnego mechanizmu, doświadczenia z wcześniejszych misji zrealizowanych w ramach unijnego mechanizmu oraz uczestnictwa w innych międzynarodowych działaniach mających na celu niesienie pomocy. Wybór opiera się także na innych kryteriach, takich jak znajomość języków, tak aby zapewnić dysponowanie przez cały zespół umiejętnościami niezbędnymi w danej sytuacji; oraz

c)

Komisja mianuje ekspertów / kierowników zespołów do misji w porozumieniu z wyznaczającymi ich państwami członkowskimi.

a)

dostarczanie i wymianę informacji dotyczących sprzętu i zasobów transportowych, które mogą być udostępniane przez państwa członkowskie, z myślą o ułatwianiu łączenia tych zasobów w jedną pulę;

b)

pomaganie państwom członkowskim w określaniu zasobów transportowych mogących pochodzić z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego, i ułatwianie im dostępu do tych zasobów; lub

c)

pomaganie państwom członkowskim w określaniu sprzętu, który może być dostępny z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego.

a)

badania, ankiety, modelowanie i tworzenie scenariuszy, by w celu ułatwienia wymiany wiedzy, najlepszych praktyk i informacji;

b)

szkolenia, ćwiczenia, warsztaty, wymiana personelu i ekspertów, tworzenie sieci, projekty demonstracyjne i transfer technologii;

c)

działania związane z monitorowaniem, oceną i ewaluacją;

d)

informowanie społeczeństwa, edukacja i zwiększanie świadomości oraz związane z nimi działania upowszechniające – w celu zaangażowania obywateli w działania zapobiegawcze i zminimalizowania skutków klęsk i katastrof w Unii oraz ułatwienia obywatelom Unii skuteczniejszej i trwałej samodzielnej ochrony;

e)

utworzenie i prowadzenie, w kontekście unijnego mechanizmu programu wykorzystującego doświadczenia zdobyte w toku interwencji i ćwiczeń, w tym w obszarach istotnych z punktu widzenia zapobiegania i zapewniania gotowości; oraz

f)

działania komunikacyjne i środki mające zwiększyć świadomość na temat e prac służących ochronie ludności państw członkowskich i Unii podejmowanych w obszarach zapobiegania, zapewniania gotowości i reagowania na klęski i katastrofy.

a)

współfinansowanie projektów, badań, warsztatów, ankiet oraz podobnych działań i podobnej działalności, o których mowa w art. 5;

b)

współfinansowanie wzajemnych ocen, o których mowa w art. 6 lit. d) i w art. 8 lit. j);

c)

utrzymywanie funkcji zapewnianych przez ERCC, zgodnie z art. 8 lit. a);

d)

przygotowania do mobilizacji i wysyłania zespołów ekspertów, o której to mobilizacji i wysyłaniu mowa w art. 8 lit. d) i w art. 17, oraz ustanowienie i utrzymywanie zdolności szybkiego reagowania w ramach sieci wyszkolonych ekspertów z państw członkowskich, o której to zdolności mowa w art. 8 lit. f);

e)

tworzenie i utrzymywanie CECIS oraz narzędzi umożliwiających komunikację i wymianę informacji między ERCC a punktami kontaktowymi państw członkowskich i innymi uczestnikami w kontekście unijnego mechanizmu;

f)

przyczynianie się do opracowania transnarodowych systemów wykrywania, wczesnego ostrzegania oraz alarmowania stanowiących przedmiot europejskiego zainteresowania, by umożliwić szybkie reagowanie, a także wspierać wzajemne połączenia między krajowymi systemami wczesnego ostrzegania i systemami alarmowania, jak również połączenie ich z ERCC i CECIS. W systemach takich uwzględniane i wykorzystywane są istniejące i przyszłe źródła i systemy informacji, monitorowania lub wykrywania;

g)

planowanie operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu zgodnie z art. 10;

h)

wspieranie działań na rzecz zapewnienia gotowości, o których mowa w art. 13;

i)

rozwijanie EERC, o której mowa w art. 11, zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

j)

identyfikowanie braków w EERC zgodnie z art. 12 i wspieranie państw członkowskich w wypełnianiu tych braków poprzez współfinansowanie – w wysokości nieprzekraczającej 20 % kwalifikowalnych kosztów – nowych zdolności reagowania, pod warunkiem że:

W stosownych przypadkach pierwszeństwo przyznaje się konsorcjom państw członkowskich współpracujących ze sobą w dziedzinie wspólnego ryzyka;

k)

zapewnianie dostępności wsparcia logistycznego dla zespołów ekspertów, o których mowa w art. 17 ust. 1;

l)

ułatwianie państwom członkowskim koordynacji przy rozmieszczaniu zdolności reagowania na klęski i katastrofy na terytorium Unii – zgodnie z art. 8 lit. g);

m)

wspieranie udzielania doradztwa w zakresie środków zapobiegawczych i środków zapewniania gotowości poprzez wysłanie na miejsce zespołu ekspertów, na wniosek państwa członkowskiego, państwa trzeciego, Organizacji Narodów Zjednoczonych lub jej agencji, jak określono w art. 5 ust. 2 i art. 13 ust. 3.

a)

poniesione na szczeblu Unii koszty tworzenia EERC i zarządzania nią, a także koszty związanych z tym procesów, o których mowa w art. 11;

b)

koszty obowiązkowych szkoleń, ćwiczeń i warsztatów niezbędnych do certyfikacji zdolności reagowania państw członkowskich do celów EERC („koszty związane z certyfikacją”). Mogą się na nie składać koszty jednostkowe lub kwoty ryczałtowe określone w zależności od rodzaju zdolności, obejmujące do 100 % kosztów kwalifikowalnych;

c)

jednorazowe koszty, niezbędne w celu podniesienia statusu zdolności reagowania państw członkowskich z wyłącznie krajowego zastosowania do stanu gotowości i dostępności, który umożliwia ich rozmieszczenie jako części EERC, zgodnie z jakościowymi wymogami dobrowolnej puli i z zaleceniami sformułowanymi w procesie certyfikacji („koszty związane z adaptacją”). Mogą one obejmować koszty związane z interoperacyjnością modułów i innych zdolności reagowania, samodzielnością, samowystarczalnością, możliwością transportowania, pakowaniem i podobne koszty, a także koszty związane z tworzeniem wielonarodowych zdolności reagowania (na przykład warsztaty, szkolenia, opracowywanie wspólnych metodologii, norm, procedur i podobne działania), o ile koszty te są konkretnie związane z uczestnictwem zdolności w dobrowolnej puli. Nie obejmują one kosztów sprzętu ani zasobów ludzkich niezbędnych do pierwotnego utworzenia zdolności reagowania ani bieżących kosztów utrzymania czy prowadzenia. Na te koszty związane z adaptacją mogą składać się koszty jednostkowe lub kwoty ryczałtowe określone w zależności od rodzaju zdolności, obejmujące do 100 % kosztów kwalifikowalnych, pod warunkiem, że nie przekraczają one 30 % średniego kosztu związanego z rozwijaniem zdolności; oraz

d)

koszty związane z przygotowaniem umów ramowych, porozumień ramowych w sprawie partnerstwa lub podobnych ustaleń, których celem jest eliminowanie chwilowych braków w przypadku szczególnie dotkliwych klęsk lub katastrof, z uwzględnieniem podejścia zakładającego wystąpienie różnorodnych zagrożeń; ponadto koszty zarządzania takimi umowami i porozumieniami.

(i)

może obejmować koszty lub opłaty niezbędne do sporządzania projektów umów lub porozumień, ich przygotowania, negocjowania i zawierania oraz do zarządzania nimi, a także koszty opracowywania standardowych procedur operacyjnych i ćwiczeń, które mają zapewnić skuteczne wykorzystanie zasobów ochrony ludności. Takie finansowanie może również obejmować do 40 % kosztów związanych z zapewnianiem szybkiego dostępu do tych zasobów;

(ii)

nie obejmuje kosztów związanych z nabyciem lub rozwojem nowych zdolności reagowania ani kosztu związanego z wykorzystaniem tych dodatkowych zdolności w przypadku wystąpienia klęski lub katastrofy. Koszty związane z wykorzystaniem tych dodatkowych zdolności w przypadku wystąpienia klęski lub katastrofy ponoszą państwa członkowskie występujące o pomoc;

(iii)

nie przekracza 10 % koperty finansowej określonej w art. 19 ust. 1. W przypadku osiągnięcia pułapu 10 %przed końcem okresu programowania i w przypadku zaistnienia konieczności zapewnienia właściwego funkcjonowania unijnego mechanizmu, pułap 10 % można podwyższyć w drodze aktów wykonawczych o 5 punktów procentowych Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2.

a)

wysyłanie zespołów ekspertów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wraz ze wsparciem logistycznym, oraz wysyłanie ekspertów, o których mowa w art. 8 lit. d) i e);

b)

w przypadku klęski lub katastrofy wspieranie państw członkowskich w uzyskiwaniu dostępu do sprzętu i zasobów transportowych określonych w art. 23;

c)

w przypadku otrzymania wniosku o pomoc – podejmowanie niezbędnych dodatkowych działań wspomagających i uzupełniających w celu ułatwienia jak najskuteczniejszej koordynacji reagowania.

a)

dostarczanie informacji na temat sprzętu i zasobów transportowych, które państwa członkowskie postanawiają udostępnić, oraz wymiana takich informacji w celu ułatwienia połączenia takiego sprzętu lub zasobów transportowych w jedną pulę;

b)

pomaganie państwom członkowskim w określaniu zasobów transportowych mogących pochodzić z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego, i ułatwianie im dostępu do tych zasobów;

c)

pomaganie państwom członkowskim w określaniu sprzętu, który może być dostępny z innych źródeł, w tym z rynku komercyjnego; oraz

d)

finansowanie zasobów transportowych niezbędnych do zagwarantowania szybkiego reagowania na klęski i katastrofy. Działania takie kwalifikują się do pomocy finansowej wyłącznie w przypadku spełnienia poniższych kryteriów:

a)

koszty związane są z transportem zdolności wcześniej zgłoszonych do dobrowolnej puli zgodnie z art. 11; lub

b)

pomoc jest niezbędna do zaspokojenia jednej z podstawowych potrzeb i nie jest dostępna – lub jest dostępna w niewystarczającym zakresie – w ramach dobrowolnej puli.

(i)

krótkoterminowy wynajem zdolności magazynowej w celu tymczasowego przechowywania pomocy pochodzącej z państw członkowskich z myślą o ułatwieniu koordynacji transportu;

(ii)

przepakowanie pomocy państw członkowskich w celu wykorzystania w jak największym stopniu dostępnych zdolności transportowych lub w celu spełnienia określonych wymogów operacyjnych; oraz

(iii)

lokalny transport pomocy połączonej w jedną pulę w celu zapewnienia skoordynowanej dostawy do miejsca przeznaczenia w państwie występującym o pomoc.

a)

państwa należące do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) będące członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego, na warunkach ustanowionych w Porozumieniu EOG, oraz inne europejskie państwa, jeżeli przewidują to umowy i procedury;

b)

kraje przystępujące, kraje kandydujące i potencjalne kraje kandydujące, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych porozumieniach.

a)

współpraca między ERCC a punktami kontaktowymi państw członkowskich, o czym mowa w art. 8 lit. b), art. 15 ust. 3 i art. 16 ust. 3 lit. a); oraz procedury operacyjne służące reagowaniu na klęski i katastrofy zarówno na terytorium Unii – o czym mowa w art. 15, jak i poza tym terytorium – o czym mowa art. 16, w tym wskazywanie odpowiednich organizacji międzynarodowych;

b)

elementy systemu CECIS oraz organizacja wymiany informacji za pośrednictwem tego systemu – o czym mowa w art. 8 lit. b);

c)

proces wysyłania zespołów ekspertów, o którym mowa w art. 17;

d)

wskazywanie modułów, innych zdolności reagowania i ekspertów, o którym mowa w art. 9 ust. 1;

e)

wymogi operacyjne w zakresie funkcjonowania i interoperacyjności modułów, określone w art. 9 ust. 2 i obejmujące zadania tych modułów, ich zdolności, główne elementy, samowystarczalność i rozmieszczanie;

f)

cele w zakresie zdolności, wymogi jakościowe i wymogi dotyczące interoperacyjności oraz procedura certyfikacji i procedura rejestracji niezbędne do funkcjonowania EERC, o których mowa w art. 11, a także ustalenia finansowe, o których mowa w art. 21 ust. 2);

g)

identyfikowanie i uzupełnianie braków w EERC – o czym mowa w art. 12;

h)

organizowanie programu szkoleń, ram ćwiczeń i programu wykorzystującego zdobyte doświadczenia – o czym mowa w art. 13; oraz

i)

organizowanie wsparcia przy transporcie pomocy – o czym mowa w art. 18 i 23.

a)

okresowe sprawozdanie oceniające uzyskane wyniki oraz aspekty jakościowe i ilościowe dotyczące realizacji niniejszej decyzji – nie później niż do dnia 30 czerwca 2017 r.;

b)

komunikat w sprawie dalszego wdrażania niniejszej decyzji – nie później niż do dnia 31 grudnia 2018 r.; oraz

c)

sprawozdanie oceniające ex post – nie później niż do dnia 31 grudnia 2021 r.