1

Rozporządzeniem (EWG) nr 2474/93 z dnia 8 września 1993 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej oraz ustanawiającym ostateczny pobór tymczasowego cła antydumpingowego (Dz.U. 1993, L 228, s. 1) Rada Unii Europejskiej ustanowiła ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 30,6% na przywóz rowerów pochodzących z Chin.

2

W następstwie przeglądu wygaśnięcia przeprowadzonego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1) [zastąpionego rozporządzeniem (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51; sprostowanie Dz.U. 2010, L 7, s. 22, zwanym dalej „rozporządzeniem podstawowym”), zastąpionym z kolei rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21)], a w szczególności zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 384/96 (obecnie art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego), Rada na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1524/2000 z dnia 10 lipca 2000 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2000, L 175, s. 39) postanowiła utrzymać ww. cło antydumpingowe.

3

W następstwie przeglądu okresowego przeprowadzonego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia nr 384/96 (po zmianach art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego) Rada, rozporządzeniem (WE) nr 1095/2005 z dnia 12 lipca 2005 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rowerów pochodzących z Wietnamu i zmieniającym rozporządzenie nr 1524/2000 (Dz.U. 2005, L 183, s. 1) podwyższyła stawkę obowiązującego cła antydumpingowego na przywóz rowerów pochodzących z Chin do 48,5%.

4

W następstwie przeglądu wygaśnięcia wszczętego na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 384/96 Rada, rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 z dnia 3 października 2011 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rowerów pochodzących z Chin (Dz.U. 2011, L 261, s. 2), postanowiła utrzymać cło antydumpingowe w wysokości 48,5%.

5

W maju 2013 r., w następstwie przeglądu okresowego przeprowadzonego na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 11 ust. 3 rozporządzenia 2016/1036), Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 502/2013 z dnia 29 maja 2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 990/2011 (Dz.U. 2013, L 153, s. 17) i postanowiła utrzymać obowiązujące cła antydumpingowe w wysokości 48,5%, z wyjątkiem rowerów przywożonych przez trzy przedsiębiorstwa, w stosunku do których ustanowiono indywidualne stawki cła.

6

W następstwie dochodzenia w sprawie obchodzenia środków przeprowadzonego zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 13 rozporządzenia 2016/1036) Rada przyjęła rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 501/2013 z dnia 29 maja 2013 r. rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 990/2011 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej – na przywóz rowerów wysyłanych z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Indonezji, z Malezji, ze Sri Lanki i z Tunezji (Dz.U. 2013, L 153, s. 1).

7

W następstwie nowej skargi wniesionej w 2014 r. dotyczącej ewentualnego obchodzenia ceł antydumpingowych z udziałem produkujących eksporterów rowerów z siedziba w Kambodży, Pakistanie i Filipinach Komisja Europejska przyjęła rozporządzenie wykonawcze nr 938/2014 z dnia 2 września 2014 r. w sprawie wszczęcia dochodzenia dotyczącego możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych rozporządzeniem Rady (UE) nr 502/2013 na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej w drodze przywozu rowerów wysyłanych z Kambodży, Pakistanu i Filipin, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Kambodży, Pakistanu i Filipin, i poddające ten przywóz rejestracji (Dz.U. 2014, L 263, s. 5; sprostowanie Dz.U. 2014, L 341, s. 31). W trakcie tego dochodzenia, dotyczącego okresu od 1 stycznia 2011 r. do 31 sierpnia 2014 r., skarżąca, Asia Leader International (Kambodża) Co. Ltd, otrzymała od Komisji „formularz dla spółek wnioskujących o zwolnienie z ewentualnego rozszerzenia cła” (zwany dalej „formularzem”), który wypełniła i odesłała w dniu 10 października 2014 r.

8

Z akt sprawy wynika, że skarżąca jest jednoosobową spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prawa kambodżańskiego, utworzoną w maju 2013 r., której jedynym właścicielem jest Cronus International Co. Ltd, spółka z siedzibą w Hong Kongu, której całość kapitału jest w posiadaniu chińskiego producenta rowerów, Guangzhou Cronus Bicycle Fashion Sports Co. Ltd. Ta ostatnia spółka posiada również 100% kapitału chińskiej spółki Guangzhou Cronus Bicycles Co. Ltd, będącej producentem rowerów, ram rowerowych oraz lakierowanych ram rowerowych, i jest powiązana z innym chińskim producentem rowerów, Shine Wheel Bicycle Co. Ltd, który zakończył produkcję w dniu 1 czerwca 2014 r. Skarżąca w tabelach D 5 i D 6 załączonych do formularza nie wskazała, że była powiązana również z Shine Wheel Bicycle, podając informacje dotyczące tego dostawcy dopiero w dniu 27 października 2014 r., to znaczy w odpowiedzi na wezwanie Komisji do udzielenia dodatkowych informacji z dnia 16 października 2014 r.

9

Skarżąca podnosi, że z uwagi na datę jej utworzenia i rozpoczęcie jej faktycznej działalności w styczniu 2014 r. informacje przekazane przez nią w formularzu i tabelach załączonych do niego dotyczyły bardziej bezpośrednio okresu od 1 września 2013 r. do 31 sierpnia 2014 r. (zwanego dalej „okresem odniesienia”) niż okresu objętego postępowaniem (zob. pkt 7 powyżej). Z formularza wynika, że skarżąca określiła swoją działalność jako produkcję i sprzedaż rowerów i ram rowerowych, w szczególności dla realizacji małych zamówień, opatrzonych znakiem towarowym Cronus.

10

W załączonej do formularza tabeli F 2, która wymienia ogół zakupów półproduktów dokonanych przez przedsiębiorstwo wnoszące o przyznanie zwolnienia, skarżąca wskazała jako quasi-wyłącznego dostawcę spółkę „Shine Wheel Bicycle Co. Ltd (Guangzhou)” wraz ze spółką wietnamską w zakresie lakierowania ram rowerów oraz inną chińską spółką.

11

W swej odpowiedzi z dnia 27 października 2014 r. skarżąca przedstawiła skorygowaną tabelę F 2. Shine Wheel Bicycle została w niej wymieniona jako spółka powiązana ze skarżącą, której sprzedaż dla skarżącej w okresie odniesienia stanowiła zdecydowaną większość zakupów dokonanych przez skarżącą w tym okresie. Guangzhou Cronus Bicycles została w niej również wymieniona jako spółka powiązana ze skarżącą w zakresie określonych transakcji w okresie odniesienia.

12

Dochodzenie umożliwiło Komisji zidentyfikowanie sześciu spółek, które dokonywały wywozu rowerów z Kambodży. Jedna z nich przeniosła się do Pakistanu pod koniec 2013 r., a pozostałych pięciu producentów rowerów, odpowiadających za 94% przywozu do Unii Europejskiej z tego kraju w odniesieniu do tego typu produktów, podjęło współpracę i przedłożyło wnioski o zwolnienie.

13

Komisja przeanalizowała informacje przekazane przez te pięć spółek, wśród których była również skarżąca. W dniu 11 listopada 2014 r. Komisja poinformowała skarżącą o zamiarze przeprowadzenia wizyty weryfikacyjnej. Wizyta ta miała miejsce w dniach 8 i 9 grudnia 2014 r. w lokalach skarżącej w Tai Seng (Kambodża).

14

W wyniku tej wizyty weryfikacyjnej i wizyt przeprowadzonych u czterech pozostałych producentów, którzy podjęli współpracę, Komisja uznała, że trzy spółki mogą skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 13 ust. 4 rozporządzenia 2016/1036), natomiast dwóm z nich, w tym skarżącej taka możliwość nie przysługuje.

15

W ramach tej wizyty weryfikacyjnej Komisja odnotowała szereg nieprawidłowości, w odniesieniu do których wysłuchała dodatkowych wyjaśnień złożonych przez skarżącą i zbadała przedłożone przez nią dokumenty.

16

Komisja zauważyła przede wszystkim, że skarżąca nie posiadała oprogramowania do rachunkowości i prowadziła ją w plikach informatycznych typu Excel. Dopiero w październiku 2014 r. rozpoczęła ona sporządzanie szczegółowych sprawozdań z produkcji.

17

Następnie, zdaniem Komisji, z formularza i załączonych do niego tabel wynika, że skarżąca mogła rozpocząć produkcję rowerów w swych warsztatach spawalniczych i lakierniach dopiero w dniu 1 stycznia 2014 r., a w początkowej fazie tego okresu nie produkowała ona ram rowerów. W związku z tym Komisja próbowała ustalić pochodzenie 1099 rowerów przywiezionych do Unii (w tym przypadku do Grecji) w dniu 27 stycznia 2014 r., opisanych na przedstawionej przez skarżącą fakturze CI‑15295‑PM w następujący sposób: 380 rowerów z ramami aluminiowymi 26 cali, 240 rowerów z ramami stalowymi, również 26 cali, 120 rowerów z ramami stalowymi 24 cali, 119 rowerów z ramami stalowymi zwanymi „hi-ten 700C”, 130 rowerów ze składanymi ramami stalowymi 20 cali i 120 rowerów z ramami stalowymi 20 cali. Zapytana o okoliczności tego wywozu skarżąca przedstawiła fakturę KYD‑CN‑F01 z dnia 17 stycznia 2014 r., z której wynikało, że zakupiła ona 1098 stalowych ram rowerów 26 cali od wietnamskiej spółki Kim Y Dinh Trading Service One Member Co. Ltd. Stwierdziwszy, że ta ostatnia sama nie była producentem rowerów, lecz zwykłym pośrednikiem, Komisja wyraziła zdziwienie faktem, że zakupione zostały wyłącznie stalowe ramy rowerów, podczas gdy faktura CI‑15295‑PM potwierdzała sprzedaż 380 rowerów aluminiowych, a rozmiar tych ram (26 cali) odpowiadał tylko w części rozmiarowi rowerów wywiezionych do Unii.

18

Skarżąca została poproszona o udzielenie wyjaśnień w zakresie tych sprzeczności i przedstawiła w czasie wizyty weryfikacyjnej świadectwo pochodzenia na „formularzu A” wystawione przez wietnamskie ministerstwo ds. handlu w imieniu rzeczonego pośrednika dotyczące ram rowerów stanowiących przedmiot faktury KYD‑CN‑F01. Komisja stwierdziła jednak, że to świadectwo pochodzenia wymienia również wyłącznie ramy stalowe, podczas gdy wywóz do Unii, o którym mowa w pkt 17 powyżej, obejmował również ramy aluminiowe, co skarżąca przyznała następnie, stwierdzając, że odnośne świadectwo pochodzenie błędnie wskazywało wyłącznie ramy stalowe. Ponadto skarżąca nie była w stanie przedłożyć świadectwa pochodzenia na „formularzu A” wystawionego w jej imieniu w odniesieniu do rowerów wywiezionych do Unii i będących przedmiotem faktury CI‑15295‑PM.

19

Komisja uznała zatem, że zważywszy, iż skarżąca nie produkowała sama ram rowerów w początkowej fazie swej działalności, jedynym możliwym wytłumaczeniem było, że odnośne rowery nie były przez nią montowane, ale stanowiły wyłącznie przedmiot przeładunku i pochodziły od chińskich spółek powiązanych ze skarżącą.

20

Ponadto Komisja wskazała na domniemane niespójności i brak wiarygodności w ramach wizyty weryfikacyjnej w świetle określonych informacji zawartych w formularzu. Zdaniem tej instytucji niektóre zadeklarowane koszty produkcji nie odpowiadały wartości dodanej części wykorzystanych w trakcie montażu lub wykończenia i zostały sztucznie zawyżone w celu osiągnięcia progów przewidzianych w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego [obecnie art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenie 2016/1036]. W związku z tym przypisanie określonych kosztów (amortyzacja, czynsze, koszt energii elektrycznej) produkcji ram rowerów nie odpowiadało wielkości produkcji rowerów, zużycie lakierów wykorzystanych przy tej produkcji było zawyżone względem wskazówek dostarczonych przez rzeczywistych producentów rowerów, a koszty siły roboczej były również zbyt wysokie w stosunku do ilości wyprodukowanych ram rowerów i zmontowanych rowerów w porównaniu z poziomem płac stosowanym przez rzeczywistych producentów. Komisja na tej podstawie odtworzyła zatem koszty produkcji skarżącej i stwierdziła, że po pierwsze, rowery pochodzące z Chin stanowiły ponad 60% całkowitej wartości części zmontowanego produktu (77%), a po wtóre, wartość dodana części wykorzystanych w trakcie montażu była zdecydowanie niższa niż 25% (2%).

21

W dniu 13 marca 2015 r. Komisja przekazała skarżącej swe ustalenia dotyczące, po pierwsze, występowania praktyk obchodzenia w Kambodży (ustalenia ogólne), a po drugie, roli jaką odgrywała skarżąca w tych praktykach (ustalenia szczególne).

22

W odpowiedzi na te przekazane ustalenia skarżąca w dniu 31 marca 2015 r. podniosła pewne zarzuty – na piśmie i przy składaniu ustnych wyjaśnień. Po pierwsze, zakwestionowała ona w szczególności wniosek, że brała udział w przeładunku. W tym zakresie podniosła ona, że z informacji uzyskanych w ramach wizyty weryfikacyjnej wynikało, że najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie stanowiła okoliczność, iż odnośne ramy rowerów pochodziły z Wietnamu. Przedstawiła ona w tym zakresie uzupełniającą dokumentację w związku z fakturą CI‑15295‑PM w celu wykazania wietnamskiego pochodzenia ram rowerów. Skarżąca podnosi, że przedstawiła w związku z tym w szczególności fakturę zakupu stali i aluminium wykorzystanego do produkcji ram rowerów, fakturę wietnamskiej spółki, która przerobiła stal na ramy, fakturę dostawców ram rowerów, oznaczoną jako KYD‑CN‑F01, z dnia 17 stycznia 2014 r., wykaz opakowań tychże ram z tego samego dnia oraz potwierdzenie zapłaty tej faktury, wraz ze wzmianką dotyczącą ogólnej całkowitej masy dostarczonych ram rowerów (około 3 t), które odpowiadały danym przedstawionym w tabeli F 2. Skarżąca wyjaśniła brak jednej ramy rowerowej w stosunku do wywiezionych rowerów (1098 względem 1099) faktem, że zatrzymała jedną ramę od dostawcy w charakterze próbki. Po drugie, zakwestionowała ona dostosowania kosztów produkcji dokonane przez Komisję w celu obliczenia progu 25% wartości dodanej przewidzianego w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

23

W dniu 18 maja 2015 r. Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/776 rozszerzające ostateczne cło antydumpingowe, wprowadzone rozporządzeniem Rady (UE) nr 502/2013 wobec przywozu rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych z Kambodży, Pakistanu i Filipin, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Kambodży, Pakistanu i Filipin (Dz.U. L 122, s. 4, zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”).

24

Komisja w motywach 69, 71, 73 i 74 zaskarżonego rozporządzenia stwierdziła w szczególności, co następuje:

[…]

[…]

25

Komisja odrzuciła również w motywie 80 zaskarżonego rozporządzenia zarzuty skarżącej dotyczące dostosowań kosztów produkcji w celu obliczenia progu 25% wartości dodanej przewidzianego w art. 13 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

26

Komisja odrzuciła w konsekwencji wniosek o zwolnienie przedstawiony przez skarżącą (motyw 161 zaskarżonego rozporządzenia). Zdecydowała ona w art. 1 zaskarżonego rozporządzenia o rozszerzeniu ostatecznego cła antydumpingowego o stawce 48,5%, nałożonego na przywóz rowerów pochodzących z Chin i wymienionego w pkt 3 powyżej, na przywóz rowerów wysłanych w szczególności z Kambodży, nie włączając skarżącej do grupy spółek zwolnionych z cła. Zgodnie z ust. 3 tegoż artykułu „cło rozszerzone na mocy ust. 1 niniejszego artykułu pobierane jest od przywozu produktów wysyłanych z Kambodży, Pakistanu i Filipin, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Kambodży, Pakistanu i Filipin, zarejestrowanych zgodnie z art. 2 rozporządzenia (UE) nr 938/2014 oraz art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009, z wyjątkiem przywozu produktów produkowanych przez przedsiębiorstwa wymienione w ust. 1”.

27

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 11 sierpnia 2015 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę.

[…]

42

Na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

43

Na rozprawie skarżąca i Komisja przedłożyły określone uwagi w przedmiocie sprawozdania z rozprawy, co zostało odnotowane w protokole z rozprawy.

45

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że ustalenie dotyczące dokonywania przeładunku jest błędne, podobnie jak prawne skutki, które z niego wynikają. Jej zdaniem odnośne rowery zostały wyprodukowane z wykorzystaniem ram i materiałów pochodzenia wietnamskiego, a Komisja nie dysponuje żadnym dowodem, że było inaczej. Ani rozporządzenie podstawowe, ani orzecznictwo nie pozwalały jej na automatyczne uznanie, że doszło do przeładunku. Skarżąca uważa, że udowodniła w sposób wystarczający pod względem prawnym wietnamskie pochodzenie części, z wykorzystaniem środków dowodowych, których Komisja nie mogła pominąć, tak jak to uczyniła. Dodaje ona, że na fakturze CI‑15295‑PM, znajdują się szczególne numery referencyjne każdego modelu, co pozwala zidentyfikować tworzywo, z którego wykonana jest rama. Ponadto przedstawiła ona dodatkowe dokumenty, wskazane w pkt 22 powyżej. Skarżąca kwestionuje ponadto sposób dokonanej przez Komisję oceny świadectwa pochodzenia na „formularzu A” wystawionego przez wietnamskie władze, gdyż zawierało ono numer faktury dostawcy, datę tej faktury, liczbę odnośnych sztuk, masę brutto ładunku oraz wskazywało, że ładunek ten został skontrolowany przy przekraczaniu granicy między Wietnamem a Kambodżą. W rezultacie wyłącznie odniesienie do „stalowych ram rowerów” było błędne na tym świadectwie, co skarżąca wyjaśniła już powołując się na zwykłą omyłkę ze strony dostawcy.

46

Dodaje ona, że jedyna niespójność w przedstawionych przez nią dowodach dotyczyła różnego opisu rowerów na fakturze CI‑15295‑PM, ram będących przedmiotem faktury zakupu KYD‑CN‑F01 oraz świadectwa pochodzenia na „formularzu A”, podczas gdy wszystkie inne informacje wskazywały, że zakupiła ona ramy rowerów wietnamskiego pochodzenia. Analiza Komisji prowadziła zatem do objęcia każdego niechińskiego producenta mającego powiązania z chińskimi producentami rowerów hipotezą, że dopuścił się on przeładunku, niezależnie od okoliczności faktycznych danego przypadku.

47

Komisja popełniła zatem oczywisty błąd w ocenie „okoliczności faktycznych i prawnych” przy stosowaniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

48

Komisja wnosi o oddalenie zarzutu pierwszego.

53

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego dla wykazania występowania praktyk obchodzenia środków antydumpingowych konieczne jest spełnienie czterech przesłanek. Po pierwsze, konieczna jest zmiana struktury handlu między państwami trzecimi a Unią lub między poszczególnymi przedsiębiorcami w kraju, którego dotyczy środek, a Unią. Po drugie, ta zmiana ma wynikać z praktyki, procesu lub prac niemających wystarczających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem. Po trzecie, muszą występować okoliczności wskazujące, że przemysł Unii poniósł szkodę lub że skutki naprawcze cła antydumpingowego zostały osłabione. Po czwarte, muszą istnieć dowody na występowanie dumpingu (wyroki: z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/Chin Haur Indonesia, C‑247/15 P, C‑253/15 P i C‑259/15 P, EU:C:2017:61, pkt 55; z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/City Cycle Industries, C‑248/15 P, C‑254/15 P i C‑260/15 P, EU:C:2017:62, pkt 57).

54

Ponadto z brzmienia i systematyki art. 13 rozporządzenia podstawowego wynika, że w celu wykazania wystąpienia praktyki obchodzenia to odnośne instytucje powinny dokonać ogólnej analizy w odniesieniu do całego państwa trzeciego objętego dochodzeniem dotyczącym obchodzenia. Natomiast nie należy do nich, w celu wykazania takiego obchodzenia, dokonywanie analizy sytuacji każdego indywidualnego producenta eksportującego, gdyż analiza ta powinna być dokonana przez samych producentów eksportujących w ramach wniosków złożonych zgodnie z art. 13 ust. 4 tego rozporządzenia (wyroki: z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/Chin Haur Indonesia, C‑247/15 P, C‑253/15 P i C‑259/15 P, EU:C:2017:61, pkt 57; z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/City Cycle Industries, C‑248/15 P, C‑254/15 P i C‑260/15 P, EU:C:2017:62, pkt 59).

55

Zgodnie zatem z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego twierdzenie o występowaniu obchodzenia środków antydumpingowych jest wykazane przez instytucje Unii dla całego odnośnego państwa trzeciego, a do każdego indywidualnego producenta eksportującego należy wykazanie, że jego szczególna sytuacja uzasadnia przyznanie zwolnienia na podstawie art. 13 ust. 4 tego rozporządzenia (wyroki: z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/Chin Haur Indonesia, C‑247/15 P, C‑253/15 P i C‑259/15 P, EU:C:2017:61, pkt 59; z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/City Cycle Industries, C‑248/15 P, C‑254/15 P i C‑260/15 P, EU:C:2017:62, pkt 61).

56

Ponadto, jak przypomniał rzecznik generalny P. Mengozzi w opinii w sprawach połączonych Maxcom i in./Chin Haur Indonesia (C‑247/15 P, C‑253/15 P i C‑259/15 P, EU:C:2016:712, pkt 7, 67), art. 13 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia podstawowego (obecnie art. 13 ust. 1 akapit czwarty rozporządzenia 2016/1036) zawiera niewyczerpującą listę praktyk, procesów lub prac, o których mowa w akapicie pierwszym, które polegają między innymi na „wysył[ce] towaru objętego środkiem za pośrednictwem państw trzecich” oraz „w okolicznościach wskazanych w ust. 2 – montaż[u] części poprzez ich składanie [w Unii] lub kraju trzecim”. Jak słusznie zatem zauważa Komisja w swej odpowiedzi z dnia 13 października 2017 r. udzielonej w ramach środka organizacji postępowania z dnia 22 września 2017 r. (zob. pkt 38 i 39 powyżej), różne rodzaje praktyk obchodzenia wymienione w rzeczonym art. 13 ust. 1 akapit drugi są tam podane wyłącznie tytułem przykładu, na co wskazuje wyrażenie „miedzy innymi”.

57

Wynika stąd, że do spełnienia drugiej przesłanki wymienionej w pkt 53 powyżej wystarcza, aby wykazane zostało występowanie tylko jednego rodzaju praktyk obchodzenia środków, co jednak nie stoi na przeszkodzie temu, aby odnośne instytucje wykazały również inne rodzaje praktyk obchodzenia, jeżeli uznają, że do nich doszło.

58

Z zaskarżonego rozporządzenia wynika również, że Komisja zbadała cztery przesłanki przywołane w pkt 53 powyżej w odniesieniu do Kambodży zanim, po pierwsze, uwzględniła indywidulane wnioski o zwolnienie złożone przez trzy z pięciu kambodżańskich spółek, które podjęły współpracę, a po drugie, oddaliła wniosek złożony przez dwie inne spółki, w tym skarżącą.

59

Przede wszystkim, co się tyczy pierwszej, trzeciej i czwartej przesłanki, Komisja stwierdziła, że były one spełnione, czego skarżąca nie kwestionuje.

60

Ponadto, co się tyczy drugiej przesłanki, to znaczy występowania praktyk obchodzenia w Kambodży, to znaczy praktyk, procesów lub prac niemających racjonalnych przyczyn ani ekonomicznego uzasadnienia poza nałożonym cłem, Komisja stwierdziła występowanie zarówno praktyk przeładunku, jak i działalności montażowej niespełniającej kryteriów przewidzianych w art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

61

Bez wątpienia z motywów 69–74 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że stwierdzenie występowania praktyk przeładunku w Kambodży oparte jest wyłącznie na indywidualnej sytuacji skarżącej. Niemniej jednak należy podkreślić, że Komisja stwierdziła również występowanie w Kambodży działalności montażowej niespełniające kryteriów art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do dwóch kambodżańskich spółek, w tym skarżącej, jak wynika z motywów 75–88 zaskarżanego rozporządzenia.

62

W rezultacie nawet przy założeniu, że skarżąca nie brała udziału w praktykach przeładunku, co prowadziłoby do podważenia występowania takich praktyk w Kambodży, ustalenie dotyczącego tego państwa w zakresie praktyk obchodzenia pozostawałoby ważne w oparciu o uzasadnienie zaskarżonego rozporządzenia dotyczące działalności montażowej niespełniającej kryteriów art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, przynajmniej jeśli chodzi o drugą spółkę kambodżańską, ustalenia co do której zawarte w zaskarżonym rozporządzeniu nie są przedmiotem niniejszego sporu.

63

Zarzut pierwszy nie może zatem podważyć ważności ustalenia dokonanego w zaskarżonym rozporządzeniu co do występowania praktyk obchodzenia w Kambodży w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

64

Należy zatem zbadać, czy zarzut pierwszy jest zasadny w zakresie, w jakim dąży do wykazania braku dokonywania przeładunku przez skarżącą.

65

W tym zakresie z zaskarżonego rozporządzenia wynika również, że Komisja oddaliła wniosek skarżącej o zwolnienie z uwagi na występowanie zarówno praktyk przeładunku, jak i działalności montażowej niespełniającej kryteriów przewidzianych w art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

66

Należy podkreślić, że jak wynika z orzecznictwa przypomnianego w pkt 55 powyżej, do każdego indywidualnego producenta eksportującego należy wykazanie, że jego szczególna sytuacja uzasadnia przyznanie zwolnienia na podstawie art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z tym przepisem wnioski o zwolnienie powinny być poparte „stosownymi dowodami”, a w przypadku gdy praktyka, proces lub prace skutkujące obejściem wykonywane są poza Unią – umożliwić zainteresowanym wykazanie, że „nie są związani z żadnym z producentów objętych środkiem” i że „nie biorą udziału w praktyce obejścia środków, stosownie do definicji w ust. 1 i 2 [tego] artykułu”.

67

W rezultacie jeżeli przedsiębiorstwo składające wniosek o zwolnienie nie wykaże, że jego szczególna sytuacja uzasadnia przyznanie takiego zwolnienia, na przykład z uwagi na występowanie okoliczności wskazujących na praktyki przeładunku, wówczas Komisja słusznie odmawia tego zwolnienia.

68

W niniejszym przypadku, po pierwsze, Komisja stwierdziła, że skarżąca w styczniu 2014 r. była wyłącznie na etapie rozruchu działalności produkcyjnej i sama nie wyprodukowała ram rowerów wywiezionych do Unii w dniu 27 stycznia 2014 r. będących przedmiotem faktury CI‑15295‑PM, czego skarżąca nie kwestionuje.

69

Po drugie, Komisja stwierdziła dwa rodzaje niespójności na podstawie porównania faktury CI‑15295‑PM, wskazującej liczbę i typ rowerów wywiezionych do Unii w dniu 27 stycznia 2014 r., oraz faktury zakupu ram rowerów, które miałyby być wykorzystane do produkcji rowerów wywiezionych do Unii, opatrzonej numerem KYD‑CN‑F01. Po pierwsze, zgodnie z fakturą KYD‑CN‑F01 ramy zakupione od wietnamskiego pośrednika były zrobione ze stali, podczas gdy zgodnie z fakturą CI‑15295‑PM część rowerów wywiezionych do Unii miała ramy aluminiowe, a pozostała część ramy stalowe. Po wtóre, podczas gdy faktura KYD‑CN‑F01 wskazuje, że chodzi o ramy rowerów 26 cali, rowery sprzedane do Unii i będące przedmiotem faktury CI‑15295‑PM występowały w trzech różnych rozmiarach, to znaczy 26, 24 i 20 cali. Skarżąca nie kwestionuje wystąpienia tych niespójności.

70

Po trzecie, świadectwo pochodzenia na „formularzu A” wystawione przez władze wietnamskie w odniesieniu do tych ram rowerów potwierdza również pierwszą z tych niespójności, gdyż dotyczy ono wyłącznie ram ze stali.

71

Należy z związku z tym stwierdzić, że przedstawione przez skarżącą informacje nie mogą służyć wykazaniu, że mogła ona wyprodukować rowery wywiezione do Unii i będące przedmiotem faktury CI‑15295‑PM z wykorzystaniem ram rowerów zakupionych rzekomo w Wietnamie.

72

Skarżąca próbuje wyjaśnić stwierdzone w ten sposób niespójności zwykłą „omyłką” ze strony jej wietnamskiego dostawcy. Nie można jednak przyjąć tego wyjaśnienia.

73

Należy bowiem podkreślić, że wskazane niespójności dotyczą jednocześnie tworzywa i rozmiaru ram, które stanowią zasadnicze cechy każdego roweru, wpływające na rodzaj i jakość roweru oraz na jego cenę. Nie można zatem twierdzić, że tak istotne rozbieżności mogą być wynikiem zwykłej „omyłki” ze strony dostawcy, tym bardziej że rzekoma „omyłka” jest wieloraka i dotyczy nie tylko tworzywa (stal lub aluminium) lecz również – trzech różnych – rozmiarów ram.

74

Ponadto niektóre dokumenty i informacje przedstawione przez skarżącą po doręczeniu jej ustaleń Komisji oraz w toku niniejszego postępowania przyczyniają się do powstania dalszych wątpliwości co do okoliczności towarzyszących wywozowi do Unii rowerów będących przedmiotem faktury CI‑15295‑PM.

75

W związku z tym, po pierwsze, Sąd stwierdza, podobnie jak Komisja, że faktura CI‑15295‑PM, przedstawiona, zbadana i skopiowana podczas wizyty weryfikacyjnej, zawarta w załączniku B5, nie jest zgodna z fakturą przedstawioną przez skarżącą w ramach niniejszego postępowania w załączniku A11 (s. 200). Jest tak również w odniesieniu do wykazu opakowań zawartego w tym samym załączniku A11 (s. 201), który nie jest wierną kopią wykazu przedstawionego w toku wizyty weryfikacyjnej.

76

Po drugie, skarżąca twierdzi, że organy celne skontrolowały ładunek ram rowerów przy przekraczaniu granicy miedzy Wietnamem a Kambodżą. Tymczasem nie można utrzymywać, że rzeczone organy nie wykryły, iż ładunek ten nie odpowiada opisowi odnośnych produktów przyjętemu w świadectwie pochodzenia na „formularzu A” czy też na fakturze KYD‑CN‑F01, zwłaszcza że rozważane niespójności dotyczyły zasadniczych cech tych części, to znaczy tworzywa, z których wykonano ramy i ich rozmiaru.

77

Po trzecie, należy podkreślić, tak jak uczyniła to Komisja, że formularz zamówienia przedstawiony przez skarżącą w odpowiedzi na doręczone ustalenia (zob. załącznik A12, s. 231) nie zawiera ceny, co podważa jego wiarygodność. Skarżąca wyjaśnia w tym zakresie, że brak ceny wynika z faktu, iż negocjacje z jej wietnamskim dostawcą dotyczące ostatecznej ceny były nadal w toku, w chwili gdy przedstawiła ona ten formularz zamówienia (pkt 43 odpowiedzi na skargę). Jednakże jednocześnie skarżąca twierdzi, że dokonała takiego wyboru dostawcy właśnie z uwagi na fakt, że prezentował „najtańszą ofertę” (pkt 45 odpowiedzi na skargę). Wyjaśnienia te jawią się zatem jako sprzeczne.

78

Po czwarte, Komisja stwierdziła, w motywie 71 zaskarżonego rozporządzenia, że „nie przedstawiono dowodów na pozostałe etapy produkcji ram, takie jak cięcie, formowanie, wiercenie otworów i malowanie)”. Choć skarżąca w swej skardze podnosi, że zakupione ramy były przerobione w jej fabryce na wykończone rowery gotowe do wywozu, nie przedstawia ona żadnego dowodu dotyczącego różnych etapów produkcji odnośnych ram. Zapytana o to na rozprawie skarżąca potwierdziła, że nie przedstawiła takich dowodów, jak to stwierdziła Komisja w motywie 71 zaskarżonego rozporządzenia.

79

Po piąte, wiadome jest, że skarżąca nie przedstawiła świadectwa pochodzenia „na formularzu A” dotyczącego rowerów wywiezionych do Unii i będących przedmiotem faktury CI‑15295‑PM.

80

W tych okolicznościach należy uznać, że Komisja mogła stwierdzić bez popełnienia oczywistego błędu w ocenie, że ze względu na stan fabryki skarżącej w styczniu 2014 r., brak jakichkolwiek dowodów dotyczących innych etapów produkcji ram rowerów i brak jakichkolwiek innych możliwych wyjaśnień 1099 rowerów wywiezionych do Grecji było przedmiotem przeładunku z Chin, gdyż nie mogły być one zmontowane z ram rowerów nieodpowiadających ich zasadniczym cechom.

81

W tym zakresie skarżąca nie może zarzucić Komisji, że automatycznie uznała, że rowery wywiezione do Unii objęte fakturą CI-15295-PM były przedmiotem przeładunku z Chin.

82

Zgodnie bowiem z orzecznictwem przypomnianym w pkt 55 powyżej do każdego indywidualnego producenta eksportującego należy wykazanie, że jego szczególna sytuacja uzasadnia przyznanie zwolnienia na podstawie art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Tymczasem w świetle uwag zawartych 68–80 powyżej należy stwierdzić, że skarżąca nie zdołała wykazać, iż wyprodukowała wskazane rowery z ram wietnamskiego pochodzenia.

83

Ponadto z motywu 72 zaskarżonego rozporządzenia i informacji podanych przez skarżącą w tabeli F 2 wynika, że w odnośnym okresie dokonała ona przywozu zdecydowanej większości części rowerów od chińskich producentów rowerów, z którymi łączyły ją powiązania kapitałowe (zob. pkt 11 powyżej). W tych okolicznościach i w braku jakiegokolwiek innego możliwego wytłumaczenia popartego wiarygodnymi dowodami Komisja mogła stwierdzić bez naruszenia prawa, że rowery wywiezione do Unii i będące przedmiotem faktury CI‑15295‑PM były przedmiotem przeładunku z Chin.

84

Twierdzenie to wystarcza do wykazania, że skarżąca nie spełniała przesłanek przewidzianych w art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i że w związku z tym Komisja słusznie oddaliła jej wniosek o zwolnienie.

85

Po pierwsze, jak wynika bowiem z pkt 57 powyżej, występowanie tylko jednego rodzaju obchodzenia środków wystarcza do wykazania, że przedsiębiorca wnoszący o zwolnienie stosuje takie praktyki w rozumieniu tego przepisu.

86

Po wtóre, Sąd stwierdza, że omawiany przeładunek dotyczy wyłącznie wywozu do Unii 1099 rowerów będących przedmiotem faktury CI‑15295‑PM, jak potwierdziły to strony w odpowiedziach udzielonych w ramach środków organizacji postępowania. Jednakże art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zobowiązuje odnośnego producenta do wykazania, że „nie bierze udziału w praktykach obchodzenia środków”. Przepis ten nie ustanawia przy tym w odniesieniu do tych praktyk ilościowych przesłanek ani wymogów jakościowych. Nie wymaga on w szczególności, aby rzeczone praktyki zostały stwierdzone w odniesieniu do każdego wywozu do Unii w okresie odniesienia.

87

Co więcej, należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku wywóz ten na pewno nie jest bez znaczenia i, jak wskazała Komisja, stanowi 18% łącznej wielkości wywozu skarżącej do Unii w okresie odniesienia.

88

W rezultacie, jako że Komisja słusznie stwierdziła, że skarżąca brała udział w takich praktykach przeładunku, nawet jeśli dotyczy to wyłącznie wywozu wymienionego w pkt 86 powyżej, mogła ona bez naruszenia prawa oddalić wniosek skarżącej o przyznanie zwolnienia. Zarzut pierwszy powinien zatem zostać oddalony jako bezzasadny.

[…]

99

W świetle całości powyższych rozważań należy oddalić skargę w całości.

100

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

101

Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem Komisji obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (siódma izba)

orzeka, co następuje: